Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

lascīvus

  • 1 lascīvus

        lascīvus adj. with comp.    [LAS-], wanton, petulant, sportive, playful, frolicsome, roguish: capella, V.: pueri, H.: tenero lascivior haedo, O.: hederae, luxuriant, H.: verba, sportive, H.— Licentious, lewd, lustful, O., Ta., Cu.—Fig., of style, licentious, luxuriant: illud lascivum, etc., Iu.
    * * *
    lasciva, lascivum ADJ
    playful; lustful, wanton; impudent, mischievous; free from restraint

    Latin-English dictionary > lascīvus

  • 2 lascivus

    lascīvus, a, um, adj. [Sanscr. lash-āmi, desire; las-āmi, play; Gr. la- in laô, lilaiomai; cf. Goth. lustus; also Lat. largus], wanton, petulant, sportive, playful, frolicsome, frisky, (syn.: petulans, procax).
    I.
    In a good sense: nova proles, * Lucr. 1, 260:

    capella,

    Verg. E. 2, 64:

    puella,

    id. ib. 3, 64:

    pueri,

    Hor. S. 1, 3, 134:

    Amores,

    id. C. 2, 11, 7:

    currumque sequuntur matris lascivo sidera fulva choro,

    Tib. 2, 1, 88:

    tenero lascivior haedo,

    Ov. M. 13, 791:

    aetas,

    Hor. Ep. 2, 2, 216:

    hederae,

    wanton, luxuriant, id. C. 1, 36, 20:

    acus,

    for ornamenting the hair, a hair-pin, Mart. 11, 45, 6; cf. Tert. Verg. Vel. 12:

    tristia maestum Vultum verba decent.... Ludentem lasciva,

    sportive, playful, Hor. A. P. 107; cf.:

    quod dicitur, aut est lascivum et hilare aut contumeliosum,

    Quint. 6, 3, 27:

    ad quod (caput aselli) lascivi ludebant ruris alumni,

    Juv. 11, 98. —
    II.
    In a bad sense, licentious, lewd, lustful, lascivious, Varr. R. R. 1, 14: Siculi, ut sunt lascivi et dicaces, Cael. ap. Quint. 6, 3, 41:

    puellae,

    lascivious, Ov. A. A. 1, 523:

    femur,

    id. Am. 3, 7, 10:

    libelli,

    lewd, Mart. 5, 2, 5; cf.:

    tabellis ac sigillis lascivissimarum picturarum et figurarum,

    Suet. Tib. 43.—
    III.
    Trop., of style, licentious, luxuriant, overloaded with ornament; oratio, Gell. 12, 2, 9; cf.: illud lascivum zôê kai psuchê, Juv. 6, 194.—Hence, adv. in two forms.
    A.
    lascīvē, wantonly, lasciviously (post-class.):

    loqui,

    licentiously, Mart. 8 init.:

    versus facere,

    App. Mag. p. 278, 31. — Comp.:

    lascivius,

    Avien. Arat. 514.—
    B.
    lascīvĭter, wantonly, petulantly: ludere, Laev. ap. Charis. p. 183 P.

    Lewis & Short latin dictionary > lascivus

  • 3 chorus

        chorus ī, m, χόροσ, a dance in a ring, choral dance, dance: Nympharum leves chori, H.: choros agitare, V.—A troop of dancers, band of singers, chorus, choir: comissationis: Phoebi, V.: canorus, Iu.—In tragedy: actoris partīs chorus Defendat, H.—Poet., of the deified daughters of Atlas: Pleïadum, H. — A multitude, band, troop, crowd: iuventutis: philosophorum: vatum, H.: noster (i. e. Musarum), O.: lascivus, Tb.
    * * *
    chorus; choral passage in a play; dancing/singing performance/ers; school; round/ring dance; dancers; movement of planets; magistrate's court; multitude; choir; singing; sanctuary; those in sanctuary

    Latin-English dictionary > chorus

  • 4 lascīvia

        lascīvia ae, f    [lascivus], sportiveness, playfulness, frolicsomeness, jollity: lasciviā Diffluit, T.: hilaritas et lascivia: per lusum atque lasciviam currere, L.— Wantonness, licentiousness: quos licentia atque lascivia corruperat, S.: lasciviam a vobis prohibetote, impious exultation, L.
    * * *
    playfulness; wantonness, lasciviousness

    Latin-English dictionary > lascīvia

  • 5 lascīviō

        lascīviō —, —, īre    [lascivus], to be wanton, sport, frisk, frolic: licet lascivire: agnus Lascivit fugā, wantonly frisks away, O.: lascivientes pisces, L.
    * * *
    lascivire, lascivi, lascivitus V
    frisk; sport; run riot

    Latin-English dictionary > lascīviō

  • 6 dicax

    dĭcax, ācis, adj. [1. dico], talking sharply, satirical, sarcastic, acute, witty (class.):

    Demosthenes non tam dicax fuit quam facetus. Est autem illud acrioris ingenii, hoc majoris artis,

    Cic. Or. 26, 90; cf. Quint. 6, 3, 21;

    so with facetus,

    Cic. de Or. 2, 54, 221; id. Cael. 28, 67; with venustus and urbanus, *Catull. 22, 2; with lascivus, Caelius in Quint. 6, 3, 41;

    with cavillator,

    Plaut. Truc. 3, 2, 15 et saep.:

    Satyri,

    Hor. A. P. 225:

    dicax in aliquem,

    Cic. Phil. 2, 31 fin.:

    argutia,

    Gell. 12, 2 et saep.— Comp., Cic. de Or. 2, 60, 244; Liv. 32, 34, 3.— Sup., Petr. 113, 12.— Adv. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > dicax

  • 7 Lares

    1.
    Lăres (old form ‡ Lăses, Inscr. Fratr. Arval.; cf. Varr. L. L. 6, § 2 Müll.), um and ĭum (Larum, Varr. L. L. 5, § 49 Müll.; Cic. Rep. 5, 5, 7; id. N. D. 3, 25, 63; id. Leg. 2, 8, 19; Inscr. Orell. 961:

    Larium,

    Liv. 40, 52), m. [old Lat. Lases; Etrusc. Laran, Lalan; root las-; cf. lascivus], tutelar deities, Lares, belonging orig. to the Etruscan religion, and worshipped especially as the presiders over and protectors of a particular locality (cf. Otfr. Müll. Etrusc. 2, p. 90 sq.):

    praestites,

    the tutelar deities of an entire city, Ov. F. 5, 129 sq.:

    mille Lares geniumque ducis, qui tradidit illos, urbs habet,

    id. ib. 5, 145:

    Puteolanae civitatis,

    Inscr. Orell. 1670:

    civitatum, Inscr. ap. Grut. p. 10, 2: vicorum,

    Arn. 3, 41:

    rurales, Inscr. ap. Grut. p. 251: compitales,

    of cross - roads, Suet. Aug. 31; called also Lares compitalicii, Philarg. ad Verg. G. 2, 381:

    viales,

    worshipped by the road-side, Plaut. Merc. 5, 2, 24:

    permarini,

    tutelar deities of the sea, Liv. 40, 52: caelipotentes, Inscr. ap. Tert. de Spect. 5.— Sing.:

    Lari viali,

    Inscr. Orell. 1762; 1894:

    eundem esse Genium et Larem, multi veteres memoriae prodiderunt,

    Censor. 3, 2.—
    II.
    Most commonly the Lares (as familiares or domestici), the tutelar deities of a house, household gods, domestic Lares (whose images stood on the hearth in a little shrine, aedes, or in a small chapel, lararium); as the tutelar deities of each particular dwelling, also in sing.: Lar, Laris, m.
    (α).
    In plur.:

    rem divinam facere Laribus familiaribus,

    Plaut. Rud. 5, 1, 17:

    sanctis Penatium deorum Larumque familiarium sedibus,

    Cic. Rep. 5, 5, 7; id. Quint. 27 fin.:

    ad aedem Larum,

    id. N. D. 3, 25, 63:

    immolet aequis porcum Laribus,

    Hor. S. 2, 3, 164:

    Laribus tuum Miscet numen,

    id. C. 4, 5, 34. —
    (β).
    In sing.:

    ego Lar sum familiaris, ex hac familia,

    Plaut. Aul. prol. 2:

    haec imponuntur in foco nostro dari,

    id. ib. 2, 8, 16:

    familiae Lar pater, alium Larem persequi,

    id. Merc. 5, 1, 5 sq. —
    B.
    Meton., a hearth, dwelling, home (class.; usually in sing.):

    larem corona nostrum decorari volo,

    Plaut. Trin. 1, 2, 1:

    relinquent larem familiarem suum?

    Cic. Verr. 2, 3, 11, § 27:

    ad suum larem familiarem redire,

    id. ib. 2, 3, 54, §

    125: nobis larem familiarem nusquam ullum esse?

    Sall. C. 20:

    paternus,

    Hor. Ep. 2, 2, 51:

    patrius,

    id. S. 1, 2, 56; cf.:

    avitus apto Cum lare fundus,

    id. C. 1, 12, 43:

    gaudens lare certo,

    id. Ep. 1, 7, 58:

    parvo sub lare,

    id. C. 3, 29, 14:

    conductus,

    Mart. 11, 82, 2:

    deserere larem,

    to abandon one's home, Ov. F. 1, 478:

    pelli lare,

    to be driven from a place, id. ib. 6, 362:

    alumnus laris Antenorei,

    i. e. of the city of Padua, Mart. 1, 77, 2: ob eam rem tibi Lare commercioque interdico, Vet. Formul. ap. Paul. Sent. 3, 4, 7.—
    (β).
    In plur., Ov. R. Am. 302:

    jussa pars mutare lares,

    Hor. C. S. 39.— Poet., of a bird's nest:

    avis in ramo tecta laremque parat,

    Ov. F. 3, 242:

    cum rapit Halcyones miserae fetumque laremque,

    Val. Fl. 4, 45.
    2.
    Lăres, ĭum, f., a city in Numidia, Sall. J. 90 Kritz N. cr.

    Lewis & Short latin dictionary > Lares

  • 8 Largus

    1.
    largus, a, um, adj. [perh. for lasgus; Sanscr. root lash, desire; Gr. la- in lilaiomai, lêma; cf. Lat. lascivus], abundant, copious, plentiful, large, much.
    I.
    In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    pabula,

    abundant, Lucr. 5, 869:

    haustus,

    id. 1, 412:

    semen,

    id. 4, 1238:

    imbres,

    id. 1, 282; cf.:

    undae fluminis,

    id. 1, 1031:

    lux,

    id. 2, 806; cf.:

    (sol) cum terras larga luce compleverit,

    Cic. N. D. 2, 19, 49:

    odores,

    Ov. M. 4, 758:

    aër,

    Lucr. 4, 894 — Comp.:

    largior ignis,

    Hor. S. 1, 8, 44:

    largiore vino usus,

    Liv. 40, 14:

    largiora stipendia,

    Tac. A. 1, 31:

    nec potentem amicum Largiora flagito,

    Hor. C. 2, 18, 13.— Sup.:

    munus largissimum edere,

    Suet. Tit. 7 fin.:

    vena largissima ferri,

    Plin. 34, 14, 43, § 149.—
    (β).
    With gen., abounding in any thing:

    largus lacrumarum,

    Plaut. As. 3, 1, 30:

    opum,

    Verg. A. 11, 338: fons largus aquae, Luc. 9, 608:

    comae,

    Sil. 7, 601:

    rapinae,

    id. 8, 250.—
    (γ).
    With abl.:

    audin' hunc, opera ut largus est nocturna?

    Plaut. As. 3, 3, 8:

    folia larga suco,

    Plin. 25, 13, 102, § 161.—
    II.
    In partic., giving abundantly or much, bountiful, profuse, liberal:

    justus, injustus: malignus, largus,

    Plaut. Bacch. 3, 2, 17:

    duo sunt genera largorum, quorum alteri prodigi, alteri liberales,

    Cic. Off. 2, 16, 55:

    largissimus esse,

    id. Verr. 2, 3, 50, § 118:

    largus et exundans ingenii fons,

    Juv. 10, 119:

    largus animo,

    of a generous disposition, Tac. H. 2, 59:

    promissis,

    liberal in promises, Tac. H. 3, 58:

    natura,

    Juv. 10, 301.— Comp.:

    Quid ego concesso pedibus, linguā largior?

    Plaut. As. 2, 2, 24. — Poet.:

    largus animae,

    prodigal of life, Stat. Th. 3, 603.—With inf.:

    spes donare novas largus,

    Hor. C. 4, 12, 19.—Hence, adv. in three forms.
    A.
    largē (class.), abundantly, plentifully, bountifully, liberally:

    large blandus,

    Plaut. Aul. 2, 2, 19:

    large dare,

    Cic. Mur. 4, 10:

    large effuseque donare,

    id. Rosc. Am. 8, 23:

    large et copiose aliquid comparare,

    id. N. D. 2, 47, 121:

    munifice et large dari,

    id. ib. 3, 27, 69:

    large atque honorifice promittere,

    Q. Cic. Petit. Cons. 11, 44:

    large liberaliterque aestimare,

    Cic. Verr. 2, 3, 88, § 204:

    ministrare libertatem alicui,

    id. Rep. 1, 43, 66:

    senatus consultum large factum,

    Tac. A. 6, 15:

    large florescens,

    Plin. 21, 10, 31, § 56:

    large frequentantibus (locum),

    in great numbers, id. 5, 17, 15, § 73:

    large amplecti,

    widely, id. 2, 11, 8, § 50; 17, 19, 30, § 137.— Comp.:

    dare largius,

    Ter. Eun. 5, 9, 48:

    ne potum largius aequo Rideat,

    Hor. Ep. 2, 2, 215.— Sup.:

    copia quam largissime facta,

    Cic. Verr. 2, 1, 61, § 158 Zumpt N. cr. (Klotz, largissima), Plin. 7, 50, 51, § 167.—
    B.
    largĭter, largely, in abundance, plentifully, much; greatly, far (rare in class. prose;

    not used by Cic.),

    Plaut. Truc. 5, 11:

    peccavisti largiter,

    id. Most. 2, 2, 9; cf. id. Ep. 3, 4, 49: apud finitimas civitates largiter posse, to have great weight or influence, Caes. B. G. 1, 18:

    distare,

    Lucr. 6, 1112:

    auferre,

    id. 6, 622; Hor. S. 1, 4, 132:

    discrepare,

    Vitr. 6, 1, 8:

    largius a prisca consuetudine movere,

    Varr. L. L. 10, p. 583.—
    (β).
    Substantively, with gen. (anteand post-class.):

    credo, illic inesse auri et argenti largiter,

    Plaut. Rud. 4, 4, 144; cf.:

    largiter mercedis indipiscar,

    id. ib. 5, 2, 28. —
    * C.
    largĭtus, copiously: quid lacrimas largitus? Afran. ap. Non. 514, 31 (Com. Fragm. v. 212 Rib.).
    2.
    Largus, i, m., a Roman surname, esp. in the gens Scribonia, Cic. Fam. 6, 8, 1; id. de Or. 2, 59, 240:

    P. Largus Caecina,

    Tac. A. 11, 33.—Hence,
    II.
    Largĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Largus, Largian:

    senatusconsultum,

    Just. Inst. 3, 7 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > Largus

  • 9 largus

    1.
    largus, a, um, adj. [perh. for lasgus; Sanscr. root lash, desire; Gr. la- in lilaiomai, lêma; cf. Lat. lascivus], abundant, copious, plentiful, large, much.
    I.
    In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    pabula,

    abundant, Lucr. 5, 869:

    haustus,

    id. 1, 412:

    semen,

    id. 4, 1238:

    imbres,

    id. 1, 282; cf.:

    undae fluminis,

    id. 1, 1031:

    lux,

    id. 2, 806; cf.:

    (sol) cum terras larga luce compleverit,

    Cic. N. D. 2, 19, 49:

    odores,

    Ov. M. 4, 758:

    aër,

    Lucr. 4, 894 — Comp.:

    largior ignis,

    Hor. S. 1, 8, 44:

    largiore vino usus,

    Liv. 40, 14:

    largiora stipendia,

    Tac. A. 1, 31:

    nec potentem amicum Largiora flagito,

    Hor. C. 2, 18, 13.— Sup.:

    munus largissimum edere,

    Suet. Tit. 7 fin.:

    vena largissima ferri,

    Plin. 34, 14, 43, § 149.—
    (β).
    With gen., abounding in any thing:

    largus lacrumarum,

    Plaut. As. 3, 1, 30:

    opum,

    Verg. A. 11, 338: fons largus aquae, Luc. 9, 608:

    comae,

    Sil. 7, 601:

    rapinae,

    id. 8, 250.—
    (γ).
    With abl.:

    audin' hunc, opera ut largus est nocturna?

    Plaut. As. 3, 3, 8:

    folia larga suco,

    Plin. 25, 13, 102, § 161.—
    II.
    In partic., giving abundantly or much, bountiful, profuse, liberal:

    justus, injustus: malignus, largus,

    Plaut. Bacch. 3, 2, 17:

    duo sunt genera largorum, quorum alteri prodigi, alteri liberales,

    Cic. Off. 2, 16, 55:

    largissimus esse,

    id. Verr. 2, 3, 50, § 118:

    largus et exundans ingenii fons,

    Juv. 10, 119:

    largus animo,

    of a generous disposition, Tac. H. 2, 59:

    promissis,

    liberal in promises, Tac. H. 3, 58:

    natura,

    Juv. 10, 301.— Comp.:

    Quid ego concesso pedibus, linguā largior?

    Plaut. As. 2, 2, 24. — Poet.:

    largus animae,

    prodigal of life, Stat. Th. 3, 603.—With inf.:

    spes donare novas largus,

    Hor. C. 4, 12, 19.—Hence, adv. in three forms.
    A.
    largē (class.), abundantly, plentifully, bountifully, liberally:

    large blandus,

    Plaut. Aul. 2, 2, 19:

    large dare,

    Cic. Mur. 4, 10:

    large effuseque donare,

    id. Rosc. Am. 8, 23:

    large et copiose aliquid comparare,

    id. N. D. 2, 47, 121:

    munifice et large dari,

    id. ib. 3, 27, 69:

    large atque honorifice promittere,

    Q. Cic. Petit. Cons. 11, 44:

    large liberaliterque aestimare,

    Cic. Verr. 2, 3, 88, § 204:

    ministrare libertatem alicui,

    id. Rep. 1, 43, 66:

    senatus consultum large factum,

    Tac. A. 6, 15:

    large florescens,

    Plin. 21, 10, 31, § 56:

    large frequentantibus (locum),

    in great numbers, id. 5, 17, 15, § 73:

    large amplecti,

    widely, id. 2, 11, 8, § 50; 17, 19, 30, § 137.— Comp.:

    dare largius,

    Ter. Eun. 5, 9, 48:

    ne potum largius aequo Rideat,

    Hor. Ep. 2, 2, 215.— Sup.:

    copia quam largissime facta,

    Cic. Verr. 2, 1, 61, § 158 Zumpt N. cr. (Klotz, largissima), Plin. 7, 50, 51, § 167.—
    B.
    largĭter, largely, in abundance, plentifully, much; greatly, far (rare in class. prose;

    not used by Cic.),

    Plaut. Truc. 5, 11:

    peccavisti largiter,

    id. Most. 2, 2, 9; cf. id. Ep. 3, 4, 49: apud finitimas civitates largiter posse, to have great weight or influence, Caes. B. G. 1, 18:

    distare,

    Lucr. 6, 1112:

    auferre,

    id. 6, 622; Hor. S. 1, 4, 132:

    discrepare,

    Vitr. 6, 1, 8:

    largius a prisca consuetudine movere,

    Varr. L. L. 10, p. 583.—
    (β).
    Substantively, with gen. (anteand post-class.):

    credo, illic inesse auri et argenti largiter,

    Plaut. Rud. 4, 4, 144; cf.:

    largiter mercedis indipiscar,

    id. ib. 5, 2, 28. —
    * C.
    largĭtus, copiously: quid lacrimas largitus? Afran. ap. Non. 514, 31 (Com. Fragm. v. 212 Rib.).
    2.
    Largus, i, m., a Roman surname, esp. in the gens Scribonia, Cic. Fam. 6, 8, 1; id. de Or. 2, 59, 240:

    P. Largus Caecina,

    Tac. A. 11, 33.—Hence,
    II.
    Largĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Largus, Largian:

    senatusconsultum,

    Just. Inst. 3, 7 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > largus

  • 10 lascive

    lascīvē, adv., v. lascivus fin. A.

    Lewis & Short latin dictionary > lascive

  • 11 lascivia

    lascīvĭa, ae, f. [lascivus], sportiveness, playfulness, frolicsomeness, jollity.
    I.
    In a good sense (class.):

    adulescens plenus amoris ac lasciviae,

    Plaut. Trin. 3, 3, 23:

    hilaritas et lascivia,

    Cic. Fin. 2, 20, 65:

    laeta (agrestium),

    Lucr. 5, 1400:

    ut nudi juvenes, Lycaeum Pana venerantes, per lusum atque lasciviam currerent,

    Liv. 1, 5, 2 Drak.:

    in juvenales lusus lasciviamque versi,

    id. 24, 16, 14; 37, 20, 5: piscium, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24:

    si quid per lasciviam, et non data opera ut furtum committeretur, factum sit,

    Gai. Inst. 3, 181.—Of inanim. things:

    naturae,

    Plin. 11, 37, 45, § 123.—Comic.:

    o virgarum lascivia,

    thou scourge's pastime! Plaut. As. 2, 2, 32.—
    II.
    In a bad sense, wantonness, licentiousness, petulance, impudence, lewdness, lasciviousness (mostly postAug.;

    not in Cic.): quos soluto imperio licentia corruperat,

    Sall. J. 39 fin.;

    with superbia,

    id. ib. 41:

    maledicendi,

    Quint. 9, 2, 76:

    theatralis populi,

    Tac. A. 11, 13: lasciviae [p. 1038] notae, of lewdness, Suet. Calig. 36; cf.:

    Caesonia luxuriae ac lasciviae perditae,

    id. ib. 25: ignoscitur, nisi in lata et incauta neglegentia vel lascivia fuit, Mos. et Rom. Leg. Coll. 12, 5, 2; cf.

    Gai. Inst. l. l. supra. —Of a licentious, prolix style: lasciviae flosculis capi,

    Quint. 2, 5, 22:

    alios recens haec lascivia deliciaeque et omnia ad voluptatem multitudinis imperitae composita delectant,

    id. 10, 1, 43:

    lasciviam a vobis prohibetote,

    impious exultation, Liv. 23, 10, 3 Gronov. ad loc.

    Lewis & Short latin dictionary > lascivia

  • 12 lascivio

    lascīvĭo, ĭi, ītum, 4, v. n. [lascivus], to be wanton, petulant, sportive, to sport, frisk, frolic (not freq. till after the Aug. per.).
    I.
    Lit.: licet lascivire, dum nihil metuas, *Cic. Rep. 1, 40, 63:

    Ap. Claudius ait, lascivire magis plebem quam saevire,

    Liv. 2, 29, 9:

    licentiam lasciviendi permittere militi,

    Suet. Caes. 67:

    eo principio lascivire miles,

    Tac. A. 1, 16:

    exsilit agnus Lascivitque fuga,

    and wantonly frisks away, Ov. M. 7, 321; cf. Col. 6, 24:

    angues... lascivientium piscium modo exsultasse,

    Liv. 27, 5. — Poet.:

    dextera lascivit caesa Tegeatide capra (of the Luperci, who wantonly struck at passers-by),

    Sil. 13, 329:

    ferratus lascivit apex,

    Claud. Rapt. Pros. 2, 145:

    quis lascivit aquis et ab aethere ludit,

    Mart. 4, 3, 7. —Esp.:

    in Venerem,

    to be lascivious, Col. 6, 24, 2.—
    II.
    Trop., to indulge in license of language or style (a favorite expression of Quintilian):

    lascivimus syntonorum modis saltitantes,

    Quint. 9, 4, 142; cf. id. 11, 1, 56:

    toto et rerum et verborum et compositionis genere lasciviunt,

    id. 4, 2, 39:

    puerilibus sententiolis,

    id. 12, 10, 73; cf. id. 9, 4, 28; 9, 4, 6:

    Ovidius lascivire in Metamorphosesi solet,

    Quint. 4, 1, 77.

    Lewis & Short latin dictionary > lascivio

  • 13 lasciviter

    lascīvĭter, adv., v. lascivus fin. B.

    Lewis & Short latin dictionary > lasciviter

  • 14 lascivulus

    lascīvŭlus, a, um, adj. dim. [lascivus], a little or somewhat wanton: manus, Laev. ap. Prisc. p. 903 P.

    Lewis & Short latin dictionary > lascivulus

  • 15 petulans

    pĕtŭlans, antis, adj. [prop. part. of the obsol. petulo, from peto, qs. falling upon or assailing in jest, i. e.], forward, pert, saucy, impudent, wanton, freakish, petulant.
    I.
    In gen. (class.;

    syn.: protervus, lascivus, procax): petulantes et petulci etiam appellantur, qui protervo impetu, et crebro petunt laedendi alterius gratiā,

    Fest. p. 206 Müll.:

    homo,

    Cic. de Or. 2, 75, 305:

    effuse petulans,

    id. Pis. 5, 10:

    animalia,

    Gell. 17, 20, 8:

    pictura,

    Plin. 35, 11, 40, § 140:

    petulans et furiosum genus dicendi,

    Cic. Brut. 68, 241:

    Tarentum,

    Juv. 6, 297.— Comp., Arn. 4, 151.— Sup.:

    imitatio petulantissima,

    Petr. 92.—
    II.
    In partic., wanton, lascivious (class.):

    si petulans fuisset in aliquā generosā nobili virgine,

    Cic. Par. 3, 1, 20.— Adv.: pĕtŭlanter, pertly, wantonly, impudently, petulantly (class.):

    in aliquem invehi,

    Cic. Att. 2, 19, 3:

    vivere,

    id. Cael. 16, 38.— Comp.:

    petulantius,

    Cic. Cael. 3, 6. — Sup.:

    petulantissime,

    Cic. Att. 9, 19, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > petulans

  • 16 petulanter

    pĕtŭlans, antis, adj. [prop. part. of the obsol. petulo, from peto, qs. falling upon or assailing in jest, i. e.], forward, pert, saucy, impudent, wanton, freakish, petulant.
    I.
    In gen. (class.;

    syn.: protervus, lascivus, procax): petulantes et petulci etiam appellantur, qui protervo impetu, et crebro petunt laedendi alterius gratiā,

    Fest. p. 206 Müll.:

    homo,

    Cic. de Or. 2, 75, 305:

    effuse petulans,

    id. Pis. 5, 10:

    animalia,

    Gell. 17, 20, 8:

    pictura,

    Plin. 35, 11, 40, § 140:

    petulans et furiosum genus dicendi,

    Cic. Brut. 68, 241:

    Tarentum,

    Juv. 6, 297.— Comp., Arn. 4, 151.— Sup.:

    imitatio petulantissima,

    Petr. 92.—
    II.
    In partic., wanton, lascivious (class.):

    si petulans fuisset in aliquā generosā nobili virgine,

    Cic. Par. 3, 1, 20.— Adv.: pĕtŭlanter, pertly, wantonly, impudently, petulantly (class.):

    in aliquem invehi,

    Cic. Att. 2, 19, 3:

    vivere,

    id. Cael. 16, 38.— Comp.:

    petulantius,

    Cic. Cael. 3, 6. — Sup.:

    petulantissime,

    Cic. Att. 9, 19, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > petulanter

  • 17 renideo

    rĕ-nīdĕo ( perf. reniduit, emeidiasen, Gloss. Philox.), ēre, v. n. [perh. kindr. with nizô], to shine again, shine back; to glitter, glisten, be bright or resplendent ( poet. and not freq. till after the Aug. period).
    I.
    Lit.:

    nec domus argento fulgenti auroque renidet,

    Lucr. 2, 27:

    ut pura nocturno renidet Luna mari Gnidiusve Gyges,

    Hor. C. 2, 5, 19:

    non ebur neque aureum Meā renidet in domo lacunar,

    id. ib. 2, 18, 2; so,

    sparsa orichalca,

    Stat. Th. 10, 660:

    ostrum, Petr. poët. 119, 29: circum renidentes Lares,

    i. e. shining from the reflection of the fire, Hor. Epod. 2, 66: late fluctuat omnis Aere renidenti tellus, with gleaming brass (of arms), Verg. G. 2, 282 (cf.:

    aere renidescit tellus,

    Lucr. 2, 326).—
    II.
    Trop.
    * A.
    In gen., to shine:

    jam sola renidet in Stilichone salus,

    Claud. in Eutr. 2, 501.—
    B.
    In partic., to shine or beam for joy, to be glad, cheerful:

    (puer Icarus) ore renidenti Captabat plumas,

    Ov. M. 8, 197; Val. Fl. 4, 234:

    tractabat ceram puer pennasque renidens,

    id. A. A. 2, 49:

    puer,

    Stat. Th. 4, 789; cf.:

    hilarior protinus renidet oratio,

    Quint. 12, 10, 28.— With object-clause, as cause of the joy: adjecisse praedam Torquibus exiguis [p. 1565] renidet, rejoices, Hor. C. 3, 6, 12.—
    2.
    Transf. (by a natural figure, as, conversely, ridere is used poet. for splendere, Hor. C. 4, 11, 6 al.), to smile, laugh (syn. subrideo):

    homo renidens,

    smiling, Liv. 35, 49; Tac. A. 15, 66:

    ad haec renidens Milo... inquit,

    App. M. 2, p. 120, 16:

    Tiberius torvus aut falsum renidens vultu,

    Tac. A. 4, 60; cf.:

    torvum renidens,

    Amm. 14, 9, 6; Tac. H. 4, 43:

    renidenti cohibens suspiria vultu,

    Val. Fl. 4, 359:

    (Cupido) Iste lascivus puer ac renidens,

    Sen. Hippol. 277:

    Egnatius quod candidos habet dentes, Renidet usquequaque,

    Cat. 39, 1 sq. —
    * b.
    With dat. (like arridere), to smile upon, be gracious to:

    mihi renidens Fortuna,

    App. M. 10, p. 246, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > renideo

См. также в других словарях:

  • lascivus — vgl. lasziv …   Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke

  • lascif — lascif, ive [ lasif, iv ] adj. • 1488; lat. lascivus 1 ♦ Vieilli Fortement enclin aux plaisirs amoureux. ⇒ libidineux, luxurieux, sensuel, voluptueux. « mon tempérament ardent et lascif » (Rousseau). 2 ♦ Qui est empreint d une grande sensualité.… …   Encyclopédie Universelle

  • lasziv — heikel; zotig; anzüglich; derb; ungehörig; schlüpfrig; zweideutig; anstößig; anrüchig; frivol; nicht salonfähig; über …   Universal-Lexikon

  • lasciv — LASCÍV, Ă, lascivi, e, adj. (Despre gesturi, cuvinte etc.) Care aţâţă la plăceri senzuale; senzual, voluptuos; obscen, imoral. – Din fr. lascif, lat. lascivus. Trimis de Joseph, 13.05.2004. Sursa: DEX 98  LASCÍV adj. impudic, obscen, senzual,… …   Dicționar Român

  • Tibor Serly — [IPA|ˈtibor ˈʃɛrli] (Losonc, 25 November 1901 – London, 8 October 1978) was a Hungarian violist, violinist and composer. He was one of the students of Zoltán Kodály. He greatly admired and became a young apprentice of Béla Bartók. His association …   Wikipedia

  • Tibor Serly — (Losonc, Hungría, 25 de noviembre de 1901 – Londres, 8 de octubre de 1978) fue un solista de viola y compositor húngaro, cuya mayor celebridad se debe a haber completado algunas obras póstumas de Béla Bartók. Biografía Tibor Serly nació en la… …   Wikipedia Español

  • lascivo — (Del lat. lascivus, juguetón.) ► adjetivo 1 De la lascivia: ■ sus lascivas palabras no agradaron al público. SINÓNIMO lujurioso ► adjetivo/ sustantivo 2 Que muestra una exagerada inclinación a los placeres sexuales. SINÓNIMO lujurioso 3 Que es… …   Enciclopedia Universal

  • lasciveté — [ lasivte ] ou lascivité [ lasivite ] n. f. • XVe, 1511; bas lat. lascivitas, de lascivus ♦ Littér. Caractère lascif. ⇒ lubricité, sensualité. ⊗ CONTR. Chasteté, froideur. ● lascivité ou lasciveté nom féminin (bas latin lascivitas, atis)… …   Encyclopédie Universelle

  • lascivité — lasciveté [ lasivte ] ou lascivité [ lasivite ] n. f. • XVe, 1511; bas lat. lascivitas, de lascivus ♦ Littér. Caractère lascif. ⇒ lubricité, sensualité. ⊗ CONTR. Chasteté, froideur. ● lascivité ou lasciveté nom féminin (bas latin lascivitas,… …   Encyclopédie Universelle

  • lascive — ● lascif, lascive adjectif (latin lascivus, folâtre) Qui incite à la sensualité : Une danse lascive. ● lascif, lascive (synonymes) adjectif (latin lascivus, folâtre) Qui incite à la sensualité Synonymes : érotique …   Encyclopédie Universelle

  • lascif — lascif, ive (la ssif, ssi v ) adj. 1°   Qui se plaît à bondir et à jouer (sens primitif du latin lascivus). •   Partout où la nature est gracieuse et belle, Où le chevreau lascif mord le cytise en fleurs, V. HUGO F. d aut. 38. 2°   Qui est enclin …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»