Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

obsecrātiō

  • 1 obsecratio

    obsecrātio, ōnis, f. (obsecro), das Bitten um Gottes willen, das Beschwören, das flehentliche Bitten, das Flehen (griech. ἱκεσία), I) im allg.: obs. illa iudicum per carissima pignora, Quint. 6, 1, 33: prece et obsecratione humili ac supplici uti, Cic. de inv. 1, 22: alcis obsecrationem repudiare, Cic. Font. 38: summis obsecrationibus monere, ne etc., Iustin. 24, 8, 7. – als Redefigur, Cic. de or. 3, 205. – II) insbes.: A) das öffentliche Gebet, verb. procurationes et obs., Cic. de har. resp. 63: supplicatio per omnia pulvinaria et obsecratio in unum diem indicta, Liv. 27, 11, 6; vgl. 26, 23, 6: obsecratio a populo duumviris praeeuntibus est facta, Liv. 4, 11, 5; vgl. 31, 9, 6. – B) die Beteuerung unter Anrufung Gottes; Plur. b. Iustin. 24, 2, 5 (Ruehl execr.).

    lateinisch-deutsches > obsecratio

  • 2 obsecratio

    obsĕcrātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] prières publiques et solennelles. [st2]2 [-] serment avec imprécations. [st2]3 [-] prières instantes, supplications. [st2]4 [-] obsécration (t. de rhét.).
    * * *
    obsĕcrātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] prières publiques et solennelles. [st2]2 [-] serment avec imprécations. [st2]3 [-] prières instantes, supplications. [st2]4 [-] obsécration (t. de rhét.).
    * * *
        Obsecratio, Verbale. Cic. Priere affectueuse, Obsecration.

    Dictionarium latinogallicum > obsecratio

  • 3 obsecratio

    obsecrātio, ōnis, f. (obsecro), das Bitten um Gottes willen, das Beschwören, das flehentliche Bitten, das Flehen (griech. ἱκεσία), I) im allg.: obs. illa iudicum per carissima pignora, Quint. 6, 1, 33: prece et obsecratione humili ac supplici uti, Cic. de inv. 1, 22: alcis obsecrationem repudiare, Cic. Font. 38: summis obsecrationibus monere, ne etc., Iustin. 24, 8, 7. – als Redefigur, Cic. de or. 3, 205. – II) insbes.: A) das öffentliche Gebet, verb. procurationes et obs., Cic. de har. resp. 63: supplicatio per omnia pulvinaria et obsecratio in unum diem indicta, Liv. 27, 11, 6; vgl. 26, 23, 6: obsecratio a populo duumviris praeeuntibus est facta, Liv. 4, 11, 5; vgl. 31, 9, 6. – B) die Beteuerung unter Anrufung Gottes; Plur. b. Iustin. 24, 2, 5 (Ruehl execr.).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > obsecratio

  • 4 obsecratio

    obsecrātio, ōnis f. [ obsecro ]
    1) настоятельные просьбы, мольба, заклинание (obsecratione humĭli uti C; obsecrationem alicujus repudiare C)

    Латинско-русский словарь > obsecratio

  • 5 obsecrātiō

        obsecrātiō ōnis, f    [obsecro], a beseeching, imploring, supplication, entreaty: eius.—As a rhetorical figure, C.— A public prayer: a populo facta, L.—Plur., C.
    * * *
    supplication, entreaty; public act of prayer

    Latin-English dictionary > obsecrātiō

  • 6 obsecratio

    obsĕcrātĭo, ōnis, f. [obsecro].
    I.
    In gen., a beseeching, imploring, supplication, entreaty (class.):

    prece et obsecratione humili uti,

    Cic. Inv. 1, 16, 22; id. Font. 17, 39:

    judicum,

    addressed to the judges, Quint. 6, 1, 33:

    percipe obsecrationem meam,

    Vulg. Psa. 142, 1:

    fit ad Deum pro illis,

    id. Rom. 10, 1.—
    II.
    In partic.
    A.
    An asseveration, protestation, accompanied by an invocation of the gods or of religious things, Gr. deêsis, Cic. de Or. 3, 53, 105; cf. Just. 24, 2, 5; cf. Macr. S. 1, 6, 13.—
    B.
    A public prayer:

    obsecrationem indicere,

    Liv. 27, 11; id. 4, 21; 26, 23; 31, 9; Cic. Har. Resp. 28 fin.:

    habere,

    Suet. Caes. 22.

    Lewis & Short latin dictionary > obsecratio

  • 7 obsecratio

    1) умаливание, неотступная просьба (Vat. § 35). 2) молебствие: religio anniversariae obsecrationis, для обоз. Пасхи (1. 7 C. Th. 9, 38).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > obsecratio

  • 8 humilitas

    humilitās, ātis, f. (humilis), I) die Niedrigkeit im Ggstz. zur Höhe, arborum, Sall.: navium, Caes.: animalium, kleine Statur, Cic.: siderum, niedere Stand, Cic. – meton., die Niederung, cum supra saxa perpetua sint, infra humilitas pruinosa, Eumen. grat. act. 6, 8. – II) übtr.: A) die Niedrigkeit des Standes, generis, Sall.: natalium, Plin.: alcis humilitatem despicere, jmds. niedrigen Ursprung verachten, Cic. – die Schwäche des Ansehens, der Macht, die Unbedeutendheit, geringe Macht, Ohnmacht, Erniedrigung, Caes. u.a.: Ggstz. amplitudo, Quint. – v. Dingen = die Geringfügigteit, h. rerum, Plin. – B) (= ταπείνωσις) v. der Gemütsstimmung: a) die Niedergeschlagenheit, Verzagtheit, habet humilitatem metus, etwas Niederdrückendes, Cic. Tusc. 3, 27. – b) das gedrückte, unterwürfige, demütige Wesen, die Gedrücktheit, die scheinbare Demut (Ggstz. magnificentia, arrogantia, superbia), saepe magnificentia plus proficit quam humilitas et obsecratio, Cic.: et deiecto (capite) humilitas et supino arrogantia ostenditur, Quint.: causam dicentium, Liv.: asinorum, Plin. – als Tugend, Demut, animi, Lact.: alcis, Sulpic. Sev.

    lateinisch-deutsches > humilitas

  • 9 humilitas

    humilitās, ātis, f. (humilis), I) die Niedrigkeit im Ggstz. zur Höhe, arborum, Sall.: navium, Caes.: animalium, kleine Statur, Cic.: siderum, niedere Stand, Cic. – meton., die Niederung, cum supra saxa perpetua sint, infra humilitas pruinosa, Eumen. grat. act. 6, 8. – II) übtr.: A) die Niedrigkeit des Standes, generis, Sall.: natalium, Plin.: alcis humilitatem despicere, jmds. niedrigen Ursprung verachten, Cic. – die Schwäche des Ansehens, der Macht, die Unbedeutendheit, geringe Macht, Ohnmacht, Erniedrigung, Caes. u.a.: Ggstz. amplitudo, Quint. – v. Dingen = die Geringfügigteit, h. rerum, Plin. – B) (= ταπείνωσις) v. der Gemütsstimmung: a) die Niedergeschlagenheit, Verzagtheit, habet humilitatem metus, etwas Niederdrückendes, Cic. Tusc. 3, 27. – b) das gedrückte, unterwürfige, demütige Wesen, die Gedrücktheit, die scheinbare Demut (Ggstz. magnificentia, arrogantia, superbia), saepe magnificentia plus proficit quam humilitas et obsecratio, Cic.: et deiecto (capite) humilitas et supino arrogantia ostenditur, Quint.: causam dicentium, Liv.: asinorum, Plin. – als Tugend, Demut, animi, Lact.: alcis, Sulpic. Sev.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > humilitas

  • 10 humilis

        humilis e, adj. with comp. and sup.    [humus], low, lowly, small, slight: casae, V.: salictum, Iu.: ea quae sunt humiliora: humilior munitio, Cs.: (naves) humiliores quam, etc., Cs.: domus, H.: Forentum, in the plain, H.: (avis) humilis volat, flies low, V.: fossa, shallow, V.—Fig., low, base, mean, humble, obscure, poor, needy, insignificant: homines: humillimus homo de plebe, L.: humiliores possessionibus expellere, Cs.: satis superque, L.: Cleonae, O.: ex humili loco ad dignitatem perducere, Cs.: res: ars: vestitus, N.: agna, poor, H.: domus, Iu.—As subst n.: ex humili potens, obscurity, H.: Quales ex humili Extollit fortuna, Iu.—Of language, low, common, colloquial: sermo: verbum: humili modo loqui, H.—Of character, low, lowly, mean, base, abject: apparitor: Non humilis mulier, H.: obsecratio: pavor, V.
    * * *
    humile, humilior -or -us, humillimus -a -um ADJ
    low, lowly, small, slight, base, mean, humble, obscure, poor, insignificant

    Latin-English dictionary > humilis

  • 11 gratulatio

    grātŭlātĭo, ōnis, f. [id.], a manifestation of joy; a wishing joy, congratulation; a rejoicing, joy (class.).
    I.
    In gen., constr. usu. with gen. or absol.:

    nuntiatur mihi, tantam isti gratulationem esse factam, ut, etc.,

    Cic. Verr. 1, 8, 21:

    gratulationes habere,

    id. Mil. 35, 98:

    unius diei,

    id. Pis. 3, 7:

    laudis nostrae gratulatio tua,

    id. Att. 1, 17, 6: quam (imaginem parentis sui) paucis ante diebus laureatam in sua gratulatione conspexit, during the congratulations made to him (on account of obtaining the consulship), id. Mur. 41, 88:

    cum gratulatione ac favore ingenti populi,

    Liv. 4, 24, 7:

    inter gratulationes amicorum,

    Suet. Ner. 6:

    (signum Dianae) in suis antiquis sedibus summa cum gratulatione civium et laetitia reponitur,

    Cic. Verr. 2, 4, 34, § 74; cf.:

    quanta gratulatio consecuta est!

    id. Fl. 39, 98:

    hic parenti suo... solatio in laboribus, gratulationi in victoria fuit,

    id. Mur. 5, 12.—
    II.
    (Acc. to gratulor, II.) A religious festival of joy and thanksgiving, a public thanksgiving (= supplicatio, obsecratio):

    gratulatio, quam tuo nomine ad omnia deorum templa fecimus,

    Cic. Fam. 11, 18 fin.:

    is supplicationem mihi decrevit... qui quaestori gratulationem decrevit,

    id. Cat. 4, 5, 10; cf.:

    ceteris bene gestā, mihi uni conservatā re publicā gratulationem decrevistis,

    id. ib. 4, 10, 20:

    diis immortalibus non erat exigua eadem gratulatio,

    id. Prov. Cons. 11, 26:

    gratae nostrae diis immortalibus gratulationes erunt,

    id. Phil. 14, 3, 7:

    tum patefacta gratulationi omnia in urbe templa,

    Liv. 30, 40, 4 Weissenb. (al patuere, facta gratulatione):

    civitatem in supplicationibus ac gratulationibus esse,

    id. 8, 33, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > gratulatio

  • 12 humilitas

    hŭmĭlĭtas, ātis, f. [humilis], lowness (acc. to humilis, I.).
    I.
    Lit.:

    naves omnes actuarias imperat fieri, quam ad rem humilitas multum adjuvat (shortly before: naves paulo facit humiliores),

    Caes. B. G. 5, 1, 3:

    arborum,

    Sall. J. 49, 5:

    aliorum animalium ea est humilitas, ut cibum terrestrem rostris facile contingant,

    low stature, Cic. N. D. 2 47, 122:

    sidera multum inter se aut altitudine aut humilitate distantia,

    id. Tusc. 5, 24, 69:

    quanta humilitate luna feratur, terram paene contingens,

    id. Div. 2, 43, 91.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of rank, birth, or influence, lowness, meanness, insignificance: malorum turba quaedam, paupertas, ignobilitas, humilitas, solitudo, etc., Cic. Tusc. 5, 10, 29:

    propter humilitatem et obscuritatem,

    id. Off. 2, 13, 45:

    humilitatem cum dignitate contendere,

    id. Rosc. Am. 47, 136:

    alicujus despicere,

    id. Phil. 13, 10, 23:

    obicere humilitatem alicui,

    Liv. 26, 31, 4:

    ex humilitate sua,

    Caes. B. G. 5, 25:

    infima natalium,

    Plin. 18, 6, 7, § 37:

    generis,

    Sall. J. 73, 4:

    generis ac nominis,

    Suet. Vesp. 4:

    obliterata quoque scrutabimur, nec deterrebit quarundam rerum humilitas,

    Plin. 14, 1, 1, § 7.—
    B.
    Littleness of mind, meanness, baseness, abjectness:

    habet levitatem laetitia gestiens, humilitatem metus,

    Cic. Tusc. 3, 13, 27; id. de Or. 1, 53, 228:

    et dejecto (capite) humilitas et supino arrogantia ostenditur,

    Quint. 11, 3, 69; so,

    opp. arrogantia,

    Caes. B. C. 1, 85, 5:

    saepe virtus et magnificentia plus proficit ad misericordiam commovendam quam humilitas et obsecratio,

    Cic. Inv. 1, 56, 109:

    summittere se in humilitatem causam dicentium,

    Liv. 38, 52, 2:

    asinorum,

    Plin. 10, 63, 83, § 180.—
    2.
    In eccl. Lat., in a good sense, opp. to pride, lowness, humility, Lact. 5, 15; Sulp. Sever. Vit. S. Mart. 2 fin. et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > humilitas

  • 13 pignus

    pignus, ŏris and ĕris (old form in plur.:

    pignosa pignora eodem modo quo valesii, auselii... dicebantur,

    Fest. p. 213 Müll.), n. [root pac-, of pango; cf. paciscor], a pledge, gage, pawn, security, mortgage (of persons as well as things).
    I.
    Lit.:

    opponere se pigneri,

    Plaut. Ps. 1, 1, 85:

    ager oppositus est pignori,

    Ter. Phorm. 4, 3, 56:

    servus, quem hic reliqueram Pignus pro me,

    Plaut. Capt. 5, 1, 19:

    quo facto pignore animos centurionum devinxit,

    Caes. B. C. 1, 39:

    rem alicujus pignori accipere,

    Tac. H. 3, 65:

    pignora apud se deposita persequi et vindicare,

    Paul. Sent. 5, 26, 4:

    sub pignoribus mutuas pecunias accipere,

    Dig. 13, 7, 12:

    habere aliquid pignori,

    ib. 20, 4, 2:

    liberare pignus a creditore,

    ib. 20, 4, 4:

    pignoribus cavere alicui,

    ib. 43, 3, 2: aurum [p. 1376] pignori apud aliquem ponere, ib. 13, 7, 27:

    viginti milia faenus pignoribus positis,

    income from mortgages, Juv. 9, 141.—Esp., of the security for the payment of his fine, which was taken by the consul of a senator who failed to attend in the Senate:

    pignus auferre,

    Cic. de Or. 3, 1, 4: pignoribus terreri, Crass. ib.; so,

    senatores pignoribus cogere,

    Cic. Phil. 1, 5, 12:

    pignora capere,

    Liv. 3, 38, 12;

    of hostages,

    id. 33, 22:

    marium pignora,

    male hostages, Suet. Aug. 21: pignus praetorium, the security which the prœtor took as a guarantee for the preservation of a thing when he put it in the possession of a creditor, or fidei commissarius, Dig. 13, 7, 26; 41, 5, 12.—
    2.
    Esp., in phrases.
    (α).
    Pignus capere, to take a pledge or security for payment:

    certis verbis pignus capiebatur,

    Gai. Inst. 4, 29; 26 al.—
    (β).
    Pignora capere, to issue execution, make seizure of property:

    Vettium, pignoribus captis, cojecit in carcerem,

    Suet. Caes. 17:

    eorum, qui debita confessi sunt, pignora capi et distrahi possunt,

    Paul. Sent. 5, 5 A, 4:

    per vim debitoris sui pignora, cum non haberet obligata, capere,

    id. ib. 5, 26, 4.—
    (γ).
    Pignoris capio, a proceeding by which the summary collection of certain debts was secured, Gai. Inst. 4, 26 (v. Sandars ad Just. Inst. introd. § 96).—
    B.
    Transf.
    1.
    The object of a wager, a wager, stake:

    da pignus, ni ea sit filia,

    lay a wager, bet, Plaut. Ep. 5, 2, 34; so id. ib. 36:

    cum illo dare,

    id. Bacch. 4, 9, 133:

    pignore certare cum aliquo,

    Verg. E. 3, 31:

    quovis pignore contendere,

    to lay any wager, bet any thing, Cat. 44, 4:

    et quaerit posito pignore vincat uter,

    Ov. A. A. 1, 168:

    in quodvis pignus vocare, ni, etc.,

    Gell. 5, 4, 2:

    ponere pignus cum aliquo de re aliquā,

    Val. Max. 4, 3, 3.—
    2.
    A contract in which security is given, Dig. 13, 7, 1; 20, 6, 3.—
    II.
    Trop.
    A.
    A pledge, token, assurance, proof:

    magnum pignus ab eo rei publicae datum, se, etc.,

    Cic. Phil. 1, 2, 4:

    pignora voluntatis,

    id. Cael. 32, 78:

    injuriae,

    id. Phil. 13, 3, 6:

    societatis,

    Tac. H. 4, 61:

    sceleris,

    id. ib. 4, 57:

    imperii,

    id. ib. 3, 72:

    reconciliatae gratiae pignus,

    Curt. 6, 7, 35:

    pignora da, genitor, per quae tua vera propago Credar,

    sure tokens, Ov. M. 2, 38; 5, 247; 7, 497:

    in vultu pignora mentis habet,

    id. A. A. 2, 378:

    digito pignus fortasse dedisti,

    i. e. a ring, Juv. 6, 27.—
    B.
    Concr.
    1.
    Children, parents, brothers and sisters, relatives, as pledges of love (only after the Aug. period):

    nunc tibi commendo communia pignora, natos,

    Prop. 4 (5), 11, 73; Ov. M. 11, 543:

    prolemque gemellam Pignora bina dedi,

    id. H. 6, 121:

    tot natos natasque et pignora cara nepotes,

    id. M. 3, 134:

    ascita pignora,

    Stat. S. 2, 1, 86:

    pignora conjugum ac liberorum,

    Liv. 2, 1, 5:

    obsecratio illa judicum, per carissima pignora, utique, si et reo sint liberi, conjux, parentes, utilis erit,

    Quint. 6, 1, 33:

    habens filiam, uxorem, nepotem, sorores, interque tot pignora veros amicos,

    Plin. Ep. 1, 12, 3; Tac. A. 12, 2:

    proxima pignora,

    id. ib. 15, 36:

    ne in conjugem, in familiam, in cetera pignora ejus saeviret,

    id. ib. 16, 26; id. G. 7:

    frangi aspectu pignorum suorum,

    id. Agr. 38.—Hence, in gen.,
    2.
    Any thing especially valuable or dear:

    si quis post pignera tanta Pompeio locus est,

    Luc. 7, 376.—
    3.
    Poet. transf., a graft, scion, Pall. Insit. 109.

    Lewis & Short latin dictionary > pignus

  • 14 subplicatio

    supplĭcātĭo ( subpl-), ōnis, f. [id.]; in relig. lang., a public prayer or supplication, a religious solemnity in consequence of certain (fortunate or unfortunate) public events; a day set apart for prayer, either by way of thanksgiving or of religious humiliation, genuflection (cf. obsecratio):

    atque etiam supplicatio diis immortalibus pro singulari eorum merito meo nomine decreta est, etc.,

    Cic. Cat. 3, 6, 15:

    praetor urbanus supplicationes per dies quinquaginta ad omnia pulvinaria constituat,

    id. Phil. 14, 14, 37; so,

    decreta ad omnia pulvinaria,

    id. Cat. 3, 10, 23:

    quorum (prodigiorum) averruncandorum causā supplicationes in biduum senatus decrevit,

    Liv. 10, 23, 1; 5, 23, 4:

    supplicationem habere,

    id. 10, 47, 7; 31, 9, 6:

    fuit,

    id. 37, 3, 5.—Sometimes such a supplicatio was decreed in honor of a victorious general to precede his triumph:

    cui uni togato supplicationem senatus decreverit,

    Cic. Sull. 30, 85:

    ex litteris Caesaris dierum viginti supplicatio a senatu decreta est,

    Caes. B. G. 4, 38 fin.; 7, 90 fin.; Cic. Prov. Cons. 11, 27; id. Pis. 3, 6; Cato ap. Cic. Fam. 15, 5, 2:

    dies quindecim supplicatio decreta est,

    Caes. B. G. 2, 35:

    supplicatio diem unum Romae, alterum in Capenati agro indicta est,

    Liv. 27, 4, 15:

    diem unum supplicatio fuit ob, etc.,

    id. 41, 28, 1:

    in quatriduum supplicationes decernere,

    id. 5, 23, 3; 37, 47, 4; Suet. Caes. 24 fin. al.

    Lewis & Short latin dictionary > subplicatio

  • 15 subplicium

    supplĭcĭum ( subpl-), ii, n. [supplex; prop. a kneeling down, either as a suppliant or to receive punishment].
    I.
    As a suppliant.
    A.
    In relig. lang., humiliation, a public prayer or supplication, an act of worship (mostly ante-Aug. and in prose after the Aug. period; not in Cic. or Cæs.; syn.: supplicatio, obsecratio): nunc pergam, ut suppliciis placans caelitum aras expleam, Att. ap. Non. 398, 19; cf.:

    deos suppliciis, sumptu, votis, donis, Precibus plorans, obsecrans,

    Afran. ib. 398, 22:

    suppliciis votisque fatigare deos,

    Liv. 27, 50, 5:

    non votis neque suppliciis muliebribus auxilia deorum parantur,

    Sall. C. 52, 29.—
    2.
    Esp., a sacrificing, offering:

    nihil ei (Jovi) acceptum est a perjuris supplicii,

    offering, sacrifice, Plaut. Rud. prol. 25:

    in suppliciis deorum magnifici,

    Sall. C. 9, 2; id. J. 55, 1:

    precibus suppliciisque deos placare,

    Liv. 22, 57, 5; cf.:

    quos (boves) ad deorum servant supplicia,

    Varr. R. R. 2, 5, 10:

    tum supplicia dis ludique magni ab senatu decernuntur,

    Tac. A. 3, 64 Nipperd. ad loc.:

    vannos onustas aromatis et hujuscemodi suppliciis congerunt,

    App. M. 11, p. 265, 3; id. Dogm. Plat. 2, p. 16, 5: supplicia veteres quaedam sacrificia a supplicando vocabant, Fest. pp. 308 and 309 Müll. —
    B.
    Transf., out of the relig. sphere, an humble entreaty or petition, a supplication in gen. (very rare):

    Vagenses fatigati regis suppliciis,

    Sall. J. 66, 2:

    igitur legatos ad consulem cum suppliciis mittit, qui tantummodo ipsi liberisque vitam peterent,

    id. ib. 46, 2.—
    II.
    To receive punishment; hence, punishment, penalty, torture, torment, pain, distress, suffering (class. and freq.; usu. of the penalty of death; syn. poena).
    (α).
    Sing.:

    dabitur pol supplicium mihi de tergo vestro,

    Plaut. As. 2, 4, 75 sq.; cf.:

    illi de me supplicium dabo,

    Ter. Heaut. 1, 1, 86; id. Eun. 1, 1, 24; Cat. 116, 8; Nep. Paus. 5, 5:

    de homine nobili virgis supplicium crudelissime sumere,

    Cic. Verr. 2, 2, 37, § 91; 2, 5, 45, § 117:

    sumere (de aliquo),

    Plaut. Pers. 5, 2, 72; id. Merc. 5, 4, 31; Ter. And. 3, 5, 17; Cic. Inv. 2, 28, 84; id. Rep. 3, 33, 45; Caes. B. G. 1, 39; Liv. 2, 5, 5; 3, 18, 10:

    aliquem hostibus ad supplicium dedere,

    Caes. B. G. 7, 26:

    aliquem tradi ad supplicium jubere,

    Tac. A. 11, 35:

    rapi,

    Cic. de Or. 2, 59, 138:

    supplicio affici,

    to be put to death, Caes. B. G. 1, 27:

    ne ad ultimum supplicium progredi necesse habeant,

    to take their own lives, id. B. C. 1, 84:

    aliquem vinculis ac verberibus atque omni supplicio excruciatum necare,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 11:

    summo cruciatu supplicioque perire,

    id. N. D. 3, 33, 81:

    gravissimum ei rei supplicium cum cruciatu constitutum est,

    Caes. B. G. 6, 17: [p. 1815] talis improborum consensio supplicio omni vindicanda (est), Cic. Lael. 12, 43:

    satis supplicii tulisse,

    Caes. B. C. 1, 84:

    supplicio culpa reciditur,

    Hor. C. 3, 24, 34:

    suā manu supplicium persolvere,

    Tac. A. 6, 32 (26):

    luere,

    Just. 2, 5, 6; Tac. A. 15, 60:

    supplicium redimere opimā mercede,

    Amm. 26, 3, 4.—
    (β).
    Plur.:

    ad exquisita supplicia proficisci,

    Cic. Off. 3, 27, 100:

    semper iis (improbis) ante oculos judicia et supplicia versentur,

    id. Rep. 3, 16, 26:

    ad innocentum supplicia descendunt,

    Caes. B. G. 6, 17:

    supplicia annua pendere,

    Plin. 29, 4, 14, § 57:

    subire,

    Cic. Ep. ad Brut. 1, 12, 1:

    suppliciis delicta coërcere,

    Hor. S. 1, 3, 79:

    subplicia in post futuros conposuit,

    Sall. H. 1, 41, 6 Dietsch:

    domant impios saeva supplicia,

    Sen. Herc. Fur. 749:

    supplicia haurire,

    Verg. A. 4, 383.

    Lewis & Short latin dictionary > subplicium

  • 16 supplicatio

    supplĭcātĭo ( subpl-), ōnis, f. [id.]; in relig. lang., a public prayer or supplication, a religious solemnity in consequence of certain (fortunate or unfortunate) public events; a day set apart for prayer, either by way of thanksgiving or of religious humiliation, genuflection (cf. obsecratio):

    atque etiam supplicatio diis immortalibus pro singulari eorum merito meo nomine decreta est, etc.,

    Cic. Cat. 3, 6, 15:

    praetor urbanus supplicationes per dies quinquaginta ad omnia pulvinaria constituat,

    id. Phil. 14, 14, 37; so,

    decreta ad omnia pulvinaria,

    id. Cat. 3, 10, 23:

    quorum (prodigiorum) averruncandorum causā supplicationes in biduum senatus decrevit,

    Liv. 10, 23, 1; 5, 23, 4:

    supplicationem habere,

    id. 10, 47, 7; 31, 9, 6:

    fuit,

    id. 37, 3, 5.—Sometimes such a supplicatio was decreed in honor of a victorious general to precede his triumph:

    cui uni togato supplicationem senatus decreverit,

    Cic. Sull. 30, 85:

    ex litteris Caesaris dierum viginti supplicatio a senatu decreta est,

    Caes. B. G. 4, 38 fin.; 7, 90 fin.; Cic. Prov. Cons. 11, 27; id. Pis. 3, 6; Cato ap. Cic. Fam. 15, 5, 2:

    dies quindecim supplicatio decreta est,

    Caes. B. G. 2, 35:

    supplicatio diem unum Romae, alterum in Capenati agro indicta est,

    Liv. 27, 4, 15:

    diem unum supplicatio fuit ob, etc.,

    id. 41, 28, 1:

    in quatriduum supplicationes decernere,

    id. 5, 23, 3; 37, 47, 4; Suet. Caes. 24 fin. al.

    Lewis & Short latin dictionary > supplicatio

  • 17 supplicium

    supplĭcĭum ( subpl-), ii, n. [supplex; prop. a kneeling down, either as a suppliant or to receive punishment].
    I.
    As a suppliant.
    A.
    In relig. lang., humiliation, a public prayer or supplication, an act of worship (mostly ante-Aug. and in prose after the Aug. period; not in Cic. or Cæs.; syn.: supplicatio, obsecratio): nunc pergam, ut suppliciis placans caelitum aras expleam, Att. ap. Non. 398, 19; cf.:

    deos suppliciis, sumptu, votis, donis, Precibus plorans, obsecrans,

    Afran. ib. 398, 22:

    suppliciis votisque fatigare deos,

    Liv. 27, 50, 5:

    non votis neque suppliciis muliebribus auxilia deorum parantur,

    Sall. C. 52, 29.—
    2.
    Esp., a sacrificing, offering:

    nihil ei (Jovi) acceptum est a perjuris supplicii,

    offering, sacrifice, Plaut. Rud. prol. 25:

    in suppliciis deorum magnifici,

    Sall. C. 9, 2; id. J. 55, 1:

    precibus suppliciisque deos placare,

    Liv. 22, 57, 5; cf.:

    quos (boves) ad deorum servant supplicia,

    Varr. R. R. 2, 5, 10:

    tum supplicia dis ludique magni ab senatu decernuntur,

    Tac. A. 3, 64 Nipperd. ad loc.:

    vannos onustas aromatis et hujuscemodi suppliciis congerunt,

    App. M. 11, p. 265, 3; id. Dogm. Plat. 2, p. 16, 5: supplicia veteres quaedam sacrificia a supplicando vocabant, Fest. pp. 308 and 309 Müll. —
    B.
    Transf., out of the relig. sphere, an humble entreaty or petition, a supplication in gen. (very rare):

    Vagenses fatigati regis suppliciis,

    Sall. J. 66, 2:

    igitur legatos ad consulem cum suppliciis mittit, qui tantummodo ipsi liberisque vitam peterent,

    id. ib. 46, 2.—
    II.
    To receive punishment; hence, punishment, penalty, torture, torment, pain, distress, suffering (class. and freq.; usu. of the penalty of death; syn. poena).
    (α).
    Sing.:

    dabitur pol supplicium mihi de tergo vestro,

    Plaut. As. 2, 4, 75 sq.; cf.:

    illi de me supplicium dabo,

    Ter. Heaut. 1, 1, 86; id. Eun. 1, 1, 24; Cat. 116, 8; Nep. Paus. 5, 5:

    de homine nobili virgis supplicium crudelissime sumere,

    Cic. Verr. 2, 2, 37, § 91; 2, 5, 45, § 117:

    sumere (de aliquo),

    Plaut. Pers. 5, 2, 72; id. Merc. 5, 4, 31; Ter. And. 3, 5, 17; Cic. Inv. 2, 28, 84; id. Rep. 3, 33, 45; Caes. B. G. 1, 39; Liv. 2, 5, 5; 3, 18, 10:

    aliquem hostibus ad supplicium dedere,

    Caes. B. G. 7, 26:

    aliquem tradi ad supplicium jubere,

    Tac. A. 11, 35:

    rapi,

    Cic. de Or. 2, 59, 138:

    supplicio affici,

    to be put to death, Caes. B. G. 1, 27:

    ne ad ultimum supplicium progredi necesse habeant,

    to take their own lives, id. B. C. 1, 84:

    aliquem vinculis ac verberibus atque omni supplicio excruciatum necare,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 11:

    summo cruciatu supplicioque perire,

    id. N. D. 3, 33, 81:

    gravissimum ei rei supplicium cum cruciatu constitutum est,

    Caes. B. G. 6, 17: [p. 1815] talis improborum consensio supplicio omni vindicanda (est), Cic. Lael. 12, 43:

    satis supplicii tulisse,

    Caes. B. C. 1, 84:

    supplicio culpa reciditur,

    Hor. C. 3, 24, 34:

    suā manu supplicium persolvere,

    Tac. A. 6, 32 (26):

    luere,

    Just. 2, 5, 6; Tac. A. 15, 60:

    supplicium redimere opimā mercede,

    Amm. 26, 3, 4.—
    (β).
    Plur.:

    ad exquisita supplicia proficisci,

    Cic. Off. 3, 27, 100:

    semper iis (improbis) ante oculos judicia et supplicia versentur,

    id. Rep. 3, 16, 26:

    ad innocentum supplicia descendunt,

    Caes. B. G. 6, 17:

    supplicia annua pendere,

    Plin. 29, 4, 14, § 57:

    subire,

    Cic. Ep. ad Brut. 1, 12, 1:

    suppliciis delicta coërcere,

    Hor. S. 1, 3, 79:

    subplicia in post futuros conposuit,

    Sall. H. 1, 41, 6 Dietsch:

    domant impios saeva supplicia,

    Sen. Herc. Fur. 749:

    supplicia haurire,

    Verg. A. 4, 383.

    Lewis & Short latin dictionary > supplicium

См. также в других словарях:

  • Obsecratio —    • Obsecratio,          см. Suppiicatio, Общественная молитва …   Реальный словарь классических древностей

  • obsecratio — index entreaty Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Obsecratio — Die Obsecratio ist eine Satzfigur bzw. Gedankenfigur und bezeichnet eine flehentliche Bitte. Sie taucht oft in der Form „um ... willen“ auf. Beispiele Um Himmels Willen, nein! Um Gottes Willen! Beim Teutates! Siehe auch Rhetorik Wortfigur… …   Deutsch Wikipedia

  • obsecratio —    (s.f.) Si tratta di una implorazione ( deprecatio), di una richiesta manifesta di assistenza in una situazione difficile. ossecrazione …   Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani

  • obsécration — [ ɔpsekrasjɔ̃ ] n. f. • XIIIe; lat. obsecratio ♦ Relig. Prière par laquelle on implore Dieu, on conjure qqn au nom de Dieu. ⇒ déprécation, supplication. « Quant aux incursions diaboliques, on ne les refoule qu après de persistantes obsécrations » …   Encyclopédie Universelle

  • obsecraţie — OBSECRÁŢIE, obsecraţii, s.f. Figură retorică prin care oratorul imploră ajutorul zeilor sau al oamenilor. [Var: obsecraţiúne s.f.] – Din fr. obsecration, lat. obsecratio, onis. Trimis de laurap, 14.11.2002. Sursa: DEX 98  obsecráţie s. f. (sil.… …   Dicționar Român

  • Satzfigur (Sprache) — Die Satzfiguren bilden einen Teil der Stilmittel oder Rhetorischen Figuren. Sie bezeichnen alle Stilmittel, die eine besondere syntaktische Struktur hervorrufen, also den Satz als Ganzes verändern. Stilmittel Folgende Stilmittel lassen sich den… …   Deutsch Wikipedia

  • obsecración — ► sustantivo femenino RELIGIÓN Ruego o petición que, por lo general, se suele hacer conjurando a la divinidad. SINÓNIMO ruego * * * obsecración (del lat. «obsecratĭo», deprecación) f. *Ruego. * * * obsecración. (Del lat. obsecratĭo, deprecación) …   Enciclopedia Universal

  • OBSECRARE — alium est devovere, h. e. diris ac imprecatiotionibus defigere et devincire, cuius contrarium resecrare, ut ex Corn. Nepote in Alcibiade c. 6. patet. Graeci ἀναθεματίζειν vocant, de qua voce supra. Hinc Obsecratio, in Gloss. MSS. Matricis… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • obsecration — ob se*cra tion ([o^]b s[ e]*kr[=a] sh[u^]n), n. [L. obsecratio: cf. F. obsecration.] 1. The act of obsecrating or imploring; as, the obsecrations of the Litany, being those clauses beginning with By. Bp. Stillingfeet. Shipley. [1913 Webster] 2.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Canon of the Mass — (Latin: Canon Missæ , Canon Actionis ) is the name given in the Roman Missal, from the first typical edition of Pope Pius V in 1570 to that of Pope John XXIII in 1962, to the part of the Mass of the Roman Rite that begins after the Sanctus with… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»