-
1 inordinatim
-
2 inordinatim
inōrdinātim, Adv. (inordinatus), unordentlich, ohne Ordnung, incedere, Amm. 19, 7, 3.
-
3 inordinatim
inōrdinātim, Adv. (inordinatus), unordentlich, ohne Ordnung, incedere, Amm. 19, 7, 3.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inordinatim
-
4 inordinatim
ĭnordĭnātē and ĭnordĭnātim, advv., v. inordinatus fin. -
5 inordinatus
ĭn-ordĭnātus, a, um, adj., not arranged, disordered, irregular:1. 2.inordinati et incompositi milites,
Liv. 22, 50, 8:hostes,
id. 35, 29, 5:inordinati in proelium ruunt,
id. 23, 27, 5:ordo,
App. M. p. 292 Oud. — Sup.:inordinatissimi pili,
Plin. 22, 22, 45, § 91.—In neutr. absol.:idque ex inordinato in ordinem adduxit,
disorder, Cic. Univ. 3, 7; Quint. 1, 10, 46; 8, 2, 23; 10, 4, 1.— Adv. in two forms.ĭnordĭnātim, irregularly: acies non inordinatim incedebant, Amm. 19, 7, 3. -
6 Беспорядочно
inordinate; inordinatim; irregulariter; incompositus, a, um; confusus, a, um; perturbatus, a, um;• шипы, беспорядочно расположенные - aculei dispositi;
-
7 inordinate
ĭnordĭnātē and ĭnordĭnātim, advv., v. inordinatus fin.