Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

infâmia

  • 101 timor

    tĭmŏr, ōris, m. [st2]1 [-] crainte, appréhension, effroi, peur. [st2]2 [-] crainte religieuse. [st2]3 [-] objet de crainte, crainte.    - timor ne + subj.: la crainte que.    - timor ne frumentum deficiat: la crainte de voir le blé manquer.    - timor + prop. inf.: la crainte que.    - in timore civitas fuit, obsides captivosque Poenorum ea moliri, Liv. 32, 26, 16: la cité craignit que des otages et des prisonniers de guerre eussent trempé dans ce complot des Carthaginois.    - alicui res timori est: une chose cause de la crainte à qqn.    - facere (injicere) timorem alicui: inspirer de la crainte à qqn.    - esse in magno timore: éprouver de grandes craintes.    - timor de illo meus: ma crainte pour lui, la crainte que j'éprouve pour lui.    - e timore se colligere: se remettre de sa peur.    - timorem omittere, Cic.: cesser de craindre.    - Cacus Aventinae timor atque infamia silvae, Ov. F. 1, 551: Cacus, la crainte et la honte des forêts de l'Aventin.    - magnus uterque timor latronibus, Hor. S. 1, 4, 67: (jurisconsultes) tous deux la terreur des brigands.    - timores, Stat. S. 3, 2, 80: ceux pour qui l'on craint.    - Timor, oris, m.: la Crainte (personnifiée).
    * * *
    tĭmŏr, ōris, m. [st2]1 [-] crainte, appréhension, effroi, peur. [st2]2 [-] crainte religieuse. [st2]3 [-] objet de crainte, crainte.    - timor ne + subj.: la crainte que.    - timor ne frumentum deficiat: la crainte de voir le blé manquer.    - timor + prop. inf.: la crainte que.    - in timore civitas fuit, obsides captivosque Poenorum ea moliri, Liv. 32, 26, 16: la cité craignit que des otages et des prisonniers de guerre eussent trempé dans ce complot des Carthaginois.    - alicui res timori est: une chose cause de la crainte à qqn.    - facere (injicere) timorem alicui: inspirer de la crainte à qqn.    - esse in magno timore: éprouver de grandes craintes.    - timor de illo meus: ma crainte pour lui, la crainte que j'éprouve pour lui.    - e timore se colligere: se remettre de sa peur.    - timorem omittere, Cic.: cesser de craindre.    - Cacus Aventinae timor atque infamia silvae, Ov. F. 1, 551: Cacus, la crainte et la honte des forêts de l'Aventin.    - magnus uterque timor latronibus, Hor. S. 1, 4, 67: (jurisconsultes) tous deux la terreur des brigands.    - timores, Stat. S. 3, 2, 80: ceux pour qui l'on craint.    - Timor, oris, m.: la Crainte (personnifiée).
    * * *
        Timor, timoris. Cic. Crainte, Peur, ou Paour, Cremeur.
    \
        Timor meus de te. Brutus ad Ciceronem. La crainte ou peur que j'ay que mal ne t'advienne.
    \
        Afficere timore. Brut. Antonio. Donner crainte, Intimider.
    \
        Maximo timore de nobis afficiuntur amici nostri. Brutus. Ont fort grand peur de nous, que mal ne nous advienne.
    \
        Ferre timorem. Catull. Avoir peur.
    \
        Iniicere timorem. Cic. Faire peur, Intimider.
    \
        Magno timore sum. Cic. J'ay fort grand peur.
    \
        Magno timori esse populis. Lucanus. Estre fort craint et redoubté de, etc.
    \
        Tantum trahit ille timoris. Ouid. Tant de peur Hector traine ou ameine avec soy, Tant de peur il fait à ses ennemis, quelque part qu'il arrive sur eulx.

    Dictionarium latinogallicum > timor

  • 102 бесчестье

    сущ.
    • bezczeszczenie
    • bezeceństwo
    • blamaż
    • dyshonor
    • haniebność
    • hańba
    • hańbienie
    • infamia
    • niegodziwość
    • niesława
    • niełaska
    • nikczemność
    • podłość
    • sromota
    • wstyd
    • zakała
    * * *

    Русско-польский словарь > бесчестье

  • 103 позор

    сущ.
    • bezczeszczenie
    • bezeceństwo
    • blamaż
    • dyshonor
    • haniebność
    • hańba
    • hańbienie
    • infamia
    • karcenie
    • kompromitacja
    • niesława
    • niełaska
    • nikczemność
    • podłość
    • srom
    • sromota
    • wstyd
    • zakała
    * * *
    hańba, infamia перен., niesława

    Русско-польский словарь > позор

  • 104 Niedertracht

    Deutsch-Spanisch Wörterbuch > Niedertracht

  • 105 infamy

    noun infâmia
    * * *
    in.fa.my
    ['infəmi] n 1 infâmia, desonra. 2 maldade.

    English-Portuguese dictionary > infamy

  • 106 бесславие

    с.
    deshonor m, infamia f, ignominia f
    * * *
    n
    gener. deshonor, ignominia, infamia

    Diccionario universal ruso-español > бесславие

  • 107 бесчестье

    с.
    disonore m, infamia f
    * * *
    n
    1) gener. ignominia, vituperio, disdoro, disonore, infamia, obbrobrio, oltraggo, sfregio, smacco
    2) liter. macchia

    Universale dizionario russo-italiano > бесчестье

  • 108 гнусность

    ж.
    infamia, carognata, vigliaccheria
    * * *
    n
    1) gener. sozzeria (ñì. zozzeria), zozzeria (ñì. sozzeria), indegnita, sozzura, turpezza, abiettezza, bruttura, esecrabilita, ignobilta, infamia, infamita, mostruosita, nequizia, turpitudine
    2) liter. immondizia

    Universale dizionario russo-italiano > гнусность

  • 109 клеймо позора

    n

    Universale dizionario russo-italiano > клеймо позора

  • 110 обесчестить

    * * *
    сов. - обесче́стить, несов. - обесче́щивать
    см. бесчестить infamare vt, macchiare d'infamia, disonorare vt
    * * *
    v
    gener. condurre alle gemonie, esporre alle gemonie, fare vergogna (=svergognare), fruttare infamia, privare dell'onore, togliere l'onore, trascinare alle gemonie

    Universale dizionario russo-italiano > обесчестить

  • 111 notare

    1) обозначать, exheredatione notati = nominatim exheredati (1. 8 pr. D. 37, 4). 2) отмечать, замечать (1. 9 § 2 D. 1, 8. 1. 21 § 1 D. 4, 6. 1. 1 § 5 D. 25, 4. 1. 7 § 5 D. 43, 24); особ. о замечаниях юристов (1. 10 § 1 D. 3, 5. 1. 7 § 7 D. 4, 3. 1. 7 § 1 D. 15, 1. 1. 10 § 1 D. 18, 6. 1. 39 D. 28, 5. 1. 20. 69. D. 35, 1. 1. 9 D. 50, 16). 3) порицать, хулить: sententia notata ab aliquo (1. 16 D. 5, 1. 1. 42 pr. D. 29, 2. cf. 1. 9 § 8 D. 4, 2. 1. 17 § 5 D. 28, 5). 4) нанести бесчестие, опозорить кого (infamia), qui edicto Praetoris ut infames notantur (1. 1 § 8 D. 3, 1);

    notari infamia, ignominia (1. 1 pr. 1. 2 pr. 1. 11 § 4 D. 3, 2. 1. 42 D. 47, 10. 1. 6 § 3 D. 50, 2. 1. 43 § 4. 12. 13 D. 23, 2. 1. 22 D. 34, 9. 1. 4 D. 48, 2. 1. 15 D. 49, 16. 1. 3 pr. D. 22, 5. 1. 2 C. 12, 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > notare

  • 112 ignominy

    ['ɪgnəmɪnɪ]
    nome form. ignominia f.
    * * *
    ignominy /ˈɪgnəmɪnɪ/
    n.
    1 [u] ignominia; infamia; disonore
    2 atto ignominioso; ignominia; infamia.
    * * *
    ['ɪgnəmɪnɪ]
    nome form. ignominia f.

    English-Italian dictionary > ignominy

  • 113 ♦ shame

    ♦ shame /ʃeɪm/
    n.
    1 [u] vergogna; pudore; ritegno: to feel no shame at doing st., non provare vergogna a fare qc.; to blush (o to flush) with shame, arrossire per la vergogna; He has [he feels] no shame at all, non ha [non sente] vergogna; ha perduto il pudore
    2 vergogna; infamia; ignominia; onta; vituperio: He is a shame to his parents è un'onta per i suoi genitori; to bring shame on oneself [one's family], disonorarsi [disonorare la propria famiglia]; What a shame to treat you in that way!, che infamia trattarti in quel modo!; To my shame, I couldn't answer, con mia grande vergogna non seppi rispondere
    3 peccato: DIALOGO → - Asking about the family- That's a shame, che peccato
    to cry shame on sb. [st.], disapprovare recisamente q. [qc.] □ (fam. ingl.) a crying (o a stinking) shame, un vero peccato; una grossa vergogna □ out of shame, per pudore □ to put sb. [st.] to shame, svergognare q.; (fig.) eclissare q.; oscurare, fare scomparire q. [qc.] □ to take shame on oneself, addossarsi una colpa □ Shame on you!, vergognati!; vergogna! □ For shame!, vergogna! □ There's no shame in being poor, non c'è da vergognarsi a esser povero.
    (to) shame /ʃeɪm/
    v. t.
    1 svergognare; umiliare; far arrossire ( di vergogna)
    2 disonorare; recare onta a: to shame one's family, disonorare la propria famiglia
    3 far sfigurare; eclissare; oscurare: His honesty shames most of his competitors, la sua onestà fa sfigurare la maggior parte dei suoi concorrenti
    to shame sb. into ( doing) st., indurre q. a (fare) qc. facendogli sentire vergogna: They shamed me into apologizing, facendomi sentire vergogna mi indussero a scusarmi □ to shame sb. out of a prejudice, liberare q. da un pregiudizio facendogliene provare vergogna.

    English-Italian dictionary > ♦ shame

  • 114 Бесславный

    famosus, a, um; ignobilis, e; infamis, e; infamia notatus, a, um; ignominiosus, a, um; ingloriosus, a, um;

    • быть бесславным - infamem esse; infamia laborare, flagrare;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Бесславный

  • 115 infamy

    s.
    1 infamia (formal)
    2 oprobio, gran deshonor, infamia. (plural infamies)

    Nuevo Diccionario Inglés-Español > infamy

  • 116 turpitude

    s.
    1 torpeza, vileza, infamia; deshonestidad.
    2 infamia, bajeza, corrupción.

    Nuevo Diccionario Inglés-Español > turpitude

  • 117 adspergo

    1.
    a-spergo ( adsp-, Ritschl, Jan; asp-, others; in MSS. sometimes aspar-go, v. Cort. ad Luc. 1, 384, and Wagner ad Verg. G. 3, 419, and infra examples from Lucr. and Hor.; cf. 2. aspergo), ersi, ersum, 3, v. a. [spargo].
    I.
    Aliquid (alicui rei), to scatter, strew something on something; or of liquids, to sprinkle, spatter over (syn.: adfundo, inicio; never in Ovid, but he often uses the simple spargo).
    A.
    Lit.:

    aequor Ionium glaucis aspargit virus ab undis,

    Lucr. 1, 719 Lachm.:

    Ah! adspersisti aquam, Jam rediit animus,

    you have dashed water on me, have revived me, Plaut. Truc. 2, 4, 15:

    Euax, adspersisti aquam,

    id. Bacch. 2, 3, 13:

    guttam bulbo (with a play upon the names Gutta and Bulbus),

    Cic. Clu. 26, 71:

    pigmenta in tabulā,

    id. Div. 1, 13, 23:

    corpus ejus adustum adspergunt aliis carnibus,

    Plin. 8, 38, 57, § 136:

    liquor adspersus oculis,

    id. 12, 8, 18, § 34:

    Bubus glandem tum adspergi convenit,

    id. 18, 26, 63, § 232:

    corpus floribus aspersis veneratus est,

    Suet. Aug. 18:

    pecori virus aspergere,

    to infect, poison, Verg. G. 3, 419:

    aspergens cinerem capiti,

    Vulg. 2 Reg. 13, 15:

    huc tu jussos asperge sapores,

    Verg. G. 4, 62:

    Non nihil aspersis gaudet Amor lacrimis,

    Prop. 1, 12, 16:

    sanguinem aspergere,

    Vulg. 2 Par. 29, 24:

    nivem,

    ib. Eccli. 43, 19.—
    B.
    Trop.:

    cum clarissimo viro non nullam laudatione tuā labeculam aspergas,

    fasten upon, Cic. Vatin. 17, 41:

    ne qua ex tuā summā indignitate labes illius dignitati aspersa videatur,

    id. ib. 6, 15:

    notam alicui,

    Dig. 37, 14, 17 fin. (cf.:

    allinere notam,

    Cic. Verr. 1, 6, 17).—So of an inheritance, to bestow, bequeath something to, to set apart for:

    Aebutio sextulam aspergit,

    Cic. Caecin. 6, 17.— Poet.:

    alas: lacteus extentas aspergit circulus alas,

    Claud. VI. Cons. Hon. 175.—In gen., to add to, to join, = adjungere:

    si illius (sc. Catonis majoris) comitatem et facilitatem tuae gravitati severitatique asperseris,

    Cic. Mur. 31 fin.:

    huic generi orationis aspergentur etiam sales,

    id. Or. 26, 87; id. ad Q. Fr. 2, 10:

    hos aspersi, ut scires etc.,

    id. Fam. 2, 16 fin.
    II.
    Aliquem or aliquid aliquā re (cf. Ramsh. Gr. p. 362; Zumpt, Gr. § 418), to strew some person or thing with something, to splash over, besprinkle, bespatter, bedew, lit. and trop.
    A.
    Lit.:

    ah, guttulā Pectus ardens mihi adspersisti (cf. supra, aquam),

    Plaut. Ep. 4, 1, 28:

    quas (sedes) nec nubila nimbis Aspergunt,

    Lucr. 3, 20:

    ne aram sanguine aspergeret,

    Cic. N. D. 3, 36, 88; so Vulg. 4 Reg. 9, [p. 175] 33; ib. Apoc. 19, 13:

    sanguine mensas,

    Ov. M. 5, 40; and with de:

    asperget de sanguine ejus (turturis) parietem altaris,

    Vulg. Lev. 5, 9:

    vaccam semine,

    Liv. 41, 13:

    Vinxit et aspersas altera vitta comas,

    the sprinkled hair, Prop. 5, 11, 34 (Müller, † acceptas):

    imbre lutoque Aspersus,

    Hor. Ep. 1, 11, 12 K. and H.; Claud. B. Gild. 494:

    aquā,

    Vulg. Num. 8, 7; ib. 2 Macc. 1, 21:

    hyssopo,

    ib. Psa. 50, 9:

    cinere,

    ib. Jer. 25, 34:

    terrā,

    ib. 2 Macc. 10, 25 al.—
    B.
    Trop.:

    (Mons Idae) primo parvis urbibus aspersus erat,

    dotted over with, Mel. 1, 18, 2:

    aures gemitu,

    to fill, Val. Max. 3, 3, ext. 1:

    auditiunculā quādam aspersus, i. e. imbutus,

    instructed, Gell. 13, 19, 5:

    aspersi corda a conscientiā malā,

    Vulg. Heb. 10, 22.—Esp., to spot, stain, sully, defile, asperse:

    hunc tu vitae splendorem maculis aspergis istis?

    Cic. Planc. 12, 30; so also absol.:

    leviter aspersus,

    id. Fam. 6, 6, 9:

    istius facti non modo suspitione, sed ne infamiā quidem est aspersus,

    id. Cael. 10; so Liv. 23, 30:

    aspergebatur etiam infamiā, quod, etc.,

    Nep. Alcib. 3 fin.; so Suet. Ner. 3: aliquem linguā, Auct. ad Her. 4, 49, 62:

    e quibus unus amet quāvis aspargere cunctos, i. e. quibusvis dicteriis perstringere, laedere,

    Hor. S. 1, 4, 87 K. and H.
    2.
    aspergo (Merk., Müller, Strüb.; in MSS. sometimes aspargo, Lachm., Rib., e. g. Verg. A. 3, 534, acc. to Non. p. 405, 5, and Vel. Long. p. 2234 P.; v. 1. aspergo), ĭnis, f. (in the ante-class. per. com. acc. to Prisc. p. 658 P.) [1. aspergo].
    I.
    A sprinkling, besprinkling (most freq. in the poets, never in Cic., who uses aspersio, q. v.):

    aspergo aquarum,

    Ov. M. 7, 108:

    aquae,

    Petr. 102, 15:

    (Peneus) Nubila conducit, summasque aspergine silvas Impluit,

    Ov. M. 1, 572:

    sanguis virides aspergine tinxerat herbas,

    id. ib. 3, 86;

    3, 683 al.: Aspergine et gelu pruinisque (lapides) rumpuntur,

    Plin. 36, 22, 48, § 167:

    parietum,

    the moisture, sweat, upon walls, Cato, R. R. 128; so Vitr. 5, 11, 1, and Plin. 22, 21, 30, § 63.— Trop.:

    omni culparum aspergine liber,

    Prud. Apoth. 1005.—
    II.
    Meton. (abstr. for concr.), that which is sprinkled, drops:

    hic ubi sol radiis.... Adversa fulsit nimborum aspargine contra,

    opposite to the falling rain, Lucr. 6, 525 Lachm.:

    Objectae salsā spumant aspargine cautes,

    the spray, Verg. A. 3, 534:

    Flammiferā gemini fumant aspergine postes,

    Ov. M. 14, 796:

    maduere graves aspergine pennae,

    id. ib. 4, 729:

    arborei fetus aspergine caedis in atram Vertuntur faciem,

    by means of the sprinkled blood, id. ib. 4, 125 al.

    Lewis & Short latin dictionary > adspergo

  • 118 aspergo

    1.
    a-spergo ( adsp-, Ritschl, Jan; asp-, others; in MSS. sometimes aspar-go, v. Cort. ad Luc. 1, 384, and Wagner ad Verg. G. 3, 419, and infra examples from Lucr. and Hor.; cf. 2. aspergo), ersi, ersum, 3, v. a. [spargo].
    I.
    Aliquid (alicui rei), to scatter, strew something on something; or of liquids, to sprinkle, spatter over (syn.: adfundo, inicio; never in Ovid, but he often uses the simple spargo).
    A.
    Lit.:

    aequor Ionium glaucis aspargit virus ab undis,

    Lucr. 1, 719 Lachm.:

    Ah! adspersisti aquam, Jam rediit animus,

    you have dashed water on me, have revived me, Plaut. Truc. 2, 4, 15:

    Euax, adspersisti aquam,

    id. Bacch. 2, 3, 13:

    guttam bulbo (with a play upon the names Gutta and Bulbus),

    Cic. Clu. 26, 71:

    pigmenta in tabulā,

    id. Div. 1, 13, 23:

    corpus ejus adustum adspergunt aliis carnibus,

    Plin. 8, 38, 57, § 136:

    liquor adspersus oculis,

    id. 12, 8, 18, § 34:

    Bubus glandem tum adspergi convenit,

    id. 18, 26, 63, § 232:

    corpus floribus aspersis veneratus est,

    Suet. Aug. 18:

    pecori virus aspergere,

    to infect, poison, Verg. G. 3, 419:

    aspergens cinerem capiti,

    Vulg. 2 Reg. 13, 15:

    huc tu jussos asperge sapores,

    Verg. G. 4, 62:

    Non nihil aspersis gaudet Amor lacrimis,

    Prop. 1, 12, 16:

    sanguinem aspergere,

    Vulg. 2 Par. 29, 24:

    nivem,

    ib. Eccli. 43, 19.—
    B.
    Trop.:

    cum clarissimo viro non nullam laudatione tuā labeculam aspergas,

    fasten upon, Cic. Vatin. 17, 41:

    ne qua ex tuā summā indignitate labes illius dignitati aspersa videatur,

    id. ib. 6, 15:

    notam alicui,

    Dig. 37, 14, 17 fin. (cf.:

    allinere notam,

    Cic. Verr. 1, 6, 17).—So of an inheritance, to bestow, bequeath something to, to set apart for:

    Aebutio sextulam aspergit,

    Cic. Caecin. 6, 17.— Poet.:

    alas: lacteus extentas aspergit circulus alas,

    Claud. VI. Cons. Hon. 175.—In gen., to add to, to join, = adjungere:

    si illius (sc. Catonis majoris) comitatem et facilitatem tuae gravitati severitatique asperseris,

    Cic. Mur. 31 fin.:

    huic generi orationis aspergentur etiam sales,

    id. Or. 26, 87; id. ad Q. Fr. 2, 10:

    hos aspersi, ut scires etc.,

    id. Fam. 2, 16 fin.
    II.
    Aliquem or aliquid aliquā re (cf. Ramsh. Gr. p. 362; Zumpt, Gr. § 418), to strew some person or thing with something, to splash over, besprinkle, bespatter, bedew, lit. and trop.
    A.
    Lit.:

    ah, guttulā Pectus ardens mihi adspersisti (cf. supra, aquam),

    Plaut. Ep. 4, 1, 28:

    quas (sedes) nec nubila nimbis Aspergunt,

    Lucr. 3, 20:

    ne aram sanguine aspergeret,

    Cic. N. D. 3, 36, 88; so Vulg. 4 Reg. 9, [p. 175] 33; ib. Apoc. 19, 13:

    sanguine mensas,

    Ov. M. 5, 40; and with de:

    asperget de sanguine ejus (turturis) parietem altaris,

    Vulg. Lev. 5, 9:

    vaccam semine,

    Liv. 41, 13:

    Vinxit et aspersas altera vitta comas,

    the sprinkled hair, Prop. 5, 11, 34 (Müller, † acceptas):

    imbre lutoque Aspersus,

    Hor. Ep. 1, 11, 12 K. and H.; Claud. B. Gild. 494:

    aquā,

    Vulg. Num. 8, 7; ib. 2 Macc. 1, 21:

    hyssopo,

    ib. Psa. 50, 9:

    cinere,

    ib. Jer. 25, 34:

    terrā,

    ib. 2 Macc. 10, 25 al.—
    B.
    Trop.:

    (Mons Idae) primo parvis urbibus aspersus erat,

    dotted over with, Mel. 1, 18, 2:

    aures gemitu,

    to fill, Val. Max. 3, 3, ext. 1:

    auditiunculā quādam aspersus, i. e. imbutus,

    instructed, Gell. 13, 19, 5:

    aspersi corda a conscientiā malā,

    Vulg. Heb. 10, 22.—Esp., to spot, stain, sully, defile, asperse:

    hunc tu vitae splendorem maculis aspergis istis?

    Cic. Planc. 12, 30; so also absol.:

    leviter aspersus,

    id. Fam. 6, 6, 9:

    istius facti non modo suspitione, sed ne infamiā quidem est aspersus,

    id. Cael. 10; so Liv. 23, 30:

    aspergebatur etiam infamiā, quod, etc.,

    Nep. Alcib. 3 fin.; so Suet. Ner. 3: aliquem linguā, Auct. ad Her. 4, 49, 62:

    e quibus unus amet quāvis aspargere cunctos, i. e. quibusvis dicteriis perstringere, laedere,

    Hor. S. 1, 4, 87 K. and H.
    2.
    aspergo (Merk., Müller, Strüb.; in MSS. sometimes aspargo, Lachm., Rib., e. g. Verg. A. 3, 534, acc. to Non. p. 405, 5, and Vel. Long. p. 2234 P.; v. 1. aspergo), ĭnis, f. (in the ante-class. per. com. acc. to Prisc. p. 658 P.) [1. aspergo].
    I.
    A sprinkling, besprinkling (most freq. in the poets, never in Cic., who uses aspersio, q. v.):

    aspergo aquarum,

    Ov. M. 7, 108:

    aquae,

    Petr. 102, 15:

    (Peneus) Nubila conducit, summasque aspergine silvas Impluit,

    Ov. M. 1, 572:

    sanguis virides aspergine tinxerat herbas,

    id. ib. 3, 86;

    3, 683 al.: Aspergine et gelu pruinisque (lapides) rumpuntur,

    Plin. 36, 22, 48, § 167:

    parietum,

    the moisture, sweat, upon walls, Cato, R. R. 128; so Vitr. 5, 11, 1, and Plin. 22, 21, 30, § 63.— Trop.:

    omni culparum aspergine liber,

    Prud. Apoth. 1005.—
    II.
    Meton. (abstr. for concr.), that which is sprinkled, drops:

    hic ubi sol radiis.... Adversa fulsit nimborum aspargine contra,

    opposite to the falling rain, Lucr. 6, 525 Lachm.:

    Objectae salsā spumant aspargine cautes,

    the spray, Verg. A. 3, 534:

    Flammiferā gemini fumant aspergine postes,

    Ov. M. 14, 796:

    maduere graves aspergine pennae,

    id. ib. 4, 729:

    arborei fetus aspergine caedis in atram Vertuntur faciem,

    by means of the sprinkled blood, id. ib. 4, 125 al.

    Lewis & Short latin dictionary > aspergo

  • 119 dedecus

    dē-dĕcus, ŏris, n., disgrace, dishonor, infamy, shame (for syn. cf.: offensio, contumelia, infamia, ignominia, turpitudo, obscoenitas, injuria—freq. and class.).
    I.
    In gen.: eos dolores atque carnificinas per dedecus atque maximam contumeliam te facere ausum esse? Cato ap. Gell. 10, 3, 17;

    so with ignominia,

    Cic. Div. 2, 9;

    with infamia,

    id. Cluent. 22, 61; cf. id. Cat. 1, 6;

    with flagitium,

    id. Mur. 5, 12;

    with probrum,

    id. Rosc. Am. 24, 68:

    vitam per dedecus amittere,

    Sall. C. 20, 9:

    in dedecora incurrunt,

    Cic. Fin. 1, 14, 47; cf.

    with damnum,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 39:

    magnum fuit generi vestro,

    Cic. Brut. 34, 130:

    dedecori est,

    Ter. Heaut. 2, 3, 93:

    dedecori esse (alicui),

    Cic. Off. 1, 33 fin.; id. Att. 8, 11 et saep.; cf.

    also: aliter ampla domus dedecori domino fit,

    id. Off. 1, 39, 139.—
    B.
    Concr. (as sometimes our word shame), that which causes shame; a disgrace, blot, blemish: cum nec prodere visum dedecus auderet (viz., the ass's ears of Midas), Ov. M. 11, 184; cf.: naturae dedecus, a monster, said of the ass, Phaedr. 1, 21, 11; cf. Petr. 74, 9; Vulg. Sir. 3, 13. —
    II.
    (Acc. to decus, no. II.) Like to kakon, moral dishonor, vice, turpitude; a vicious action, shameful deed, etc. (very freq.):

    decus, quod antiqui summum bonum esse dixerant... itemque dedecus illi summum malum,

    Cic. Leg. 1, 21, 55; cf. id. Tusc. 2, 5, 14; id. Fin. 3, 11, 38:

    dedecus admittere,

    Caes. B. G. 4, 25, 5; id. B. C. 3, 64 fin.; Cic. Verr. 1, 17, 51; id. Fam. 3, 10, 2 al.:

    ad avertendos tantorum dedecorum rumores,

    Suet. Calig. 48 et saep.; of unchastity, Ov. M. 2, 473; 9, 26; Suet. Aug. 68:

    dedecorum pretiosus emptor,

    Hor. Od. 3, 6, 32:

    abdicamus occulta dedecoris,

    Vulg. 2 Cor. 4, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > dedecus

  • 120 ignominia

    ignōmĭnĭa, ae, f. [in - nomen; qs. a deprivation of one's good name, of one's honor as a citizen], disgrace, dishonor, ignominy, esp. as the result of civil or military punishment (class.; in sing. and plur.; cf.: infamia, dedecus, probrum, opprobrium).
    I.
    A legal and military term: censoris judicium nihil fere damnato nisi ruborem affert. Itaque, ut omnis ea judicatio versatur tantummodo in nomine, animadversio illa ignominia dicta est, Cic. Fragm. ap. Non. 24, 9 sq. (Rep. 4, 6 Mos.); Cic. Clu. 47, 130:

    tu non animadvertes in omnes, sed carpes ut velis, et paucos ex multis ad ignominiam sortiere?

    id. ib. 46, 129:

    ignominiae causa post omnes interrogatus,

    Suet. Claud. 9:

    nonnullos signiferos ignominiā notavit ac loco movit,

    Caes. B. C. 3, 74, 1; cf.:

    qui ignominiā notandos censuerunt eos, si qui militiam subterfugissent,

    Cic. Phil. 7, 9, 23:

    mille milites, quia serum auxilium post proelium venerant, prope cum ignominia dimissi,

    Liv. 3, 5, 15; cf. Suet. Caes. 69:

    sine ignominia domum reverti,

    Caes. B. C. 1, 85, 10; cf. id. B. G. 7, 17, 5; id. B. C. 3, 101, 6; Suet. Ner. 39; id. Oth. 9; id. Vesp. 8 al.: ignominiae aut poenae causa ab urbe Roma abesse, Paul. ex Fest. p. 278 Müll.:

    in omnibus, quibus damnatus unusquisque ignominia notatur,

    Gai. Inst. 4, 60:

    ne laboret ignominia,

    id. ib. 4, 182.—In plur.:

    variis ignominiis afficere,

    Suet. Aug. 24:

    animadversionum et ignominiarum genera,

    id. Tib. 19. —
    II.
    In gen.
    (α).
    Absol.: maculam atque ignominiam imponere, Lucil. ap. Non. 24, 14:

    in quibus (civitatibus) expetunt laudem optimi et decus ignominiam fugiunt ac dedecus,

    Cic. Rep. 5, 4;

    so with dedecus,

    id. Div. 2, 9, 22; id. Quint. 20, 64;

    with infamia,

    id. Tusc. 4, 20, 45:

    per summam injuriam ignominiamque,

    id. Verr. 2, 3, 97, § 226:

    injuriam sine ignominia imponere,

    id. Quint. 31, 96:

    haec insignis ignominia,

    id. Prov. Cons. 7, 16:

    ignominiā mortuum afficere,

    id. Rosc. Am. 39, 113:

    adjecta quibusdam ignominia,

    Quint. 3, 7, 20:

    ad depellendam ignominiam,

    id. 1, 2, 24:

    in urbanas tribus transferri ignominiae est,

    Plin. 18, 3, 3, § 13:

    gravior omni vulnere,

    Juv. 8, 210.—In plur.:

    ut homines castigationibus, reprehensionibus, ignominiis affici se in delicto dolerent,

    Cic. Tusc. 4, 20, 45:

    judiciis ignominiisque concisus,

    id. Phil. 12, 4, 11.—
    (β).
    With gen.:

    hac tamen una plaga conciderit, ignominia senatus,

    a disgrace inflicted by the Senate, Cic. Prov. Cons. 7, 16:

    labes ignominiaque mortis,

    id. Rab. Perd. 10, 27:

    ignominia amissarum navium,

    Caes. B. C. 1, 100 fin.:

    cum summa ignominia familiae,

    Nep. Timoth. 4, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > ignominia

См. также в других словарях:

  • infamia — sustantivo femenino 1. (no contable) Cualidad de infame: la infamia de su conducta. 2. Pérdida de la honra, el buen nombre o la estimación: Que viva en la infamia para siempre. 3. Acción o palabra infame: No le alteraron tus infamias …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • Infamia —    • Infamia, в общем смысле называлось дурное слово, скверные слухи о ком либо, в тесном смысле ignominia, высказанная преторским эдиктом, вследствие чего лица, этому подвергшиеся, терпели большой ущерб в своих правах. Infamis терял ius… …   Реальный словарь классических древностей

  • infamia — /in famja/ s.f. [dal lat. infamia, der. di infamis infame ]. 1. [condizione di disonore e di biasimo pubblico] ▶◀ abiezione, abominio, (lett.) disdoro, disonore, ignominia, (pop.) infamità, (lett.) onta, vergogna. ◀▶ onorabilità, onore, stima. 2 …   Enciclopedia Italiana

  • infamia — (Del lat. infamĭa). 1. f. Descrédito, deshonra. 2. Maldad, vileza en cualquier línea …   Diccionario de la lengua española

  • infamia — index discredit, disgrace, dishonor (shame), disrepute, ignominy, infamy, notoriety, shame …   Law dictionary

  • infâmia — s. f. 1. Ato ou dito que revela sentimentos vis. 2. Descrédito. 3. Desonra, ignomínia. 4. Calúnia, aleive …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • infamia — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IIb, lm D. infamiamii {{/stl 8}}{{stl 7}} w dawnym prawie polskim: pozbawienie szlachcica praw obywatelskich, ochrony prawnej i czci na podstawie wyroku sądowego; niesława, hańba; także: czyn niegodny szlachcica : {{/stl …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • infamia — in·fà·mia s.f. 1a. CO condizione di disonore e di pubblico biasimo in cui si trova qcn. dopo avere commesso azioni vergognose: macchiarsi, coprirsi di infamia, cadere nell infamia, bollare d infamia, procurare, causare infamia a qcn. Sinonimi:… …   Dizionario italiano

  • Infamia — La Infamia en la Antigua Roma, es lo que se conceptúa como la Degradación del honor civil , que consiste en la pérdida de reputación o descrédito en la que caía el ciudadano romano una vez efectuado el Censo por parte del magistrado competente… …   Wikipedia Español

  • infamia — (Del lat. infamia.) ► sustantivo femenino 1 Acción infame y ruin cometida contra una persona: ■ estaba enojado por las infamias y acusaciones de que fue objeto. SINÓNIMO afrenta abyección 2 Situación del que ha perdido la reputación y el honor: ■ …   Enciclopedia Universal

  • infamia — {{#}}{{LM I21734}}{{〓}} {{SynI22285}} {{[}}infamia{{]}} ‹in·fa·mia› {{《}}▍ s.f.{{》}} {{<}}1{{>}} Deshonra, descrédito o pérdida de la buena fama o de la estimación: • La infamia cayó sobre la familia cuando se descubrió el escándalo.{{○}}… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»