Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

nāve

  • 1 nave

    nāvē, Adv. = naviter, Plaut. b. Fest. 169 (a), 3. Sall. Iug. 77, 3.

    lateinisch-deutsches > nave

  • 2 nave

    nāvē, Adv. = naviter, Plaut. b. Fest. 169 (a), 3. Sall. Iug. 77, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > nave

  • 3 nave

    nāvē, adv., v. navus fin. * A.

    Lewis & Short latin dictionary > nave

  • 4 nave

    I nāvē Pl, Sl = naviter II nāve V abl. sg. к navis

    Латинско-русский словарь > nave

  • 5 nāvē (gnāvē)

       nāvē (gnāvē) adv.    [navus], diligently, zealously: cuncta a Bestiā imperata facere, S.

    Latin-English dictionary > nāvē (gnāvē)

  • 6 veho

    vĕho, ĕre, vexi, vectum    - [gr]gr. *Ϝέχω -- ὂχος, ους: char -- angl. wagon. - tr. - [st1]1 [-] porter, transporter (à dos d'homme ou d'animaux); tirer, traîner.    - ten ego veham? Plaut. As.: moi! être ton cheval?    - siquidem'st decorum erum vehere servom, Plaut. As.: s'il est bien convenable qu'un maître porte sur son dos un esclave.    - ille taurus, qui vexit Europam, Cic. Nat. 1, 28, 78: le taureau qui emporta Europe.    - vehere uxorem plaustro progeniemque domum, Tib. 1, 10, 52: ramener dans son chariot sa femme et ses enfants à la maison.    - currum deinde Jovi sacratum albentes vehebant equi, Curt.: venait ensuite le char consacré à Jupiter et tiré par des chevaux blancs. [st1]2 [-] transporter par bateau, par char...    - au passif vehi: se faire transporter, voyager.    - vehi in essedo, Cic. Phil. 2, 58: voyager en char gaulois.    - navem prospexi, quanti veheret interrogavi, de pretio convenit, Quint. 4, 2, 41: j'aperçus un navire, je demandai combien coûtait la traversée, on se mit d'accord sur le prix.    - in is navibus vehi, Cic. Nat. 3, 37, 89: voyager sur ces navires.    - in navi vehi (navi vehi), Plaut.: naviguer.    - nave vehi (rate vehi, puppe vehi, in nave vehi): faire voile, naviguer.    - avec acc. ventis maria omnia vecti, Virg. En. 1, 524: transportés par les vents sur toutes les mers. [st1]3 [-] rouler, charrier (dans son cours).    - Tagus amne vehit aurum, Ov. M. 2, 251: le Tage charrie de l'or. - intr. - [st1]4 [-] au gérondif et au part. prés. être transporté.    - vehens in equo, Quadrig. ap. Gell. 2, 2, 13: monté sur un cheval.    - quasi quadrigis vehens, Cic. Brut. 97, 331: porté pour ainsi dire sur un quadrige.    - lecticā per urbem vehendi jus, Suet.: le droit de se faire porter en litière dans Rome.
    * * *
    vĕho, ĕre, vexi, vectum    - [gr]gr. *Ϝέχω -- ὂχος, ους: char -- angl. wagon. - tr. - [st1]1 [-] porter, transporter (à dos d'homme ou d'animaux); tirer, traîner.    - ten ego veham? Plaut. As.: moi! être ton cheval?    - siquidem'st decorum erum vehere servom, Plaut. As.: s'il est bien convenable qu'un maître porte sur son dos un esclave.    - ille taurus, qui vexit Europam, Cic. Nat. 1, 28, 78: le taureau qui emporta Europe.    - vehere uxorem plaustro progeniemque domum, Tib. 1, 10, 52: ramener dans son chariot sa femme et ses enfants à la maison.    - currum deinde Jovi sacratum albentes vehebant equi, Curt.: venait ensuite le char consacré à Jupiter et tiré par des chevaux blancs. [st1]2 [-] transporter par bateau, par char...    - au passif vehi: se faire transporter, voyager.    - vehi in essedo, Cic. Phil. 2, 58: voyager en char gaulois.    - navem prospexi, quanti veheret interrogavi, de pretio convenit, Quint. 4, 2, 41: j'aperçus un navire, je demandai combien coûtait la traversée, on se mit d'accord sur le prix.    - in is navibus vehi, Cic. Nat. 3, 37, 89: voyager sur ces navires.    - in navi vehi (navi vehi), Plaut.: naviguer.    - nave vehi (rate vehi, puppe vehi, in nave vehi): faire voile, naviguer.    - avec acc. ventis maria omnia vecti, Virg. En. 1, 524: transportés par les vents sur toutes les mers. [st1]3 [-] rouler, charrier (dans son cours).    - Tagus amne vehit aurum, Ov. M. 2, 251: le Tage charrie de l'or. - intr. - [st1]4 [-] au gérondif et au part. prés. être transporté.    - vehens in equo, Quadrig. ap. Gell. 2, 2, 13: monté sur un cheval.    - quasi quadrigis vehens, Cic. Brut. 97, 331: porté pour ainsi dire sur un quadrige.    - lecticā per urbem vehendi jus, Suet.: le droit de se faire porter en litière dans Rome.
    * * *
        Veho, vehis, vexi, vectum, vehere. Plaut. Mener en un chariot, navire, ou cheval, Voicturer.
    \
        Ventrem grauem vehere. Ouid. Porter, Estre grosse d'enfant.

    Dictionarium latinogallicum > veho

  • 7 navis

    nāvis (vulg. nābis), is, f. (altindisch nauḥ, griech. ναῦς), das Schiff, I) eig. u. übtr.: A) eig.: navis peregrina, Plaut.: maritima, Liv.: fluviatilis, Liv.: amnica, Edict. Diocl.: actuaria, Caes.: longa, Kriegsschiff, Liv.: oneraria, Transportschiff, Lastschiff, Liv.: mercatoria, Kauffahrteischiff, Plaut.: piratica, Seeräuberschiff, Liv.: piscatoria, Fischerkahn, Caes.: praetoria, Admiralschiff, Liv.: rostrata, mit einem Schnabel, Iustin.: tecta, Liv. u. Tac., od. constrata, Cic., mit einem Verdeck: aperta, ohne Verdeck, Cic.: navis frumento onusta, Liv.: navis vacua dominis, Liv.: navis exarmata et utroque patens latere, Sen. rhet.: navis quassa (leckes), Liv., vetus quassaque, Liv.: navis, quae simplici ordine agebatur (= moneris, w. s.), Tac.: navis quattuor scalmorum, Vell.: navis auri, paleae, ein Goldschiff, Spreuschiff, Cic.: n. mercium, Iustin. – navem construere od. aedificare, Cic., od. facere, Caes.: navem ornare, Liv., od. adornare, Caes.: navem fabricari, Tac.: navem armare, Caes., instruere armareque, Liv.: navem exarmare (abtakeln), Sen. rhet.: fatiscit navis rimis od. carie, Verg. u. Amm.: navem reficere, Liv.: navem deducere litore, Verg., od. in aquam, Liv., od. bl. deducere, Caes., ein Schiff ins Wasser (in See, vom Stapel usw.) lassen: navem subducere, ans Land ziehen, Caes.: navem ex portu educere, aus dem Hafen steuern, Caes.: navem moliri ab terra, Liv.: navem solvere, absegeln, Caes.: navis solvit, das Schiff segelt ab, Caes.: conscendere navem, Nep., od. in navem, Cic.: od. ascendere in navem, Nep., od. navem, Ter.: milites in navem imponere, einschiffen, Liv.: alqm in navem recipere (an Bord nehmen), Vell.: moderari navem, Liv., navem funiculo, Cic.: navibus rem gerere, zur See fechten, Hor.: egredi e (ex) navi, Ter. u. Caes., od. navi, Nep.: navem appellere ad locum, Cic.: od. applicare ad terram, Caes., od. terrae, Liv.: navis in portum pervehitur, Cic.: deligare navem ad ancoram od. ad terram, Caes.: navem supprimere od. deprimere, versenken, Liv. u. Tac.: navem mergere, versenken, in den Grund bohren, Liv. u.a. (vgl. mergo): navem stabilire (einen festen Stand geben), Liv.: navem frangere, Schiffbruch leiden, Cornif. rhet. (vgl. compluribus navibus fractis, Caes.): navem frangere apud Andrum insulam, Ter.: navem gubernare, steuern, Cic.: navem tenere in ancoris, vor Anker liegen, Nep.: nave, navibus venire, zu Schiffe kommen, Cic. u. Liv.: in navi vehi, Cic., od. nave ferri, Hor., im Schiffe fahren. – navem agere in litus, Liv.: navem capere (nehmen, erobern), Liv.: navem circumsistere, circumvenire, Liv.: navem concīdere, Liv.: navem concitare, Liv.: navem incendere, Cic.: navem praecīdere, Cic.: navem perforare Cic. fr.: navem retinere, festhalten, Caes., zurückbehalten, Liv. – Sprichw., navibus atque quadrigis, d.i. mit aller Macht, aus allen Kräften, Hor. ep. 1, 11, 28: navem mortuo applicare, den Ertrunkenen aus dem Wasser ziehen, zu spät Hilfe leisten, Ps. Quint. decl. 12, 23. – B) übtr.: 1) der Bürzel der Vögel, Apic. 6, 240. – 2) Navis Argolica od. bl. Navis, das Schiff Argo als Gestirn, Cic. Arat. 277. – II) bildl., v. Staate, una navis est bonorum omnium, Cic.: v. der Gemeinschaftlichkeit einerlei Schicksals desselben, ubicumque es, in eadem es navi, Cic. – / Akk. Sing. gew. navem, selten navim (welche Form Charis. 126, 7 sq. geradezu verwirft); Abl. Sing. nave, zB. Verg. Aen. 5, 188, gew. aber navi, s. Charis. 47, 19. Prisc. 7, 67, der Ter. Andr. 923 u. heaut. 182 u. Cic. Verr. 5, 45 als Belege anführt; vgl. oben die Redensarten.

    lateinisch-deutsches > navis

  • 8 navis

    nāvis (vulg. nābis), is, f. (altindisch nauḥ, griech. ναῦς), das Schiff, I) eig. u. übtr.: A) eig.: navis peregrina, Plaut.: maritima, Liv.: fluviatilis, Liv.: amnica, Edict. Diocl.: actuaria, Caes.: longa, Kriegsschiff, Liv.: oneraria, Transportschiff, Lastschiff, Liv.: mercatoria, Kauffahrteischiff, Plaut.: piratica, Seeräuberschiff, Liv.: piscatoria, Fischerkahn, Caes.: praetoria, Admiralschiff, Liv.: rostrata, mit einem Schnabel, Iustin.: tecta, Liv. u. Tac., od. constrata, Cic., mit einem Verdeck: aperta, ohne Verdeck, Cic.: navis frumento onusta, Liv.: navis vacua dominis, Liv.: navis exarmata et utroque patens latere, Sen. rhet.: navis quassa (leckes), Liv., vetus quassaque, Liv.: navis, quae simplici ordine agebatur (= moneris, w. s.), Tac.: navis quattuor scalmorum, Vell.: navis auri, paleae, ein Goldschiff, Spreuschiff, Cic.: n. mercium, Iustin. – navem construere od. aedificare, Cic., od. facere, Caes.: navem ornare, Liv., od. adornare, Caes.: navem fabricari, Tac.: navem armare, Caes., instruere armareque, Liv.: navem exarmare (abtakeln), Sen. rhet.: fatiscit navis rimis od. carie, Verg. u. Amm.: navem reficere, Liv.: navem deducere litore, Verg., od. in aquam, Liv., od. bl. deducere, Caes., ein Schiff ins Wasser (in See, vom Stapel usw.) lassen: navem subducere, ans Land ziehen, Caes.: navem ex portu educere, aus dem Hafen steuern, Caes.: navem moliri
    ————
    ab terra, Liv.: navem solvere, absegeln, Caes.: navis solvit, das Schiff segelt ab, Caes.: conscendere navem, Nep., od. in navem, Cic.: od. ascendere in navem, Nep., od. navem, Ter.: milites in navem imponere, einschiffen, Liv.: alqm in navem recipere (an Bord nehmen), Vell.: moderari navem, Liv., navem funiculo, Cic.: navibus rem gerere, zur See fechten, Hor.: egredi e (ex) navi, Ter. u. Caes., od. navi, Nep.: navem appellere ad locum, Cic.: od. applicare ad terram, Caes., od. terrae, Liv.: navis in portum pervehitur, Cic.: deligare navem ad ancoram od. ad terram, Caes.: navem supprimere od. deprimere, versenken, Liv. u. Tac.: navem mergere, versenken, in den Grund bohren, Liv. u.a. (vgl. mergo): navem stabilire (einen festen Stand geben), Liv.: navem frangere, Schiffbruch leiden, Cornif. rhet. (vgl. compluribus navibus fractis, Caes.): navem frangere apud Andrum insulam, Ter.: navem gubernare, steuern, Cic.: navem tenere in ancoris, vor Anker liegen, Nep.: nave, navibus venire, zu Schiffe kommen, Cic. u. Liv.: in navi vehi, Cic., od. nave ferri, Hor., im Schiffe fahren. – navem agere in litus, Liv.: navem capere (nehmen, erobern), Liv.: navem circumsistere, circumvenire, Liv.: navem concīdere, Liv.: navem concitare, Liv.: navem incendere, Cic.: navem praecīdere, Cic.: navem perforare Cic. fr.: navem retinere, festhalten, Caes., zurückbehalten, Liv. – Sprichw., navibus atque qua-
    ————
    drigis, d.i. mit aller Macht, aus allen Kräften, Hor. ep. 1, 11, 28: navem mortuo applicare, den Ertrunkenen aus dem Wasser ziehen, zu spät Hilfe leisten, Ps. Quint. decl. 12, 23. – B) übtr.: 1) der Bürzel der Vögel, Apic. 6, 240. – 2) Navis Argolica od. bl. Navis, das Schiff Argo als Gestirn, Cic. Arat. 277. – II) bildl., v. Staate, una navis est bonorum omnium, Cic.: v. der Gemeinschaftlichkeit einerlei Schicksals desselben, ubicumque es, in eadem es navi, Cic. – Akk. Sing. gew. navem, selten navim (welche Form Charis. 126, 7 sq. geradezu verwirft); Abl. Sing. nave, zB. Verg. Aen. 5, 188, gew. aber navi, s. Charis. 47, 19. Prisc. 7, 67, der Ter. Andr. 923 u. heaut. 182 u. Cic. Verr. 5, 45 als Belege anführt; vgl. oben die Redensarten.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > navis

  • 9 adpello

    1.
    ap-pello ( adp-, Fleck., Halm (in Tac.); app-, Merk., B. and K., Rib., Weissenb., Halm (in Nep.), pŭli, pulsum, 3, v. a. and n., to drive, move or bring a person or thing to or toward.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit., constr. with ad, or in, with the dat., with quo, or absol.
    a.
    With ad:

    ad ignotum arbitrum me adpellis,

    Plaut. Rud. 4, 3, 104:

    armentum ad aquam,

    Varr. R. R. 2, 5, 15; cf. id. ib. 2, 2, 11:

    ad litora juvencos,

    Ov. M. 11, 353: visum in somnis pastorem ad me appellere, to drive toward me, i. e. the herd, the flock, Att. ap. Cic. Div. 1, 22:

    turres ad opera appellebat,

    Caes. B. C. 1, 26.—
    b.
    With in:

    in flumen,

    Dig. 43, 13, 1.—
    c.
    With dat.:

    Hinc me digressum vestris deus appulit oris,

    Verg. A. 3, 715.—
    d.
    With quo: quo numquam pennis appellunt Corpora saucae Cornices, * Lucr. 6, 752.—
    e.
    Absol.: dant operam, ut quam primum appellant, Lucil. ap. Non. p. 238, 28: postquam paulo appulit unda (corpus), drove a little toward me, brought near, Ov. M. 11, 717 al.—
    B.
    Trop.: animum ad aliquid, to turn, direct, apply:

    animum ad scribendum adpulit,

    Ter. And. prol. 1; so id. ib. 2, 6, 15.—Also to bring into any condition:

    argenti viginti minae me ad mortem adpulerunt,

    drove me to destruction, Plaut. As. 3, 3, 43; id. Bacch. 3, 1, 11.—
    II.
    A.. Esp. freq. as a nautical t. t., to bring or conduct a ship somewhere, to land (in Cic. only in this signif.); constr.: appellere navem, nave, or absol. in act. and pass.; also navis appellit, or appellitur (cf. applico, II.).
    a.
    With navem. [p. 141] abitu appellant huc ad molem nostram naviculam, Afran. ap. Non. p. 238, 24:

    cum Persae classem ad Delum appulissent,

    Cic. Verr. 2, 1, 18:

    si ille ad eam ripam naves appulisset,

    id. Phil. 2, 11, 26 Wernsd.:

    cum ad villam nostram navis appelleretur,

    id. Att. 13, 21:

    Alexandrum in Italiam classem appulisse constat,

    Liv. 8, 3; so id. 28, 42:

    naves appulsae ad muros,

    id. 30, 10; 44, 44; 45, 5 al.—
    b.
    With nave:

    cum Rhegium onerariā nave appulisset,

    Suet. Tit. 5; cf. Gron. ad Liv. 30, 10.—
    c.
    Act. absol.: huc appelle, * Hor. S. 1, 5, 12:

    ad insulam appulerunt,

    Liv. 37, 21:

    cum ad litus appulisset,

    Quint. 7, 3, 31:

    cum ad Rhodum appulisset,

    Suet. Tib. 11; so id. Ner. 27.—
    d.
    Pass. absol.:

    alios ad Siciliam appulsos esse,

    Cic. Verr. 2, 5, 28:

    ripae suorum appulsus est,

    Vell. 2, 107.—
    e.
    Seldom in a neutr. sense:

    navis adpellit,

    comes to land, arrives at, Tac. A. 4, 27:

    Germanici triremis Chaucorum terram adpulit,

    id. ib. 2, 24; Suet. Aug. 98:

    Alexandrina navis Dertosam appulit,

    id. Galb. 10. — Poet.:

    appellere aliquem: me vestris deus appulit oris,

    Verg. A. 3, 715; so id. ib. 1, 377 (cf. id. ib. 1, 616: quae vis te immanibus applicat oris).—
    B.
    Trop.:

    timide, tamquam ad aliquem libidinis scopulum, sic tuam mentem ad philosophiam appulisti,

    Cic. de Or. 2, 37:

    nec tuas umquam rationes ad eos scopulos appulisses,

    id. Rab. Perd. 9, 25.
    2.
    appello ( adp-, Ritschl), āvi, ātum, 1 ( subj. perf. appellāssis = appellaveris, Ter. Phorm. 5, 1, 15), orig. v. n., as a secondary form of the preced. (cf.: jungere, jugare), to drive to or toward, to go to in order to accost, make a request, admonish, etc.; like adire, aggredi; hence like these constr. as v. a. with acc., to accost, address, to speak to, call upon (very freq. and class.).
    I.
    In gen. adgrediar hominem, adpellabo, Plaut. Most. 5, 1, 26:

    accedam atque adpellabo,

    id. Am. 1, 3, 17:

    adeamus, adpellemus,

    id. Mil. 2, 5, 10; cf. id. Poen. 5, 2, 22, 5, 2, 30; 5, 2, 32:

    te volo adpellare,

    id. Aul. 2, 2, 23; id. Bacch. 5, 2, 50:

    quo ore appellabo patrem?

    Ter. Heaut. 4, 3, 22; id. Phorm. 5, 8 (9), 22: Lucil. ap. Non. p. 238, 23 aliquem hilari vultu, Cic. Clu. 26, 72:

    hominem verbo graviore,

    id. Verr. 2, 3, 58:

    legatos superbius,

    id. Imp. Pomp. 5:

    homines asperius,

    id. Agr. 2, 24:

    ibi a Virdumaro appellatus,

    accosted, Caes. B. G. 7, 54:

    Adherbalis appellandi copia non fuit,

    Sall. J. 22, 5 milites alius alium laeti appellant, id. ib. 53, 8, Tac. Agr. 40: senatu coram appellato, Suet Ner. 41; id. Tib. 29 al.:

    nec audet Appellare virum virgo,

    Ov. M. 4, 682 al. —Also to address by letter:

    crebris nos litteris appellato,

    Cic. Fam. 15, 20.—
    II.
    Esp
    A.
    1.. Freq. with the access. idea of entreating, soliciting, to approach with a request, entreaty, etc., to apply to, to entreat, implore, beseech, invoke, etc.:

    vos etiam atque etiam imploro et appello,

    Cic. Verr. 2, 5, 72, § 188 quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem? id. Fl. 2:

    quem praeter te appellet, habebat neminem,

    id. Quint. 31; id. Fam. 12, 28:

    quo accedam aut quos appellem?

    Sall. J. 14, 17:

    appellatus est a C. Flavio, ut, etc.,

    Nep. Att. 8, 3:

    appellatis de re publicā Patribus,

    Suet. Caes. 34.—
    2.
    Aliquem de aliquā re, to address one in order to incite him to something ( bad):

    aliquem de proditione, Liv 26, 38, 4: de stupro,

    Quint. 4, 2, 98.—Also without de:

    aliquem,

    Sen. Contr. 2, 15; Dig. 47, 10, 15, § 15.—
    3.
    In judic. language, t. t., to appeal to one, i. e. to call upon him for assistance (in the class. period always with acc.; also in Pandect. Lat. constr. with ad):

    procurator a praetore tribunos appellare ausus,

    Cic. Quint. 20, 64:

    tribuni igitur appellabantur,

    id. ib. 20, 63; so,

    praetor appellabatur,

    id. Verr. 2, 4, 65; Liv. 9, 26:

    Volero appellat tribunos,

    id. 2, 55; Plin. 1, praef. 10: mox et ipse appellato demum collegio ( after he had appealed to the college of the tribunes), obtinuit, etc., Suet. Caes. 23:

    adversarii ad imperatorem appellārunt,

    Dig. 4, 4, 39 et saep.—
    B.
    To address in order to demand something, esp. the payment of money, to dun:

    Tulliola tuum munusculum flagitat et me ut sponsorem appellat,

    Cic. Att. 1, 8 fin.; id. Quint. 12;

    with de pecuniā: appellatus es de pecuniā,

    id. Phil. 2, 29; and without de: magnā pecuniā appellabaris a creditoribus, Quint. 5, 13, 12; Alphius ap. Col. 1, 7, 2.— Trop.:

    cupressus in Cretā gignitur etiam non appellato solo,

    Plin. 16, 33, 60, § 142.—Later also appellare rem, to demand, claim something:

    mercedem appellas?

    Juv. 7, 158.—
    C.
    To sue, inform against, complain of, accuse, to summon before a court:

    ne alii plectantur, alii ne appellentur quidem,

    Cic. Off. 1, 25, 89; so,

    aliquem stupri causā,

    Val. Max. 6, 1, 11 al. —
    D.
    To accost by any appellation (cf.:

    centurionibus nominatim appellatis,

    Caes. B. G. 2, 25); hence, to call by name, or to call, to term, entitle, to declare or announce as something (cf. prosagoreuô, and in Heb., to call, and also to name; appellare gives a new predicate to the subject, while nominare only designates it by name, without a qualifying word; cf. Hab. Syn. 958; Herz. ad Caes. B. G. 7, 4):

    vir ego tuus sim? ne me adpella falso nomine,

    Plaut. Am. 2, 2, 181; so id. Mil. 2, 5, 26; Ter. Phorm. 5, 1, 15:

    aliquem patrem,

    id. Hec. 4, 4, 30, pater a gnatis ne dulcibus umquam Appelletur, Lucr. 4, 1235; 1, 60; 5, 10:

    O Spartace, quem enim te potius appellem?

    Cic. Phil. 13, 10:

    unum te sapientem appellant et existimant,

    id. Am. 2, 6:

    hos viros bonos, ut habiti sunt, sic appellandos putemus,

    id. ib. 5, 19:

    cum fruges Cererem appellamus, vinum autem Bacchum,

    id. N D 2, 23, 60 suo quamque rem nomine appellare, id. Fam. 9, 22 al.:

    rex ab suis appellatur,

    Caes. B. G 7, 4:

    me subditum et ex pellice genitum appellant,

    Liv. 40, 9. quem nautae appellant Lichan, Ov. M. 9, 229 victorem appellat Acesten, declares him victor, Verg. A. 5, 540 al.—Hence, to call by name:

    quos non appello hoc loco,

    Cic. Sest 50, 108: multi appellandi laedendique sunt, id Verr 2, 1, 60; id. Caecin. 19; so,

    appellare auctores,

    to declare, name, Plin. 28, 1, 1, § 2.— Trop.:

    quos saepe nutu significationeque appello,

    make known, Cic. Fam. 1, 9 fin.
    * E.
    Appellare litteras, to pronounce, Cic. Brut. 35, 133 (v. appellatio).

    Lewis & Short latin dictionary > adpello

  • 10 appello

    1.
    ap-pello ( adp-, Fleck., Halm (in Tac.); app-, Merk., B. and K., Rib., Weissenb., Halm (in Nep.), pŭli, pulsum, 3, v. a. and n., to drive, move or bring a person or thing to or toward.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit., constr. with ad, or in, with the dat., with quo, or absol.
    a.
    With ad:

    ad ignotum arbitrum me adpellis,

    Plaut. Rud. 4, 3, 104:

    armentum ad aquam,

    Varr. R. R. 2, 5, 15; cf. id. ib. 2, 2, 11:

    ad litora juvencos,

    Ov. M. 11, 353: visum in somnis pastorem ad me appellere, to drive toward me, i. e. the herd, the flock, Att. ap. Cic. Div. 1, 22:

    turres ad opera appellebat,

    Caes. B. C. 1, 26.—
    b.
    With in:

    in flumen,

    Dig. 43, 13, 1.—
    c.
    With dat.:

    Hinc me digressum vestris deus appulit oris,

    Verg. A. 3, 715.—
    d.
    With quo: quo numquam pennis appellunt Corpora saucae Cornices, * Lucr. 6, 752.—
    e.
    Absol.: dant operam, ut quam primum appellant, Lucil. ap. Non. p. 238, 28: postquam paulo appulit unda (corpus), drove a little toward me, brought near, Ov. M. 11, 717 al.—
    B.
    Trop.: animum ad aliquid, to turn, direct, apply:

    animum ad scribendum adpulit,

    Ter. And. prol. 1; so id. ib. 2, 6, 15.—Also to bring into any condition:

    argenti viginti minae me ad mortem adpulerunt,

    drove me to destruction, Plaut. As. 3, 3, 43; id. Bacch. 3, 1, 11.—
    II.
    A.. Esp. freq. as a nautical t. t., to bring or conduct a ship somewhere, to land (in Cic. only in this signif.); constr.: appellere navem, nave, or absol. in act. and pass.; also navis appellit, or appellitur (cf. applico, II.).
    a.
    With navem. [p. 141] abitu appellant huc ad molem nostram naviculam, Afran. ap. Non. p. 238, 24:

    cum Persae classem ad Delum appulissent,

    Cic. Verr. 2, 1, 18:

    si ille ad eam ripam naves appulisset,

    id. Phil. 2, 11, 26 Wernsd.:

    cum ad villam nostram navis appelleretur,

    id. Att. 13, 21:

    Alexandrum in Italiam classem appulisse constat,

    Liv. 8, 3; so id. 28, 42:

    naves appulsae ad muros,

    id. 30, 10; 44, 44; 45, 5 al.—
    b.
    With nave:

    cum Rhegium onerariā nave appulisset,

    Suet. Tit. 5; cf. Gron. ad Liv. 30, 10.—
    c.
    Act. absol.: huc appelle, * Hor. S. 1, 5, 12:

    ad insulam appulerunt,

    Liv. 37, 21:

    cum ad litus appulisset,

    Quint. 7, 3, 31:

    cum ad Rhodum appulisset,

    Suet. Tib. 11; so id. Ner. 27.—
    d.
    Pass. absol.:

    alios ad Siciliam appulsos esse,

    Cic. Verr. 2, 5, 28:

    ripae suorum appulsus est,

    Vell. 2, 107.—
    e.
    Seldom in a neutr. sense:

    navis adpellit,

    comes to land, arrives at, Tac. A. 4, 27:

    Germanici triremis Chaucorum terram adpulit,

    id. ib. 2, 24; Suet. Aug. 98:

    Alexandrina navis Dertosam appulit,

    id. Galb. 10. — Poet.:

    appellere aliquem: me vestris deus appulit oris,

    Verg. A. 3, 715; so id. ib. 1, 377 (cf. id. ib. 1, 616: quae vis te immanibus applicat oris).—
    B.
    Trop.:

    timide, tamquam ad aliquem libidinis scopulum, sic tuam mentem ad philosophiam appulisti,

    Cic. de Or. 2, 37:

    nec tuas umquam rationes ad eos scopulos appulisses,

    id. Rab. Perd. 9, 25.
    2.
    appello ( adp-, Ritschl), āvi, ātum, 1 ( subj. perf. appellāssis = appellaveris, Ter. Phorm. 5, 1, 15), orig. v. n., as a secondary form of the preced. (cf.: jungere, jugare), to drive to or toward, to go to in order to accost, make a request, admonish, etc.; like adire, aggredi; hence like these constr. as v. a. with acc., to accost, address, to speak to, call upon (very freq. and class.).
    I.
    In gen. adgrediar hominem, adpellabo, Plaut. Most. 5, 1, 26:

    accedam atque adpellabo,

    id. Am. 1, 3, 17:

    adeamus, adpellemus,

    id. Mil. 2, 5, 10; cf. id. Poen. 5, 2, 22, 5, 2, 30; 5, 2, 32:

    te volo adpellare,

    id. Aul. 2, 2, 23; id. Bacch. 5, 2, 50:

    quo ore appellabo patrem?

    Ter. Heaut. 4, 3, 22; id. Phorm. 5, 8 (9), 22: Lucil. ap. Non. p. 238, 23 aliquem hilari vultu, Cic. Clu. 26, 72:

    hominem verbo graviore,

    id. Verr. 2, 3, 58:

    legatos superbius,

    id. Imp. Pomp. 5:

    homines asperius,

    id. Agr. 2, 24:

    ibi a Virdumaro appellatus,

    accosted, Caes. B. G. 7, 54:

    Adherbalis appellandi copia non fuit,

    Sall. J. 22, 5 milites alius alium laeti appellant, id. ib. 53, 8, Tac. Agr. 40: senatu coram appellato, Suet Ner. 41; id. Tib. 29 al.:

    nec audet Appellare virum virgo,

    Ov. M. 4, 682 al. —Also to address by letter:

    crebris nos litteris appellato,

    Cic. Fam. 15, 20.—
    II.
    Esp
    A.
    1.. Freq. with the access. idea of entreating, soliciting, to approach with a request, entreaty, etc., to apply to, to entreat, implore, beseech, invoke, etc.:

    vos etiam atque etiam imploro et appello,

    Cic. Verr. 2, 5, 72, § 188 quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem? id. Fl. 2:

    quem praeter te appellet, habebat neminem,

    id. Quint. 31; id. Fam. 12, 28:

    quo accedam aut quos appellem?

    Sall. J. 14, 17:

    appellatus est a C. Flavio, ut, etc.,

    Nep. Att. 8, 3:

    appellatis de re publicā Patribus,

    Suet. Caes. 34.—
    2.
    Aliquem de aliquā re, to address one in order to incite him to something ( bad):

    aliquem de proditione, Liv 26, 38, 4: de stupro,

    Quint. 4, 2, 98.—Also without de:

    aliquem,

    Sen. Contr. 2, 15; Dig. 47, 10, 15, § 15.—
    3.
    In judic. language, t. t., to appeal to one, i. e. to call upon him for assistance (in the class. period always with acc.; also in Pandect. Lat. constr. with ad):

    procurator a praetore tribunos appellare ausus,

    Cic. Quint. 20, 64:

    tribuni igitur appellabantur,

    id. ib. 20, 63; so,

    praetor appellabatur,

    id. Verr. 2, 4, 65; Liv. 9, 26:

    Volero appellat tribunos,

    id. 2, 55; Plin. 1, praef. 10: mox et ipse appellato demum collegio ( after he had appealed to the college of the tribunes), obtinuit, etc., Suet. Caes. 23:

    adversarii ad imperatorem appellārunt,

    Dig. 4, 4, 39 et saep.—
    B.
    To address in order to demand something, esp. the payment of money, to dun:

    Tulliola tuum munusculum flagitat et me ut sponsorem appellat,

    Cic. Att. 1, 8 fin.; id. Quint. 12;

    with de pecuniā: appellatus es de pecuniā,

    id. Phil. 2, 29; and without de: magnā pecuniā appellabaris a creditoribus, Quint. 5, 13, 12; Alphius ap. Col. 1, 7, 2.— Trop.:

    cupressus in Cretā gignitur etiam non appellato solo,

    Plin. 16, 33, 60, § 142.—Later also appellare rem, to demand, claim something:

    mercedem appellas?

    Juv. 7, 158.—
    C.
    To sue, inform against, complain of, accuse, to summon before a court:

    ne alii plectantur, alii ne appellentur quidem,

    Cic. Off. 1, 25, 89; so,

    aliquem stupri causā,

    Val. Max. 6, 1, 11 al. —
    D.
    To accost by any appellation (cf.:

    centurionibus nominatim appellatis,

    Caes. B. G. 2, 25); hence, to call by name, or to call, to term, entitle, to declare or announce as something (cf. prosagoreuô, and in Heb., to call, and also to name; appellare gives a new predicate to the subject, while nominare only designates it by name, without a qualifying word; cf. Hab. Syn. 958; Herz. ad Caes. B. G. 7, 4):

    vir ego tuus sim? ne me adpella falso nomine,

    Plaut. Am. 2, 2, 181; so id. Mil. 2, 5, 26; Ter. Phorm. 5, 1, 15:

    aliquem patrem,

    id. Hec. 4, 4, 30, pater a gnatis ne dulcibus umquam Appelletur, Lucr. 4, 1235; 1, 60; 5, 10:

    O Spartace, quem enim te potius appellem?

    Cic. Phil. 13, 10:

    unum te sapientem appellant et existimant,

    id. Am. 2, 6:

    hos viros bonos, ut habiti sunt, sic appellandos putemus,

    id. ib. 5, 19:

    cum fruges Cererem appellamus, vinum autem Bacchum,

    id. N D 2, 23, 60 suo quamque rem nomine appellare, id. Fam. 9, 22 al.:

    rex ab suis appellatur,

    Caes. B. G 7, 4:

    me subditum et ex pellice genitum appellant,

    Liv. 40, 9. quem nautae appellant Lichan, Ov. M. 9, 229 victorem appellat Acesten, declares him victor, Verg. A. 5, 540 al.—Hence, to call by name:

    quos non appello hoc loco,

    Cic. Sest 50, 108: multi appellandi laedendique sunt, id Verr 2, 1, 60; id. Caecin. 19; so,

    appellare auctores,

    to declare, name, Plin. 28, 1, 1, § 2.— Trop.:

    quos saepe nutu significationeque appello,

    make known, Cic. Fam. 1, 9 fin.
    * E.
    Appellare litteras, to pronounce, Cic. Brut. 35, 133 (v. appellatio).

    Lewis & Short latin dictionary > appello

  • 11 navus

    nāvus ( gnāvus), a, um, adj. [Sanscr. gnā, know; Gr. gignôskô; cf. Lat. notus, gnarus; for signif. cf. Germ. kennen and können], busy, diligent, assiduous, active (syn.: impiger, industrius, sedulus; class.): navus repertus homo, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 169 Müll. (Ann. v. 183 Vahl.):

    homo gnavus et industrius,

    Cic. Verr. 2, 3, 21, § 53; id. Imp. Pomp. 7, 18:

    aratores,

    id. Verr. 2, 3, 51, § 120:

    filius,

    id. ib. 2, 3, 69. §

    161: vir gnavus, agilis, providus,

    Vell. 2, 105, 2:

    rudimenta,

    Sil. 1, 549:

    timor,

    that renders industrious, id. 7, 349.— Comp.:

    in inquirendis gnaviores quam in componendis,

    Amm. 26, 4, 4:

    hostium naviores,

    Jul. Val. Res Gest. Alex. 1, 41.—Hence, adv., in two forms.
    * A.
    nāvē ( gnāvē), diligently, actively, zealously (ante-class.): nave agere oportet quod agas, non ductarier, Plaut. ap. Paul. ex Fest. p. 169 Müll.; Sall. J. 77, 3.—
    B.
    nāvĭter ( gnāvĭter; class.).
    1.
    Diligently, actively, [p. 1193] zealously: bene naviter ire, Sisenn. ap. Charis. p. 185 P.:

    naviter versari in provinciā,

    Gell. 15, 4, 3:

    pugnare,

    Liv. 10, 39:

    expedire,

    id. 24, 23:

    bellum gerere,

    id. 30, 4. —
    2.
    Transf., in gen., wholly, completely:

    bene et naviter impudens,

    Cic. Fam. 5, 12, 3:

    plenum,

    Lucr. 1, 525.

    Lewis & Short latin dictionary > navus

  • 12 inveho

    1. in-veho, vēxī, vectum, ere
    act.
    1) ввозить, привозить (frumenta PM; vinum in Galliam L); приносить ( flumen invĕhit aquas QC); наносить ( novos agros C); вносить ( aliquid in aliquid или alicui rei)
    2) влечь за собой, причинять, вызывать, порождать ( divitiae avaritiam invĕhunt L)
    2. med.-pass. invehi (реже se i.)
    1) въезжать, приплывать (invehi equo L; curru C, V; nave L; invehi litori L; in или ad portum C, L; in forum L); вступать (patria tecta triumpho Sil)
    2) устремляться, бросаться, нападать, атаковать (hostes или in hostes L; navibus — dat. QC); набрасываться, напускаться ( acriter in aliquem QC); ездить (на), нестись (curru per urbem V; flumine C)
    3) проезжать, переезжать ( corpori alicujus vehiculo L)

    Латинско-русский словарь > inveho

  • 13 trajicio

    trājicio, jēcī, jectum, ere [ trans + jacio ]
    1) перебрасывать, перекидывать ( vexillum trans vallum L)
    2) перемещать, перевозить, переводить ( legiones in Siciliam L); переносить, передавать ( anulum in dexteram manum Pt); переправлять (equitatum flumen Cs, реже trans flumen L и flumine L); переставлять ( antennas de nave in navem L); перегонять ( pecora in aestīvos saltūs Just); перекидывать, наводить ( pontem Hirt); протягивать ( rudentem O); продёргивать ( lora per pedes V); переливать ( in alia vasa Vr); направлять ( invidiam in alium C); ритор. переставлять ( verba C)
    membra per aliquid t. O — перепрыгнуть через что-л.
    3) пронзать, прокалывать (aliquem venabulo L; collum alicujus lanceā Pt; trajectus gladio O)
    5) (тж. se t.) переходить, переезжать ( ex loco in locum L); переправляться, переплывать ( se duabus navibus in Africam L); перебрасываться ( incendium trajĭcit ad aliquem L)

    Латинско-русский словарь > trajicio

  • 14 transilio

    trānsilio, siluī (silīvī, siliī), —, īre [ trans + salio ]
    1) перепрыгивать, перескакивать (ex nave in navem L; fossas Col)
    t. ab illo consilio ad aliud Lбыстро менять решения
    2) проскакивать, стремительно проходить ( per Thraciam Fl)
    3) переходить границу, превышать меру
    4) обходить молчанием, умалчивать, опускать ( partem vitae O)

    Латинско-русский словарь > transilio

  • 15 ancora

    ancora, ae, f. (ἄγκυρα), der Anker, I) als Schiffsgerät: ancoram iacere, Afran. fr. u. Caes., ponere, Liv., u. poet. figere od. pangere, Ov., Anker werfen: ancoram tollere, lichten, Caes.; dah. übtr. = aufbrechen, Varr.: ancoram praecīdere, kappen, Liv.: ancoram moliri, aufwinden, Liv.: in alto navem destituere ancoris, Naev. com. fr.: onerarias naves ad ancoras deligare, Caes.: navem in ancoris tenere, Nep.: navis in ancoris consistit, Caes., in ancoris stat, Liv.: consistere ad ancoram, vor Anker liegen, Caes.: resolutis oris in ancoras evehuntur, weil die (vom Hinterdeck aus ans Land gehenden) Taue gelöst wurden, so schossen die Schiffe auf die (vom Vorderdeck ausgeworfenen u. nicht zu gleicher Zeit gelichteten od. gekappten) Anker, Liv.: ancora ictu ipso excussa e nave sua, Liv. – Bildl., ultima fessis ancora Fabius, Notanker, Sil. 7, 24; vgl. Ov. trist. 5, 2, 42: spem tamquam ancoram praefigere in desiderio terrae illius, Augustin. enarr. in psalm. 42, 2. – II) der Anker = die Klammer (vgl. 1. ancon no. I, d), ferrea, Pallad. 1, 40, 5. – / Über die Schreibung anchora in Hdschrn. u. Ausgg. s. Wagner Verg. Aen. 6, 902 not. crit. Schneider Caes. b.G. 3, 13, 5 not. crit.: agcora angef. von Varr. b. Prisc. 1, 39.

    lateinisch-deutsches > ancora

  • 16 antemna

    antemna (antenna), ae, f., die Segelstange, die Rahe, antemnas, proram, malos, Lucr.: antemnas ad malos destinare, Caes.: demittere partem quasi tertiam antemnas, Sall. fr.: antemnas demittere ad medium malum, Auct. b. Alex.: effugere hibernas demissā antemnā procellas, Ov.: subnectere velum antemnis, Ov.: cornua antemnarum obvertere, Verg.: malos antemnasque de nave in navem traicere, Liv.: antemnas demere, Auct. b. Alex.: antemnas ruere, Plaut.: malum et antemnam (invenit) Daedalus, Plin.

    lateinisch-deutsches > antemna

  • 17 appello [2]

    2. ap-pello (ad-pello), pulī, pulsum, ere, heran-, hintreiben, -bewegen, -bringen, I) im allg.: A) eig.: alqm ad arbitrum, Plaut.: corpus ad templum, heranfliegen, Lucr.: armentum ad aquam, Varr.: turres ad opera Caesaris, Caes.: postquam paulo appulit unda (corpus), ein wenig herangetrieben, nahe gebracht, Ov. – B) übtr.: a) animum od. mentem ad alqd, den Geist, seinen Sinn auf etw. richten, animum ad scribendum, Ter., ad uxorem, Ter.: mentem ad philosophiam, Cic. – b) alqm ad alqd, jmd. in eine Lage bringen, zu etw. bringen, ad probrum, damnum, flagitium, Plaut.: ad mortem, Plaut. – II) insbes., als t. t. in der Schifferspr., irgendwo hintreiben, landen, a) tr.: α) navem u. dgl., zB. scaphas, Curt.: lintres, Tac.: contis navigia, Curt.: navem ad ripam, Cic.: classem ad Delum, Cic.: classem in insulam, Liv.: classem Emporias in urbem sociorum, Liv.: classem tuto, Liv.: navigia litori, Curt.: im Bilde, tamquam ad aliquem libidinis scopulum, sic tuam mentem ad philosophiam appulisti, hast dich der Ph. furchtsam, wie einer Klippe für deine Begierde (Lernbegierde), genähert, Cic.: nec tuas umquam rationes ad eos scopulos appulisses, ad quos etc., Cic. – β) poet., alqm: hinc me digressum vestris Deus appulit oris, Verg. – b) pass., appelli, u. zwar: α) v. Schiffe, navis appellitur ad villam, Cic.: classe ad Euboeam appulsā, Nep.: classis Punica litori appulsa est, Liv.: appellitur navis Syracusas, Cic.: classis Romana cum appulsa Pompeios esset, Liv. – β) v. Seefahrern, alios ad Siciliam appulsos esse, Cic.: appelli ripae, Vell., litori, Tac.: Libyae litoribus, Pan. vet.: Partiz. subst., appulsi, die Gestrandeten, Gelandeten, Mela 1, 19, 10 (1. § 106). – c) refl. appellere: α) von Seefahrern, Regium onerariā nave, Suet.: in portum classe, Liv. – gew. bl. appellere, wie: hinc vel illinc, Tac.: huc, Hor.: ad eum locum, Caes.: ad insulam, Liv.: a transmarina peregrinatione ad litus idem, Quint.: hortantes, ut appelleret, Suet. – β) vom Schiffe, tres biremes appulere, Tac.: Alexandrina navis Dertosam appulit, Suet.: sola Germanici triremis Chaucorum terram appulit, Tac.

    lateinisch-deutsches > appello [2]

  • 18 circumvolo

    circum-volo, āvī, ātum, āre, etw. umfliegen, I) eig., v. Vögeln u.a. beflügelten Wesen: alqm, Iustin.: alqm saepius, Suet.: navem, Plin.: c. spem suam (Beute), Ov.: c. sedem illam, Quint.: remos plausis alis, Ov.: c. alqm atris alis, vom Tode, Hor.: nave circumvolatā, Plin. – II) übtr., etwas umfliegen = um od. überall an etw. herumstreifen, herumeilen, -sprengen, hinauf- u. hinunter sprengen, c. ordines exercitus sui, Vell. 2, 27, 2: campum iaculo, Sil. 17, 416.

    lateinisch-deutsches > circumvolo

  • 19 comprehendo

    com-prehendo (zsgzg. com-prēndo), prehendī (prēndī), prehēnsum (prēnsum), ere, I) zusammenfassen, zusammenhalten = verbinden, vereinigen, a) übh.: easque ipsas (naves) malis antennisque de nave in navem traiectis ac validis funibus velut uno inter se vinculo illigatis comprendit, Liv. – v. lebl. Subjj., oras vulneris suturae comprehendunt, Cels. 7, 4. no. 3. – b) als mediz. t.t. = durch etw. binden, medicamentum melle, Scrib. 70 extr. u.a. Veget. mul. 6, 27, 1.

    II) befassen, begreifen, A) eig.: 1) = umfassen, umschließen, a) übh.: vulva non maior (est), quam ut manu comprehendatur, Cels. 4, 1. p. 122, 31 D. – b) umgebend umschließen = umgeben, α) einen Körper umschließen, umschlingen, umwickeln, v. Binden u. dgl., fascia caput umeri comprehendere debet, Cels.: quā (linum) comprehendit alvum, Cels.: multae membranulae venas et arterias comprehendunt, Cels.: articuli validis nervis comprehenduntur, Cels. – filo comprehensae venae, unterbundene, Cels. – β) einen Raum umgeben, einschließen, loca vallo, Frontin. 2, 11, 7. – c) in einen Raum aufnehmend, umfassen, begreifen, α) übh.: quas (nuces integras) uno modio comprehendere possis, Varr.: ovis non comprehendatur hieme (sc. stabulis), darf man nicht überwintern lassen, Col. – v. Raume selbst, circuitus rupis XXXII stadia comprehendit, Curt. – von der Tragweite eines Geschosses, quantum impulsa valet comprendere lancea nodo, Sil. 4, 102. – u. von der Tragweite eines chirurg. Instrum. usw., si vitium in angusto est, quod comprehendere modiolus (Trepan) possit, Cels.: fascia non vulnus tantum, sed paulum utrimque eius comprehendat, Cels. – β) v. Weibe, empfangen = schwanger werden (gew. concipere, griech. συλλαμβάνεσθαι), Cels. 5, 21. § 13.

    2) befassen = anfassen, erfassen, fassen, ergreifen, a) übh.: quid manibus (opus est), si nihil comprehendendum est? Cic.: c. ramos, Curt.: aures, Tibull.: supinum eum (puerum) et aversum, Cels.: alcis dextram, Val. Max.: carbonem duplici forcipe, Hier.: lanceam laevā, Curt.: sinistrā manu scrotum, Cels.: tura tribus digitis, Lact.: testam plano situ digitis, Min. Fel.: quantum manu comprehendet, Cels.: quantum tribus digitis comprehendi potest, Cels. – c. alqm faucibus (bei der Kehle), Val. Max.: alqm comā (beim H.), Dict.: guttura morsu, Lucan.: manum (Rüssel) elephantorum mordicus, Plin. – v. lebl. Subjj., α) v. Instrumenten, saepe enim forceps, cum dentem comprehendere non possit aut frustra comprehendat, os gingivae prehendit et frangit, Cels. 7, 12, 1. p. 287, 24 D. – β) v. Feuer, ignis robora comprehendit, Verg.: quae (flamma) igni alita oppidanorum sepulcra comprehendit, Curt.: incendium turres et cetera opera comprehendit, Curt. – im Passiv, opera flammā comprehensa, Hirt. b.G.: avidis comprehenditur ignibus agger, Ov.: im Zshg. ohne igni. od. flammā, comprehensa aedificia, comprehensae lautumiae et atrium regium, Liv. 26, 27. § 2 u. 3. – γ) v. Ggstdn., die Feuer fangen, hae (casae) celeriter ignem comprehenderunt, Caes.: c. longis crinibus ignem (v. einer Pers.), Verg. – im Passiv, flammā ab utroque cornu comprehensā naves sunt combustae quinque, Caes. – δ) v. Krankheit, comprehendi morbo toto corpore, Iustin.: comprendi pestiferā lue, Iustin. – ε) als t.t. der Gärtnersprache, v. Pflanzen = Wurzel fassen, bekleiben, c. terram, ICt.: absol., Col. u. Pallad. – v. Pfropfreis = einwachsen, absol., Varr. r.r. 1, 40, 6. – b) als Bittender jmds. Hand ergreifen, jmd. an der Hand fassen, comprehendunt utrumque et orant, ne etc., Caes. b.G. 5, 31, 1. – c) feindlich ergreifen, α) Pers. ergreifen, fassen, packen, festnehmen (Ggstz. dimittere, emittere), fratres Litavicci, Caes.: servos, Liv.: fures, Catull.: interfectores fugientes, Liv.: praesidium Punicum, gefangen nehmen, Liv.: hominem c. et in custodiam Ephesi tradere, Cic.: alqm e navi egressum c. et in vincula conicere, Caes.: belli duces captos et comprehensos tenere, Cic. – mit Advv., propalam Dareus comprehendi non poterat, Curt. – m. Prädikats-Acc., alqm vivum in fuga, Caes.; od. m. pro u. Abl., alqm pro moecho, Ter. – m. in u. Abl., alqm in fuga, Caes.: alqm in furto, Frontin.: alqm in furto aut in latrocinio, Cic. – mit cum u. Abl. (womit? od. mit wem?), alqm cum gladio cruento, Cic.: alqm simul cum Ismenia, Nep. – mit per u. Akk., regem per milites, Curt. – m. folg. Infin. = dabei ertappen, daß usw., qui interesse conventibus interdictis fuerint comprehensi, Cod. Theod. 16, 4, 5. – β) Tiere u. sächl. Ggstde. aufgreifen, festnehmen, wegnehmen, mit Beschlag (Arrest) belegen, raedas equosque, Caes.: vehicula, Suet.: naves duas, Nep.: epistulas, Iustin.: venenum manifesto, Cic. – m. in u. Abl. od. m. bl. Genet. od. Abl. locat., naves in flumine Vulturno, Liv.: alcis signa militaria atque arma Capuae, Caes.: m. per u. Akk., Apameae manifesto comprehensum esse... auri pondo centum paulo minus per Sex. Caesium, Cic. – m. ad u. Akk. Gerund., vehicula ad deportandum meritoria et pistrinensia iumenta, Suet. – γ) eine Örtl. besetzen, aliis comprehensis collibus, Caes. b.c. 3, 46. § 6. – δ) eine verbrecherische Handlungsweise entdecken, alcis nefandum adulterium in pulvinaribus sanctissimis nobilissimae feminae, jmd. ertappen bei usw., Cic.: res indicio alcis comprehenditur, Cic.: totius testimonii ficta audacia manifesto comprehensa (auf der Tat ertappt) atque oppressa tenetur, Cic.

    B) übtr.: 1) umfassen, umschließen, a) mit Liebe, Freundschaft usw. umschließen, sich verbinden, adulescentem humanitate suā, Cic.: multos amicitiā, Cic.: totam Atinatem praefecturam omnibus officiis per se, per patrem, per maiores suos, Cic. – b) in eine od. mit einer Gestalt einschließen, spiritum (heiligen Geist) in effigiem c., Lact. 4, 8, 9: elementorum figurae humanā specie comprehensae, Lact. 2, 6, 1. – c) in eine Formel, einen Begriff usw. einschließen, mit (ein)begreifen, in hanc formulam omnia iudicia legitima, omnia officia domestica conclusa et comprehensa sint, Cic.: quae omnia senatus decretis comprehensa et comprobata sunt, Vell.: quae omnia una cum deorum notione comprehendimus, unter dem Begriff Gott mitbegreifen, Cic. – d) mit Worten od. Zahlen, begreifen, α) mit Worten u. dgl. begreifen, in Worte fassen, ausdrücken, beschreiben, m. Abl., verbis luculentioribus et pluribus rem eandem, Cic.: circumscriptione quādam verborum comprehendere concludereque sententiam, Cic.: alqd paucis verbis c., Cels.: alqd brevi c., Cic.: c. alqd dictis, Ov.: bella viginti voluminibus, Suet. – mit Advv., breviter comprehensa sententia, Cic.: breviter verbis comprehensa enuntiatio, Quint.: breviter paucis c. multa, Lucr.: propriis verbis solute et facile sententiam, Cic.: hanc partem (medicinae) pluribus voluminibus diligentissime, Cic. – ohne weitere Ang., veterum rerum memoriam, Cic.: quae (adversa) si comprendere coner etc., Ov.: quas (curationes) protinus hic comprehendam, Cels.: omnes scelerum comprendere formas possim, Verg.: unpers., ut supra comprehensum est, wie oben gesagt, Cels. – β) mit Zahlen, in der Berechnung begreifen, alqd numero, in oder mit Zahlen ausdrücken, Verg. georg. 2, 104. Ov. art. am. 2, 447: quorum numerum comprendere non est, die man nicht alle zu zählen vermöchte, Ov. trist. 5, 11, 19: cum minores summas et dissidentes computatio una comprehendit, Sen. ep. 84, 7.

    2) durch sinnliche Wahrnehmung usw. begreifen, auffassen, erfassen, mit u. ohne Abl. visu, mit dem Gesichtssinn, alqd visu, Sil. 3, 404: u. (ohne visu) litterarum apices, Gell. 13, 30 (31), 10. – mit Abl. sensu od. sensibus, mit dem Sinne, mit den Sinnen, Cic. – m. Abl. memoriā, recordatione = im Gedächtnisse, in der Erinnerung festhalten, bewahren, has quinque dierum disputationes memoriā c., Cic.: hoc recordatione c., Sen. – m. Abl. animo, cogitatione, mente, scientiā = mit dem Geiste usw. erfassen, begreifen = verstehen, erkennen, animo intellegentiam alcis rei, Cic.: omnes animo virtutes penitus, Cic.: omnia quae sunt in rerum natura celeriter animo, Cic.: alqd animo c. et tenere, Cic.: animo alqd tenere comprehensum, non sensibus, Cic.: cognitum comprehensumque animis alqd habere, Cic.: habere bene cognitam voluptatem et satis firme conceptam animo atque comprehensam, Cic.: c. omma suis animis et cogitatione, Cic.: intellegere et cogitatione c., qualis sit animus, Cic.: sed quo magis (mentem ab oculis) sevoco, eo minus id, quod tu vis, possum mente comprehendere, Cic.: si quam opinionem iam vestris mentibus comprehendistis, eine Meinung gefaßt habt, Cic.: res penitus perspectae planeque cognitae scientiāque comprehensae, Cic. – mit Abl. wodurch? = woran? alqd certis signis, Col. 6, 24, 3: alqd experimentis assiduis, Pallad. 2, 13, 8. – im Zshg. ohne weitere Ang. = begreifen, verstehen, esse aliquid, quod comprehendi et percipi posset, Cic.: non posse vero comprehendi (naturam), Cels. – / Die (nach Quint. 1, 5, 21 ursprüngliche, durch Aspiration erst in comprehendo erweiterte) Form comprendo findet sich nicht bloß bei Dichtern, sondern auch in den besten Handschriften der besten Prosaiker und in pros. Inschriften (zB. comprendit, Liv. 30, 10, 5: comprensa, Caes. b.c. 3, 101, 5: comprendo, Corp. inscr. Lat. 10, 4842, 64; vgl. Osann Apul. de orthogr. p. 114. Mai Cic. de rep. 4, 5, 5. Heerw. Liv. 21, 58, 6. p. 206. Köne, die Sprache der röm. Epiker S. 234 f.

    lateinisch-deutsches > comprehendo

  • 20 consumo

    cōn-sūmo, sūmpsī, sūmptum, ere, I) verwendend, verbrauchend wegnehmen, A) benutzend = verwenden, aufwenden, a) m. Ang. wohin? = wozu? wofür? durch Adv. od. durch in u. Akk., gew. mater. Objj., non debuit is, qui dabat (verst. pecuniam), quo ille, qui accipiebat, consumeret, quaerere, Cic.: c. eam pecuniam in monumentum, ICt.: c. omne id aurum in ludos, Liv.: c. in id opus ingentem pecuniam, Val. Max.: c. bona paterna in opera publica, Quint.: c. pharetrae pondus in arcus, des Köchers Last für den Bogen aufw., poet. = die Pfeile verschießen, Prop.: tota ubera in dulces natos, Verg. – selten nicht mater. Objj., inventio in sex partes consumitur, wird in sechs T. verwendet = in sechs T. eingeteilt, Cornif. rhet. 1, 4. – b) m. Ang. worin? wobei? durch in (in, bei, auf) u. Abl., teils mater. Objj., c. aurum in monumento, Cic.: pecuniam in agrorum coëmptionibus, Cic.: in Samo oppugnanda mille et ducenta talenta, Nep. – c. manus suas non in defendenda re publica, sed in plaudendo, Cic. – teils eine Zeit, eine Tätigkeit u. dgl., c. omne tempus in litteris, Cic.: id tempus omne in reliquiis Amani delendis agrisque vastandis, Cic.: totum diem in uno (discipulo), Quint.: dies in ea re novem, Caes.: diem in apparando, Ter.: noctem totam in exinanienda nave, Cic.: aetatem in eo studio, Cic.; vgl. tempus aetatis omne in lustris, popinis, alea, vino, Cic.: adulescentiam in forensi opera, Cic.: otium suum in historia scribenda, Cic. – totum iter et navigationem partim in percontando a peritis partim in rebus gestis legendis, Cic. – ingenium in musicis, Cic.; vgl. omnem vim ingenii in populari levitate, Cic.: non mediocrem a primo tempore aetatis in eo studio operam curamque, Cic.: in praediis colendis operae plurimum studiique, Cic.: omnem laborem, operam, curam, studium in salute alcis, Cic.: omne studium suum in Plancii honore, Cic.: curam omnem in dialecticis, Cic.: omnes curas in alqo, Cic. – u. plura verba in castigandis matronis, quam in rogatione dissuadenda, Liv.

    B) aufbrauchend, vertilgend, a) auf dem Wege des Verbrauchs = aufbrauchen, verbrauchen, verwenden, α) übh.: c. omnia tela, verschießen, Caes. b. c. 1, 46, 1: consumptis lacrimis (sind auch meine Tr. versiegt) tamen infixus haeret animo dolor, Cic. Phil. 2, 64. – poet., c. omnem materiam ficti languoris, Ov. met. 9, 768: cum mare, cum terras consumpserit, aëra tentet, zum M. usw. (vergebens) seine Zuflucht genommen, Ov. her. 6, 161. – β) Nahrung verzehrend aufbrauchen, aufzehren, verzehren, omne frumentum, Caes.: pabulum, Caes.: aprum vitiatum, Hor.: cibum conficere et c., Cic.: angues interficere atque c. (v. Ibis), Cic.: draconem (v. Ameisen), Suet.: omnem materiam (v. der Gefräßigkeit), Ov.: vel statim consumi vel mandari condita vetustati (v. den Erdfrüchten), Cic. – mit Ang. wodurch? corpora parentum laniata epulando, Mela. – m. Ang. weshalb? murem captum leniendae famis gratiā, Val. Max. – γ) Hab und Gut verschwendend verbrauchen, verprassen, omnes fortunas sociorum, Caes.: patrimonia, Cic.: rem familiarem, Sall. fr.: u. (m. aus dem Zshg. zu ergänzendem Object) sumat, consumat, perdat (verst. rem meam), Ter.: rapere, consumere (verst. divitias), Sall. – m. Ang. auf welchem Wege? durch per u. Akk., quod adeptus est per scelus, id per luxuriam effundere atque c., Cic. Rosc. Am. 6. – δ) eine Zeit verbringen, hinbringen, zubringen, verstreichen lassen, Passiv consumi = verstreichen (s. Drak. Liv. 29, 33, 9), ohne nähere Ang., annos suos, Ov.: u. magnā diei parte consumptā, Caes.: nocte consumptā, Verg.: lascivae consumpto tempore noctis, Ov.: de his rebus consumendi otii causā disserere, Cic. – m. Angabe wo? durch Adv. od. Praepp., diem ibi, ut etc., Cic.: aestatem in Treviris, Caes.: inter Punica emporia gentemque Garamantum omne inde tempus usque ad C. Laelii classisque Romanae adventum in Africam, Liv.: omne tempus circa Medeam, bei der Bearbeitung der (Tragödie) Medea, Tac. dial. 3. – m. Ang. mit wem? durch cum u. Abl., ita sum ab omnibus destitutus, ut tantum requietis habeam, quantum cum uxore et filiola consumitur, Cic. ad Att. 1, 18, 1. – m. Ang. wie? durch Advv. od. Praepp. od. durch Abl. (mit, durch, unter usw.), haud segne id tempus, Liv.: multos dies per dubitationem, Sall.: per ludum iocumque paene totum diem, Curt.: diem inter metum laboremque, Curt.: totam eam noctem inter vigilias adhortationesque, Curt. – precando tempora cum blandis inania verbis, Ov.: matutina tempora lectiunculis, Cic.: horas multas saepe suavissimo sermone, Cic.: reliquum diei expediendis od. apparandis armis, Liv. (vgl. Fabri Liv. 24, 14, 10): biduum et tres noctes navigatione, Caes.: u. dies pariter noctesque intempestivis conviviis, Curt.: totum prope annum Cremonensibus Placentinisque cogendis redire in colonias, Liv. – zugl. m. Ang. mit wem? cum Pomponio Flacco et L. Pisone noctem continuumque biduum epulando potandoque, Suet. Tib. 42, 1. – mit Ang. wozu? durch ad u. Akk., decem dies maxime ad confirmandum pudorem apud Maracanda, Curt. 8, 2 (7), 13. – ε) ein Mittel, eine Tätigkeit u. dgl. aufwenden, aufbrauchen, verbrauchen, erschöpfen, auch vergeblich, ohne Erfolg usw., c. omnia remedia, Sen.: multis diebus laboribusque consumptis, Sall.: consumptā multā oratione, Sall.: precibus consumptis violentam transit in iram, Ov.: quin etiam ante quam ad me veniatur risus omnis paene consumitur, lacht man sich fast satt, Cic.: omnes opes et spes privatas suas consumpsisse, Sall. fr.: consumpsisse misericordiam, das Maß des M. erschöpft haben, Curt.: ignominiam consumpsisse, bis auf die Hefe ausgekostet haben, Tac.: c. consilium, das Plänchen verpuffen, Ter. – m. Ang. wie? durch Advv. od. durch Abl. (durch), multam operam frustra, Cic.: frustra verba, Curt.: vires ipsā subtilitate, Quint.: si (actio) esset consumpta superiore motu et exhausta, Cic.: pudor consumptus peccando, die Sch. durch Gewohnheit zu sündigen verlieren Sil. – m. Ang. wobei? durch Abl., quantum docendo (beim Vortrag) consumitur, tantum ex ultimo prorogetur, Quint. 10, 7, 10.

    b) auf dem Wege des Vernichtens, meist v. personif. lebl. Subjj., α) lebl. Objj., v. gleichs. nagenden usw. Subjj., zerfressen, zerreiben, ganz abreiben, zernagen, zerstören u. dgl., consumit rubigo ferrum, Curt.: consumitur anulus usu, Ov.: nihil est operā factum, quod aliquando non conficiat aut consumat vetustas, Cic.: cum eam (quercum) tempestas vetustasve consumpserit, Cic.: consumit vocem metus instans, erstickt die St., Tac. – vom Feuer, verzehren, consumpturae viscera mea flammae, Quint. 6. pr. § 3. – od. v. Pers., durch Feuer vernichten, zerstören, c. classem hostium incendio, Frontin. 4, 7, 14. – gew. im Passiv consumi incendio, flammā u. dgl. = durch Feuer verzehrt, vernichtet, zerstört werden, quae (aedes Fortunae et matris Matutae) priore anno incendio consumptae erant, Liv.: donec ipsa domus incendio consumpta sit, Suet.: ut uno tempore agger, turris... flammam conciperent et prius haec omnia consumerentur, quam etc., Caes. – β) ( wie ἀναλίσκω) leb. Wesen aufreiben, hinwegraffen, umbringen, vertilgen, jmdm. den Garaus machen, von lebl. Subjj., si me vis aliqua morbi aut natura ipsa consumpsisset, Cic.: multos autumni pestilentia consumpsit, Caes.: duo milia militum pestis illa consumpsit, Curt.: si omnes adversum proelium consumpsisset, Iustin.: illae provinciae Scipiones consumpserunt, Vell. – nachaug. u. poet. v. Pers., gew. m. Ang. womit? wodurch? durch Abl., alqm miserabili morte, Curt.: se veneno, Val. Max.: se suspendio, Val. Max.: alqm ferro, Auct. b. Afr.: totidem plagis hostem, Hor.: scherzh., garrulus hunc consumet, wird ihm den Garaus machen, Hor. sat. 1, 9, 33. – gew. Passiv consumi m. Ang. wodurch? durch Abl., aufgerieben- od. fast aufgerieben werden, auf- od. abgezehrt werden, hingerafft werden, umkommen, fame, Caes.: siti, Hirt. b. G.: inediā et purgationibus et vi ipsius morbi, Cic.: morbo, Nep.: morte per formidinem voluntariā, Aur. Vict.: senio et maerore, Liv.: beluarum impetu, Cic.: acie, Vell.: lacrimis, fast vor Tr. vergehen, Ov.

    c) auf dem Wege der einfachen Entfernung, verschwinden machen od. lassen, editi montes, quorum altitudo totius mundi collatione (im Vergleich mit der ganzen Welt) consumitur, in ein Nichts verschwindet, gar nicht in Betracht kommt, Sen. nat. qu. 4, 11, 3. – II) etw. an sich nehmen, aufnehmen, tela omnia solus pectore consumo, Sil. 5, 642: consumit tela clipeo, Sil. 10, 129: viden ut iugulo consumpserit ensem, Stat. Theb. 10, 813. – v. Lebl., terga consumunt pelagus, nehmen weg, decken ganz, Manil. 5, 586. – / Synkop Perf.-Formen, consumpsti, Prop. 1, 3, 37: consumpse (Infin.), Lucr. 1, 233.

    lateinisch-deutsches > consumo

См. также в других словарях:

  • Nave — • Architecturally the central, open space of a church, west of the choir or chancel, and separated therefrom by a low wall or screen. Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Nave     Nave   …   Catholic encyclopedia

  • Nave (BS) — Nave is a town and comune in the province of Brescia, in Lombardy, Italy. The commune is bounded by the comuni of Brescia, Caino, Lumezzane and Bovezzo. It is located in the Garza valley. Note: this list must be checked, it appears to lack… …   Wikipedia

  • nave — sustantivo femenino 1. Embarcación, especialmente la que tiene cubierta: nave egipcia, nave fenicia. 2. Aparato que puede navegar en el espacio: La tripulación y los pasajeros de la nave se encuentran en perfecto estado. nave espacial Vehículo… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • Nave — bezeichnet: einen Fluss in Frankreich, Nebenfluss der Clarence, siehe Nave (Fluss) eine italienische Gemeinde in der Region Lombardei, siehe Nave (Lombardei) Nave (Alabama), Ort in den Vereinigten Staaten zwei Gemeinden in Portugal Nave (Sabugal) …   Deutsch Wikipedia

  • nave — s.f. [lat. navis, gr. nâus ]. 1. (marin.) a. [costruzione di una certa grandezza e capacità, adibita al trasporto per acqua di persone e merci: n. da diporto ] ▶◀ bastimento, (non com.) naviglio, piroscafo. ⇑ imbarcazione, natante. ⇓ aliscafo,… …   Enciclopedia Italiana

  • nave — (Del lat. navis). 1. f. barco (ǁ construcción capaz de flotar). 2. Embarcación de cubierta y con velas, en lo cual se distinguía de las barcas; y de las galeras, en que no tenía remos. Las había de guerra y mercantes. 3. Cada uno de los espacios… …   Diccionario de la lengua española

  • nave — ave (n[=a]v), n. [AS. nafu; akin to D. naaf, G. nabe, OHG. naba, Icel. n[ o]f, Dan. nav, Sw. naf, Skr. n[=a]bhi nave and navel: cf. L. umbo boss of a shield. [root]260. Cf. {Navel}.] 1. The block in the center of a wheel, from which the spokes… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Nave — Nave, n. [F. nef, fr. L. navis ship, to which the church was often likened; akin to Gr. nay archo s, Skr. n[=a]us, and perh. to AS. naca boat, G. nachen, Icel. n[ o]kkvi; cf. L. nare to swim, float. Cf. {Nausea}, {Nautical}, {Naval}.] (Arch.) The …   The Collaborative International Dictionary of English

  • nave — Ⅰ. nave [1] ► NOUN ▪ the central part of a church apart from the side aisles, chancel, and transepts. ORIGIN Latin navis ship . Ⅱ. nave [2] ► NOUN ▪ the hub of a wheel …   English terms dictionary

  • Nave — Nave, Dorf in der lombardischen Provinz Brescia, im Valle Caino; 2470 Ew …   Pierer's Universal-Lexikon

  • nave — [neıv] n [Date: 1600 1700; : Medieval Latin; Origin: navis, from Latin, ship ; because of its shape] the long central part of a church …   Dictionary of contemporary English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»