Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

intellegens

  • 1 intellegens

    intellegēns, entis, PAdi. (v. intellego), Einsicht habend in etw., sich auf etw. verstehend, einsichtig, einsichtsvoll, verständig, I) im allg.: a) v. Pers.: doctus et int. vir, Cic. – mit Genet., eius generis intellegens, Cic. – b) übtr.: v. Lebl.: iudicium, Cic.: Compar., intellegentior mens, Augustin. retract. 1, 19. – II) insbes.: A) sich auf eine Wissenschaft od. Kunst verstehend, kunstverständig, ein Kenner von etw., homo ingeniosus et intellegens (Ggstz. idiota), Cic.: in hisce rebus int. esse, Cic. – subst., intellegentes, die Kenner (Ggstz. vulgus), Cic. – B) sich auf jmd. (= auf jmds. Charakter usw.) verstehend, ein Kenner jmds., principis nostri, Plin. ep. 6, 27, 2.

    lateinisch-deutsches > intellegens

  • 2 intellegens

    intellegēns, entis, PAdi. (v. intellego), Einsicht habend in etw., sich auf etw. verstehend, einsichtig, einsichtsvoll, verständig, I) im allg.: a) v. Pers.: doctus et int. vir, Cic. – mit Genet., eius generis intellegens, Cic. – b) übtr.: v. Lebl.: iudicium, Cic.: Compar., intellegentior mens, Augustin. retract. 1, 19. – II) insbes.: A) sich auf eine Wissenschaft od. Kunst verstehend, kunstverständig, ein Kenner von etw., homo ingeniosus et intellegens (Ggstz. idiota), Cic.: in hisce rebus int. esse, Cic. – subst., intellegentes, die Kenner (Ggstz. vulgus), Cic. – B) sich auf jmd. (= auf jmds. Charakter usw.) verstehend, ein Kenner jmds., principis nostri, Plin. ep. 6, 27, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > intellegens

  • 3 intellegēns

        intellegēns entis, adj.    [P. of intellego], intelligent, discerning, appreciative: vir: iudicium: dicendi existimator: cuiusvis generis: in hisce rebus, versed.
    * * *
    (gen.), intellegentis ADJ
    intelligent; discerning

    Latin-English dictionary > intellegēns

  • 4 intellegens

    intellĕgens, P. a., v. intellego fin.

    Lewis & Short latin dictionary > intellegens

  • 5 intellegens

    1. intellegēns, entis
    part. praes. к intellego
    2. adj.
    1) сведущий, понимающий, знающий (alicujus rei или in aliquā re C etc.)
    2) благоразумный, рассудительный ( vir C); З. m. знаток, специалист C

    Латинско-русский словарь > intellegens

  • 6 intelligens

    intellĕgens (intellĭgens), entis part. présent de intelligo (intellego); qui connaît, intelligent, éclairé, judicieux, connaisseur.    - intellegens alicujus rei: connaisseur en qqch.    - intellegens multum in + abl.: être très connaisseur en...    - intellegentes, ium, m.: les gens de goût, les connaisseurs.
    * * *
    intellĕgens (intellĭgens), entis part. présent de intelligo (intellego); qui connaît, intelligent, éclairé, judicieux, connaisseur.    - intellegens alicujus rei: connaisseur en qqch.    - intellegens multum in + abl.: être très connaisseur en...    - intellegentes, ium, m.: les gens de goût, les connaisseurs.
    * * *
        Intelligens, pen. corr. Participium, siue Nomen ex participio. Terent. Entendu et congnoissant.
    \
        Intelligens iudicium. Cic. Un jugement bien congnoissant et entendu.
    \
        Intelligens cuiusuis generis voluptatum. Cic. Congnoissant en toutes sortes de voluptez.
    \
        Intelligens principis. Plin. iunior. Congnoissant la nature et volunté du prince.

    Dictionarium latinogallicum > intelligens

  • 7 intellegenter

    рассудительно, благоразумно, с пониманием дела C, PJ

    Латинско-русский словарь > intellegenter

  • 8 intellego

    intellĕgo (less correctly intellĭgo), exi, ectum (intellexti for intellexisti, Ter. Eun. 4, 6, 30; Cic. Att. 13, 32, 3:

    intellexes for intellexisses,

    Plaut. Cist. 2, 3, 81; subj. perf.:

    intellegerint,

    Sall. H. Fragm. 1, 41, 23 Dietsch), 3, v. a. [inter-lego], to see into, perceive, understand.
    I.
    Lit.
    A.
    To perceive, understand, comprehend:

    qualem autem deum intellegere nos possumus nulla virtute praeditum,

    Cic. N. D. 3, 15, 38 Schoemann ad loc.:

    haec dumtaxat in Graecis intellego, quae ipsi, qui scripserunt, voluerunt a vulgo intellegi,

    Cic. de Or. 2, 14:

    puderet me dicere non intellegere, si vos ipsi intellegeretis, qui ista defenditis,

    id. N. D. 1, 39:

    corpus quid sit intellego,

    id. ib. 1, 26:

    quare autem in his vis deorum insit, tum intellegam cum cognovero,

    id. ib. 3, 24:

    quam sis audax hinc omnes intellegere potuerunt, quod,

    id. Rosc. Am. 31:

    magna ex parvis,

    id. Off. 1, 41:

    intellexi ex tuis litteris, te audisse,

    id. Att. 6, 9:

    de gestu intellego, quid respondeas,

    id. Vatin. 15:

    intellegere et sapere plus quam ceteros,

    id. Off. 2, 14:

    cernere aliquid animo atque intellegere,

    id. Top. 5:

    facile intellectu est,

    Nep. Dion. 9:

    intellegi necesse est: esse deos,

    Cic. N. D. 1, 17; id. Tusc. 3, 5:

    quocirca intellegi necesse est, in ipsis rebus invitamenta inesse,

    id. Fin. 5, 11.—In answers, intellego corresponds to our I understand, go on, very well, Plaut. Ep. 2, 2, 63; Ter. Phorm. 2, 3, 93.— Abl. absol.: intellecto; with rel. clause:

    quidam bonorum caesi, postquam, intellecto in quos saeviretur, pessimi quoque arma rapuerant,

    Tac. A. 1, 49;

    intellecto quantum bellum suscitaret,

    Just. 38, 3, 6.—
    B.
    In partic., to have an accurate knowledge of or skill in a thing, to be a connoisseur:

    faciunt intellegendo ut nihil intellegant,

    Ter. And. prol. 17:

    tametsi non multum in istis rebus intellego,

    Cic. Verr. 2, 4, 43, § 94:

    hoc nugatorium sciebam esse, ista intellegere,

    id. ib. 2, 4, 14, §

    33: quoniam non intellexerunt in operibus domini,

    Lact. 4, 13, 18:

    illi qui linguam ejus intellegebant,

    Petr. S. 73, 3; Sen. Apoc. 5, 2.—
    C.
    To distinguish:

    oraculorum praestigias profani a veritate intellegere non possunt,

    Lact. 2, 16.—
    D.
    To see, perceive, observe by the understanding:

    vehementer nunc mihi est irata: sentio atque intellego,

    Plaut. Truc. 2, 6, 64:

    ubi neque cohortationes suas neque preces audiri intellegit,

    Caes. B. C. 2, 42:

    illi, ante inito, ut intellectum est, consilio,

    id. B. G. 2, 33:

    intellego, quid loquar,

    Cic. Lig. 5.—
    E.
    Of persons, to understand, comprehend, judge rightly (post-Aug.):

    quod Catonem aetas sua parum intellexisset,

    Sen. de Const. Sap. 1:

    quando Socrates ab hominibus sui temporis parum intellegebatur,

    Quint. 11, 1, 10; Vell. 2, 114, 5; Tac. A. 3, 3:

    quem legatum tribunus ita et intellexit et cepit, ut, etc.,

    Plin. Ep. 8, 23, 5. —
    F.
    To understand a language: isti qui linguam avium intellegunt, Pac. ap. Cic. Div. 1, 57, 131 (Trag. v. 83 Rib.):

    in iis linguis quas non intellegimus,

    Cic. Tusc. 5, 40, 116:

    quantum ego Graece scripta intellegere possum,

    id. de Or. 2, 13, 55:

    linguam ejus,

    Sen. de M. Claud. 5, 2; Petr. 73.—
    G.
    To understand by any thing, to take a thing to mean.
    1.
    With in or sub aliqua re, or per aliquid: illa est eutaxia, in qua intellegitur ordinis conservatio, Cic. Off. 1, 40, 142:

    sub hoc themate intellegere non hoc, sed, etc.,

    Sen. Contr. 9, 28, 10:

    intellego sub hoc verbo multa,

    id. ib. 1, 2, 15:

    per nemo homo,

    Donat. ad Ter. Eun. 3, 5, 1:

    solem sub appellatione Jovis,

    Macr. S. 1, 23, 5:

    per sagittas vim radiorum,

    id. ib. 1, 17, 12. —
    2.
    With two acc.:

    non habeo quod intellegam bonum illud,

    Cic. Tusc. 3, 18, 41. —
    3.
    With acc. and abl.: consuetudo omnibus his nominibus Argesten intellegi, Plin. 2, 47, 46, § 121.—
    II.
    Transf., to perceive, discern by the senses; to see, feel, notice. Alcumenam ante aedis stare saturam intellego, Plaut. Am. 2, 2, 35: Si. Statum vide hominis, Callipho.... Ca. Bene confidenterque astitisse intellego, id. Ps. 1, 5, 41:

    illa quidem primo nullos intellegit ignes,

    Ov. M. 9, 456:

    frigus,

    Col. Arbor. 13:

    vestigia hominum intellegi a feris,

    Plin. 8, 16, 21, § 58; 28, 4, 14, § 55.— Hence, in-tellĕgens, entis, P. a., that has understanding or that understands a thing; intelligent, acquainted with.
    A.
    In gen.:

    semperne vulgi judicium cum intellegentium judicio congruit?

    Cic. Brut. 49:

    intellegens dicendi existimator,

    id. ib. 54:

    judicium,

    id. Opt. Gen. Or. 4:

    vir,

    id. Fin. 3, 5.—With gen.:

    cujusvis generis ejus intellegens,

    id. ib. 2, 20.— Comp.:

    aliquid intellegentiore mente discutere,

    Aug. Retract. 1, 19.—
    B.
    In partic.
    1.
    Intellegens alicujus, that understands a person, rightly estimates his character:

    intellegens principis nostri, cujus videbam hanc esse laudem,

    Plin. Ep. 6, 27, 2 Döring ad loc.—
    2.
    Well skilled in matters of taste, a connoisseur:

    signa pulcherrima quae non modo istum hominem, ingeniosum atque intellegentem, verum etiam quemvis nostrum, quos iste idiotas appellat, delectare possent,

    Cic. Verr. 2, 4, 2, § 4:

    ut putetur in istis rebus intellegens esse,

    id. ib. 2. 4, 15, § 33.— Adv.: intellĕgenter, intelligently:

    ut amice, ut intelligenter, ut attente audiamur,

    Cic. Part. 8, 28:

    lectitare,

    Plin. Ep. 5, 16, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > intellego

  • 9 intellego

    intel-lego, lēxī (арх. lēgī Lcr, Sl), lēctum, ere
    1) ощущать, воспринимать, подмечать, замечать (i. ignes O)
    2)
    а) познавать, узнавать (ex vultu alicujus aliquid i. Nep; hoc ex litteris tuis intellegendum est C); подразумевать (quem intellegimus sapientem? Sen; haec nobis pax intellegitur C); понимать ( linguam alicujus Pt)
    intellexti ( = intellexisti) Ter — ты понял, т. е. да, правильно
    homo non acriter intellĕgens Cтяжелодум
    3) мыслить (animum sine corpore i. non posse C)
    haec res facilius intellegi, quam explanari potest C — это легче понять, чем объяснить
    4) знать толк, разбираться (i. aliquem Sen, Q, T etc.; i. in aliquā re C)

    Латинско-русский словарь > intellego

  • 10 nescius

    nescius, a, um (ne u. scio), I) aktiv: A) unwissend, unkundig (Ggstz. intellegens), m. Genet., litterarum, des Schreibens unk., Colum.: impendentis mali, Tac.: futuri mali, Val. Flacc.: filius imminentium intellegens, filia adeo nescia, ut etc., Plin. ep.: nescia mens hominum fati sortisque futurae, Verg.: m. de u. Abl., nulla de facie nescia terra tua est, Ov. her. 15 (16), 140 (in einem unechten Verse). – m. folg. indir. Fragesatz, nescia, quae faceret subitos mihi causa dolores, Ov.: arvaque Cyclopum, quid rastra, quid usus aratri, nescia, Ov.: m. folg. Acc. u. Infin., nescius ultorem post caput esse deum, Tibull. 1, 8, 72: non sum nescius (ich weiß wohl) m. folg. indir. Fragesatz, neque eram nescius, quantis oneribus premerere tantarum rerum, Cic.; od. mit folg. Acc. u. Infin., non sum nescius ista inter Graecos dici, Cic.: u. so haud nescius (recht wohl wissend) quosdam esse, qui etc., Liv.: absol., nesciae (sc. laboris) manus, ungeübte, Tac. ann. 16, 5: ne sis nescius, damit du es wissest, Cic.: haud nescia morti se inicit, wohl wissend, mit Vorbedacht, Verg.: o nescii, ihr Unwissenden, Arnob. – B) nicht könnend, der nicht gelernt hat, nicht versteht, nicht imstande ist, mit Infin. fallere, Verg.: cedere, unerbittlich, Hor.: vinci, Ov.: mit Gen. Gerund., tolerandi, orandi, Tac., simulandi, Quint. – dah. auch nicht den Sinn für etwas habend, unemp findlich, nesciaque humanis precibus mansuescere corda, Verg.: nescia furtivas reddere preces, Prop. – II) passiv = unbewußt, unbekannt (s. Brix Plaut. capt. 262. Nipperd. Tac. ann. 1, 59, 14), loca, Plaut.: tributa, Tac.: causa, Ov.: neque nescium habebat (und es war ihm nicht unbekannt, er wußte recht wohl) m. folg. Acc. u. Infin., Tac. ann. 16, 14.

    lateinisch-deutsches > nescius

  • 11 nescius

    nescius, a, um (ne u. scio), I) aktiv: A) unwissend, unkundig (Ggstz. intellegens), m. Genet., litterarum, des Schreibens unk., Colum.: impendentis mali, Tac.: futuri mali, Val. Flacc.: filius imminentium intellegens, filia adeo nescia, ut etc., Plin. ep.: nescia mens hominum fati sortisque futurae, Verg.: m. de u. Abl., nulla de facie nescia terra tua est, Ov. her. 15 (16), 140 (in einem unechten Verse). – m. folg. indir. Fragesatz, nescia, quae faceret subitos mihi causa dolores, Ov.: arvaque Cyclopum, quid rastra, quid usus aratri, nescia, Ov.: m. folg. Acc. u. Infin., nescius ultorem post caput esse deum, Tibull. 1, 8, 72: non sum nescius (ich weiß wohl) m. folg. indir. Fragesatz, neque eram nescius, quantis oneribus premerere tantarum rerum, Cic.; od. mit folg. Acc. u. Infin., non sum nescius ista inter Graecos dici, Cic.: u. so haud nescius (recht wohl wissend) quosdam esse, qui etc., Liv.: absol., nesciae (sc. laboris) manus, ungeübte, Tac. ann. 16, 5: ne sis nescius, damit du es wissest, Cic.: haud nescia morti se inicit, wohl wissend, mit Vorbedacht, Verg.: o nescii, ihr Unwissenden, Arnob. – B) nicht könnend, der nicht gelernt hat, nicht versteht, nicht imstande ist, mit Infin. fallere, Verg.: cedere, unerbittlich, Hor.: vinci, Ov.: mit Gen. Gerund., tolerandi, orandi, Tac., simulandi, Quint. – dah. auch nicht den Sinn für etwas habend, unemp-
    ————
    findlich, nesciaque humanis precibus mansuescere corda, Verg.: nescia furtivas reddere preces, Prop. – II) passiv = unbewußt, unbekannt (s. Brix Plaut. capt. 262. Nipperd. Tac. ann. 1, 59, 14), loca, Plaut.: tributa, Tac.: causa, Ov.: neque nescium habebat (und es war ihm nicht unbekannt, er wußte recht wohl) m. folg. Acc. u. Infin., Tac. ann. 16, 14.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > nescius

  • 12 existimator

    existĭmātor ( existŭm-), ōris, m. [id.], a judge of any thing, a critic (rare but class.):

    ut existimatores videamur loqui, non magistri,

    Cic. Or. 31, 112:

    doctus et intellegens,

    id. Brut. 93, 320; cf.: intellegens dicendi. id. ib. 54, 200:

    stultus alieni artificii,

    id. de Or. 3, 22, 83:

    non levis,

    Gell. 20, 1, 10:

    existimator metuendus (opp. admirandus orator),

    Cic. Brut. 39, 146.

    Lewis & Short latin dictionary > existimator

  • 13 existumator

    existĭmātor ( existŭm-), ōris, m. [id.], a judge of any thing, a critic (rare but class.):

    ut existimatores videamur loqui, non magistri,

    Cic. Or. 31, 112:

    doctus et intellegens,

    id. Brut. 93, 320; cf.: intellegens dicendi. id. ib. 54, 200:

    stultus alieni artificii,

    id. de Or. 3, 22, 83:

    non levis,

    Gell. 20, 1, 10:

    existimator metuendus (opp. admirandus orator),

    Cic. Brut. 39, 146.

    Lewis & Short latin dictionary > existumator

  • 14 immineo

    im-mineo, —, —, ēre
    1) выдаваться, возвышаться, тж. склоняться, нависать, свешиваться ( caelum imminens orbi V)
    tumulus imminens moenibus L — холм, возвышающийся у самых стен
    2) прилегать, непосредственно граничить (carcer imminet foro L; arx imminet mari L)
    3) следовать, преследовать
    i. alicui (fugienti) QC — следовать за кем-л. по пятам (гнаться за кем-л.)
    4) близиться, наступать, предстоять ( non videre quae imminent C)
    5) угрожать (Parthi imminent Ciliciae C; periculum imminet alicui Su)
    6) домогаться, добиваться (i. in и ad aliquid C, L и alicui re QC)
    7) ждать с нетерпением (i. exitio alicujus O)

    Латинско-русский словарь > immineo

  • 15 inintellegens

    in-intellegēns, entis

    Латинско-русский словарь > inintellegens

  • 16 intersum

    inter-sum, fuī, esse
    1) быть (посреди), находиться (между), проходить, пролегать (pons interest inter eos C)
    2) быть, находиться, присутствовать, участвовать (i. omnibus negotiis PM; pugnae Nep; i. proelio Cs; convivio и in convivio C)
    3) разниться, различаться, отличаться (vera intersunt a falsis C; stulto — dat.— intellĕgens quid interest? Ter)
    impers. interĕst — есть разница
    interest inter «carere» et «egēre» Sen — есть разница между (понятиями) «не иметь» и «нуждаться»
    nulla res interest, nisi tempus Nepвся разница лишь во времени
    4) impers. interest имеет значение, важно (alicujus или alicujus rei, aliquā или ad aliquid)
    i. meā (tuā, suā) C etc. — важно для меня (для тебя, для него)
    interest omnium recte facere C — все заинтересованы в том, чтобы поступать честно
    interest ut (ne) illud fiat C, Cs etc. — важно, чтобы это (не) произошло
    non sentientis nihil est ullam in partem quod intersit C — кто ничего (уже) не чувствует, того ничто уже не интересует

    Латинско-русский словарь > intersum

  • 17 judicium

    jūdicium, ī n. [ judex ]
    1) судебное следствие, судопроизводство, суд
    j. inter sicarios Cдело об убийстве
    qui j. dat Cpraetor
    exercēre (committĕre) j. Cпроизводить суд
    2) суд, судебное установление (in j. venire T; aliquem in j. deducĕre или adducĕre C)
    3) судебное дело, процесс, тяжба (habere j. C)
    4) судебное решение, приговор
    j. facĕre de aliquā re C — дать судебное заключение о чём-л.
    5) суждение, мнение, взгляд
    j. habere rei alicujus C — судить (высказывать своё мнение) о чём-л.
    j. anĭmi mutare Slпеременить взгляд
    6) вкус (j. subtile H, intellĕgens C)
    8) рассудок, соображение, обдуманность, способность соображать, рассудительность, размышление (judicio aliquid facere C); проницательность (magni judicii esse C; non inertiā, sed judicio fugisse Nep)
    9) судебная власть, судейская должность (j. dare alicui C)

    Латинско-русский словарь > judicium

  • 18 sensibilis

    sēnsibilis, e [ sentio ]
    1) ощутительный, воспринимаемый, заметный (vox s. auditu(i) Vtr); чувственно воспринимаемый (pars intellegibilis, alia vero s. Ap)
    2) одарённый чувствами, чувствующий (s. et intellegens Lact)

    Латинско-русский словарь > sensibilis

  • 19 immineo

    im-mineo, ēre (zu Ϝ*men-, emporragen; vgl. ē-mineo, prō-mineo), über etw. herragen, sich über etw. herneigen, I) eig., v. Bäumen, populus antro imminet, Verg.: pinus villae imminens, Hor.: quercus ingens arbor praetorio imminebat, Liv.: nemus desuper imminet, ragt darüber her, Verg. – v. Örtl., die über etw. herragen, einen Ort beherrschen, dicht-, hart an etw-, anstoßen, -angrenzen, ganz in der Nähe liegen, caelum imminet orbi, Verg.: imminet aequoribus scopulus, Ov.: collis urbi imminet, Verg.: tumulus moenibus imminens, Liv.: carcer imminens foro (hart am Forum) aedificatur, Liv.: imminet mari is lacus, Liv.: nisi quod (urbes) imminerent Italiae, Liv.: insulae Italiae imminentes, Liv. (vgl. Fabri Liv. 21, 7, 7. Fabri u. Wölffl. Liv. 21, 49, 1). – manus capiti alcis imminens, erhoben gegen, Curt. 8, 1 (3), 20. – absol., turris ingens imminebat, Liv.: imminet a tergo mons, Mela: ut castellum in urbe velut arcem imminentem haberet, Liv. – v. Monde, lunā imminente, bei Mondschein, Hor. – II) übtr.: A) über jmd. od. etw. hereinzubrechen drohen, jmd. od. etwas bedrohen, a) v. Übeln usw., die drohen, über jmds. Haupte schweben = nahe bevorstehen, bald eintreten, mors, quae propter incertos casus cotidie imminet, propter brevitatem vitae numquam potest longe abesse, Cic.: imminentis et ipsis facies mali ante oculos erat, Curt.: imbrium divina avis imminentum (für imminentium), Hor. carm. 3, 27, 10: quae imminent non vident, Cic.: imminentes domini, die künftigen, Tac.: u. so imminentis (principis) iuventa, Tac. – m. Infin., castris capi imminebat, Flor. 4, 7, 9. – Partiz. subst., imminentium nescius, nichts wissend von dem, was ihm bevorstand, Tac.: imminentium intellegens, sein bevorstehendes Schicksal ahnend, Tac. – b) v. Pers.u. lebl. Subjj., die etw. od. jmd. bedrohen, gegen etw. od. jmd. loszubrechen drohen, etw. od. jmd. hart bedrängen, ihm dicht auf den Fersen (dem Nacken) sitzen, castra Romana Carthaginis portis immineant, Liv.: muris iterum imminet hostis, Verg.: (navis) quae quinqueremi imminebat, Curt. – (rex) imminens fugientium tergis, Curt.: (Alexander) Dareo imminens, Curt.: haud ignaro imminet fortuna, Liv. – absol., videt hostes imminere, Caes.: imminebant enim Seleucus, Lysimachus, Ptolemaeus, Nep. – imbres imminentes, Hor.: gestus imminens, drohende Gebärde, Cic.: haud ignari, quanta invidiae immineret tempestas, Liv. – B) mit dem Nebenbegr. des Strebens, der Begierde nach etw., a) etw. an sich zu reißen drohen, etw. bedrohen, sich einer Sache zu bemächtigen suchen, imminent duo reges toti Asiae, Cic.: sic imperio, quod dedignor, immineo! Curt.: si alieno imminet, Sen.: quae (plebs) fortunis vestris imminebat, Cic.: huius mendicitas aviditate coniunctā in fortunas nostras imminebat, Cic. – b) übh. nach irgend etw. trachten, -eifrig streben, auf etw. lauern, in victoriam, in occasionem, Liv.: ad caedem, Cic.: occasioni, Curt.: deditioni, zur Üb. geneigt sein, Curt. – Partiz. subst., ideo caduca memoria est futuro imminentium, darum fällt alles aus dem G., weil man nur auf das achthat, was kommen werde, Sen. de ben. 3, 3, 4.

    lateinisch-deutsches > immineo

  • 20 inintellegens

    in-intellegēns, entis, unverständig, was keine Vernunft hat, Cic. Tim. 10 zw.

    lateinisch-deutsches > inintellegens

См. также в других словарях:

  • intelligent — intelligent, ente [ ɛ̃teliʒɑ̃, ɑ̃t ] adj. • 1488; lat. intellegens → intelligence 1 ♦ Qui a la faculté de connaître et de comprendre. Les êtres intelligents. ⇒ pensant. 2 ♦ Qui est, à un degré variable, doué d intelligence. ⇒ capable, éveillé,… …   Encyclopédie Universelle

  • ИНТЕЛЛИГЕНЦИЯ —         (лат. intelligentia, intellegentia понимание, познавательная сила, знание; от intelligens, intellegens умный, знающий, мыслящий, понимающий)         в современном общепринятом (обыденном) представлении общественный слой образованных людей …   Энциклопедия культурологии

  • ИНТЕЛЛИГЕНЦИЯ —         (лат. intelligentia, intellegentia понимание, познавательная сила, знание, от intelli geiis, intellegens умный, понимающий, знающий, мыслящий), обществ. слой людей, профессионально занимающихся умств. (преим. сложным) трудом и обычно… …   Философская энциклопедия

  • Интеллигенция — В данной статье или разделе имеется список источников или внешних ссылок, но источники отдельных утверждений остаются неясными из за отсутствия сносок …   Википедия

  • intelligent — sinnvoll; nützlich; weise; weltklug; klug; durchdacht; vernünftig; sinnig (umgangssprachlich); gescheit; verständig; schlau; …   Universal-Lexikon

  • Intelligent — In*tel li*gent, a. [L. intelligens, intellegens, entis, p. pr. of intelligere, intellegere, to perceive; inter between + legere to gather, collect, choose: cf. F. intelligent. See {Legend}.] [1913 Webster] 1. Endowed with the faculty of… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Интеллигенция — (лат. intelligentia, intellegentia понимание, познавательная сила, знание, от intelligens, intellegens умный, понимающий, знающий, мыслящий)         общественный слой людей, профессионально занимающихся умственным, преимущественно сложным,… …   Большая советская энциклопедия

  • ИНТЕЛЛИГЕНЦИЯ — (от лат. intellegens умный, понимающий; знающий) обществ. прослойка, в к рую входят лица, профессионально занимающиеся умств. трудом. И. играет большую роль в развитии общества, с ее деятельностью в первую очередь связано развитие науки, техники …   Советская историческая энциклопедия

  • Lucius Thorius Balbus — Moneda acuñada en honor de Lucius Thorius Balbus Lucius Thorius Balbus también referido como Thoranius fue un militar y acuñador de monedas romano del siglo I a. C. originario la ciudad de Lavinio (Roma antigua). Fue legado en España… …   Wikipedia Español

  • Cogito — (лат. «мыслю», «думаю»; praesens indicativi activi от лат. инфинитива cogitare  «мыслить», «думать»)  понятие, введённое в философию Р. Декартом, обозначающее всякий рефлексивный акт сознания субъекта, то есть акт сознания … …   Википедия

  • Интеллигент — Интеллигенция (лат. intelligentia, intellegentia понимание, познавательная сила, знание, от intelligens, intellegens умный, понимающий, знающий, мыслящий) социальная группа лиц, профессионально занимающихся умственным преимущественно сложным и… …   Википедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»