Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

irrīto

  • 81 irritamentum

    irrītāmentum, ī, n. (irrito), das Reizmittel, Anreizungsmittel, m. obj. Genet., certaminum equestrium, Liv.: irarum, Plin. pan.: Plur., irritamenta gulae, Sall. u. Tac., libidinum, Tac.: malorum, Ov. u. Lact.: nociturae libertatis, Sen.: haud parva luxuriae irritamenta, Val. Max.: Ggstz., belli ea irritamenta, non pacis blandimenta esse, Iustin. 31, 7, 9. – m. subj. Genet., irr. sanguinis, Amm. 28, 6, 13. – m. Dat., et posita veno irritamenta luxui (zu usw.), Tac. ann. 14, 15. – absol., irritamenta eadem, Tac.: quibuscumque irritamentis poterat iras militum acuebat, Liv.: fluvius totidem incitatus irritamentis, Plin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > irritamentum

  • 82 irritatio

    irrītātio, ōnis, f. (irrito), die Erregung, Reizung, Anreizung, I) die physische: tenesmos est irritatio ultimae partis directi intestini, Scrib. Larg. 142 in.: tamquam edendi irritationes quasdam repertas esse, Gaumenkitzel, Gell. 7, 16, 6. – II) die gemütliche, a) im allg.: naturalis, Sen. ep. 9, 17. Vulg. psalm. 94, 9 u. Ezech. 20, 28. – m. subj. Genet., (feminae) nullis conviviorum irritationibus corruptae, durch keine die Sinne reizenden Gelage, Tac. Germ. 19, 1. – m. obj. Genet., inesse naturalem quandam irritationem (Reiz) animis commutandi sedes, Sen. ad Helv. 6, 6. – b) insbes., die Reizung zum Zorn, die Erbitterung, et irritatio quidem animorum ea prima fuit, Liv. 31, 14, 6: absol., irrit. et ira, Vulg. Sirach 31, 38: Plur., Vulg. 4. regg. 23, 26.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > irritatio

  • 83 irritatius

    irrītātius, Adv. im Compar. (irritatus v. irrito), etwas reizend, genas titillare, an den Backen einen gar angenehmen Kitzelreiz erregen, Amm. 22, 15, 19.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > irritatius

  • 84 irritator

    irrītātor, ōris, m. (irrito), der Reizer, Anreizer, Sen. ep. 108, 8: bes. der Reizer zum Zorn, Vulg. Ezech. 2, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > irritator

  • 85 labor

    1. lābor, lāpsus sum, lābī (vgl. griech. ὀ-λιβρός, schlüpfrig u. ahd. slīfan, gleiten), sich auf einer glatten Oberfläche sanft hinbewegen, gleiten, schlüpfen, schweben, hingleiten, hinschlüpfen, hinschweben, u. abwärts = herabgleiten, -schlüpfen, -schweben, u. als Anfang des Fallen = sinken, absol., od. konstr. m. ad, in, inter, per, sub, super, ab, de, ex u. m. bl. Abl., I) im allg.: 1) eig.: α) v. lebl. Subjj., zB. v. Schlangen, non squamoso ventre, Prop.: per sinus crebros et magna volumina, Ov.: circa donaria, Ov.: circum tempora, sich schlängeln, Ov.: inter vestes et levia tempora, Ov.: angues lapsi in diversum, Iul. Obsequ.: populus in diversa labitur, verläust sich nach verschiedenen Richtungen, Iustin.: abwärts, montibus, Val. Flacc. – v. Schwimmenden, per aequora, Ov.: in magno mari, Ov.: medio amne, Ov. – v. Schiffenden, rate per aequora, Ov.: aquā, Prop. – v. Fliegenden, auf Fittichen Schwebenden, per auras, Ov.: pennis, entschweben, von Merkur, Verg.: aufwärts, sub sidera, entschweben, Verg.: abwärts, polo, Verg. – vom auf dem Wagen durch die Lüfte fahrenden Mars, pronum per aëra, Ov. – v. Herabsteigenden, per funem demissum labi, Verg.: im Bilde, labi per iter declive senectae, Ov. – v. Herabsinkenden, semianimem od. moribundum ex equo, Liv., suffosso equo, Tac., u. bl.
    ————
    equo, Hor.; vgl. multis labentibus ex equis aut desilientibus, Liv.: labi ex rupe, Curt.: ex arbore, Capit.: per gradus, die Stufen hinabfallen, Liv.: super terram, hinsinken, Liv. – β) v. lebl. Subjj.: quia continenter laberentur et fluerent omnia, Cic.: in vanum manus lapsa, die einen Fehlhieb getan, Curt.: cum tela de testudine laberentur, Curt.: tum (illud iaculum) leni impetu labitur, gleitet sanft (auf dem Wasser) dahin, Min. Fel. – abwärts, lapsa cadunt folia, Verg.: lapsus ab arbore ramus, Ov.: lapsae lacertis, nullo solvente, catenae, Ov. – v. Kleidern und Waffen, soluta ac velut labens undique toga, Quint.: tergo velamina lapsa, Ov.: labentibus super corpus armis, Liv. – v. Sternen u. dgl., vagā et mutabili ratione, Cic.: advorsum nimbos, Lucr.: caelo, dahingleiten am usw., Verg.: abwärts, ab aethere, Ov.: de caelo, Verg.: ignem de caelo lapsurum, Capit. – v. Schiffen, vadis, Verg. – v. Gewässern, gleiten, dahingleiten, fließen, cum labantur assidue flumina, quaedam concitata rapiantur, Sen.: altissima quaeque flumina minimo sono labi, Curt.: altis ripis, dahingleiten, Hor.; aber sinistrā ripā, hinwegströmen über usw., Hor.: per CCC stadia, Curt.: sub terras, sub magna terra, Ov.: abwärts, e fontibus, Curt.: diversis de partibus (al. fontibus), Ov.: vertice silvae, Ov.: quantum aquarum per gradus cum fragore labentium, Sen.: zurück, in caput (Quelle) suum retro, Ov.: prius vasto laben-
    ————
    tur flumina ponto, quam etc., Prop.: vado labente, die Flut zurück-, abfloß, Tac. – v. Tränen, rinnen, träufeln, in genas, Hor.: per genas in ensem, Ov.: ex oculis, Ov. – v. anderen Flüssigkeiten, fließen, rinnen, träufeln, in proximum mare (vom flüssigen Bernstein), Tac.: truncis cavis, vom Honig, Hor.: quid sit, quod guttatim faciat pluviam labi, Amob.: pressus pavore sanguis tardius labebatur, floß (hervor), Tac. – vom Feuer, in porticus, hinüberschlagen in usw., Tac. – v. Übeln usw., die allmählich in den Körper dringen, sich verbreiten, frigus per artus labitur, Ov.: dolor lapsus ad artus, Verg.: penitus in viscera lapsum serpentis furiale malum, Verg.: somnus labitur in artus, Ov.
    2) übtr.: a) gleiten, rinnen, α) v. leb. Subjj.: sed labor longius, ad propositum revertar, ich gerate, ich verliere mich zu weit (in der Rede), Cic.: u. so quin labebar longius, nisi me retinuissem, Cic. – cadere spe dicuntur, qui levati animo a summo ad inferiora labuntur, Donat. Ter. Andr. 3, 5, 12. – β) v. lebl. Subjj.: ilico res foras labitur, liquitur, rinnt das Geld ihm aus dem Hause und zerfließt, Plaut.: brevitate et celeritate syllabarum labi putat verba proclivius, Cic.: sunt (vitia) in lubrico incitataque semel proclivi labuntur sustinerique nullo modo possunt, Cic. – v. der Rede, oratio sedate placideque labitur, gleitet (fließt) dahin, Cic. or. 92: prosā incipit (sermo eius), versu
    ————
    labitur, pedestri oratione finitur, Hieron. epist. 53, 8. – v. Zeit u. Leben, dahingleiten, entrinnen, verfließen, assiduo labuntur tempora motu, non secus ac flumen, Ov.: labitur occulte fallitque volubilis aetas, ut celer admissis labitur amnis aquis, Ov.: cito pede labitur aetas, Ov.: tardo pede lapsa vetustas, Ov.: u. so labuntur tempora, anni, lustra, Hor. u.a. Dichter. – b) mit Angabe des Ziels, zu etwas sich hinneigen, in etw. sinken, auf od. in etw. verfallen, geraten, α) v. leb. Subjj.: labor eo, ut assentiar Epicuro, fühle mich zur Ansicht des E. hingezogen, Cic.: labi ad illos, qui etc., Cic.: veremini, ne labar ad opinionem, möchte dem Wahne verfallen, Cic.: labi in errorem emendabilem, Liv.: in luxuriam, in segnitiam, Iustin.: in vitium, Hor.: in somnum, in soporem, Petron. – β) v. lebl. Subjj.: civitatum mores lapsi ad mollitiem, Cic.: omnia in externum lapsa sunt morem, Curt.
    II) prägn.: A) = delabi, abgleiten, abkommen, vorbeigleiten, 1) eig.: si viā lapsus est (bildl.), Sen.: cum superiacta tela de testudine laberentur, Tac.: ne adiectae voces laberentur atque errarent, priusquam sensus (auditus) ab his pulsus esset, Cic. – 2) übtr.: hāc spe lapsus, in der Hoffnung getäuscht, Caes.: labi facultatibus, um sein Vermögen kommen, ICt.
    B) = ab- od. ausgleiten, straucheln, ausgleitend, strauchelnd fallen, 1) eig.: agaso pede lapsus, Hor. –
    ————
    homini nequam lapso et ut allevaretur roganti, ›Tollat te‹, inquit, ›qui novit‹, Quint. – 2) übtr.: straucheln, a) = irre werden, mente, wahnsinnig werden, Cels.: u. so lapsi mente, wahnsinnig (Ggstz. sui compotes), Cels. – labi memoriā, einen Gedächtnisfehler begehen, Suet. – u. geistig od. moralisch irren, fehlen, sich vergehen, erravit, lapsus est, non putavit, Cic.: opinione labi posse, voluntate a re publica dissidere nullo pacto posse, Cic.: in alqa re consilio od. casu lapsum esse, Cic.: consilio id magis quam furore lapsos fecisse, Liv.: labi per errorem, Cic., od. errore, ICt.: labi propter imprudentiam, Cic.: imprudentiā lapsum aliquid facere (Ggstz. scientem aliquid delinquere), Liv.: labi imperitiā, ICt.: in quo vorbo lapsa consuetudo deflexit de via, Cic.: labi in officio, Cic.: in his labi et cadere, Cic.: qua in re si mediocriter lapsus sum, defendes meum tolerabile erratum, Cic.: numquam labere, si te audies, Cic.: qui sero lapsum revocatis, Prop. – b) straucheln = zum Falle geneigt sein, dem Falle nahe sein (s. Halm Cic. Phil. 2, 51), equitem Romanum non libidine, non turpibus impensis atque iacturis, sed experientiā patrimonii amplificandi labentem excepit, fulsit et sustinuit re, fide, hodieque sustinet, Cic.: cum labentem et prope cadentem rem publicam fulcire cuperetis, Cic.: ferre praesidium labenti et inclinatae paene rei publicae, Cic.: labente deinde paulatim disciplinā, Liv.: labente iam
    ————
    causā decem virorum, Liv.: vidi ego labentes (weichenden) acies et tela caduca, Prop.
    C) = elabi, herausfallen, 1) eig.: viscera lapsa, Ov. u. Lucan.: forte lapsa vox, entschlüpfte, entfallene, Tac. – v. Pers., entgleiten, entschlüpfen, e manibus custodientium, Curt.: custodiā, Tac. – 2) übtr.: quam nostro illius labatur pectore vultus, entschwindet, Verg. ecl. 1, 63.
    D) herabgleiten, -sinken = schlapp herabhängen, lapsa catena, schleppende, Prop.: tenuata de nexibus membra labuntur, Ps. Quint. decl. – bes. v. Gliedern Sterbender, caput labens et iam languentia colla levat, Lucan.: malae labentes, herabsinkende Kinnladen, Suet.: lapsae genae, Sen. poët. – neutr. pl. subst., firmamenta fluidorum ac labentium, des Schlotterigen u. Schlappen, Sen. ep. 102, 25.
    E) sinken, hinsinken, zusammensinken, 1) eig.: α) v. Pers.: calor ossa reliquit, labitur, Verg.: sub onere labitur, erliegt der Last, Petron.: multi sine morte labuntur, Petron. – β) v. lebl. Subjj., u. zwar v. Gebäuden usw., zusammen-, einsinken, vor Alter verfallen, lapso fundamento, Curt.: lapsura domus, Ov.: donec labentes deorum aedes refeceris, Hor. – v. den Augen Schlafender, zufallen, zusinken, labentes ocelli, Prop.: lapsi somno ocelli, Prop. – u. Sterbender, brechen, labuntur frigida leto lumina, Verg.: labentes oculos condere (zudrücken), Ov.: dum laben-
    ————
    tes oculi ad nostras exclamationes nostrosque planctus admissā paulatim luce laxantur, Ps. Quint. decl. Vgl. Burmann Ov. am. 3, 5, 1; trist. 3, 3, 44.
    2) übtr.: a) sinken = hinschwinden, vom Lebensatem, labens anima, Tac.: labi spiritum nec ultra biduum duraturum, Tac. – dah. v. Sterbenden, denen die Sinne vergehen, in den Tod sinken, sterben, laberis Oebalide, primā fraudate iuventā, Verg.: labimur (mir schwinden die Sinne), i, miseram solare parentem, Stat.: ille oculis extremo errore solutis labitur, Stat. – b) sinken = verfallen, in Verfall geraten, miserere domus labentis, Verg.: u. so labens regia, Iustin.: lapsum genus, Verg.: labente paulatim disciplinā, Liv.: ut magis magisque mores lapsi sint, tum ire coeperint praecipites, Liv.: fides lapsa, Ov. – Parag. Infin. labier, Cic. Arat. 226. Lucr. 4, 443. Hor. ep. 2, 1, 94. – Partic, labundus, a, um, hinstürzend, unda sub undis labunda, Acc. tr. 570.
    ————————
    2. labor, ōris, m. (zu labāre; eigentl. »das Wanken unter einer Last«), die Anstrengung, I) die Anstrengung, etw. zu vollbringen, die Bemühung, Mühe, Arbeit, Strapaze, 1) eig.: a) übh.: labor forensis, Cic.: irritus, Quint. u. Ov.: labor itineris, Cic.: labor viae, Liv.: labores militum, Caes.: labor corporis, animi, Cic.: labor manuum, Hieron.: labor domesticus, Colum.: militiae, Cic. aut belli aut fugae, Caes.: operis (der Belagerung), Caes.: labores belli, Cic.: labores defensionum, Cic. – parvulo labore, Cic.: nullo labore, Cic.: nullo labore tuo, ohne daß es dir Mühe macht, Cic.: sine labore, sine ullo labore, Cic.: sine ullo labore et contentione, Cic.: sine labore ac periculo, Cic.: cum labore, summo cum labore, Cic.: res est magni laboris, Cic.: tot adire labores, Verg.: affecta labore et vigiliis corpora, Liv.: capere tantum laborem, sich so sehr bemühen, Cic.: laborem inanem capere, sich vergeblich abmühen, Ter.: in ea (arte) plus operae laborisque consumpsisse, Cic.: nec animi neque corporis laboribus defatigari, Cic.: demere (alci) laborem militiae, Cic.: unius mensis labor alci detrahitur, Cic.: exanclare talem laborem, Cic., omnes labores, Cic.: exanclatis itinerum laboribus, Amm.: exercere se tantis laboribus, Cic.: apes exercet sub sole labor, Verg.: tot per annos terrā marique tanta pericula ac labores exhausisse, Liv.: inter labo-
    ————
    res exhaustos aut mox exhauriendos, Liv.: frustra labore exhausto, Lucan.: magnos esse experiundos et subeundos labores, Cic.: dum adulescentis dextera irrito se labore fatigat, Val. Max.: frangere se tantis laboribus, Cic.: qui partis honoribus eosdem in foro gessi (habe mich unterzogen) labores, quos petendis, Cic.: impenditur labor et sumptus ad incertum casum et eventum quotannis, Cic.: suum laborem hominum periculis sublevandis impertire, Cic.: non plus alci laboris imponere quam sibi sumere, Cic.: eis laborem etiam novum pro portione iniungi, Liv.: quid sumptus in eam rem aut laboris insumpserit, Cic.: operam, studium, laborem interponere pro alqo, Cic.: pugnando fessis laxatur labor, Liv.: ut sibi pro re gesta aliquid laxaret laboris, Liv.: levare alci laborem, Cic.: defensionum laboribus aut omnino aut magna ex parte liberari, Cic.: obire pericula ac labores pariter, Liv.: non parcere labori, Cic. (u. so ne labori suo neu periculo parceret, Caes.): et honoribus amplissimis et laboribus maximis perfunctum esse, Cic.: Hercules perfunctus iam laboribus, Cic.: laborem viae pati posse, Liv.: multis laboribus (unter v. Str.) quaerere alqm. Plaut.: reficere se ex labore, Caes.: ab parvulis labori ac duritiae studere, Caes.: succumbere labori, Caes.: istos labores, quos nunc in naufragiis nostris suscipis, non subisses, Cic.: frustra tantum laborem sumere, Caes.: supersedere hoc labore itineris, Cic.: suscipere labo-
    ————
    rem, labores, Cic.: frustra suscipere laborem, sich vergeblich abmühen, Cic.: sustinere forensem laborem propter ambitionem, Cic.: labores, pericula facile tolerare, Sall.: non vitandi laboris mei causā, Cic. – labor est m. Infin., es kostet Mühe (Arbeit), es hat Schwierigkeit, Liv. 39, 1, 5. Plin. 26, 118: u. so maior aliquanto labor est m. Infin., Flor. 2, 2, 4: proximus huic labor est placitam exorare puellam, Ov. art. am. 1, 37: nec magnus prohibere labor, Verg. georg. 4, 106. – b) insbes., Anstrengung, angestrengte Tätigkeit, Arbeitsamkeit (Ggstz. inertia, desidia, requies, quies, otium), verb. industria et labor, summus labor in publicis privatisque rebus, Cic.: vivere in studiis laboribusque, Cic.: labor quaerendi, Erwerbsfleiß, Iustin.: rei militaris labor, Leistungen im Kriegswesen, Nep.: animi labor, geistige Anstrengung, Nep. – als Fähigkeit, Arbeitsfähigkeit, Ausdauer in Arbeit u. Anstrengung, M. Messala magni laboris, Cic.: homo magni laboris summaeque industriae, Cic.: magni formica laboris, die arbeitsame, emsige, Hor.: (iumenta) summi ut sint laboris efficiunt, Caes. – 2) meton.: a) Arbeit, Werk, ita multorum mensium labor hostium perfidiā et vi tempestatis puncto temporis interiit, Caes. b. c. 2, 14, 4: sternuntur segetes longique perit labor irritus anni, Ov.: et pluviā ingenti sata laeta boumque labores diluit, Verg.: artificum manus (verschiedenen Malereien)
    ————
    inter se operumque laborem (Bauwerk) miratur, Verg.: hic labor ille domus et inextricabilis error, v. Labyrinthe, Verg.: cari uteri labores, v. Kindern, Claud. rapt. Pros. 1, 194. – b) Unternehmung, Tat, belli, Verg.: von den Kampfspielen, wie πόνος, μόχθος, Hor.: u. von den großen Unternehmungen des Herkules, Hor.: strenui labores (im Kriege), Eutr. – II) Anstrengung, etwas zu überwinden, zu ertragen, Plage, Pein, Not, Ungemach, Drangsal, Mühseligkeit, Unglück, Beschwerlichkeit, a) übh.: scis amorem, scis laborem, scis egestatem meam, Plaut.: cuius erga me benevolentiam vel in labore meo vel in honore perspexi, Cic.: multis variisque perfunctus laboribus, Nep.: quoniam in tantum luctum et laborem detrusus es, quantum nemo umquam, Cic.: breviter Troiae supremum audire laborem, Verg. – poet., labores solis, lunae, Sonnenfinsternis, Mondfinsternis, Verg.: labores Lucinae, die Wehen, Verg. – b) Beschwerde, α) = Krankheit, nervorum, Nervenkrankheit, Vitr.: annuus earum (apium) labor est initio veris, Colum.: mox et frumentis labor additus, ut mala culmos esset robigo, Verg.: valetudo decrescit, accrescit labor, Plaut. – β) = phys. Schmerz, cor de labore pectus tundit, Plaut. Cas. 415: hoc medicamentum sine magno labore circa septimum diem cadere cogit haemorrhoidas, Scrib. Larg. 227. – γ) gemütl. Schmerz, Betrübnis, Kummer (s. Spengel Ter. Andr.
    ————
    720. Wagner Ter. heaut. 82), quamquam ibi animo labos grandis capitur, Plaut.: verum ex eo misera quam capit laborem! Ter. – c) eine Last, lapides laborem sustinent od. tolerant, tragen Lasten, sind von dauerhafter Beschaffenheit, Vitr. 2, 7, 2. Plin. 36, 167. – Archaist. Nbf. labōs, ōris, m., *Pacuv. tr. 290. Plaut. merc. 72; trin. 271; truc. 521. Ter. Hec. 286. Lucil. 215. Varro sat. Men. 247. Sall. hist. fr. 2, 41 (50), 1 u. 3, 61 (82), 18. Catull. 55, 13. Plin. 6, 60 u. Spät. (s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 265).personif., Labōs, ōris, m., die Mühsal, eine unterirdische Gottheit, Verg. Aen. 6, 277.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > labor

  • 86 prorito

    prōrīto, āvī, āre (pro u. *rito, āre, wov. auch irrito), I) hervorreizen, -bringen, Plin. 26, 90. – II) anreizen, anlocken, nisi pretium proritat, Colum.: quem spes aliqua proritat, Sen.: pr. stomachum varietate ciborum, Scrib. Larg.: in vitia proritari facultatis alicuius instinctu, Arnob.: quis est, quem non ad huiusmodi furias documenta proritent? Arnob.: qui irritatu suo feram bestiam vel quamcumque aliam quadrupedem proritaverit, Paul. sent. 1, 15. § 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > prorito

  • 87 rito

    rīto, āre, aufregen, als Stammwort von irrito angef. bei Prisc. 15, 10 u. 14 (aber Iuvenc. in exod. 378 liest Pitra rigidantur).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > rito

  • 88 не имеющий силы

    frustráneo, írrito, nugatorio

    Русско-испанский юридический словарь > не имеющий силы

  • 89 ничтожный

    inválido, írrito, nulo

    Русско-испанский юридический словарь > ничтожный

  • 90 irritare

    irritate
    * * *
    irritare v.tr.
    1 (provocare, innervosire) to irritate, to annoy: non irritatela!, don't irritate her!; è riuscito a irritarmi, he managed to irritate me
    2 (ferita, pelle ecc.) to irritate, to inflame: lo sfregamento irritò la ferita, rubbing irritated (o inflamed) the wound.
    irritarsi v.intr.pron.
    1 (innervosirsi) to get* irritated, to get* annoyed: irritare con qlcu. per qlco., to get irritated at s.o. over sthg.; si irrita per niente, he got irritated over nothing
    2 (di ferita, pelle ecc.) to become* irritated: una pelle che si irrita facilmente, a skin that is easily irritated.
    * * *
    [irri'tare]
    1. vt
    1) (infastidire) to irritate, annoy
    2) (pelle, occhi) to irritate
    1)

    irritarsi per qc/con qn — (infastidirsi) to get irritated o annoyed at sth/with sb

    2) (infiammarsi: pelle, occhi) to become irritated
    * * *
    [irri'tare] 1.
    verbo transitivo
    1) (infastidire) to irritate, to annoy
    2) med. to irritate
    2.
    verbo pronominale irritarsi
    1) (innervosirsi) to get* annoyed ( per about, over)
    2) med. to become* irritated
    * * *
    irritare
    /irri'tare/ [1]
     1 (infastidire) to irritate, to annoy
     2 med. to irritate
    II irritarsi verbo pronominale
     1 (innervosirsi) to get* annoyed ( per about, over)
     2 med. to become* irritated.

    Dizionario Italiano-Inglese > irritare

  • 91 irritant

    ['ɪrɪtənt] 1.
    aggettivo irritante
    2.
    1) (noise, situation etc.) fastidio m.
    2) (substance) irritante m.
    * * *
    irritant (1) /ˈɪrɪtənt/
    A a.
    irritante; fastidioso
    B n.
    irritancy (1)
    n. [u]
    irritazione; irritamento; fastidio.
    irritant (2) /ˈɪrɪtənt/ (leg.)
    a.
    ( non in Inghilterra) che rende irrito; invalidante: irritant clause, clausola invalidante
    irritancy (2)
    n. [u]
    (in Italia, Francia, Scozia, ecc.) invalidazione; annullamento.
    * * *
    ['ɪrɪtənt] 1.
    aggettivo irritante
    2.
    1) (noise, situation etc.) fastidio m.
    2) (substance) irritante m.

    English-Italian dictionary > irritant

  • 92 (to) irritate

    (to) irritate (1) /ˈɪrɪteɪt/
    v. t.
    irritare; eccitare; stuzzicare: The smoke irritated my throat, il fumo mi ha irritato la gola.
    (to) irritate (2) /ˈɪrɪteɪt/
    v. t.
    (leg.) ( non in Inghilterra) rendere irrito; invalidare.

    English-Italian dictionary > (to) irritate

  • 93 (to) irritate

    (to) irritate (1) /ˈɪrɪteɪt/
    v. t.
    irritare; eccitare; stuzzicare: The smoke irritated my throat, il fumo mi ha irritato la gola.
    (to) irritate (2) /ˈɪrɪteɪt/
    v. t.
    (leg.) ( non in Inghilterra) rendere irrito; invalidare.

    English-Italian dictionary > (to) irritate

  • 94 irritare

    irritare v. ( ìrrito) I. tr. 1. irriter, agacer, énerver: le tue stupide osservazioni mi irritano tes remarques idiotes m'agacent. 2. ( Med) ( produrre un'infiammazione) irriter: il fumo irrita gli occhi la fumée irrite les yeux. II. prnl. irritarsi 1. s'irriter, s'énerver, se fâcher: irritarsi per il ritardo dell'aereo s'énerver à cause du retard de l'avion. 2. ( Med) ( infiammarsi) s'irriter.

    Dizionario Italiano-Francese > irritare

  • 95 irritant

    adj.
    1 irritante, irrito, lo que anula o invalida. (judicial)
    2 irritante, lo que irrita.
    3 que produce irritación, irritante.
    s.
    1 agente irritante (to eyes, skin); molestia (to person, government)
    2 estorbo, irritante, sinsabor.

    Nuevo Diccionario Inglés-Español > irritant

  • 96 void

    adj.
    1 nulo, deprivado, inválido, inexistente, írrito.
    2 vacante, vacío.
    3 vacuo.
    s.
    1 laguna mental, laguna.
    2 vacío, espacio vacío.
    3 traviesa ciega, espacio muerto del suelo.
    4 micción.
    5 the void -> la nada.
    v.
    1 derogar, anular, invalidar, revocar, anular legalmente, excepcionar, rescindir.
    2 dejar vacío.
    3 inutilizar.
    4 evacuar materias de desecho.
    (pt & pp voided)

    Nuevo Diccionario Inglés-Español > void

  • 97 abscedo

    abs-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n. (sync. abscēssem = abscessissem, Sil. 8, 109), to go off or away, to depart.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    abscede hinc, sis, sycophanta,

    Plaut. Poen. 1, 2, 162:

    meo e conspectu,

    id. Capt. 2, 3, 74:

    numquam senator a curiā abscessit aut populus e foro,

    Liv. 27, 50, 4; so,

    a corpore (mortui),

    Tac. A. 1, 7; cf. id. ib. 3, 5:

    ut abscesserit inde (i. e. e castris) dictator,

    Liv. 22, 25, 9:

    illorum navis longe in altum abscesserat,

    Plaut. Rud. prol. 66.
    B.
    In partic.
    1.
    Milit. t. t., to march off, to depart, retire:

    non prius Thebani Spartā abscessissent quam, etc.,

    Nep. Iphicr. 2 fin.:

    longius ab urbe hostium,

    Liv. 3, 8, 8; cf.:

    a moenibus Alexandriae,

    id. 44, 19, 11.— Absol.:

    si urgemus obsessos, si non ante abscedimus quam, etc.,

    Liv. 5, 4, 10; so Nep. Epam. 9.— Impers.:

    abscedi ab hoste,

    Liv. 22, 33, 10; cf. id. 27, 4, 1:

    nec ante abscessum est quam, etc.,

    id. 29, 2, 16; so,

    a moenibus abscessum est,

    id. 45, 11, 7:

    manibus aequis abscessum,

    Tac. A. 1, 63.
    2.
    To disappear, withdraw, be lost from view: cor (est) in extis: jam abscedet, simul ac, etc., will disappear, Civ. Div. 2, 16 fin. — Poet.:

    Pallada abscessisse mihi,

    has withdrawn from me, from my power, Ov. M. 5, 375.—Of stars, to set, Plin. 2, 17, 14, § 72 al.
    3.
    Of localities, to retire, recede, retreat:

    quantum mare abscedebat,

    retired, Liv. 27, 47 fin.;

    so in architecture: frontis et laterum abscedentium adumbratio,

    of the sides in the background, Vitr. 1, 2, 2; so id. 1, 2, 7, praef. 11.
    4.
    With respect to the result, to retire, to escape:

    abscedere latere tecto,

    to escape with a whole skin, Ter. Heaut. 4, 2, 5.
    II.
    Fig., to leave off, retire, desist from, constr. with ab, the simple abl., or absol.: labor ille a vobis cito recedet, benefactum a vobis non abscedet (followed by abibit), Cato ap. Gell. 16, 1 fin.; so,

    cito ab eo haec ira abscedet,

    Ter. Hec. 5, 2, 15.— With abl. only:

    haec te abscedat suspicio,

    Plaut. Ep. 2, 2, 100:

    abscedere irrito incepto,

    to desist from, Liv. 20, 7, 1.— Absol.:

    aegritudo abscesserit,

    Plaut. Merc. 1, 2, 29; so,

    somnus,

    Ov. F. 3, 307:

    imago,

    Plin. Ep. 7, 27, 6:

    ille abscessit (sc. petitione sua),

    desisted from the action, Tac. A. 2, 34:

    ne quid abscederet (sc. de hereditate),

    Suet. Ner. 34; so,

    semper abscedente usufructu,

    Dig. 7, 1, 3, § 2.

    Lewis & Short latin dictionary > abscedo

  • 98 excito

    excĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [excio], to call out or forth, to bring or send out, to wake or rouse up (freq. and class.; cf.: provoco, evoco; irrito, lacesso, invito).
    I.
    Lit.: unde (Acherunte) animae excitantur obscura umbra, Poëta ap. Cic. Tusc. 1, 16, 37:

    aliquem a portu,

    Plaut. Am. 1, 1, 10:

    aliquem huc foras,

    id. Rud. 1, 5, 2:

    si excitatus fuerit de spectaculis,

    turned out, expelled, Quint. 3, 6, 19:

    dormientes spectatores e somno,

    to wake up, Plaut. Merc. 1, 2, 48; cf.:

    quaeso, ne me e somno excitetis,

    Cic. Rep. 6, 12:

    velut dormitantes eos excitari,

    Quint. 4, 1, 73:

    patre excitato (opp. dormiente),

    id. 4, 2, 72:

    scuto offenso excitatus vigil,

    Liv. 7, 36, 2:

    aliquem ab inferis,

    to summon up, Cic. Font. 12, 26; id. Cat. 2, 10, 20; id. Verr. 2, 5, 49, 129:

    aliquem a mortuis,

    id. de Or. 1, 57, 245:

    non dubitavit excitare reum consularem,

    to call upon to stand up, to call up, id. ib. 2, 28, 124:

    reos,

    id. ib. 2, 47, 195; Quint. 11, 3, 174; cf. Liv. 9, 8, 3:

    testes,

    Cic. Rab. Post. 17, 47: judicem, Cels. ap. Quint. 9, 2, 104 et saep.: feras, to rouse or scare up, Cic. Off. 3, 17, 68:

    cervum nemorosis latibulis,

    Phaedr. 2, 8, 1.—Prov.:

    aliis leporem,

    Petr. 1, 31, 7.—
    B.
    Transf., of inanim. and abstr. things, to raise, erect:

    vapores, qui a sole ex aquis excitantur,

    Cic. N. D. 2, 46, 118:

    caput altius,

    Cels. 8, 4 med.
    2.
    In partic., with the accessory notion of making, forming, to raise, erect, build, construct:

    exstrui vetat (Plato) sepulcrum altius, quam, etc.... nec e lapide excitari amplius,

    Cic. Leg. 2, 27, 68:

    turres,

    Caes. B. G. 5, 40, 2; id. B. C. 1, 25 fin.:

    tumulum alicui,

    Suet. Claud. 1:

    aedificium,

    Sen. Ep. 52:

    urbem,

    Flor. 1, 1:

    nova sarmenta cultura excitantur,

    are produced, Cic. de Or. 2, 21, 88:

    pascua in novalibus,

    Pall. Nov. 13, 3:

    ignem,

    to kindle up, excite, Caes. B. G. 7, 24, 4; Lucr. 6, 308:

    incendium,

    Cic. Phil. 7, 1, 3:

    invalidas flammas admoto fomite,

    Luc. 8, 776.— Poet. transf.:

    aras,

    Verg. G. 4, 549:

    foculum bucca,

    Juv. 3, 262:

    siser stomachum,

    Plin. 20, 5, 17, § 34:

    uvae os, stomachum,

    id. 23, 1, 7, § 12.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to raise up, comfort; to arouse, awaken, excite, incite, stimulate, enliven:

    qui ab excitata fortuna ad inclinatam et prope jacentem desciscerem,

    erected, established, Cic. Fam. 2, 16, 1; cf.:

    amici jacentem animum excitare,

    id. Lael. 16, 59; and with this cf. id. Att. 1, 16, 8; and:

    animos excitare atque inflammare ad persequendi studium,

    id. de Imp. Pomp. 2, 5:

    animos omnium ad laetitiam,

    Caes. B. G. 7, 79, 3:

    aliquem ad laborem et ad laudem,

    Cic. Planc. 24, 59; cf. id. Top. 2, 5:

    languentem labentemque populum ad decus,

    id. de Or. 1, 46, 202:

    aliquem ad bellum,

    Caes. B. G. 3, 10, 3:

    aliquem ad virtutem,

    id. ib. 6, 14, 5:

    aliquem ad audiendum,

    Quint. 4, 1, 34:

    gallos alacritate ad canendum,

    Cic. Div. 2, 26, 56 et saep.:

    alicujus memoriam alicui excitans,

    reviving, renewing, Cic. Or. 10, 35:

    hominum studia ad utilitates nostras allicere atque excitare,

    id. Off. 2, 6, 20:

    hominum studia,

    Caes. B. C. 3, 21, 1:

    salsum excitat et a taedio defendit orationem,

    enlivens, Quint. 6, 3, 19:

    fictiones personarum mire orationem excitant,

    id. 9, 2, 29; cf. id. 6, 1, 2:

    hi soni cum augenda intentione excitandi (opp. temperandi),

    to sharpen, pronounce strongly, id. 11, 3, 42:

    syllabam acutam,

    id. 12, 10, 33. —
    B.
    In partic.
    1.
    To appeal to, call upon, cite:

    ut nos ex annalium monimentis testis excitamus eos, etc.,

    Cic. Fin. 2, 21, 67:

    multos testis liberalitatis tuae,

    id. Rab. Post. 17, 47.—
    2.
    With the accessory idea of producing (acc. to I. B. 2.), to found, cause, occasion, excite, kindle:

    priusquam docuero, quibus initiis ac fundamentis hae tantae summis in rebus laudes excitatae sint,

    Cic. Sest. 2, 5; cf. id. Fin. 4, 7, 18:

    in animis hominum motum dicendo vel excitare vel sedare,

    id. de Or. 1, 46, 202:

    risus,

    id. Phil. 3, 9, 21:

    plausum,

    id. Sest. 58, 124:

    fletum etiam inimicis,

    id. ib. 57, 121:

    amores,

    id. Off. 1, 5, 14:

    iras,

    Verg. A. 2, 594:

    suspicionem alicui,

    Cic. Sest. 18, 41: varios sermones, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 2:

    quantas tragoedias,

    Cic. Mil. 7, 18:

    vim ac dolorem bonorum omnium,

    id. Planc. 18, 45 et saep. —Hence, excĭtātus, a, um, P. a. (lit. excited, kindled; hence), animated, lively, vigorous, vehement, strong, loud (rare but class.):

    acutus et excitatus sonus,

    Cic. Rep. 6, 18.— Comp.:

    clamor,

    Liv. 4, 37, 9:

    haec lumina,

    Quint. 12, 10, 49:

    schema,

    id. 9, 3, 10.— Sup.:

    odor,

    Plin. 20, 17, 71, § 182. — Adv.: excĭtāte, vigorously, briskly, brightly, vehemently. —In the comp.:

    fulgent gemmae,

    Plin. 37, 7, 31, § 106:

    clamitantes,

    Amm. 18, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > excito

  • 99 inritabilis

    irrītābĭlis ( inr-), e, adj. [1. irrito].
    I.
    Easily excited or enraged, irritable:

    irritabiles esse animos optimorum saepe hominum,

    Cic. Att. 1, 17, 4:

    genus vatum,

    Hor. Ep. 2, 2, 102; Amm. 18, 6, 18.—
    * II.
    Act., easily exciting:

    formae,

    Lact. 6, 23, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > inritabilis

  • 100 inritamen

    irrītāmen ( inr-), ĭnis, n. [1. irrito], an incitement, incentive, provocative ( poet.):

    opes, animi inritamen avari,

    Ov. M. 13, 434:

    amoris,

    id. ib. 9, 133.—In plur.:

    cum (taurus) sua terribili petit inritamina cornu Poeniceas vestis,

    Ov. M. 12, 103:

    corporis,

    Prud. Ham. 523.

    Lewis & Short latin dictionary > inritamen

См. также в других словарях:

  • irrito — / ir:ito/ agg. [dal lat. irrĭtus, der. di ratus fissato, stabile , part. pass. di rēri stabilire , col pref. in in 2 ]. 1. (giur.) [privo di valore legale: documento i. ] ▶◀ Ⓖ invalido, nullo. ◀▶ (non com.) rato, valido. 2. (lett.) [senza… …   Enciclopedia Italiana

  • írrito — adj. 1. Que fica sem efeito ou validade. 2. Que não é confirmado …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • írrito — írrito, ta (Del lat. irrĭtus, no válido). adj. Der. p. us. Inválido, nulo, sin fuerza ni obligación …   Diccionario de la lengua española

  • írrito — (Del lat. irritus.) ► adjetivo DERECHO Que no es válido: ■ matrimonio írrito por falta de consentimiento. SINÓNIMO nulo * * * írrito, a (del lat. «irrĭtus», no válido) adj. Der. No válido. ⇒ *Nulo. * * * írrito, ta …   Enciclopedia Universal

  • irrito — ìr·ri·to agg. 1. OB TS dir. di legge, di negozio giuridico e sim., privo di valore legale 2. LE estens., vano, inutile: pensier irrito e nullo (Ariosto) {{line}} {{/line}} DATA: 2Є metà XIII sec. ETIMO: dal lat. ĭrrĭtu(m) comp. di in con valore… …   Dizionario italiano

  • irrito — {{hw}}{{irrito}}{{/hw}}agg. 1 (dir.) Privo di valore legale perché non compiuto secondo le forme previste dalla legge. 2 (lett.) Che non ha alcun valore …   Enciclopedia di italiano

  • irrito — pl.m. irriti sing.f. irrita pl.f. irrite …   Dizionario dei sinonimi e contrari

  • irrito — agg. 1. (dir.) vano, nullo CONTR. valido, efficace 2. (lett.) inutile, infruttuoso CONTR. utile, fruttuoso …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • irritare — 1ir·ri·tà·re v.tr. (io ìrrito, irrìto) AU 1. provocare ira, stizza, risentimento; far perdere la calma e la pazienza: irritare qcn. con il proprio atteggiamento, con le proprie parole Sinonimi: alterare, contrariare, esasperare, incollerire,… …   Dizionario italiano

  • Acuerdo de Ginebra de 1966 — Para otros usos de este término, véase Acuerdo de Ginebra. El Acuerdo de Ginebra del 17 de febrero de 1966, todavía vigente, es un tratado firmado por Venezuela y el Reino Unido, en consulta del gobierno local de su colonia de Guayana Británica… …   Wikipedia Español

  • Wang Ming — Foto de Wang Ming a principios de la década de 1930. Wang Ming (chino: 王明, pinyin: Wáng Míng; 23 de mayo de 1904 27 de marzo de 1974) fue un líder de los inicios del Partido Comunista de China (PCC) así como cabeza pensante del famoso grupo… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»