-
1 oburzać
impf ⇒ oburzyć* * *(-am, -asz); perf -yć; vt( złościć) to revolt, to appal (BRIT), to appall (US)* * *ipf.(= gniewać) shock, apall, outrage.ipf.be l. feel indignant (na kogoś l. coś with sb l. at sth).The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > oburzać
-
2 oburzać
oburzać się sich empören (na A über A) -
3 oburzać
I. vt1) ( powodować gniew) empören, entrüstenII. vr\oburzać się na kogoś/coś sich +akk über jdn/etw empören [ lub entrüsten] -
4 oburzać
глаг.• возмущать• раздражать* * *несов. возмущать* * *несов.возмуща́ть -
5 oburzać
1. exaspérer2. indigner3. révolter4. scandaliser -
6 oburzać
vt→ oburzyć -
7 oburzać
1 ceannairc 2 scanraigh -
8 oburzać
обурювати; сердити -
9 oburzać
1 himagsik2 mag-alsá3 manghimangsík4 pag-aalsá -
10 oburzać oburz·ać
-am, -asz; pf -yć1. vt(= denerwować) to outrage2.oburzać się vroburzać się (na kogoś/coś) — to be outraged (at sb/sth)
-
11 oburzać się
vroburzać się (na kogoś/coś) — to be lub feel indignant (with sb/at sth)
The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > oburzać się
-
12 oburzać się
-
13 oburzać\ się
несов. возмущаться, негодовать -
14 oburzać się
[обужачь шіĕ]v.ndk -
15 oburzać się
обурюватися; сердитися -
16 oburzyć
The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > oburzyć
-
17 gorszyć
глаг.• возмущать• поражать• разлагать• ударять• шокировать* * *gorsz|yć\gorszyćony несов. 1. подавать дурной пример, разлагать, развращать;2. возмущать, вызывать возмущение (поведением etc.)+1. demoralizować, psuć 2. oburzać
* * *gorszony несов.1) подава́ть дурно́й приме́р, разлага́ть, развраща́ть2) возмуща́ть, вызыва́ть возмуще́ние (поведением и т. п.)Syn: -
18 oburzyć
oburzać się sich empören (na A über A) -
19 burzyć się
несов.1) бурли́ть, бушева́ть, волнова́тьсяmorze się burzy — мо́ре бушу́ет
2) броди́ть (о вине и т. п.)3) перен. бунтова́ть; возмуща́тьсяSyn: -
20 gorszyć się
- 1
- 2
См. также в других словарях:
oburzać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, oburzaćam, oburzaća, oburzaćają {{/stl 8}}– oburzyć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIa, oburzaćrzę, oburzaćrzy, oburzaćrzony {{/stl 8}}{{stl 7}} wzbudzać w kimś gwałtowny gniew i sprzeciw, głębokie niezadowolenie :… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
oburzać się – oburzyć się — {{/stl 13}}{{stl 7}} reagować na coś gwałtownym sprzeciwem i gniewem : {{/stl 7}}{{stl 10}}Oburzała się na sprzedawców, na ich opieszałość. Oburzył się na samo wspomnienie jej postępku. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
oburzać — → oburzyć … Słownik języka polskiego
oburzyć — dk VIb, oburzyćrzę, oburzyćrzysz, oburz, oburzyćrzył, oburzyćrzony oburzać ndk I, oburzyćam, oburzyćasz, oburzyćają, oburzyćaj, oburzyćał «wywołać odruch sprzeciwu, protestu, gniewu» Jego lenistwo oburzało wszystkich. Być oburzonym czyimś… … Słownik języka polskiego
grom — 1. Ciskać, miotać, rzucać itp. gromy, pioruny, piorunami «wymyślać komuś, oburzać się na kogoś, na coś»: Prokurator w gniewnym uniesieniu grzmiał i ciskał gromy. Puls 8/1980. 2. Coś spadło, uderzyło, runęło itp. jak grom, jak piorun (z jasnego… … Słownik frazeologiczny
sieć — Miotać się, rzucać się jak ryba w sieci «oburzać się, obruszać się, reagować gwałtownie, zżymać się na coś bezradnie»: Kazałem mu naprawić szkody (...) rzucał się jak ryba w sieci, ale miałem nad nim przewagę (...). Roz bezp 1997 … Słownik frazeologiczny
gorszyć — ndk VIb, gorszyćszę, gorszyćszysz, gorsz, gorszyćszył, gorszyćszony «wywierać zły, demoralizujący wpływ; powodować zepsucie, zgorszenie; wywoływać oburzenie» Gorszyć kogoś swoim zachowaniem, postępowaniem. Czyjeś zachowanie gorszy kogoś. gorszyć… … Słownik języka polskiego
grom — m IV, D. u, Ms. grommie; lm M. y «piorun, grzmot» Huk, łoskot, trzask gromu. Grom bije, rozlega się, uderza. Słychać grom. Ktoś runął, upadł jak rażony, tknięty gromem. ◊ Coś spadło, uderzyło, runęło jak grom (z jasnego nieba) «kogoś zaskoczyło,… … Słownik języka polskiego
oburzający — imiesł. przymiotnikowy czynny czas. oburzać (p.) oburzający w użyciu przym. «budzący gwałtowny sprzeciw, gniew» Oburzający postępek … Słownik języka polskiego
skandalizować — ndk IV, skandalizowaćzuję, skandalizowaćzujesz, skandalizowaćzuj, skandalizowaćował, skandalizowaćowany «wywoływać skandal, kontrowersję, zgorszenie; gorszyć, oburzać» Skandalizujące przedstawienie. Jej zachowanie skandalizuje opinię. ‹fr.› … Słownik języka polskiego
wrzeć — ndk XI, wrę, wrzesz, wrze a. wre, wrzyj, wrzał, wrzeli, wrzący a. wrący 1. «o substancjach ciekłych: przemieniać się w parę przy odpowiedniej temperaturze; gotować się» Woda wrze w temperaturze 100°C. Pić wrzącą herbatę. ◊ Praca wre «praca idzie… … Słownik języka polskiego