-
1 mansuetus
mansŭētus, a, um [st2]1 [-] dompté, apprivoisé. [st2]2 [-] doux, bienveillant. [st2]3 [-] calme, tranquille, paisible.* * *mansŭētus, a, um [st2]1 [-] dompté, apprivoisé. [st2]2 [-] doux, bienveillant. [st2]3 [-] calme, tranquille, paisible.* * *Mansuetus, pen. prod. Adiectiuum. Terent. Doulx et traictable, Mansuet.\Mansuetas bestiae, Privees et traictables. -
2 mansuetus
mansuetus mansuetus, a, um ручной, приручённый -
3 mansuetus
mansuetus mansuetus, a, um кроткий, тихий -
4 mansuetus
mānsuētus, a, um (manus u. suesco), eig. an die Hand gewöhnt; dah. zahm, I) eig., v. Tieren (Ggstz. ferus), sus, Liv.: iuvencus, Varro: poet übtr., stabula, der zahmen Tiere, Gratt cyn. 164. – II) (wie ἥμερος) übtr. = sanftmütig, gutmütig, gutherzig, mild, gelassen, umgänglich, friedlich, friedliebend (Ggstz. ferus), mansueti animi officia, eines empfindsamen Herzens, Ter.: nimium animis estis simplicibus et mansuetis, Cornif. rhet.: ut in victoria mitior mansuetiorque fiat, Sulp. Asell. fr.: mansuetus in senatu... in edictis ferus, Cic.: ut mansuetissimus viderer, Cic.: Musae mansuetiores, sanftere, friedlichere Musen (Beschäftigung mit Philosophie, Rhetorik u.a. im Ggstz. zu der gerichtl., oft leidenschaftlichen Beredsamkeit), Cic.: manus, Ov.: Amor, Prop.: litora, stille, nicht stürmische, Prop.: malum, Liv.: fiet mansuetior ira, Ov.
-
5 mansuetus
mānsuētus, a, um (manus u. suesco), eig. an die Hand gewöhnt; dah. zahm, I) eig., v. Tieren (Ggstz. ferus), sus, Liv.: iuvencus, Varro: poet übtr., stabula, der zahmen Tiere, Gratt cyn. 164. – II) (wie ἥμερος) übtr. = sanftmütig, gutmütig, gutherzig, mild, gelassen, umgänglich, friedlich, friedliebend (Ggstz. ferus), mansueti animi officia, eines empfindsamen Herzens, Ter.: nimium animis estis simplicibus et mansuetis, Cornif. rhet.: ut in victoria mitior mansuetiorque fiat, Sulp. Asell. fr.: mansuetus in senatu... in edictis ferus, Cic.: ut mansuetissimus viderer, Cic.: Musae mansuetiores, sanftere, friedlichere Musen (Beschäftigung mit Philosophie, Rhetorik u.a. im Ggstz. zu der gerichtl., oft leidenschaftlichen Beredsamkeit), Cic.: manus, Ov.: Amor, Prop.: litora, stille, nicht stürmische, Prop.: malum, Liv.: fiet mansuetior ira, Ov.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mansuetus
-
6 mansuetus
mānsuētus, a, um [ manus + suetus ]1) ручной, приручённый (sus L; bestia Dig)2) кроткий, тихий, мягкий (animus Ter, rhH. etc.); спокойный ( litora Ptp) -
7 mānsuētus
mānsuētus adj. with comp. and sup. [P. of mansuesco], tamed, tame: sus, L.—Fig., mild, soft, gentle, quiet: animus, T.: in senatu: malum, L.: me refero ad mansuetiores Musas: mansuetior ira, O.: ut mansuetissimus viderer.* * *mansueta, mansuetum ADJtame; mild, gentle; less harsh/severe -
8 mansuetus
mansŭētus, a, um, Part. and P. a., v. mansuesco. -
9 mansuetus
mansuetus, a, um, meek, Mt. 21:5; 2 T. 2:24.* -
10 mansuetus
I.tame, mild, gentle.II.mild, soft, gentle. -
11 Mansuetus
s.Mansueto. -
12 Sylvilagus mansuetus
VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Sylvilagus mansuetus
-
13 mansuefactus
mansuetus, ручной (1. 4. 5 § 5 D. 41, 1).Латинско-русский словарь к источникам римского права > mansuefactus
-
14 Прирученный
- mansuetus; domitus; -
15 mansuesco
mansŭesco, sŭēvi, sŭētum, 3, v. inch. a. and n. [manus-suesco; lit., to accustom to the hand; hence],I.Act., to tame, to make tame (in the verb. finit. ante- and post-class.; but cf. infra, mansuetus).A.Lit.:* B.silvestria animalia,
Varr. R. R. 2, 1, 4:tigres, Coripp. Johann. 6, 253: fructus feros,
Lucr. 5, 1368; v. Lachm. ad h. l.—Trop., to render mild, gentle, or peaceable: gentes, Coripp. Johann. 6, 484.—II.Neutr. ( = mansuetum fieri), to become or grow tame (in the verb. finit. only poet. and in post-Aug. prose).A.Lit.:B.buculi triduo fere mansuescunt,
Col. 6, 2, 4:ferae,
Luc. 4, 237.—Trop., to grow tame, gentle, mild, soft:A.nesciaque humanis precibus mansuescere corda,
Verg. G. 4, 470:umor,
Lucr. 2, 475:tellus,
Verg. G. 2, 239:radii,
Petr. 122:fera mansuescere jussa,
Juv. 11, 104.—Hence, mansŭētus (MASVETA, Inscr. Grut. 688, 2), a, um, P. a., tamed, tame.Lit.:B.juvenci diebus paucis erunt mansueti,
Varr. R. R. 1, 20, 2:sus,
Liv. 35, 49:cum (apes) sint neque mansueti generis, neque feri,
Plin. 11, 5, 4, § 12:stabula, i. e. mansuetarum pecudum,
Grat. Cyn. 164.—Trop., mild, soft, gentle, quiet, etc. (syn. mitis;opp. ferus): illud quaero, cur tam subito mansuetus in senatu fuerit, cum in edictis tam fuisset ferus,
Cic. Phil. 3, 9, 23:amor,
Prop. 1, 9, 12:manus,
id. 3, 14, 10:malum,
Liv. 3, 16:litora,
tranquil, not stormy, Prop. 1, 17, 28.— Comp.: ut mitior mansuetiorque fiat, Asellio ap. Prisc. p. 668 P.:nam me jam ab orationibus dijungo fere, referoque ad mansuetiores Musas,
Cic. Fam. 1, 9, 23:ira,
Ov. Tr. 3, 6, 23.— Sup.:ut mansuetissimus viderer,
Cic. de Or. 2, 49, 201:ingenium,
Val. Max. 2, 7, 11.—Hence, adv.: mansŭētē (acc. to B.), gently, mildly, calmly, quietly, etc.:clementer, mansuete factum,
Cic. Marcell. 3, 9:adeo tum imperio meliori animus mansuete obediens erat,
Liv. 3, 29, 3:ferre fortunam,
Auct. Her. 4, 52, 65.— Comp.:mansuetius versari,
App. M. 9, p. 236, 10. -
16 immansuetus
im-mānsuētus, a, um, Adv. (in u. mansuetus), ungezähmt, unbändig, wild, bos, Sen.: gens, ungebildet, Cic.: ingenium, Ov.: quid immansuetius? Sen. ad Helv. 6, 5: ventus immansuetissimus, Ov. her. 17 (18), 37.
-
17 mansuefacio
mansŭēfăcĭo, ĕre, fēci, factum [mansuetus + facio] - tr. - [st2]1 [-] apprivoiser. [st2]2 [-] adoucir (caractère), civiliser. - plebem mansuefacere, Plin. 3: adoucir la plèbe.* * *mansŭēfăcĭo, ĕre, fēci, factum [mansuetus + facio] - tr. - [st2]1 [-] apprivoiser. [st2]2 [-] adoucir (caractère), civiliser. - plebem mansuefacere, Plin. 3: adoucir la plèbe.* * *Mansuefacio, mansuefacis, pen. cor. mansuefeci, mansuefacere. Plin. Apprivoiser, Addoulcir.\Locus mansuefactus. Caesar. Desfriché. -
18 mansuefio
mansŭēfīo, fĭĕri, factus sum [mansuetus + facio] [st2]1 [-] s’apprivoiser. [st2]2 [-] s’adoucir (en parl. du caractère). - mansuefactus, a, um: - [abcl]a - Plin. apprivoisé. [st2]2 [-] adouci.* * *mansŭēfīo, fĭĕri, factus sum [mansuetus + facio] [st2]1 [-] s’apprivoiser. [st2]2 [-] s’adoucir (en parl. du caractère). - mansuefactus, a, um: - [abcl]a - Plin. apprivoisé. [st2]2 [-] adouci.* * *Mansuefio, penul. prod. mansuefis, pen. indiff. mansuefieri. Caesar. S'apprivoiser. -
19 mansuetarius
mansŭētārĭus, ĭi, m. [mansuetus] Lampr. celui qui apprivoise les animaux, dompteur.* * *mansŭētārĭus, ĭi, m. [mansuetus] Lampr. celui qui apprivoise les animaux, dompteur.* * *Mansuetarius, mansuetarii. Lampridius. Qui apprivoise les bestes sauvages. -
20 mansuetudo
mansŭētūdo, ĭnis, f. [mansuetus] [st2]1 [-] douceur (des animaux domptés). [st2]2 [-] douceur, bonté, mansuétude, bienveillance. - ut sua clementia ac mansuetudine in eos utatur, Caes. BG. 2: qu’il les traite avec la clémence et la bonté qui sont dans sa nature. - mansuetudo tua, Eutr.: votre Mansuétude (titre donné aux empereurs romains).* * *mansŭētūdo, ĭnis, f. [mansuetus] [st2]1 [-] douceur (des animaux domptés). [st2]2 [-] douceur, bonté, mansuétude, bienveillance. - ut sua clementia ac mansuetudine in eos utatur, Caes. BG. 2: qu’il les traite avec la clémence et la bonté qui sont dans sa nature. - mansuetudo tua, Eutr.: votre Mansuétude (titre donné aux empereurs romains).* * *Mansuetudo, pen. prod. Cic. Doulceur et privaulté, Mansuetude.
См. также в других словарях:
MANSUETUS — alio nomine Iulius, ex Hispaniâ Rapaci legioni additus impuberem filium domiliquerat. Is mox adultus, inter septimanos a Galbâ conscriptus, oblatum forte Patrem inter Vitellianos et vulnere stratum, dum semianimem scrutatur, agnitus agnovit.… … Hofmann J. Lexicon universale
Mansuetus, S. (4) — 4S. Mansuetus, Ep. (3. Sept. al. 14. Juni, 25. April, 2. Sept.) Den hl. Mansuetus, Bischof von Toul, setzen die ältern Boll. ins vierte Jahrh. und finden sich hier in Uebereinstimmung mit den neuern Forschungen. Nach Butler u. A. lebte er in… … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Mansuetus — Mansueto or Mansuetus is also the name of an early bishop of Milan and of an episcopus Brittanorum ( bishop of the Britons [in Armorica] at the Council of Tours, 461 Saint Mansuetus (French: Mansuy) (died 375) was the first Bishop of Toul. He is… … Wikipedia
Mansuetus — Der Heilige Mansuetus (frz. Mansuy; † im 4. Jahrhundert in Toul) war angeblich der erste Bischof von Toul. Sein Name bedeutet der Sanftmütige. Kirche Saint Mansuy Fontenoy le Château Mansuetus soll auf Anregung des in Trier residierenden Kaisers… … Deutsch Wikipedia
Mansuetus, S. (1) — 1S. Mansuetus, Ep. Conf. (19. Febr.) Dieser hl. Mansuetus lebte in der zweiten Hälfte des 7. Jahrh. als Erzbischof von Mailand. Von ihm weiß man nur, daß er zu Mailand und Rom auf den dort gehaltenen Synoden sich gegen die Monotheleten erklärte.… … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Mansuetus, S. (3) — 3S. Mansuetus, M. (25. April). Von diesem hl. Martyrer Mansuetus wissen wir kaum mehr als den Namen. Seine Reliquien kamen im J. 1620 von Rom nach Argentan (Argentanium) in der Normandie. Der 25. April ist nicht der Tag seines Todes, sondern… … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Mansuetus, SS. (7) — 7SS. Mansuetus et Soc. MM. (30. Dec.) Die hhl. Mansuetus, Severus, Appianus6, Donatus110, Honorius14 und andere Ungenannte sind Martyrer zu Alexandria und stehen zu obigem Tage im Mart. Rom … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Mansuetus, B. (8) — 8B. Mansuetus (24. Oct.), Mönch in Cisterz und Mitbegründer dieses späterhin so berühmten Ordens, dessen Wachsthum und Blüthe er voraussagte, findet sich wegen seines gottseligen Todes, dem eine himmlische Erscheinung vorausging (Lechner) bei… … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Mansuetus, S. (2) — 2S. Mansuetus (28. Febr.), ein Martyrer. S. S. Nicephorus. (III. 724) … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Mansuetus, S. (5) — 5S. Mansuetus (6. Sept.), Bischof und Martyrer in Africa unter dem Vandalenkönig Hunnerich. Als solcher ist er bereits (H. L. I. 795) von uns genannt. Er gehörte zu den gelehrteren Bischöfen der Byzacenischen Provinz. Sein Sitz war der Ort… … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Mansuetus, S. (6) — 6S. Mansuetus (28. Nov.), Bischof von Urica (Uricita) und Martyrer unter dem Vandalenkönig Genserich, welcher ihn, da er den Arianismus sich anzunehmen weigerte, auf einem glühenden Roste tödten ließ (um d.J. 430). S. S. Papinianus. (Mart. Rom.) … Vollständiges Heiligen-Lexikon