-
1 zrzucać
impf ⇒ zrzucić* * *(strącać, zdejmować) to throw off, (o koniu: jeźdźca) to throw; (liście, sierść) to shed* * *ipf.1. (= rzucać w dół) throw down, cast down; (np. śnieg z dachu) throw off; ( o koniu) ( jeźdźca) throw; zrzucić żagle żegl. let out the sails; zrzucić pięć kilogramów lose five kilograms; zrzucić parę kilo lose a few stone; zrzucić kogoś ze schodów throw sb down the stairs.2. (= wyzwolić się) throw off; zrzucić mundur/sutannę take of the uniform/cassock; zrzucić jarzmo throw l. shake off the yoke; zrzucić na kogoś winę pin the blame on sb; zrzucić kamień z serca unburden one's soul; zrzucić z siebie odpowiedzialność shift off the responsibility; zrzucić swoje obowiązki na czyjeś barki devolve one's duties on l. upon sb.3. ( rozebrać się) take off; zrzucić ubranie take off one's clothes; zrzucić maskę obłudy throw off the mask of hypocrisy.4. (o roślinach, zwierzętach) (liście, skórę) shed.5. ( karty) discard.ipf.pot. (= składać się na coś) chip in ( na coś for sth).The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > zrzucać
-
2 jeździec
сущ.• всадник• кавалерист• наездник• седок* * *jeź|dziec♂, Р. \jeździecdźca всадник* * *м, Р jeźdźcaвса́дник -
3 pillion
['pɪljən]nto ride pillion — ( on motorcycle) jechać na tylnym siodełku; ( on horse) jechać na koniu, siedząc za plecami jeźdźca
* * *['piljən](a passenger seat on a motorcycle: He drove the motorbike and she sat on the pillion; ( also adjective) a pillion passenger/seat.) tylne siodełko -
4 strą|cić
pf — strą|cać impf Ⅰ vt 1. (spowodować upadek) to knock [sb/sth] off [jeźdźca, wazon]- strącić kogoś z konia to knock sb off a horse- strącić kieliszek ze stołu to knock a glass off the table- strącać kijem jabłka z drzewa to knock apples from the tree with a stick2. (zestrzelić) to shoot down [samolot, ptaka] 3. pot. (odliczyć) to knock off [zaliczkę, ratę] 4. Chem. (wydzielić) to precipitate [substancję, osad] Ⅱ strącić się — strącać się Chem. [substancja, osad] to precipitateThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > strą|cić
-
5 zrzu|cić
pf — zrzu|cać impf Ⅰ vt 1. (strącić) to knock [sth] off/down, to knock off/down [wazon, kubek]; (rzucić w dół) to throw [sth] down, to throw down [papiery]; [koń] to throw [jeźdźca]; to drop [spadochroniarza, paczkę, bombę] 2. (rozebrać się) to take [sth] off, to take off 3. (pozbyć się) to lose, to shed [liście, owoce, skórę, sierść]; to lose [wagę, kilogramy] 4. (w grze w karty) to discard, to get rid of [asa, króla] Ⅱ zrzucić się — zrzucać się 1. pot. (zrobić składkę) to club together, to pass the hat (a)round (na coś for sth) 2. (w grze w karty) to discard vt- zrzucić się z kierów to get rid of all one’s hearts■ zrzucić odpowiedzialność/winę/pracę na czyjeś barki to shift the responsibility/blame/work on to sb- zrzucić z siebie odpowiedzialność to disavow any responsibility- zrzucić habit/sutannę to renounce one’s (holy) vows- zrzucić mundur to return to civilian life- zrzucić kamień a. ciężar z serca to unburden oneself- zrzucić maskę to throw off one’s mask- zrzucić pychę z serca to humble oneselfThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > zrzu|cić
-
6 Reiterstandbild
Reiterstandbild n pomnik przedstawiający jeźdźca na koniu -
7 zrzucać
zrzucać ze stołu vom Tisch stoßen;zrzucać kilogramy fam. seine Pfunde loswerden; -
8 zrzucić
zrzucać ze stołu vom Tisch stoßen;zrzucać kilogramy fam. seine Pfunde loswerden; -
9 zrzucać
I. vt4) zrzucić parę kilogramów ein paar Pfunde loswerden\zrzucać na kogoś winę auf jdn die Schuld abwälzen, jdm die Schuld zuschieben [ lub in die Schuhe schieben] -
10 Reiterstandbild
Rei terstandbild ntposąg m jeźdźca na koniu
См. также в других словарях:
arkan — m IV, D. u, Ms. arkannie; lm M. y «długi sznur zakończony pętlą, przywiązywany zwykle do siodła jeźdźca; używany przez pasterzy i ludy koczownicze do chwytania zwierząt, szczególnie koni» ‹tur.› … Słownik języka polskiego
jeździec — m II, D. jeźdźca 1. B.=D., W. jeźdźcze; lm M. jeźdźcy, DB. jeźdźców «człowiek jeżdżący na jakimś zwierzęciu wierzchowym, zwłaszcza na koniu, uprawiający jazdę konną» Jeździec pędzi, galopuje. Jeźdźcy dosiedli koni. 2. B.=M.; lm MB. jeźdźce środ.… … Słownik języka polskiego
pomnik — m III, D. a, N. pomnikkiem; lm M. i «dzieło rzeźbiarskie lub architektoniczno rzeźbiarskie w formie posągu, obelisku, płyty, budowli itp., wzniesione ku czci jakiejś osoby, dla upamiętnienia jakiegoś wydarzenia» Kamienny, marmurowy pomnik. Pomnik … Słownik języka polskiego
ponieść — dk XI, ponieśćniosę, ponieśćniesiesz, ponieśćnieś, ponieśćniósł, ponieśćniosła, ponieśćnieśli, ponieśćniesiony, ponieśćniósłszy ponosić ndk VIa, ponieśćnoszę, ponieśćsisz, ponieśćnoś, ponieśćsił, ponieśćnoszony 1. tylko dk «niosąc, dźwigając… … Słownik języka polskiego
przytłoczyć — dk VIb, przytłoczyćczę, przytłoczyćczysz, przytłoczyćtłocz, przytłoczyćczył, przytłoczyćczony przytłaczać ndk I, przytłoczyćam, przytłoczyćasz, przytłoczyćają, przytłoczyćaj, przytłoczyćał, przytłoczyćany «przygnieść, przycisnąć; przywalić»… … Słownik języka polskiego
siodło — n III, Ms. siodłodle; lm D. siodłodeł 1. «siedzenie ze skóry i włosia, wkładane na grzbiet konia do jazdy wierzchem» Wskoczyć na siodło. Zachwiać się w siodle. Poprawić się, umieścić się w siodle, na siodle. Wysadzić jeźdźca z siodła. ∆ Koń pod… … Słownik języka polskiego
strzemię — n V, D. strzemięmienia; lm M. strzemięmiona, D. strzemięmion 1. «jeden z dwóch metalowych pałąków zawieszonych na rzemieniach po obu stronach siodła, służących jako oparcie dla stóp jeźdźca» Wsunąć nogę w strzemię. Unieść się w strzemionach.… … Słownik języka polskiego
unieść — dk XI, uniosę, uniesiesz, unieś, uniósł, uniosła, unieśli, uniesiony unosić ndk VIa, unoszę, unieśćsisz, unoś, unieśćsił, unoszony 1. «dźwignąć coś w górę, podciągnąć ku górze, umieścić coś wyżej niż poprzednio; podnieść, wznieść» Unieść głowę.… … Słownik języka polskiego
utrząść — dk XI, utrzęsę, utrzęsiesz, utrząś a. utrzęś, utrząsł, utrzęsła, utrzęśli, utrzęsiony, utrząsłszy utrząsnąć dk Va, utrząśćnę, utrząśniesz, utrząśnij, utrząśćnął, utrząśćnęła, utrząśćnęli, utrząśnięty, utrząśćnąwszy utrząsać ndk I, utrząśćam,… … Słownik języka polskiego
zrzucić — dk VIa, zrzucićcę, zrzucićcisz, zrzuć, zrzucićcił, zrzucićcony zrzucać ndk I, zrzucićam, zrzucićasz, zrzucićają, zrzucićaj, zrzucićał, zrzucićany 1. «spychając usunąć, strącić coś skądś; gwałtownym ruchem zepchnąć, spuścić coś z góry na dół;… … Słownik języka polskiego
zwalić — dk VIa, zwalićlę, zwalićlisz, zwal, zwalićlił, zwalićlony zwalać ndk I, zwalićam, zwalićasz, zwalićają, zwalićaj, zwalićał, zwalićany 1. «waląc, rzucając, zgromadzić coś w jednym miejscu, zsypać razem, bezładnie; zrzucić z góry na dół» Zwalić… … Słownik języka polskiego
