in+adversum+ōs+vulnerari

vulnĕro ( voln-), āvi, ātum, 1, v. a. [vulnus], to wound, to hurt, or injure by a wound (syn.: saucio, ferio).

Lit.:

neu quis quem prius vulneret, quam illum interfectum viderit,

Caes. B. G. 5, 58:

L. Cotta legatus in adversum os fundā vulneratur,

id. ib. 5, 35 fin.:

plerosque jacula tormentis aut manu emissa vulnerabant,

Sall. J. 57, 6:

acie ipsā et ferri viribus vulnerari,

Cic. Sest. 10, 24:

corpus vulneratum ferro,

id. Red. in Sen. 3, 7:

(aper) vulnerat armentum,

Ov. M. 11, 372.—With acc. of part affected:

ipse volneratus umerum, femur,

Plin. 7, 28, 29, § 103.—

Transf., of things: Romanorum duae naves fractae sunt, vulneratae aliquot, Liv. 37, 30, 9:

multis ictibus vulnerata navis erat,

id. 37, 24, 8:

Scythicorum (smaragdorum) tanta duritia est, ut non queant vulnerari,

cannot be injured, defaced, Plin. 37, 5, 16, § 64.—

Trop., to wound, hurt, injure, pain, etc.:

aliquem voce,

Cic. Cat. 1, 4, 9:

virorum hoc animos vulnerare posset,

Liv. 34, 7, 7:

laesus ac vulneratus reus,

Quint. 7, 2, 30:

gravior ne nuntius aures Vulneret,

Verg. A. 8, 583; cf.:

vulnerant aures eorum praecepta continentiae,

Lact. 7, 1, 14:

(amor) mea vulnerat arcu Pectora,

Ov. A. A. 1, 21:

fortunae vulneror ictu,

id. P. 2, 7, 41:

crimine vulnerari,

id. H. 18 (19), 105.