Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

lābēs

  • 1 lābēs

        lābēs is, f    [2 LAB-], a falling, sinking in, subsidence: ut multis locis labes factae sint: terrae, L.— A fall, stroke, ruin, destruction: innocentiae: prima mali, first stroke of misfortune, V. — A spot, blot, stain, blemish, defect (poet.): tractata notam labemque remittunt Atramenta, H.: Victima labe carens, spotless, O.—Fig., a stain, blot, stigma, disgrace, discredit: domestica: labem integris inferre: domus sine labe, Iu.: vita sine labe peracta, O.: conscientiae labīs in animo habere.— A cause of ruin, disgrace, scandal, reproach: (Verres) provinciae, scourge: civitatis (of a bad law): labes illa atque caenum, filthy wretch.
    * * *
    landslip/subsidence; disaster/debacle; fault/defect/blot/stain/blemish/dishonor

    Latin-English dictionary > lābēs

  • 2 labes

    1.
    lābes, is (abl. labi for labe, Lucr. 5, 930), f. [1. lābor], a fall, falling down, sinking in.
    I.
    Lit. (rare but class.):

    dare labem,

    Lucr. 2, 1145:

    motus terrae Rhodum... gravi ruinarum labe concussit,

    Just. 30, 4, 3:

    tantos terrae motus in Italia factos esse, ut multis locis labes factae sint terraeque desederint,

    subsidences of the earth, Cic. Div. 1, 35, 78; cf.:

    labes agri,

    id. ib. 1, 43, 97:

    terrae,

    Liv. 42, 15; so absol.:

    si labes facta sit, omnemque fructum tulerit,

    Dig. 19, 2, 15, § 2:

    labes imbris e caelo,

    Arn. 5, 185.—
    II.
    Transf.
    A.
    A fall, stroke, ruin, destruction:

    hinc mihi prima mali labes,

    the first blow of misfortune, Verg. A. 2, 97:

    haec prima mali labes, hoc initium impendentis ruinae fuit,

    Just. 17, 1, 5: metuo legionibu' labem, Enn. ap. Diom. p. 378 P. (Ann. v. 283 Vahl.):

    quanta pernis pestis veniet, quanta labes larido,

    Plaut. Capt. 4, 3, 3:

    innocentiae labes ac ruina,

    Cic. Fl. 10, 24:

    labes in tabella,

    id. Lael. 12, 41:

    regnorum labes,

    Val. Fl. 5, 237.—
    B.
    Meton., ruin, destruction; of a dangerous person, one who causes ruin:

    (Verres) labes atque pernicies provinciae Siciliae,

    Cic. Verr. 1, 1, 2: labes popli, Plant. Pers. 3, 3, 4.—Of a bad law:

    labes atque eluvies civitatis,

    Cic. Dom. 20, 53.—
    2.
    In partic., the falling sickness, epilepsy, Ser. Samm. 57, 1018.—

    Hence, in gen.,

    disease, sickness, Grat. Cyneg. 468.
    2.
    lābes, is, f. [Gr. lôbê, lôbeuô; cf. Curt. Griech. Etym. p. 372]. a spot, blot, stain, blemish, defect.
    I.
    Lit. ( poet. and in post-Aug. prose):

    tractata notam labemque remittunt Atramenta,

    Hor. Ep. 2, 1, 235:

    sine labe toga,

    Ov. A. A. 1, 514:

    purum et sine labe salinum,

    Pers. 3, 25:

    victima labe carens,

    Ov. M. 15, 130:

    aliqua corporis labe insignis,

    Suet. Aug. 38: item quae (virgo) lingua debili sensuve aurium deminuta, aliave qua corporis labe insignita sit, Gell. 1, 12, 3.—
    II.
    Trop., a stain, blot, stigma, disgrace, discredit: labes macula in vestimento dicitur, et deinde metaphorikôs transfertur in homines vituperatione dignos, Paul. ex Fest. p. 121 Müll. (freq. and class.):

    animi labes nec diuturnitate evanescere, nec amnibus ullis elui potest,

    Cic. Leg. 2, 10, 24:

    saeculi labes atque macula,

    id. Balb. 6, 15:

    labem alicujus dignitati aspergere,

    a stain, disgrace, id. Vatin. 6, 15:

    labem alicui inferre,

    id. Cael. 18, 42:

    famae non sine labe meae,

    Prop. 4 (5), 8, 20:

    domus sine labe,

    Juv. 14, 69:

    vita sine labe peracta,

    Ov. P. 2, 7, 49:

    abolere labem prioris ignominiae,

    Tac. H. 3, 24:

    donec longa dies... concretam eximit labem, purumque relinquit sensum,

    Verg. A. 6, 746. —Of an immoral custom:

    dedit hanc contagio labem,

    Juv. 2, 78.— Plur.:

    conscientiae labes habere,

    Cic. Off. 3, 21, 85:

    peccatorum labibus inquinati,

    Lact. 4, 26; id. Ira Dei, 19.—
    b.
    Meton. (abstr. pro concreto), a disgrace, i. e. a good-for-nothing fellow, a wretch:

    habeo quem opponam labi illi atque caeno,

    Cic. Sest. 8, 20:

    caenum illud ac labes,

    id. ib. 11, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > labes

  • 3 labes

    stain, blemish, disgrace, infamy / misfortune.

    Latin-English dictionary of medieval > labes

  • 4 concrētus

        concrētus adj.    [P. of concresco], condensed, hardened, thick, hard, stiff, curdled, congealed, clotted: nihil sit animis concretum: aër: spuma, O.: lac, V.: sanguis, O.: glacies, L.—Fig., thick, dim: lumen.— Inveterate: labes, V.: Multa diu, inveterate evils, V.: dolor, O.
    * * *
    I
    concreta -um, concretior -or -us, concretissimus -a -um ADJ
    composed/formed; composite; concrete; solid/hard/stiff/frozen; matted; dense; condensed; curdled/clotted; cohering/closed up; constipated; ingrained (sin)
    II
    coagulation; solidifying; condensation (L+S)

    Latin-English dictionary > concrētus

  • 5 lābēcula

        lābēcula ae, f dim.    [labes], a slight stain, reproach: viro labeculam aspergere.
    * * *
    stain, blemish; slight stain; minor disgrace

    Latin-English dictionary > lābēcula

  • 6 लम्ब्


    lamb
    1) (cf. 1. ramb) cl. 1. Ā. Dhātup. X, 15 ;

    lámbate (m. c. alsoᅠ - ti;
    pf. lalambe MBh. etc.;
    aor. alambishṭa Gr.;
    fut. lambitā ib. ;
    lambishyati MBh. ;
    inf. lambitum ib. ;
    ind. p. - lambya ib.), to hang down, depend, dangle, hang from orᅠ on (loc.) Suparṇ. MBh. etc.. ;
    to sink, go down, decline, fall, set (as the sun) MBh. Kāv. etc.;
    to be fastened orᅠ attached to, cling to, hold orᅠ rest on (loc.) ib. ;
    to fall orᅠ stay behind, be retarded Sūryas. ;
    to tag, loiter, delay, tarry MBh.:
    Caus. lambayati (aor. alalambat), to cause to hang down orᅠ depend, let down Kathās. ;
    to hang up, suspend ib. ;
    to cause to be attached orᅠ joined MW. ;
    to stretch out, extend (the hand) for (dat.) Ragh. ;
    (prob.) to depress, discourage MBh. I, 1445 ;
    (C. laṅghayitvā for lambayitvā):
    Desid. lilambishate, to be about to sink orᅠ decline Hcar. v.l.
    + cf. Gk. λοβός;
    Lat. labi, labare, labes;
    Germ. lappa, Lappen;
    Eng. lap, limp
    2) (cf. 2. ramb) cl. 1. Ā. lambate, to sound Dhātup. X, 15.

    Sanskrit-English dictionary > लम्ब्

  • 7 lobh

    putrefy Irish lobhaim, Old Irish lobat, putrescant, inf. lobad, root lob, wither waste; Latin lâbi to fall, lâbes, ruin, English lapse.

    Etymological dictionary of the Gaelic language > lobh

  • 8 accipiter

    accĭpĭter, tris (earlier also tĕris, Prisc. p. 695 P.), m. (f. Lucr. 4, 1006) [com. deriv. from accipio; see 2. acceptor; but cf. ôkupteros, swift-winged], a general name for birds of prey, esp. those of the falcon kind, Plin. 10, 8, 9, § 21; Ter. Ph. 2, 2, 16; Lucr. 5, 107; Cic. N. D. 3, 19; Hor. Ep. 1, 16, 50 al.—
    B.
    In partic.
    1.
    The common hawk, Falco Palumbarius, Linn.; Hor. C. 1, 37, 17 sq.; Ov. M. 5, 605 sq.; Col. 8, 4, 6; 3, 8, 4 al.:

    sacer, because auguries were taken from it,

    Verg. A. 11, 721 (cf. Hom. Od. 15, 525 sq.).—
    2.
    The sparrowhawk, Falco Nisus, Linn., used in fowling; Mart. 14, 216.—
    II.
    Transf., of a rapacious man:

    labes populi, pecuniai accipiter,

    Plaut. Pers. 3, 3, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > accipiter

  • 9 adspergo

    1.
    a-spergo ( adsp-, Ritschl, Jan; asp-, others; in MSS. sometimes aspar-go, v. Cort. ad Luc. 1, 384, and Wagner ad Verg. G. 3, 419, and infra examples from Lucr. and Hor.; cf. 2. aspergo), ersi, ersum, 3, v. a. [spargo].
    I.
    Aliquid (alicui rei), to scatter, strew something on something; or of liquids, to sprinkle, spatter over (syn.: adfundo, inicio; never in Ovid, but he often uses the simple spargo).
    A.
    Lit.:

    aequor Ionium glaucis aspargit virus ab undis,

    Lucr. 1, 719 Lachm.:

    Ah! adspersisti aquam, Jam rediit animus,

    you have dashed water on me, have revived me, Plaut. Truc. 2, 4, 15:

    Euax, adspersisti aquam,

    id. Bacch. 2, 3, 13:

    guttam bulbo (with a play upon the names Gutta and Bulbus),

    Cic. Clu. 26, 71:

    pigmenta in tabulā,

    id. Div. 1, 13, 23:

    corpus ejus adustum adspergunt aliis carnibus,

    Plin. 8, 38, 57, § 136:

    liquor adspersus oculis,

    id. 12, 8, 18, § 34:

    Bubus glandem tum adspergi convenit,

    id. 18, 26, 63, § 232:

    corpus floribus aspersis veneratus est,

    Suet. Aug. 18:

    pecori virus aspergere,

    to infect, poison, Verg. G. 3, 419:

    aspergens cinerem capiti,

    Vulg. 2 Reg. 13, 15:

    huc tu jussos asperge sapores,

    Verg. G. 4, 62:

    Non nihil aspersis gaudet Amor lacrimis,

    Prop. 1, 12, 16:

    sanguinem aspergere,

    Vulg. 2 Par. 29, 24:

    nivem,

    ib. Eccli. 43, 19.—
    B.
    Trop.:

    cum clarissimo viro non nullam laudatione tuā labeculam aspergas,

    fasten upon, Cic. Vatin. 17, 41:

    ne qua ex tuā summā indignitate labes illius dignitati aspersa videatur,

    id. ib. 6, 15:

    notam alicui,

    Dig. 37, 14, 17 fin. (cf.:

    allinere notam,

    Cic. Verr. 1, 6, 17).—So of an inheritance, to bestow, bequeath something to, to set apart for:

    Aebutio sextulam aspergit,

    Cic. Caecin. 6, 17.— Poet.:

    alas: lacteus extentas aspergit circulus alas,

    Claud. VI. Cons. Hon. 175.—In gen., to add to, to join, = adjungere:

    si illius (sc. Catonis majoris) comitatem et facilitatem tuae gravitati severitatique asperseris,

    Cic. Mur. 31 fin.:

    huic generi orationis aspergentur etiam sales,

    id. Or. 26, 87; id. ad Q. Fr. 2, 10:

    hos aspersi, ut scires etc.,

    id. Fam. 2, 16 fin.
    II.
    Aliquem or aliquid aliquā re (cf. Ramsh. Gr. p. 362; Zumpt, Gr. § 418), to strew some person or thing with something, to splash over, besprinkle, bespatter, bedew, lit. and trop.
    A.
    Lit.:

    ah, guttulā Pectus ardens mihi adspersisti (cf. supra, aquam),

    Plaut. Ep. 4, 1, 28:

    quas (sedes) nec nubila nimbis Aspergunt,

    Lucr. 3, 20:

    ne aram sanguine aspergeret,

    Cic. N. D. 3, 36, 88; so Vulg. 4 Reg. 9, [p. 175] 33; ib. Apoc. 19, 13:

    sanguine mensas,

    Ov. M. 5, 40; and with de:

    asperget de sanguine ejus (turturis) parietem altaris,

    Vulg. Lev. 5, 9:

    vaccam semine,

    Liv. 41, 13:

    Vinxit et aspersas altera vitta comas,

    the sprinkled hair, Prop. 5, 11, 34 (Müller, † acceptas):

    imbre lutoque Aspersus,

    Hor. Ep. 1, 11, 12 K. and H.; Claud. B. Gild. 494:

    aquā,

    Vulg. Num. 8, 7; ib. 2 Macc. 1, 21:

    hyssopo,

    ib. Psa. 50, 9:

    cinere,

    ib. Jer. 25, 34:

    terrā,

    ib. 2 Macc. 10, 25 al.—
    B.
    Trop.:

    (Mons Idae) primo parvis urbibus aspersus erat,

    dotted over with, Mel. 1, 18, 2:

    aures gemitu,

    to fill, Val. Max. 3, 3, ext. 1:

    auditiunculā quādam aspersus, i. e. imbutus,

    instructed, Gell. 13, 19, 5:

    aspersi corda a conscientiā malā,

    Vulg. Heb. 10, 22.—Esp., to spot, stain, sully, defile, asperse:

    hunc tu vitae splendorem maculis aspergis istis?

    Cic. Planc. 12, 30; so also absol.:

    leviter aspersus,

    id. Fam. 6, 6, 9:

    istius facti non modo suspitione, sed ne infamiā quidem est aspersus,

    id. Cael. 10; so Liv. 23, 30:

    aspergebatur etiam infamiā, quod, etc.,

    Nep. Alcib. 3 fin.; so Suet. Ner. 3: aliquem linguā, Auct. ad Her. 4, 49, 62:

    e quibus unus amet quāvis aspargere cunctos, i. e. quibusvis dicteriis perstringere, laedere,

    Hor. S. 1, 4, 87 K. and H.
    2.
    aspergo (Merk., Müller, Strüb.; in MSS. sometimes aspargo, Lachm., Rib., e. g. Verg. A. 3, 534, acc. to Non. p. 405, 5, and Vel. Long. p. 2234 P.; v. 1. aspergo), ĭnis, f. (in the ante-class. per. com. acc. to Prisc. p. 658 P.) [1. aspergo].
    I.
    A sprinkling, besprinkling (most freq. in the poets, never in Cic., who uses aspersio, q. v.):

    aspergo aquarum,

    Ov. M. 7, 108:

    aquae,

    Petr. 102, 15:

    (Peneus) Nubila conducit, summasque aspergine silvas Impluit,

    Ov. M. 1, 572:

    sanguis virides aspergine tinxerat herbas,

    id. ib. 3, 86;

    3, 683 al.: Aspergine et gelu pruinisque (lapides) rumpuntur,

    Plin. 36, 22, 48, § 167:

    parietum,

    the moisture, sweat, upon walls, Cato, R. R. 128; so Vitr. 5, 11, 1, and Plin. 22, 21, 30, § 63.— Trop.:

    omni culparum aspergine liber,

    Prud. Apoth. 1005.—
    II.
    Meton. (abstr. for concr.), that which is sprinkled, drops:

    hic ubi sol radiis.... Adversa fulsit nimborum aspargine contra,

    opposite to the falling rain, Lucr. 6, 525 Lachm.:

    Objectae salsā spumant aspargine cautes,

    the spray, Verg. A. 3, 534:

    Flammiferā gemini fumant aspergine postes,

    Ov. M. 14, 796:

    maduere graves aspergine pennae,

    id. ib. 4, 729:

    arborei fetus aspergine caedis in atram Vertuntur faciem,

    by means of the sprinkled blood, id. ib. 4, 125 al.

    Lewis & Short latin dictionary > adspergo

  • 10 aspergo

    1.
    a-spergo ( adsp-, Ritschl, Jan; asp-, others; in MSS. sometimes aspar-go, v. Cort. ad Luc. 1, 384, and Wagner ad Verg. G. 3, 419, and infra examples from Lucr. and Hor.; cf. 2. aspergo), ersi, ersum, 3, v. a. [spargo].
    I.
    Aliquid (alicui rei), to scatter, strew something on something; or of liquids, to sprinkle, spatter over (syn.: adfundo, inicio; never in Ovid, but he often uses the simple spargo).
    A.
    Lit.:

    aequor Ionium glaucis aspargit virus ab undis,

    Lucr. 1, 719 Lachm.:

    Ah! adspersisti aquam, Jam rediit animus,

    you have dashed water on me, have revived me, Plaut. Truc. 2, 4, 15:

    Euax, adspersisti aquam,

    id. Bacch. 2, 3, 13:

    guttam bulbo (with a play upon the names Gutta and Bulbus),

    Cic. Clu. 26, 71:

    pigmenta in tabulā,

    id. Div. 1, 13, 23:

    corpus ejus adustum adspergunt aliis carnibus,

    Plin. 8, 38, 57, § 136:

    liquor adspersus oculis,

    id. 12, 8, 18, § 34:

    Bubus glandem tum adspergi convenit,

    id. 18, 26, 63, § 232:

    corpus floribus aspersis veneratus est,

    Suet. Aug. 18:

    pecori virus aspergere,

    to infect, poison, Verg. G. 3, 419:

    aspergens cinerem capiti,

    Vulg. 2 Reg. 13, 15:

    huc tu jussos asperge sapores,

    Verg. G. 4, 62:

    Non nihil aspersis gaudet Amor lacrimis,

    Prop. 1, 12, 16:

    sanguinem aspergere,

    Vulg. 2 Par. 29, 24:

    nivem,

    ib. Eccli. 43, 19.—
    B.
    Trop.:

    cum clarissimo viro non nullam laudatione tuā labeculam aspergas,

    fasten upon, Cic. Vatin. 17, 41:

    ne qua ex tuā summā indignitate labes illius dignitati aspersa videatur,

    id. ib. 6, 15:

    notam alicui,

    Dig. 37, 14, 17 fin. (cf.:

    allinere notam,

    Cic. Verr. 1, 6, 17).—So of an inheritance, to bestow, bequeath something to, to set apart for:

    Aebutio sextulam aspergit,

    Cic. Caecin. 6, 17.— Poet.:

    alas: lacteus extentas aspergit circulus alas,

    Claud. VI. Cons. Hon. 175.—In gen., to add to, to join, = adjungere:

    si illius (sc. Catonis majoris) comitatem et facilitatem tuae gravitati severitatique asperseris,

    Cic. Mur. 31 fin.:

    huic generi orationis aspergentur etiam sales,

    id. Or. 26, 87; id. ad Q. Fr. 2, 10:

    hos aspersi, ut scires etc.,

    id. Fam. 2, 16 fin.
    II.
    Aliquem or aliquid aliquā re (cf. Ramsh. Gr. p. 362; Zumpt, Gr. § 418), to strew some person or thing with something, to splash over, besprinkle, bespatter, bedew, lit. and trop.
    A.
    Lit.:

    ah, guttulā Pectus ardens mihi adspersisti (cf. supra, aquam),

    Plaut. Ep. 4, 1, 28:

    quas (sedes) nec nubila nimbis Aspergunt,

    Lucr. 3, 20:

    ne aram sanguine aspergeret,

    Cic. N. D. 3, 36, 88; so Vulg. 4 Reg. 9, [p. 175] 33; ib. Apoc. 19, 13:

    sanguine mensas,

    Ov. M. 5, 40; and with de:

    asperget de sanguine ejus (turturis) parietem altaris,

    Vulg. Lev. 5, 9:

    vaccam semine,

    Liv. 41, 13:

    Vinxit et aspersas altera vitta comas,

    the sprinkled hair, Prop. 5, 11, 34 (Müller, † acceptas):

    imbre lutoque Aspersus,

    Hor. Ep. 1, 11, 12 K. and H.; Claud. B. Gild. 494:

    aquā,

    Vulg. Num. 8, 7; ib. 2 Macc. 1, 21:

    hyssopo,

    ib. Psa. 50, 9:

    cinere,

    ib. Jer. 25, 34:

    terrā,

    ib. 2 Macc. 10, 25 al.—
    B.
    Trop.:

    (Mons Idae) primo parvis urbibus aspersus erat,

    dotted over with, Mel. 1, 18, 2:

    aures gemitu,

    to fill, Val. Max. 3, 3, ext. 1:

    auditiunculā quādam aspersus, i. e. imbutus,

    instructed, Gell. 13, 19, 5:

    aspersi corda a conscientiā malā,

    Vulg. Heb. 10, 22.—Esp., to spot, stain, sully, defile, asperse:

    hunc tu vitae splendorem maculis aspergis istis?

    Cic. Planc. 12, 30; so also absol.:

    leviter aspersus,

    id. Fam. 6, 6, 9:

    istius facti non modo suspitione, sed ne infamiā quidem est aspersus,

    id. Cael. 10; so Liv. 23, 30:

    aspergebatur etiam infamiā, quod, etc.,

    Nep. Alcib. 3 fin.; so Suet. Ner. 3: aliquem linguā, Auct. ad Her. 4, 49, 62:

    e quibus unus amet quāvis aspargere cunctos, i. e. quibusvis dicteriis perstringere, laedere,

    Hor. S. 1, 4, 87 K. and H.
    2.
    aspergo (Merk., Müller, Strüb.; in MSS. sometimes aspargo, Lachm., Rib., e. g. Verg. A. 3, 534, acc. to Non. p. 405, 5, and Vel. Long. p. 2234 P.; v. 1. aspergo), ĭnis, f. (in the ante-class. per. com. acc. to Prisc. p. 658 P.) [1. aspergo].
    I.
    A sprinkling, besprinkling (most freq. in the poets, never in Cic., who uses aspersio, q. v.):

    aspergo aquarum,

    Ov. M. 7, 108:

    aquae,

    Petr. 102, 15:

    (Peneus) Nubila conducit, summasque aspergine silvas Impluit,

    Ov. M. 1, 572:

    sanguis virides aspergine tinxerat herbas,

    id. ib. 3, 86;

    3, 683 al.: Aspergine et gelu pruinisque (lapides) rumpuntur,

    Plin. 36, 22, 48, § 167:

    parietum,

    the moisture, sweat, upon walls, Cato, R. R. 128; so Vitr. 5, 11, 1, and Plin. 22, 21, 30, § 63.— Trop.:

    omni culparum aspergine liber,

    Prud. Apoth. 1005.—
    II.
    Meton. (abstr. for concr.), that which is sprinkled, drops:

    hic ubi sol radiis.... Adversa fulsit nimborum aspargine contra,

    opposite to the falling rain, Lucr. 6, 525 Lachm.:

    Objectae salsā spumant aspargine cautes,

    the spray, Verg. A. 3, 534:

    Flammiferā gemini fumant aspergine postes,

    Ov. M. 14, 796:

    maduere graves aspergine pennae,

    id. ib. 4, 729:

    arborei fetus aspergine caedis in atram Vertuntur faciem,

    by means of the sprinkled blood, id. ib. 4, 125 al.

    Lewis & Short latin dictionary > aspergo

  • 11 conscientia

    conscĭentĭa, ae, f. [conscio], a knowing of a thing together with another person, joint knowledge, consciousness (in good prose, and very freq.).
    I.
    A joint knowledge of something, a being privy to, a knowing along with others, privity, cognizance, etc.
    (α).
    With gen. subj.:

    omnium horum,

    Cic. Cat. 1, 1, 1; so,

    hominum,

    id. Fin. 2, 9, 28:

    plurium,

    Liv. 2, 54, 7:

    liberti unius,

    Tac. A. 6, 21; cf. Suet. Calig. 56 al.:

    generis humani,

    Tac. Agr. 2.—
    (β).
    With gen. obj. (thus for the most part in Tac.):

    in conscientiam facinoris pauci asciti,

    Tac. H. 1, 25:

    facti,

    id. A. 2, 22:

    conjurationis,

    id. H. 1, 42:

    stupri,

    Dig. 48, 5, 29.— Plur.:

    consilia conscientiaeque ejus modi facinorum,

    Cic. Clu. 20, 56. —
    (γ).
    Absol.:

    non modo eos persequi, ad quos maxime culpa corrupti judicii, sed etiam illos, ad quos conscientiae contagio pertinebit,

    Cic. Verr. 2, 5, 71, § 183:

    qui non modo a facti verum etiam a conscientiae suspitione afuit,

    id. Cael. 10, 23:

    nocte perfugit Tanagram, suam conscientiam metuens,

    Liv. 33, 28, 10:

    simulare,

    Tac. A. 2, 40; 4, 3; cf. id. H. 1, 28; Curt. 7, 1, 31.—
    II.
    Consciousness, knowledge, feeling, sense.
    A.
    In gen. (rare).
    (α).
    With gen.:

    unde haec illis tanta modestia, nisi a conscientiā virium et nostrarum et suarum?

    Liv. 8, 4, 10 (cf. g); so,

    contracti culpā periculi,

    id. 3, 2, 11:

    suae infirmitatis,

    Quint. 1, 2, 10:

    rebellionis,

    Tac. A. 12, 31; cf.

    defectionis,

    id. Agr. 16:

    victoriae,

    id. ib. 27:

    unionum in somno quoque,

    Plin. 33, 3, 12, § 40:

    amissae fortunae,

    a recollection, Flor. 2, 12, 10:

    ipsa pulcherrimi facti,

    Cic. Phil. 2, 44, 114:

    officii mei benevolentiaeque,

    id. Fam. 3, 7, 6 fin.:

    scelerum tuorum,

    id. Pis. 17, 39; cf. Sall. C. 5, 7:

    peccatorum,

    Cic. Par. 5, 3, 40:

    culpae,

    Liv. 28, 19, 1 et saep.—In plur., Cic. Clu. 20, 56:

    te conscientiae stimulant maleficiorum tuorum,

    id. Par. 2, 2, 18; cf. under B. 2.—
    * (β).
    With de: satisfactionem ex nullà conscientiā de culpā proponere decrevi, Cat. ap. Sall. C. 35, 2; cf. conscius, I. d—
    (γ).
    With rel.-clause (very rare):

    illi conscientia, quid abesset virium, detrectavere pugnam,

    Liv. 3, 60, 6; 28, 19, 5.—
    (δ).
    Absol.: ut nostram stabilem conscientiam contemnamus, aliorum errantem opinionem aucupemur, self-consciousness, Cic. Fin. 2, 22, 71:

    illud se tacere suam conscientiam non pati,

    Liv. 5, 25, 6:

    in veris quoque sufficit conscientia,

    consciousness, Quint. 11, 1, 17: sine hac quidem conscientiā ipsa illa ex tempore dicendi facultas inanem modo loquacitatem dabit, without this feeling, equiv. to without this persuasion, id. 10, 3, 2:

    quamvis capite defectionis ablato manebat plerisque militum conscientia,

    Tac. H. 1, 5.— So pregn., with ne, a conscientious fear, guilty fear, Tac. Agr. 42.—
    B.
    In partic., a consciousness of right or wrong, the moral sense, conscience:

    magna vis est conscientiae... in utramque partem, ut neque timeant qui nihil commiserint et poenam semper ante oculos versari putent qui peccarint,

    Cic. Mil. 23, 61; cf.:

    et virtutis et vitiorum grave ipsius conscientiae pondus,

    id. N. D. 3, 35, 85:

    bona conscientia turbam advocat, mala etiam in solitudine anxia atque sollicita est,

    Sen. Ep. 43, 5:

    ad purgandam publicam conscientiam,

    Just. 31, 4, 3:

    recta,

    a good conscience, Cic. Att. 13, 20, 4; cf.

    egregia,

    Liv. 29, 33, 9: bona, Cels. ap. Quint. 2, 15, 32; Quint. 6, 1, 33; 9, 2, 93; Tac. Agr. 1:

    optima,

    Plin. Ep. 1, 12, 3:

    salvā bonā conscientiā,

    Sen. Q. N. 4, praef. §

    15: integra,

    Front. 1, 9, 3; Lact. 5, 19, 32:

    mala,

    a bad conscience, Sall. J. 62, 8; Quint. 12, 1, 3:

    infelix,

    id. 6, prooem. § 10.—
    * b.
    Prov.:

    conscientia mille testes,

    Quint. 5, 11, 41.—
    2.
    Sometimes absol. for a good, or for a bad conscience.
    a.
    A good conscience:

    mea mihi conscientia pluris est quam omnium sermo,

    Cic. Att. 12, 28, 2; cf.:

    illud est hominis magni... maximi aestimare conscientiam mentis suae, etc.,

    id. Clu. 58, 159:

    in quibus ego nec dissentire a nostris salvā gratiā nec consentire salvā conscientiā possum,

    Sen. Ep. 117, 1:

    ad sacrificium integrā conscientiā venire,

    Lact. 5, 19, 32; Front. Strat. 1, 9, 3.—
    b.
    A bad conscience:

    hunc tu quas conscientiae labes in animo censes habuisse?

    Cic. Off. 3, 21, 85; id. Cat. 2, 6, 13; id. Leg. 1, 14, 40; Sall. C. 15, 4; id. J. 35, 4; Quint. 5, 13, 46.—In the same sense:

    animi,

    Cic. Fin. 2, 16, 53; 2, 17, 54; id. Att. 13, 49 fin.; Caes. B. C. 3, 60; Phaedr. 3, prol. 47; and in plur.:

    suae (quemque) malae cogitationes conscientiaeque animi terrent,

    Cic. Rosc. Am. 24, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > conscientia

  • 12 desido

    dē-sīdo, sēdi (de-sīdi, Cic. l. l. infra, Lamprid. Alex. Sev. 39, 7), 3, v. n., v. consido. —Of inanimate things, esp. of places, to sink, fall, or settle down.
    I.
    Prop.:

    tantos terrae motus factos esse, ut multa oppida corruerint, multis locis labes factae sint terraeque desiderint,

    Cic. Div. 1, 35 fin.; 1, 43, 97; Liv. 32, 9; and poet. of the apparent sinking of mountains to one flying aloft:

    Gargara desidunt surgenti,

    Stat. Th. 1, 549:

    ovum inane natat, plenum desidit,

    Varr. R. R. 3, 9, 11; Just. 4, 1, 10:

    ex urina quod desidit album est,

    sediment, Cels. 2, 7:

    tumor ex toto desidit,

    id. 7, 18. —
    * II.
    Trop., to deteriorate, degenerate: desidentes mores, Liv. prooem. 9.

    Lewis & Short latin dictionary > desido

  • 13 ignominia

    ignōmĭnĭa, ae, f. [in - nomen; qs. a deprivation of one's good name, of one's honor as a citizen], disgrace, dishonor, ignominy, esp. as the result of civil or military punishment (class.; in sing. and plur.; cf.: infamia, dedecus, probrum, opprobrium).
    I.
    A legal and military term: censoris judicium nihil fere damnato nisi ruborem affert. Itaque, ut omnis ea judicatio versatur tantummodo in nomine, animadversio illa ignominia dicta est, Cic. Fragm. ap. Non. 24, 9 sq. (Rep. 4, 6 Mos.); Cic. Clu. 47, 130:

    tu non animadvertes in omnes, sed carpes ut velis, et paucos ex multis ad ignominiam sortiere?

    id. ib. 46, 129:

    ignominiae causa post omnes interrogatus,

    Suet. Claud. 9:

    nonnullos signiferos ignominiā notavit ac loco movit,

    Caes. B. C. 3, 74, 1; cf.:

    qui ignominiā notandos censuerunt eos, si qui militiam subterfugissent,

    Cic. Phil. 7, 9, 23:

    mille milites, quia serum auxilium post proelium venerant, prope cum ignominia dimissi,

    Liv. 3, 5, 15; cf. Suet. Caes. 69:

    sine ignominia domum reverti,

    Caes. B. C. 1, 85, 10; cf. id. B. G. 7, 17, 5; id. B. C. 3, 101, 6; Suet. Ner. 39; id. Oth. 9; id. Vesp. 8 al.: ignominiae aut poenae causa ab urbe Roma abesse, Paul. ex Fest. p. 278 Müll.:

    in omnibus, quibus damnatus unusquisque ignominia notatur,

    Gai. Inst. 4, 60:

    ne laboret ignominia,

    id. ib. 4, 182.—In plur.:

    variis ignominiis afficere,

    Suet. Aug. 24:

    animadversionum et ignominiarum genera,

    id. Tib. 19. —
    II.
    In gen.
    (α).
    Absol.: maculam atque ignominiam imponere, Lucil. ap. Non. 24, 14:

    in quibus (civitatibus) expetunt laudem optimi et decus ignominiam fugiunt ac dedecus,

    Cic. Rep. 5, 4;

    so with dedecus,

    id. Div. 2, 9, 22; id. Quint. 20, 64;

    with infamia,

    id. Tusc. 4, 20, 45:

    per summam injuriam ignominiamque,

    id. Verr. 2, 3, 97, § 226:

    injuriam sine ignominia imponere,

    id. Quint. 31, 96:

    haec insignis ignominia,

    id. Prov. Cons. 7, 16:

    ignominiā mortuum afficere,

    id. Rosc. Am. 39, 113:

    adjecta quibusdam ignominia,

    Quint. 3, 7, 20:

    ad depellendam ignominiam,

    id. 1, 2, 24:

    in urbanas tribus transferri ignominiae est,

    Plin. 18, 3, 3, § 13:

    gravior omni vulnere,

    Juv. 8, 210.—In plur.:

    ut homines castigationibus, reprehensionibus, ignominiis affici se in delicto dolerent,

    Cic. Tusc. 4, 20, 45:

    judiciis ignominiisque concisus,

    id. Phil. 12, 4, 11.—
    (β).
    With gen.:

    hac tamen una plaga conciderit, ignominia senatus,

    a disgrace inflicted by the Senate, Cic. Prov. Cons. 7, 16:

    labes ignominiaque mortis,

    id. Rab. Perd. 10, 27:

    ignominia amissarum navium,

    Caes. B. C. 1, 100 fin.:

    cum summa ignominia familiae,

    Nep. Timoth. 4, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > ignominia

  • 14 illex

    1.
    illex ( inl-), ēgis, adj. [in-lex], without law, contrary to law, lawless (anteclass.);

    as a term of reproach: impure, inhoneste, injure, inlex, labes popli,

    Plaut. Pers. 3, 3, 4; Caecil. ap. Non. 10, 24 (Com. Fragm. v. 60 Rib.).
    2.
    illex or illix ( inl-), ĭcis, adj. [illicio], alluring, enticing, seductive (ante- and post-class.).
    I.
    Adj.:

    oculi,

    App. Mag. p. 323:

    ars,

    Prud. adv. Symm. 2, 6:

    halitus,

    id. Psych. 328.—More freq.,
    II.
    Subst. com.
    A.
    A decoy, lure:

    aedis nobis area'st, auceps sum ego, Esca'st meretrix, lectus illex est, amatores aves,

    Plaut. As. 1, 3, 67.—
    B.
    Transf., a seducer, a seductress:

    malae rei tantae fuimus illices,

    Plaut. Poen. 3, 4, 35:

    illex animi Venus,

    App. Mag. p. 295.

    Lewis & Short latin dictionary > illex

  • 15 inhonestus

    ĭn-hŏnestus, a, um, adj.
    I.
    Dishonorable, disgraceful, shameful (class.):

    eho, impure, inhoneste, labes popli!

    Plaut. Pers. 3, 3, 4:

    simus,

    Cic. Rosc. Am. 18:

    ignotā matre inhonestus,

    Hor. S. 1, 6, 36:

    vita,

    Sall. C. 20, 9:

    exitus nobis non inhonestus,

    inglorious, Prop. 2, 26, 58 (3, 22, 38 Müll.):

    mors,

    id. 2, 7, 89 (2, 8 b, 27 M.); Liv. 29, 18:

    vulnus,

    Verg. A. 6, 497:

    (hostes) inhonesta vulnera tergo accipiunt,

    Ov. F. 2, 211:

    pax,

    Tac. A. 15, 25:

    Vitellius gulā et ventre sibi inhonestus,

    id. H. 2, 31 Orell. N. cr.:

    nihil injustum atque inhonestum, Auct. Or. pro Dom. 41: quid hoc joco inhonestius,

    more indecent, Val. Max. 7, 8, 9.— Sup.:

    inhonestissima cupiditas,

    Cic. Quint. Fr. 1, 1, 6 fin.:

    homo turpissimus atque inhonestissimus,

    id. Rosc. Am. 18.—
    II.
    Unseemly, ugly, filthy:

    homo,

    Ter. Eun. 2, 3, 65; 5, 4, 16.— Hence, adv.: ĭn-hŏnestē, dishonorably, disgracefully:

    parere divitias,

    Ter. And. 4, 5, 2:

    accusare,

    Cic. Att. 2, 1, 9:

    submitti alicui,

    Vell. 2, 37, 3:

    (with improbe) facere aliquid,

    Gell. 10, 19, 1.— Comp., Capitol. Ver. 8.

    Lewis & Short latin dictionary > inhonestus

  • 16 injurus

    in-jūrus, a, um, adj. [2. in-jus], that acts unlawfully, unjust, injurious:

    impure, inhoneste, injure, illex, labes popli,

    Plaut. Pers. 3, 3, 4; cf.: injurum, perjurum, Paul. ex Fest. p. 110 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > injurus

  • 17 labecula

    lābēcŭla, ae, f. dim. [2. labes], a slight stain or disgrace, a blemish; opprobrium:

    alicui aspergere labeculam,

    Cic. Vatin. 17, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > labecula

  • 18 labina

    lābīna, ae, f. [labes], a slippery place (post-class.), Isid. 16, 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > labina

  • 19 lac

    lac, lactis (nom. lacte, Enn. ap. Non. 483, 2; Plaut. Mil. 2, 2, 85; id. Bacch. 5, 2, 16 Ritschl N. cr. al.; and lact, Aus. Idyll. 12; Mart. Cap. 3, § 307; masc. acc. lactem, App. M. 8, p. 214 fin.; 215 init.; but dub. in Gell. 12, 1, 17, where Hertz reads lacte), n. [Gr. gala, gen. galakt-os], milk.
    I.
    Lit.:

    dulci repletur lacte,

    Lucr. 5, 814:

    cum lacte nutricis errorem suxisse,

    Cic. Tusc. 3, 1, 2:

    lacte vivere,

    Caes. B. G. 4, 1:

    lac mihi non aestate novum, non frigore defit,

    Verg. E. 2, 22:

    concretum vimine querno lac,

    Ov. M. 12, 437:

    lactis inopia... abundantia,

    Col. 5, 12, 2:

    a lacte cunisque,

    from the cradle, from infancy, Quint. 1, 1, 21:

    lac pressum,

    cheese, Verg. E. 1, 82:

    coagulatum,

    Plin. 23, 7, 64, § 128.—Prov.:

    tam similem quam lacte lacti'st,

    as like as one egg is to another, Plaut. Mil. 2, 2, 85; cf.:

    neque lac lacti magis est simile,

    id. Am. 2, 1, 54; id. Men. 5, 9, 30: lac gallinaceum, chicken's milk, of something very rare, Plin. N. H. praef. § 23; Petr. 38, 1:

    qui plus lactis quam sanguinis habet,

    of tender age, Juv. 11, 68.—
    B.
    Trop., for something sweet, pleasant: in melle sunt linguae sitae nostrae atque orationes, lacteque;

    corda felle sunt lita,

    Plaut. Truc. 1, 2, 77:

    ut mentes... satiari velut quodam jucundioris disciplinae lacte patiantur,

    Quint. 2, 4, 5.—
    II.
    Transf.
    A.
    Milky juice, milk of plants:

    herbae, nigri cum lacte veneni,

    Verg. A. 4, 514:

    herbarum,

    Ov. M. 11, 606:

    tenero dum lacte, quod intro est, id. Nux, 95: ficulneum,

    Col. 7, 8, 1:

    caprifici,

    Cels. 5, 7.—
    B.
    Milk-white color ( poet.): candidus taurus... una fuit labes;

    cetera lactis erant,

    Ov. A. A. 1, 290.

    Lewis & Short latin dictionary > lac

  • 20 lact

    lac, lactis (nom. lacte, Enn. ap. Non. 483, 2; Plaut. Mil. 2, 2, 85; id. Bacch. 5, 2, 16 Ritschl N. cr. al.; and lact, Aus. Idyll. 12; Mart. Cap. 3, § 307; masc. acc. lactem, App. M. 8, p. 214 fin.; 215 init.; but dub. in Gell. 12, 1, 17, where Hertz reads lacte), n. [Gr. gala, gen. galakt-os], milk.
    I.
    Lit.:

    dulci repletur lacte,

    Lucr. 5, 814:

    cum lacte nutricis errorem suxisse,

    Cic. Tusc. 3, 1, 2:

    lacte vivere,

    Caes. B. G. 4, 1:

    lac mihi non aestate novum, non frigore defit,

    Verg. E. 2, 22:

    concretum vimine querno lac,

    Ov. M. 12, 437:

    lactis inopia... abundantia,

    Col. 5, 12, 2:

    a lacte cunisque,

    from the cradle, from infancy, Quint. 1, 1, 21:

    lac pressum,

    cheese, Verg. E. 1, 82:

    coagulatum,

    Plin. 23, 7, 64, § 128.—Prov.:

    tam similem quam lacte lacti'st,

    as like as one egg is to another, Plaut. Mil. 2, 2, 85; cf.:

    neque lac lacti magis est simile,

    id. Am. 2, 1, 54; id. Men. 5, 9, 30: lac gallinaceum, chicken's milk, of something very rare, Plin. N. H. praef. § 23; Petr. 38, 1:

    qui plus lactis quam sanguinis habet,

    of tender age, Juv. 11, 68.—
    B.
    Trop., for something sweet, pleasant: in melle sunt linguae sitae nostrae atque orationes, lacteque;

    corda felle sunt lita,

    Plaut. Truc. 1, 2, 77:

    ut mentes... satiari velut quodam jucundioris disciplinae lacte patiantur,

    Quint. 2, 4, 5.—
    II.
    Transf.
    A.
    Milky juice, milk of plants:

    herbae, nigri cum lacte veneni,

    Verg. A. 4, 514:

    herbarum,

    Ov. M. 11, 606:

    tenero dum lacte, quod intro est, id. Nux, 95: ficulneum,

    Col. 7, 8, 1:

    caprifici,

    Cels. 5, 7.—
    B.
    Milk-white color ( poet.): candidus taurus... una fuit labes;

    cetera lactis erant,

    Ov. A. A. 1, 290.

    Lewis & Short latin dictionary > lact

См. также в других словарях:

  • Labes — (pluriel labēs) est un mot d origine latine désignant une forte déclinaison ou un effondrement, en particulier au niveau du sol. Utilisé sur Mars pour désigner d énormes glissements de terrain, tous localisés sans exception au sein de Valles… …   Wikipédia en Français

  • Labes — is also the German name of Łobez, Poland. Labes (plural: labes ) is a Latin word used by exogeologists to refer to chaotic regions, featuring ridges and steep valleys, in the Valles Marineris region of Mars …   Wikipedia

  • Labes — Labes,   polnisch Łobez [ u̯ɔbɛs], Stadt in der Woiwodschaft Westpommern (bis 1998 in der aufgelösten Woiwodschaft Szczecin [Stettin]), Polen, an der Rega, 11 000 Einwohner; Kartoffel , Milch , Metallverarbeitung, Mischfutterwerk.   Geschichte:   …   Universal-Lexikon

  • Labes — Labes, Kreisstadt im Kreise Regenwalde des Regierungsbezirks Stettin der preußischen Provinz Pommern, am Zusammenfluß der Lotznitz u. Rega; Tuch u. Raschweberei; 4300 Ew …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Labes — Labes, Hauptstadt des Kreises Regenwalde im preuß. Regbez. Stettin, an der Rega, Knotenpunkt der Staatsbahnlinie Stettin Belgard und der Kleinbahn Daber L., hat eine evang. Kirche, Synagoge, Amtsgericht, Landgestüt, Fabrikation von… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Labes — Labes, Kreisstadt im preuß. Reg. Bez. Stettin, an der Rega, (1905) 5183 E., Amtsgericht, Landesgestüt …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Labes — Łobez …   Deutsch Wikipedia

  • Labes — Recorded in many spelling forms including the French and English Abba, Abbay, Abbe, Abbate, Abbatt, Labb, Labbe, Labbey, Labes, Labey, Abade, the Scottish Abbie and Abbe, and the Italian Abbattini, Dell Abate or Degli Abbati, this most… …   Surnames reference

  • Labes'sche Brücken — Labes sche Brücken, Art hölzerner Brücken, s.d. B) b) ff) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • labes realis — an inherent defect in title to property. Stolen goods or goods obtained by fraud, common examples, cannot be transferred, even to an innocent third party. Sometimes also called a vitium reale. Collins dictionary of law. W. J. Stewart. 2001 …   Law dictionary

  • Labės Pyskovcai — Sp Lãbės Pýskovcai Ap Labské Pískovce L kraštovaizdis Čekijoje …   Pasaulio vietovardžiai. Internetinė duomenų bazė

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»