Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

mastīgia

  • 1 mastigia

    mastīgĭa, ae, m. [st2]1 [-] qui mérite des coups de fouet, qui est souvent fouetté, vaurien. [st2]2 [-] Sulp.-Sev. fouet.    - [gr]gr. μαστιγίας.
    * * *
    mastīgĭa, ae, m. [st2]1 [-] qui mérite des coups de fouet, qui est souvent fouetté, vaurien. [st2]2 [-] Sulp.-Sev. fouet.    - [gr]gr. μαστιγίας.
    * * *
        Mastigia, mastigiae, m. g. Plaut. Qui est digne d'avoir le fouet.

    Dictionarium latinogallicum > mastigia

  • 2 mastigia

    mastīgĭa, ae, m., = mastigias, a scoundrel, rascal, rogue.
    I.
    Lit. (anteclass.), Plaut. Curc. 4, 4, 11; id. Capt. 3, 4, 69; 3, 5, 1; id. Cas. 2, 6, 9; 2, 8, 10; id. Most. 1, 1, 1; 3, 1, 71; id. Poen. 1, 2, 108; 177; 178; id. Rud. 4, 83; id. Trin. 4, 3, 14:

    non manum abstines, mastigia?

    Ter. Ad. 5, 2, 6.—
    II.
    Transf., f., a whip, scourge (late Lat.), Sulp. Sev. Dial. 2, 3, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > mastigia

  • 3 mastigia

    mastīgia, ae m. (греч.) бран.
    мошенник, негодяй Pl, Ter

    Латинско-русский словарь > mastigia

  • 4 mastigia

    mastīgia, ae (μαστιγίας), I) m., ein Schimpfwort, Schlingel, Taugenichts, Schurke, eig. einer, der immer Schläge bekommt od. verdient, Plaut. capt. 600 u. most. 1. Ter. adelph. 781. Lucil. 669 (mastigias). – II) f., die Peitsche, Geißel, Sulp. Sev. dial. 2, 3. § 6.

    lateinisch-deutsches > mastigia

  • 5 mastigia

    mastīgia, ae (μαστιγίας), I) m., ein Schimpfwort, Schlingel, Taugenichts, Schurke, eig. einer, der immer Schläge bekommt od. verdient, Plaut. capt. 600 u. most. 1. Ter. adelph. 781. Lucil. 669 (mastigias). – II) f., die Peitsche, Geißel, Sulp. Sev. dial. 2, 3. § 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mastigia

  • 6 mastīgia

        mastīgia ae, m, μαστιγίασ, a scoundrel, rascal, rogue, T.
    * * *
    one who deserves a whipping, rascal

    Latin-English dictionary > mastīgia

  • 7 eia

    ēiă (hēiă), interj. [st2]1 [-] ah! - ah! ha! (pour marquer l'étonnement). [st2]2 [-] allons! courage! (pour encourager).    - eia, ut elegans est! Ter.: ah! qu'il est bien fait!    - remontrance - heia, mea Juno, non decet esse te tam tristem, Plaut. Cas.: eh là! ma chère Junon, il ne faut pas que tu sois si triste!    - heia, mastigia, ad me redi! Plaut. Most.: eh là! pendard, reviens ici!    - eia vero: eh bien donc! allons donc!    - AMPH.... sed Plesidippus tuos erus ubi, amabo, est? TRACH. Heia vero, quasi non sit intus, Plaut. Rud.: AMPH.... mais Pleusidippe, ton maître, où est-il, je te prie? TRACH. Allons donc! comme s'il n'était pas à l'intérieur (dans le temple)!    - heia autem: et allez donc!    - heia age, rumpe moras! Varium et mutabile semper femina, Virg. En. 4: va-t-en donc! plus de retards! La femme est un être qui toujours varie et change!
    * * *
    ēiă (hēiă), interj. [st2]1 [-] ah! - ah! ha! (pour marquer l'étonnement). [st2]2 [-] allons! courage! (pour encourager).    - eia, ut elegans est! Ter.: ah! qu'il est bien fait!    - remontrance - heia, mea Juno, non decet esse te tam tristem, Plaut. Cas.: eh là! ma chère Junon, il ne faut pas que tu sois si triste!    - heia, mastigia, ad me redi! Plaut. Most.: eh là! pendard, reviens ici!    - eia vero: eh bien donc! allons donc!    - AMPH.... sed Plesidippus tuos erus ubi, amabo, est? TRACH. Heia vero, quasi non sit intus, Plaut. Rud.: AMPH.... mais Pleusidippe, ton maître, où est-il, je te prie? TRACH. Allons donc! comme s'il n'était pas à l'intérieur (dans le temple)!    - heia autem: et allez donc!    - heia age, rumpe moras! Varium et mutabile semper femina, Virg. En. 4: va-t-en donc! plus de retards! La femme est un être qui toujours varie et change!
    * * *
        Eia, Aduerbium. Terent. Un mot servant à plusieurs choses, comme quand on veult retirer quelqu'un qui menace.
    \
        Eia ne parum leno sies, Nunquid hic confecit? Terent. Or sus, Or avant.
    \
        Eia vt elegans est. Terent. Mais voyez la, fait il, etc.
    \
        Eia vero age, dic. Plaut. Or sus avant dis, Hay.
    \
        Eia autem inimicos? Plaut. Tes ennemis dea?

    Dictionarium latinogallicum > eia

  • 8 candidatus [1]

    1. candidātus, a, um (candidus), weiß gekleidet, I) im allg.: candidatus cedit hic mastigia, Plaut.: vectores nautaeque candidati coronatique, Suet. – praeturae, Ascon. in Cic. or. in tog. cand. p. 76, 15 K. – II) insbes., u. zwar subst., A) candidātus, ī, m., der (mit glänzend weißer Toga bekleidete) Bewerber um ein Amt, der Kandidat, 1) eig.: c. consularis, c. praetorius, c. tribunicius, Cic.: c. consulatus, Liv. epit. u. Suet.: c. quaesturae, Suet.: c. sacerdotii, Sen. – candidatus Caesaris, ein von C. bes. empfohlener Kandidat, Vell. 2, 124, 4: dah. sprichw., petis tamquam Caesaris candidatus, d.i. des Erfolgs gewiß, Quint. 6, 3, 62. – candidatus principis, zur Zeit der Kaiser = der quaestor, der, vom Kaiser selbst dazu erwählt, dessen Reden u. Reskripte verlas (vgl. Ulp. dig. 1, 13), Symm. ep. 2, 80 (81) u.a. – 2) übtr., jeder, der um etw. sich bewirbt, bemüht, auf etw. Anspruch macht od. machen kann, candidatus (Bewerber) non consulatus tantum, sed immortalitatis et gloriae, Plin. pan.: c. eloquentiae, Quint.: c. crucis, der bald gekreuzigt werden wird, Apul.: c. socer, der sich um die Schwiegervaterschaft bewirbt, Apul. apol. 99. – B) candidāta, ae, f., die Bewerberin, sacrificii, Ps. Quint. decl. 252 extr.

    lateinisch-deutsches > candidatus [1]

  • 9 abstineo

    abstĭnĕo, ēre, nŭi, tentum [abs + teneo] - tr. - [st1]1 [-] tenir éloigné de, maintenir loin de.    - abstinere ab aliquo manum, Plaut. Amp. 340 ; manus Cic. Verr. 1, 93: tenir sa main, ses mains éloignées de qqn, s'abstenir de toucher à qqn.    - abstinere ab aliqua re, Cic. Verr. 4, 71, s'abstenir de toucher à qqch.    - abstinere a Siculorum argento cupiditatem aut manus, Cic. Verr. 4, 34: éloigner de l'argenterie des Siciliens sa convoitise ou ses mains.    - cf. Cic. de Or. 1, 194 ; Att. 3, 7, 2 ; Liv. 9, 5, 6.    - abstinere manus a se, Cic. Tusc. 4, 79: ne pas tourner ses mains contre soi-même, s'épargner.    - accepta clades Latinos ne ab legatis quidem violandis abstinuit, Liv. 2, 22, 4: la défaite essuyée ne détourna même pas les Latins d'outrager les ambassadeurs.    - cf. Liv. 4, 59, 8; 39, 25, 10.    - ab aede ignem abstinere, Liv. 7, 27, 8: écarter le feu du temple.    - cf. Liv. 22, 23, 4 ; 26, 24, 12, etc.    - eorum populorum finibus vim abstinere, Liv. 8, 19, 3: s'abstenir de toute violence contre ces pays.    - direptione militem abstinere, Liv. 38, 23, 2: tenir le soldat éloigné du pillage. --- cf. 8, 21, 18.    - Aeneae Antenorique omne jus belli abstinere, Liv. 1, 1, 1: s'abstenir d'user de tous les droits de la guerre [pour] à l'égard d'Enée et d'Anténor.    - abstinere sermonem de aliqua re, Plaut. Most. 897: se dispenser de parler de qqch. --- cf. Ter. Haut. 373.    - réfléchi se abstinere ab aliqua re, Cic. Fin. 2, 71: s'abstenir de qqch.    - cf. Cic. Ac. 2, 55 ; Sen. Ir. 3, 8, 8.    - se abstinere nefario scelere, Cic. Phil. 2, 5: s'abstenir d'un crime abominable.    - cf. Cic. Fin. 3, 38; Div. 1, 102 ; Liv. 22, 25, 12, etc.    - absol. se abstinere, Liv. 3, 11, 4: se tenir à l'écart.    - se abstinere: s'abstenir de nourriture. --- Varr. R. 2, 9, 10 ; Cels. 3, 15. - intr. - [st1]2 [-] s'abstenir de, se tenir à l'écart de.    - proelio abstinere, Caes. BG. 1, 22, 3: s'abstenir de combattre.    - faba abstinere, Cic. Div. 2, 119: s'abstenir des fèves.    - curiā abstinere: s'abstenir de venir à la curie.    - publico abstinuit, Suet. Claud. 36: il s'abstint de paraître en public.    - praenomine Imperatoris abstinuit, Suet. Claud, 12: il refusa le prénom d'Imperator.    - cibo omni aut potu abstinere: s'abstenir de toute nourriture et de toute boisson (observer une diète absolue).    - nec meo nomine abstinent, Cic. Rep. 1, 6: ils ne s'abstiennent pas de parler de moi, de me critiquer.    - cf. Cic. Off. 3, 72 ; Sall. J. 64, 5 ; Liv. 2, 56, 7 ; 21, 5, 9, etc.    - abstinere a mulieribus, Caes. BG. 7, 47, 5: épargner les femmes.    - cf. Cic. de Or. 3, 171; Liv. 3, 36, 7 ; 5, 21, 13.    - ne ab obsidibus quidem ira belli abstinuit, Liv. 2, 16: (*la colère de la guerre ne se tint pas même éloignée des otages*), la colère des vainqueurs n'épargna même pas les otages.    - abstinere ne a legatis quidem violandis, Liv. 39, 25, 10: ne s'abstenir même pas d'outrager les ambassadeurs. --- cf. 5, 21, 13, etc.    - abstinere a voluptatibus, Cic. Tusc. 5, 94: s'abstenir des plaisirs. --- cf. Part. 77.    - a cibo abstinere, Cels. 1, 3: s'abstenir de nourriture.    - avec gén. Hor. O. 3, 27, 69; Apul. Apol. 10.    - avec inf. Plaut. Curc. 180 ; Mil. 1309 ; Suet. Tib. 23.    - non abstinere quin: ne pas s'abtenir de.    - Plaut. Bac. 915 ; Liv. 2, 45, 10; Suet. Tib. 44; 72.    - non abstinere quominus: ne pas s'abstenir de. --- Tac. An. 13, 4; Suet. Gram. 3.    - aegre abstinent quin castra oppugnent, Liv. 2, 45, 10: ils ont peine à s'abstenir d'attaquer le camp.    - absol. abstinere: s'abstenir.    - Plaut. Aul. 344 ; Men. 166 ; Virg. En. 2, 534 ; Liv. 40, 21, 4.    - abstinere debet aeger, Cels. 2, 12, 2: le malade doit s'abstenir de manger, le malade doit jeûner.
    * * *
    abstĭnĕo, ēre, nŭi, tentum [abs + teneo] - tr. - [st1]1 [-] tenir éloigné de, maintenir loin de.    - abstinere ab aliquo manum, Plaut. Amp. 340 ; manus Cic. Verr. 1, 93: tenir sa main, ses mains éloignées de qqn, s'abstenir de toucher à qqn.    - abstinere ab aliqua re, Cic. Verr. 4, 71, s'abstenir de toucher à qqch.    - abstinere a Siculorum argento cupiditatem aut manus, Cic. Verr. 4, 34: éloigner de l'argenterie des Siciliens sa convoitise ou ses mains.    - cf. Cic. de Or. 1, 194 ; Att. 3, 7, 2 ; Liv. 9, 5, 6.    - abstinere manus a se, Cic. Tusc. 4, 79: ne pas tourner ses mains contre soi-même, s'épargner.    - accepta clades Latinos ne ab legatis quidem violandis abstinuit, Liv. 2, 22, 4: la défaite essuyée ne détourna même pas les Latins d'outrager les ambassadeurs.    - cf. Liv. 4, 59, 8; 39, 25, 10.    - ab aede ignem abstinere, Liv. 7, 27, 8: écarter le feu du temple.    - cf. Liv. 22, 23, 4 ; 26, 24, 12, etc.    - eorum populorum finibus vim abstinere, Liv. 8, 19, 3: s'abstenir de toute violence contre ces pays.    - direptione militem abstinere, Liv. 38, 23, 2: tenir le soldat éloigné du pillage. --- cf. 8, 21, 18.    - Aeneae Antenorique omne jus belli abstinere, Liv. 1, 1, 1: s'abstenir d'user de tous les droits de la guerre [pour] à l'égard d'Enée et d'Anténor.    - abstinere sermonem de aliqua re, Plaut. Most. 897: se dispenser de parler de qqch. --- cf. Ter. Haut. 373.    - réfléchi se abstinere ab aliqua re, Cic. Fin. 2, 71: s'abstenir de qqch.    - cf. Cic. Ac. 2, 55 ; Sen. Ir. 3, 8, 8.    - se abstinere nefario scelere, Cic. Phil. 2, 5: s'abstenir d'un crime abominable.    - cf. Cic. Fin. 3, 38; Div. 1, 102 ; Liv. 22, 25, 12, etc.    - absol. se abstinere, Liv. 3, 11, 4: se tenir à l'écart.    - se abstinere: s'abstenir de nourriture. --- Varr. R. 2, 9, 10 ; Cels. 3, 15. - intr. - [st1]2 [-] s'abstenir de, se tenir à l'écart de.    - proelio abstinere, Caes. BG. 1, 22, 3: s'abstenir de combattre.    - faba abstinere, Cic. Div. 2, 119: s'abstenir des fèves.    - curiā abstinere: s'abstenir de venir à la curie.    - publico abstinuit, Suet. Claud. 36: il s'abstint de paraître en public.    - praenomine Imperatoris abstinuit, Suet. Claud, 12: il refusa le prénom d'Imperator.    - cibo omni aut potu abstinere: s'abstenir de toute nourriture et de toute boisson (observer une diète absolue).    - nec meo nomine abstinent, Cic. Rep. 1, 6: ils ne s'abstiennent pas de parler de moi, de me critiquer.    - cf. Cic. Off. 3, 72 ; Sall. J. 64, 5 ; Liv. 2, 56, 7 ; 21, 5, 9, etc.    - abstinere a mulieribus, Caes. BG. 7, 47, 5: épargner les femmes.    - cf. Cic. de Or. 3, 171; Liv. 3, 36, 7 ; 5, 21, 13.    - ne ab obsidibus quidem ira belli abstinuit, Liv. 2, 16: (*la colère de la guerre ne se tint pas même éloignée des otages*), la colère des vainqueurs n'épargna même pas les otages.    - abstinere ne a legatis quidem violandis, Liv. 39, 25, 10: ne s'abstenir même pas d'outrager les ambassadeurs. --- cf. 5, 21, 13, etc.    - abstinere a voluptatibus, Cic. Tusc. 5, 94: s'abstenir des plaisirs. --- cf. Part. 77.    - a cibo abstinere, Cels. 1, 3: s'abstenir de nourriture.    - avec gén. Hor. O. 3, 27, 69; Apul. Apol. 10.    - avec inf. Plaut. Curc. 180 ; Mil. 1309 ; Suet. Tib. 23.    - non abstinere quin: ne pas s'abtenir de.    - Plaut. Bac. 915 ; Liv. 2, 45, 10; Suet. Tib. 44; 72.    - non abstinere quominus: ne pas s'abstenir de. --- Tac. An. 13, 4; Suet. Gram. 3.    - aegre abstinent quin castra oppugnent, Liv. 2, 45, 10: ils ont peine à s'abstenir d'attaquer le camp.    - absol. abstinere: s'abstenir.    - Plaut. Aul. 344 ; Men. 166 ; Virg. En. 2, 534 ; Liv. 40, 21, 4.    - abstinere debet aeger, Cels. 2, 12, 2: le malade doit s'abstenir de manger, le malade doit jeûner.
    * * *
        A negotiis abstinere. Cels. Se garder d'entendre à ses affaires, S'abstenir.
    \
        Se ab iniuria abstinet. Cic. Il se garde de faire tort à autruy.
    \
        Se cibo abstinere. Caes. S'abstenir de manger.
    \
        Abstinet ab alieno: subaudi, se. Plau. Se garde de toucher l'autruy, Il ne touche point l'autruy.
    \
        Armis. Liu. Se deporter de la guerre.
    \
        Iurgiis. Cic. Se garder de noyses.
    \
        Carne. Plaut. Ne manger point de chair.
    \
        Cibo abstinere. Colum. Ne manger point.
    \
        Tactu abstinere. Virgil. Se garder de toucher, Ne point toucher.
    \
        Loco abstinere, vt Regione aut vrbe. Liu. Vrbe valida, muris ac situ ipso munita abstinuit. Ne toucha à la ville.
    \
        Publico abstinere. Suet. Ne se monstrer point, Estre des saincts de quaresme, Se cacher, Ne se trouver point parmi le monde.
    \
        Abstinere manum alieno. Cato. Se garder de desrobber, Ne toucher à l'autruy.
    \
        Manus in iudicio abstinere. Cic. Se garder de donner argent, et corrompre les juges.
    \
        Manum ab aliquo abstinere. Plaut. Se garder de le frapper.
    \
        Manum a se aut ab alio abstinere, interdum ad necem refertur. Cic. Vix a se manus abstinuit. A peine se garda il de se tuer, Peu s'en fallut qu'il ne se tuast, A peu qu'il ne se tuast.
    \
        Manum abstinere, sine vllo ablatiuo. Terent. Non manum abstines mastigia? Ne me laisseras tu pas aller?
    \
        Ignem ab aede abstinere. Liu. Se garder de mettre le feu au temple en bruslant la ville.
    \
        Bellum et vim ab aliquo populo abstinere. Liu. Ne luy point faire la guerre.
    \
        Abstinere quominus, pro quin. Suet. Vt ne clarissimi quidem viri abstinuerint, quominus et ipsi aliquid de ea scriberent. Ne se sont peu garder ou contenir.
    \
        Sermonem de re aliqua abstinere. Plaut. Cesser de parler.
    \
        Abstinere, pro Arcere: vt Abstinere aegrum cibo. Diomed. Garder un malade de manger.
    \
        Abstinetur, pen. prod. passiuum in tertiis personis. Colum. Totus grex vno die abstinetur potione et pabulo. On le garde de boire et de manger.
    \
        Abstinetur, Impersonale. Liu. Edicere iubet, vt ab inermi abstineatur. Qu'on ne touche point, etc.

    Dictionarium latinogallicum > abstineo

  • 10 candidatus

    1. candidātus, a, um (candidus), weiß gekleidet, I) im allg.: candidatus cedit hic mastigia, Plaut.: vectores nautaeque candidati coronatique, Suet. – praeturae, Ascon. in Cic. or. in tog. cand. p. 76, 15 K. – II) insbes., u. zwar subst., A) candidātus, ī, m., der (mit glänzend weißer Toga bekleidete) Bewerber um ein Amt, der Kandidat, 1) eig.: c. consularis, c. praetorius, c. tribunicius, Cic.: c. consulatus, Liv. epit. u. Suet.: c. quaesturae, Suet.: c. sacerdotii, Sen. – candidatus Caesaris, ein von C. bes. empfohlener Kandidat, Vell. 2, 124, 4: dah. sprichw., petis tamquam Caesaris candidatus, d.i. des Erfolgs gewiß, Quint. 6, 3, 62. – candidatus principis, zur Zeit der Kaiser = der quaestor, der, vom Kaiser selbst dazu erwählt, dessen Reden u. Reskripte verlas (vgl. Ulp. dig. 1, 13), Symm. ep. 2, 80 (81) u.a. – 2) übtr., jeder, der um etw. sich bewirbt, bemüht, auf etw. Anspruch macht od. machen kann, candidatus (Bewerber) non consulatus tantum, sed immortalitatis et gloriae, Plin. pan.: c. eloquentiae, Quint.: c. crucis, der bald gekreuzigt werden wird, Apul.: c. socer, der sich um die Schwiegervaterschaft bewirbt, Apul. apol. 99. – B) candidāta, ae, f., die Bewerberin, sacrificii, Ps. Quint. decl. 252 extr.
    ————————
    2. candidātus, ūs, m. (candidus), die Kandidatur, Cod. Theod. 6, 4, 21. § 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > candidatus

  • 11 candidata

    1.
    candĭdātus, a, um, adj. [candidus, like albatus, atratus, from albus, ater].
    I.
    In adj. uses,
    A.
    Lit., clothed in white (only in Plaut. and in post-Aug. prose;

    Cic., Hor., and Plin. use albatus): aequius vos erat Candidatas venire hostiatasque,

    Plaut. Rud. 1, 5, 12:

    mastigia,

    id. Cas. 2, 8, 10; *Suet. Aug. 98; Prud. steph. 1, 67.—
    B.
    Trop.:

    farinulentā cinere sordide candidati homunculi,

    App. M. 9, p. 222, 33; cf. candido.—
    II.
    Subst.
    A.
    candĭdātus. i, m., a candidate for office, because clothed in a glittering white toga; cf. Dict. of Antiq. (class. and freq.).
    1.
    Lit.:

    praetorius,

    a candidate for the prœtorship, Cic. Mur. 27, 57:

    tribunicii,

    id. Q. Fr. 2, 14 (15), 4; Liv. 4, 6, 10:

    consulatus,

    Plin. Pan. 95 fin.; Suet. Caes. 24; id. Aug. 4:

    aedilitatis ac mox praeturae,

    id. Vesp. 2:

    quaesturae,

    id. Tib. 42:

    summae equestris gradus, i. e. praefecturae,

    id. Galb. 14:

    sacerdotiorum,

    Sen. Ben. 7, 28, 2.—

    From their obsequious demeanor towards the electors, called officiosissima natio candidatorum,

    Cic. Pis. 23, 55:

    improbitati irasci candidatorum,

    id. Mil. 16, 42:

    aedilitas alicui candidato data,

    id. Verr. 2, 5, 14, § 37:

    candidatus Caesaris,

    a candidate especially recommended by Cœsar, Vell. 2, 124, 4; cf. Suet. Caes. 41; id. Aug. 56; Tac. A. 1, 15.—Hence prov.:

    petis tamquam Caesaris candidatus,

    i. e. certain of the result, Quint. 6, 3, 62.—In the time of the emperors:

    candidati Principis,

    quœstors appointed by the emperor himself to read his speeches and rescripts, Dig. 1, 13; Sid. Ep. 2, 80; cf. Tac. A. 16, 27; Suet. Aug. 65; id. Tit. 6.—
    2.
    Trop., he who strives after or aims at a thing, a candidate or a claimant of something (post-Aug.):

    candidatus non consulatus tantum, sed immortalitatis et gloriae,

    Plin. Pan. 63, 1:

    majus est opus atque praestantius, ad quod ipse (sc. orator) tendit, et cujus est velut candidatus,

    Quint. 12, 2, 27:

    Atticae eloquentiae, id. prooem. § 13: crucis,

    i. e. soon to suffer crucifixion, App. M. 1, p. 108:

    aeternitatis,

    Tert. Res Carn. 58:

    philosophiae,

    Symm. Ep. 1, 41.—
    B.
    candĭdāta, ae, f., one who seeks or solicits an office, a candidate (rare and postAug.):

    sacerdotii,

    Quint. Decl. 252 fin.
    2.
    candĭdātus, ūs, m. [id.], a candidacy, Cod. Th. 6, 4, 21, § 1.

    Lewis & Short latin dictionary > candidata

  • 12 candidatus

    1.
    candĭdātus, a, um, adj. [candidus, like albatus, atratus, from albus, ater].
    I.
    In adj. uses,
    A.
    Lit., clothed in white (only in Plaut. and in post-Aug. prose;

    Cic., Hor., and Plin. use albatus): aequius vos erat Candidatas venire hostiatasque,

    Plaut. Rud. 1, 5, 12:

    mastigia,

    id. Cas. 2, 8, 10; *Suet. Aug. 98; Prud. steph. 1, 67.—
    B.
    Trop.:

    farinulentā cinere sordide candidati homunculi,

    App. M. 9, p. 222, 33; cf. candido.—
    II.
    Subst.
    A.
    candĭdātus. i, m., a candidate for office, because clothed in a glittering white toga; cf. Dict. of Antiq. (class. and freq.).
    1.
    Lit.:

    praetorius,

    a candidate for the prœtorship, Cic. Mur. 27, 57:

    tribunicii,

    id. Q. Fr. 2, 14 (15), 4; Liv. 4, 6, 10:

    consulatus,

    Plin. Pan. 95 fin.; Suet. Caes. 24; id. Aug. 4:

    aedilitatis ac mox praeturae,

    id. Vesp. 2:

    quaesturae,

    id. Tib. 42:

    summae equestris gradus, i. e. praefecturae,

    id. Galb. 14:

    sacerdotiorum,

    Sen. Ben. 7, 28, 2.—

    From their obsequious demeanor towards the electors, called officiosissima natio candidatorum,

    Cic. Pis. 23, 55:

    improbitati irasci candidatorum,

    id. Mil. 16, 42:

    aedilitas alicui candidato data,

    id. Verr. 2, 5, 14, § 37:

    candidatus Caesaris,

    a candidate especially recommended by Cœsar, Vell. 2, 124, 4; cf. Suet. Caes. 41; id. Aug. 56; Tac. A. 1, 15.—Hence prov.:

    petis tamquam Caesaris candidatus,

    i. e. certain of the result, Quint. 6, 3, 62.—In the time of the emperors:

    candidati Principis,

    quœstors appointed by the emperor himself to read his speeches and rescripts, Dig. 1, 13; Sid. Ep. 2, 80; cf. Tac. A. 16, 27; Suet. Aug. 65; id. Tit. 6.—
    2.
    Trop., he who strives after or aims at a thing, a candidate or a claimant of something (post-Aug.):

    candidatus non consulatus tantum, sed immortalitatis et gloriae,

    Plin. Pan. 63, 1:

    majus est opus atque praestantius, ad quod ipse (sc. orator) tendit, et cujus est velut candidatus,

    Quint. 12, 2, 27:

    Atticae eloquentiae, id. prooem. § 13: crucis,

    i. e. soon to suffer crucifixion, App. M. 1, p. 108:

    aeternitatis,

    Tert. Res Carn. 58:

    philosophiae,

    Symm. Ep. 1, 41.—
    B.
    candĭdāta, ae, f., one who seeks or solicits an office, a candidate (rare and postAug.):

    sacerdotii,

    Quint. Decl. 252 fin.
    2.
    candĭdātus, ūs, m. [id.], a candidacy, Cod. Th. 6, 4, 21, § 1.

    Lewis & Short latin dictionary > candidatus

  • 13 cedo

    1.
    cēdo, cessi, cessum, 3, v. n. and a. [perh. for cecado, redupl. from cado], to go, i. e. to be in motion, move, walk, go along.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit. (rare, and only poet.: for which, in the common lang., incedo);

    candidatus cedit hic mastigia,

    Plaut. Cas. 2, 8, 10:

    non prorsus, verum transvorsus cedit, quasi cancer,

    id. Ps. 4, 1, 45; cf. id. ib. 1, 3, 74; Hor. S. 2, 1, 65.—More freq.,
    B.
    Trop.
    1.
    Like ire, to have some result, to eventuate, happen, result, turn out, to work; and, acc. to its connection, to turn out well or ill, to succeed or fail:

    gesta quae prospere ei cesserunt,

    Nep. Timoth. 4, 6; Sall. C. 26, 5; Tac. A. 1, 28:

    cetera secundum eventum proelii cessura,

    id. H. 3, 70; Suet. Aug. 91; Gell. 4, 5, 4:

    bene,

    Hor. S. 2, 1, 31; Ov. M. 8, 862; Plin. Pan. 44 fin.:

    optime,

    Quint. 10, 7, 14:

    male,

    Hor. S. 2, 1, 31; and:

    male alicui,

    Ov. M. 10, 80; Suet. Claud. 26; cf. Verg. A. 12, 148; Quint. 10, 2, 16:

    utcumque cesserit,

    Curt. 7, 4, 16; cf. Suet. Calig. 53; Tac. Agr. 18:

    parum,

    Suet. Claud. 34:

    opinione tardius,

    id. Ner. 33:

    pro bono,

    id. Tit. 7:

    in vanum (labor),

    Sen. Hippol. 183. —
    2.
    Cedere pro aliquā re, to be equivalent to, to go for something, to be the price of:

    oves, quae non peperint, binae pro singulis in fructu cedent,

    Cato, R. R. 150, 2; Col. 12, 14; Tac. G. 14; Pall. Sept. 1, 4.—
    II.
    In partic.
    A.
    In respect to the terminus a quo.
    1.
    To go from somewhere, to remove, withdraw, go away from, depart, retire (freq. and class.):

    cedunt de caelo corpora avium,

    Enn. Ann. 96 Vahl.:

    quia postremus cedis,

    Plaut. Men. 5, 7, 29:

    ego cedam atque abibo,

    Cic. Mil. 34, 93:

    cedens carinā,

    Cat. 64, 249; cf. id. 64, 53:

    quoquam,

    Lucr. 5, 843:

    aliquo sucus de corpore cessit,

    id. 3, 223:

    coma de vertice,

    Cat. 66, 39:

    e toto corpore anima,

    Lucr. 3, 210:

    ex ingratā civitate,

    Cic. Mil. 30, 81:

    e patriā,

    id. Phil. 10, 4, 8:

    patriā,

    id. Mil. 25, 68:

    Italiā,

    id. Phil. 10, 4, 8; Nep. Att. 9, 2; Tac. A. 2, 85 fin.
    b.
    Milit. t. t.:

    de oppidis,

    to abandon, go away from, Cic. Att. 7, 22, 2:

    loco,

    to yield, give up his post, Nep. Chabr. 1, 2; Liv. 2, 47, 3; Tac. G. 6; Suet. Aug. 24 et saep.:

    ex loco,

    Liv. 3, 63, 1:

    ex acie,

    id. 2, 47, 2.—
    c.
    In commercial lang. t. t.: foro, to withdraw from the market, i. e. to give up business, be insolvent, stop payment, Dig. 16, 3, 7, § 2; Sen. Ben. 4, 39, 2; Juv. 11, 50.—So also,
    d.
    Bonis or possessionibus (alicui), to give up or cede one ' s property or interest (in favor of a person):

    alicui hortorum possessione,

    Cic. Mil. 27, 75; so id. Off. 2, 23, 82; cf. Suet. Tib. 10; id. Caes. 72; id. Ner. 35; id. Gram. 11.— Hence of debtors, to make over their property instead of payment; cf. Dig. 42, 3, tit. de cessione bonorum.—
    2.
    Pregn. (cf. abeo, II.), to pass away, disappear; and specif.,
    a.
    Of men, to die:

    vitā,

    Cic. Tusc. 1, 15, 35; Hor. S. 1, 1, 119:

    e vita,

    Cic. Brut. 1, 4; Plin. Pan. 43, 4; cf.

    senatu,

    to withdraw from, Tac. A. 2, 48; 11, 25.—
    b.
    Of time, to pass away, vanish:

    horae quidem cedunt et dies et menses et anni,

    Cic. Sen. 19, 69. —
    c.
    Of other things: pudor ex pectore cessit, Lucil. ap. Non. p. 250, 26:

    memoriā,

    Liv. 2, 33, 9 (for which:

    excedere memoriā,

    Liv. 7, 32, 15; and:

    excedere e memoriā,

    id. 26, 13, 5):

    non Turno fiducia cessit,

    Verg. A. 9, 126:

    cedant curaeque metusque,

    Stat. S. 1, 2, 26 et saep.; cf. cesso.—
    3.
    Trop.: cedere alicui or absol., to yield to one (to his superiority), to give the preference or precedence, give place to, submit to (class.; esp. freq. in the histt., of the weaker party, withdrawing, fleeing from).
    a.
    To yield to, give place to:

    quācumque movemur, (aër) videtur quasi locum dare et cedere,

    Cic. N. D. 2, 33, 83:

    cedebat victa potestas,

    Lucr. 5, 1271:

    ubi vinci necesse est, expedit cedere,

    Quint. 6, 4, 16; 11, 1, 17; 12, 10, 47; cf. Sall. J. 51, 1:

    Viriatho exercitus nostri imperatoresque cesserunt,

    Cic. Off. 2, 11, 40; Nep. Ham. 1, 2; Sall. J. 51, 4; Liv. 2, 10, 7; Tac. A. 1, 56; 4, 51; Suet. Tib. 16 et saep.:

    Pelides cedere nescius,

    Hor. C. 1, 6, 6:

    di, quibus ensis et ignis Cesserunt,

    i. e. who remained unhurt in the destruction of Troy, Ov. M. 15, 862:

    eidem tempori, ejusdem furori, eisdem consulibus, eisdem minis, insidiis, periculis,

    Cic. Sest. 29, 63; so,

    fortunae,

    Sall. C. 34, 2:

    invidiae ingratorum civium,

    Nep. Cim. 3, 2:

    majorum natu auctoritati,

    id. Timoth. 3, 4:

    nocti,

    Liv. 3, 17, 9, and 3, 60, 7; 4, 55, 5; cf. Quint. 5, 11, 9:

    loco iniquo, non hosti cessum,

    Liv. 8, 38, 9:

    oneri,

    Quint. 10, 1, 24:

    vincentibus vitiis,

    id. 8, 3, 45:

    malis,

    Verg. A. 6, 95 et saep.—
    b.
    To yield to in rank, distinction, etc., i. e. to be inferior to:

    cum tibi aetas nostra jam cederet, fascesque summitteret,

    Cic. Brut. 6, 22:

    nullā aliā re nisi immortalitate cedens caelestibus,

    id. N. D. 2, 61, 153:

    neque multum cedebant virtute nostris,

    Caes. B. G. 2, 6; Quint. 1, 6, 36: Picenis cedunt pomis Tiburtia suco;

    Nam facie praestant,

    Hor. S. 2, 4, 70; so,

    anseribus (candore),

    Ov. M. 2, 539:

    laudibus lanificae artis,

    id. ib. 6, 6;

    5, 529: cum in re nullā Agesilao cederet,

    Nep. Chabr. 2, 3; Quint. 10, 1, 108:

    alicui de aliquā re,

    Plin. 35, 10, 36, § 80:

    alicui re per aliquid,

    id. 33, 3, 19, § 59.— Impers.:

    ut non multum Graecis cederetur,

    Cic. Tusc. 1, 3, 5; Liv. 24, 6, 8. —
    c.
    To comply with the wishes, to yield to one:

    cessit auctoritati amplissimi viri vel potius paruit,

    Cic. Lig. 7, 21; cf. Tac. A. 12, 5:

    precibus,

    Cic. Planc. 4, 9:

    cessit tibi blandienti Cerberus,

    Hor. C. 3, 11, 15;

    cf,

    id. Ep. 1, 18, 43 sq.; Verg. A. 2, 704; 3, 188; Ov. M. 6, 32; 6, 151; 9, 13;

    9, 16: omnes in unum cedebant,

    Tac. A. 6, 43; 3, 16; cf. id. ib. 12, 10 and 41.—Hence,
    4.
    Act.: cedere (alicui) aliquid = concedere, to grant, concede, allow, give up, yield, permit something to some one:

    permitto aliquid iracundiae tuae, do adulescentiae, cedo amicitiae, tribuo parenti,

    Cic. Sull. 16, 46:

    multa multis de jure suo,

    id. Off. 2, 18, 64:

    currum ei,

    Liv. 45, 39, 2:

    victoriam hosti,

    Just. 32, 4, 7:

    alicui pellicem et regnum,

    id. 10, 2, 3:

    imperium,

    id. 22, 7, 4:

    possessionem,

    Dig. 41, 2, 1:

    in dando et cedendo loco,

    Cic. Brut. 84, 290.—Also with a clause as object, Stat. Th. 1, 704 (but in Hor. Ep. 2, 1, 67, read credit).—And with ut and subj.:

    hac victoriā contenta plebes cessit patribus, ut in praesentiā tribuni crearentur, etc.,

    Liv. 6, 42, 3; Tac. A. 12, 41: non cedere with quominus, Quint. 5, 7, 2.—
    B.
    In respect to the terminus ad quem, to arrive, attain to, come somewhere:

    cedunt, petunt,

    Plaut. Aul. 3, 5, 43:

    ibi ad postremum cedit miles, aes petit,

    id. ib. 3, 5, 52.—
    2.
    Trop.:

    hoc cedere ad factum volo,

    come to its execution, Plaut. Capt. 2, 2, 102.—
    C.
    Cedere alicui or in aliquem, to come to, fall ( as a possession) to one, to fall to his lot or share, [p. 308] accrue:

    ut is quaestus huic cederet,

    Cic. Verr. 2, 2, 70, § 170:

    captiva corpora Romanis cessere,

    Liv. 31, 46, 16:

    nolle ominari quae captae urbi cessura forent,

    id. 23, 43, 14; Verg. A. 3, 297; 3, 333; 12, 17; 12, 183; Hor. C. 3, 20, 7; Ov. M. 5, 368; 4, 533:

    undae cesserunt piscibus habitandae,

    id. ib. 1, 74 al.:

    alicui in usum,

    Hor. S. 2, 2, 134:

    Lepidi atque Antonii arma in Augustum cessere,

    Tac. A. 1, 1; so id. H. 3, 83; id. Agr. 5; id. A. 2, 23:

    aurum ex hostibus captum in paucorum praedam cessisse,

    Liv. 6, 14, 12; Curt. 7, 6, 16; Tac. A. 15, 45; for which: cedere praedae (dat.) alicujus, Liv. 43, 19, 12; and:

    praeda cedit alicui,

    Hor. C. 3, 20, 7:

    ab Tullo res omnis Albana in Romanum cesserit imperium,

    Liv. 1, 52, 2; Hor. Ep. 2, 2, 174:

    in dicionem M. Antonii provinciae cesserant,

    Tac. H. 5, 9.—
    D.
    Cedere in aliquid, like abire in aliquid (v. abeo, II.), to be changed or to pass into something, to be equivalent to or become something:

    poena in vicem fidei cesserat,

    Liv. 6, 34, 2; cf.:

    temeritas in gloriam cesserat,

    Curt. 3, 6, 18; Plin. 35, 10, 36, § 91; Tac. H. 2, 59 fin.; id. G. 36; Plin. Pan. 83, 4:

    in proverbium,

    Plin. 23, 1, 23, § 42:

    in exemplorum locum,

    Quint. 5, 11, 36.—Hence, * cēdenter, adv. of the part. pres. cedens (not used as P. a.), by yielding, Cael. Aur. Acut. 3, 16, 129.
    2.
    cĕdo, old imperat. form, whose contr. plur. is cette (cf. Prob. II. p. 1486 P.; Non. p. 84, 31 sq.) [compounded of the particle -ce and the root da-; v. 1. do], hither with it! here! give! tell, say (implying great haste, familiarity, authority, and so differing from praebe, dic, etc.); cf. Key, § 731.
    I.
    In gen., hither with it, give or bring here.
    (α).
    With acc.:

    cette manus vestras measque accipite,

    Enn. Trag. 320 Vahl.:

    cedo aquam manibus,

    give water! Plaut. Most. 1, 3, 150:

    puerum, Phidippe, mihi cedo: ego alam,

    Ter. Hec. 4, 4, 86:

    tuam mi dexteram,

    Plaut. Curc. 2, 3, 28; so Ter. Heaut. 3, 1, 84; and:

    cette dextras,

    Plaut. Merc. 5, 4, 4:

    senem,

    bring hither the old man, Ter. Phorm. 2, 2, 7:

    convivas,

    Plaut. Ps. 3, 2, 101:

    quemvis arbitrum,

    Ter. Ad. 1, 2, 43: eum aliquis cette in conspectum, Att. ap. Non. p. 85, 1:

    cedo illum,

    Phaedr. 5, 2, 6.—
    (β).
    Absol.: Al. En pateram tibi: eccam. Am. Cedo mi, Plaut. Am. 2, 2, 146. —
    II.
    Esp.
    A.
    Let us hear, tell, out with it:

    age, age, cedo istuc tuom consilium: quid id est?

    Ter. Heaut. 2, 3, 91:

    unum cedo auctorem tui facti, unius profer exemplum,

    Cic. Verr 2, 5, 26, § 67:

    cedo mihi unum, qui, etc.,

    id. ib. 2, 3, 12, § 29: cedo, si vos in eo loco essetis, quid aliud fecissetis? Cato ap. Quint. 9, 2, 21: cedo, cujum puerum hic apposuisti? dic mihi. Ter. And. 4, 4, 24; cf. Naev. ap. Cic. Sen. 6, 20; Ter. Eun. 1, 2, 82; Pac. ap. Non. p. 85, 6; Cic. Part. Or. 1, 3:

    cedo igitur, quid faciam,

    Ter. And. 2, 3, 9; cf. Cic. Div. 2, 71, 146; id. Verr. 2, 2, 43, § 106: cedo, si conata peregit, tell how, if, etc., Juv. 13, 210; so id. 6, 504.—With dum:

    cedo dum, en unquam audisti, etc.?

    Ter. Phorm. 2, 2, 15.—
    B.
    In respect to action, cedo = fac, ut, grant that, let me:

    cedo ut bibam,

    Plaut. Most. 2, 1, 26:

    cedo ut inspiciam,

    id. Curc. 5, 2, 54:

    ego, statim, cedo, inquam si quid ab Attico,

    Cic. Att. 16, 13, a, 1.—
    C.
    For calling attention, lo! behold! well! cedo mihi leges Atinias, Furias, Cic. Verr. 2, 1, 42, § 109:

    cedo mihi ipsius Verris testimonium,

    id. ib. 2, 1, 33, § 84; id. N. D. 1, 27, 75; cf. id. Brut. 86, 295; id. Sest. 50, 108:

    haec cedo ut admoveam templis, et farre litabo,

    Pers. 2, 75:

    cedo experiamur,

    App. Mag. p. 298, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > cedo

См. также в других словарях:

  • Mastigia — Научная классификация промежуточные ранги Домен:  …   Википедия

  • Mastigia — Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Arthropoda Class: Insecta …   Wikipedia

  • MASTIGIA — apud Recentiores, scutica est ex corio confecta, quâ Monachi praecinguntur, vide Guibertum de Vita sua l. 3. c. 5 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • List of Culex species — This is a list of described Culex species around the world, as of 2006. Subspecies have been omitted. There are possibly errors and inaccuracies in this list that stem from the conversion from the source. Please check the original source when in… …   Wikipedia

  • mastigium — /ma stij ee euhm/, n., pl. mastigia /ma stij ee euh/. an extensible, lashlike, anal organ in certain caterpillars. [1895 1900; < NL < Gk mastigion, dim. of mástix whip] * * * …   Universalium

  • Совки-пяденицы — Herminia grisealis …   Википедия

  • REDUVIAE escarum — apud Solin. c. 32. Trochilos avis parvula est, ea dum reduvins escarum affectat, os beluae huiusce (crocodili) paulatim scalpit etc. Sunt cibi reliquiae, quae dentibus crocodili adhaeserunt. Sic supra, reduvias conchyliorum, exuvias vel reliquias …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SCUTICA — Graece σκυτάλη, verberis genus ex corio, id enim σκύτος notat. Vide hîc passim, vocibus Lorum, Marrugina, Scytale; it. Mastigia …   Hofmann J. Lexicon universale

  • VAPULA Papyria — subintell. lege, formula fuit apud Romanos comminandi poenam legis Papyriae, nonnullis. Sisinnius Capitolinus proverbiô dici solitum ait, si quando vellent significare, se alicuius minas negligere. Et quidem illud hinc ortum vult Festus, quod… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ԲԱԶՄԱՀԱՐՈՒԱԾ — ( ) NBH 1 409 Chronological Sequence: Early classical, 13c ա. μαστιγίας mastigia, flagria Բազում հարուածոց գանից արժանի. ծեծի փետի արժանի. ... *Ծառայ փախստական, ծառայ բազմահարուած, որ ապստամբեաց ʼի բարի տեառնէ. Ածազգ. ՟Ժ՟Գ: *Բարերարեա՛ առ… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՇԱՂԱՇՈՅՏ — (ա.) NBH 2 0461 Chronological Sequence: Early classical ՇԱՂԱՇՈՅՏ ՇԱՂԱՇՈՒՏ. μαστιγίας mastigia, verbero, onis, servus nequam. Զածած. կամ աղուաչ. անարգ եւ ցոփ. խենէշ *Մարդք շաղաշոյաք, եւ երից դանգաց դինք. Ոսկ. մ. ՟Բ. 12. յն. դանից արժանի. որպէս ռմկ …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»