Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

marīnus

  • 1 marīnus

        marīnus adj.    [mare], of the sea, sea-, marine: umores: monstra, V.: Thetis, H.: di, O.: ros, rosemary, H.: vituli, sea-calves, Iu.
    * * *
    marina, marinum ADJ
    marine; of the sea; sea born

    Latin-English dictionary > marīnus

  • 2 marinus

    mărīnus, a, um, adj. [mare], of or belonging to the sea, sea-, marine (class.):

    marini terrenique umores,

    Cic. N. D. 2, 16, 43:

    aestus,

    id. Div. 2, 14, 34:

    fremitus,

    Verg. G. 2, 160:

    naves,

    sea-ships, Dig. 50, 5, 3: mustela, Enn. ap. App. Mag. p. 299 (Heduphag. p. 166 Vahl.):

    Nympha,

    Cat. 64, 16:

    Venus,

    sea-born, Hor. C. 3, 26, 5:

    ros,

    rosemary, id. ib. 3, 23, 15:

    vituli,

    sea-calves, Juv. 3, 238:

    morsus,

    of sea-water, Plin. 36, 26, 65, § 191. — Neutr. absol.:

    terrenum differt a marino,

    i. e. that which is produced by the sea, Quint. 5, 10, 61.

    Lewis & Short latin dictionary > marinus

  • 3 per-marīnus

        per-marīnus adj.,     escorting through the sea: Lares, guardian gods of voyagers, L.

    Latin-English dictionary > per-marīnus

  • 4 rōs marīnus

        rōs marīnus    see ros.

    Latin-English dictionary > rōs marīnus

  • 5 trāns-marīnus

        trāns-marīnus adj.,    beyond sea, from over the sea, transmarine: subsidium: artes: legationes, L.: doctrina, i. e. jurisprudence.

    Latin-English dictionary > trāns-marīnus

  • 6 Ammodytes marinus

    ENG Raitt's sandeel
    NLD Noorse zandspiering
    GER kleiner Sandaal
    FRA equille

    Animal Names Latin to English > Ammodytes marinus

  • 7 Larus marinus

    ENG greater black-backed gull, great black-backed gull
    NLD grote mantelmeeuw
    GER Mantelmowe
    FRA goeland marin

    Animal Names Latin to English > Larus marinus

  • 8 Petromyzon marinus

    ENG (sea)lamprey
    NLD zeeprik, [bonte negenoog, moederprik, petnegenoger, zeelamprei]
    GER Meerneunauge
    FRA lamproie marine

    Animal Names Latin to English > Petromyzon marinus

  • 9 Sebastes marinus

    ENG redfish, ocean perch, Norway haddock
    NLD roodbaars, Noorse schelvis
    GER Rotbarsch, großer goldbarsch
    FRA grand sebaste, rascasse de Norvege, rascasse du nord

    Animal Names Latin to English > Sebastes marinus

  • 10 ros

    rōs, rōris, m. (n., ros nocturnum, Marc. Emp. 8; cf. infra, II. B.) [perh. kindr. with the Gr. ersê, dew; Sanscr. varshas, rain].
    I.
    Lit., dew:

    herbae gemmantes rore recenti,

    Lucr. 2, 319; cf. id. 5, 461:

    ros si non cadit,

    Plaut. Capt. 1, 1, 13:

    nocturnum excipere rorem,

    Caes. B. C. 3, 15; cf.:

    rore mero jejunia pavit,

    Ov. M. 4, 263:

    gelidus,

    Verg. G. 2, 202:

    pecori gratissimus,

    id. E. 8, 15; id. G. 3, 326:

    caelestis,

    Ov. F. 1, 312:

    vitreus,

    id. Am. 1, 6, 55 et saep.— Plur.:

    gelidos rores, Cic. poët. Div. 1, 8, 14: cadunt rores,

    Plin. 18, 29, 69, § 292:

    roribus,

    id. 16, 26, 46, § 109; 17, 24, 37, § 225:

    quod inter aquam et rorem interest,

    Sen. Q. N. 4, 3, 6. —
    II.
    Transf.
    A.
    Of any liquid falling in drops, moisture ( poet.):

    infuso lympharum rore superne,

    Lucr. 1, 496, cf. liquoris, id. 1, 777:

    salis,

    id. 4, 438; and simply ros, of water, Prop. 3, 21, 2; Verg. A. 6, 230; Hor. C. 3, 4, 61; Ov. M. 3, 164; 5, 635; 11, 57 al. —In plur.: pluvii, i. e. rain clouds, Hor C. 3, 3, 56.—Of tears:

    lacrimarum,

    Ov. M. 14, 708;

    and simply ros,

    id. ib. 10, 360; Hor. A. P. 430; plur., Stat. S. 5, 1, 36.—Of breastmilk: natos vitali rore rigabat, Cic. poët. Div. 1, 12, 20.— Of blood; plur.:

    sanguineos,

    Verg. A. 12, 339; cf.

    cruentis,

    Stat. Th. 2, 673.—Of perfumes:

    Syrius,

    Tib. 3, 4, 28:

    Arabus,

    Ov. H. 15, 76.—
    B.
    Ros marinus, marinus ros, or in one word, rosmarinus, and in a neutr. collat. form, rosmarinum (post-Aug.), rosemary:

    rosmarinus,

    Col. 9, 4, 2; Pall. Mart. 15, 1:

    marinus ros,

    Col. 9, 4, 6:

    rorismarini,

    id. 12, 36 (twice):

    marino rore,

    Hor. C. 3, 23, 16: rosmarinum, nom., Plin. 24, 11, 59, § 99; acc., id. 19, 12, 62, § 187; App. Herb. 79; cf. Isid. Orig. 17, 9, 81;

    in Ovid also: ros maris,

    Ov. M. 12, 410; id. A. A. 3, 690;

    and in Vergil simply ros,

    Verg. G. 2, 213 Serv.; cf. Plin. 24, 11, 60, § 101.

    Lewis & Short latin dictionary > ros

  • 11 rōs

        rōs rōris, m     dew: nocturnum excipere rorem, Cs.: Rore mero ieiunia pavit, O.: pecori gratissimus, V.: vitreus, O.: gelidos rores.—A trickling liquid, drops, moisture: Arabus, i. e. perfume, O.: Spargens rore levi, i. e. water, V.: rore puro lavit Crinīs, H.: stillabat Ex oculis rorem, i. e. tears, H.: natos vitali rore rigabat, milk: pluvii, i. e. rain clouds, H.: spargit ungula rores Sanguineos, i. e. drops of blood, V.: Ionius, i. e. the sea, Pr.—Rosemary (usu. ros marinus, or ros maris): coronans marino Rore deos, H.: ut modo rose maris (coma) se Implicet, O.: apibus rorem ministrare, V.
    * * *
    dew; light rain; spray/splash water

    ros marinus/maris -- rosemary

    Latin-English dictionary > rōs

  • 12 Passer

    1.
    passer, ĕris, m. [for panser, from pando; cf. anser].
    I.
    Lit., a sparrow, Cic. Fin. 2, 23, 75; cf. Plin. 10, 36, 52, § 107; 10, 38, 54, § 111; 18, 17, 45, § 158; 30, 15, 49, § 141; Cic. Div. 2, 30, 63; 1, 33, 72; Cat. 2, 1 sq.; 3, 3 sq.; Juv. 9, 54; Mart. 11, 6, 16; Juv. 6, 8; Vulg. Lev. 14. 4.—As a term of endearment:

    meus pullus passer, mea columba, mi lepus,

    Plaut. Cas. 1, 50.—
    II.
    Transf.
    A.
    Passer marinus. an ostrich (marinus, because brought from a distance by sea), Plaut. Pers. 2, 2, 17; Aus. Ep. 11, 7; Fest. p. 222 Müll.—In this signif. also passer alone, Inscr. Grut. 484, 6.—
    B.
    A seafish, a turbot, Plin. 9, 20, 36, § 72; Ov. Hal. 125; Hor. S. 2, 8, 29; Col. 8, 16, 7.
    2.
    Passer, ĕris, m., a Roman surname, Varr. R. R. 3, 2, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Passer

  • 13 passer

    1.
    passer, ĕris, m. [for panser, from pando; cf. anser].
    I.
    Lit., a sparrow, Cic. Fin. 2, 23, 75; cf. Plin. 10, 36, 52, § 107; 10, 38, 54, § 111; 18, 17, 45, § 158; 30, 15, 49, § 141; Cic. Div. 2, 30, 63; 1, 33, 72; Cat. 2, 1 sq.; 3, 3 sq.; Juv. 9, 54; Mart. 11, 6, 16; Juv. 6, 8; Vulg. Lev. 14. 4.—As a term of endearment:

    meus pullus passer, mea columba, mi lepus,

    Plaut. Cas. 1, 50.—
    II.
    Transf.
    A.
    Passer marinus. an ostrich (marinus, because brought from a distance by sea), Plaut. Pers. 2, 2, 17; Aus. Ep. 11, 7; Fest. p. 222 Müll.—In this signif. also passer alone, Inscr. Grut. 484, 6.—
    B.
    A seafish, a turbot, Plin. 9, 20, 36, § 72; Ov. Hal. 125; Hor. S. 2, 8, 29; Col. 8, 16, 7.
    2.
    Passer, ĕris, m., a Roman surname, Varr. R. R. 3, 2, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > passer

  • 14 mare

        mare is (abl. mare, O.), n    [1 MAR-], the sea: o maria Neptuni, T.: ut adluantur mari moenia: ventosum, H.: placidum, V.: angustum, straits: numquam es ingressus mare, T.: remenso ire mari, V.: eo mari uti, navigate, Cs.: ros maris (i. e. ros marinus), rosemary, O.: terrā marique omnia exquirere, everywhere, S.: homines terrā et mari missurus, in all directions: terrāque marique acquirenda, i. e. at all hazards, Iu.: in reliquis maribus, Cs.: maris pontus, depths of the sea, V.: maria omnia caelo Miscuit, V.—Provv.: Omnia vel medium fiant mare, i. e. let the world be overwhelmed, V.: clames licet, et mare caelo Confundas, i. e. bluster, Iu.: maria montisque polliceri, i. e. make extravagant promises, S.: in mare fundat aquas, i. e. carry coals to Newcastle, O.—Of single seas: mare nostrum, i. e. the Mediterranean, Cs.: mare superum, the Adriatic: Africum, S.: inferum, the Etruscan Sea: Aegeum, Iu.— Sea-water, salt-water: Chium maris expers, i. e. unmixed, H.: acceptum mare naribus efflant, O.
    * * *
    sea; sea water

    Latin-English dictionary > mare

  • 15 pūlmō

        pūlmō ōnis, m, πλεύμων, a lung: tauri: e molli sanguis pulmone remissus, O.: columbae, Iu. — Plur, the lungs: loqui, quod fieri nec sine pulmorum vi potest: pulmonibus errat Ignis imis, O.
    * * *
    lungs (sg. or pl.)

    pulmo marinus -- lung-like marine creature, kind of jellyfish

    Latin-English dictionary > pūlmō

  • 16 campsanema

    Latin-English dictionary > campsanema

  • 17 chamedyosmos

    rosemary; (pure Latin ros marinus)

    Latin-English dictionary > chamedyosmos

  • 18 campsanema

    campsanēma, ătis, n., a plant, = ros marinus, App. Herb. 79.

    Lewis & Short latin dictionary > campsanema

  • 19 Canis

    1.
    cănis ( cănes, Plaut. Men. 5, 1, 18; id. Trin. 1, 2, 133; 1, 2, 135; Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll., or Ann. v. 518 Vahl.; Lucil. ap. Varr. ib.; cf. Charis. 1, 17, p. 118 P.; abl. always cane; gen. plur. canum; v. Neue, Formenl. pp. 223, 258 sq.), comm. [Sanscr. cvan; Gr. kuôn, kunos; Germ. Hund; Engl. hound].
    I.
    Lit., a dog.
    A.
    In gen., v. Varr. R. R. 1, 21; 2, 9, 1 sqq.; Plin. 8, 40, 61, § 142 sqq.; Col. 7, 12, 1: tantidem quasi feta canes sine dentibus latrat, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll. (Ann. v. 518 Vahl.):

    introiit in aedĭs ater alienus canis,

    Ter. Phorm. 4, 4, 25: inritata canes, Lucil. ap. Charis. 1, p. 100 P.:

    canem inritatam imitarier,

    Plaut. Capt. 3, 1, 25:

    in Hyrcaniă plebs publicos alit canes, optumates domesticos: nobile autem genus canum illud scimus esse, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 45, 108:

    si lupi canibus similes sunt,

    id. Ac. 2, 16, 50:

    canes ut montivagae persaepe ferai Naribus inveniunt quietes,

    Lucr. 1, 405:

    canis acer,

    Hor. Epod. 12, 6:

    acres,

    Varr. R. R. 1, 21:

    acriores et vigilantiores,

    Cato, R. R. 124:

    assiduus,

    Col. R. R. 7, 12, 5:

    catenarius,

    Sen. Ira, 3, 37, 2:

    catenă vinctus,

    Petr. 29:

    Molossi,

    Hor. S. 2, 6, 115; cf. Lucr. 5, 1063:

    obscenae,

    Verg. G. 1, 470; Ov. F. 4, 936:

    pastoralis,

    Col. 7, 12, 3:

    pecuarius,

    id. 7, 12, 8:

    pulicosa,

    id. 7, 13, 2:

    rabidi,

    Lucr. 5, 892; Sen. Oedip. 932:

    rabiosus,

    Plin. 29, 4, 32, § 98:

    saeva canum rabies,

    Prop. 3, 16 (4, 15), 17; Plin. 8, 40, 63, § 152:

    est verunculus in linguă canum, quo exempto nec rabidi fuint, etc.,

    id. 29, 4, 32, § 100: rabiosa. Hor. Ep. 2, 2, 75:

    venatici,

    Cic. Verr. 2, 4, 13, § 31; Nep. Pel. 2, 5:

    alere canes ad venandum,

    Ter. And. 1, 1, 30; Curt. 9, 1, 31:

    vigiles,

    Hor. C. 3, 16, 2:

    canum fida custodia,

    Cic. N. D. 2, 63, 150:

    fida canum vis,

    Lucr. 6, 1222:

    levisomna canum fido cum pectore corda,

    id. 5, 864:

    caput mediae canis praecisae,

    Liv. 40, 6, 1; cf. Curt. 10, 9, 12:

    saepe citos egi per juga longa canes,

    Ov. H. 5, 20:

    canibus circumdare saltus,

    Verg. E. 10, 57:

    hos non inmissis canibus agitant,

    id. G. 3, 371:

    leporem canibus venari,

    id. ib. 3, 410.—
    B.
    Esp.
    1.
    As a term of reproach, to denote,
    a.
    A shameless, vile person, Plaut. Most. 1, 1, 40; Ter. Eun. 4, 7, 33 Donat. ad loc.; Hor. Epod. 6, 1; cf. id. S. 2, 2, 56; Petr. 74, 9; Suet. Vesp. 13. —
    b.
    A fierce or enraged person, Plaut. Men. 5, 1, 14, 5, 1, 18; Hyg. Fab. 3; cf. Cic. Rosc. Am. 20, 57; Sen. Cons. Marc. 22, 5.—
    2.
    As the regular designation of the hangers-on or parasites of an eminent or rich Roman; a follower, dog, creature:

    multa sibi opus esse, multa canibus suis quos circa se habuit,

    Cic. Verr. 2, 1, 48, § 126:

    cohors ista quorum hominum est? Volusii haruspices et Canelii medici et horum canum quos tribunal meum vides lambere,

    id. ib. 2, 3, 11, §

    28: apponit de suis canibus quendam,

    id. ib. 2, 4, 19, § 40; 2, 5, 56, § 146; id. Att. 6, 3, 6; id. Pis. 10, 23.—
    3.
    In mythical lang.
    a.
    Tergeminus, i. e. Cerberus. Ov. A. A. 3, 322; id. Tr. 4, 7, 16;

    called also viperius,

    id. Am. 3, 12, 26:

    Tartareus,

    Sen. Herc. Fur. 649:

    triformis,

    id. Herc. Oet. 1202: Echidnaea. Ov. M. 7, 409; cf.:

    infernae canes,

    Hor. S. 1, 8, 35; Verg. A. 6, 257; Luc. 6, 733. —
    b.
    Semidei canes, Anubis, Luc. 8, 832.—
    4.
    Prov.
    a.
    Stultitia est venatum ducere invitas canes, Plaut. Stich. 1, 2, 82.—
    b.
    Cane pejus et angui Vitare aliquid, Hor. Ep. 1, 17, 30.—
    c.
    Ut canis a corio numquam absterrebitur uncto, will never be frightened from the greasy hide, Hor. S. 2, 5, 83.—
    d.
    Canis caninam non ēst (cf. Engl. dog won ' t eat dog), Auct. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll.—
    e.
    A cane non magno saepe tenetur aper, Ov. R. Am. 422.—
    5.
    CAVE CANEM, beware of the dog, a frequent inscription of warning to trespassers on doors, etc., Petr. 29; Varr. ap. Non. p. 153, 1; Inscr. Orell. 4320. —Hence:

    Cave Canem,

    the title of a satire by Varro, Non. p. 75, 22.—
    II.
    Transf. [p. 279]
    A.
    A constellation; the Dog.
    1.
    Esp.:

    Canis Major, or simply Canis,

    a constellation of twenty stars, Hyg. Astr. 3, 34; of which the brighest is Sirius or Canicula, Cic. N. D. 2, 44, 114; id. Arat. 108 (349); 123 (367); 138 (382); 276 (522); Vitr. 9, 5, 2; Verg. G. 1, 218; 2, 353; Hor. S. 1, 7, 25; id. Ep. 1, 10, 16; Tib. 3, 5, 2; Ov. F. 4, 904; Plin. 18, 26, 64, § 234 sqq.—
    2.
    Canis Minor, or Minusculus, the Little Dog, = Prokuôn, commonly called Antecanis (hence the plur. canes), Vitr. 9, 52; Plin. 18, 28, 68, § 268; Ov. F. 4, 904.—Acc. to the fable, the dog of Erigone, daughter of Icarius;

    hence, Erigoneïus,

    Ov. F. 5, 723, and Icarius, id. ib. 4, 939.—
    B.
    The sea-dog, called canis marinus, Plin. 9, 35, 55, § 110; and mythically, of the dogs of Scylla, Lucr. 5, 890; Verg. A. 3, 432; Tib. 3, 4, 89; Cic. Verr. 2, 5, 56, § 146; Luc. 1, 549 Cort.; Sen. Med. 351.—
    C.
    The worst throw with dice, the dog-throw (cf. canicula and alea):

    damnosi,

    Prop. 4 (5), 8, 46; Ov. Tr. 2, 474:

    canem mittere,

    Suet. Aug. 71; cf. Isid. Orig. 18, 65.—Prov.:

    tam facile quam canis excidit,

    Sen. Apocol. 10, 2.—
    D.
    A Cynic philosopher:

    Diogenes cum choro canum suorum,

    Lact. Epit. 39, 4.—
    E.
    A kind of fetter, Plaut. Cas. 2, 6, 37 dub. (al. camum; v. camus); cf. 1. catulus.
    2.
    Cănis, is, m., a small river tributary to the Po, Plin. 3, 16, 20, § 117.

    Lewis & Short latin dictionary > Canis

  • 20 canis

    1.
    cănis ( cănes, Plaut. Men. 5, 1, 18; id. Trin. 1, 2, 133; 1, 2, 135; Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll., or Ann. v. 518 Vahl.; Lucil. ap. Varr. ib.; cf. Charis. 1, 17, p. 118 P.; abl. always cane; gen. plur. canum; v. Neue, Formenl. pp. 223, 258 sq.), comm. [Sanscr. cvan; Gr. kuôn, kunos; Germ. Hund; Engl. hound].
    I.
    Lit., a dog.
    A.
    In gen., v. Varr. R. R. 1, 21; 2, 9, 1 sqq.; Plin. 8, 40, 61, § 142 sqq.; Col. 7, 12, 1: tantidem quasi feta canes sine dentibus latrat, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll. (Ann. v. 518 Vahl.):

    introiit in aedĭs ater alienus canis,

    Ter. Phorm. 4, 4, 25: inritata canes, Lucil. ap. Charis. 1, p. 100 P.:

    canem inritatam imitarier,

    Plaut. Capt. 3, 1, 25:

    in Hyrcaniă plebs publicos alit canes, optumates domesticos: nobile autem genus canum illud scimus esse, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 45, 108:

    si lupi canibus similes sunt,

    id. Ac. 2, 16, 50:

    canes ut montivagae persaepe ferai Naribus inveniunt quietes,

    Lucr. 1, 405:

    canis acer,

    Hor. Epod. 12, 6:

    acres,

    Varr. R. R. 1, 21:

    acriores et vigilantiores,

    Cato, R. R. 124:

    assiduus,

    Col. R. R. 7, 12, 5:

    catenarius,

    Sen. Ira, 3, 37, 2:

    catenă vinctus,

    Petr. 29:

    Molossi,

    Hor. S. 2, 6, 115; cf. Lucr. 5, 1063:

    obscenae,

    Verg. G. 1, 470; Ov. F. 4, 936:

    pastoralis,

    Col. 7, 12, 3:

    pecuarius,

    id. 7, 12, 8:

    pulicosa,

    id. 7, 13, 2:

    rabidi,

    Lucr. 5, 892; Sen. Oedip. 932:

    rabiosus,

    Plin. 29, 4, 32, § 98:

    saeva canum rabies,

    Prop. 3, 16 (4, 15), 17; Plin. 8, 40, 63, § 152:

    est verunculus in linguă canum, quo exempto nec rabidi fuint, etc.,

    id. 29, 4, 32, § 100: rabiosa. Hor. Ep. 2, 2, 75:

    venatici,

    Cic. Verr. 2, 4, 13, § 31; Nep. Pel. 2, 5:

    alere canes ad venandum,

    Ter. And. 1, 1, 30; Curt. 9, 1, 31:

    vigiles,

    Hor. C. 3, 16, 2:

    canum fida custodia,

    Cic. N. D. 2, 63, 150:

    fida canum vis,

    Lucr. 6, 1222:

    levisomna canum fido cum pectore corda,

    id. 5, 864:

    caput mediae canis praecisae,

    Liv. 40, 6, 1; cf. Curt. 10, 9, 12:

    saepe citos egi per juga longa canes,

    Ov. H. 5, 20:

    canibus circumdare saltus,

    Verg. E. 10, 57:

    hos non inmissis canibus agitant,

    id. G. 3, 371:

    leporem canibus venari,

    id. ib. 3, 410.—
    B.
    Esp.
    1.
    As a term of reproach, to denote,
    a.
    A shameless, vile person, Plaut. Most. 1, 1, 40; Ter. Eun. 4, 7, 33 Donat. ad loc.; Hor. Epod. 6, 1; cf. id. S. 2, 2, 56; Petr. 74, 9; Suet. Vesp. 13. —
    b.
    A fierce or enraged person, Plaut. Men. 5, 1, 14, 5, 1, 18; Hyg. Fab. 3; cf. Cic. Rosc. Am. 20, 57; Sen. Cons. Marc. 22, 5.—
    2.
    As the regular designation of the hangers-on or parasites of an eminent or rich Roman; a follower, dog, creature:

    multa sibi opus esse, multa canibus suis quos circa se habuit,

    Cic. Verr. 2, 1, 48, § 126:

    cohors ista quorum hominum est? Volusii haruspices et Canelii medici et horum canum quos tribunal meum vides lambere,

    id. ib. 2, 3, 11, §

    28: apponit de suis canibus quendam,

    id. ib. 2, 4, 19, § 40; 2, 5, 56, § 146; id. Att. 6, 3, 6; id. Pis. 10, 23.—
    3.
    In mythical lang.
    a.
    Tergeminus, i. e. Cerberus. Ov. A. A. 3, 322; id. Tr. 4, 7, 16;

    called also viperius,

    id. Am. 3, 12, 26:

    Tartareus,

    Sen. Herc. Fur. 649:

    triformis,

    id. Herc. Oet. 1202: Echidnaea. Ov. M. 7, 409; cf.:

    infernae canes,

    Hor. S. 1, 8, 35; Verg. A. 6, 257; Luc. 6, 733. —
    b.
    Semidei canes, Anubis, Luc. 8, 832.—
    4.
    Prov.
    a.
    Stultitia est venatum ducere invitas canes, Plaut. Stich. 1, 2, 82.—
    b.
    Cane pejus et angui Vitare aliquid, Hor. Ep. 1, 17, 30.—
    c.
    Ut canis a corio numquam absterrebitur uncto, will never be frightened from the greasy hide, Hor. S. 2, 5, 83.—
    d.
    Canis caninam non ēst (cf. Engl. dog won ' t eat dog), Auct. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll.—
    e.
    A cane non magno saepe tenetur aper, Ov. R. Am. 422.—
    5.
    CAVE CANEM, beware of the dog, a frequent inscription of warning to trespassers on doors, etc., Petr. 29; Varr. ap. Non. p. 153, 1; Inscr. Orell. 4320. —Hence:

    Cave Canem,

    the title of a satire by Varro, Non. p. 75, 22.—
    II.
    Transf. [p. 279]
    A.
    A constellation; the Dog.
    1.
    Esp.:

    Canis Major, or simply Canis,

    a constellation of twenty stars, Hyg. Astr. 3, 34; of which the brighest is Sirius or Canicula, Cic. N. D. 2, 44, 114; id. Arat. 108 (349); 123 (367); 138 (382); 276 (522); Vitr. 9, 5, 2; Verg. G. 1, 218; 2, 353; Hor. S. 1, 7, 25; id. Ep. 1, 10, 16; Tib. 3, 5, 2; Ov. F. 4, 904; Plin. 18, 26, 64, § 234 sqq.—
    2.
    Canis Minor, or Minusculus, the Little Dog, = Prokuôn, commonly called Antecanis (hence the plur. canes), Vitr. 9, 52; Plin. 18, 28, 68, § 268; Ov. F. 4, 904.—Acc. to the fable, the dog of Erigone, daughter of Icarius;

    hence, Erigoneïus,

    Ov. F. 5, 723, and Icarius, id. ib. 4, 939.—
    B.
    The sea-dog, called canis marinus, Plin. 9, 35, 55, § 110; and mythically, of the dogs of Scylla, Lucr. 5, 890; Verg. A. 3, 432; Tib. 3, 4, 89; Cic. Verr. 2, 5, 56, § 146; Luc. 1, 549 Cort.; Sen. Med. 351.—
    C.
    The worst throw with dice, the dog-throw (cf. canicula and alea):

    damnosi,

    Prop. 4 (5), 8, 46; Ov. Tr. 2, 474:

    canem mittere,

    Suet. Aug. 71; cf. Isid. Orig. 18, 65.—Prov.:

    tam facile quam canis excidit,

    Sen. Apocol. 10, 2.—
    D.
    A Cynic philosopher:

    Diogenes cum choro canum suorum,

    Lact. Epit. 39, 4.—
    E.
    A kind of fetter, Plaut. Cas. 2, 6, 37 dub. (al. camum; v. camus); cf. 1. catulus.
    2.
    Cănis, is, m., a small river tributary to the Po, Plin. 3, 16, 20, § 117.

    Lewis & Short latin dictionary > canis

См. также в других словарях:

  • Marinus — ist ein männlicher Vorname lateinischen Ursprunges. Inhaltsverzeichnis 1 Herkunft und Bedeutung 2 Namensvarianten 3 Bekannte Namensträger 4 Quellen …   Deutsch Wikipedia

  • Marinus — may refer to: Marinus (crater), a crater on the Moon Marinus (given name), for people named Marinus Marinus of Tyre (70–130), Greek geographer, cartographer and mathematician Marinus of Caesarea (died 262), Roman soldier, christian martyr and… …   Wikipedia

  • Marinus I —     Pope Marinus I     † Catholic Encyclopedia ► Pope Marinus I     (882 884)     There is reason for believing that Marinus I was elected on the very day of the death of John VIII (16 Dec., 882), and that he was consecrated without waiting for… …   Catholic encyclopedia

  • Marinus I. — Marinus I. (mitunter irrtümlicherweise auch Martin II. genannt; * in Gallese; † 15. Mai 884 in Rom) war von 882 bis zu seinem Tode Papst. Marinus war der Sohn eines Priesters namens Palumbo aus Umbrien. Vor seiner Wahl zum Papst bekleidete er das …   Deutsch Wikipedia

  • Marinus — puede referirse a: Nombre en latín de San Marino diácono (el fundador de San Marino). El nombre latinizado de Abu Al walid Marwan ibn Janah, sabio hebreo español. Forma parte del nombre de muchos personajes, siendo muy común en los Países Bajos:… …   Wikipedia Español

  • Marinus II. — Marinus II. (im Spätmittelalter oft irrig auch Martin III. genannt; * in Rom; † Mai 946) war Papst vom 30. Oktober 942 bis Mai 946. Er war römischer Herkunft und vor seinem Pontifikat vermutlich Kardinalpriester von San Ciriaco. Marinus wurde als …   Deutsch Wikipedia

  • Marinus II —     Pope Marinus II     † Catholic Encyclopedia ► Pope Marinus II     Reigned 942 946; died in April or May, 946. A Roman, and a Cardinal of the title of St. Ciriacus, he was one of the popes placed on the throne of St. Peter by the power of… …   Catholic encyclopedia

  • Marinus —   [lateinisch, wohl »der am Meer Lebende«], Päpste:    1) Marinus I. (882 884), später irrtümlich Martin II. genannt, * Gallese (Latium), ✝ Rom 15. 5. 884; war Legat Hadrians II. auf dem 4. Konzil von Konstantinopel (869 870). Als Papst… …   Universal-Lexikon

  • Marinus I. u. II. — Marinus II. , Marinus I., Päpste, s. Martin …   Herders Conversations-Lexikon

  • Marīnus [1] — Marīnus (bot.), in od. am Meere wachsend …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Marīnus [2] — Marīnus, 1) griechischer Anatom, um 90 n. Chr., welchen Galenos den Wiederhersteller der Anatomie nennt; seine Schriften sind verloren. 2) M. aus Tyrus, griechischer Mathematiker u. Geograph des 2. Jahrh. n. Chr., der Begründer der mathematischen …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»