Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

improvisus

  • 1 improvisus

    imprōvīsus ( inpr-), a, um, adj. [2. in-provisus], not foreseen, unforeseen, unexpected (class.):

    sapienti nihil improvisum accidere potest, nihil inopinatum, nihil omnino novum,

    Cic. Tusc. 4, 15, 37; id. Verr. 2, 2, 28, § 69; id. de Or. 1, 22, 103:

    unde iste amor tam improvisus ac tam repentinus?

    id. Agr. 2, 22, 60:

    cum tot bella subito atque improvisa nascantur,

    id. Font. 15, 32:

    mala,

    id. Tusc. 3, 14, 30:

    improvisior pestis,

    Tac. A. 2, 47:

    castella munita improviso adventu capta,

    Cic. Fam. 2, 10, 3:

    pericula,

    id. Mur. 27, 55:

    vis leti,

    Hor. C. 2, 13, 19:

    species,

    id. Ep. 1, 6, 11:

    pelagoque remenso Improvisi aderunt,

    Verg. A. 2, 182:

    cunctisque repente Improvisus ait,

    id. ib. 1, 595. —
    II.
    As subst.: imprōvīsum, i, n., that which is unforeseen, an emergency:

    dux sibi delectos retinuerat ad improvisa,

    Tac. H. 5, 16.—Mostly in abl., with de, adverbially, unexpectedly, suddenly:

    quasi de improviso respice ad eum,

    Ter. And. 2, 5, 6; cf. Trabea ap. Cic. Tusc. 4, 31, 67; Cic. Rosc. Am. 52, 151; cf. also Caes. B. C. 2, 6, 3:

    de improviso,

    Ter. And. 2, 2, 23; id. Heaut. 2, 3, 40; id. Ad. 3, 3, 53; 4, 4, 1; id. Phorm. 5, 6, 44; Caes. B. G. 2, 3, 1; 5, 22, 1; 5, 39, 1; 6, 3, 1 et saep. — Less freq. with ex:

    ex improviso filiam inveni meam,

    Plaut. Rud. 4, 5, 2; Cic. Verr. 2, 1, 43, § 112.— Hence, adv., in two forms, imprōvīso (class.) and imprōvīsē (post-class.), on a sudden, unexpectedly:

    improviso filiam inveni (for which, shortly before: ex improviso filiam inveni),

    Plaut. Rud. 4, 5, 6:

    sane homini praeter opinionem improviso incidi,

    Cic. Verr. 2, 2, 74, § 182:

    improviso eos in castra irrupisse,

    id. Div. 1, 24, 50:

    tantum adest boni improviso,

    Plaut. As. 2, 2, 44:

    cum mihi nihil improviso evenisset,

    Cic. Rep. 1, 4; id. Att. 15, 1, A, 1:

    scalae improviso, subitusque apparuit ignis,

    Verg. A. 12, 576; 8, 524: improvise necans incautos morte suprema, Tert. poët. adv. Marc. 2, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > improvisus

  • 2 imprōvīsus (in-pr-)

        imprōvīsus (in-pr-) adj.    with comp, not foreseen, unforeseen, unexpected: malum, S.: sapienti nihil improvisum accidere potest: pupilli calamitas: adventus: vis leti, H.: Improvisi aderunt, V.: anguis, concealed, V.: quo improvisior pestis fuit, Ta.—As subst n., in the phrases, de improviso and ex improviso, unexpectedly, on a sudden: Quasi de improviso respice ad eum, T.: accessit ex improviso aliud incommodum, Cs.: ecce ex inproviso Iugurtha, etc., S.

    Latin-English dictionary > imprōvīsus (in-pr-)

  • 3 improvisus

    improvisa, improvisum ADJ
    unforeseen/unexpected

    de improviso -- unexpectedly/suddenly, without warning

    Latin-English dictionary > improvisus

  • 4 improviso

    imprōvīsus ( inpr-), a, um, adj. [2. in-provisus], not foreseen, unforeseen, unexpected (class.):

    sapienti nihil improvisum accidere potest, nihil inopinatum, nihil omnino novum,

    Cic. Tusc. 4, 15, 37; id. Verr. 2, 2, 28, § 69; id. de Or. 1, 22, 103:

    unde iste amor tam improvisus ac tam repentinus?

    id. Agr. 2, 22, 60:

    cum tot bella subito atque improvisa nascantur,

    id. Font. 15, 32:

    mala,

    id. Tusc. 3, 14, 30:

    improvisior pestis,

    Tac. A. 2, 47:

    castella munita improviso adventu capta,

    Cic. Fam. 2, 10, 3:

    pericula,

    id. Mur. 27, 55:

    vis leti,

    Hor. C. 2, 13, 19:

    species,

    id. Ep. 1, 6, 11:

    pelagoque remenso Improvisi aderunt,

    Verg. A. 2, 182:

    cunctisque repente Improvisus ait,

    id. ib. 1, 595. —
    II.
    As subst.: imprōvīsum, i, n., that which is unforeseen, an emergency:

    dux sibi delectos retinuerat ad improvisa,

    Tac. H. 5, 16.—Mostly in abl., with de, adverbially, unexpectedly, suddenly:

    quasi de improviso respice ad eum,

    Ter. And. 2, 5, 6; cf. Trabea ap. Cic. Tusc. 4, 31, 67; Cic. Rosc. Am. 52, 151; cf. also Caes. B. C. 2, 6, 3:

    de improviso,

    Ter. And. 2, 2, 23; id. Heaut. 2, 3, 40; id. Ad. 3, 3, 53; 4, 4, 1; id. Phorm. 5, 6, 44; Caes. B. G. 2, 3, 1; 5, 22, 1; 5, 39, 1; 6, 3, 1 et saep. — Less freq. with ex:

    ex improviso filiam inveni meam,

    Plaut. Rud. 4, 5, 2; Cic. Verr. 2, 1, 43, § 112.— Hence, adv., in two forms, imprōvīso (class.) and imprōvīsē (post-class.), on a sudden, unexpectedly:

    improviso filiam inveni (for which, shortly before: ex improviso filiam inveni),

    Plaut. Rud. 4, 5, 6:

    sane homini praeter opinionem improviso incidi,

    Cic. Verr. 2, 2, 74, § 182:

    improviso eos in castra irrupisse,

    id. Div. 1, 24, 50:

    tantum adest boni improviso,

    Plaut. As. 2, 2, 44:

    cum mihi nihil improviso evenisset,

    Cic. Rep. 1, 4; id. Att. 15, 1, A, 1:

    scalae improviso, subitusque apparuit ignis,

    Verg. A. 12, 576; 8, 524: improvise necans incautos morte suprema, Tert. poët. adv. Marc. 2, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > improviso

  • 5 improvisum

    imprōvīsus ( inpr-), a, um, adj. [2. in-provisus], not foreseen, unforeseen, unexpected (class.):

    sapienti nihil improvisum accidere potest, nihil inopinatum, nihil omnino novum,

    Cic. Tusc. 4, 15, 37; id. Verr. 2, 2, 28, § 69; id. de Or. 1, 22, 103:

    unde iste amor tam improvisus ac tam repentinus?

    id. Agr. 2, 22, 60:

    cum tot bella subito atque improvisa nascantur,

    id. Font. 15, 32:

    mala,

    id. Tusc. 3, 14, 30:

    improvisior pestis,

    Tac. A. 2, 47:

    castella munita improviso adventu capta,

    Cic. Fam. 2, 10, 3:

    pericula,

    id. Mur. 27, 55:

    vis leti,

    Hor. C. 2, 13, 19:

    species,

    id. Ep. 1, 6, 11:

    pelagoque remenso Improvisi aderunt,

    Verg. A. 2, 182:

    cunctisque repente Improvisus ait,

    id. ib. 1, 595. —
    II.
    As subst.: imprōvīsum, i, n., that which is unforeseen, an emergency:

    dux sibi delectos retinuerat ad improvisa,

    Tac. H. 5, 16.—Mostly in abl., with de, adverbially, unexpectedly, suddenly:

    quasi de improviso respice ad eum,

    Ter. And. 2, 5, 6; cf. Trabea ap. Cic. Tusc. 4, 31, 67; Cic. Rosc. Am. 52, 151; cf. also Caes. B. C. 2, 6, 3:

    de improviso,

    Ter. And. 2, 2, 23; id. Heaut. 2, 3, 40; id. Ad. 3, 3, 53; 4, 4, 1; id. Phorm. 5, 6, 44; Caes. B. G. 2, 3, 1; 5, 22, 1; 5, 39, 1; 6, 3, 1 et saep. — Less freq. with ex:

    ex improviso filiam inveni meam,

    Plaut. Rud. 4, 5, 2; Cic. Verr. 2, 1, 43, § 112.— Hence, adv., in two forms, imprōvīso (class.) and imprōvīsē (post-class.), on a sudden, unexpectedly:

    improviso filiam inveni (for which, shortly before: ex improviso filiam inveni),

    Plaut. Rud. 4, 5, 6:

    sane homini praeter opinionem improviso incidi,

    Cic. Verr. 2, 2, 74, § 182:

    improviso eos in castra irrupisse,

    id. Div. 1, 24, 50:

    tantum adest boni improviso,

    Plaut. As. 2, 2, 44:

    cum mihi nihil improviso evenisset,

    Cic. Rep. 1, 4; id. Att. 15, 1, A, 1:

    scalae improviso, subitusque apparuit ignis,

    Verg. A. 12, 576; 8, 524: improvise necans incautos morte suprema, Tert. poët. adv. Marc. 2, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > improvisum

  • 6 inprovisus

    imprōvīsus ( inpr-), a, um, adj. [2. in-provisus], not foreseen, unforeseen, unexpected (class.):

    sapienti nihil improvisum accidere potest, nihil inopinatum, nihil omnino novum,

    Cic. Tusc. 4, 15, 37; id. Verr. 2, 2, 28, § 69; id. de Or. 1, 22, 103:

    unde iste amor tam improvisus ac tam repentinus?

    id. Agr. 2, 22, 60:

    cum tot bella subito atque improvisa nascantur,

    id. Font. 15, 32:

    mala,

    id. Tusc. 3, 14, 30:

    improvisior pestis,

    Tac. A. 2, 47:

    castella munita improviso adventu capta,

    Cic. Fam. 2, 10, 3:

    pericula,

    id. Mur. 27, 55:

    vis leti,

    Hor. C. 2, 13, 19:

    species,

    id. Ep. 1, 6, 11:

    pelagoque remenso Improvisi aderunt,

    Verg. A. 2, 182:

    cunctisque repente Improvisus ait,

    id. ib. 1, 595. —
    II.
    As subst.: imprōvīsum, i, n., that which is unforeseen, an emergency:

    dux sibi delectos retinuerat ad improvisa,

    Tac. H. 5, 16.—Mostly in abl., with de, adverbially, unexpectedly, suddenly:

    quasi de improviso respice ad eum,

    Ter. And. 2, 5, 6; cf. Trabea ap. Cic. Tusc. 4, 31, 67; Cic. Rosc. Am. 52, 151; cf. also Caes. B. C. 2, 6, 3:

    de improviso,

    Ter. And. 2, 2, 23; id. Heaut. 2, 3, 40; id. Ad. 3, 3, 53; 4, 4, 1; id. Phorm. 5, 6, 44; Caes. B. G. 2, 3, 1; 5, 22, 1; 5, 39, 1; 6, 3, 1 et saep. — Less freq. with ex:

    ex improviso filiam inveni meam,

    Plaut. Rud. 4, 5, 2; Cic. Verr. 2, 1, 43, § 112.— Hence, adv., in two forms, imprōvīso (class.) and imprōvīsē (post-class.), on a sudden, unexpectedly:

    improviso filiam inveni (for which, shortly before: ex improviso filiam inveni),

    Plaut. Rud. 4, 5, 6:

    sane homini praeter opinionem improviso incidi,

    Cic. Verr. 2, 2, 74, § 182:

    improviso eos in castra irrupisse,

    id. Div. 1, 24, 50:

    tantum adest boni improviso,

    Plaut. As. 2, 2, 44:

    cum mihi nihil improviso evenisset,

    Cic. Rep. 1, 4; id. Att. 15, 1, A, 1:

    scalae improviso, subitusque apparuit ignis,

    Verg. A. 12, 576; 8, 524: improvise necans incautos morte suprema, Tert. poët. adv. Marc. 2, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > inprovisus

  • 7 imprōvīsō (in-p-)

        imprōvīsō (in-p-) adv.    [improvisus], on a sudden, unexpectedly: pagum adoriri, Cs.: ut tempestates improviso concitantur: apparuit ignis, V.: repertus, O.

    Latin-English dictionary > imprōvīsō (in-p-)

  • 8 repente

        repente adv.    [2 repens], suddenly, unexpectedly, on a sudden: quamvis repente: a tergo signa canere, S.: cunctisque repente Improvisus ait, V.: conlecta auctoritas, Cs.: modo egens, repente dives: abiectus conscientiā repente conticuit: cum circumfusa repente Scindit se nubes, V.: facta repente pax cariores Sabinas fecit, L.
    * * *
    suddenly, unexpectedly

    Latin-English dictionary > repente

  • 9 unde

        unde adv.    [for * cunde; 2 CA-].    I. Of place. — Relat., from which place, whence: nec enim inde venit, unde mallem: ut eo restituerentur (Galli), unde deiecti essent: eodem, unde erant profectae (naves), Cs.: loca superiora, unde erat propinquus despectus in mare, Cs.: arbor, unde auri aura refulsit, V.: e maioribus castris, unde antea cessatum fuerat, circumductae copiae, i. e. from the place at which, etc., L.— Interrog, whence? from what place?: unde deiectus est Cinna? ex urbe... unde deiecti Galli? a Capitolio: Unde is? T.: Qui genus? unde domo? from what country? V.: ego instare, ut mihi responderet, quis esset, ubi esset, unde esset: quaere unde domo (sit), i. e. where he lives, H.: unde initium belli fieret, explorabant, Cs.—    II. Of source or cause.— Relat., from the point at which, from whom, from which: e praedonibus, Unde emerat, T.: qui eum necasset, unde ipse natus esset, whose son: hem, mea lux, unde omnes opem petere solebant: hi, unde ne hostium quidem legati arcentur, pulsi, L.: Est unde haec fiant, i. e. I have the means to do this, T.: quod, unde agger omnino comportari posset, nihil erat reliquum, Cs.: unde ius stabat, ei victoriam dedit, to the side which was in the right, L.— Esp., in law, in the phrase, unde petitur, he of whom demand is made, the defendant: causam dicere Prius unde petitur (opp. qui petit), T.: ego omnibus, unde petitur, hoc consili dederim.— Interrog, whence? how? from what source?: unde iste amor tam improvisus: Unde sed hos novi? O.: ut ex ipsā quaeras, unde hunc (anulum) habuerit, T.: quaerere, unde se ac suos tueri possit, by what means, L.: Unde sit infamis... Discite, O.—Indef., in the phrase, unde unde, whencesoever, from one source or another: Qui nisi... Mercedem aut nummos unde unde extricat, etc., H.
    * * *
    from where, whence, from what or which place; from which; from whom

    Latin-English dictionary > unde

  • 10 improvise

    imprōvīsē and imprōvīso ( inpr-), advv., v. improvisus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > improvise

  • 11 repens

    1.
    rēpens, entis, Part., from repo.
    2.
    rĕpens, entis, adj. [etymology unknown].
    I.
    Lit., sudden, hasty, unexpected, unlooked for (class., but less freq. than the deriv. repentinus; for the most part only in nom. sing.; a favorite word with Liv.; cf. Drak. ad Liv. 8, 29, 1):

    ne me inparatum cura laceraret repens, Cic. poët. Tusc. 3, 14, 29: hostium adventus (opp. exspectatus, and with maris subita tempestas),

    id. Tusc. 3, 22, 52:

    adventus consulis,

    Liv. 9, 41:

    bellum,

    id. 4, 14; 10, 7:

    casus Attali,

    id. 33, 2:

    clades,

    id. 22, 7; 8:

    defectio,

    id. 8, 29:

    fama belli,

    id. 6, 42:

    cum fama repens alio avertit bellum,

    id. 22, 21, 6:

    religio,

    id. 29, 10:

    terror,

    id. 21, 30; 33, 15:

    tumultus,

    id. 1, 14; 10, 18; 21, 26:

    discordia,

    Verg. A. 12, 313:

    seditio,

    Ov. M. 12, 61:

    clamor,

    Sil. 3, 220:

    singultus vocis,

    Stat. Th. 7, 360:

    sonus,

    Sen. Med. 971:

    vox,

    Val. Fl. 2, 91:

    consternatio,

    Curt. 10, 2, 15. — In abl.:

    repenti fulminis ictu,

    Lucr. 5, 400.—
    II.
    Transf. (in Tac.), opp. to earlier, more ancient, i. e. for recens, new, fresh, recent:

    neque discerneres, quid repens aut vetustate obscurum,

    Tac. A. 6, 7; 11, 24:

    causa,

    id. ib. 15, 68:

    cogitatio,

    id. H. 1, 23; 2, 49:

    perfidia,

    id. ib. 4, 25.— Adv., in two forms, suddenly, unexpectedly.
    a.
    rĕpens:

    (Janus) Bina repens oculis obtulit ora meis,

    Ov. F. 1, 96.—
    b.
    rĕpentē (class. and freq.):

    abripuit repente sese subito,

    Plaut. Mil. 2, 2, 21; so (corresp. to subito) Cic. de Or. 1, 59, 252: repente exortus [p. 1568] sum, repentino occidi, Plaut. Ps. 1, 1, 37:

    repente celeriterque,

    Caes. B. G. 1, 52:

    repente e vestigio,

    Cic. Div. in Caecil. 17, 57:

    repente a tergo signa canere,

    Sall. J. 94, 5:

    repente praeter spem,

    Cic. Fam. 4, 4, 3:

    repente ex inopinato,

    Suet. Galb. 10; cf.:

    cunctisque repente Improvisus ait,

    Verg. A. 1, 594:

    lapsa repente (turris),

    id. ib. 2, 465:

    amicitias repente praecidere (opp. sensim dissuere),

    Cic. Off. 1, 33, 120:

    repente collectam auctoritatem tenebant,

    Caes. B. G. 6, 12 fin.; cf.:

    modo egens, repente dives,

    Cic. Phil. 2, 27, 65:

    an dolor repente invasit?

    Ter. Hec. 3, 2, 21:

    me repente horum aspectus repressit,

    Cic. Sest. 39, 144:

    abjectus conscientiā repente conticuit,

    id. Cat. 3, 5, 10; id. Rep. 1, 16, 25:

    cum circumfusa repente Scindit se nubes,

    Verg. A. 1, 586 et saep.
    3.
    rĕpens, adv., v. 2. repens fin. a.

    Lewis & Short latin dictionary > repens

  • 12 repentinus

    rĕpentīnus, a, um, adj. [repens], sudden, hasty, unlooked for, unexpected (freq. and class.):

    adventus hostium (opp. exspectatus),

    Cic. Rep. 2, 3, 6; so (opp. meditata et praeparata) id. Off. 1, 8, 27:

    unde iste amor tam improvisus ac tam repentinus?

    id. Agr. 2, 22, 60:

    sentit omnia repentina et nec opinata esse graviora,

    id. Tusc. 3, 19, 45; cf.:

    repentinus inopinatusque finis vitae,

    Suet. Caes. 87 (shortly before, subita celerisque mors):

    vis repentina et inexspectata,

    Cic. de Or. 2, 55, 225:

    consilium (with temerarium),

    id. Inv. 2, 9, 28:

    exercitus (with tumultuarius),

    Liv. 41, 10; cf.

    cohors,

    id. 41, 1:

    venenum (with praeceps),

    Tac. A. 12, 66:

    periculum,

    Caes. B. G. 3, 3:

    bonum,

    Ter. And. 5, 4, 35:

    mors,

    Cic. Clu. 62, 173; id. Div. 2, 35, 74:

    edictum,

    id. Verr. 2, 3, 14, § 36:

    motus Galliae,

    Caes. B. G. 5, 22:

    tumultus ac defectio,

    id. ib. 5, 26; cf.

    tumultus,

    Ov. M. 5, 5:

    conjuratio Gallorum,

    Caes. B. G. 5, 27 et saep.:

    ignoti homines et repentini,

    upstart, Cic. Brut. 69, 242; cf.:

    repentina atque ex virtute nobilitas,

    Liv. 1, 34:

    consilium,

    Nep. Paus. 4, 5.—

    De repentino, adverb.,

    suddenly, App. Flor. p. 353; id. de Deo Socr. p. 365, 14.— Comp.:

    nimbus quanto repentinior est, tanto vehementior,

    App. Mund. p. 61, 20 (al. repentinus). — Adv. (rare for repente): rĕpen-tīnō, suddenly, unexpectedly, Plaut. Ps. 1, 1, 37; Afran. ap. Charis. p. 193 P.; Cic. Quint. 4, 14; Caes. B. G. 2, 33.

    Lewis & Short latin dictionary > repentinus

  • 13 subeo

    sŭb-ĕo, ĭi, ĭtum, īre ( perf. subīvit, Ov. F. 1, 314; Stat. S. 2, 1, 155: subivimus, Claud. ap. Tac. A. 11, 24 dub.), v. n. and a., to come or go under any thing; to come or go up to, to approach, draw near, advance or proceed to a place; to come or go on; to follow, succeed; to go down, sink; to come up, spring up (cf. succedo).
    I.
    Neutr.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    subire sub falas,

    Plaut. Most. 2, 1, 10:

    in nemoris latebras,

    Ov. M. 4, 601; cf.: in aliquem locum, to enter, Auct. B. Alex. 74, 4:

    in adversum Romani subiere,

    Liv. 1, 12, 1:

    in adversos montes,

    id. 41, 18, 11:

    testudine factā subeunt,

    advance, Caes. B. G. 7, 85, 7:

    Albani subiere ad montes,

    Liv. 1, 28, 5:

    subire ad portam castrorum,

    id. 34, 16, 2; cf.:

    ad urbem subeunt,

    id. 31, 45, 4; 39, 27, 10; 36, 19, 1; and:

    subeundum erat ad hostes,

    id. 2, 31, 4:

    ad tecta subibant,

    Verg. A. 8, 359.—With dat.:

    muro subibant,

    Verg. A. 7, 161; so,

    muro,

    id. ib. 9, 371:

    portu Chaonio (with accedere urbem),

    id. ib. 3, 292:

    luco,

    id. ib. 8, 125:

    dumis,

    Sil. 5, 283:

    ingenti feretro,

    Verg. A. 6, 222:

    age cervici inponere nostrae: Ipse subibo umeris,

    id. ib. 2, 708:

    per vices subeunt elephanti,

    Plin. 8, 7, 7, § 23:

    pone subit conjux,

    follows, Verg. A. 2, 725; so Val. Fl. 4, 197; cf.:

    dexterae alae sinistra subiit,

    Liv. 27, 2, 7:

    subeuntis alii aliis in custodiam,

    id. 25, 37, 6; and:

    subiit argentea proles,

    Ov. M. 1, 114:

    subit ipse meumque Explet opus,

    succeeds me, takes my place, id. ib. 3, 648:

    Volscus saxa objacentia pedibus ingerit in subeuntes,

    climbing, Liv. 2, 65, 4:

    vel eodem amne vel Euphrate subire eos posse,

    i. e. sail up stream, Curt. 9, 10, 3; cf.:

    adverso amne Babylona subituros,

    id. 10, 1, 16.—
    b.
    Of things:

    stamen a stando: subtemen, quod subit stamini,

    Varr. L. L. 5, § 113 Müll.:

    cum luna sub orbem solis subisset,

    Liv. 37, 4, 4:

    tertio die mixtum flumini subibat mare,

    Curt. 9, 9, 7:

    venae nonnumquam incipiente febre subeunt,

    the pulse sinks, Cels. 3, 6 med.:

    subeunt herbae,

    come up, spring up, Verg. G. 1, 180; so,

    barba,

    i. e. sprouts, grows, Mart. 7, 83, 2:

    subisse aquam in caelum,

    Plin. 31, 3, 21, § 32.—
    2.
    In partic., to come on secretly, to advance or approach stealthily, to steal upon, steal into ( poet.), Prop. 1, 9, 26; Ov. Am. 1, 2, 6; id. A. A. 1, 742.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to come in, succeed, take place; to enter stealthily, come secretly or by degrees: in quarum locum subierunt inquilinae impietas, perfidia, impudentia, Varr. ap. Non. 403, 27:

    fugere pudor verumque fidesque: In quorum subiere locum fraudesque dolique,

    Ov. M. 1, 130:

    pulchra subit facies,

    id. ib. 14, 827:

    subit ecce priori Causa recens,

    id. ib. 3, 259:

    an subit (amor) et tacitā callidus arte nocet?

    id. Am. 1, 2, 6: subeunt morbi [p. 1775] tristisque senectus, Verg. G. 3, 67:

    namque graves morbi subeunt segnisque senectus,

    Nemes. Cyn. 117; cf.:

    duo pariter subierunt incommoda,

    arise, come up, Quint. 5, 10, 100:

    ne subeant animo taedia justa tuo,

    Ov. P. 4, 15, 30:

    regio, quā vero ipsa subit ad Medos,

    approaches, Plin. 6, 26, 29, § 115. —
    2.
    In partic., to come into the mind, to occur, suggest itself:

    omnes sententiae verbaque omnia sub acumen stili subeant et succedant necesse est,

    Cic. de Or. 1, 34, 151:

    cum in loca aliqua post tempus reversi sumus, quae in his fecerimus, reminiscimur personaeque subeunt,

    Quint. 11, 2, 17:

    cum subeant audita aut cognita nobis,

    Ov. M. 15, 307:

    subit umbra,

    id. ib. 12, 591:

    subeunt illi fratresque parensque,

    id. ib. 11. 542:

    subiit cari genitoris imago... subiit deserta Creusa Et direpta domus et parvi casus Iuli,

    Verg. A. 2, 560 sq.; Tac. A. 1, 13:

    subeant animo Latmia saxa tuo,

    Ov. H. 18, 62:

    ne subeant animo taedia,

    id. P. 4, 15, 30:

    quantum subire animo sustinueris, tantum tecum auferas,

    to grasp with the mind, Val. Max. 3, 3, ext. 7.—
    (β).
    Subit, with subj. - or rel.-clause ( poet. and in postAug. prose), Ov. M. 2, 755:

    quo magis ac magis admirari subit,

    Plin. 12, prooem. § 2;

    35, 7, 31, § 49: misereri sortis humanae subit,

    id. 25, 3, 7, § 23:

    quid sim, quid fuerimque subit,

    Ov. Tr. 3, 8, 38.
    II.
    Act.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen., to come or go under, to enter; to submit to; to approach, etc.:

    exercitatissimi in armis, qui inter annos XIV. tectum non subissent,

    had not come under a roof, Caes. B. G. 1, 36:

    tecta,

    Quint. 2, 16, 6; Ov. M. 6, 669:

    jam subeunt Triviae lucos atque aurea tecta,

    Verg. A. 6, 13:

    limina victor Alcides subiit,

    id. ib. 8, 363:

    domos,

    Ov. M. 1, 121:

    penates,

    id. ib. 5, 650:

    macra cavum repetes artum, quem macra subisti,

    Hor. Ep. 1, 7, 33:

    cum novies subiere paludem,

    had plunged under, Ov. M. 15, 358; id. F. 1, 314:

    et juncti currum dominae subiere leones,

    Verg. A. 3, 313:

    leones jugum subeant,

    Plin. 10, 45, 62, § 128:

    asellus gravius dorso subiit onus,

    i. e. submits to, receives, Hor. S. 1, 9, 21:

    subire iniquissimum locum,

    Caes. B. G. 2, 27: iniquum locum, Auct. B. Alex. 76, 2; id. B. Hisp. 24, 3:

    collem,

    to go up, mount, climb, scale, Hirt. B. G. 8, 15:

    consules utrimque aciem subeuntium jam muros adgrediuntur,

    Liv. 7, 12, 3:

    muros,

    id. 27, 18:

    impositum saxis Anxur,

    Hor. S. 1, 5, 25:

    si subeuntur prospera castra,

    Juv. 16, 2 et saep.:

    perfurit, Fadumque Herbesumque subit,

    comes up to, attacks, assails, Verg. A. 9, 344; cf.:

    interim fallendus est judex et variis artibus subeundus,

    Quint. 4, 5, 5:

    precibus commota Tonantem Juno subit,

    approaches, Stat. Th. 9, 510:

    subit ille minantem,

    id. ib. 8, 84:

    Aeneae mucronem,

    Verg. A. 10, 798:

    qui procul hostium conspectu subibant aquam,

    Curt. 4, 13, 10:

    Hispo subit juvenes, i. e. paedicat,

    Juv. 2, 50.—
    b.
    Of things:

    umbra subit terras,

    Ov. M. 11, 61:

    quos (lucos) aquae subeunt et aurae,

    enter, Hor. C. 3, 4, 8:

    montes Trasimenus,

    Liv. 22, 4, 2:

    litora pelagus, Mel. praef. 2: mare quod Ciliciam subit,

    Curt. 7, 3, 19:

    radices (petrae) Indus amnis subit,

    id. 8, 11, 7:

    clarus subit Alba Latinum,

    succeeds, Ov. M. 14, 612 (al. clarus subit ecce Latinum Epytus); cf. id. ib. 1, 114:

    furcas subiere columnae,

    come into the place of, succeed, id. ib. 8, 700:

    aqua subit altitudinem exortus sui,

    rises to, reaches, Plin. 31, 6, 31, § 57:

    lunamque deficere cum aut terram subiret aut sole premeretur,

    Curt. 4, 10, 5.—
    2.
    In partic., to approach secretly, to steal upon or into (cf. supra, I. A. 2.):

    multi Nomine divorum thalamos subiere pudicos,

    Ov. M. 3, 282:

    subit furtim lumina fessa sopor,

    id. H. 19, 56.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen. (very rare):

    sera deinde poenitentia subiit regem,

    came upon, overtook, Curt. 3, 2, 19.—
    2.
    In partic.
    a.
    To come into, enter, occur to one's mind (cf. supra, I. B. 2.):

    deinde cogitatio animum subiit, indignum esse, etc.,

    Liv. 36, 20:

    ut beneficiorum memoria subiret animos patrum,

    id. 37, 49, 3:

    spes animum subibat deflagrare iras vestras posse,

    id. 40, 8, 9:

    otiosum animum aliae cogitationes,

    Quint. 11, 2, 33:

    majora intellectu animos non subibunt,

    id. 1, 2, 28:

    mentem subit, quo praemia facto, etc.,

    Ov. M. 12, 472; 7, 170:

    subit ergo regem verecundia,

    Curt. 5, 2, 15:

    me recordantem miseratio,

    Plin. Ep. 3, 7, 10: feminas voluptas, id. Pan. 22, 3:

    horum cogitatio subibat exercitum,

    Curt. 7, 1, 4.—
    b.
    To follow in speech, interrupt, answer (post - class. and rare):

    dicturum plura parentem Voce subis,

    Claud. IV. Cons. Hon. 352:

    subit ille loquentem talibus,

    id. Cons. Mall. Theod. 173; id. Rapt. Pros. 3, 133.—
    c.
    (The figure taken from stooping under a load, under blows, etc.) To subject one's self to, take upon one's self an evil; to undergo, submit to, sustain, endure, suffer it (class.;

    a favorite expression of Cic.): omnes terrores periculaque omnia succurram atque subibo,

    Cic. Rosc. Am. 11, 31:

    omnia tela intenta in patriam subire atque excipere,

    id. Prov. Cons. 9, 23; cf.:

    quis est non ultro appetendus, subeundus, excipiendus dolor?

    id. Tusc. 2, 5, 14:

    subire vim atque injuriam,

    id. Prov. Cons. 17, 41:

    inimicitiae sunt: subeantur,

    id. Verr. 2, 5, 71, § 182:

    maximas rei publicae tempestates,

    id. Mur. 2, 4:

    invidiam, pericula, tempestates,

    id. Fam. 15, 4, 12:

    nefarias libidinum contumelias turpitudinesque,

    id. Pis. 35, 86:

    potentiam, victoriam,

    id. Fam. 6, 1, 6:

    contumeliarum verbera,

    id. Rep. 1, 5, 9:

    majora Verbera,

    Hor. S. 1, 3, 120:

    non praecipuam, sed parem cum ceteris fortunae condicionem,

    Cic. Rep. 1, 4, 7:

    fortunam,

    id. Fam. 14, 5, 1:

    judicium multitudinis imperitae,

    id. Fl. 1, 2:

    odium eorum,

    id. Att. 11, 17, 2:

    usum omnium,

    id. de Or. 1, 34, 157:

    aliquid invidiae aut criminis,

    id. N. D. 3, 1, 3:

    quemque casum,

    id. Att. 8, 1, 3:

    quamvis carnificinam,

    id. Tusc. 5, 27, 78:

    dupli poenam,

    id. Off. 3, 16, 65:

    legis vim,

    id. Caecin. 34, 100:

    summae crudelitatis famam,

    id. Cat. 4, 6, 12; cf.:

    minus sermonis,

    id. Att. 11, 6, 2:

    poenam exsilii,

    Val. Max. 6, 5, 3:

    simultates,

    Plin. Ep. 2, 18, 5:

    offensas,

    id. ib. 13, 9, 26:

    periculum,

    Vulg. 2 Macc. 11, 7:

    jam tum peregrinos ritus novā subeunte fortunā,

    Curt. 4, 6, 29. —With inf., to attempt, try, undertake:

    adversa tela pellere,

    Stat. S. 5, 2, 105:

    clavum torquere,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 46.— Hence, sŭbĭtus, a, um, P. a., that has come on suddenly or unexpectedly, i. e. sudden, unexpected (freq. and class.; cf.:

    repens, improvisus): res subita,

    Plaut. Curc. 2, 3, 23:

    in rebus tam subitis,

    Cic. Fam. 10, 16, 2:

    maris subita tempestas,

    id. Tusc. 3, 22, 52:

    subita et improvisa formido,

    id. Prov. Cons. 18, 43:

    laetitia, etc.,

    Auct. Her. 1, 8, 13:

    subita pugna, non praeparata,

    Quint. 7, 1, 35:

    ut sunt Gallorum subita et repentina consilia,

    Caes. B. G. 3, 8:

    novae rei ac subitae admiratio,

    Liv. 2, 2:

    bellum,

    Caes. B. G. 3, 7:

    incursiones hostium,

    Hirt. B. G. 8, 11:

    ministeria belli,

    Liv. 4, 27:

    imbres,

    Lucr. 5, 216:

    vis,

    id. 1, 286; 4, 1210:

    res,

    id. 6, 1282:

    mors,

    Quint. 7, 2, 14:

    casus,

    id. 10, 3, 3; Suet. Aug. 73:

    tristia,

    Val. Max. 1, 6, 12:

    silentium,

    Quint. 12, 5, 3: miles, hastily collected (opp. vetus expertusque;

    syn. subitarius),

    Tac. H. 4, 76; cf.:

    aqua mulsa subita ac recens (opp. inveterata),

    Plin. 22, 24, 51, § 110: imagines non subitae, not newly sprung up, i. e. old, ancient, Plin. Ep. 8, 10, 3:

    homo,

    rash, Cic. Pis. Fragm. 5: clivi, sudden, i. e. steep, Stat. Th. 6, 258.—Esp., = subito (post-Aug.):

    non percussor ille subitus erumpet?

    Quint. 6, 2, 31; so,

    manūs dux Trapezuntem subitus irrupit,

    Tac. H. 3, 47:

    subitum inopinatumque venisse,

    Plin. Ep. 1, 13, 3:

    evadere,

    Flor. 4, 2, 59.—
    2.
    As subst.: sŭbĭtum, i. n., a sudden or unexpected thing, a sudden occurrence, etc.:

    Lesbonicum foras evocate: ita subitum'st, propere eum conventum volo,

    Plaut. Trin. 5, 2, 51; cf.:

    subitum est ei remigrare,

    Cic. Fam. 13, 2:

    si tibi subiti nihil est,

    Plaut. Pers. 4, 4, 36:

    in subito,

    Plin. 7, 44, 45, § 143.—In plur.:

    ut subitis ex tempore occurrant,

    Quint. 10, 7, 30; cf.:

    etiam fortes viros subitis terreri,

    Tac. A. 15, 59:

    quamvis non deficeretur ad subita extemporali facultate,

    Suet. Aug. 84:

    si repentina ac subita dominantur,

    Sen. Ep. 16, 6: sive meditata sive subita proferret, whether he spoke after deliberation or off-hand, Plin. Ep. 1, 16, 2.—With gen.:

    ad subita rerum,

    Liv. 9, 43:

    ad subita belli,

    id. 6, 32; 25, 15, 20; Flor. 1, 1, 11.—
    b.
    Adverb., suddenly, unexpectedly:

    per subitum erumpit clamor,

    Sil. 10, 505; so,

    per subitum,

    id. 7, 594; 8, 628; 12, 654; 14, 330; 15, 145;

    15, 404: in subitum,

    id. 7, 527: ad subitum, Cassiod. Var. praef. med. —Hence, adv.: sŭbĭtō, suddenly, unexpectedly (freq. and class.; cf.: repente, extemplo, ilico): ut subito, ut propere, ut valide tonuit! Plaut. Am. 5, 1, 10; cf. id. Curc. 2, 3, 4:

    nova res subito mihi haec objecta est,

    id. Ps. 2, 2, 7:

    ita abripuit repente sese subito,

    id. Mil. 2, 2, 21:

    subito tanta te impendent mala,

    Ter. Phorm. 1, 4, 2:

    cum tot bella subito atque improviso nascantur,

    Cic. Font. 19, 42:

    ex oculis subito fugit,

    Verg. G. 4, 499:

    cum subito ecce,

    Cic. Caecin. 10, 30:

    ut subito nostras Hymen cantatus ad aures Venit,

    Ov. H. 12, 137; Curt. 9, 9, 19:

    subito deficere,

    Quint. 7, 2, 14:

    quod serenā nocte subito candens et plena luna defecisset,

    Cic. Rep. 1, 15, 23:

    tantus subito timor omnem exercitum occupavit,

    Caes. B. G. 1, 39:

    subito opprimi,

    Liv. 41, 3:

    si vespertinus subito te oppresserit hospes,

    Hor. S. 2, 4, 17 et. saep.:

    subito dicere,

    without preparation, extempore, Cic. de Or. 1, 33, 150:

    quod vox et gestus subito sumi non potest,

    id. ib. 1, 59, 252:

    neque potest quisquam nostrum subito fingi,

    id. Sull. 25, 69:

    aliquid subito ex tempore conjectura explicare,

    id. Div. 1, 33, 72; so,

    dicere,

    Quint. 10, 3, 30; 11, 3, 12:

    inventa (opp. domo allata),

    id. 4, 5, 4:

    cum subito evaserunt,

    Col. 9, 9, 3:

    tam subito copias contrahere non potuit,

    so quickly, Nep. Dat. 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > subeo

  • 14 unde

    undĕ, adv., from which place, whence.
    I.
    Lit., of place.
    A.
    Correlatively:

    petere inde coronam Unde prius nulli velarint tempora musae,

    Lucr. 4, 5:

    nec enim inde venit, unde mallem,

    Cic. Att. 13, 39, 2:

    ibi, unde huc translata essent,

    id. Rep. 2, 16, 30:

    ut eo restituerentur (Galli), unde dejecti essent,

    id. Caecin. 30, 88; cf.:

    te redigam eodem, unde orta es,

    Plaut. As. 1, 2, 13:

    eodem, unde erant profectae (naves),

    Caes. B. G. 4, 28; 5, 5;

    so too, eodem, unde,

    id. ib. 5, 11:

    ad idem, unde profecta sunt, redire,

    Cic. Rep. 6, 22, 24:

    fontes, unde hauriretis,

    id. de Or. 1, 46, 203:

    Latobrigos in fines suos, unde erant profecti, reverti jussit,

    Caes. B. G. 1, 28:

    loca superiora, unde erat propinquus despectus in mare,

    id. ib. 3, 14:

    ad summi fastigia culminis unde Tela jactabant Teucri,

    Verg. A. 2, 458:

    regna, Unde genus ducis,

    id. ib. 5, 801:

    arbor, unde auri aura refulsit,

    id. ib. 6, 204:

    montis sublime cacumen Occupat, unde sedens partes speculetur in omnes,

    Ov. M. 1, 667. —
    2.
    Pregn.: e majoribus castris, unde antea cessatum fuerat, brevi spatio circumductae copiae, i. e. from the place at which, etc., Liv. 5, 13, 10:

    in arcem perfugere, unde biduo post deditio facta,

    id. 31, 46, 16. —
    B.
    Absol.
    1.
    In a direct interrog.:

    hoc verbum unde utrumque declarat, et ex quo loco et a quo loco. Unde dejectus est Cinna? Ex urbe... Unde dejecti Galli? A Capitolio. Unde qui cum Graccho fuerunt? Ex Capitolio, etc.,

    Cic. Caecin. 30, 87: Pa. Unde is? Chae. Egone? nescio hercle, neque unde eam, neque quorsum eam, Ter. Eun. 2, 3, 14: Mn. Unde eam (mulierem) esse aiunt? Ly. Ex Samo, Plaut. Bacch. 3, 3, 68:

    qui genus? unde domo?

    from what country? Verg. A. 8, 114.—With gentium:

    unde haec igitur gentium est?

    Plaut. Ep. 3, 4, 47.—
    2.
    In an indirect interrog.:

    ego instare, ut mihi responderet, quis esset, ubi esset, unde esset,

    Cic. Verr. 2, 2, 77, § 188: quaere unde domo (sit), what his home is, or where he lives, Hor. Ep. 1, 7, 53:

    qualis et unde genus.. Quaeris,

    from what stock, of what family, Prop. 1, 22, 1:

    non recordor, unde ceciderim, sed unde surrexerim,

    Cic. Att. 4, 16, 10:

    unde initium belli fieret, explorabant,

    Caes. B. G. 5, 53:

    unde domo quisque sit quaere,

    Sen. Cons. Helv. 6, 3:

    sciscitari unde natalium provenerit,

    App. M. 5, p. 165, 32.—
    II.
    Transf.
    A.
    Apart from relations of place, and referring to persons or things, from which as an origin, source, cause, means, reason, etc., something proceeds, from whom, from which.
    1.
    Correlatively:

    (narratio) brevis erit, si, unde necesse est, inde initium sumetur,

    Cic. Inv. 1, 20, 28; cf. Auct. Her. 1, 9, 14:

    unde jumenta nomen traxere,

    Col. 6, praef. 3:

    praedonibus, Unde emerat,

    Ter. Eun. 1, 2, 35:

    qui eum necasset, unde ipse natus esset,

    Cic. Rosc. Am. 26, 71:

    potest fieri, ut is, unde te audisse dicis, iratus dixerit,

    id. de Or. 2, 70, 285; cf.:

    de eā (re) multo dicat ornatius, quam ille ipse, unde cognorit,

    id. ib. 1, 15, 67:

    illo exstincto Jove, unde discerem,

    id. Sen. 4, 12:

    hem, mea lux, unde omnes opem petere solebant,

    id. Fam. 14, 2, 2:

    hi, unde ne hostium quidem legati arcentur, pulsi,

    Liv. 21, 10, 6:

    non ut ingenium et eloquentiam meam perspicias, unde longe absum,

    Cic. Brut. 92, 318: est unde haec fiant, Ter. Ad. 1, 2, 42:

    tenuit permagnam Sextilius hereditatem, unde nummum nullum attigisset,

    Cic. Fin. 2, 17, 55:

    si habuerit, unde tibi solvat,

    id. Har. Resp. 13, 29:

    quod, unde agger omnino comportari posset, nihil erat reliquum,

    Caes. B. C. 2, 15:

    tardior stilus cogitationem moratur, rudis et confusus intellectu caret: unde sequitur alter dictandi labor,

    Quint. 1, 1, 28; 12, 3, 4:

    sciat (orator) quam plurima: unde etiam senibus auctoritas major est, quod, etc.,

    id. 12, 4, 2:

    unde jus stabat, ei victoriam dedit (= a quā parte stabat),

    Liv. 21, 10, 9; cf.:

    turbam, nec satis fido animo, unde pugnabat, stantem, in fugam averterunt,

    id. 25, 15, 13:

    ut unde stetisset, eo se victoria transferret,

    on whose side, Just. 5, 4, 12.—
    b.
    In partic., jurid. t. t.: unde petitur, of whom demand is made, i. e. the defendant: si ambo pares essent, illi, unde petitur, potius credendum esse, Cato ap. Gell. 14, 2, 26; cf.:

    causam dicere Prius unde petitur, aurum quare sit suom, Quam ille qui petit, unde is sit thesaurus sibi,

    Ter. Eun. prol. 11 sq.:

    ego omnibus, unde petitur, hoc consilium dederim,

    Cic. Fam. 7, 11, 1:

    postulabat ut illi, unde peteretur, vetus exceptio daretur,

    id. de Or. 1, 37, 168. —
    2.
    Absol.
    a.
    In a direct interrog.:

    unde haec (patera) igitur est?

    Plaut. Am. 2, 2, 158; cf. id. Bacch. 3, 6, 10: redde, ut huic reddatur. Strob. Unde? id. Aul. 5, 20: Pi. Bonum habe animum. Mn. Unde habeam? id. ib. 4, 3, 17; id. Cas. 2, 2, 25:

    unde iste amor tam improvisus,

    Cic. Agr. 2, 22, 60; Quint. 11, 1, 54:

    unde sed hos novi?

    Ov. M. 9, 508.—With gentium: De. Face id ut paratum jam sit. Li. Unde gentium? De. Me defraudato, Plaut. As. 1, 1, 77; Tert. Pall. 4.—
    b.
    In an indirect interrog.:

    ut ex ipsā quaeras, unde hunc (anulum) habuerit,

    Ter. Heaut. 4, 1, 45:

    quaerere, unde se ac suos tueri possit,

    Liv. 5, 4, 5:

    unde concilietur risus... difficillimum dicere,

    Quint. 6, 3, 35:

    si cogitaverimus, unde et quousque jam provecta sit orandi facultas,

    id. 2, 16, 18:

    unde sit infamis... Discite,

    Ov. M. 4, 285; cf. flor. 3, 12, 8 sqq.—
    B.
    Indef.: unde unde for undecumque, from wherever, whencesoever, from whatever quarter (only poet. and in post-class. prose):

    et quaerendum unde unde foret nervosius illud,

    Cat. 67, 27:

    qui nisi... Mercedem aut numos unde unde extricat, etc.,

    Hor. S. 1, 3, 88:

    nec tamen vindictae solacium unde unde spernendum est,

    App. M. 5, p. 165:

    qui malum etsi ipse non fecit, tamen a quocumque et unde unde passus est fieri,

    Tert. adv. Herm. 10.—
    2.
    So, unde alone (late Lat.;

    perh. only in Tert.): certe unde sunt ista, signis potius et ostentis deputanda,

    Tert. Anim. 51 fin.:

    quamquam possimus unde illas prolatas aestimare, dum ne ex nihilo,

    id. adv. Herm. 22 med.

    Lewis & Short latin dictionary > unde

См. также в других словарях:

  • improvisus — index unanticipated Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Balanus improvisus — Balanus improvisus …   Wikipédia en Français

  • Балянусы — У этого термина существуют и другие значения, см. Баланус. Балянусы Плотное поселение балянусов …   Википедия

  • Подотряд Торациковые ракообразные (Thoracica) —          Вновь построенный корабль покидает гавань и начинает плавание. Скорость его хода известна, и сначала он идет точно по графику. Однако с каждым днем скорость его уменьшается. На преодоление одного и того же маршрута тратится все больше… …   Биологическая энциклопедия

  • improviser — [ ɛ̃prɔvize ] v. tr. <conjug. : 1> • 1642; it. improvvisare, lat. improvisus « imprévu » 1 ♦ Composer sur le champ et sans préparation. Improviser un discours. Les acteurs de la commedia dell arte improvisaient leur texte. Organiste,… …   Encyclopédie Universelle

  • Жёлуди морские — ? Балянусы Колония морских желудей Научная классификация Царство: Животные Тип: Членистоногие Подтип …   Википедия

  • Морские желуди — ? Балянусы Колония морских желудей Научная классификация Царство: Животные Тип: Членистоногие Подтип …   Википедия

  • Морские тюльпаны — ? Балянусы Колония морских желудей Научная классификация Царство: Животные Тип: Членистоногие Подтип …   Википедия

  • Морской желудь — ? Балянусы Колония морских желудей Научная классификация Царство: Животные Тип: Членистоногие Подтип …   Википедия

  • Морской жёлудь — ? Балянусы Колония морских желудей Научная классификация Царство: Животные Тип: Членистоногие Подтип …   Википедия

  • Морской тюльпан — ? Балянусы Колония морских желудей Научная классификация Царство: Животные Тип: Членистоногие Подтип …   Википедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»