Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

lēgātĭo

  • 1 legatio

    lēgātĭo, ōnis, f. [lēgo, āre] [st1]1 [-] députation, ambassade, légation.    - Cic. Phil. 9, 1; Caes. BG. 1, 3; 6, 2, etc. [st1]2 [-] légation libre.    - legatio libera, Cic. Fam. 12, 21; Att. 15, 11: légation libre.    - ou simplt legatio Cic. Leg. 3, 18: légation libre (ou mission honoraire dont le sénat investissait les hommes de distinction voyageant dans les provinces pour leurs affaires ou pour leur plaisir: ils jouissaient alors de tous les droits et privilèges des ambassadeurs véritables).    - negotiorum suorum causā legatus est in Africam legatione libera, Cic. Fam. 12, 21: pour ses propres affaires, il fut envoyé en Afrique en délégation libre. --- Att. 15, 11. [st1]3 [-] légation votive.    - legatio votiva, Cic. Att. 4, 2, 7 ; 15, 8, 1: légation votive.    - ou legatio voti causā, Cic. Att. 2, 18, 3: légation libre ayant pour objet d'acquitter un voeu, mission votive (mission dont on se chargeait sous prétexte d'accomplir un voeu dans les provinces). [st1]4 [-] les personnes composant l'ambassade, les ambassadeurs.    - Caes. BC. 1, 13 ; 3, 8 ; Liv. 45, 13. [st1]5 [-] fonction de légat, de lieutenant.    - Cic. Verr. 4, 9 ; Ac. 2, 5.
    * * *
    lēgātĭo, ōnis, f. [lēgo, āre] [st1]1 [-] députation, ambassade, légation.    - Cic. Phil. 9, 1; Caes. BG. 1, 3; 6, 2, etc. [st1]2 [-] légation libre.    - legatio libera, Cic. Fam. 12, 21; Att. 15, 11: légation libre.    - ou simplt legatio Cic. Leg. 3, 18: légation libre (ou mission honoraire dont le sénat investissait les hommes de distinction voyageant dans les provinces pour leurs affaires ou pour leur plaisir: ils jouissaient alors de tous les droits et privilèges des ambassadeurs véritables).    - negotiorum suorum causā legatus est in Africam legatione libera, Cic. Fam. 12, 21: pour ses propres affaires, il fut envoyé en Afrique en délégation libre. --- Att. 15, 11. [st1]3 [-] légation votive.    - legatio votiva, Cic. Att. 4, 2, 7 ; 15, 8, 1: légation votive.    - ou legatio voti causā, Cic. Att. 2, 18, 3: légation libre ayant pour objet d'acquitter un voeu, mission votive (mission dont on se chargeait sous prétexte d'accomplir un voeu dans les provinces). [st1]4 [-] les personnes composant l'ambassade, les ambassadeurs.    - Caes. BC. 1, 13 ; 3, 8 ; Liv. 45, 13. [st1]5 [-] fonction de légat, de lieutenant.    - Cic. Verr. 4, 9 ; Ac. 2, 5.
    * * *
        Legatio, Verbale. Cic. L'office d'ambassade, Tiltre et office d'ambassadeur, legation.
    \
        Qui hanc ipsam legationem, quam habet, non accepit a suis ciuibus. Cic. Lequel n'a pas esté envoyé en ambassade par ses citoyens, Auquel n'a pas esté donnee ceste legation par, etc.
    \
        Gerere legationem. Quintil. Estre ambassadeur.
    \
        Libera legatio. Cic. Ambassade pourchassee par aucun pour faire ses affaires privez avec tiltre plus honorable.
    \
        Votiua legatio. Cice. Quand on pourchassoit tiltre d'ambassadeur pour aller plus honorablement et plus asseureement en loingtain pays rendre quelque veu.

    Dictionarium latinogallicum > legatio

  • 2 legatio

    lēgātio, ōnis, f. (lēgo, āre), I) die Gesandtschaft, 1) das Amt eines Gesandten, der Gesandtschaftsposten, die Gesandtenstelle, legationem suscipere, Caes.: legationem obire, Cic., administrare, Nep.: alia legatio dicta erat (war zugesagt), alia data est, Cic.: haec ieiuna tabellarii legatio datur ei, cuius etc., diese magere G., so eine Art Kurierstelle, Cic. – legatio libera, die »freie Gesandtschaft, Wahlgesandtschaft«, die sich ein Senator vom Senate übertragen ließ, wenn er bloß in eigenen Angelegenheiten od. zum Vergnügen in eine od. mehrere Provinzen reisen wollte, wo er dann gleich einem wirklichen Gesandten verpflegt u. weiter befördert wurde, Cic.: auch bl. legatio, Cic. de legg. 3, 18: legatio votiva, um Gelübde zur Ausführung zu bringen, Cic. – 2) meton.: a) die Botschaft, der Auftrag, den ein Gesandter bekommt, die Antwort, die er bringen soll, der Bericht, legationem renuntiare, Cic. u. Liv., od. referre, Liv., sowohl »das Aufgetragene vortragen, den Auftrag eröffnen«, als auch »Antwort darauf bringen«: Veneream perferre legationem, den von der Venus erhaltenen Auftrag, Apul. – b) die Gesandtschaft = das Gesandtschaftspersonal, die Gesandten, legationem mittere, Caes.: legatio Romam venit, Cic.: legationes reverti iubet, Caes.: legationes sociorum a M. Atilio praetore in senatum introductae, Liv. – II) die Stelle eines Legaten, sowohl bei einem Feldherrn als bei einem Statthalter in einer Provinz, Cic.: legationem obire, Cic.

    lateinisch-deutsches > legatio

  • 3 legatio

    lēgātio, ōnis, f. (lēgo, āre), I) die Gesandtschaft, 1) das Amt eines Gesandten, der Gesandtschaftsposten, die Gesandtenstelle, legationem suscipere, Caes.: legationem obire, Cic., administrare, Nep.: alia legatio dicta erat (war zugesagt), alia data est, Cic.: haec ieiuna tabellarii legatio datur ei, cuius etc., diese magere G., so eine Art Kurierstelle, Cic. – legatio libera, die »freie Gesandtschaft, Wahlgesandtschaft«, die sich ein Senator vom Senate übertragen ließ, wenn er bloß in eigenen Angelegenheiten od. zum Vergnügen in eine od. mehrere Provinzen reisen wollte, wo er dann gleich einem wirklichen Gesandten verpflegt u. weiter befördert wurde, Cic.: auch bl. legatio, Cic. de legg. 3, 18: legatio votiva, um Gelübde zur Ausführung zu bringen, Cic. – 2) meton.: a) die Botschaft, der Auftrag, den ein Gesandter bekommt, die Antwort, die er bringen soll, der Bericht, legationem renuntiare, Cic. u. Liv., od. referre, Liv., sowohl »das Aufgetragene vortragen, den Auftrag eröffnen«, als auch »Antwort darauf bringen«: Veneream perferre legationem, den von der Venus erhaltenen Auftrag, Apul. – b) die Gesandtschaft = das Gesandtschaftspersonal, die Gesandten, legationem mittere, Caes.: legatio Romam venit, Cic.: legationes reverti iubet, Caes.: legationes sociorum a M. Atilio praetore in senatum introductae, Liv. – II)
    ————
    die Stelle eines Legaten, sowohl bei einem Feldherrn als bei einem Statthalter in einer Provinz, Cic.: legationem obire, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > legatio

  • 4 legatio

    lēgātĭo, ōnis, f. [1. lego], the sending of an ambassador; hence, the office of an ambassador, an embassy, legation.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    cum legatione in provinciam esset profectus,

    Cic. Verr. 2, 4, 5, § 9:

    legationem obire,

    id. Ac. 2, 2, 5:

    is sibi legationem ad civitates suscepit,

    Caes. B. G. 1, 3:

    legationis officium conficere,

    id. B. C. 3, 103:

    in legationem proficisci,

    Liv. 21, 63:

    in legatione esse,

    Quint. 7, 1, 50:

    legatio male gesta,

    id. 4, 4, 5:

    munus legationis recusare,

    Caes. B. C. 1, 33: legationem renuntiare, to make a report or give an account of one's embassy, Cic. Phil. 9, 1, 1; Liv. 9, 4; 23, 6; 35, 32; 36, 35; 39, 33; Plin. Ep. 4, 9, 20 al.;

    v. renuntio, I. B.: legationem ementiri,

    Cic. Opt. Gen. Or. 7:

    a Treveris Germanos crebris legationibus sollicitari,

    Caes. B. G. 6, 2:

    per legationes petere foedus,

    Tac. A. 2, 45.—
    B.
    In partic.
    1.
    Libera legatio, a free legation, i. e. permission granted to a senator to visit one or more provinces on his private affairs in the character of an ambassador, but without performing the duties of one (such an embassy was called free, because while it lasted the holder of it was at liberty to come to the city of Rome and leave it again without resigning his office):

    negotiorum suorum causa legatus est in Africam legatione libera,

    Cic. Fam. 12, 21:

    habent opinor liberae legationes definitum tempus lege Julia,

    id. Att. 15, 11;

    called simply legatio,

    id. Leg. 3, 8, 18; id. Fl. 34:

    qui libera legatione abest, non videtur rei publicae causa abesse: hic enim non publici causa, sed sui abest,

    Dig. 50, 7, 14.—
    2.
    Legatio votiva, a free embassy assumed for the purpose (often a mere pretext) of paying a vow in a province, Cic. Att. 4, 2 fin.; 15, 8; 15, 11.—
    3.
    The charge of a legatus Augusti (v. legatus, B. 2.), Tac. Agr. 9; v. Orell. ad h. l.—
    II.
    Transf., the persons attached to an embassy, an embassy, legation:

    communem legationem ad Crassum mittunt,

    Caes. B. G. 3, 8:

    cujus legationis Divico princeps fuit,

    id. ib. 1, 13:

    quas legationes Caesar ad se reverti jussit,

    id. ib. 2, 35:

    ab Eumene legatio de victoria gratulatum venit,

    Liv. 45, 13. [p. 1047]

    Lewis & Short latin dictionary > legatio

  • 5 legatio

    legatio legatio, onis f посольство

    Латинско-русский словарь > legatio

  • 6 lēgātiō

        lēgātiō ōnis, f    [1 lego], the office of ambassador, embassy, legation: cum legatione in provinciam profectus: legationis officium conficere, Cs.: in legationem proficisci, L.: legationem renuntiare, report an embassy: obire: negotiorum suorum causā legatus est in Africam legatione liberā, i. e. with the privileges, without the duties, of an ambassador: legationes sumere liberas: Legatio votiva, a free embassy, undertaken to pay a vow in a province.—A lieutenant-generalship, deputy-command: quā in legatione duxit exercitum: legionis, Ta.— The persons of an embassy, embassy, legation: legationis princeps, Cs.: legationes ad se reverti iussit, Cs.
    * * *
    embassy; member of an embassy; mission

    Latin-English dictionary > lēgātiō

  • 7 legatio

    lēgātio, ōnis f. [ lego II ]
    1) должность или звание посла
    l. libera Cотпуск с присвоением посольских прав (сенатором, отправлявшимся в провинцию по личным делам)
    2) поручение, возложенное на посла (renuntiare legationem C, L); ответ, данный послу, или доклад посла ( referre legationem C)
    3) посольство, послы (legationem mittere Cs; Caesar illas legationes ad se reverti jussit Cs)

    Латинско-русский словарь > legatio

  • 8 legatio

    legatio, onis, f., embassy, L. 14:32; 19:14; 2 C. 5:20; E. 6:20.*

    English-Latin new dictionary > legatio

  • 9 legatio

    см. legatus s. 1.

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > legatio

  • 10 legatio

    office of legate / office of ambassador, embassy commander

    Latin-English dictionary of medieval > legatio

  • 11 legatio

    , onis f
      посольство, должность легата

    Dictionary Latin-Russian new > legatio

  • 12 Legation

    Legatión f, -en легация.

    Deutsch-Bulgarisch Wörterbuch > Legation

  • 13 Посольство

    - legatio; *ambassiata;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Посольство

  • 14 Legationsrat

    Legatiónsrat m -(e)s,..räte
    сове́тник посо́льства

    Большой немецко-русский словарь > Legationsrat

  • 15 Gesandtschaft

    Gesandtschaft, I) Amt und Posten eines Gesandten: legatio; legationis munus od. officium. – eine G. ohne Auftrag, libera legatio: eine G. abgehen lassen, legationem mittere: eine G. übernehmen, legationem suscipere oder obire. – II) die Gesandten selbst: legatio; legati; qui missi sunt. gesandtschaftlich, durch die Genetive legationis od. legationum (der Gesandtschaft, -schaften) od. legati od. legatorum (des Gesandten, der Gesandten, z.B. ein g. Posten, legationis od. legati munus od. officium).

    deutsch-lateinisches > Gesandtschaft

  • 16 pacificatorius

    pācĭfĭcātōrĭus, a, um relatif à la paix, pacificateur, qui doit rétablir la paix.    - pacificatoria legatio, Cic.: ambassade chargée de négocier la paix.
    * * *
    pācĭfĭcātōrĭus, a, um relatif à la paix, pacificateur, qui doit rétablir la paix.    - pacificatoria legatio, Cic.: ambassade chargée de négocier la paix.
    * * *
        Pacificatorius, Adiectiuum: vt Pacificatoria legatio. Cic. Demandant paix.

    Dictionarium latinogallicum > pacificatorius

  • 17 atrocitas

    ătrōcĭtās, ātis, f. [atrox] [st1]1 [-] atrocité, horreur, cruauté, monstruosité.    - rei atrocitas, Cic. Verr. 4, 87: horreur d'un fait.    - criminis atrocitas, Cic. Verr. 4, 105: cruauté d'une accusation.    - verbi atrocitas, Cic. Phil. 8, 1: ce qu'un mot comporte de cruel (d'odieux).    - temporis atrocitas, Phil. 8, 32: conjonctures terribles. [st1]2 [-] caractère farouche, rudesse, dureté, violence.    - non atrocitate animi moveor, Cic. Cat. 4, 11: ce n'est pas une dureté de sentiments qui me pousse.    - habet atrocitatis aliquid legatio, Cic. Phil. 6, 7: [l'envoi de] cette députation a qqch de dur (rigoureux).    - invidiosa atrocitas verborum, Cic. ad. Q. Fr. 1: l'âpreté révoltante de l'expression.    - atrocitas ista quo modo irruperit, nescio, Cic. Ac. 2, 44, 136: comment cette rigidité de principes a fait irruption, je l'ignore.    - atrocitas formularum, Quint. 7, 1, 37: la rigueur des formules. [st1]3 [-] au plur. atrocités, actes de cruauté.    - crudelissimae mulieris cunctis atrocitatibus expositis, Apul. M. 10: après avoir exposé toutes les atrocités de cette femme monstrueuse.
    * * *
    ătrōcĭtās, ātis, f. [atrox] [st1]1 [-] atrocité, horreur, cruauté, monstruosité.    - rei atrocitas, Cic. Verr. 4, 87: horreur d'un fait.    - criminis atrocitas, Cic. Verr. 4, 105: cruauté d'une accusation.    - verbi atrocitas, Cic. Phil. 8, 1: ce qu'un mot comporte de cruel (d'odieux).    - temporis atrocitas, Phil. 8, 32: conjonctures terribles. [st1]2 [-] caractère farouche, rudesse, dureté, violence.    - non atrocitate animi moveor, Cic. Cat. 4, 11: ce n'est pas une dureté de sentiments qui me pousse.    - habet atrocitatis aliquid legatio, Cic. Phil. 6, 7: [l'envoi de] cette députation a qqch de dur (rigoureux).    - invidiosa atrocitas verborum, Cic. ad. Q. Fr. 1: l'âpreté révoltante de l'expression.    - atrocitas ista quo modo irruperit, nescio, Cic. Ac. 2, 44, 136: comment cette rigidité de principes a fait irruption, je l'ignore.    - atrocitas formularum, Quint. 7, 1, 37: la rigueur des formules. [st1]3 [-] au plur. atrocités, actes de cruauté.    - crudelissimae mulieris cunctis atrocitatibus expositis, Apul. M. 10: après avoir exposé toutes les atrocités de cette femme monstrueuse.
    * * *
        Atrocitas, penul. corr. atrocitatis, f. g. Denominatiuum. Cic. Oultrage, Cruaulté, Felonnie.
    \
        Leuare atrocitatem alicuius rei. Cic. Amoindrir, Adoulcir.
    \
        Atrocitas verborum. Cic. Parolles oultrageuses.

    Dictionarium latinogallicum > atrocitas

  • 18 gaudium

    gaudĭum, ĭi, n.    - Lebaigue P. 538 et P. 539. [st1]1 [-] contentement, satisfaction, aise, plaisir, joie.    - [plus retenue que laetitia].    - cum ratione animus movetur placide atque constanter, tum illud gaudium dicitur, Cic. Tusc. 4, 13: quand c'est un mouvement de satisfaction raisonnable, calme et durable, nous l'appelons gaudium.    - voluptas dicitur etiam in animo, non dicitur laetitia nec gaudium in corpore, Cic. Fin 2, 13: volupté se dit même quand il s'agit de l'âme, on ne dit ni allégresse ni joie quand il s'agit du corps.    - gaudio exultare: bondir de joie.    - gaudiis exsultare: être transporté de joie.    - nimio gaudio paene desipere, Cic. Fam. 2, 9, 2: être presque fou de joie.    - aliquem gaudio afficere: combler qqn de joie.    - lacrimare gaudio: pleurer de joie.    - effundere gaudio lacrimas: verser des larmes de joie, pleurer de joie    - gaudio compleri, Cic. Fin. 5, 69: être comblé de joie.    - gaudio efferri, Cic. Fam. 10, 12, 2: être transporté de joie.    - aliquem gaudio afficere, Cic. Fin. 5, 69: combler qqn de joie.    - missa legatio, quae gaudio fungeretur, Tac. H. 2, 55: députation envoyée pour être l'interprète de la joie publique.    - gaudia principium nostri sunt doloris, Ov. M. 7, 796: ma joie est à l'origine de ma douleur.    - fig. gaudia annorum, Plin. 16, 95: la riante saison de l'année.    - flos est gaudium arborum, Plin. 16, 95: la fleur est la joie des arbres.    - gaudium saltus superati, Liv. 42, 55, 4: joie d'avoir franchi le défilé. --- cf. Liv. 39, 50, 9.    - au plur. gaudia: joies. --- Cic. Cat. 1, 26; Tusc. 5, 67. [st1]2 [-] plaisir des sens, volupté.    - Lucr. 4, 1205 ; 5, 854, etc.    - dediti corporis gaudiis, Sall. J. 2, 4: livrés aux plaisirs sensuels.
    * * *
    gaudĭum, ĭi, n.    - Lebaigue P. 538 et P. 539. [st1]1 [-] contentement, satisfaction, aise, plaisir, joie.    - [plus retenue que laetitia].    - cum ratione animus movetur placide atque constanter, tum illud gaudium dicitur, Cic. Tusc. 4, 13: quand c'est un mouvement de satisfaction raisonnable, calme et durable, nous l'appelons gaudium.    - voluptas dicitur etiam in animo, non dicitur laetitia nec gaudium in corpore, Cic. Fin 2, 13: volupté se dit même quand il s'agit de l'âme, on ne dit ni allégresse ni joie quand il s'agit du corps.    - gaudio exultare: bondir de joie.    - gaudiis exsultare: être transporté de joie.    - nimio gaudio paene desipere, Cic. Fam. 2, 9, 2: être presque fou de joie.    - aliquem gaudio afficere: combler qqn de joie.    - lacrimare gaudio: pleurer de joie.    - effundere gaudio lacrimas: verser des larmes de joie, pleurer de joie    - gaudio compleri, Cic. Fin. 5, 69: être comblé de joie.    - gaudio efferri, Cic. Fam. 10, 12, 2: être transporté de joie.    - aliquem gaudio afficere, Cic. Fin. 5, 69: combler qqn de joie.    - missa legatio, quae gaudio fungeretur, Tac. H. 2, 55: députation envoyée pour être l'interprète de la joie publique.    - gaudia principium nostri sunt doloris, Ov. M. 7, 796: ma joie est à l'origine de ma douleur.    - fig. gaudia annorum, Plin. 16, 95: la riante saison de l'année.    - flos est gaudium arborum, Plin. 16, 95: la fleur est la joie des arbres.    - gaudium saltus superati, Liv. 42, 55, 4: joie d'avoir franchi le défilé. --- cf. Liv. 39, 50, 9.    - au plur. gaudia: joies. --- Cic. Cat. 1, 26; Tusc. 5, 67. [st1]2 [-] plaisir des sens, volupté.    - Lucr. 4, 1205 ; 5, 854, etc.    - dediti corporis gaudiis, Sall. J. 2, 4: livrés aux plaisirs sensuels.
    * * *
        Gaudium, gaudii. Cic. Joye. Picardis Goye.
    \
        Admisit gaudia duro vultu. Lucan. A receu joye soubs visage severe, S'est esjouy sans le donner à congnoistre, et sans en faire semblant.
    \
        Aduocari gaudiis. Horat. Estre appelé aux joyes, pour se resjouir.

    Dictionarium latinogallicum > gaudium

  • 19 legation

    sg - legatiónen, pl - legatióner, дип.
    ми́ссия ж
    * * *
    * * *
    (en -er) legation.

    Danish-English dictionary > legation

  • 20 finis

    fīnis, is (abl. regularly fine;

    fini,

    Lucr. 1, 978;

    also fine,

    ib. 976;

    and adverb. fini, ea fini, qua fini,

    Cato, R. R. 21, 3; 28, 2; 154; Gell. 1, 3, 30; 7, 3, 29; Dig. 16, 2, 19), m. (f. mostly ante- and post-class. and poet., and only in sing., Att., Caecil., Varr., Sisenn. ap. Non. 205, 6 sq.; Lucr. 1, 107; 551; 555; 561 sq.; cf. Lachm. p. 43; Verg. A. 2, 554; 5, 328; 384; 12, 793 al.;

    rarely in class. prose,

    Cic. Leg. 2, 22, 55; id. Fam. 12, 1, 1; id. Att. 9, 10, 4; Liv. 4, 2, 4 Weissenb. ad loc.; 9, 26, 9; 22, 57, 5; Plin. 30, 10, 24, § 82; 33, 1, 1, § 3; 33, 6, 31, § 98 al.; plur. f. only Varr. L. L. 5, 1, 13; v. Neue, Formenl. 1, 703) [for fidnis, root bhid-, fid-, v. findo; for the suffix, cf.: pa-nis, ig-nis, etc.], a boundary, limit, border, = terminus, horos.
    I.
    Lit.:

    accessit propius et jam ingrediens intra finem ejus loci, quem oleae terminabant, etc.,

    Cic. Caecin. 8, 22:

    fere ad extremum finem provinciae Galliae,

    Liv. 40, 16, 5; cf. id. 33, 37, 6:

    Philaenōn arae, quem locum Aegyptum vorsus finem imperii habuere Carthaginienses,

    Sall. J. 19, 3:

    quem ad finem porrecta ac loca aperta pertinebant, cedentes (hostes) insequi,

    as far as, Caes. B. G. 2, 19, 5:

    quibus venientibus ad finem legatio Veientium obviam fuit,

    Liv. 4, 58, 1; cf.:

    nulla legatio ad finem praesto fuerat,

    id. 38, 15, 10; 10, 35, 1:

    haud procul Argivorum fine positis castris,

    id. 28, 5, 5; cf. id. 35, 27, 9 Drak.—In plur.:

    vicini nostri hic ambigunt de finibus,

    Ter. Heaut. 3, 1, 93:

    nec Mamilia lege singuli, sed ex his tres arbitri fines regemus,

    Cic. Leg. 1, 21, 55 (v. rego, I. B.):

    in finibus Lycaoniae, mihi litterae redditae sunt,

    id. Fam. 15, 1, 2: Q. Fabius Labeo arbiter Nolanis et Neapolitanis de finibus a senatu datus... fines [p. 752] terminare, id. Off. 1, 10, 33; cf.:

    SEX. ATILIVS INTER ATESTINOS ET VEICETINOS FINIS TERMINOSQVE STATVI IVSIT,

    Inscr. Orell. 3110:

    fines proferre, propagare,

    Cic. Rep. 3, 12; id. Mur. 9, 22:

    inter eos fines, quos feci,

    Liv. 1, 18, 9:

    atque hominum finem Gades Calpenque secutus,

    Sil. 1, 141.—
    B.
    Transf.
    1.
    In plur., borders, and hence territory, land, country enclosed within boundaries:

    propere de finibus suis exercitus deducerent,

    Plaut. Am. 1, 1, 60:

    per agrum Sequanorum iter in Santonum fines facere, qui non longe a Tolosatium finibus absunt,

    Caes. B. G. 1, 10, 1; cf.:

    si suas copias Aedui in fines Bellovacorum introduxerint,

    id. ib. 2, 5, 3:

    civitatum fines incolere,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 8:

    ego his finibus ejectus sum, quos, etc.,

    Sall. J. 14, 8:

    neque flumen neque mons erat, qui fines eorum discerneret,

    id. ib. 79, 3:

    Multum interest, alienos populare fines an tuos uri exscindive videas,

    Liv. 28, 44, 2:

    veteres nullum animal sacrum in finibus suis esse patiebantur, sed abigebant ad fines deorum, quibus sacrum esset,

    where these gods were worshipped, Macr. S. 3, 7, 6.—
    2.
    Fine or fini alicujus rei, up to, as far as, a certain point (very rare):

    matresfamiliae de muro pectoris fine prominentes passis manibus obtestabantur Romanos, ut, etc.,

    Caes. B. G. 7, 47, 5 Oud. N. cr. (al. pectore nudo); so,

    fine inguinum ingrediuntur mare,

    Sall. H. Fragm. 3, 38 Gerl. (in Arus. Mess. p. 231 ed. Lind.):

    fine genūs vestem ritu succincta Dianae,

    Ov. M. 10, 536:

    per mare umbilici fine ingressi, Auct. B. Afr. 85, 1: amphoras nolito implere nimium ansarum infimarum fini,

    Cato, R. R. 113, 2: Asiam orientis fine a Macedonibus perdomitam, Justin. 30, 4.
    II.
    Trop., a limit, bound:

    Crassus mihi visus est oratoris facultatem non illius artis terminis, sed ingenii sui finibus, immensis paene, describere,

    Cic. de Or. 1, 49, 214; cf.:

    certos mihi fines terminosque constituam, extra quos egredi non possim,

    id. Quint. 10, 35:

    finem et modum transire,

    to go beyond all bounds and measure, id. Off. 1, 29, 102; cf.:

    transcendere fines Juris,

    Lucr. 3, 60:

    modum aliquem et finem orationi facere,

    Cic. Verr. 2, 2, 48, § 118:

    est modus in rebus, sunt certi denique fines, Quos ultraque citraque nequit consistere rectum,

    Hor. S. 1, 1, 106:

    intra Naturae fines vivere,

    id. ib. 50:

    (dixit) mulierem quinque pueros enixam... eumque esse finem multijugae hominum partionis,

    Gell. 10, 2, 1:

    consulta, quibus sedecim stipendiorum finem expresserant,

    term, limit, Tac. A. 1, 78:

    his finibus luxuriam coercere,

    Gell. 2, 24, 15.—Hence, the starting-point in a race:

    Inde, ubi clara dedit sonitum tuba, finibus omnes Prosiluere suis (of vessels),

    Verg. A. 5, 139.—
    B.
    Transf., like telos.
    1.
    An end:

    in hoc (aequo judicio) uno denique falsae infamiae finis aliquis atque exitus reperiatur,

    Cic. Clu. 3, 7:

    dicendi finem facere,

    id. Sest. 65, 136; cf.:

    si placet, in hunc diem hactenus... finem disputandi facere,

    id. Rep. 2, 44 fin.:

    scribendi,

    id. de Or. 2, 55, 224:

    maledictis,

    Ter. Heaut. prol. 34:

    injuriis,

    Caes. B. G. 1, 33, 1:

    vitae finem afferre alicui,

    Cic. Phil. 6, 1, 2; cf.:

    quando finem habet motus, vivendi finem habeat necesse est,

    id. Rep. 6, 25:

    finem judiciariae controversiae constituere,

    id. Verr. 2, 1, 2, § 5:

    oratio lecta ad eum finem, quem, etc.,

    as far as, id. de Or. 1, 34, 154:

    ludus repertus, et longorum operum finis,

    Hor. A. P. 406:

    imperium sine fine,

    everlasting, Verg. A. 1, 279:

    pigetque actorum sine fine mihi,

    Ov. M. 2, 387:

    poscens sine fine oscula,

    id. ib. 4, 334 al.—Adverb.: ad eum finem, until that:

    amor bestiarum in educandis custodiendisque iis, quae procreaverunt, usque ad eum finem, dum possint se ipsa defendere,

    Cic. N. D. 2, 51, 129:

    mansit in condicione usque ad eum finem, dum judices rejecti sunt,

    id. Verr. 1, 6, 16: quem ad finem, till when? how long? quamdiu furor iste tuus eludet? quem ad finem sese effrenata jactabit audacia? id. Cat. 1, 1, 1:

    piratam vivum tenuisti: quem ad finem? dum cum imperio fuisti,

    id. Verr. 2, 5, 29, § 75; id. Mur. 5, 11; id. Fam. 9, 26, 1; cf.: Lu. Sequere... In. Sequor:

    sed finem fore quem dicam nescio (i. e. sequendi),

    Plaut. Trin. prol. 2.—
    b.
    In partic.
    (α).
    The end of life, latter end, death (not till after the Aug. per.):

    comperit invidiam supremo fine domari,

    i. e. after death, Hor. Ep. 2, 11, 12: tu ne quaesieris, quem mihi, quem tibi Finem di dederint, id. C. 1, 11, 2:

    nec quicquam jam de fine, si fata poscerent, recusans,

    Vell. 2, 123, 2; Sen. Ep. 30, 3; Val. Max. 3, 3, 4 ext.:

    septem a Neronis fine menses sunt,

    Tac. H. 1, 37:

    Augusti,

    id. A. 1, 4; 1, 16; 2, 39:

    voluntarius,

    id. ib. 4, 19; 15, 63 et saep.—
    (β).
    The end, extremity of an ascending series, i. e. the highest point, greatest degree, summit: sentis credo, me jam diu, quod telos Graeci dicunt, id dicere tum extremum, tum ultimum, tum summum:

    licebit etiam finem pro extremo aut ultimo dicere,

    Cic. Fin. 3, 7, 26; cf. id. ib. 1, 4, 11; and:

    ad finem bonorum, quo referuntur et cujus causa sunt facienda omnia,

    the chief good, id. Leg. 1, 20, 52:

    fines bonorum et malorum,

    id. Fin. 1, 17, 55; hence the title of Cicero's treatise De Finibus, analog. to the Gr. peri telôn; cf. id. Att. 13, 21, 4, with ib. 19, 4:

    honorum populi finis est consulatus,

    id. Planc. 25, 60:

    quemque sperandi sibi, eundem bene dicendi finem proponerent,

    id. Tusc. 2, 1, 3:

    duodecim tabulae, finis aequi juris,

    Tac. A. 3, 27. —
    (γ).
    An end, purpose, aim, object (but an end subjectively regarded, as an intention, or design, is propositum, consilium, mens, etc.):

    omnes artes habere finem aliquem propositum, ad quem tendunt,

    Quint. 2, 17, 22:

    laudis et gloriae,

    id. 8, 3, 11:

    domus finis est usus,

    Cic. Off. 1, 39, 138:

    officium ejus facultatis videtur esse, dicere apposite ad persuasionem: finis, persuadere dictione,

    id. Inv. 1, 5, 6; cf. id. ib. 2, 51, 156; id. Part. Or. 4, 11; id. de Or. 1, 42, 188; 2, 34, 145; Quint. 2, 15, 6:

    quem finem vel quid summum et ultimum habeat rhetorice,

    id. ib. 38:

    volgaris liberalitas referenda est ad illum Ennii finem, Nihilo minus ipsi lucet, etc.,

    Cic. Off. 1, 16, 52:

    ad finem vitae,

    Quint. 2, 17, 41:

    medicinae,

    id. ib. 25; 2, 21, 3.—
    (δ).
    An intention, design, end in view (very rare; cf. g supra):

    quod ad eum finem memoravimus, ut, etc.,

    Tac. A. 14, 64.—
    2.
    In rhet. lang., i. q. finitio and definitio, qs. an explanatory limiting, a definition, explanation (perh. not in Cic., but repeatedly in Quint.):

    dicuntur argumenta ex finitione seu fine,

    Quint. 5, 10, 54:

    est frequentissimus finis, rhetoricen esse vim persuadendi,

    id. 2, 15, 3; id. ib. 11 sq.; 4, 4, 3 Spald. N. cr.
    3.
    In the later jurid. Lat., a measure, amount:

    placuit, ut fructus hypothecarum usuris compensaret, fini legitimae usurae,

    Dig. 20, 1, 1:

    finem pretii, deminuere vel excedere,

    ib. 21, 2, 66:

    ad finem peculii legata praestare,

    ib. 49, 17, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > finis

См. также в других словарях:

  • Legatĭo — (röm. Ant.), 1) das Amt eines Legatus; bes. 2) Gesandtschaft, s.d. L. libĕra, war das Vorrecht der Senatoren, nach erhaltener Erlaubniß des Senats, eine Reise in Privatangelegenheiten als eine Gesandtschaft zu betrachten, so daß sie überall freie …   Pierer's Universal-Lexikon

  • legatio — index deputation (delegation), embassy, staff Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • LEGATIO — apud Iul. Capitolin. in Pertinace, Praefectus cohortis in Syria pedibus ab Antiochia, ad legationem suam, iter facere coactus est; Causaub. pro legione est. Salmas. cohortium et legionum praefecturae hoc nomine indigitantur, qui Legatos etiam eos …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Legatio ad Caium — en latin ou Légation à Caius en français, est un texte rédigé par Philon d Alexandrie sous l empereur romain Claude qui succéda à Caligula. Legatio ad Caium signifie Ambassade chez Caligula, Caius étant son prénom et sa dénomination habituelle… …   Wikipédia en Français

  • LEGATIO — legatioem …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • Légation à Caius — Legatio ad Caium Legatio ad Caium en latin ou Légation à Caius en français, est un texte rédigé par Philon d Alexandrie sous l empereur romain Claude qui succéda à Caligula. Legatio ad Caium signifie Ambassade chez Caligula. Philon d Alexandrie… …   Wikipédia en Français

  • СВОБОДНОЕ ПОСОЛЬСТВО —    • Legatio libĕra,          собственно свободное, ничем не связанное посольство (почетная командировка). Часто сенаторы, желавшие на время отлучиться из Рима по частным делам или вследствие политических обстоятельств, получали по своей просьбе… …   Реальный словарь классических древностей

  • Philo von Alexandria — Philon von Alexandria Philo(n) von Alexandria (latinisiert Philo Iudaeus oder Philo Alexandrinus; * um 15/10 v. Chr.; † nach 40 n. Chr.) gilt als der bedeutendste Denker des hellenistischen Judentums. Inhaltsverzeichnis 1 Leben …   Deutsch Wikipedia

  • Philo von Alexandrien — Philon von Alexandria Philo(n) von Alexandria (latinisiert Philo Iudaeus oder Philo Alexandrinus; * um 15/10 v. Chr.; † nach 40 n. Chr.) gilt als der bedeutendste Denker des hellenistischen Judentums. Inhaltsverzeichnis 1 Leben …   Deutsch Wikipedia

  • Philon von Alexandria — (Phantasieporträt von 1584) Philo(n) von Alexandria (latinisiert Philo Iudaeus oder Philo Alexandrinus; * um 15/10 v. Chr.; † nach 40 n. Chr.) gilt vielen als der bedeutendste Denker des hellenistischen Judentums.[1] …   Deutsch Wikipedia

  • Philon von Alexandrien — Philon von Alexandria Philo(n) von Alexandria (latinisiert Philo Iudaeus oder Philo Alexandrinus; * um 15/10 v. Chr.; † nach 40 n. Chr.) gilt als der bedeutendste Denker des hellenistischen Judentums. Inhaltsverzeichnis 1 Leben …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»