Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

laud

  • 1 laud

    [lɔ:d, AM esp lɑ:d]
    vt ( form)
    to \laud sb/sth jdn/etw preisen geh
    * * *
    [lɔːd]
    vt (old)
    preisen (geh)
    * * *
    laud [lɔːd]
    A s
    1. Lobeshymne f, Lobgesang m
    2. pl (auch als sg konstruiert) KATH Laudes pl (Morgengebet des Stundenbuchs)
    B v/t loben, preisen, rühmen: academic.ru/67768/sky">sky A 1
    * * *
    n.
    Lobgesang m. v.
    loben v.

    English-german dictionary > laud

  • 2 laúd

    la'uđ
    m MUS
    sustantivo masculino
    laúd
    laúd [la'udh]

    Diccionario Español-Alemán > laúd

  • 3 laud

    [lɔ:d, Am esp lɑ:d] vt
    ( form);
    to \laud sb/ sth jdn/etw preisen ( geh)

    English-German students dictionary > laud

  • 4 laudable

    laud·able [ʼlɔ:dəbl̩, Am esp ʼlɑ:d-] adj
    ( form) lobenswert, löblich ( geh)

    English-German students dictionary > laudable

  • 5 laudably

    laud·ably [ʼlɔ:dəbli, Am esp ʼlɑ:d-] adv
    ( form) vorbildlich

    English-German students dictionary > laudably

  • 6 laudatrix

    laudātrīx, trīcis, f. (Femin. zu laudator), die Lobrednerin, laudatrix Venus est invidiosa mihi, Ov. her. 16 (17), 126: creatura laud. homo, Augustin. serm. 29, 2: epistula laud. tua, Hieron. c. Rufin. 3, 4: v. Abstr., illa plerumque peccatorum vitiorumque laudatrix fama popularis, Cic. Tusc. 3, 4: non habet mors eius laudatricem sapientiam, Augustin. c. Gauden. 1, 39.

    lateinisch-deutsches > laudatrix

  • 7 Scoti

    Scōti, ōrum, m., eine Völkerschaft im südlichen Teile von Schottland (Caledonia) und in Irland (Hibernia), die Skoten, Schotten, Amm. 20, 1, 1. Oros. 1, 2, 81 (Zang. Scotti). Isid. orig. 14, 6, 6. Claud. IV. cons. Hon. 33. – Sing. Scōtus kollekt., Claud. bell. Get. 417; laud. Stil. 2, 251. Pacat. pan. 5, 2. – Dav. a) Scōtia, ae. f., das Land der Skoten, Skotien, Schottland, Isid. orig. 14, 6, 6 (dort = Hibernia). – b) Scōticus, a, um, skotisch, schottisch, tela, Claud. laud. Stil. 2, 254.

    lateinisch-deutsches > Scoti

  • 8 laudatrix

    laudātrīx, trīcis, f. (Femin. zu laudator), die Lobrednerin, laudatrix Venus est invidiosa mihi, Ov. her. 16 (17), 126: creatura laud. homo, Augustin. serm. 29, 2: epistula laud. tua, Hieron. c. Rufin. 3, 4: v. Abstr., illa plerumque peccatorum vitiorumque laudatrix fama popularis, Cic. Tusc. 3, 4: non habet mors eius laudatricem sapientiam, Augustin. c. Gauden. 1, 39.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > laudatrix

  • 9 Scoti

    Scōti, ōrum, m., eine Völkerschaft im südlichen Teile von Schottland (Caledonia) und in Irland (Hibernia), die Skoten, Schotten, Amm. 20, 1, 1. Oros. 1, 2, 81 (Zang. Scotti). Isid. orig. 14, 6, 6. Claud. IV. cons. Hon. 33. – Sing. Scōtus kollekt., Claud. bell. Get. 417; laud. Stil. 2, 251. Pacat. pan. 5, 2. – Dav. a) Scōtia, ae. f., das Land der Skoten, Skotien, Schottland, Isid. orig. 14, 6, 6 (dort = Hibernia). – b) Scōticus, a, um, skotisch, schottisch, tela, Claud. laud. Stil. 2, 254.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Scoti

  • 10 accubitor

    accubitor, ōris, m. (accumbo), der Tischnachbar, Porphyr. Hor. ep. 1, 18, 10. Aldh. de laud. virg. 452.

    lateinisch-deutsches > accubitor

  • 11 agonotheta

    agōnotheta, ae, m. u. agōnothetēs, ae, m. (ἀγωνοθέτης), der Anordner des Wettkampfs, der Aufseher, Richter u. Preisverteiler beim Wettkampf der Griechen, der Kampfvorsteher, Kampfrichter, Spart. Hadr. 13. § 1. Corp. inscr. Lat. 2, 4136. Arcad. Charis. dig. 50, 4, 18. § 17. Aldh. de laud. virg. 1. u.a. Spät.: bildl., Tert. ad mart. 3. – / Auch agonitheta geschr., s. Löwe Prodr. p. 160 ex cod. Bern. A. 91.

    lateinisch-deutsches > agonotheta

  • 12 antevenio

    ante-venio, vēni, ventum, īre, zuvorkommen, überholen, gew. m. Acc., selten (übtr.) m. Dat., I) eig.: per tramites occultos exercitum Metelli, Sall.: magnis itineribus Metellum, Sall.: compendiis viarum et cito agmine onustum sarcinis armisque militem, Tac. – absol., anteveni aliquā, Plaut. mil. 221. – II) übtr.: A) im allg.: ubi (beneficia) multum antevenere, wenn sie schon weit über diese Grenze (der möglichen Wiedervergeltung) vorausgeeilt sind, Tac. ann. 4, 18. – antevenis tempus, wartest die Zeit nicht ab, Claud. de laud. Stil. 2, 152. – B) insbes.: 1) durch Maßregeln jmdm. od. einer Sache zuvorkommen, etw. vereiteln, temperi huic hodie anteveni (zur rechten Zeit), Plaut. trin. 911: consilia et insidias hostium, Sall. Iug. 88, 2: im Passiv, quod compluriens usu fuit, omni tempore † anteventum esse e re publica credimus, Cato oratt. fr. 64. – 2) durch eine Eigenschaft über etw. od. Jmd. gehen, etw. od. jmd. übertreffen, omnibus rebus, Plaut.: filio meo, Plaut.: per virtutem nobilitatem, Sall.: neque consilio neque manu priorem alium pati, plerosque antevenire, Sall.

    lateinisch-deutsches > antevenio

  • 13 Arctos

    Arctos, ī, Akk. gew. on, Nom. Plur. nur oe, f. (ἄρκτος), I) der Bär, die Bärin, zwei Sternbilder an der nördl. Hemisphäre (dah. geminae; vgl. Thiel Verg. Aen. 3, 516), der od. die große u. kleine B., rein lat. Ursae, Plaustra, Currus, Septemtriones, Cic. de nat. deor. 2, 105 u. Arat. 441. Vitr. 9, 4 (6), 5. Suet. fr. 142. p. 219, 9 R. (minor Arctos) u. oft bei Dichtern: wegen ihres nördl. Standes gelidae Arctoe, Verg. Aen. 6, 16. Ov. met. 4, 625: weil sie in unserer Hemisphäre nicht untergehen, immunis od. expers aequoris, Ov. met. 13, 293 u. 727, u. metuens aequore tingi, Verg. georg. 1, 246. – iuncta aquilonibus Arctos, poet. = Nordpol, Ov. met. 2, 132: opacam excipere Arcton, poet. = nach Norden liegen, Hor. carm. 2, 15, 16. – II) übtr.: a) = das Land u. die Völker unter dem Nordpol, der Norden, Lucan. 3, 74. Claud. VI. cons. Hon. 336 u. de laud. Stil. 1, 246. – b) = die Nacht, Prop. 2, 22, 25. Claud. in Olybr. et Prob. cons. 22. – Nbf. Arctus, Ven. Fort. 9, 1, 55: Akk. Arctum, Cic. de nat. deor. 2, 109: Akk. Plur. Arctos (arctos), Ov. met. 3, 45 u. 4, 625. Lucan. 5, 155. Sil. 3, 192.

    lateinisch-deutsches > Arctos

  • 14 armiger

    armiger, gera, gerum (arma u. gero), I) Waffen tragend, 1) die eigenen = bewaffnet, corpus, Acc. fr.: deus, Mars, Sil.: inter cives armigera dissensio, Vitr. 1, 7, 1: subst., armigerī, ōrum, m., Bewaffnete, Landsknechte, Curt. 3, 12 (30), 7; od. Leibwache (ὑπασπισταί), Palastwache, Curt. 5, 4 (15), 21; 6, 8 (31), 19 u.a. – 2) die eines andern, nur subst., a) armiger, gerī, m., der Waffenträger, Schildknappe, egomet mihi agaso, armiger, Plaut.: armiger Achillis, Verg.: regis, Ov.: Germanorum manum inter armigeros circum se habuerat, Suet.: in regio comitatu armigeri quidam, Apul.: obtruncato prius armigero, Liv. (attrib., servus armiger, Plaut. Casin. 257). – übtr., armiger Iovis, v. Adler, Verg. u. Spät.: ders. fulvus tonantis armiger, Claud.: Veneris hortator et armiger Liber, Apul.: poet., armiger hāc magni patet Hectoris, v. Vorgebirge Misenum (das nach Hektors Waffenträger Misenus benannt ist), Stat. – armiger Catilinae, Schildknappe = Helfershelfer, Cic. de dom. 13. – b) armigera, ae, f., die Waffenträgerin (Dianae). Ov. met. 3, 165; 5, 619. – übtr., Iovis, v. Adler, Plin. 10, 15: aquila, quae ob hoc armigera huius teli (sc. fulminis) fingitur, Plin. 2, 146. – II) Bewaffnete tragend (vom Felde in Kolchis, s. armifer no. II), humus, Prop. 3, 11, 10: sulcus, Claud. laud. Stil. 1, 324.

    lateinisch-deutsches > armiger

  • 15 assentatrix

    assentātrīx (adsentātrīx), trīcis, f. (assentator), die unablässige Beipflichterin, Liebedienerin (Ggstz. adversatrix), Plaut. most. 257: lingua ass., Aldh. de laud. virg. 58.

    lateinisch-deutsches > assentatrix

  • 16 asseveratio

    assevērātio (adsevērātio), ōnis, f. (assevero), der angewandte Ernst, a) im Verfahren, der Ernst (die Feierlichkeit), die Festigkeit, Hartnäckigkeit, in hoc orationis genere virtus est asseveratio (feierlicher Ernst), Fronto laud. fum. et pulv. p. 212, 10 N.: asseveratione eādem peragere accusationem, Tac. ann. 2, 31: multā asseveratione coguntur patres, Tac. ann. 4, 19 (vgl. 6, 2): qui se Persei filium ingenti asseveratione mentiretur, Liv. epit. 48. – dah. auch der Nachdruck, den man in Stimme u. Ausdruck legt, quae asseveratio in voce, quae affirmatio in vultu, Plin. pan. 67, 1: ass. dicentis, Quint. 11, 3, 2: respondit Blaesus specie recusantis, sed neque eādem asseveratione, Tac. ann. 3, 35: inter obstrepentes magnā asseveratione nititur, Tac. ann. 4, 42. – b) in der Beteuerung, der Ernst, die ernstliche od. zuversichtliche Behauptung, Beteuerung, α) eig.: confirmatio est nostrorum argumentorum expositio cum asseveratione, Cornif. rhet. 1, 4: cum quorumdam probatio sola sit in asseveratione et perseverantia, Quint. 4, 2, 94: quaedam tantā auctorum asseveratione commendantur, ut etc., Plin. 29, 61: omni asseveratione (im vollen Ernste) tibi affirmo m. folg. Acc. u. Infin., Cic. ad Att. 13, 23, 3: secutā asseveratione Caesaris, quā suo iure disertum eum appellavit, Tac. ann. 4, 52: hāc asseveratione incitati Galli, Iustin. 24, 8, 1: Plur., Chalcid. Tim. 297: quo saepius asseverationibus credunt, eo etc., Min. Fel. 14, 5. – m. folg. Acc. u. Infin., Val. Max. 5, 9, 4. Tac. ann. 4, 15. – β) meton., die Beteuerung = das Beteuerungswort, Quint. 1, 4, 20.

    lateinisch-deutsches > asseveratio

  • 17 Astures

    Astures, um, m. (Ἄστυρες), die Asturier, ein 22 Völkerschaften mit 240000 Freien (Plin. 3, 3, 4. § 28) zählender Volksstamm in Hispanien, Bewohner der Landschaft Asturia (s. unten), Flor. 4, 12, 46 u. 54. Plin. 4, 111. Oros. 6, 21: Asturum conventus, Mart. Cap. 6. § 632. – Sing. Astur (Astyr), uris, m., der Asturier (gew. kollektiv), Lucan. 4, 8. Mart. 10, 16, 3 u.a. Sil. 12, 748. Claud. laud. Seren. reg. 75: u. poet. attrib. = aus dem Lande der Asturier, aus od. in Asturien, asturisch, equus, Mart. 14, 199, 2 (s. unten Asturco): exercitus, Sil. 1, 252. – Dav.: a) Asturia, ae, f., eine hispanische Landschaft, das heutige »Asturien, Leon u. Valladolid bis an den Duero«, Plin. 4, 112. – b) Asturicus, a, um, asturisch, gens, Plin. u. Sil.: subst., Asturica, ae, f., die Haupt- u. Gerichtsstadt der Asturier, j. Astorga, Plin. 3, 28: Asturicus, ī, m., der »Asturiker«, als Beiname, Iuven. 3, 211. – c) Asturco (asturco), cōnis, m., ein asturisches Pferd, ein Zelter, berühmt durch die schöne Bewegung seiner Schenkel, Cornif. rhet. 4, 63. Sen. ep. 87, 10. Plin. 8, 144 u. 166. Suet. Ner. 46, 1. Mart. 14, 199 lemm. Gran. Licin. p. 9 B. Pelag. vet. 2. p. 21. Veget. mul. 2, 28, 37 (u. dazu Schneider). – dah. auch von andern Pferden gleicher Eigenschaft, asturco Macedonicus, Petr. 86. § 4 u. 6.

    lateinisch-deutsches > Astures

  • 18 Autololes

    Autololēs, um, m. (Αυτολάλαι), ein gätulisches Volk an der Westküste von Afrika, nördl. u. südl. vom Atlas, Plin. 5, 5 u. 9; 6, 201. Lucan. 4, 677. Sil. 3, 306. Claud. laud. Stil. 1, 356.

    lateinisch-deutsches > Autololes

  • 19 Belgae

    Belgae, ārum, m. (»Balge« im Niederdeutschen = eine niedrige, sumpfige Gegend), die Belgier, eine Mischung germanischer u. keltischer Völkerschaften, die den dritten Teil von Gallien ausmachten, Caes b. G. 1, 1 Tac. ann. 1, 43. – Sing. Belga, ae, m., der Belgier (kollekt), Lucan. 1, 426. Claud. laud. Stil. 1, 226. Sidon. carm. 7, 293 u. 329. – Dav.: A) Belgicus, a, um, belgisch, esseda, Verg.: calami, Plin.: Gallia Belgica u. bl. Belgica, der von den Belgiern bewohnte nördliche Teil Galliens zwischen der Marne, der Seine, dem Rhein u. der Nordsee, Plin. u. Tac. – B) Belgium, ī, n., ein Teil von Gallia Belgica j. Beauvais, Artois, Amiens, Caes. b. G 5, 12, 2 u.a.

    lateinisch-deutsches > Belgae

  • 20 biblos

    biblos, ī, f. (βίβλος), die ägyptische Papyrusstaude (Cyperus papyrus, L.), aus deren Bast Papier bereitet wurde, Lucan. 3, 222. – meton., Niliacae bibli, Papier, Sedul. carm. pasch, 1, 6. – Plur. bibli = Bücher, Schriften, Aldhelm. de laud. virg. 1167.

    lateinisch-deutsches > biblos

См. также в других словарях:

  • Laud — may refer to:People with the given name Laud:* Laud Humphreys (1930 1988), American sociologist and author * Laud of Coutances (6th century), bishop of CoutancesPeople with the surname Laud:* Derek Laud (born 1964), British political lobbyist *… …   Wikipedia

  • LAUD (W.) — LAUD WILLIAM (1573 1645) Fils d’un drapier de Reading, Laud devient chapelain du roi d’Angleterre Jacques Ier en 1611, évêque de Saint David’s en 1621, protégé du duc de Buckingham, conseiller de plus en plus écouté de Charles Ier, évêque de… …   Encyclopédie Universelle

  • Laud — Laud, n. [L. laus, laudis. See {Laud}, v. i.] [1913 Webster] 1. High commendation; praise; honor; exaltation; glory. Laud be to God. Shak. [1913 Webster] So do well and thou shalt have laud of the same. Tyndals. [1913 Webster] 2. A part of divine …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Laud — Laud, v. i. [imp. & p. p. {Lauded}; p. pr. & vb. n. {Lauding}.] [L. laudare, fr. laus, laudis, praise. Cf. {Allow}.] To praise in words alone, or with words and singing; to celebrate; to extol. [1913 Webster] With all the company of heaven, we… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Laud —   [lɔːd], William, Erzbischof von Canterbury (seit 1633), * Reading 7. 10. 1573, ✝ (enthauptet) London 10. 1. 1645; neben dem Earl of Strafford engster Vertrauter Karls I. und dessen kirchenpolitischer Berater; rief durch seine Gegnerschaft zum… …   Universal-Lexikon

  • Laud|i|an — «L dee uhn», adjective, noun. –adj. of or supporting the tenets and practices of Archbishop William Laud (1573 1645) of Canterbury, noted for his persecution of dissenters and nonconformists. –n. a follower of Laud …   Useful english dictionary

  • laúd — sustantivo masculino 1. Instrumento musical de cuerdas pulsadas con caja de resonancia ovalada: El juglar tañía su laúd para acompañar sus poemas. 2. Embarcación pequeña del mar Mediterráneo, de un palo, con vela latina: En los grabados aparecen… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • laúd — (Del ár. hisp. al‘úd, y este del ár. clás. ‘ūd). 1. m. Instrumento musical de cuerda parecido a la bandurria, pero de caja más grande y sonido menos agudo que ella. 2. Embarcación pequeña del Mediterráneo, de un palo con vela latina, botalón con… …   Diccionario de la lengua española

  • Laud — (spr. Lahd), William, geb. 7. Oct 1573 zu Reading in Berkshire, studirte seit 1589 in Oxford, wo er 1593 Fellow wurde u. sich schon als entschiedener Gegner der Puritaner u. Calvinisten, dagegen als einen eifrigen Vertreter des kirchlichen u.… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Laud — (spr. laod), William, Erzbischof von Canterbury, geb. 7. Okt. 1573 zu Reading in Berkshire, gest. 10. Jan. 1645, studierte in Oxford, wurde 1601 zum Geistlichen geweiht und bekundete sich früh als Gegner der Puritaner und Presbyterianer sowie als …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Laud — (spr. lahd), William, Erzbischof von Canterbury, geb. 7. Okt. 1573 zu Reading (Berkshire), Minister unter Karl I., erregte durch seine hochkirchlich reaktionären Bestrebungen den Aufstand der Schotten und die Entwicklung der brit. Revolution; vom …   Kleines Konversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»