-
1 infinitiv
[²'in:finiti:v]subst.инфинитивverbets grundform ("(att) läsa, (att) gå" etc) -
2 Infinitiv
-
3 infinitiv·o
грам. инфинитив, неопределённая форма (глагола) (= sendifina modalo); ср. i-modalo, finitivo \infinitiv{}{·}o{}{·}a инфинитивный \infinitiv{}{·}o{}{·}a finaĵo окончание инфинитива, неопределённой формы \infinitiv{}{·}o{}{·}a verbo глагол в инфинитиве, в неопределённой форме. -
4 infinitiv
Iсущ. лингв. инфинитив (неопределенная форма глагола)IIприл. инфинитивный. İnfinitiv cümlə инфинитивное предложение, felin infinitiv forması инфинитивная форма глагола; см. məsdər -
5 Infinitiv
-
6 Infinitiv
m -s, -e грам.инфинитив, неопределённая форма глагола -
7 Infinitiv
-
8 infinitiv
-en, -erграм. инфинитив, неопределённая форма глагола -
9 infinitiv
[infinijiw] sb. -en, -er, -erneинфинитив, неопределённая форма глагола (в грамматике) -
10 infinitiv
неопределённое наклонение, инфинитив -
11 infinitiv
-
12 infinitiv
инфинитив -
13 infinitiv
грам.инфинитив, неопределённая форма глаголаСловарь корней и производных форм языка Эсперанто с переводом на русский язык > infinitiv
-
14 Infinitiv
(Infinitív) m <-s, -e> лингв неопределённая форма глагола, инфинитив -
15 Infinitiv
инфинити́в, неопределённая фо́рма глаго́ла -
16 Infinitiv
Ínfinitiv (Infinitív) m -s, -e грам.неопределё́нная фо́рма глаго́ла, инфинити́в -
17 infinitiv
-
18 Infinitiv
m -s, -e; грам.неопределённая форма глагола, инфинитивСовременный немецко-русский словарь общей лексики > Infinitiv
-
19 der finale Infinitiv
арт.общ. инфинитив целиУниверсальный немецко-русский словарь > der finale Infinitiv
-
20 es gibt zu + Infinitiv
част.общ. приходитсяУниверсальный немецко-русский словарь > es gibt zu + Infinitiv
См. также в других словарях:
Infinitiv — (lat. infinitum, „das Unbestimmte“, „das Unvollendete“) ist der Name für eine Verbform, in der Numerus und (normalerweise) Person nicht ausgedrückt werden. Infinitivformen gibt es gleichwohl in verschiedenen Tempora („gesehen haben“) und… … Deutsch Wikipedia
infinitiv — INFINITÍV, infinitive, s.n. (gram.; adesea adjectival) Mod nepersonal, considerat drept forma tip a verbului şi care denumeşte acţiunea exprimată de verb fără referire la nuanţele ei modale, temporale sau personale. – Din fr. infinitif, lat.… … Dicționar Român
Infinitiv — Sm die unflektierte Zitierform des Verbs erw. fach. (18. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus l. (modus) īnfīnītīvus, eigentlich der nicht Festgelegte (d.h. bezüglich Person und Numerus nicht Spezifizierte) , zu l. fīnīre begrenzen und l. in , weiter zu … Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache
Infinitīv — (lat.), diejenige Form des Zeitworts, welche dessen Begriff rein und unvermischt, ohne Rücksicht auf die Nebenbeziehungen der Person oder der Personen und der Modalität, die sonst im Zeitwort (z. B. in »ich schreibe«) gegenüber dem I.… … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Infinitiv — Infinitīv (lat.), Form des Verbums, die die Handlung oder den Zustand abstrakt ohne Beziehung auf eine Person ausdrückt. – Vgl. Jolly (1873) … Kleines Konversations-Lexikon
Infinitiv — Infinitiv, in der Grammatik die Form des Zeitworts, welche dessen reinen Begriff ausdrückt, ohne Beziehung auf Person, Wirklichkeit und Zahl … Herders Conversations-Lexikon
infinitiv — ȉnfinitīv m DEFINICIJA gram. neodređeni glagolski oblik, tvori se nastavkom ti [nosi + ti → nositi; strig + ti → strići] ETIMOLOGIJA lat. (modus) infinitivus: neodređen (oblik) … Hrvatski jezični portal
Infinitiv — »Grund , Nennform (des Zeitwortes)«: Der grammatische Fachausdruck ist lat. (modus) infinitivus »nicht näher bestimmte Zeitwortform« (zu 2↑ in..., ↑ In... und lat. finire »begrenzen« ‹vgl. ↑ Finale›) entlehnt … Das Herkunftswörterbuch
Infinitiv — [Network (Rating 5600 9600)] … Deutsch Wörterbuch
Infinitiv — Grundform; Nennform * * * Ịn|fi|ni|tiv 〈m. 1; Gramm.〉 Ausgangsform des Verbs, aus der sich dann weitere ableiten lassen; Sy Grundform (3), 〈veraltet〉 Nennform; → Lexikon der Sprachlehre [<lat. (modus) infinitivus „nicht näher bestimmte… … Universal-Lexikon
Infinitiv — Navnemåde. Syn. navneform. 1. Ren (nul) infinitiv (uden at ): hovedverbum i sammensatte tider: vil se 2. at infinitiv: er et substantivisk led: a. subjekt: at ville er at kunne b. subjektprædik.: at ville er at kunne c. objekt: jeg ønsker at… … Danske encyklopædi