Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

maledictiō

  • 1 maledictio

    mălĕdictĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] médisance. [st2]2 [-] calomnie. [st2]3 [-] outrages. [st2]4 [-] malédiction.
    * * *
    mălĕdictĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] médisance. [st2]2 [-] calomnie. [st2]3 [-] outrages. [st2]4 [-] malédiction.
    * * *
        Maledictio, Verbale. Cic. Mauldisson, Detraction.

    Dictionarium latinogallicum > maledictio

  • 2 maledictio

    maledictio maledictio, onis f злословие

    Латинско-русский словарь > maledictio

  • 3 maledictio

    mălĕdictĭo, ōnis, f. [maledico], an evil-speaking, reviling, abuse (very rare):

    maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam,

    Cic. Cael. 3, 6; Arn. 4, 147. —
    II.
    Esp., the act of cursing, a curse, malediction (freq. in eccl. Lat.):

    alicui benedictionem et maledictionem proponere,

    Vulg. Deut. 30, 19:

    bonum pro maledictione,

    id. 2 Reg. 16, 12; id. Jer. 24, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > maledictio

  • 4 maledictio

    maledictio, ōnis, f. (maledico), das Lästern, Schmähen, Schimpfen, Cic. Cael. 6: Plur. Arnob. 3, 11.

    lateinisch-deutsches > maledictio

  • 5 maledictio

    maledictio, ōnis, f. (maledico), das Lästern, Schmähen, Schimpfen, Cic. Cael. 6: Plur. Arnob. 3, 11.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > maledictio

  • 6 maledictiō

        maledictiō ōnis, f    [maledico], evil-speaking, reviling, abuse.
    * * *
    slander/abuse; evil speaking, reviling; curse/punishment/condemnation (Souter)

    Latin-English dictionary > maledictiō

  • 7 maledictio

    ōnis f. [ maledico ]
    злословие, брань C, Eccl

    Латинско-русский словарь > maledictio

  • 8 contumelia

    contumēlia, ae, f. (contemno), jede jmds. sittliches Gefühl, Ehre u. Würde herabwürdigende Handlung od. Rede, die Ehrenkränkung, die entehrende, entwürdigende Beschimpfung, der entehrende, entwürdigende Schimpf, die Schmach, in Worten auch = die Schmähung, die Schmährede, Verunglimpfung, der beleidigende, ehrenrührige Ausdruck od. Ausfall (vollst. verborum c.), in Taten = die entehrende, entwürdigende, empörende Mißhandlung, der beleidigende usw. Übermut (vollst. rerum c.), I) eig., einer Pers.: a) übh.: contumeliae acerbiores principibus solent esse, quam iniuriae, Sen.: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam; quae si petulantius iactatur, convicium, si facetius, urbanitas vocatur, Cic.: alterum genus (facetiarum), in quo nulli aculei contumeliarum insunt, Cic. – contumeliā dignus, Cic.: contumeliis obnoxius, Suet. u. Plin. ep.: contumeliae plenum ludibrium, Val. Max. – c. mea (meine, gegen mich), Cic.: contumeliae graves od. gravissimae, Vell. u. Cic.: insignis despecti senatus c., Suet.: an esse ulla maior aut insignitior c. potest, quam etc., Liv. – accipere tantam contumeliam, Caes.: accipere alqd ad od. in contumeliam, etw. für eine Schm. halten, sich durch etw. in seiner Ehre gekränkt fühlen, Ter. u. Curt.: addere contumeliam iniuriae Phaedr.: nullam adhibere memoriam contumeliae, kein Gedächtnis haben für eine B., Nep.: adicere verborum contumelias, Sen. rhet.: afficere alqm contumeliā, Sen., pari contumeliā, Lentul. in Cic. ep., contumeliis, Sen. rhet.: contumeliā appellare alqm perfugam, jmd. Üb. schimpfen, Caes.: arcere ferro eam contumeliam, Liv. – demere (jmdm. abnehmen, zurücknehmen) contumeliam, Liv.: depellere omni vi contumeliam iniuriamque, Liv.: descendere palam ad gravissimas verborum contumelias, Caes.: dicere alci contumeliam od. contumelias, Plaut. u. Ter.: dicere contumelias in Caesarem, Tac.: ultro dicere contumelias, Liv. – istaec quidem contumelia est, Ter.: quid est, si hoc non contumelia est? Ter. – contumelia est m. Inf., Sen. de const. sap. 16, 4. – edere in corpora ipsorum, in liberos, in coniuges infandas contumelias, Liv.: effundere contumelias et invidiam in populum Rom. (in einer Rede), Tac.: exsequi (bestrafen) contumelias suas nullā crudelitate, Sen.: exstingui non posse eam contumeliam, Plin. ep. – facere (alci) contumeliam, eine B., eine Schm. antun, Cato, Komik., Liv. u. Sen. ( nur Anton. b. Cic. Phil. 3, 22 cont. facere = eine B. erleiden): ferre aequo animo contumeliam, Iustin.: quae contumelia eum non fregit, sed erexit, Nep. – imponere alci tantam contumeliam, Sall., u. alci contumelias, Gracch. fr., u. alci privatim plurimas iniurias contumeliasque, Cic.: inferre alci contumeliam, Vell.: interrogare alqm verborum contumeliā, Caes.: alternis versibus intorquentur inter fratres contumeliae gravissimae, Cic.: natus ad contumelias omnium ingeniis inurendas, Sen. rhet. – iacere contumeliam in alqm, Cic.: iactare contumeliam petulantius, facetius, Cic. – lacerare alqm incesto ore verborum contumeliis, Cic.: leniuntur alcis erga me officiis hominis importunissimi contumeliae, Metell. in Cic. ep. – meritum esse eam contumeliam omnibus morum vitiis, Vell. – offendet te dicax contumeliā, Tac.: offerre os contumeliis, Tac.: onerare alqm contumeliis od. omnibus contumeliis, Metell. (in Cic. ep.) u. Cic. – parcere nullis verborum contumeliis de viro ad fratrem, Liv.: pati contumelias, Brut. in Cic. ep.: perpeti alcis contumelias, Ter.: perferre omnes indignitates contumeliasque, Caes.: praebere ad contumeliam os od. praebere os contumeliis, Liv.: propulsare a se contumeliam, Cic. – nihil defuit contumeliarum, quin subiret, Suet. – trahere in contumeliam suam, si etc., Suet. – vacat animadversio et castigatio contumeliā, Cic.: vertere alqd in contumeliam suam, etw. als persönlichen Schimpf ansehen, Caes.: vexare alqm omnibus contumeliis, Cic.: vindicare suam contumeliam, Plin. ep.: vindicare alqm a contumeliis alcis, Vell. – contumeliae causā, zB. c. causā alqm describere, Cic.: c. causā alqm nominare dominum (»Herr« schimpfen), Suet., u. c. causā alqos vocare auditores (»Zuhörer« schimpfen), Sen. rhet.: u. (Ggstz. honoris causā) alqm honoris potius, quam contumeliae causā nominatum velle, Cic. – ad contumeliam, zB. praesidium per cruciatum et ad c. necare, Liv. – in contumeliam, zB. nisi in contumeliam ignominiamque nostram certare iuvat, Liv. – per contumeliam, zB. saepe Thurinum appellari, Suet.: per contumeliam beneficium populi Rom. alci extorquere, Caes. – cum contumelia, zB. magna cum contumelia verborum nostros ad pugnam evocare, Caes.: in arma cum gravibus in Romanos contumeliis instigare, Vell.: cum contumelia nostra omnia prius experiri velle, Lentul. in Cic. ep. – defensionem Gabinii sine ulla mea contumelia suscepit, Cic.: non sine verborum contumelia in alqm saevire, Suet. – sine contumelia nominari, ohne bloßgestellt zu werden, Cic. – b) insbes., die Ehrenkränkung, entehrende Mißhandlung durch Unzucht, die Schändung (vollst. c. stupri, ICt.), piratarum contumelias perpeti, Cic.: ad libidinem et contumeliam animum accendere, Liv.: quos post transacta convivia aliae cubiculi contumeliae exspectant, Sen.: ita ei lecti sui contumelia vectigalis est, Apul. – II) übtr., lebl. Ggstde., die Mißhandlung, das Ungemach, quamvis vim et contumeliam perferre (von Schiffen), Caes. b. G. 3, 13, 3: lignum inquinare omni contumeliā, Phaedr. 1, 2, 21. – / Synk. Form contumia, Mart. Cap. 4. § 424 u. Gloss.

    lateinisch-deutsches > contumelia

  • 9 contumelia

    contumēlia, ae, f. (contemno), jede jmds. sittliches Gefühl, Ehre u. Würde herabwürdigende Handlung od. Rede, die Ehrenkränkung, die entehrende, entwürdigende Beschimpfung, der entehrende, entwürdigende Schimpf, die Schmach, in Worten auch = die Schmähung, die Schmährede, Verunglimpfung, der beleidigende, ehrenrührige Ausdruck od. Ausfall (vollst. verborum c.), in Taten = die entehrende, entwürdigende, empörende Mißhandlung, der beleidigende usw. Übermut (vollst. rerum c.), I) eig., einer Pers.: a) übh.: contumeliae acerbiores principibus solent esse, quam iniuriae, Sen.: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam; quae si petulantius iactatur, convicium, si facetius, urbanitas vocatur, Cic.: alterum genus (facetiarum), in quo nulli aculei contumeliarum insunt, Cic. – contumeliā dignus, Cic.: contumeliis obnoxius, Suet. u. Plin. ep.: contumeliae plenum ludibrium, Val. Max. – c. mea (meine, gegen mich), Cic.: contumeliae graves od. gravissimae, Vell. u. Cic.: insignis despecti senatus c., Suet.: an esse ulla maior aut insignitior c. potest, quam etc., Liv. – accipere tantam contumeliam, Caes.: accipere alqd ad od. in contumeliam, etw. für eine Schm. halten, sich durch etw. in seiner Ehre gekränkt fühlen, Ter. u. Curt.: addere contumeliam iniuriae Phaedr.: nullam adhibere memoriam contumeliae, kein Ge-
    ————
    dächtnis haben für eine B., Nep.: adicere verborum contumelias, Sen. rhet.: afficere alqm contumeliā, Sen., pari contumeliā, Lentul. in Cic. ep., contumeliis, Sen. rhet.: contumeliā appellare alqm perfugam, jmd. Üb. schimpfen, Caes.: arcere ferro eam contumeliam, Liv. – demere (jmdm. abnehmen, zurücknehmen) contumeliam, Liv.: depellere omni vi contumeliam iniuriamque, Liv.: descendere palam ad gravissimas verborum contumelias, Caes.: dicere alci contumeliam od. contumelias, Plaut. u. Ter.: dicere contumelias in Caesarem, Tac.: ultro dicere contumelias, Liv. – istaec quidem contumelia est, Ter.: quid est, si hoc non contumelia est? Ter. – contumelia est m. Inf., Sen. de const. sap. 16, 4. – edere in corpora ipsorum, in liberos, in coniuges infandas contumelias, Liv.: effundere contumelias et invidiam in populum Rom. (in einer Rede), Tac.: exsequi (bestrafen) contumelias suas nullā crudelitate, Sen.: exstingui non posse eam contumeliam, Plin. ep. – facere (alci) contumeliam, eine B., eine Schm. antun, Cato, Komik., Liv. u. Sen. ( nur Anton. b. Cic. Phil. 3, 22 cont. facere = eine B. erleiden): ferre aequo animo contumeliam, Iustin.: quae contumelia eum non fregit, sed erexit, Nep. – imponere alci tantam contumeliam, Sall., u. alci contumelias, Gracch. fr., u. alci privatim plurimas iniurias contumeliasque, Cic.: inferre alci contumeliam, Vell.: interrogare alqm verborum contumeliā, Caes.:
    ————
    alternis versibus intorquentur inter fratres contumeliae gravissimae, Cic.: natus ad contumelias omnium ingeniis inurendas, Sen. rhet. – iacere contumeliam in alqm, Cic.: iactare contumeliam petulantius, facetius, Cic. – lacerare alqm incesto ore verborum contumeliis, Cic.: leniuntur alcis erga me officiis hominis importunissimi contumeliae, Metell. in Cic. ep. – meritum esse eam contumeliam omnibus morum vitiis, Vell. – offendet te dicax contumeliā, Tac.: offerre os contumeliis, Tac.: onerare alqm contumeliis od. omnibus contumeliis, Metell. (in Cic. ep.) u. Cic. – parcere nullis verborum contumeliis de viro ad fratrem, Liv.: pati contumelias, Brut. in Cic. ep.: perpeti alcis contumelias, Ter.: perferre omnes indignitates contumeliasque, Caes.: praebere ad contumeliam os od. praebere os contumeliis, Liv.: propulsare a se contumeliam, Cic. – nihil defuit contumeliarum, quin subiret, Suet. – trahere in contumeliam suam, si etc., Suet. – vacat animadversio et castigatio contumeliā, Cic.: vertere alqd in contumeliam suam, etw. als persönlichen Schimpf ansehen, Caes.: vexare alqm omnibus contumeliis, Cic.: vindicare suam contumeliam, Plin. ep.: vindicare alqm a contumeliis alcis, Vell. – contumeliae causā, zB. c. causā alqm describere, Cic.: c. causā alqm nominare dominum (»Herr« schimpfen), Suet., u. c. causā alqos vocare auditores (»Zuhörer« schimpfen), Sen. rhet.: u. (Ggstz. honoris causā) alqm
    ————
    honoris potius, quam contumeliae causā nominatum velle, Cic. – ad contumeliam, zB. praesidium per cruciatum et ad c. necare, Liv. – in contumeliam, zB. nisi in contumeliam ignominiamque nostram certare iuvat, Liv. – per contumeliam, zB. saepe Thurinum appellari, Suet.: per contumeliam beneficium populi Rom. alci extorquere, Caes. – cum contumelia, zB. magna cum contumelia verborum nostros ad pugnam evocare, Caes.: in arma cum gravibus in Romanos contumeliis instigare, Vell.: cum contumelia nostra omnia prius experiri velle, Lentul. in Cic. ep. – defensionem Gabinii sine ulla mea contumelia suscepit, Cic.: non sine verborum contumelia in alqm saevire, Suet. – sine contumelia nominari, ohne bloßgestellt zu werden, Cic. – b) insbes., die Ehrenkränkung, entehrende Mißhandlung durch Unzucht, die Schändung (vollst. c. stupri, ICt.), piratarum contumelias perpeti, Cic.: ad libidinem et contumeliam animum accendere, Liv.: quos post transacta convivia aliae cubiculi contumeliae exspectant, Sen.: ita ei lecti sui contumelia vectigalis est, Apul. – II) übtr., lebl. Ggstde., die Mißhandlung, das Ungemach, quamvis vim et contumeliam perferre (von Schiffen), Caes. b. G. 3, 13, 3: lignum inquinare omni contumeliā, Phaedr. 1, 2, 21. – Synk. Form contumia, Mart. Cap. 4. § 424 u. Gloss.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > contumelia

  • 10 convicium

    con-vīcĭum (less correctly, acc. to Brambach, convītĭum, but preferred by B. and K., and by recent editors of Plaut. and Ter.), ii, n. [most prob. kindr. with vox; cf. Dig. 47, 10, 15, § 4; Paul. ex Fest. p. 41, 20], a loud noise, a cry, clamor, outcry (class.).
    I.
    In gen.:

    ne clamorem hic facias neu convitium,

    Plaut. Bacch. 4, 8, 33; cf.:

    erant autem convivia non illo silentio... sed cum maximo clamore atque convitio,

    Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28:

    facere,

    Ter. Ad. 2, 1, 26 Ruhnk.:

    cantorum,

    Cic. Sest. 55, 118:

    mulierum, id. Fragm. ap. Aquil. Rom. p. 144 (187 Frotsch.): humanae linguae,

    Ov. M. 11, 601.—Of frogs (with clamor), Phaedr. 1, 6, 5; Col. 10, 12. —Of the cicadæ, Phaedr. 3, 16, 3.—
    II.
    In partic.
    A.
    The sound of wrangling, the cry of altercation or contention:

    ubi et animus ex hoc forensi strepitu reficiatur et aures convitio defessae conquiescant,

    Cic. Arch. 6, 12.—
    B.
    An urgent, clamorous importunity:

    epistulam hanc convitio efflagitarunt codicilli tui,

    Cic. Q. Fr. 2, 11, 1; imitated by Quint. Ep. ad Tryph. 1; cf. also id. ib. 4, 5, 10.—
    C.
    A loud, violent disapprobation or contradiction:

    omnium vestrum,

    Cic. Ac. 2, 40, 125:

    senatūs,

    id. Pis. 26, 63.— Most freq.,
    D.
    Loud, violent reproaching, abuse, reviling, insult: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam: quae si petulantius jactatur, convitium; si facetius urbanitas nominatur, Cic. Cael. 3, 6: Pompeius apud populum... cum pro Milone diceret, clamore convitioque jactatus est. id. Fam. 1, 5, b, 1:

    cum ei magnum convitium fieret cuncto a senatu,

    id. ib. 10, 16, 1:

    alicui convitium facere,

    id. Att. 1, 14, 5 bis; Plaut. Merc. 2, 1, 11; Cic. Off. 3, 21, 83; Liv. 3, 48, 1; Sen. Ep. 15, 8; id. Ben. 7, 25, 2; Quint. 4, 2, 27; 6, 2, 16 al.; Hor. S. 1, 5, 11; Ov. M. 6, 210 et saep.—
    2.
    Of inanim. subjects:

    aurium,

    censure, reproof, correction, Cic. Or. 48, 160: tacitum cogitationis, in thought, Q. Cic. ap. Cic. Fam. 16, 26, 1:

    cave ne eosdem illos libellos... convicio scazontes extorqueant,

    Plin. Ep. 5, 11, 2.—
    III.
    Meton.
    A.
    The object of reproach:

    convitium tot me annos jam se pascere,

    Plaut. Merc. prol. 55.—
    B.
    Of mockingbirds:

    nemorum convicia, picae,

    Ov. M. 5, 676.

    Lewis & Short latin dictionary > convicium

  • 11 maledicentia

    mălĕdīcentĭa, ae, f. [maledico], an evil-speaking, abuse, scurrilousness (only in Gellius;

    syn. maledictio, procacitas): ob assiduam maledicentiam, et probra in principes civitatis,

    Gell. 3, 3, 15; 17, 14, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > maledicentia

См. также в других словарях:

  • maledictio — index revilement, slander Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • MALEDICTIO — Numinis divini vide supra in voce Blasphemia Sed et Maledicta liberioresque voces, imo quaecumque minus religiose, minus serviliter dicebantur de Imperatoribus, gravissimis poenis vindicata legimus. Donec Theodosius, Arcadius et Honorius AAA.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • malédiction — [ malediksjɔ̃ ] n. f. • 1375; lat. maledictio « médisance », sens ecclés.; a éliminé l a. fr. maléïçon et le pop. maudiçon (XIIe) 1 ♦ Littér. Paroles par lesquelles on souhaite du mal à qqn en appelant sur lui la colère de Dieu. ⇒ anathème,… …   Encyclopédie Universelle

  • maldición — ► sustantivo femenino 1 Acción de maldecir. 2 Expresión dirigida contra una persona o cosa, condenándola o deseándole algún mal o desgracia: ■ una gitana le lanzó una maldición . SINÓNIMO imprecación FRASEOLOGÍA caer la maldición a alguien o… …   Enciclopedia Universal

  • Malediktion — Ma|le|dik|ti|on 〈f. 20; veraltet〉 Verwünschung * * * Ma|le|dik|ti|on, die; , en [lat. maledictio, zu: maledicere = schmähen, eigtl. = Böses sagen] (veraltet): Verwünschung, Fluch; Schmähung. * * * Ma|le|dik|ti|on …   Universal-Lexikon

  • NIMEREZET — maledictio apud Hebraeos gravissima, de qua 2. Sam. c. 16. Quinque enim verba contumeliosa continebat, quibus David fugiens a Simei fuerat impetitus: Prima litera Nun, Noef designat, i. e. adulterum; secunda Mem, Moabitam sonat; tertia Resch,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Malediction — Mal e*dic tion, n. [L. maledictio: cf. F. mal[ e]diction. See {Maledicent}.] A proclaiming of evil against some one; a cursing; imprecation; a curse or execration; opposed to {benediction}. [1913 Webster] No malediction falls from his tongue.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Malison — Mal i*son, n. [OF. maleicon, L. maledictio. See {Malediction}, and cf. {Benison}.] Malediction; curse; execration. [Poetic] [1913 Webster] God s malison on his head who this gainsays. Sir W. Scott. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • malediction — noun Etymology: Middle English malediccioun, from Late Latin malediction , maledictio, from maledicere to curse, from Latin, to speak evil of, from male badly + dicere to speak, say more at mal , diction Date: 14th century curse, execration •… …   New Collegiate Dictionary

  • malison — noun Etymology: Middle English, from Anglo French maleiçun, from Late Latin malediction , maledictio Date: 13th century curse, malediction …   New Collegiate Dictionary

  • malediction — maledictive, maledictory /mal i dik teuh ree/, adj. /mal i dik sheuhn/, n. 1. a curse; imprecation. 2. the utterance of a curse. 3. slander. [1400 50; late ME malediccion < L malediction (s. of maledictio) slander (LL: curse). See MALE , DICTION] …   Universalium

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»