Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

lascīvĭa

  • 1 lascivia

    lascīvia, ae, f. (lascivus), der Mutwille, I) im guten Sinne, die Schäkerei, ausgelassene Lustigkeit, -Fröhlichkeit, hilaritas et lascivia, Cic.: lusus atque lascivia, Cic.: nec lasciviā nec risu, Cic.: lasc. piscium, Pacuv. tr. fr.: v. Delphin, Plin. ep. 9, 33, 9: übtr., naturae, Plin.: lascivia virgarum, auf dessen Rücken die Prügel ihren Mutwillen ausüben, d.i. der oft Schläge bekommt, Plaut. – II) im üblen Sinne, a) die Ausgelassenheit, Überhebung, Zügellosigkeit, zügellose Laune, ungebundene-, zügellose Lebensweise, Ausschweifungen (Ggstz. continentia, modestia), quos soluto imperio licentia atque lascivia corruperat, Sall.: modestiam praeferre (zur Schau tragen) et lasciviā uti, v. Frauen, Tac.: per lasciviam ad certamen luctandi accendi, Tac.: lasciviam a vobis prohibetote, haltet Überhebung (in religiösen Dingen) von euch fern, überhebt euch nicht, Liv.: oculorum lasciviā (an wollüstigen Blicken) omnes feminas anteire, Iustin.; vgl. oculi (sunt aptissimi) ad petulantem lasciviam, Rut. Lup.: Ggstz., Plinio in poëmatis lasciviam, in moribus constitisse censuram (strenge Lebensweise), Auson. Cento nupt. (XXVIII) 4. p. 146, 14 Schenkl. – Plur., temulentiae lasciviae, Val. Max.: pares lasciviae ad cupidinem et fastidia, Tac.: lascivias exercuisse cum filia, seinen Lüsten gefrönt haben, Arnob. – b) die Ziererei, Geziertheit im Ausdruck, Quint. 2, 5, 22: verb. lascivia deliciaeque (Blümelei), Ouint. 10, 1, 43.

    lateinisch-deutsches > lascivia

  • 2 lascivia

    lascīvia, ae, f. (lascivus), der Mutwille, I) im guten Sinne, die Schäkerei, ausgelassene Lustigkeit, - Fröhlichkeit, hilaritas et lascivia, Cic.: lusus atque lascivia, Cic.: nec lasciviā nec risu, Cic.: lasc. piscium, Pacuv. tr. fr.: v. Delphin, Plin. ep. 9, 33, 9: übtr., naturae, Plin.: lascivia virgarum, auf dessen Rücken die Prügel ihren Mutwillen ausüben, d.i. der oft Schläge bekommt, Plaut. – II) im üblen Sinne, a) die Ausgelassenheit, Überhebung, Zügellosigkeit, zügellose Laune, ungebundene-, zügellose Lebensweise, Ausschweifungen (Ggstz. continentia, modestia), quos soluto imperio licentia atque lascivia corruperat, Sall.: modestiam praeferre (zur Schau tragen) et lasciviā uti, v. Frauen, Tac.: per lasciviam ad certamen luctandi accendi, Tac.: lasciviam a vobis prohibetote, haltet Überhebung (in religiösen Dingen) von euch fern, überhebt euch nicht, Liv.: oculorum lasciviā (an wollüstigen Blicken) omnes feminas anteire, Iustin.; vgl. oculi (sunt aptissimi) ad petulantem lasciviam, Rut. Lup.: Ggstz., Plinio in poëmatis lasciviam, in moribus constitisse censuram (strenge Lebensweise), Auson. Cento nupt. (XXVIII) 4. p. 146, 14 Schenkl. – Plur., temulentiae lasciviae, Val. Max.: pares lasciviae ad cupidinem et fastidia, Tac.: lascivias exercuisse cum filia, seinen Lüsten gefrönt haben, Arnob. – b) die Ziererei, Geziertheit im Aus-
    ————
    druck, Quint. 2, 5, 22: verb. lascivia deliciaeque (Blümelei), Ouint. 10, 1, 43.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > lascivia

  • 3 lascivia

    lascīvĭa, ae, f. [lascivus], sportiveness, playfulness, frolicsomeness, jollity.
    I.
    In a good sense (class.):

    adulescens plenus amoris ac lasciviae,

    Plaut. Trin. 3, 3, 23:

    hilaritas et lascivia,

    Cic. Fin. 2, 20, 65:

    laeta (agrestium),

    Lucr. 5, 1400:

    ut nudi juvenes, Lycaeum Pana venerantes, per lusum atque lasciviam currerent,

    Liv. 1, 5, 2 Drak.:

    in juvenales lusus lasciviamque versi,

    id. 24, 16, 14; 37, 20, 5: piscium, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24:

    si quid per lasciviam, et non data opera ut furtum committeretur, factum sit,

    Gai. Inst. 3, 181.—Of inanim. things:

    naturae,

    Plin. 11, 37, 45, § 123.—Comic.:

    o virgarum lascivia,

    thou scourge's pastime! Plaut. As. 2, 2, 32.—
    II.
    In a bad sense, wantonness, licentiousness, petulance, impudence, lewdness, lasciviousness (mostly postAug.;

    not in Cic.): quos soluto imperio licentia corruperat,

    Sall. J. 39 fin.;

    with superbia,

    id. ib. 41:

    maledicendi,

    Quint. 9, 2, 76:

    theatralis populi,

    Tac. A. 11, 13: lasciviae [p. 1038] notae, of lewdness, Suet. Calig. 36; cf.:

    Caesonia luxuriae ac lasciviae perditae,

    id. ib. 25: ignoscitur, nisi in lata et incauta neglegentia vel lascivia fuit, Mos. et Rom. Leg. Coll. 12, 5, 2; cf.

    Gai. Inst. l. l. supra. —Of a licentious, prolix style: lasciviae flosculis capi,

    Quint. 2, 5, 22:

    alios recens haec lascivia deliciaeque et omnia ad voluptatem multitudinis imperitae composita delectant,

    id. 10, 1, 43:

    lasciviam a vobis prohibetote,

    impious exultation, Liv. 23, 10, 3 Gronov. ad loc.

    Lewis & Short latin dictionary > lascivia

  • 4 lascīvia

        lascīvia ae, f    [lascivus], sportiveness, playfulness, frolicsomeness, jollity: lasciviā Diffluit, T.: hilaritas et lascivia: per lusum atque lasciviam currere, L.— Wantonness, licentiousness: quos licentia atque lascivia corruperat, S.: lasciviam a vobis prohibetote, impious exultation, L.
    * * *
    playfulness; wantonness, lasciviousness

    Latin-English dictionary > lascīvia

  • 5 lascivia

    lascīvia, ae f. [ lascivus ]
    1) весёлость, резвость, шаловливость, игривость (l. et risus C)
    virgarum l. шутл. Pl — жертва розог, вечно избиваемый человек
    2) распущенность, разнузданность (l. maledicendi Q; modestiam praeferre et lasciviā uti T); распутство (luxuria et l. Su)
    3) ритор. прикрасы, цветистость стиля Q

    Латинско-русский словарь > lascivia

  • 6 lascivia

    lascivia lascivia.ae f разврат

    Латинско-русский словарь > lascivia

  • 7 lascivia

    lascivia lascivia.ae f разврат, распутство

    Латинско-русский словарь > lascivia

  • 8 lascivia

    шалость (pr. I. 4, 9. Gai. III. 202).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > lascivia

  • 9 lascivia

    , ae f
      распутство, разврат

    Dictionary Latin-Russian new > lascivia

  • 10 corrumpo

    corrumpo, ĕre, rūpi, ruptum [cum + rumpo] - tr. -    - inf. passif corrumpier Lucr. 6, 18 II orth. conr- N.-Tir. 46, 63 II corumptum Lucr. 6, 1135 [mss]. [st1]1 [-] détruire, anéantir.    - corrumpere frumentum flamine atque incendio, Caes. BG. 7, 55, 8: détruire le blé par l'eau et par le feu.    - cf. Caes. BG. 7, 64, 3 ; BC. 2, 10, 6 ; Sall. J. 55, 8 ; 76, 6 ; Liv. 22. 11, 5 ; 25, 11.    - res familiares corruperant, Sall. J. 64, 6: ils avaient réduit à néant leur fortune.    - corrumpere magnas opportunitates, Sall. C. 43, 3: réduire à néant de belles occasions.    - libertas corrumpebatur, Tac. An. 1, 75: la liberté disparaissait [st1]2 [-] fig. gâter, détériorer [physiquement ou moralement].    - aqua corrumpitur, Cic. Nat. 2, 20: l'eau se corrompt.    - pabulum et aquarum fontis corrumpere, Sall. J. 55, 8: il empoisonnait le fourrage et les sources.    - sanguis corruptus, Cic. Tusc. 4, 23: sang gâté.    - corrumpere oculos, Plaut. Merc. 501: gâter ses yeux [en pleurant].    - corrumpere litteras publicas, Cic. Verr. 1, 60; tabulas, Arch. 8: falsifier des registres officiels.    - corrumpere nomen alicujus, Sall. J. 18, 10: altérer le nom de qqn dans la prononciation.    - corrumpitur oratio, Quint. 8, 3, 58: le style se gâte.    - os in peregrinum sonum corruptum, Quint. 1, 1, 13: prononciation qui s'altère en prenant des sons étrangers.    - magnas opportunitates corrumpere, Sall. C. 43, 3: perdre de belles occasions. [st1]3 [-] corrompre, pervertir, dépraver, séduire, suborner, gagner (qqn).    - corrumpere mores civitatis, Cic. Leg. 3, 32, corrompre les moeurs d'une cité.    - Hannibalem ipsum Capua corrrupit, Cic. Agr. 1, 20: Capoue a gâté Hannibal lui-même.    - non se luxu neque inertiae corrumpendum dedit, Sall. J. 6: il ne se laissa pas corrompre par le luxe et la mollesse.    - homo corruptus, Cic. Cat. 2, 7: homme corrompu, débauché.    - milites soluto imperio licencia atque lascivia corruperat, Sall. J. 39, 5: le commandement s'étant relâché, l'armée avait été corrompue par la licence et le désordre.    - mulierem corrumpere: corrompre, séduire une femme. --- Ter. Haut. 231; Tac. An. 4, 7 ; Suet. Caes. 50, etc.    - nec me laudandis majoribus meis corrupisti, Cic. Fin. 1, 33: et tu ne m'as pas amadoué en louant mes ancêtres.    - corrumpere aliquem pecuniā, Cic. Off. 2, 53, corrompre qqn à prix d'argent.    - judicium corruptum, Cic. Clu. 4: jugement acheté. --- cf. 63 ; 64 ; 73, etc. ; Mil. 46.    - ad sententias judicum corrumpendas, Cic. Clu. 125, pour acheter la sentence des juges.
    * * *
    corrumpo, ĕre, rūpi, ruptum [cum + rumpo] - tr. -    - inf. passif corrumpier Lucr. 6, 18 II orth. conr- N.-Tir. 46, 63 II corumptum Lucr. 6, 1135 [mss]. [st1]1 [-] détruire, anéantir.    - corrumpere frumentum flamine atque incendio, Caes. BG. 7, 55, 8: détruire le blé par l'eau et par le feu.    - cf. Caes. BG. 7, 64, 3 ; BC. 2, 10, 6 ; Sall. J. 55, 8 ; 76, 6 ; Liv. 22. 11, 5 ; 25, 11.    - res familiares corruperant, Sall. J. 64, 6: ils avaient réduit à néant leur fortune.    - corrumpere magnas opportunitates, Sall. C. 43, 3: réduire à néant de belles occasions.    - libertas corrumpebatur, Tac. An. 1, 75: la liberté disparaissait [st1]2 [-] fig. gâter, détériorer [physiquement ou moralement].    - aqua corrumpitur, Cic. Nat. 2, 20: l'eau se corrompt.    - pabulum et aquarum fontis corrumpere, Sall. J. 55, 8: il empoisonnait le fourrage et les sources.    - sanguis corruptus, Cic. Tusc. 4, 23: sang gâté.    - corrumpere oculos, Plaut. Merc. 501: gâter ses yeux [en pleurant].    - corrumpere litteras publicas, Cic. Verr. 1, 60; tabulas, Arch. 8: falsifier des registres officiels.    - corrumpere nomen alicujus, Sall. J. 18, 10: altérer le nom de qqn dans la prononciation.    - corrumpitur oratio, Quint. 8, 3, 58: le style se gâte.    - os in peregrinum sonum corruptum, Quint. 1, 1, 13: prononciation qui s'altère en prenant des sons étrangers.    - magnas opportunitates corrumpere, Sall. C. 43, 3: perdre de belles occasions. [st1]3 [-] corrompre, pervertir, dépraver, séduire, suborner, gagner (qqn).    - corrumpere mores civitatis, Cic. Leg. 3, 32, corrompre les moeurs d'une cité.    - Hannibalem ipsum Capua corrrupit, Cic. Agr. 1, 20: Capoue a gâté Hannibal lui-même.    - non se luxu neque inertiae corrumpendum dedit, Sall. J. 6: il ne se laissa pas corrompre par le luxe et la mollesse.    - homo corruptus, Cic. Cat. 2, 7: homme corrompu, débauché.    - milites soluto imperio licencia atque lascivia corruperat, Sall. J. 39, 5: le commandement s'étant relâché, l'armée avait été corrompue par la licence et le désordre.    - mulierem corrumpere: corrompre, séduire une femme. --- Ter. Haut. 231; Tac. An. 4, 7 ; Suet. Caes. 50, etc.    - nec me laudandis majoribus meis corrupisti, Cic. Fin. 1, 33: et tu ne m'as pas amadoué en louant mes ancêtres.    - corrumpere aliquem pecuniā, Cic. Off. 2, 53, corrompre qqn à prix d'argent.    - judicium corruptum, Cic. Clu. 4: jugement acheté. --- cf. 63 ; 64 ; 73, etc. ; Mil. 46.    - ad sententias judicum corrumpendas, Cic. Clu. 125, pour acheter la sentence des juges.
    * * *
        Corrumpo, corrumpis, corrupi, pen. prod. corruptum, corrumpere, Vitiare: tam ad animum, quam ad corpus refertur. Plin. Corrompre, Gaster.
    \
        Corrumpere aliquem ex optimo. Plaut. D'un bon fils faire un mauvais garson.
    \
        Fontes. Sallust. Gaster, Infecter, Empoisonner.
    \
        Otia corrumpunt corpus. Ouid. Gastent.
    \
        Corrumpere igni. Sallust. Gaster par feu et destruire.
    \
        Literas corrumpere. Cic. Faulser, Falsifier.
    \
        Opportunitates corrumpere. Sallust. Perdre les occasions et opportunitez, ou commoditez.
    \
        Pisces corrumpuntur. Terent. Se gastent.
    \
        Rem familiarem corrumpere. Sallust. Despendre et gaster ses biens.

    Dictionarium latinogallicum > corrumpo

  • 11 diffluo

    dif-fluo, flūxī, flūxum, ere
    1) расплываться, разливаться ( humor diffluit Lcr); разделяться в своём течении, растекаться ( Rhenus diffluit — v. l. defluit — in plures partes Cs)
    2) истекать, обливаться (d. sudore Ph, PM)
    3) тонуть, утопать (luxuriā et lasciviā Ter; deliciis, otio C)
    4) рассыпаться, разлетаться, рассеиваться ( diffluunt juga montium Sen); погибать ( natura animantium diffluit Lcr)

    Латинско-русский словарь > diffluo

  • 12 oppidanus

    I oppidānus, ī m. [ oppidum ]
    горожанин (преим. провинциал) Cs, bAl, T
    II oppidānus, a, um [ oppidum ]
    1) городской, из небольшого города ( senex C)
    2) презр. местечковый, провинциальный (genus dicendi C; lascivia T)

    Латинско-русский словарь > oppidanus

  • 13 accio

    ac-cio, (ad-cio), īvī (iī), ītum, īre, herbeiziehen = herbei- od. herkommen lassen, herbescheiden, einladen, berufen, I) eig.: tu invita mulieres, ego accivero pueros, Cic. – m. Ang. von wo? haruspices ex Etruria, Cic.: fabros undique ex Etruria, Liv.: classem ex Graecia, Curt.: alqm a Benevento, Liv.: parentes sponsumque ab domo, Liv.: novos milites ab domo, Liv.: dictatorem ab exercitu, Liv.: Aesculapium Epidauro, Lact. – mit Ang. wohin? alqm domum, in curiam, Suet.: alqm in Hirpinos, Liv. – m. Ang. des Zweckes, alqm ad regnandum Romam Curibus, Cic.: alqm ad eam rem consultandam ex Etruria, Liv.: alqm ad consultandum ex Athamania, Liv.: alqm in regnum ultro od. Romam, Liv.: alqm in consilium, Liv.: alqm in adoptionem, Tac.: alqm auxilio, Tac.: alqm super ea re, Liv. 8, 3, 10: m. dopp. Acc., alqm doctorem (als L.) filio, Cic. de or. 3, 141. – accita scientia arsque haruspicum, von außen eingeführte, Tac.: accita lascivia, ausländisches Treiben, Tac. – II) übtr.: mortem laetus accivit, rief den Tod freudig herbei, Flor.: quam (mortem) ille conscientiā acciverat, der eine Folge seines bösen Gewissens war, Vell. / synk. Imperf. accibant, Lucr. 5, 994.

    lateinisch-deutsches > accio

  • 14 continentia

    continentia, ae, f. (contineo), I) das Ansichhalten, a) das physische, Suet. Claud. 32. – b) das moral., das Ansichhalten bei Leidenschaften u. Begierden, die Selbstbeherrschung, die Enthaltsamkeit, Mäßigung, Uneigennützigkeit u. dgl. (griech. εγκράτεια; Ggstz. libido, libidines, lascivia, insolentia [Übertreibung im Aufwande, Verschwendung]; verb. abstinentia et continentia, Ggstz. avaritia), continentia principum (Ggstz. cupiditates principum), Cic.: hinc continentia, illinc libido, Cic.: conferte huius libidines cum illius continentia, Cic.: in milite modestiam et continentiam desiderare, Caes.: aequitate et continentiā tueri socios, Cic. – m. in u. Abl., continentia in omni victu cultuque corporis, Cic. de off. 2, 86. – II) die Verfassung, mundi, Chalcid. Tim. 32 C.: oculi, ibid. 246. – III) der wesentliche Bestand, orationis, Chalcid. Tim. 44: corporis, ibid. 304. – dah. der Hauptinhalt, Macr. somn. Scip. 2, 12. § 2. Hier. in Isai. 5, 20 in. u. 5, 3, 11: u. de expositione Vergilianae continentiae, Titel einer Schrift des Fulgentius am Hygin. ed. Muncker u. ed. Staver. – IV. die Grenznachbarschaft, Grenznähe, Solin. 7, 26. Macr. sat. 5, 15. § 5.

    lateinisch-deutsches > continentia

  • 15 corrumpo

    cor-rumpo, rūpī, ruptum, ere (con u. rumpo), I) der Existenz nach verderben, zuschanden machen, bis zur Unbrauchbarkeit beschädigen, zunichte machen, vernichten, a) mater. Objj.: α) übh.: sua frumenta c. aedificiaque incendere, Caes.: c. alimenta, Curt. – m. Ang. wodurch? womit? reliquum frumentum flumine atque incendio, Caes.: vineas igni et lapidibus, Sall.: coria igni ac lapidibus, Caes.: illa (aurum atque argentum) et domum et semet igni, Sall.: se suosque cum omnibus copiis suis ferro et igni, Flor.: alia opera disicere, alia igni c., Liv. (u. so oft c. igni, s. Fabri Sall. Iug. 76, 7. Duker Flor. 2, 6, 6). – v. lebl. Subjj., pituitae cursus acerrimus sequitur exulceratisque vehementer oculis aciem quoque ipsam corrumpit, Cels.: corrumpente (frumentum) umore, Plin. – β) das Vermögen zugrunde richten, ruinieren, res familiares, Sall.: saevius aut lenius agendo rem domini, Col.

    b) Zustände usw., etwas verderben, zunichte machen = untergraben, zuschanden machen, vereiteln, verscherzen, verspielen, sich od. jmd. um etw. bringen, gratiam (die Gunst), Phaedr.: dei beneficia, Sen.: fidem artis (den Glauben an die Kunst), Tac.: corrupta totiens victoria, Tac.: c. libertatem, Tac.: ob rem corruptam domi poenas metuere, Sall.: se suasque spes c., Sall. – mit Ang. wem? durch Dat., ille mihi hodie corrupit diem, Plaut. – m. Ang. wodurch? womit? durch Abl., tot meritorum gratiam (den Dank für so viele V.) maiore culpā, quam causa culpae est, Liv.: dubitando et prolatando magnas opportunitates, Sall.: his factis magnifice gestarum rerum gloriam, Val. Max.: multo dolore corrupta voluptas, ein zunichte gemachtes, zu Wasser gewordenes, Hor.: quodcumque addebatur subsidio, id corruptum timore fugientium, wurde vereitelt, Caes.

    II) seiner guten Beschaffenheit nach zum Schlechtern verändern, verderben, verschlechtern, verfälschen, verhunzen, herunterbringen, im Passiv corrumpi = verderben (intr.), in Verderbnis übergehen, herunterkommen, a) physisch: α) übh.: pabulum et aquarum fontes, Sall.: vinum, oleum ceterasque res, quae ad victum parari solent, Auct. b. Afr.: Aeschinus odiose cessat; prandium corrumpitur, Ter.: assa caro danda est et valens, quae non facile corrumpitur, Cels.: conclusa aqua facile corrumpitur, Cic. – von lebl. Subjj., morbo caeli coorta tempestas corrupit lacus, verpestete, Verg.: aqua amara, quae corrumpit dulcem, Curt.: hoc medicamentum stomachum non corrumpit, Scrib. – mit Ang. wodurch? durch Abl., nec casiā liquidi corrumpitur usus olivi, Verg.: Ceres corrupta undis, Verg.: animadvertit rura neglegentiā villici corrupta et perdita, Val. Max.: vino forma perit, vino corrumpitur aetas, Prop. – m. Ang. wohin? wozu? durch in u. Akk., umor ex hordeo aut frumento in quandam similitudinem vini corruptus, Tac. Germ. 23, 1: vinum in acorem corrumpitur, Macr. sat. 7, 12, 11. – β) den Körper und dessen Teile verderben, zuschanden machen, entstellen, bei Angabe wodurch? womit? m. Abl., ne plora; oculos corrumpis tales, Plaut.: quid fles et madidos lacrimis corrumpis ocellos, Ov.: teneros c. febribus artus, Ov.: dentibus ungues, zernagen, zerbeißen, Prop.: forma ne illā quidem sorte corrupta, Curt.: corpus exanimum nulla tabe, ne minimo quidem livore corruptum, Curt. – u. leb. Wesen, den Kräften nach herunterbringen, abmergeln, im Passiv = herunterkommen, abfallen, corrumpi equos in insula inclusos, Liv.; vgl. corrupti equi macie, Caes.: quia corruptos nuper viderat boves, Phaedr.

    b) dem Laute, der Aussprache nach verderben, verhunzen, verdrehen, entstellen, Chloris eram, quae Flora vocor; corrupta Latino nominis est nostri littera Graeca sono, Ov. – nomen eorum paulatim Libyes corrupere, barbarā linguā Mauros pro Medis appellantes, Sall.: videri potest (Nilus) non alio nomine appellari, sed a barbaro ore corruptus, Mela. – m. Ang. wohin? wozu? durch in u. Akk., os in peregrinum sonum corruptum, Quint.: littera continuata cum insequente in naturam eius corrumpitur, Quint.

    c) dem Sinne, Inhalte nach verderben, verfäl schen, entstellen, interpolieren, Schriften, Urkunden, c. litteras od. tabulas publicas, Cic.: u. so bl. c. litteras (Urkunden), Cic. – u. m. Ang. womit? durch Abl., tabulas publicas municipii manu suā c., Cic.: actorum eiusdem (Caesaris) insertis falsis regnis civitatibusque corrupti commentarii, Vell. – u. die Rede (Ggstz. ornare), totidem generibus corrumpitur oratio, quot ornatur, Quint. – m. Ang. wohin? wozu? durch in u. Akk., corruptae in adulationem causae, zur Schmeichelei entstellte Gründe, Tac. – von lebl. Subjj., illa temeraria laudatrix, fama popularis, simulatione honestatis formam eius (gloriae) pulchritudinemque corrumpit, entstellt, gibt ein Zerrbild (eine Karikatur) von usw., Cic. Tusc. 3, 4.

    d) moralisch verderben, teils Zustände u. dgl., entweihen, entehren, herabwürdigen, schänden, zerrütten (Ggstz. corrigere), mores civitatis, Nep. u. (Ggstz. corrigere) Cic.; vgl. corrumpi mores (puerorum) in scholis, Quint.: c. disciplinam castrorum od. bl. disciplinam (Mannszucht), Plin. pan. u. Tac.: huius urbis iura et exempla corrumpere domesticāque immanitate nostrae civitatis humanitatem inquinare, Cic.: c. acceptam nobilitatem, Sall.: cubicula principum feminarum, Tac. – non est opus fide, quam neque cupiditas corrumpat, nec gratia avertat, nec metus frangat? Quint.: me non ullae poterunt corrumpere taedae, keine andere Liebesflamme wird mich entweihen, Prop. – m. Ang. wodurch? durch Abl., humilibus per omnes tribus divisis forum et campum c., Liv.: inter tanta vitia aetas (meine schwache Jugend) ambitione corrupta tenebatur, Sall.: corrupti mores depravatique sunt admiratione divitiarum, Cic.: longā consuetudine corruptos depravatosque mores principatus reformare et corrigere, Plin. pan. – mit Ang. wohin? wozu? durch in u. Akk., omnium partium decus in mercedem corruptum erat, Sall. hist. fr. 1, 13 D. u. Kr.: non corrumpi ea in deterius, quae aliquando a malis fiunt, Plin. ep. 5, 3, 6. – teils Personen u. dgl. = verderben, corrumpere iuventutem (zB. von Sokrates), Quint.: tu illum corrumpi sinis, Ter.: non se luxu (luxui) neque inertiae corrumpendum dare, Sall.: u. v. lebl. Subjj., ne otium corrumperet militem, Vell.: milites soluto imperio licentia atque lascivia corruperat, Sall.: invidia vulgi vanum ingenium dictatoris corrupit, Liv.: haec (natura, natürlicher Gang) Curionem, haec Hortensii filium, non patrum culpa, corrupit, Cic.: quae manus obscenas depinxit prima tabellas, illa puellarum ingenuos corrupit ocellos, hat vergiftet den Blick, Prop. – m. Ang. wodurch? durch Abl., c. alqm pecuniā (vgl. unten no. α), Cic.: c. exercitum largiendo, Quint.: populus largitione magistratuum corruptus est, Nep.: corrumpi felicitate, vom Glücke verdorben (verwöhnt) werden, Ps. Quint. decl.: corruptus largitionibus animus, Cic.: postquam luxu atque desidiā civitas corrupta est, Sall.: genus hominum ad honestatem natum malo cultu pravisque opinionibus corruptum, Cic.: iudicia corrupta et contaminata paucorum vitio ac turpitudine, Cic.

    Insbes.: α) durch irgend ein Mittel zu einer unrechten Handlung verführen, verleiten, durch Geld usw. = bestechen, corrumpere et corrumpi (sich verführen lassen), Tac.: erilem filium, Plaut.: adulescentulus corruptus, Cic. – c. sacerdotes fani, Nep.: oraculum Delphicum, Nep.: scribae servum, Plin. ep.: iudicem, Cic.: nutricis fidem, Ov. – gew. m. Ang. wodurch? womit? durch Abl., c. alqm pecuniā, Sall.: alqm auro, Sall.: alqm donis, Sall.: tribum turpi largitione, Cic.: corrumpi regiā mercede, Val. Max.: ne pretio quidem corrumpi iudex in eiusmodi causa potest, Cic.: sibi quisque opes aut patrimonia quaerendo consilium publicum corruperunt, haben die öffentliche Meinung irregeleitet, Sall. fr.: addidi alios (elegos), facilitate corruptus, verführt, verleitet, Plin. ep. – m. Ang. durch wen (wessen Vermittelung)? durch per u. Akk., u. m. Ang. vermittelst wessen? durch Abl., tu doce, per quem sequestrem, quo divisore tribus corrupta sit, Cic. – m. Ang. wozu? durch ad od. in m. Akk., alqm ad scelus, Tac.: alqm ad societatem, Tac.: alqm in spem rapinarum, Tac. – m. Ang. in welcher Absicht? durch ut u. Konj., centuriones ducesque turmarum, uti transfugerent, c., Sall.: Sp. Tarpeii filiam auro c., ut armatos in arcem accipiat, Liv.: u. so pretio corruptus fuerat, ut etc., Val. Max. – β) zur Unzucht verführen, entehren, schänden, mulierem, Ter.: puerum praetextatum et ingenuam virginem, Val. Max.: plurimas et illustres feminas, Suet.: fratris filiam, Suet.: uxorem quondam magni Minois, ut aiunt, corrupit torvi candida forma bovis, Prop. – / Parag. Infin. corrumpier, Lucr. 6, 18.

    lateinisch-deutsches > corrumpo

  • 16 dapsilis

    dapsilis, e (δαψιλής), reichlich, mit allem reichlich versehen, dotes, Plaut. aul. 167: sumptus, Plaut. most. 982: lubentiae, Plaut. Pseud. 396: corollae, ibid. 1266: cena, Titin. com. 136: proventus, Col. 4, 27, 6: copia facundiae, Apul. met. 11, 3: lascivia, Iul. Val. 1, 4 (10) p. 9, 7 K.: convivium, Iul. Val. 1, 39. p. 49, 16 K.: stagnum, Iul. Val. 3, 18 (30). p. 127, 28 K. – m. Abl., spionia (vitis) dapsilis musto, Col. 3, 2, 27. – / Superl. dapsilissimus, Not. Tir. 41, 28a.

    lateinisch-deutsches > dapsilis

  • 17 deinde

    de-inde, abgek. de-in, Adv. (de u. inde), von hier an, von da an, hierauf, a) im Raume, von da an, weiterhin, via tantum interest perangusta...; deinde paulo latior patescit campus; inde colles insurgunt, Liv. 22, 4, 2: iuxta Hermunduros Narisci ac deinde Marcomanni et Quadi agunt, Tac. Germ. 42. – bes. v. der Reihenfolge im Raume, Baliares locat ante signa levemque armaturam...; dein graviorem armis peditem, Liv. 21, 55, 2; vgl. Tac. ann. 2, 16. – haec quidem duo binis pedibus incisim, deiinde membratim, Cic. or. 213; vgl. Cic. de nat. deor. 2, 110.

    b) in der Zeit, hierauf, nachher, alsdann, fernerhin, weiterhin, Cimbrum Gabinium statim ad me... vocavi; deinde item arcessitur L. Statilius et post eum C. Cethegus, Cic.: dein Tubero, nescio, Africane,... inquit, Cic.: incipe Damoeta; tu deinde sequere, Menalca, Verg.: tu velim cures, ut sciam, quibus nos dare oporteat eas, quas ad te deinde (fernerhin) litteras mittemus, Cic.: in Aequis nihil deinde memorabile actum, Liv.: experiamini, quidquid deinde fors tulerit, Curt. – u. einen stärkern Gedanken anfügend, emisimus ex obsidione, pacem cum victis fecimus, tutelae deinde (dann sogar) nostrae duximus, Liv. 21, 41, 12. – So nun: α) korresp. m. primum, principio (initio), prius, inde, post, postremo u. vgl., zB. Caesar primum suo, deinde omnium ex conspectu remotis equis... cohortatus suos proelium commisit, Caes.: principio duplicavit illum pristinum patrum numerum...; deinde equitatum ad hunc morem constituit, qui usque adhuc est retentus, Cic.: iste, qui initio proditor fuit, deinde perfuga, Cic.: plebs montem sacrum prius, deinde Aventinum occupavit, Cic.: hunc secutus est Cursor; deinde L. Maso aedilicius; inde multi Masones:... deinde Carbones et Turdi insequntur, Cic.: iubent venire agros Attalensium...: deinde agros in Macedonia regios...: deinde agrum optimum et fructuosissimum Corinthium...: post autem agros in Hispania...: tum vero ipsam veterem Carthaginem vendunt, Cic.: quippe oppidanā lasciviā invicem incessentes probra, deinde saxa, postremo ferrum sumpsere, Tac. – so korresp. m. in praesentia, s. Plin. ep. 3, 9, 26. – β) verb. deinde deinceps, s. e- nceps(no. II, c, α): deinde tum, Varro LL. 6, 42. Quint. 4, 2, 27: tum deinde, Liv. 2, 8, 3. Sen. ep. 101, 4 H.: deinde tunc, Sen. ep. 10, 4; 74, 23; 117, 1: tunc deinde, Sen. ep. 95, 35; 115, 4: deinde postea, Cic. Mil. 65; Tusc. 4, 2. Cels. 3, 4; 5, 28, 14; 7, 18: postea deinde, Cels. 7, 8. p. 284, 7 D. Lact. 2, 13, 11: post deinde, XII tabb. bei Gell. 20, 1. Ter. Andr. 483. Sen. de ben. 2, 34, 1: posthaec deinde, Lact. 1, 14, 11: deinde post, Vell. 2, 23, 3. Gell. 3, 9, 5: mox deinde, Tibull. 1, 5, 73: deinde porro, von nun an in Zukunft, Plaut. Epid. 726; trin. 945: deinde rursus, Lact. 4, 12, 14: deinde postremo, Cic. de inv. 1, 43: deinde ad extremum, Cic. II. Verr. 1, 28; Pis. 78. – γ) verb. ac deinde, wie res populi Romani M. Lepido Q. Catulo consulibus ac deinde militiae et domi gestas composui, Sall. hist. fr. 1, 1: mirabantur ac deinde singulos gestus dominae cum canticis reddebant, Plin. ep. 7, 24, 7. – δ) neben cum, postquam u. vgl., zB. deinde cum, Cic. de rep. 1, 18. Liv. 3, 47, 6: deinde (dein) postquam, Liv. 3, 66, 5; 6, 13, 3: deinde (dein) ubi, Sall. Iug. 68, 1 u. 69, 1. Liv. 7, 14, 10. c) in der Aufzählung od. Reihenfolge von Tatsachen oder Argumenten, hierauf, alsdann, ferner, nächstdem, nec vero ita disseram de re ta illustri tamque nota... ut a prima congressione maris ac feminae, deinde a progenie ac cognatione ordiar, Cic. de rep. 1, 38; vgl. Cic. ep. 9, 24, 2; de or. 2, 46 sq. – verb. post deinde, weiterhin ferner, Gell. 15, 12, 3. – korresp. primum-deinde, Cic. de amic. 27 u. 65; primum-deinde-d.-d., Cic. Rosc. Am. 130: primum-d.-d.-d.-item-d., Cic. de inv. 2, 43: primum mit 8 mal folg. deinde und schließendem postremo, Cic. de inv. 2, 145 bis 147: ohne vorausg. primum u. zweimal folg. deinde u. schließl. postremo, Cic. Acad. 2, 49: dein-post, Cic. Brut. 301: primum (primo)-d.-postremo, Plin. pan. 75, 3. Suet. Tib. 61, 1 u. bl. (ohne vorausgegangenes primum) d.-tum-postremo, Quint. 3, 9, 6 sq. – / Bei klass. Dichtern ei in beiden Formen einsilbig.

    lateinisch-deutsches > deinde

  • 18 lasciviosus

    lascīviōsus, a, um (lascivia), zügellos, genus dicendi, Isid. orig. 6, 8, 7.

    lateinisch-deutsches > lasciviosus

  • 19 moderatio

    moderātio, ōnis, f. (moderor), das Mäßigen, I) objekt. – das Zügeln, In-Schranken-Halten, A) eig.: eiusdem (oratoris) est languentis populi incitatio et effrenati moderatio, Cic.: cupiditatum, Cornif. rhet. – insbes. = die Einschränkung, rei familiaris, Cic. – B) übtr.: a) die Leitung von usw., Herrschaft über usw., mundi moderatio in homines nulla est, si etc., Cic.: oculorum est quaedam magna m., der Ausdruck, den man den Augen zu geben weiß, Cic. – b) die harmonische Abmessung, pronuntiatio est ex rerum et verborum dignitate vocis ac corporis m., Cic. – II) subjekt. = das Maßhalten in jedem Tun u. Lassen, A) eig.: 1) in phys. Hinsicht: a) die Mäßigung, Behutsamkeit, habita eadem moderatio, quae hic quoque necessaria est, Cels.: moderatio in cibo quoque adhibenda est, Cels. – b) das rechte Maß, die gemäßigte Beschaffenheit, Milde, der Hitze u. dgl., moderatione et temperatione sublatā, Cic.: temperatio lunae caelique moderatio, Cic. – 2) in geistiger u. moral. Hinsicht, a) das gehörige Maß, die rechte Mitte, die Bescheidenheit im Ausdruck (im Ggstz zur Übertreibung), quare adhibebitur a me certa ratio moderatioque dicendi, Cic.: de huius hominis felicitate hāc utar moderatione dicendi, mich bescheiden äußern, Cic. – b) das Maßhalten im Benehmen, die Mäßigung, Selbstbeherrschung, Fassung, Gewalt über sich, Überwindung, besonders von Siegern, Herrschern usw. = Schonung, Milde, Gerechtigkeit u. dgl. (Ggstz superbia), Cic. u.a.: animi, Cic.: verb. moderatio animi tui et aequitas, Cic.: continentia et moderatio (Ggstz. superbia ac lascivia), Curt.: moderatio clementiaque regis, Curt.: temperantia et moderatio naturae tuae, das Gehaltene u. Gemäßigte (Taktvolle) deines Wesens, Cic.: tranquilla moderatio imperii, Liv.: melior moderatio et nonnumquam etiam patientia, Quint.: alia patris adversus filium, tutoris adversus pupillum, mariti adversus uxorem moderatio est, Quint. – B) übtr., die harmonische Einrichtung, die Messung, Modulation, astrictus certā quādam numerorum moderatione et pedum, Cic.: m. vocis, Artikulation, Cic.

    lateinisch-deutsches > moderatio

  • 20 sollemnis

    sollemnis (sōlemnis od. sōlennis), e (v. sollus [= totus] u. annus), I) alljährlich = alljährlich wiederkehrend, -gefeiert, sacra, sacrificia, Cic. u.a.: dies deorum festi ac sollemnes, Cic. – II) übtr.: A) feierlich, festlich, religiones, Cic.: verba, Cic.: epulae, Cic.: ludi, Cic.: dies, Hor.: arae, Verg.: dies baptismo sollemnior, Tert. de bapt. 19: festivitas sollemnissimi diei, Augustin. serm. 309, 6: dies tibi sollemnissimus natalis meus, Fronto ad Anton, imp. 1, 2 in.: sollemnissimae preces, Apul. met. 11, 16. – subst., sollemne, is, n., jede Feierlichkeit, sollemne clavi figendi, Liv.: auspicatorum comitiorum, Liv.: funeris, Tac.: ludorom, Liv.: Nemeorum, Liv.: antiquissimum, Liv.: Fidei sollemne instituit, Fest nebst Opfern usw., Liv.: sollemne allatum ex Arcadia, Liv.: sollemnia (feierliche Wünsche) incipientis anni Kalendis Ianuariis epistulā precari (aussprechen), Tac. – insbes. Plur. sollemnia = Opfer, extis sollemnium vesci, Liv.: tumulo sollemnia mittet, Verg. – B) durch den Gebrauch-, durch die Sitte geheiligt, a) = üblich, gewöhnlich, gewohnt, lascivia militum, Liv.: officium, Cic.: opus, Hor.: mos, Suet.: gloria, Phaedi. – subst. sollemne, is, n., etwas Gewöhnliches, die Gewohnheit, nostrum illud sollemne servemus, Cic.: inter cetera sollemnia, Liv.: sollemne est mihi m. folg. Infin., ich habe es in der Gewohnheit, es ist meine Gewohnheit, omnia de quibus dubito ad te referre, Plin. ep.: m. folg. Acc. u. Infin., quos (gladiatores) promiscue spectari sollemne olim erat, Suet.: dah. poet., sollemnia ( statt sollemniter) insanire, auf gewöhnliche Art, Hor. ep. 1, 1, 101. – – b) = förmlich, numerus testium, ICt. – subst., sollemnia, ium, n., Förmlichkeiten, ICt.

    lateinisch-deutsches > sollemnis

См. также в других словарях:

  • Lascivia — Saltar a navegación, búsqueda Lujuria, propensión a los placeres carnales. La lascivia es la lujuria o el deseo sexual sin freno y control, es cuando le falla el líbido que está en el cerebro y no puede controlar el deseo sexual y se hacía manía… …   Wikipedia Español

  • LASCIVIA — ludentium est, Philoxen. in Gloss. Lascivi, προ πετεῖς. Lascivia, ludentium. Sic lasciviterque ludunt, dixit Laevius Erotopoegnion VI. citante Carisio, l. 2. Et lascivum voluptuosum et desidiosum, interpretatur Serv. ad Eclog. 2. Disloluta sc.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • lascívia — s. f. 1. Qualidade ou caráter do que é lascivo. 2. Propensão para a sensualidade.   ‣ Etimologia: latim lascivia, ae, jovialidade, brincadeira, lascívia, devassidão …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • lascivia — sustantivo femenino 1. (no contable) Actitud o comportamiento de la persona dominada habitualmente por un exagerado deseo sexual: la lascivia de su mirada, la lascivia de sus gestos …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • lascivia — /la ʃivja/ s.f. [dal lat. lascivia ], lett. 1. [disposizione alla ricerca del piacere sessuale, per lo più oltre la soglia ritenuta comunemente accettabile] ▶◀ dissolutezza, impudicizia, libidine, licenziosità, lussuria. ↓ sensualità. ‖ [di… …   Enciclopedia Italiana

  • lascivia — (Del lat. lascivĭa). 1. f. Propensión a los deleites carnales. 2. ant. Apetito inmoderado de algo …   Diccionario de la lengua española

  • lascivia — ► sustantivo femenino Inclinación desmesurada a los placeres sexuales: ■ la miraba con lascivia. SINÓNIMO lujuria concupiscencia * * * lascivia f. Cualidad de lascivo. ⊚ Comportamiento lascivo. * * * lascivia. (Del lat. lascivĭa). f. Propensión a …   Enciclopedia Universal

  • lascivia — {{#}}{{LM L23435}}{{〓}} {{SynL24014}} {{[}}lascivia{{]}} ‹las·ci·via› {{《}}▍ s.f.{{》}} Inclinación de una persona habitualmente dominada por un deseo sexual exagerado: • Me ofenden esos gestos llenos de lascivia.{{○}} {{#}}{{LM SynL24014}}{{〓}}… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • lascivia — la·scì·via s.f. CO accentuata propensione alla sensualità e alla dissolutezza | atto o comportamento dissoluto Sinonimi: incontinenza, libidine, libidinosità, lussuria. {{line}} {{/line}} DATA: av. 1340. ETIMO: dal lat. lascivĭa(m), v. anche… …   Dizionario italiano

  • lascívia — las|cí|vi|a Mot Esdrúixol Nom femení …   Diccionari Català-Català

  • lascivia — {{hw}}{{lascivia}}{{/hw}}s. f. Sensualità licenziosa e dissoluta; SIN. Libidine, lussuria …   Enciclopedia di italiano

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»