-
1 indikativ
-
2 indikativ
-
3 indikativ
Indikativ (Indikati'v) m (-s, -e), Wirklichkeitsform f (-, -en) -
4 indikativ
indikativ [˅indikatiːv] (-en; -er) Wirklichkeitsform f, Indikativ m -
5 indikatív
(DE) Indikativ {r} -
6 Indikativ
-
7 Indikativ
m Gr. индикатив -
8 изявително наклонение ср
Indikativ {m} -
9 indicative
[in'dikətiv]adjective, noun (describing verbs which occur as parts of statements and questions: In `I ran home' and `Are you going?' `ran' and `are going' are indicative (verbs).) indikativisch* * *in·dica·tive[ɪnˈdɪkətɪv, AM -t̬ɪv]I. adjthere are \indicative signs that the economy may be improving es weist einiges auf einen Konjunkturaufschwung hin\indicative sentence Indikativsatz m fachspr* * *[In'dIkətɪv]1. adjto be indicative of sth — auf etw (acc) schließen lassen, auf etw (acc) hindeuten; of sb's character für etw bezeichnend sein
indicative mood — Indikativ m, Wirklichkeitsform f
2. n (GRAM)Indikativ m, Wirklichkeitsform fin the indicative — im Indikativ, in der Wirklichkeitsform
* * *indicative [ınˈdıkətıv]A adj (adv indicatively)1. (of)a) aufzeigend (akk)b) andeutend (akk):2. LING indikativisch, Indikativ…:indicative mood → BB s LING Indikativ m, Wirklichkeitsform find. abk1. independence2. independent3. index4. indicated6. indigo7. indirect8. industrial9. industry* * *adj.anzeigend adj.hinweisend adj. -
10 dum
dum (wie alle Zeitadv. auf um [wie cum, tum] das Neutrum eines verloren gegangenen Pronomens), I) Adv., eig. = für jetzt, enklitisch mit andern Wörtern verbunden als: a) mit den Wörtern non, nullus, haud, vix etc., deutsch: noch, nondum, noch nicht, Cic.: so auch necdum, Liv., od. nequedum, Cic.: neque dum satis, noch nicht genug, Cic. fr.: nullusdum, nulladum etc., noch keiner usw., Liv.: vixdum, kaum noch, Cic.: nihildum, noch nichts, Cic. u. Liv.: aber nedum (sc. dicam, eig. um noch nicht zu sagen), geschweige denn, Cic. – b) mit dem Imperat., nun, doch noch, age dum, Cic.: agite dum, Liv.: ades dum, bleib für jetzt (doch noch) da, Ter.: itera dum, Cic.: dic dum, Ter.: facito dum, Ter.: so auch ehodum, höre doch, Ter. – c) mit qui, wie, qui dum? wieso? Ter. – d) mit primum, nun, primum dum, Plaut. – II) Coni.: 1) in-, während der Zeit daß, während, indes, indem, zur Angabe der Gleichzeitigkeit zweier Handlungen oder des Eintretens einer Handlung während der Dauer einer andern, gew. mit dem Indikativ; in der oratio obliqua u. in Absichtssätzen mit dem Konjunktiv, Cic. u.a. – 2) so lange als, zur Angabe, daß die Dauer der einen Handlung an die Dauer der andern geknüpft sei, mit dem Indikativ; in Absichtssätzen mit dem Konjunktiv, Cic. u.a.: tam diu, dum, Cic.: dum... tantisper, Ter. – 3) so lange bis, bis daß, bis, zur Angabe, daß die Handlung des Hauptsatzes dauere bis zum Eintreten der Handlung im Nebensatze, mit dem Indikativ; aber bei Angabe, daß das Ziel ein erstrebtes, gewolltes, bloß als möglich gedachtes, übh. als unbestimmte Zukunft erscheint, mit dem Konjunktiv, Cic. u.a.; dah. dum... dum, so lange... so lange (= wie lange...so lange, s. Quint. 9, 3, 16), Acc. tr. 395 sq. Plaut. truc. 231. Catull. 62, 45 u. 56; vgl. Schömann Cic. de nat. deor. 2, 89. – 4) insoweit, insofern, wenn oder wofern nur, zur Beschränkung in Bedingungssätzen, mit dem Konjunktiv, Ter., Sall., Cic. u.a.: verstärkt dummodo, Cic. u.a.: auch getrennt dum potiar modo Ter. – ebenso auch dumne, dum... ne, wenn nur nicht, Komik. u. Cic.; verstärkt dummodo ne, Cic.
-
11 indicativo
inđika'tiboadj1) weisend, anzeigend, bezeichnend2)modo indicativo — GRAMM Indikativ m
( femenino indicativa) adjetivo————————sustantivo masculinoindicativo1indicativo1————————indicativo2indicativo2 , -a [iDC489F9Dn̩DC489F9Ddika'tiβo, -a]num1num lingüística, gramática anzeigendnum2num (ilustrativo) bezeichnend -
12 dum
dum (wie alle Zeitadv. auf um [wie cum, tum] das Neutrum eines verloren gegangenen Pronomens), I) Adv., eig. = für jetzt, enklitisch mit andern Wörtern verbunden als: a) mit den Wörtern non, nullus, haud, vix etc., deutsch: noch, nondum, noch nicht, Cic.: so auch necdum, Liv., od. nequedum, Cic.: neque dum satis, noch nicht genug, Cic. fr.: nullusdum, nulladum etc., noch keiner usw., Liv.: vixdum, kaum noch, Cic.: nihildum, noch nichts, Cic. u. Liv.: aber nedum (sc. dicam, eig. um noch nicht zu sagen), geschweige denn, Cic. – b) mit dem Imperat., nun, doch noch, age dum, Cic.: agite dum, Liv.: ades dum, bleib für jetzt (doch noch) da, Ter.: itera dum, Cic.: dic dum, Ter.: facito dum, Ter.: so auch ehodum, höre doch, Ter. – c) mit qui, wie, qui dum? wieso? Ter. – d) mit primum, nun, primum dum, Plaut. – II) Coni.: 1) in-, während der Zeit daß, während, indes, indem, zur Angabe der Gleichzeitigkeit zweier Handlungen oder des Eintretens einer Handlung während der Dauer einer andern, gew. mit dem Indikativ; in der oratio obliqua u. in Absichtssätzen mit dem Konjunktiv, Cic. u.a. – 2) so lange als, zur Angabe, daß die Dauer der einen Handlung an die Dauer der andern geknüpft sei, mit dem Indikativ; in Absichtssätzen mit dem Konjunktiv, Cic. u.a.: tam diu, dum, Cic.: dum... tantisper, Ter. – 3) so lange————bis, bis daß, bis, zur Angabe, daß die Handlung des Hauptsatzes dauere bis zum Eintreten der Handlung im Nebensatze, mit dem Indikativ; aber bei Angabe, daß das Ziel ein erstrebtes, gewolltes, bloß als möglich gedachtes, übh. als unbestimmte Zukunft erscheint, mit dem Konjunktiv, Cic. u.a.; dah. dum... dum, so lange... so lange (= wie lange...so lange, s. Quint. 9, 3, 16), Acc. tr. 395 sq. Plaut. truc. 231. Catull. 62, 45 u. 56; vgl. Schömann Cic. de nat. deor. 2, 89. – 4) insoweit, insofern, wenn oder wofern nur, zur Beschränkung in Bedingungssätzen, mit dem Konjunktiv, Ter., Sall., Cic. u.a.: verstärkt dummodo, Cic. u.a.: auch getrennt dum potiar modo Ter. – ebenso auch dumne, dum... ne, wenn nur nicht, Komik. u. Cic.; verstärkt dummodo ne, Cic. -
13 donec
dōnec, Coni. (aus doneque, donique = denique), I) so lange als od. noch, zur Angabe, daß die Dauer der einen Handlung an die Dauer der andern geknüpft sei, nach ihr sich richte, mit dem Indikativ; aber bei kausaler Beziehung zwischen Haupt- u. Nebensatz mit dem Konj., Komik., Liv. u.a. – II) so lange bis, bis daß, bis endlich, bis wirklich (s. Müller Liv. praef. § 9), zur Angabe, daß die Handlung des Hauptsatzes dauere bis zum Eintreten der Handlung im Nebensatze, mit dem Indikativ; aber wenn das Ziel als ein erstrebtes, gewolltes, bloß als möglich gedachtes, überhaupt als unbestimmte Zukunft erscheint, mit dem Konj., Komik., Cic. u.a. – korresp. m. usque, Komik. u. Cato: m. usque adeo, Cato: m. usque eo, Cic.: od. eo usque, Liv.: m. in tantum, Col.: tam diu... donec, Marc. Emp. 16.
-
14 postquam
post-quam, Coni. (getrennt s. post), I) nachdem, seitdem, als, da, a) mit folg. Indikativ, α) gew. m. Indikativ des aorist. Perf.: eo postquam Caesar pervenit, obsides, arma poposcit, Caes.: Hamilcar postquam mare transiit in Hispaniamque venit, magnas res secundā gessit fortunā, Nep. – m. nochmals folg. post, postquam comedit rem, post rationem putat, Plaut. trin. 417. – β) m. folg. Indikat. des Plusquamperf.: Iugurtha postquam oppidum Capsam amiserat, Sall.: undecimo die, postquam a te discesseram, hoc litterarum exaravi, Cic. – γ) m. folg. Indikat. Präs., wenn der Hauptsatz ein eigentliches Präsens enthält (vgl. Brix Plaut. capt. prol. 22), postquam belligerant Aetoli cum Aleis, capitur alter filius, Plaut.: postquam video me sic ludificarier, pergo ad alios, Plaut.: postquam fusas copias seque cum paucis relictum videt Catilina, in confertissimos hostes incurrit ibique pugnans confoditur, Sall.: Hostilia curia minor mihi esse videtur, postquam est maior, Cic.: postquam nec ab Romanis vobis ulla est spes, nec vestra vos iam aut arma aut moenia satis defendunt, Liv. – δ) m. folg. Indikat. des Imperf. zur Angabe der Fortdauer od. Wiederholung der Handlung, tu postquam qui tibi erant amici non poterant vincere, ut amici tibi essent qui vincebant, effecisti, Cic. Vgl. Fabri Liv. 21, 12, 4. Otto Tac. ann. 1, 4. p 58 (eine reiche Beispielsammlung). – bisw. nach postquam das Perf. u. Imperf. unmittelbar nebeneinander, s. Sall. Cat. 12, 1. Caes. b. c. 3, 60, 5. – ε) m. folg. Fut. exakt., postquam tepuerit, refundes admisto sale, Pallad. 12, 22, 4. – b) m. folg. Konjunktiv: α) m. folg. Konj. Plusquamperf.: postquam filium in cornu scribae humiliorem fortunā suā locum obtinentem conspexisset, Val. Max. 5, 7. ext. 2. – β) m. folg. Konj. Präs. od. Perf. in indirekter Rede, postquam multo maiorem partem itineris emensam cernant, Liv. 21, 30, 5: regem, postquam adventare se senserit, delituisse inter angustias saltus, Curt. 3, 8 (19), 10. – c) m. folg. Infin. histor. des Imperf., postquam exui aequalitas etc., Tac. ann. 3, 26. – II) m. kausalem Nbbgr., da = weil, p. inanis sum, Plaut. Bacch. 531: p. poëta sensit, Ter. adelph. prol. 1. – / Archaist. Nbf. posquam, s. Ritschl opusc. 2, 448 sqq.
-
15 indicatif
ɛ̃dikatifm; TELVorwahl findicatifindicatif , -ive [ɛ̃dikatif, -iv]1 (qui renseigne) annähernd; vote aufschlussreich; Beispiel: prix indicatif Richtpreis masculin, féminin; Beispiel: à titre indicatif zur Kenntnisnahme; Beispiel: ce chiffre n'est qu'indicatif das ist nur ein Näherungswert————————indicatifindicatif [ɛ̃dikatif]1 télécommunications Vorwahlnummer féminin, Vorwahl féminin; Beispiel: indicatif départemental Ortsnetzkennzahl féminin; Beispiel: l'indicatif de la France die Vorwahl von Frankreich -
16 donec
dōnec, Coni. (aus doneque, donique = denique), I) so lange als od. noch, zur Angabe, daß die Dauer der einen Handlung an die Dauer der andern geknüpft sei, nach ihr sich richte, mit dem Indikativ; aber bei kausaler Beziehung zwischen Haupt- u. Nebensatz mit dem Konj., Komik., Liv. u.a. – II) so lange bis, bis daß, bis endlich, bis wirklich (s. Müller Liv. praef. § 9), zur Angabe, daß die Handlung des Hauptsatzes dauere bis zum Eintreten der Handlung im Nebensatze, mit dem Indikativ; aber wenn das Ziel als ein erstrebtes, gewolltes, bloß als möglich gedachtes, überhaupt als unbestimmte Zukunft erscheint, mit dem Konj., Komik., Cic. u.a. – korresp. m. usque, Komik. u. Cato: m. usque adeo, Cato: m. usque eo, Cic.: od. eo usque, Liv.: m. in tantum, Col.: tam diu... donec, Marc. Emp. 16. -
17 postquam
post-quam, Coni. (getrennt s. post), I) nachdem, seitdem, als, da, a) mit folg. Indikativ, α) gew. m. Indikativ des aorist. Perf.: eo postquam Caesar pervenit, obsides, arma poposcit, Caes.: Hamilcar postquam mare transiit in Hispaniamque venit, magnas res secundā gessit fortunā, Nep. – m. nochmals folg. post, postquam comedit rem, post rationem putat, Plaut. trin. 417. – β) m. folg. Indikat. des Plusquamperf.: Iugurtha postquam oppidum Capsam amiserat, Sall.: undecimo die, postquam a te discesseram, hoc litterarum exaravi, Cic. – γ) m. folg. Indikat. Präs., wenn der Hauptsatz ein eigentliches Präsens enthält (vgl. Brix Plaut. capt. prol. 22), postquam belligerant Aetoli cum Aleis, capitur alter filius, Plaut.: postquam video me sic ludificarier, pergo ad alios, Plaut.: postquam fusas copias seque cum paucis relictum videt Catilina, in confertissimos hostes incurrit ibique pugnans confoditur, Sall.: Hostilia curia minor mihi esse videtur, postquam est maior, Cic.: postquam nec ab Romanis vobis ulla est spes, nec vestra vos iam aut arma aut moenia satis defendunt, Liv. – δ) m. folg. Indikat. des Imperf. zur Angabe der Fortdauer od. Wiederholung der Handlung, tu postquam qui tibi erant amici non poterant vincere, ut amici tibi essent qui vincebant, effecisti, Cic. Vgl. Fabri Liv. 21, 12, 4. Otto Tac. ann. 1, 4. p 58 (eine reiche Beispiel-————sammlung). – bisw. nach postquam das Perf. u. Imperf. unmittelbar nebeneinander, s. Sall. Cat. 12, 1. Caes. b. c. 3, 60, 5. – ε) m. folg. Fut. exakt., postquam tepuerit, refundes admisto sale, Pallad. 12, 22, 4. – b) m. folg. Konjunktiv: α) m. folg. Konj. Plusquamperf.: postquam filium in cornu scribae humiliorem fortunā suā locum obtinentem conspexisset, Val. Max. 5, 7. ext. 2. – β) m. folg. Konj. Präs. od. Perf. in indirekter Rede, postquam multo maiorem partem itineris emensam cernant, Liv. 21, 30, 5: regem, postquam adventare se senserit, delituisse inter angustias saltus, Curt. 3, 8 (19), 10. – c) m. folg. Infin. histor. des Imperf., postquam exui aequalitas etc., Tac. ann. 3, 26. – II) m. kausalem Nbbgr., da = weil, p. inanis sum, Plaut. Bacch. 531: p. poëta sensit, Ter. adelph. prol. 1. – ⇒ Archaist. Nbf. posquam, s. Ritschl opusc. 2, 448 sqq.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > postquam
-
18 indicatief
I.indikativII.deIndikativ mIII.deWirklichkeitsform f -
19 indicativo
indicativoindicativo [indika'ti:vo]sostantivo Maskulinlinguistica, grammatica Indikativ Maskulin————————indicativoindicativo , -aaggettivohinweisend; (segnalare) anzeigend; figurato bezeichnend; modo indicativo linguistica, grammatica Indikativ maschile, femminile; prezzo indicativo Preisempfehlung Feminin; valore indicativo Richtwert MaskulinDizionario italiano-tedesco > indicativo
20 modo indicativo
modo indicativoIndikativ————————modo indicativolinguistica, grammatica IndikativDizionario italiano-tedesco > modo indicativo
СтраницыСм. также в других словарях:
Indikativ — Indikativ … Deutsch Wörterbuch
Indikativ — steht für: Indikativ (Modus), die grammatische Wirklichkeitsform in der Sprachwissenschaft Indikativ (Religion), einen eschatologischen Glaubenssatz in der christlichen Theologie Jingle, eine regelmäßig wiederholte Erkennungsmelodie im Hörfunk… … Deutsch Wikipedia
Indikativ — Sm Modus der Aussage per. Wortschatz fach. (18. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus l. (modus) indicātīvus, zu l. indicāre anzeigen, bekanntmachen . Ebenso nndl. indicatief, ne. indicative, nfrz. indicatif, nschw. indikativ, nnorw. indikativ; Index … Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache
Indikatīv — (lat.), s. Verbum … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Indikativ — Indikatīv (lat.), Form (Modus) des Zeitwortes, wodurch etwas als Tatsache, als wirklich vorhanden ausgesagt wird … Kleines Konversations-Lexikon
indikativ — ȉndikatīv m DEFINICIJA 1. gram. glagolski izrični način kojim se izravno konstatira, opr. optativ, imperativ, kondicional 2. term. broj i znak, oznaka amaterske radiostanice ETIMOLOGIJA lat. (modus) indicativus: pokazni (način), izrični, izjavni… … Hrvatski jezični portal
Indikativ — »Wirklichkeitsform des Verbs«: Der grammatische Fachausdruck ist eine Entlehnung aus gleichbed. lat. (modus) indicativus (eigentlich: »der zur Aussage, zur Anzeige geeignete Modus«). Dies gehört zu lat. in dicare »anzeigen, aussagen«, dem… … Das Herkunftswörterbuch
Indikativ — der Indikativ, e (Oberstufe) Modus, der zur Darstellung der Wirklichkeit benutzt wird Synonym: Wirklichkeitsform Beispiel: Die dritte Person Plural des Verbs merken wird im Indikativ und Konjunktiv I gleichlautend gebildet: sie merken.… … Extremes Deutsch
Indikativ — 1In|di|ka|tiv der; s, e [...və] <aus gleichbed. lat. (modus) indicativus, eigtl. »zur Aussage, zur Anzeige geeignet(er Modus)«> Wirklichkeitsform des Verbs (z. B. fährt); Abk.: Ind.; Ggs. ↑Konjunktiv. Indikativ 2 2In|di|ka|tiv das; s, s… … Das große Fremdwörterbuch
Indikativ — Wirklichkeitsform * * * Ịn|di|ka|tiv 〈m. 1; Gramm.; Abk.: Ind.〉 eine der drei Aussageformen des Verbs, z. B. ich gehe, er schlief, sie hat geredet; Sy Wirklichkeitsform; → Lexikon der Sprachlehre [<lat. (modus) indicativus „anzeigende Form“;… … Universal-Lexikon
índikativ — a m (ȋ) lingv. povedni naklon: stavek v indikativu // glagolska oblika za izražanje tega naklona, povednik: uporabiti indikativ … Slovar slovenskega knjižnega jezika