Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

occultare

  • 1 occultare

    occultare v.tr.
    1 to hide*, to conceal (anche fig.): occultò la refurtiva, he hid the stolen goods; occultare un delitto, to conceal a crime; occultare la verità, to hide (o to conceal) the truth
    2 (astr.) ( un corpo celeste) to occult.
    occultarsi v.rifl. o intr.pron. to hide*; (astr.) to occult.
    * * *
    [okkul'tare]
    1. vt
    to hide, conceal

    occultarsi (a) — to hide (from), conceal o.s. (from)

    * * *
    [okkul'tare] 1.
    verbo transitivo
    1) to hide*, to conceal [prova, refurtiva]
    2) fig. to conceal [verità, fatto, questione]
    3) astr. to occult
    2.
    verbo pronominale occultarsi to hide*
    * * *
    occultare
    /okkul'tare/ [1]
     1 to hide*, to conceal [prova, refurtiva]
     2 fig. to conceal [verità, fatto, questione]
     3 astr. to occult
    II occultarsi verbo pronominale
     to hide*.

    Dizionario Italiano-Inglese > occultare

  • 2 occultare

    [okkul'tare]
    1. vt
    to hide, conceal

    occultarsi (a) — to hide (from), conceal o.s. (from)

    Nuovo dizionario Italiano-Inglese > occultare

  • 3 obculto

    1.
    occultō, adv., v. occulo, P. a. fin.
    2.
    occulto ( obc-), āvi, ātum, 1 (occultassis for occultaveris, Plaut. Trin. 3, 2, 1), v. freq. a. [occulo], to hide, conceal, secrete (class.).—With pers. pron.:

    neque latebrose me abs tuo Conspectu occultabo,

    Plaut. Trin. 2, 2, 2:

    noli avorsari, neque te occultassis mihi,

    id. ib. 3, 2, 1.—The place of concealment usu. expressed by abl. with in:

    ut aves, tum in hac, tum in illā parte se occultent,

    Cic. Div. 1, 53, 120:

    in hortis suis se occultans,

    id. Att. 9, 11, 1:

    in quā (latebrā) tabella occultaret suffragium,

    id. Leg. 3, 15, 34; Plin. 8, 23, 35, § 85; Just. 25, 2, 3; Plin. Ep. 4, 11, 11; or by advv. of place:

    ibi se occultans,

    Cic. Phil. 2, 31, 77:

    cum paucissimis alicubi occultabor,

    id. Att. 10, 10, 3.—But also by the abl. (of means):

    Hiempsal reperitur, se occultans tugurio,

    Sall. J. 12, 5:

    se latebris,

    Cic. Imp. Pomp. 3, 7:

    insulis sese,

    Caes. B. G. 6, 31, 3; 5, 19, 1; 7, 45, 5; Liv. 7, 14, 8; Tac. A. 2, 17; id. H. 3, 84:

    quae natura occultavit,

    Cic. Off. 1, 35, 127:

    occultare et dissimulare appetitum voluptatis,

    id. ib. 1, 30, 105; cf.

    , in the contrary order: dissimulare et occultare aliquid,

    Caes. B. C. 2, 31:

    intus veritas occultetur,

    Cic. Fin. 2, 24:

    legionem silvis,

    Caes. B. G. 7, 45:

    aliquid in terram,

    id. ib. 7, 85 (dub.;

    Schneider, Nipperdey, Kraner, in terrā): neque occultati humilitate arborum,

    Sall. J. 49, 5; Ov. M. 2, 686:

    fugam,

    Caes. B. G. 1, 27.—Mid.:

    stellae occultantur,

    hide themselves, Cic. N. D. 2, 20, 5 (opp. aperiuntur).—With inf.:

    est res quaedam, quam occultabam tibi dicere,

    Plaut. Pers. 4, 3, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > obculto

  • 4 occulto

    1.
    occultō, adv., v. occulo, P. a. fin.
    2.
    occulto ( obc-), āvi, ātum, 1 (occultassis for occultaveris, Plaut. Trin. 3, 2, 1), v. freq. a. [occulo], to hide, conceal, secrete (class.).—With pers. pron.:

    neque latebrose me abs tuo Conspectu occultabo,

    Plaut. Trin. 2, 2, 2:

    noli avorsari, neque te occultassis mihi,

    id. ib. 3, 2, 1.—The place of concealment usu. expressed by abl. with in:

    ut aves, tum in hac, tum in illā parte se occultent,

    Cic. Div. 1, 53, 120:

    in hortis suis se occultans,

    id. Att. 9, 11, 1:

    in quā (latebrā) tabella occultaret suffragium,

    id. Leg. 3, 15, 34; Plin. 8, 23, 35, § 85; Just. 25, 2, 3; Plin. Ep. 4, 11, 11; or by advv. of place:

    ibi se occultans,

    Cic. Phil. 2, 31, 77:

    cum paucissimis alicubi occultabor,

    id. Att. 10, 10, 3.—But also by the abl. (of means):

    Hiempsal reperitur, se occultans tugurio,

    Sall. J. 12, 5:

    se latebris,

    Cic. Imp. Pomp. 3, 7:

    insulis sese,

    Caes. B. G. 6, 31, 3; 5, 19, 1; 7, 45, 5; Liv. 7, 14, 8; Tac. A. 2, 17; id. H. 3, 84:

    quae natura occultavit,

    Cic. Off. 1, 35, 127:

    occultare et dissimulare appetitum voluptatis,

    id. ib. 1, 30, 105; cf.

    , in the contrary order: dissimulare et occultare aliquid,

    Caes. B. C. 2, 31:

    intus veritas occultetur,

    Cic. Fin. 2, 24:

    legionem silvis,

    Caes. B. G. 7, 45:

    aliquid in terram,

    id. ib. 7, 85 (dub.;

    Schneider, Nipperdey, Kraner, in terrā): neque occultati humilitate arborum,

    Sall. J. 49, 5; Ov. M. 2, 686:

    fugam,

    Caes. B. G. 1, 27.—Mid.:

    stellae occultantur,

    hide themselves, Cic. N. D. 2, 20, 5 (opp. aperiuntur).—With inf.:

    est res quaedam, quam occultabam tibi dicere,

    Plaut. Pers. 4, 3, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > occulto

  • 5 occultō

        occultō āvī, ātus, āre, freq.    [occulo], to hide, conceal, secrete: fugam, Cs.: stellae occultantur, disappear: incepto suo occultato, S.: ut aves se occultent: qui hoc occultari facilius credas dabo, T.: se latebris: legionem silvis, Cs.: alicubi: intus veritas occultetur: se inter multitudinem, Cs.: post montem se, Cs.
    * * *
    occultare, occultavi, occultatus V
    hide; conceal

    Latin-English dictionary > occultō

  • 6 post

        post praep. with acc.    [1 post].—Of place, behind: post urbem in viā Pompeiā: post tergum, Cs.: post montem se occultare, Cs.: post equitem sedet atra cura, H.—Of time, after, since: post factam iniuriam, T.: aliquot post mensīs, some months later: maxima post hominum memoriam classis, since the memory of man, N.: post M. Brutum proconsulem, after the proconsulate: post urbem conditam, since the foundation of Rome: post homines natos: alii post me, future poets, V.: post illa, afterwards, T.: post Hectora, O.: hunc post: decessit post annum quartum quam expulsus erat, N.—Fig., after, beneath, inferior to, less important than, next to: post hunc Apollinem (colunt), Cs.: neque erat Lydia post Chloën, H.: sua necessaria post illius honorem ducere, S.
    * * *
    I
    behind, afterwards, after
    II
    behind (space), after (time); subordinate to (rank)

    Latin-English dictionary > post

  • 7 coprire

    cover
    errore, suono cover up
    * * *
    coprire v.tr.
    1 to cover (up) (anche fig.): il divano era coperto con un telo bianco, the couch was covered with a white sheet; se copri la pentola l'acqua bollirà prima, if you cover the pot the water will boil more quickly; si coprì il volto con le mani e pianse, he covered his face with his hands and sobbed; la neve aveva coperto tutta la campagna, the countryside was covered with snow; Mark aveva le braccia coperte di lividi, Mark's arms were covered with bruises; l'edera copriva tutto il muro, the wall was entirely covered (o overgrown) with ivy; copri bene il bambino, wrap the baby up warmly; copriti le spalle!, cover your shoulders up // (cuc.): coprire una torta di panna, to top a cake with cream; faccio coprire la torta con glassa al cioccolato, I'll have the cake topped with chocolate icing // (med.) coprire un dente con una capsula, to cap a tooth // (edil.): coprire di piastrelle, to tile; coprire di moquette, to carpet; coprire d'intonaco, to plaster // coprire di baci, di ingiurie, to cover with kisses, with abuse; coprire di gentilezze, to overwhelm (o to shower) with kindness; coprire di gloria, di onore, to cover with glory, with honour
    2 ( occultare) to cover (up): grossi nuvoloni coprirono il sole, large dark clouds covered (up) the sun; puoi coprire lo strappo con una toppa, you can cover (up) the tear with a patch; è inutile che tu cerchi di coprire i suoi errori, it's pointless for you to try and cover up his mistakes; non cercare di coprirlo, don't try and cover up for him; la musica coprì le sue parole, the music drowned out (o covered) his words
    3 ( difendere) to cover: la nostra ritirata verrà coperta dall'artiglieria, the artillery will cover our retreat; copritemi ( alle spalle)!, cover me! // coprire il re, ( scacchi) to guard the king
    4 (comm.) ( far fronte) to meet*; ( garantire) to cover: la mia assicurazione mi copre da ogni rischio, my insurance covers me against all risks; coprire le spese, to meet (o cover) expenses
    5 ( includere) to cover: è una regola che copre tutti i casi, it's a rule that covers all cases
    6 ( occupare) to hold*; ( andare a occupare) to fill: copre da anni quella carica, he has been holding that office for years; chi copre la cattedra di inglese?, who holds the chair of English?; chi coprirà il posto rimasto vacante?, who will fill the vacancy?
    7 ( distanza) to cover, to do*: il vincitore ha coperto la distanza in un'ora, the winner covered (o did) the distance in an hour
    8 (zool.) ( montare) to cover; ( di montone) to tup
    9 ( stampa, rad., tv) to cover.
    coprirsi v.rifl.
    1 to cover oneself (up): copriti bene perché fa un gran freddo, cover yourself up (o wrap yourself up) warmly because it's very cold; pensi sia necessario coprire?, do you think we ought to wear something warm? // coprire di gloria, di onore, to cover oneself with glory, with honour; coprire di vergogna, to bring shame upon oneself // coprire di debiti, to get deep into debt
    2 (comm.) ( garantirsi) to cover oneself: voglio coprirmi da ogni rischio, I want to cover (o insure) myself against all risks
    3 (sport) to guard; to be* on one's guard
    v.intr.pron.
    1 to be* covered; to get* covered: in primavera i campi si coprono di fiori, in spring the fields are covered with flowers; l'inferriata si è coperta di ruggine, the railings have got covered with rust; nel riordinare mi sono tutto coperto di polvere, I got all covered with dust while tidying up; si è tutto coperto di vesciche, he got covered all over with blisters // coprire di squame, to scale
    2 ( rannuvolarsi) to become* overcast.
    * * *
    1. [ko'prire]
    vb irreg vt
    (gen) to cover, (occupare: carica, posto) to hold, (persona: proteggere: anche), fig to cover, shield, (fig : suono) to drown, (segreto, sentimenti) to conceal

    coprire di o con — (gen) to cover with

    coprire qn di insulti/di doni — to shower insults/gifts on sb

    coprire un rischio Econ, Assicurazioneto cover a risk

    (persona) to wrap (o.s.) up, Assicurazione

    coprirsi contro — to insure o.s. against

    coprirsi di gloria/di ridicolo — to cover o.s. with glory/with ridicule

    3. vip (coprirsi)
    (cielo) to cloud over

    (rivestirsi) coprirsi di — (muffa, macchie) to be covered in

    * * *
    [ko'prire] 1.
    verbo transitivo
    1) (ricoprire) to cover [oggetto, ferito] ( con with)
    2) (chiudere) to cover, to put* the lid on [ pentola]
    3) (avvolgere) [nebbia, neve, strato] to cover, to envelop [città, superficie]
    4) (nascondere alla vista) to hide*, to cover up

    coprire la vista a qcn. — to block sb.'s view

    coprire qcn. di — to shower sb. with, to shower [sth.] on sb. [doni, complimenti]; to cover sb. with [ baci]

    6) (contro il freddo) (con abiti) to wrap [sb.] up; (a letto) to cover [sb.] up
    7) (essere più forte di) to cover [suono, odore]
    8) (proteggere) (nascondendo la verità) to cover up for [amico, collega]; mil. sport to cover [soldato, zona del campo]

    coprire le spalle a qcn. — to cover sb.'s back

    9) (occupare, esercitare) to hold*, to fill [ carica]
    10) (percorrere) [corridore, veicolo] to cover [ distanza]
    11) (servire) [trasmettitore, radio, ispettore] to cover [ area]
    12) econ. [ somma] to cover [spese, costi]
    13) econ. (garantire) to cover [danno, rischio, persona]; to make* up for [ ammanco]
    14) [ maschio] to cover [ femmina]
    2.
    verbo pronominale coprirsi
    1) (vestirsi) to wrap up, to cover oneself up
    2) meteor. [ cielo] to become* cloudy, overcast, to cloud over
    4) econ.
    * * *
    coprire
    /ko'prire/ [91]
     1 (ricoprire) to cover [oggetto, ferito] ( con with)
     2 (chiudere) to cover, to put* the lid on [ pentola]
     3 (avvolgere) [nebbia, neve, strato] to cover, to envelop [città, superficie]
     4 (nascondere alla vista) to hide*, to cover up; coprire la vista a qcn. to block sb.'s view
     5 (dare in grande quantità) coprire qcn. di to shower sb. with, to shower [sth.] on sb. [doni, complimenti]; to cover sb. with [ baci]
     6 (contro il freddo) (con abiti) to wrap [sb.] up; (a letto) to cover [sb.] up
     7 (essere più forte di) to cover [suono, odore]
     8 (proteggere) (nascondendo la verità) to cover up for [amico, collega]; mil. sport to cover [soldato, zona del campo]; coprire le spalle a qcn. to cover sb.'s back
     9 (occupare, esercitare) to hold*, to fill [ carica]
     10 (percorrere) [corridore, veicolo] to cover [ distanza]
     11 (servire) [trasmettitore, radio, ispettore] to cover [ area]
     12 econ. [ somma] to cover [spese, costi]
     13 econ. (garantire) to cover [danno, rischio, persona]; to make* up for [ ammanco]
     14 [ maschio] to cover [ femmina]
    II coprirsi verbo pronominale
     1 (vestirsi) to wrap up, to cover oneself up
     2 meteor. [ cielo] to become* cloudy, overcast, to cloud over
     3 (riempirsi) - rsi di to become covered with; - rsi di gloria to cover oneself with glory
     4 econ. - rsi contro to cover oneself against.

    Dizionario Italiano-Inglese > coprire

  • 8 insabbiare

    fig shelve
    * * *
    insabbiare v.tr.
    1 to cover with sand, to sand; (riempire di sabbia) to silt up
    2 (fig.) (non mandare avanti) to shelve; (occultare) to cover up: insabbiare un'inchiesta, to shelve an inquiry; insabbiare uno scandalo, to cover up a scandal.
    insabbiarsi v.rifl. o intr.pron.
    1 to cover oneself; to get* covered with sand; (riempirsi di sabbia) to silt up: il granchio si è insabbiato, the crab has covered itself with sand
    2 (arenarsi) to run* aground: il battello si è insabbiato, the boat ran aground
    3 (fig.) to be shelved: il progetto di legge si è insabbiato al senato, the bill was shelved in the Senate.
    * * *
    [insab'bjare]
    1. vt
    (fig : pratica) to shelve
    (barca) to run aground, (fig : pratica) to be shelved
    * * *
    [insab'bjare] 1.
    verbo transitivo
    1) (coprire di sabbia) to cover [sth.] with sand
    2) fig. to cover up [ scandalo]

    insabbiare qcs. — to brush o sweep sth. under the carpet

    3) fig. to shelve [progetto, pratica]
    2.
    verbo pronominale insabbiarsi
    1) [ porto] to sand up; [ fiume] to silt (up); (arenarsi) [ barca] to run* aground, to be* grounded
    2) fig. [progetto, pratica] to be* shelved
    * * *
    insabbiare
    /insab'bjare/ [1]
     1 (coprire di sabbia) to cover [sth.] with sand
     2 fig. to cover up [ scandalo]; insabbiare qcs. to brush o sweep sth. under the carpet
     3 fig. to shelve [progetto, pratica]
    II insabbiarsi verbo pronominale
     1 [ porto] to sand up; [ fiume] to silt (up); (arenarsi) [ barca] to run* aground, to be* grounded
     2 fig. [progetto, pratica] to be* shelved.

    Dizionario Italiano-Inglese > insabbiare

  • 9 abditum

    ab-do, ĭdi, ĭtum, 3, v. a. [2. do].
    I.
    Lit., to put away, remove: and abdere se, to go away, betake one's self to some place:

    ex conspectu eri sui se abdiderunt,

    Plaut. Ps. 4, 7, 5:

    pedestres copias paulum ab eo loco abditas in locis superioribus constituunt,

    removed, withdrawn, Caes. B. G. 7, 79, 2; so with ab:

    ascensu abdito a conspectu,

    Liv. 10, 14, 14:

    procul ardentes hinc precor abde faces,

    remove, Tib. 2, 1, 82.—The terminus ad quem is usually expressed by in with acc.:

    abdidit se in intimam Macedoniam quo potuit longissime a castris,

    Cic. Fam. 13, 29, 4; so,

    se in contrariam partem terrarum,

    id. Mur. 41, 89: se in classem, Dolab. ap. Cic. Fam. 9, 9, 2:

    se in Menapios,

    to depart, Caes. B. G. 6, 5, 5:

    In silvam Arduennam,

    id. ib. 5, 3, 4:

    exercitum in interiora,

    to uithdraw, Vell. 2, 110, 3:

    ea in insulam Seriphon abdita est (=ex humanā societate quasi expulsa),

    banished, exiled, Tac. A. 2, 85:

    se in bibliothecam,

    i. e. to retire to, Cic. Fam. 7, 28; cf.:

    se totum in litteras,

    id. ib. 7, 33, 2.—Rarely with other prepositions or with local adv.: Audisne haec, Amphiaraë, sub terram abdite? Poët. (Att.?) ap. Cic. Tusc. 2, 25, 60; so with sub, Lucr. 4, 419:

    se rus,

    Ter. Hec. 1, 2, 99:

    se domum,

    Cic. Pis. 38, 92:

    se Arpinum,

    id. Att. 9, 6, 1.
    II.
    Transf., to hide, conceal, keep secret, etc. (syn.: occulto, recondo); constr. aliquid, without or with in and abl., with other prepositions, with abl. only, or dat., with a localadv.
    (α).
    Aliquid:

    quae partes corporis... aspectum essent deformem habiturae, eas contexit atque abdidit (natura),

    Cic. Off. 1, 35, 126:

    amici tabellas,

    id. Pis. 17, 39:

    lacrimas, operire luctum,

    Plin. Ep. 3, 16, 6:

    abduntur (delphini) occultanturque incognito more,

    Plin. H. N. 9, 8, 7, § 22; cf.:

    occultare et abdere pavorem,

    Tac. H. 1, 88:

    pugnare cupiebant, sed retro revocanda et abdenda cupiditas erat,

    Liv. 2, 45, 7; so,

    sensus suos penitus,

    Tac. A. 1, 11:

    aliquid dissimulata offensione,

    id. ib. 3, 64. —
    (β).
    With in and abl.:

    cum se ille fugiens in scalarum tenebris abdidisset,

    Cic. Mil. 15, 40; cf.:

    qui dispersos homines in agris et in tectis silvestribus abditos... compulit unum in locum,

    id. Inr. 1, 2, 2:

    abditi in tabernaculis,

    Caes. B. G. 1, 39, 4; cf.:

    in silvis,

    id. ib. 9, 19, 6:

    penitus qui in ferrost abditus aër,

    Lucr. 6, 1037 al. —
    (γ).
    With other prepp.:

    cultrum, quem sub veste abditum habebat,

    Liv. 1, 58 fin.; cf. Ov. M. 10, 715:

    ferrum carvo tenus hamo,

    id. ib. 4, 719.—
    (δ).
    With abl.:

    caput cristatā casside,

    Ov. M. 8, 25:

    corpus corneā domo,

    Phaedr. 2, 6, 5:

    gladium sinu,

    Tac. A. 5, 7:

    latet abditus agro,

    Hor. Ep. 1, 1, 5:

    hunc (equum) abde domo,

    Verg. G. 3, 96:

    ita se litteris abdiderunt, at, etc.,

    Cic. Arch. 6, 12; v. Halm ad h. l.—
    (ε).
    With dat. ( poet.):

    lateri capulo tenus abdidit ensem,

    he baried, Verg. A. 2, 553.—
    (ζ).
    With local adv.:

    corpus humi,

    Flor. 4, 12, 38.—Hence, abditus, a, um, P. a., hidden, concealed, secreted, secret (syn.: reconditus, abscontlitus, occultus, retrusus): sub terram abditi, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 25, 60:

    vis abdita quaedum,

    Lucr. 5, 1233:

    res occultae et penitus abditae,

    Cic. N. D. 1, 19:

    sunt innumerabiles de his rebus libri neque abditi neque obscuri,

    id. de Or. 2, 20, 84: haec esse penitus in mediā philosophiā;

    retrusa atque abdita,

    id. ib. 1, 19, 87 al.: oppida, remote, Cod. Th. 15, 1, 14. — Comp. abditior, Aug. Conf. 5, 5; 10, 10. —Sup. abditissimus, Aug. Enchir. c. 16. —
    II.
    In the neutr.: abdĭtum, i, subst.:

    terrai abdita,

    Lucr. 6, 809; so,

    abdita rerum (=abditae res),

    Hor. A.P. 49:

    in abdito coire,

    in concealment, secretly, Plin. 8, 5, 5, § 13. — Adv.: abdĭtē secretly:

    latuisse,

    Cic. Verr. 2, 2, 73, § 181; Ambros. Job et Dav. 1, 9, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > abditum

  • 10 abdo

    ab-do, ĭdi, ĭtum, 3, v. a. [2. do].
    I.
    Lit., to put away, remove: and abdere se, to go away, betake one's self to some place:

    ex conspectu eri sui se abdiderunt,

    Plaut. Ps. 4, 7, 5:

    pedestres copias paulum ab eo loco abditas in locis superioribus constituunt,

    removed, withdrawn, Caes. B. G. 7, 79, 2; so with ab:

    ascensu abdito a conspectu,

    Liv. 10, 14, 14:

    procul ardentes hinc precor abde faces,

    remove, Tib. 2, 1, 82.—The terminus ad quem is usually expressed by in with acc.:

    abdidit se in intimam Macedoniam quo potuit longissime a castris,

    Cic. Fam. 13, 29, 4; so,

    se in contrariam partem terrarum,

    id. Mur. 41, 89: se in classem, Dolab. ap. Cic. Fam. 9, 9, 2:

    se in Menapios,

    to depart, Caes. B. G. 6, 5, 5:

    In silvam Arduennam,

    id. ib. 5, 3, 4:

    exercitum in interiora,

    to uithdraw, Vell. 2, 110, 3:

    ea in insulam Seriphon abdita est (=ex humanā societate quasi expulsa),

    banished, exiled, Tac. A. 2, 85:

    se in bibliothecam,

    i. e. to retire to, Cic. Fam. 7, 28; cf.:

    se totum in litteras,

    id. ib. 7, 33, 2.—Rarely with other prepositions or with local adv.: Audisne haec, Amphiaraë, sub terram abdite? Poët. (Att.?) ap. Cic. Tusc. 2, 25, 60; so with sub, Lucr. 4, 419:

    se rus,

    Ter. Hec. 1, 2, 99:

    se domum,

    Cic. Pis. 38, 92:

    se Arpinum,

    id. Att. 9, 6, 1.
    II.
    Transf., to hide, conceal, keep secret, etc. (syn.: occulto, recondo); constr. aliquid, without or with in and abl., with other prepositions, with abl. only, or dat., with a localadv.
    (α).
    Aliquid:

    quae partes corporis... aspectum essent deformem habiturae, eas contexit atque abdidit (natura),

    Cic. Off. 1, 35, 126:

    amici tabellas,

    id. Pis. 17, 39:

    lacrimas, operire luctum,

    Plin. Ep. 3, 16, 6:

    abduntur (delphini) occultanturque incognito more,

    Plin. H. N. 9, 8, 7, § 22; cf.:

    occultare et abdere pavorem,

    Tac. H. 1, 88:

    pugnare cupiebant, sed retro revocanda et abdenda cupiditas erat,

    Liv. 2, 45, 7; so,

    sensus suos penitus,

    Tac. A. 1, 11:

    aliquid dissimulata offensione,

    id. ib. 3, 64. —
    (β).
    With in and abl.:

    cum se ille fugiens in scalarum tenebris abdidisset,

    Cic. Mil. 15, 40; cf.:

    qui dispersos homines in agris et in tectis silvestribus abditos... compulit unum in locum,

    id. Inr. 1, 2, 2:

    abditi in tabernaculis,

    Caes. B. G. 1, 39, 4; cf.:

    in silvis,

    id. ib. 9, 19, 6:

    penitus qui in ferrost abditus aër,

    Lucr. 6, 1037 al. —
    (γ).
    With other prepp.:

    cultrum, quem sub veste abditum habebat,

    Liv. 1, 58 fin.; cf. Ov. M. 10, 715:

    ferrum carvo tenus hamo,

    id. ib. 4, 719.—
    (δ).
    With abl.:

    caput cristatā casside,

    Ov. M. 8, 25:

    corpus corneā domo,

    Phaedr. 2, 6, 5:

    gladium sinu,

    Tac. A. 5, 7:

    latet abditus agro,

    Hor. Ep. 1, 1, 5:

    hunc (equum) abde domo,

    Verg. G. 3, 96:

    ita se litteris abdiderunt, at, etc.,

    Cic. Arch. 6, 12; v. Halm ad h. l.—
    (ε).
    With dat. ( poet.):

    lateri capulo tenus abdidit ensem,

    he baried, Verg. A. 2, 553.—
    (ζ).
    With local adv.:

    corpus humi,

    Flor. 4, 12, 38.—Hence, abditus, a, um, P. a., hidden, concealed, secreted, secret (syn.: reconditus, abscontlitus, occultus, retrusus): sub terram abditi, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 25, 60:

    vis abdita quaedum,

    Lucr. 5, 1233:

    res occultae et penitus abditae,

    Cic. N. D. 1, 19:

    sunt innumerabiles de his rebus libri neque abditi neque obscuri,

    id. de Or. 2, 20, 84: haec esse penitus in mediā philosophiā;

    retrusa atque abdita,

    id. ib. 1, 19, 87 al.: oppida, remote, Cod. Th. 15, 1, 14. — Comp. abditior, Aug. Conf. 5, 5; 10, 10. —Sup. abditissimus, Aug. Enchir. c. 16. —
    II.
    In the neutr.: abdĭtum, i, subst.:

    terrai abdita,

    Lucr. 6, 809; so,

    abdita rerum (=abditae res),

    Hor. A.P. 49:

    in abdito coire,

    in concealment, secretly, Plin. 8, 5, 5, § 13. — Adv.: abdĭtē secretly:

    latuisse,

    Cic. Verr. 2, 2, 73, § 181; Ambros. Job et Dav. 1, 9, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > abdo

  • 11 callidus

    callĭdus, a, um, adj. [calleo], that is taught wisdom by experience and practice, shrewd, expert, experienced, adroit, skilful:

    versutos eos appello, quorum celeriter mens versatur: callidos autem, quorum, tamquam manus opere, sic animus usu concalluit,

    Cic. N. D. 3, 10, 25.
    I. A.
    In gen. (class.):

    ad suum quaestum, callidus,

    Plaut. As. 1, 3, 34; id. Truc. 2, 4, 62 (cf. id. ib. 2, 5, 40: omnes homines ad suum quaestum callent); id. Ps. 2, 4, 35; id. Ep. 3, 3, 47; id. Poen. 1, 2, 25: callida Musa, Calliope, * Lucr. 6, 93:

    ego ut agitator callidus, priusquam ad fidem veniam, equos sustinebo,

    Cic. Ac. 2, 29, 94:

    natura nihil potest esse callidius,

    id. N. D. 2, 57, 142:

    Demosthene nec gravior exstitit quisquam nec callidior, nec temperatior,

    id. Or. 7, 23:

    juvenis parum callidus,

    Plin. Ep. 7, 6, 11:

    in disputando,

    Quint. 12, 2, 14.—In reference to art, excelling in art, skilful, Hor. S. 2, 3, 23 Heind.; 2, 7, 101; id. Ep. 1, 10, 26. —
    B.
    Particular constructions.
    (α).
    With gen.:

    rei rusticae,

    Col. 2, 2, 1:

    rerum naturae,

    id. 7, 3, 12:

    rei militaris,

    Tac. H. 2, 32:

    temporum,

    id. A. 4, 33.—
    (β).
    With abl.:

    juncturā callidus acri,

    Pers. 5, 14.—
    (γ).
    In the Greek manner, with inf.:

    callidus Condere furto,

    Hor. C. 1, 10, 7; cf.:

    tuque testudo resonare septem Callida nervis,

    id. ib. 3, 11, 4; Pers. 1, 118.—
    C.
    Meton., of things: foramina callidissimo artificio naturā fabricata, very well contrived or wrought, Cic. Tusc. 1, 20, 47:

    inventum,

    Nep. Eum. 5, 4:

    junctura,

    Hor. A. P. 47.—
    II. A.
    Of persons (class.):

    itaque me malum esse oportet, callidum, astutum,

    Plaut. Am. 1, 1, 112:

    malum crudumque et callidum atque subdolum,

    id. Poen. 5, 2, 148; id. Pers. 4, 4, 70; id. Cist. 4, 2, 61:

    ego hominem callidiorem vidi neminem,

    Ter. Phorm. 4, 2, 1; id. And. 1, 2, 27; id. Eun. 5, 6, 10; Petr. 4, 2, 1:

    hi saepe versutos homines et callidos admirantes, malitiam sapientiam judicant,

    Cic. Off. 2, 3, 10 Beier; id. Caecin. 19, 55; cf. id. Off. 3, 13, 57; Quint. 6, 3, 96:

    homo luteus etiam callidus ac veterator esse vult,

    Cic. Verr. 2, 3, 14, § 35:

    gens non astuta nec callida,

    Tac. G. 22:

    ad fraudem callidi,

    Cic. Clu. 65, 183; cf. Plaut. As. 2, 1, 9:

    in disputando mire callidos,

    Quint. 12, 2, 14:

    amici accendendis offensionibus callidi,

    Tac. A. 2, 57.—
    B.
    Meton., of things:

    doli,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 4:

    consilium,

    Ter. And. 3, 4, 10:

    audacia,

    Cic. Clu. 65, 183:

    callida et malitiosa juris interpretatio,

    id. Off. 1, 10, 33:

    liberalitas,

    crafty, calculating, Nep. Att. 11, 3:

    malitia inimici,

    Liv. 38, 44, 1:

    cunctatio,

    Suet. Tib. 24:

    saevitia,

    id. Dom. 11.—
    2.
    Trop.:

    merx, of a woman,

    Plaut. Cist. 4, 2, 61.—Hence, adv.: callĭdē (in both signiff. of the adj. freq. and class.).
    1.
    Skilfully, shrewdly, expertly, etc.:

    callide nosse aliquem,

    well, Plaut. As. 2, 2, 82:

    intellegere,

    Ter. And. 1, 2, 30:

    callide arguteque dicere,

    Cic. Or. 28, 98:

    dicere,

    id. de Or. 1, 20, 93:

    callide et perite versari,

    id. ib. 1, 11, 48:

    sine quo nihil satis caute, nihil satis callide agi posset,

    id. Caecin. 5, 15 al. — Comp., Tac. A. 6, [p. 271] 37.— Sup., Nep. Them. 1 fin.
    2.
    Cunningly, craflily, etc.:

    callide et facete exordiri rem,

    Plaut. Pers. 4, 1, 7:

    accedere,

    Cic. Fl. 10, 22:

    occultare vitia sua,

    Sall. J. 15, 3:

    callide et cum astu confiteri aliquid,

    Gell. 12, 12, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > callidus

  • 12 dissimulo

    dissĭmŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. [dissimilis], to feign that a thing is not that which it is; to dissemble, disguise; to hide, conceal, keep secret (cf.: fingo, simulo, confingo, comminiscor—very freq. and class.).
    (α).
    With acc.:

    nihil fingam, nihil dissimulem, nihil obtegam,

    Cic. Att. 1, 18:

    aliquid (with tegere),

    Caes. B. C. 1, 19, 2;

    with obtegere,

    Suet. Ner. 29;

    with celare,

    Ter. And. 1, 1, 105;

    with occultare,

    Cic. Off. 1, 30, 105; Caes. B. C. 2, 31, 6; cf. Cic. Rosc. Am. 31, 86:

    nec, ut emat melius, nec ut vendat, quicquam simulabit aut dissimulabit vir bonus,

    id. Off. 3, 15; cf. Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 4:

    quaedam in actione dissimulata,

    Quint. 6, 4, 14: consonantium quaedam insequente vocali dissimulatur, is obscured, said of elision in poetry, id. 11, 3, 34:

    occultam febrem,

    Hor. Ep. 1, 16, 23; cf.

    metum,

    id. C. 2, 20, 17:

    gaudia,

    Ov. M. 6, 653:

    nomen suum,

    id. Tr. 4, 9, 32:

    natum cultu,

    id. M. 13, 163:

    se,

    to assume another form, id. ib. 2, 731:

    deum,

    i. e. concealing his divinity, id. H. 4, 56; id. F. 5, 504; cf. also pass. with mid. force:

    dissimulata deam,

    id. ib. 6, 507; Stat. Silv. 1, 2, 14;

    and virum veste longa (Achilles),

    Ov. A. A. 1, 690.—
    (β).
    With acc. and inf.:

    dissimulabam me harum sermoni operam dare,

    Plaut. Epid. 2, 2, 54; so id. Most. 5, 1, 23; Cic. Att. 8, 1 fin.; Quint. 1, 2, 2; Suet. Caes. 10; 73; Ov. Tr. 1, 7, 5 al. —
    (γ).
    With a rel. clause:

    nec judices, a quo sint moti, dissimulant,

    Quint. 12, 9, 7; so id. 6 prooem. § 7; Verg. A. 4, 291 al.—
    * (δ).
    With quasi:

    dissimulabo, hos quasi non videam,

    Plaut. Mil. 4, 2, 2.—
    (ε).
    Absol.: plane ea est;

    sed quomodo dissimulabat!

    Plaut. Mil. 2, 5, 53; id. Most. 4, 3, 23; id. Men. 4, 2, 44; 78; Cic. Off. 1, 30, 108; id. Mur. 19, 40 (opp. fateri); Caes. B. C. 1, 19, 1; Hor. S. 1, 9, 66; Ov. H. 17, 151 et saep.:

    dissimulant,

    they repress their feelings, Verg. A. 1, 516.—
    (ζ).
    With de:

    primo fingere alia, dissimulare de conjuratione, etc.,

    Sall. C. 47, 1:

    de condicione sua,

    Dig. 40, 13, 4.—
    * II.
    To leave unnoticed, to neglect:

    damnosam curationem,

    Veg. Vet. 1 prooem. §

    5: quod dissimulatum,

    Amm. 21, 3.— Hence, dissĭmŭlanter, adv., dissemblingly, clandestinely, secretly:

    non aperte, nec eodem modo semper, sed varie dissimulanterque conclusis,

    Cic. Brut. 79, 274; id. Fam. 1, 5, b. fin.; Liv. 40, 23; Suet. Tib. 21 (opp. Palam); Ov. H. 20, 132 al.— Comp. and sup. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > dissimulo

  • 13 emergo

    ē-mergo, si, sum, 3, v. a. and n.
    I.
    Act., to bring forth, bring to light, raise up (very rare; mostly with se, or pass. in mid. sense), to come forth, come out, to rise up, emerge (not in Plaut., Caes., Verg., or Hor.).
    A.
    Lit.:

    emersere e gurgite vultus Nereides,

    Cat. 64, 14:

    ex undis Cancri pars sese emergit in astra,

    Manil. 5, 198;

    se torrens imo hiatu,

    Auct. Aetn. 118:

    se lux pelago,

    Avien. Perieg. 126:

    tibi (somnianti) subito sum visus emersus e flumine,

    Cic. Div. 2, 68; so,

    emersus e palude,

    Liv. 1, 13:

    emersus paludibus,

    Tac. A. 1, 65.— Poet.:

    cernis et emersas in lucem tendere noctes,

    Ov. M. 15, 186;

    nox emersa,

    id. F. 3, 399.—
    B.
    Trop., to extricate or free one's self, to raise one's self up, to rise:

    sese ex malis,

    Ter. And. 3, 3, 30 Ruhnk.; so Nep. Att. 11, 1:

    homo emersus subito ex diuturnis tenebris lustrorum ac stuprorum,

    Cic. Sest. 9; cf.:

    tu emersus e caeno,

    id. Vatin. 7, 17:

    velut emerso ab admiratione animo,

    Liv. 8, 7 fin. —Once perh. act.:

    ut possim rerum tantas emergere moles,

    Manil. 1, 116.—Far more freq. and class.,
    II.
    Neutr. (i. q. the preceding emergere se), to come forth, come up, arise, emerge.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    equus emersit e flumine,

    Cic. Div. 2, 31 fin.:

    e vadis,

    id. Cael. 21:

    ex alto,

    id. Fin. 4, 23, 64:

    de paludibus,

    Liv. 22, 3:

    ab infima ara (anguis),

    Cic. Div. 1, 33, 72:

    sub exsistentibus glebis (pisces),

    Liv. 42, 2: extra aquam Plin. 13, 18, 32, § 109; 2, 88, 89, § 203:

    foras (with exsilire),

    Lucr. 2, 200:

    ad ortus,

    id. 5, 697:

    in suam lucem (luna),

    Liv. 44, 37 et saep.:

    ex Antiati in Appiam ad Tres Tabernas,

    to get away, escape, Cic. Att. 2, 12, 2; cf.:

    e patrio regno (with Cappadociae latebris se occultare),

    id. de Imp. Pomp. 3:

    aegre in apertos campos (Manlius),

    Liv. 21, 25 al. — Absol.:

    aves, quae se in mari mergerent: quae cum emersissent, etc.,

    Cic. N. D. 2, 49; cf. id. Fin. 3, 14 fin.: sol. id. Arat. 76 (also, id. N. D. 2, 44, 113); Tac. G. 45; cf.

    stellae,

    Plin. 2, 14, 11, § 58 al. — Impers. tot res repente circumvallant, unde emergi non potest, Ter. Ad. 3, 2, 4.—
    2.
    In partic., to come forth, come up, break forth, as a plant or animal, when it springs up or is born:

    viriditas e vaginis emergit, etc.,

    Cic. de Sen. 15, 51; cf.:

    flos ex caule,

    Plin. 21, 17, 66, § 106:

    totus infans utero,

    id. 11, 51, 112, § 270:

    ova,

    id. 10, 52, 74, § 145:

    ventus,

    id. 2, 82, 84, § 198.—
    B.
    Trop., to extricate one's self from, to raise one's self up, to emerge, get clear:

    ex sermone emersit,

    Cic. Cael. 31, 75:

    ex miserrimis naturae tuae sordibus,

    id. Pis. 12, 27:

    ex peculatus judicio,

    id. Verr. 2, 1, 5:

    ex paternis probris ac vitiis,

    id. ib. 2, 3, 69:

    ex mendicitate,

    id. Vatin. 9 fin.:

    vixdum e naufragiis prioris culpae cladisque,

    Liv. 5, 52, 1:

    ex obnoxia pace,

    id. 9, 10:

    ex omni saevitia fortunae (virtus),

    id. 25, 38; Dig. 47, 10, 5 fin.: cum tam multa ex illo mari (sc. Ponto) bella emerserint, have arisen, [p. 642] broken out, Cic. Verr. 2, 4, 58:

    equidem multos vidi emersisse aliquando, et se ad frugem bonam, ut dicitur, recepisse,

    have raised themselves up, have risen, Cic. Cael. 12:

    hac autem re incredibile est quantum civitates emerserint,

    have raised themselves up, elevated themselves, id. Att. 6, 2, 4; cf.:

    ad summas opes,

    Lucr. 2, 13; 3, 63:

    in quod fastigium,

    Vell. 2, 65; Juv. 3, 164:

    quamvis enim demersae sint leges, emergunt tamen haec aliquando,

    Cic. Off. 2, 7, 24; cf. id. Clu. 65, 183:

    nunc emergit amor,

    id. Att. 9, 10, 2; cf.

    dolor,

    id. ib. 9, 6, 5:

    ex quo magis emergit, quale sit decorum illud, etc.,

    appears, is evident, id. Off. 1, 31; cf.:

    tanti sceleris indicium per Fulviam emersit,

    Flor. 4, 1, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > emergo

  • 14 frons

    1.
    frons (also anciently fruns; plur. frundes, Enn. Ann. 266 Vahl.; cf. Charis. p. 105 P.—Also in nom. fros or frus, Varr. ib.; Enn. v in the foll.; cf. Prisc. p. 554 P.; and FRONDIS, acc. to Serv. Verg. G. 2, 372), dis, f. [etym. dub.], a leafy branch, green bough, foliage.
    I.
    Lit. (class.; in sing. and plur.; syn. folium).
    (α).
    Sing.: populea frus, Enn. ap. Aus. Technop. (Edyll. 5) 158 sq. (id. Ann. v. 562 Vahl.):

    ilignea, quernea,

    Cato, R. R. 37, 2:

    in nemoribus, ubi virgulta et frons multa,

    Varr. R. R. 2, 5, 11:

    bobus praestabit vilicus frondem,

    Col. 11, 3, 101: alta frons decidit, Varr. ap. Non. 486, 13:

    ne caules allii in frondem luxurient,

    Plin. 19, 6, 34, § 113:

    perenni frunde corona,

    Lucr. 1, 119:

    nigrae feraci frondis in Algido,

    Hor. C. 4, 4, 58:

    sine fronde,

    Ov. Tr. 3, 10, 75:

    immaturam destringere,

    Quint. 12, 6, 2.—
    (β).
    Plur.: russescunt frundes, Enn. ap. Charis. p. 105 P. (Ann. v. 266 Vahl.):

    deserta via et inculta atque interclusa jam frondibus et virgultis relinquatur,

    Cic. Cael. 18, 42:

    viminibus salices fecundi, frondibus ulmi,

    Verg. G. 2, 446:

    frondibus teneris non adhibendam esse falcem,

    Quint. 2, 4, 11:

    bovemque Disjunctum curas et strictis frondibus exples,

    Hor. Ep. 1, 14, 28; id. C. 3, 18, 14.—
    II.
    Poet. transf., a garland made of leafy boughs, a garland of leaves, leafy chaplet: donec Alterutrum velox victoria fronde coronet, Hor. Ep. 1, 18, 64; so in sing., id. C. 4, 2, 36; id. Ep. 2, 1, 110:

    nos delubra deum festa velamus fronde,

    Verg. A. 2, 249; 5, 661; Ov. M. 1, 449; 565; id. A. A. 1, 108.—In plur., Ov. F. 1, 711; 3, 482.
    2.
    frons, frontis, f. ( masc., Cato ap. Gell. 15, 9, 5; and ap. Fest. s. v. recto, p. 286, b, Müll.; Plaut. Mil. 2, 2, 46 Ritschl, N. cr.; id. ap. Non. 205, 4; Caecil. ap. Gell. 15, 9, 3; Vitr. 10, 17) [cf. Sanscr. brhū; Gr. ophrus; Germ. Braue; Engl. brow; v. Curt. Gr. Etym. p. 296], the forehead, brow, front (syn.: vultus, os, facies).
    I.
    Lit.:

    frons et aliis (animalibus), sed homini tantum tristitiae, hilaritatis, clementiae, severitatis index: in adsensu ejus supercilia homini et pariter et alterna mobilia,

    Plin. 11, 37, 51, § 138:

    tanta erat gravitas in oculo, tanta contractio frontis, ut illo supercilio res publica, tamquam Atlante caelum, niti videretur,

    Cic. Sest. 8, 19: frontem contrahere, to contract or knit the brows, id. Clu. 26, 72; Hor. S. 2, 2, 125;

    for which, adducere,

    Sen. Ben. 1, 1:

    attrahere,

    id. ib. 6, 7: remittere frontem, to smooth the brow, i. e. to cheer up, Plin. Ep. 2, 5, 5;

    for which: exporge frontem,

    Ter. Ad. 5, 3, 53; cf.:

    primum ego te porrectiore fronte volo mecum loqui,

    Plaut. Cas. 2, 4, 3:

    explicare,

    Hor. C. 3, 29, 16;

    solvere,

    Mart. 14, 183: ut frontem ferias, smitest thy forehead (as a sign of vexation), Cic. Att. 1, 1, 1; cf.:

    nulla perturbatio animi, nulla corporis, frons non percussa, non femur,

    id. Brut. 80, 278:

    femur, pectus, frontem caedere,

    Quint. 2, 12, 10:

    frontem sudario tergere,

    id. 6, 3, 60;

    for which: siccare frontem sudario,

    id. 11, 3, 148:

    capillos a fronte retroagere,

    id. ib. 160:

    mediam ferro gemina inter tempora frontem Dividit,

    Verg. A. 9, 750:

    quorundam capita per medium frontis et verticis mucrone distincta, in utrumque humerum pendebant,

    Amm. 31, 7, 14:

    insignem tenui fronte Lycorida (a small forehead was regarded as a beauty by the ancients),

    Hor. C. 1, 33, 5; cf. id. Ep. 1, 7, 26; Petr. 126; Mart. 4, 42, 9; Arn. 2, 72.—Of the forehead of animals:

    est bos cervi figura: cujus a media fronte, etc.,

    Caes. B. G. 6, 26, 1:

    tauri torva fronte,

    Plin. 8, 45, 70, § 181:

    equi,

    Ov. Tr. 5, 9, 30:

    ovis,

    id. F. 4, 102:

    cui (haedo) frons turgida cornibus Primis,

    Hor. C. 3, 13, 4:

    (vitulus) Fronte curvatos imitatus ignes lunae,

    id. ib. 4, 2, 57.—In plur., Lucr. 5, 1034. —
    2.
    The brow as a mirror of the feelings:

    non solum ex oratione, sed etiam ex vultu et oculis et fronte, ut aiunt, meum erga te amorem perspicere potuisses,

    Cic. Att. 14, 13, B, 1; cf. Q. Cic. Petit. Cons. 11, 44; and:

    homines fronte et oratione magis, quam ipso beneficio reque capiuntur,

    expression of countenance, id. ib. 12, 46:

    si verum tum, cum verissima fronte, dixerunt, nunc mentiuntur,

    Cic. Rab. Post. 12, 35:

    haec ipsa fero equidem fronte et vultu bellissime, sed angor intimis sensibus,

    id. Att. 5, 10, 3: frons, oculi, vultus persaepe mentiuntur;

    oratio vero saepissime,

    id. Q. F. 1, 1, 5, § 15; cf.:

    oculi, supercilia, frons, vultus denique totus, qui sermo quidam tacitus mentis est, hic in fraudem homines impulit,

    id. Pis. 1, 1; id. Fam. 1, 9, 17:

    fronte occultare sententiam,

    id. Lael. 18, 65:

    tranquilla et serena,

    id. Tusc. 3, 15, 31; cf.:

    reliquiae pristinae frontis,

    id. Fam. 9, 10, 2:

    laeta,

    Verg. A. 6, 862:

    sollicita,

    Hor. C. 3, 29, 16:

    tristis,

    Tib. 2, 3, 33:

    gravis,

    Plin. Pan. 41, 3:

    humana, lenis, placida,

    Sen. Ben. 2, 13:

    inverecunda,

    Quint. 2, 4, 16:

    proterva,

    Hor. C. 2, 5, 16:

    urbana (i. e. impudens),

    id. Ep. 1, 9, 11:

    impudens, proterva, Aug. Op. imperf. c. Jul. 6, 21: impudentissima,

    id. ib. 26; cf.:

    impudentia frontis,

    Hier. adv. Rufin. 1, 7:

    fronte inverecunda nummos captare,

    Val. Max. 8, 2, 2.—In plur.:

    si populo grata est tabella, quae frontes aperit hominum, mentes tegat,

    Cic. Planc. 6, 16.—
    3.
    Prov.:

    frons occipitio prior est,

    i. e. better work before the master's face than behind his back, Cato, R. R. 4; Plin. 18, 5, 6, § 31.—
    B.
    Transf
    1.
    The forepart of any thing, the front, façade, van (opp. tergum and latus):

    copias ante frontem castrorum struit,

    Caes. B. C. 3, 37, 1:

    aedium,

    Vitr. 3, 2:

    parietum,

    id. 2, 8:

    januae,

    Ov. F. 1, 135:

    scena,

    Verg. G. 3, 24:

    (navium),

    id. A. 5, 158:

    pontis,

    Hirt. B. G. 8, 9, 4:

    collis ex utraque parte lateris dejectus habebat, et in frontem leniter fastigatus, etc.,

    Caes. B. G. 2, 8; 7, 23: intervallum justum arborum quadrageni pedes in terga frontemque, in latera viceni, Plin. 17, 23, 35, § 202; cf. Quint. 1, 10, 43:

    octo cohortes in fronte constituit,

    Sall. C. 59, 2:

    quatuor legionum aquilae per frontem,

    Tac. H. 2, 89:

    una fronte contra hostem castra muniunt,

    only in front, Caes. B. C. 1, 80, 2 Herz.:

    aequa fronte ad pugnam procedebat,

    Liv. 36, 44, 1:

    nec tamen aequari frontes poterant, cum extenuando infirmam mediam aciem haberent,

    id. 5, 38, 2:

    recta fronte concurrere hosti (opp. in dextrum cornu),

    Curt. 4, 13 med.; cf.:

    directa fronte pugnandum est,

    Quint. 5, 13, 11:

    veritus ne simul in frontem simul et latera suorum pugnaretur,

    Tac. Agr. 35:

    transisse aestuaria pulchrum ac decorum in frontem (i. e. fronti),

    for the front, the van, id. ib. 33: dextra fronte prima legio incessit, on the right front, i. e. on the right wing, id. H. 2, 24 fin.:

    laeva,

    Claud. in Ruf. 2, 174; cf.:

    frons laevi cornu haec erat,

    Curt. 4, 13 fin. — Poet. transf., of clouds:

    ut non tam concurrere nubes Frontibus adversis possint quam de latere ire,

    Lucr. 6, 117;

    of a precipice: Fronte sub adversa scopulis pendentibus antrum,

    Verg. A. 1, 166.—Esp. freq.: a fronte, in front, before (opp. a tergo and a latere):

    a tergo, a fronte, a lateribus tenebitur, si in Galliam venerit,

    Cic. Phil. 3, 13, 32:

    a fronte atque ab utroque latere cratibus ac pluteis protegebat,

    Caes. B. C. 1, 25 fin.:

    totis fere a fronte et ab sinistra parte nudatis castris,

    id. B. G. 2, 23, 4. —
    2.
    The outer end of a book-roll or volume, Tib. 3, 1, 13; Ov. Tr. 1, 1, 11.—
    3. 4.
    In measuring land = latitudo, the breadth:

    mille pedes in fronte, trecentos cippus in agrum Hic dabat,

    Hor. S. 1, 8, 12; Inscr. Orell. 4558; 4560.—
    II.
    Trop.
    A.
    The outside, exterior, external quality, appearance (cf. species and facies;

    mostly post-Aug.): Pompeius Scauro studet: sed utrum fronte an mente, dubitatur,

    Cic. Att. 4, 15, 7:

    plus habet in recessu, quam fronte promittat,

    Quint. 1, 4, 2; 11, 1, 61; cf.:

    frons causae non satis honesta,

    id. 4, 1, 42 Spald.:

    decipit Frons prima multos,

    the first appearance, Phaedr. 4, 2, 6; cf.:

    dura primā fronte quaestio,

    Quint. 7, 1, 56:

    ex prima statim fronte dijudicare imprudentium est,

    id. 12, 7, 8.—
    B.
    The character or feelings expressed by the brow.
    1.
    Poet. in partic., shame:

    exclamet perisse Frontem de rebus,

    Pers. 5, 104 (for which:

    clament periisse pudorem,

    Hor. Ep. 2, 1, 80).—
    2.
    Impudence, boldness (late Lat.; cf.

    os),

    Aug. Civ. D. 3, 30.

    Lewis & Short latin dictionary > frons

  • 15 Horreum

    1.
    horrĕum, i, n. [cf.: farreum, farina], a storehouse; esp. for preserving grain, a barn, granary, magazine (syn.:

    sirus, granarium, cumera): illi Capuam cellam atque horreum Campani agri esse voluerunt,

    Cic. Agr. 2, 33, 89:

    si proprio condidit horreo, Quicquid de Libycis verritur areis,

    Hor. C. 1, 1, 9; Cic. Verr. 2, 3, 8, § 20; Caes. B. C. 3, 42, 4:

    illius immensae ruperunt horrea messes,

    Verg. G. 1, 49; cf. Tib. 2, 5, 84:

    si, quicquid arat impiger Appulus, Occultare meis dicerer horreis,

    Hor. C. 3, 16, 27.—For other things:

    parcis deripere horreo amphoram?

    Hor. C. 3, 28, 7; Dig. 18, 1, 76:

    argentum, quod in domo, vel intra horreum usibus ejus fuit,

    ib. 34, 2, 33; 10, 4, 5; Col. 12, 52, 3.—In fig.: nunc argumentum vobis demensum dabo, non modio neque tri modio, verum ipso horreo, Plaut. Men. prol. [p. 865] 15.— Poet., of a beehive, Verg. G. 4, 250; of ant-burrows, Ov. Tr. 5, 6, 39.
    2.

    Lewis & Short latin dictionary > Horreum

  • 16 horreum

    1.
    horrĕum, i, n. [cf.: farreum, farina], a storehouse; esp. for preserving grain, a barn, granary, magazine (syn.:

    sirus, granarium, cumera): illi Capuam cellam atque horreum Campani agri esse voluerunt,

    Cic. Agr. 2, 33, 89:

    si proprio condidit horreo, Quicquid de Libycis verritur areis,

    Hor. C. 1, 1, 9; Cic. Verr. 2, 3, 8, § 20; Caes. B. C. 3, 42, 4:

    illius immensae ruperunt horrea messes,

    Verg. G. 1, 49; cf. Tib. 2, 5, 84:

    si, quicquid arat impiger Appulus, Occultare meis dicerer horreis,

    Hor. C. 3, 16, 27.—For other things:

    parcis deripere horreo amphoram?

    Hor. C. 3, 28, 7; Dig. 18, 1, 76:

    argentum, quod in domo, vel intra horreum usibus ejus fuit,

    ib. 34, 2, 33; 10, 4, 5; Col. 12, 52, 3.—In fig.: nunc argumentum vobis demensum dabo, non modio neque tri modio, verum ipso horreo, Plaut. Men. prol. [p. 865] 15.— Poet., of a beehive, Verg. G. 4, 250; of ant-burrows, Ov. Tr. 5, 6, 39.
    2.

    Lewis & Short latin dictionary > horreum

  • 17 immitto

    immitto ( inm-), īsi, issum, 3 ( perf. sync. immisti, Sil. 17, 354), v. a. [in-mitto], to send or let into a place, to introduce, admit, to send or despatch against, to let loose at, discharge at, to cast or throw into (freq. and class.; cf. intromitto, induco, introduco).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    servos ad spoliandum fanum,

    Cic. Verr. 2, 4, 45, § 101; cf.:

    servi in tecta nostra cum facibus immissi,

    id. Att. 14, 10, 1; id. Sest. 36, 78:

    magna vis hominum simul immissa,

    Liv. 2, 5, 3:

    equitatu immisso (in agmen hostium),

    Caes. B. G. 7, 40, 4:

    armaturam levem in stationes,

    Liv. 40, 48, 2; 21, 8, 8:

    corpus in undas,

    Ov. H. 2, 133:

    artificem mediis flammis,

    id. M. 6, 615:

    completas naves taeda et pice in Pomponianam classem immisit,

    let loose, Caes. B. C. 3, 101, 2; so ib. § 5; cf.:

    navem in terram,

    Liv. 30, 25, 8: repente equum immisi ad eam legionem, urged, spurred, Galb. ap. Cic. Fam. 10, 30, 3:

    si effrenatos in eos equos immittitis,

    Liv. 40, 40, 5:

    pila in hostes,

    Caes. B. G. 6, 8, 6:

    tela,

    id. B. C. 3, 92, 2:

    telum ex manu,

    Dig. 9, 2, 52:

    canalibus aqua immissa,

    Caes. B. C. 2, 10, 6:

    aquam ex fullonicis in fundum vicini,

    Dig. 39, 3, 3:

    cloacam privatam in publicum,

    ib. 43, 23, 1; and:

    puram aquam in alvum,

    Cels. 2, 12:

    haec (tigna) cum machinationibus immissa in flumen defixerat,

    had driven into, Caes. B. G. 4, 17, 4:

    bipedales trabes,

    id. ib. §

    6: tigna (in parietem),

    Dig. 8, 5, 8; 43, 25, 3:

    coronam caelo,

    hurls it to the sky, Ov. M. 8, 179:

    lentum filis immittitur aurum,

    is inserted, interwoven, id. ib. 6, 68:

    circa oneratas veste cervices laticlaviam immiserat mappam,

    put on, put around, Petr. 32, 2:

    dexteraque immissis da mihi signa rotis,

    let loose, swiftly driven, Prop. 3, 9, 58; cf.:

    immissis pars caeca et concita frenis Arietat in portas,

    slackened, Verg. A. 11, 889:

    habenas,

    id. ib. 5, 662; Ov. M. 1, 280; cf.

    rudentes,

    let go, let loose, Plin. Ep. 8, 4, 5:

    Codrus in medios se immisit hostes,

    threw himself, Cic. Tusc. 1, 48, 116; Liv. 9, 4, 10:

    se in hostium manum multitudinemque,

    Cic. Font. 17, 38; cf.:

    immisit in armatas hostium copias,

    id. Par. 1, 2, 12:

    offirmastin' occultare, quo te inmittas,

    whither you are going, Plaut. Pers. 2, 2, 40. —
    B.
    In partic.
    1.
    To send against (secretly or hostilely), to set on, incite, instigate, suborn (mostly post-Aug.):

    alii Tarquinium a Cicerone immissum aiebant,

    Sall. C. 48, 8:

    fratrem Tiberium inopinantem repente immisso tribuno militum interemit,

    Suet. Calig. 23; cf. Tac. A. 3, 16:

    immissis qui monerent,

    id. ib. 4, 54:

    Suillium accusandis utrisque immittit,

    id. ib. 11, 1:

    ad cujus rei probationem immittet indices,

    Just. 32, 2:

    invidia et a dissimilibus delator inmissus,

    Plin. Ep. 6, 31, 3. —
    2.
    To let grow unrestrained or wild:

    ea vitis immittitur ad uvas pariendas,

    Varr. R. R. 1, 31, 3:

    cupressus immittitur in perticas asseresve,

    Plin. 16, 33, 60, § 141:

    pro densitate arborum immissorumque aliorum in alios ramorum,

    grown together, interwoven, Liv. 40, 22, 3: penitus immissis radicibus niti, deeply planted or sunk, Quint. 1, 3, 5: barba immissa et intonso capillo, etc., overgrown, hanging down, Sisenn. ap. Non. 130, 8; so,

    barba immissa,

    Verg. A. 3, 593; Ov. M. 12, 351; Quint. 12, 3, 12:

    immissi capilli,

    Ov. F. 1, 503; id. M. 5, 338; 6, 168; cf.

    , in a Greek construction: Phleias immissus patrios de vertice crines,

    Val. Fl. 1, 412.—
    3.
    To ingraft:

    trunci resecantur, et... deinde feraces plantae immittuntur,

    Verg. G. 2, 80.—
    4.
    Aliquem in bona alicujus, to install, put in possession, Cic. Verr. 2, 1, 54, § 142.—
    II.
    Trop.:

    aliquid in aures,

    to listen to, Plaut. Ep. 3, 1, 14; but without in:

    ne tu quod istic fabuletur auris inmittas tuas,

    id. Capt. 3, 4, 16: verba suis immittere figuris, to accommodate its modes of thought to the words, Manil. 1, 24:

    jactam et immissam a te nefariam in me injuriam semper duxi,

    Cic. Par. 4, 1, 28:

    hic corrector in eo ipso loco, quo reprehendit, immittit imprudens ipse senarium,

    lets escape him, id. Or. 56, 190:

    si nihil extrinsecus accidit, quod corpus ejus in aliquam valetudinem immitteret,

    threw into some sickness, Dig. 1, 21, 14, § 2:

    immisitque fugam Teucris atrumque timorem,

    instilled, infused, Verg. A. 9, 719:

    vires alicui,

    Val. Fl. 7, 353:

    amorem,

    Sen. Herc. Oet. 554.

    Lewis & Short latin dictionary > immitto

  • 18 inmitto

    immitto ( inm-), īsi, issum, 3 ( perf. sync. immisti, Sil. 17, 354), v. a. [in-mitto], to send or let into a place, to introduce, admit, to send or despatch against, to let loose at, discharge at, to cast or throw into (freq. and class.; cf. intromitto, induco, introduco).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    servos ad spoliandum fanum,

    Cic. Verr. 2, 4, 45, § 101; cf.:

    servi in tecta nostra cum facibus immissi,

    id. Att. 14, 10, 1; id. Sest. 36, 78:

    magna vis hominum simul immissa,

    Liv. 2, 5, 3:

    equitatu immisso (in agmen hostium),

    Caes. B. G. 7, 40, 4:

    armaturam levem in stationes,

    Liv. 40, 48, 2; 21, 8, 8:

    corpus in undas,

    Ov. H. 2, 133:

    artificem mediis flammis,

    id. M. 6, 615:

    completas naves taeda et pice in Pomponianam classem immisit,

    let loose, Caes. B. C. 3, 101, 2; so ib. § 5; cf.:

    navem in terram,

    Liv. 30, 25, 8: repente equum immisi ad eam legionem, urged, spurred, Galb. ap. Cic. Fam. 10, 30, 3:

    si effrenatos in eos equos immittitis,

    Liv. 40, 40, 5:

    pila in hostes,

    Caes. B. G. 6, 8, 6:

    tela,

    id. B. C. 3, 92, 2:

    telum ex manu,

    Dig. 9, 2, 52:

    canalibus aqua immissa,

    Caes. B. C. 2, 10, 6:

    aquam ex fullonicis in fundum vicini,

    Dig. 39, 3, 3:

    cloacam privatam in publicum,

    ib. 43, 23, 1; and:

    puram aquam in alvum,

    Cels. 2, 12:

    haec (tigna) cum machinationibus immissa in flumen defixerat,

    had driven into, Caes. B. G. 4, 17, 4:

    bipedales trabes,

    id. ib. §

    6: tigna (in parietem),

    Dig. 8, 5, 8; 43, 25, 3:

    coronam caelo,

    hurls it to the sky, Ov. M. 8, 179:

    lentum filis immittitur aurum,

    is inserted, interwoven, id. ib. 6, 68:

    circa oneratas veste cervices laticlaviam immiserat mappam,

    put on, put around, Petr. 32, 2:

    dexteraque immissis da mihi signa rotis,

    let loose, swiftly driven, Prop. 3, 9, 58; cf.:

    immissis pars caeca et concita frenis Arietat in portas,

    slackened, Verg. A. 11, 889:

    habenas,

    id. ib. 5, 662; Ov. M. 1, 280; cf.

    rudentes,

    let go, let loose, Plin. Ep. 8, 4, 5:

    Codrus in medios se immisit hostes,

    threw himself, Cic. Tusc. 1, 48, 116; Liv. 9, 4, 10:

    se in hostium manum multitudinemque,

    Cic. Font. 17, 38; cf.:

    immisit in armatas hostium copias,

    id. Par. 1, 2, 12:

    offirmastin' occultare, quo te inmittas,

    whither you are going, Plaut. Pers. 2, 2, 40. —
    B.
    In partic.
    1.
    To send against (secretly or hostilely), to set on, incite, instigate, suborn (mostly post-Aug.):

    alii Tarquinium a Cicerone immissum aiebant,

    Sall. C. 48, 8:

    fratrem Tiberium inopinantem repente immisso tribuno militum interemit,

    Suet. Calig. 23; cf. Tac. A. 3, 16:

    immissis qui monerent,

    id. ib. 4, 54:

    Suillium accusandis utrisque immittit,

    id. ib. 11, 1:

    ad cujus rei probationem immittet indices,

    Just. 32, 2:

    invidia et a dissimilibus delator inmissus,

    Plin. Ep. 6, 31, 3. —
    2.
    To let grow unrestrained or wild:

    ea vitis immittitur ad uvas pariendas,

    Varr. R. R. 1, 31, 3:

    cupressus immittitur in perticas asseresve,

    Plin. 16, 33, 60, § 141:

    pro densitate arborum immissorumque aliorum in alios ramorum,

    grown together, interwoven, Liv. 40, 22, 3: penitus immissis radicibus niti, deeply planted or sunk, Quint. 1, 3, 5: barba immissa et intonso capillo, etc., overgrown, hanging down, Sisenn. ap. Non. 130, 8; so,

    barba immissa,

    Verg. A. 3, 593; Ov. M. 12, 351; Quint. 12, 3, 12:

    immissi capilli,

    Ov. F. 1, 503; id. M. 5, 338; 6, 168; cf.

    , in a Greek construction: Phleias immissus patrios de vertice crines,

    Val. Fl. 1, 412.—
    3.
    To ingraft:

    trunci resecantur, et... deinde feraces plantae immittuntur,

    Verg. G. 2, 80.—
    4.
    Aliquem in bona alicujus, to install, put in possession, Cic. Verr. 2, 1, 54, § 142.—
    II.
    Trop.:

    aliquid in aures,

    to listen to, Plaut. Ep. 3, 1, 14; but without in:

    ne tu quod istic fabuletur auris inmittas tuas,

    id. Capt. 3, 4, 16: verba suis immittere figuris, to accommodate its modes of thought to the words, Manil. 1, 24:

    jactam et immissam a te nefariam in me injuriam semper duxi,

    Cic. Par. 4, 1, 28:

    hic corrector in eo ipso loco, quo reprehendit, immittit imprudens ipse senarium,

    lets escape him, id. Or. 56, 190:

    si nihil extrinsecus accidit, quod corpus ejus in aliquam valetudinem immitteret,

    threw into some sickness, Dig. 1, 21, 14, § 2:

    immisitque fugam Teucris atrumque timorem,

    instilled, infused, Verg. A. 9, 719:

    vires alicui,

    Val. Fl. 7, 353:

    amorem,

    Sen. Herc. Oet. 554.

    Lewis & Short latin dictionary > inmitto

  • 19 latebra

    lătē̆bra, ae, f. [lateo], a hiding-place, lurking-hole, covert, retreat (class.; most freq. in plur.; v. infra, II. B.).
    I.
    Lit.:

    (aurum) in latebris situm est,

    Plaut. Aul. 4, 2, 2:

    itaque in totis aedibus tenebrae, latebrae,

    id. Poen. 4, 2, 13:

    latebris ac silvis aut saltibus se eripere,

    Caes. B. G. 6, 43:

    Cappadociae latebris se occultare,

    Cic. de Imp. Pomp. 3, 7:

    aliquem in latebras impellere,

    id. Rab. Perd. 8, 22:

    at Scyllam caecis cohibet spelunca latebris,

    Verg. A. 3, 424:

    tum latebras animae, pectus mucrone recludit,

    the hidden seat of life, id. ib. 10, 601:

    solis defectus lunaeque latebrae,

    i. e. eclipses of the moon, Lucr. 5, 751. —In sing., Cic. Cael. 26, 62:

    extractus e latebra,

    Suet. Vit. 17; id. Ner. 48:

    bellorum,

    a place of refuge from war, Luc. 5, 743: teli, the weapon's lurking-place, i. e. the place where the arrow-head was sticking in his body, Verg. A. 12, 389.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., a lurking-place, hidden recess, retreat:

    in latebras abscondas (stultitiam) pectore penitissumo,

    Plaut. Cist. 1, 1, 64; Lucr. 1, 408:

    cum illa conjuratio ex latebris atque ex tenebris erupisset,

    Cic. Sest. 4, 9:

    latebras suspicionum peragrare,

    id. Cael. 22, 53; Quint. 12, 9, 3.—In sing.:

    adhibuit etiam latebram obscuritatis,

    Cic. Div. 2, 45, 111:

    in tabellae latebra,

    id. Fam. 3, 12, 1:

    scribendi,

    a secret mode of writing, a writing in cipher, Gell. 17, 9, 4.—
    B.
    In partic., a subterfuge, shift, cloak, pretence, feigned excuse (only in sing.):

    latebram haberes,

    Cic. Fin. 2, 33, 107:

    magnificam in latebram conjecisti,

    id. Div. 2, 20, 46:

    videant, ne quaeratur latebra perjurio,

    id. Off. 3, 29, 106:

    latebram dare vitiis,

    Ov. A. A. 3, 754.

    Lewis & Short latin dictionary > latebra

  • 20 latebrosus

    lătē̆brōsus, a, um, adj. [latebra], full of lurking-holes or coverts, hidden, retired, secret.
    I.
    Lit. (rare but class.):

    loca,

    lurking-places, disreputable haunts, Plaut. Bacch. 3, 3, 26: via, * Cic. Sest. 59, 126:

    locus,

    Liv. 21, 54:

    viae,

    Amm. 14, 2, 2:

    loca,

    id. 17, 1, 6:

    flumina,

    Verg. A. 8, 713:

    latebrosae tempora noctis,

    Luc. 6, 120:

    serpens,

    Sen. Oedip. 153:

    latebrosa et lucifuga natio,

    Min. Fel. 8, 4.— Poet.:

    pumex,

    i. e. full of holes, porous, Verg. A. 12, 587.—
    II.
    Trop., intricate, obscure (late Lat.): latebrosissima quaestio. Aug. Retract. 1, 19.— Hence, * adv.: lătē̆brōsē, in a lurkingplace, secretly:

    se occultare,

    Plaut. Trin. 2, 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > latebrosus

См. также в других словарях:

  • occultare — v. tr. [dal lat. occultare, der. di occultus, part. pass. di occulĕre nascondere ]. 1. [sottrarre alla vista] ▶◀ celare, (fam.) fare sparire, (fam.) imboscare. ↓ nascondere. ◀▶ esibire, esporre, manifestare, mostrare, (fam.) tirare fuori. 2. (fig …   Enciclopedia Italiana

  • occultare — index disguise Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • occultare — oc·cul·tà·re v.tr. CO 1a. sottrarre un oggetto o una persona alla vista o alle ricerche di qcn., mettendoli in un luogo dove sia difficile o impossibile trovarli Sinonimi: celare, nascondere. Contrari: esibire, esporre, palesare, rivelare,… …   Dizionario italiano

  • occultare — {{hw}}{{occultare}}{{/hw}}A v. tr.  (io occulto ) Nascondere o tenere nascosto: occultare un tesoro, occultare un fatto; SIN. Celare. B v. rifl. Nascondersi: occultarsi alla vista del nemico …   Enciclopedia di italiano

  • occultare — A v. tr. 1. nascondere, tenere nascosto, celare, coprire, sottrarre alla vista, imboscare, infrattare (centr.), mascherare, dissimulare CONTR. mostrare, divulgare, esibire, manifestare, ostentare, svelare, sbandierare, far vedere, palesare,… …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • occulter — [ ɔkylte ] v. tr. <conjug. : 1> • 1324; lat. occultare « cacher » 1 ♦ Astron. Cacher à la vue (une étoile). 2 ♦ Rendre peu visible (une source lumineuse), en la munissant d un dispositif appelé occulteur qui en canalise les rayons en un… …   Encyclopédie Universelle

  • mettere — / met:ere/ [lat. mittere mandare , nel lat. tardo mettere ] (pass. rem. misi, mettésti, part. pass. mésso ). ■ v. tr. 1. a. [far sì che qualcosa occupi una determinata posizione o un determinato luogo: m. i vestiti nell armadio ; m. i piatti, le… …   Enciclopedia Italiana

  • ocultar — (Del lat. occultare.) ► verbo transitivo/ pronominal 1 No dejar que una persona, animal o cosa sea vista: ■ ocultó al ladrón en el desván; se ocultó tras el biombo. SINÓNIMO esconder ANTÓNIMO descubrir ► verbo transitivo 2 No decir una cosa de… …   Enciclopedia Universal

  • nascondere — na·scón·de·re v.tr. (io nascóndo) FO 1a. sottrarre un oggetto alla vista o alle ricerche di qcn., riponendolo in un posto adatto allo scopo: nascondere i gioielli, nascondere lettere compromettenti | tenere nascosta una persona in modo che altri… …   Dizionario italiano

  • nascondere — /na skondere/ [lat. tardo inabscondĕre, der. di abscondĕre nascondere , col pref. in  ] (pass. rem. nascósi, nascondésti, ecc.; part. pass. nascósto ). ■ v. tr. 1. a. [sottrarre qualcosa o qualcuno alla vista o alle ricerche altrui, in modo che… …   Enciclopedia Italiana

  • occultamento — /ok:ulta mento/ s.m. [der. di occultare ]. 1. [l occultare o l essere occultato] ▶◀ (fam.) imboscamento, (lett.) nascondimento, occultazione. ◀▶ esibizione, esposizione. 2. (fig.) [il fare in modo che qualcosa non si venga a conoscere] ▶◀ (non… …   Enciclopedia Italiana

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»