Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

impedimentum

  • 41 mora

        mora ae, f    [1 SMAR-], a delay, procrastination: comitiorum, S.: inter eas moras, S.: rerum: moram praeceptis inferre, defer: moram ad insequendum intulit, Cs.: facere dilectui, L.: facere creditoribus, put off payment: trahere, delay, V.: moliri, cause delay, V.: moram interponere, interpose delay: mora reliquorum, delay in pursuing, Cs.: morā dies extrahens, talking against time, Cs.: Nec mora ullast, quin iam uxorem ducam, I will without delay, T.: Quosque referre mora est, would take too long, O.: Parva mora est sumpsisse, he promptly took, O.: per hunc nullast mora, on his part, T.: in me mora non erit ulla, V.: Nulla mora est, I am ready, O.: sine ullā morā negotium suscipere, at once: moram certaminis hosti exemit, i. e. hastened it on, L.: Molliri morā, with delay, i. e. gradually, O.—In speech, a stop, pause: morae respirationesque.— An obstruction, hinderance, cause of delay: ne morae meis nuptiis egomet siem, hinder, T.: ne in morā illi sis, T.: magnā fluminis morā interpositā, Cs.: restituendae Romanis Capuae mora atque impedimentum es, L.: quae tantae tenuere morae? V.: Rumpe moras, V.—In the phrase, mora temporis, an interval, lapse of time: Longa fuit medii mora temporis, O.: moram temporis quaerere dum, etc., L.
    * * *
    delay, hindrance, obstacle; pause

    Latin-English dictionary > mora

  • 42 Затруднение

    - difficultas; impedimentum; obstaculum; nodus;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Затруднение

  • 43 Походный

    - castrensis;

    • походное снаряжение - impedimentum; sarcina;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Походный

  • 44 Препятствовать

    - impedire; impedimentum afferre; impedimento esse; obstare; obsistere; officere; prohibere; vetare; tardare (aliquem ad insequendum);

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Препятствовать

  • 45 Снаряжение

    - apparatus; supellex, supellectilis, f (militaris); impedimentum; ornamentum; armatura;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Снаряжение

  • 46 adripio

    ar-rĭpĭo ( adr-, B. and K.; arr-, Lachm., Ritschl, Fleck., Merk., Rib., K. and H., Weissenb., Halm), rĭpŭi, reptum, 3, v. a. [rapio], to seize, snatch, lay hold of, draw a person or thing to one's self (esp. with haste).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    ut eum eriperet, manum arripuit mordicus: Vix foras me abripui atque effugi,

    Plaut. Curc. 5, 1, 7; cf.

    the first of the words following, formed by Plaut. after the manner of Aristophanes: Quodsemelarripides Numquampostreddonides,

    Pers. 4, 6, 23 Ritschl:

    gladium,

    id. Capt. 4, 4, 7; Vulg. Gen. 22, 10:

    pugionem,

    ib. Num. 25, 7:

    securim,

    ib. Jud. 9, 48:

    arma,

    Liv. 35, 36:

    cultrum,

    id. 3, 48:

    telum, vestimenta,

    Nep. Alcib. 10, 5:

    arcus Arripit,

    Ov. M. 5, 64:

    ensem,

    id. ib. 13, 386:

    saxum,

    Curt. 6, 9:

    pileum vel galerum,

    Suet. Ner. 26:

    scutum e strage,

    Tac. A. 3, 23:

    sagittam et scutum,

    Vulg. Jer. 6, 23:

    clipeum,

    ib. Isa. 21, 5:

    aliquem barbā,

    Plaut. Rud. 3, 4, 64:

    manu,

    Liv. 6, 8:

    aliquam comā,

    Ov. M. 6, 552:

    caput capillo,

    Suet. Galb. 20: manum alicujus, Auct. B. G. 8, 23; Hor. S. 1, 9, 4.—
    B.
    Trop., to take to one's self, procure, appropriate, seize:

    Arripe opem auxiliumque ad hanc rem,

    Plaut. Mil. 2, 2, 65:

    vox et gestus subito sumi et aliunde adripi non potest,

    Cic. Or. 1, 59, 252:

    cognomen sibi ex Aeliorum imaginibus adripuit,

    id. Sest. 32:

    non debes adripere maledictum ex trivio aut ex scurrarum aliquo convicio,

    id. Mur. 6:

    libenter adripere facultatem laedendi,

    id. Fl. 8, 19:

    aliquid ad reprehendendum,

    id. N. D. 2, 65, 162:

    impedimentum pro occasione arripere,

    Liv. 3, 35 al. —
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to seize, lay hold of, take possession of, secure:

    Sublimem medium arriperem, et capite pronum in terram statuerem,

    Ter. Ad. 3, 2, 18:

    simul arripit ipsum Pendentem,

    Verg. A. 9, 561:

    medium arripit Servium,

    Liv. 1, 48:

    quando arripuerit te spiritus Domini malus,

    Vulg. 1 Reg. 16, 16; so ib. Luc. 8, 29:

    Existit sacer ignis et urit corpore serpens, Quamcumque arripuit partim,

    Lucr. 6, 661:

    quemcumque patrem familias adripuissetis ex aliquo circulo,

    you might have taken, Cic. de Or. 1, 34, 159:

    nisi forte eum (dolorem) dicis, qui simul atque adripuit, interficit,

    id. Fin. 2, 28, 93:

    vitulum,

    Vulg. Deut. 9, 21:

    leones,

    ib. Dan. 6, 24:

    navem,

    ib. Act. 27, 15:

    arrepto repente equo,

    Liv. 6, 8:

    cohortes arreptas in urbem inducit,

    id. 34, 20.— Trop., of the mind, to seize upon with eagerness or haste, to learn quickly or with avidity:

    pueri celeriter res innumerabiles adripiunt,

    Cic. Sen. 21, 78:

    quas (sc. Graecas litteras) quidem sic avide adripui, quasi diuturnam sitim explere cupiens,

    id. ib. 8, 26; cf. id. Mur. 30:

    Quarum studium etsi senior arripuerat,

    Nep. Cato, 3, 2:

    quaerit Socrates unde animum adripuerimus, si nullus fuerit in mundo,

    Cic. N. D. 3, 11, 26:

    quod animus adriperet aut exciperet extrinsecus ex divinitate,

    id. Div. 2, 11, 26.—
    B.
    As a judicial t. t., to bring or summon before a tribunal, to complain of, accuse (cf. rapio;

    esp. freq. of those who are complained of after leaving their office): eum te adripuisse, a quo non sis rogatus,

    Cic. Planc. 22, 54:

    ad quaestionem ipse adreptus est,

    id. Clu. 33:

    tribunus plebis consules abeuntes magistratu arripuit,

    Liv. 2, 54:

    arreptus a P. Numitorio Sp. Oppius,

    id. 3, 58:

    arreptus a viatore,

    id. 6, 16:

    quaestor ejus in praejudicium aliquot criminibus arreptus est,

    Suet. Caes. 23:

    inter Sejani conscios arreptus,

    id. Vit. 2.—Hence,
    C.
    In Horace, to attack with ridicule or reproach, to ridicule, satirize: Primores populi arripuit populumque tributim, Sat. 2, 1, 69:

    luxuriam et Nomentanum arripe mecum,

    id. 2, 3, 224.

    Lewis & Short latin dictionary > adripio

  • 47 amolior

    ā-mōlĭor, ītus, 4, v. dep., to remove a person or thing from a place (with effort or difficulty), to move or carry away: amoliri dicuntur ea, quae cum magnā difficultate et molimine summoventur et tolluntur e medio, Don. ad Ter. And. 4, 2, 24 (never in Cic. or Hor.).
    I.
    Lit., Att. ap. Non. 75, 31:

    amoliri omnia,

    Plaut. Ps. 3, 2, 67; so id. Most. 2, 1, 44: impedimentum omne, Sisenn. ap. Non. 73, 15:

    omnia e medio,

    Plin. 11, 10, 10, § 25:

    obstantia silvarum,

    Tac. A. 1, 50:

    onus,

    Luc. 5, 354.—Hence, amoliri se (ante-class.), to take one's self away, to go away: non tu te e conspectu hinc amolire? Pac. ap. Non. 73, 13; Plaut. Truc. 2, 7, 68; so id. Ps. 1, 5, 144;

    hinc vos amolimini,

    begone, Ter. And. 4, 2, 24.—
    II.
    Trop., to put away, avert; in rhet., to refute, repel:

    religiosum id gestamen amoliendis periculis arbitrantur,

    Plin. 32, 2, 11, § 23;

    invidiam crimenque ab aliquo,

    Tac. H. 3, 75:

    dedecus,

    id. A. 14, 14: amolior et amoveo nomen meum, i. e. omitto, I pass over, lay no stress on, Liv 28, 28:

    videndum etiam, simul nobis plura aggredienda sint, an amolienda singula, i. e. refutanda,

    to be refuted, rebutted, Quint. 5, 13, 11; so id. 4, 1, 29; 4, 2, 27 al.
    Pass.:

    Jube haec hinc omnia amolirier,

    Plaut. Most. 2, 1, 24:

    cum amolita objecta onera armatis dedissent viam,

    Liv. 25, 36.

    Lewis & Short latin dictionary > amolior

  • 48 arripio

    ar-rĭpĭo ( adr-, B. and K.; arr-, Lachm., Ritschl, Fleck., Merk., Rib., K. and H., Weissenb., Halm), rĭpŭi, reptum, 3, v. a. [rapio], to seize, snatch, lay hold of, draw a person or thing to one's self (esp. with haste).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    ut eum eriperet, manum arripuit mordicus: Vix foras me abripui atque effugi,

    Plaut. Curc. 5, 1, 7; cf.

    the first of the words following, formed by Plaut. after the manner of Aristophanes: Quodsemelarripides Numquampostreddonides,

    Pers. 4, 6, 23 Ritschl:

    gladium,

    id. Capt. 4, 4, 7; Vulg. Gen. 22, 10:

    pugionem,

    ib. Num. 25, 7:

    securim,

    ib. Jud. 9, 48:

    arma,

    Liv. 35, 36:

    cultrum,

    id. 3, 48:

    telum, vestimenta,

    Nep. Alcib. 10, 5:

    arcus Arripit,

    Ov. M. 5, 64:

    ensem,

    id. ib. 13, 386:

    saxum,

    Curt. 6, 9:

    pileum vel galerum,

    Suet. Ner. 26:

    scutum e strage,

    Tac. A. 3, 23:

    sagittam et scutum,

    Vulg. Jer. 6, 23:

    clipeum,

    ib. Isa. 21, 5:

    aliquem barbā,

    Plaut. Rud. 3, 4, 64:

    manu,

    Liv. 6, 8:

    aliquam comā,

    Ov. M. 6, 552:

    caput capillo,

    Suet. Galb. 20: manum alicujus, Auct. B. G. 8, 23; Hor. S. 1, 9, 4.—
    B.
    Trop., to take to one's self, procure, appropriate, seize:

    Arripe opem auxiliumque ad hanc rem,

    Plaut. Mil. 2, 2, 65:

    vox et gestus subito sumi et aliunde adripi non potest,

    Cic. Or. 1, 59, 252:

    cognomen sibi ex Aeliorum imaginibus adripuit,

    id. Sest. 32:

    non debes adripere maledictum ex trivio aut ex scurrarum aliquo convicio,

    id. Mur. 6:

    libenter adripere facultatem laedendi,

    id. Fl. 8, 19:

    aliquid ad reprehendendum,

    id. N. D. 2, 65, 162:

    impedimentum pro occasione arripere,

    Liv. 3, 35 al. —
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to seize, lay hold of, take possession of, secure:

    Sublimem medium arriperem, et capite pronum in terram statuerem,

    Ter. Ad. 3, 2, 18:

    simul arripit ipsum Pendentem,

    Verg. A. 9, 561:

    medium arripit Servium,

    Liv. 1, 48:

    quando arripuerit te spiritus Domini malus,

    Vulg. 1 Reg. 16, 16; so ib. Luc. 8, 29:

    Existit sacer ignis et urit corpore serpens, Quamcumque arripuit partim,

    Lucr. 6, 661:

    quemcumque patrem familias adripuissetis ex aliquo circulo,

    you might have taken, Cic. de Or. 1, 34, 159:

    nisi forte eum (dolorem) dicis, qui simul atque adripuit, interficit,

    id. Fin. 2, 28, 93:

    vitulum,

    Vulg. Deut. 9, 21:

    leones,

    ib. Dan. 6, 24:

    navem,

    ib. Act. 27, 15:

    arrepto repente equo,

    Liv. 6, 8:

    cohortes arreptas in urbem inducit,

    id. 34, 20.— Trop., of the mind, to seize upon with eagerness or haste, to learn quickly or with avidity:

    pueri celeriter res innumerabiles adripiunt,

    Cic. Sen. 21, 78:

    quas (sc. Graecas litteras) quidem sic avide adripui, quasi diuturnam sitim explere cupiens,

    id. ib. 8, 26; cf. id. Mur. 30:

    Quarum studium etsi senior arripuerat,

    Nep. Cato, 3, 2:

    quaerit Socrates unde animum adripuerimus, si nullus fuerit in mundo,

    Cic. N. D. 3, 11, 26:

    quod animus adriperet aut exciperet extrinsecus ex divinitate,

    id. Div. 2, 11, 26.—
    B.
    As a judicial t. t., to bring or summon before a tribunal, to complain of, accuse (cf. rapio;

    esp. freq. of those who are complained of after leaving their office): eum te adripuisse, a quo non sis rogatus,

    Cic. Planc. 22, 54:

    ad quaestionem ipse adreptus est,

    id. Clu. 33:

    tribunus plebis consules abeuntes magistratu arripuit,

    Liv. 2, 54:

    arreptus a P. Numitorio Sp. Oppius,

    id. 3, 58:

    arreptus a viatore,

    id. 6, 16:

    quaestor ejus in praejudicium aliquot criminibus arreptus est,

    Suet. Caes. 23:

    inter Sejani conscios arreptus,

    id. Vit. 2.—Hence,
    C.
    In Horace, to attack with ridicule or reproach, to ridicule, satirize: Primores populi arripuit populumque tributim, Sat. 2, 1, 69:

    luxuriam et Nomentanum arripe mecum,

    id. 2, 3, 224.

    Lewis & Short latin dictionary > arripio

  • 49 impelimenta

    impĕlīmenta, v. impedimentum init.

    Lewis & Short latin dictionary > impelimenta

  • 50 infero

    in-fĕro, intŭli, illātum, inferre, v. a., to carry, bring, put, or throw into or to a place (class.); constr. with in and acc., ad, or the dat.
    I.
    Lit.
    (α).
    With in and acc.: in equum, to bring or set upon a horse, Caes. B. G. 6, 29:

    coronam in curiam,

    Liv. 44, 14, 3:

    Scipio lecticula in aciem inlatus,

    id. 24, 42, 5:

    in portum quinqueremes,

    id. 28, 17, 5; cf. id. 26, 21, 6; 10, 2, 13:

    arma in Italiam,

    Nep. Ham. 4, 2:

    bello in provinciam illato,

    Cic. Fam. 15, 2, 1; id. Sest. 27, 58; Liv. 9, 25, 2.—
    (β).
    With dat.:

    semina arvis,

    Tac. A. 11, 54:

    fontes urbi,

    id. ib. 11, 13; cf.: pedem aliquo, to go or proceed to a place, Cic. Caecin. 14, 39:

    spolia opima templo,

    id. 4, 20.—
    (γ).
    With ad:

    scalas ad moenia,

    to set against the walls, Liv. 32, 24, 5.—
    (δ).
    Absol.:

    inferri mensam secundam jussi,

    to be served up, Plin. 9, 35, 58, § 120:

    gressus,

    Verg. G. 4, 360.—
    B.
    To throw upon, apply to any thing; esp. of fire, to set fire to:

    tectis et templis ignes inferre conati sunt,

    to set fire to, Cic. Cat. 3, 9, 22; cf.:

    aliquid in ignem,

    Caes. B. G. 6, 18.—
    C.
    In partic.
    1.
    To bring to a place for burial, to bury, inter:

    ne quis sepulcra deleat, neve alienum inferat,

    Cic. Leg. 2, 26, 64:

    reliquias ejus majorum tumulis inferri jussit,

    Just. 11, 15.—
    2.
    To furnish, pay (a tribute or tax):

    tributum alicui,

    Col. 1, 1, 11:

    vicesimam,

    Plin. Pan. 39, 6:

    septingenta milia aerario inferenda,

    id. Ep. 2, 11, 20.—
    3.
    To give in, enter (an account):

    sumptum civibus,

    Cic. Fl. 19, 45:

    rationes falsas,

    id. ib. 9, 20:

    rationibus,

    to bring into account, Col. 1, 7, 7:

    aliquid in rationes,

    Dig. 34, 3, 12.—
    4.
    Milit.: signa (arma) in hostem, or hosti, to bear the standards against the enemy, to attack, make an attack upon:

    conversa signa in hostes inferre,

    to wheel about and attack, Caes. B. G. 2, 26; Liv. 6, 29, 2; 9, 27, 12; saep. with dat.:

    trepidantibus inferunt signa Romani,

    id. 3, 18, 8; 8, 30, 7; Curt. 8, 14, 15:

    signa patriae urbi,

    Cic. Fl. 2, 5; Liv. 28, 3, 13; so,

    inferre arma,

    Nep. Dat. 6, 5:

    pedem,

    to advance, attack, Liv. 10, 33, 4; so,

    gradum: gradum acrius intulere Romani,

    id. 35, 1, 9:

    bellum alicui,

    to make war upon, to wage war against, Cic. Pis. 34:

    bellum Italiae,

    id. Att. 9, 1, 3:

    bellum contra patriam,

    id. Phil. 2, 22, 53:

    arma,

    to begin a war, commence hostilities, Liv. 1, 30, 8.—
    5.
    Se, to betake one ' s self to, repair to, go into, enter, esp. with the accessory notion of haste and rapidity.— With dat.: visa vi quadam sua inferunt sese hominibus noscitanda, present, offer themselves, Gell. 19, 1, 15:

    lucus erat, quo se Numa sine arbitris inferebat,

    Liv. 1, 21, 3:

    se foribus,

    Verg. A. 11, 36:

    se flammae,

    Vell. 2, 74.—With a play upon I. b, supra:

    me inferre Veneri vovi jam jentaculum (cf. the context),

    Plaut. Curc. 1, 1, 72.—With in and acc.: se in periculum capitis atque in vitae discrimen, to rush upon, expose one ' s self to, Cic. Balb. 10, 25:

    cum se in mediam contionem intulisset,

    Liv. 5, 43, 8; 4, 33, 7; 7, 17, 5; 24, 16, 1 al. — Absol.:

    viden' ignavum, ut se inferat!

    how he struts! how proudly he walks! Plaut. Mil. 4, 2, 54:

    ut magnifice infert sese,

    id. Ps. 4, 1, 7:

    atque etiam se ipse inferebat,

    presented himself, came unbidden, Cic. Caecin. 5; Liv. 2, 30, 13; 22, 5, 5; Tac. H. 4, 66; id. Agr. 37; Curt. 4, 12, 14 al.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to bring forward, introduce; to produce, make, excite, occasion, cause, inflict:

    in re severa delicatum aliquem inferre sermonem,

    Cic. Off. 1, 40, 144:

    mentionem,

    to make mention, to mention, Liv. 4, 1, 2:

    spem alicui,

    Caes. B. G. 2, 25:

    quam maximum terrorem hostibus,

    id. ib. 7, 8:

    alicui injuriam,

    id. ib. 54; Val. Max. 8, 1, 6; cf.:

    injuriis in socios nostros inferendis,

    Cic. Sest. 27, 58:

    calamitatem,

    Caes. B. G. 1, 12:

    turpitudines,

    Cic. Phil. 14, 3, 9:

    crimen proditionis alicui,

    id. Verr. 2, 5, 41, § 106:

    periculum civibus,

    id. Sest. 1, 2:

    probrum castis, labem integris, infamiam bonis,

    id. Cael. 18, 42:

    moram et impedimentum alicui rei,

    id. Inv. 1, 9, 12:

    mortem alicui per scelus,

    id. Mil. 7, 17:

    pestilentiam agris,

    Liv. 5, 14, 3: vim vitae suae, to lay violent hands upon one ' s self, Vell. 2, 45:

    vim et manus alicui,

    Cic. Cat. 1, 8, 21:

    vim alicui,

    Tac. A. 15, 5; Suet. Claud. 16; 37:

    vulnera hostibus,

    to give wounds to, to wound, Caes. B. C. 2, 6:

    delectari criminibus inferendis,

    Cic. Lael. 18, 65:

    litem capitis in aliquem,

    id. Clu. 41, 116:

    alicui crimen proditionis,

    id. Verr. 2, 5, 41, § 106: judicium, to judge (post-class.), Dig. 5, 2, 4:

    prima peregrinos obscena pecunia mores intulit,

    Juv. 6, 299. —
    B.
    In partic., to conclude, infer, draw an inference, Cic. Inv. 1, 47, 87; Quint. 5, 11, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > infero

  • 51 legitima

    lēgĭtĭmus, a, um, adj. [lex; cf. Cic. Top. 8, 36], fixed or appointed by law, according to law, lawful, legal, legitimate.
    I.
    Lit.
    A.
    Adj.:

    dies is erat legitimus comitiis habendis,

    Cic. Verr. 2, 2, 52, § 128:

    legitimum imperium habere,

    id. Phil. 11, 10, 26:

    potestas,

    id. Tusc. 1, 30, 74:

    scriptum,

    id. Inv. 2, 43, 125:

    controversiae legitimae et civiles,

    which come under and are settled by the laws, id. Or. 34, 120: justus et legitimus hostis, a lawful adversary, as distinguished from pirates and other outlaws, id. Off. 3, 29, 109:

    aetas legitima ad petendam aedilitatem,

    Liv. 25, 2: horae, allowed by law (for transacting any business), Cic. Verr. 2, 1, 9, § 25:

    impedimentum,

    a legal impediment, id. Agr. 2, 9, 24:

    poena,

    Suet. Claud. 14:

    crimen,

    laid down in the laws, Dig. 47, 20, 3:

    filius (opp. nothus),

    legitimate, Quint. 3, 6, 72; 5, 14, 16;

    Mos. et Rom. Leg. Coll. 6, 4, 3: matrimonia,

    ib. 6, 4, 2:

    conjux,

    Ov. M. 10, 437:

    legitimis pactam junctamque tabellis amare,

    Juv. 6, 200.—
    B.
    Subst.: lēgĭtĭma, ōrum, n., usages prescribed by law, precepts (very rare):

    legitimis quibusdam confectis,

    Nep. Phoc. 4, 2:

    custodite legitima mea,

    precepts, statutes, Vulg. Lev. 18, 26; also in sing.:

    legitimum sempiternum erit,

    id. Exod. 28, 43.—
    II.
    Transf., in gen.
    A.
    l. q. legalis, of or belonging to the law, legal (post-Aug.):

    quaestiones,

    Quint. 3, 6, 72; 7, 3, 13:

    verba,

    Gell. 11, 1, 4:

    scientia, Just. Inst. prooem. § 4: actio injuriarum, Mos. et Rom. Leg. Coll. 2, 5, 5: judicia,

    Gai. Inst. 4, 103 sq. —
    B.
    Right, just, proper, appropriate (class.):

    numerus,

    Cic. Verr. 2, 5, 22, 57:

    in omnibus meis epistolis, legitima quaedam est accessio commendationis tuae,

    id. Fam. 7, 6, 1:

    illa oratorum propria et quasi legitima tractavit, ut delectaret, ut moveret, ut augeret, etc.,

    id. Brut. 21, 82:

    poëma facere,

    Hor. Ep. 2, 2, 109:

    sonus,

    id. A. P. 274:

    insania,

    Plin. 21, 31, 105, § 178:

    verba,

    Ov. F. 2, 527:

    partus,

    right, regular, Plin. 8, 43, 64, § 168; cf.:

    spectavit studiosissime pugiles, non legitimos et ordinarios modo, sed et catervarios, etc.,

    Suet. Aug. 45:

    olus,

    Plin. 22, 22, 38, § 80.—In neutr.: legitimum est, with a subject-clause, it is right, proper, suitable (post-Aug.):

    fistulas denum pedum longitudinis esse, legitimum est,

    Plin. 31, 6, 31, § 58; 33, 3, 20, § 64:

    seruntur lactucae anno toto: legitimum tamen, a bruma semen jacere,

    but the proper way is, id. 19, 8, 39, § 130.—Hence, adv.: lēgĭtĭmē.
    1.
    According to law, lawfully, legally, legitimately:

    is qui legitime procurator dicitur,

    Cic. Caecin. 20, 57:

    juste et legitime imperanti,

    id. Off. 1, 4, 13:

    non nisi legitime vult nubere,

    Juv. 10, 338.—
    2.
    Transf., duly, properly:

    faex legitime cocta,

    Plin. 23, 2, 31, § 64:

    studere,

    Tac. Or. 32:

    legitime fixis tabellis,

    Juv. 12, 100.

    Lewis & Short latin dictionary > legitima

  • 52 legitimus

    lēgĭtĭmus, a, um, adj. [lex; cf. Cic. Top. 8, 36], fixed or appointed by law, according to law, lawful, legal, legitimate.
    I.
    Lit.
    A.
    Adj.:

    dies is erat legitimus comitiis habendis,

    Cic. Verr. 2, 2, 52, § 128:

    legitimum imperium habere,

    id. Phil. 11, 10, 26:

    potestas,

    id. Tusc. 1, 30, 74:

    scriptum,

    id. Inv. 2, 43, 125:

    controversiae legitimae et civiles,

    which come under and are settled by the laws, id. Or. 34, 120: justus et legitimus hostis, a lawful adversary, as distinguished from pirates and other outlaws, id. Off. 3, 29, 109:

    aetas legitima ad petendam aedilitatem,

    Liv. 25, 2: horae, allowed by law (for transacting any business), Cic. Verr. 2, 1, 9, § 25:

    impedimentum,

    a legal impediment, id. Agr. 2, 9, 24:

    poena,

    Suet. Claud. 14:

    crimen,

    laid down in the laws, Dig. 47, 20, 3:

    filius (opp. nothus),

    legitimate, Quint. 3, 6, 72; 5, 14, 16;

    Mos. et Rom. Leg. Coll. 6, 4, 3: matrimonia,

    ib. 6, 4, 2:

    conjux,

    Ov. M. 10, 437:

    legitimis pactam junctamque tabellis amare,

    Juv. 6, 200.—
    B.
    Subst.: lēgĭtĭma, ōrum, n., usages prescribed by law, precepts (very rare):

    legitimis quibusdam confectis,

    Nep. Phoc. 4, 2:

    custodite legitima mea,

    precepts, statutes, Vulg. Lev. 18, 26; also in sing.:

    legitimum sempiternum erit,

    id. Exod. 28, 43.—
    II.
    Transf., in gen.
    A.
    l. q. legalis, of or belonging to the law, legal (post-Aug.):

    quaestiones,

    Quint. 3, 6, 72; 7, 3, 13:

    verba,

    Gell. 11, 1, 4:

    scientia, Just. Inst. prooem. § 4: actio injuriarum, Mos. et Rom. Leg. Coll. 2, 5, 5: judicia,

    Gai. Inst. 4, 103 sq. —
    B.
    Right, just, proper, appropriate (class.):

    numerus,

    Cic. Verr. 2, 5, 22, 57:

    in omnibus meis epistolis, legitima quaedam est accessio commendationis tuae,

    id. Fam. 7, 6, 1:

    illa oratorum propria et quasi legitima tractavit, ut delectaret, ut moveret, ut augeret, etc.,

    id. Brut. 21, 82:

    poëma facere,

    Hor. Ep. 2, 2, 109:

    sonus,

    id. A. P. 274:

    insania,

    Plin. 21, 31, 105, § 178:

    verba,

    Ov. F. 2, 527:

    partus,

    right, regular, Plin. 8, 43, 64, § 168; cf.:

    spectavit studiosissime pugiles, non legitimos et ordinarios modo, sed et catervarios, etc.,

    Suet. Aug. 45:

    olus,

    Plin. 22, 22, 38, § 80.—In neutr.: legitimum est, with a subject-clause, it is right, proper, suitable (post-Aug.):

    fistulas denum pedum longitudinis esse, legitimum est,

    Plin. 31, 6, 31, § 58; 33, 3, 20, § 64:

    seruntur lactucae anno toto: legitimum tamen, a bruma semen jacere,

    but the proper way is, id. 19, 8, 39, § 130.—Hence, adv.: lēgĭtĭmē.
    1.
    According to law, lawfully, legally, legitimately:

    is qui legitime procurator dicitur,

    Cic. Caecin. 20, 57:

    juste et legitime imperanti,

    id. Off. 1, 4, 13:

    non nisi legitime vult nubere,

    Juv. 10, 338.—
    2.
    Transf., duly, properly:

    faex legitime cocta,

    Plin. 23, 2, 31, § 64:

    studere,

    Tac. Or. 32:

    legitime fixis tabellis,

    Juv. 12, 100.

    Lewis & Short latin dictionary > legitimus

  • 53 mora

    1.
    mŏra, ae, f. [Sanscr. smar, remember; Gr. root mer-, mar-; mermêra, merimna, care; martur, witness; cf. memor, memoria; perh. mellein], a delay.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    tarditas sententiarum, moraque rerum,

    Cic. Fam. 10, 22, 2:

    mora et sustentatio,

    id. Inv. 2, 49, 146:

    mora aut tergiversatio,

    id. Mil. 20, 54:

    moram rei alicui inferre,

    to delay, put off, defer, hinder, id. Inv. 1, 9, 12:

    moram ad insequendum intulit,

    Caes. B. C. 3, 75:

    afferre,

    Cic. Verr. 2, 5, 64, § 165:

    facere delectui,

    Liv. 6, 31:

    facere dimicandi,

    id. 21, 32:

    facere creditoribus,

    to put off payment, Cic. Sull. 20, 58:

    moras nectere,

    Sen. Ira, 3, 39, 2:

    offerre,

    Plaut. Ps. 1, 3, 17:

    obicere,

    id. Poen. 1, 3, 37:

    trahere,

    to delay, Verg. A. 10, 888:

    moliri,

    to cause delay, id. ib. 1, 414:

    producere malo alicui,

    to defer, Ter. And. 3, 5, 9:

    tibi moram dictis creas,

    Plaut. Ps. 1, 3, 168:

    rumpere,

    Verg. A. 4, 569:

    pellere,

    Ov. M. 10, 659:

    corripere,

    id. ib. 9, 282:

    removere,

    to make haste, not to delay, Plaut. Stich. 2, 1, 37:

    moram interponere,

    to interpose delay, Cic. Phil. 10, 1, 1: habeo paululum morae, dum, etc., Cass. ap. Cic. Fam. 12, 12, 2:

    Caesar nihil in morā habuit, quominus perveniret,

    delayed not, Vell. 2, 51, 2: saltus Castulonensis nequaquam tantā in morā est, does not hinder, Asin. Pall. ap. Cic. Fam. 10, 31, 1:

    nec mora ulla est, quin eam uxorem ducam,

    I will without delay, Ter. And. 5, 6, 7;

    so freq. in the poets: nec (haud) mora,

    Prop. 4 (5), 4, 82; Ov. M. 1, 717; 6, 53; Verg. G. 4, 548; id. A. 5, 140:

    ne in morā illi sis,

    hinder, keep waiting, Ter. And. 3, 1, 9:

    per me nulla est mora,

    there is no delay on my part, id. ib. 3, 4, 14:

    in me mora non erit ulla,

    Verg. E. 3, 52; Ter. And. 2, 5, 9: nulla igitur mora per Novium... quin, etc., it is no fault of Novius, etc., Juv. 12, 111:

    nam si alia memorem, mora est,

    it will detain us too long, Plaut. Capt. 4, 3, 6: inter [p. 1164] moras consul mittit senatum, in the meantime, meanwhile, Plin. Ep. 9, 13, 20:

    inter aliquas moras,

    Suet. Aug. 78; id. Ner. 49: sine mora, without delay, at once:

    quod ego, ut debui, sine mora feci,

    Cic. Ep. ad Erut. 1, 18, 1, id. Fam. 10, 18, 4:

    moram certaminis hosti exemit,

    i. e. hastened it on, Liv. 9, 43.—
    B.
    In partic., of speech, a stopping or pause:

    morae, respirationesque,

    Cic. Or. 16, 53:

    oratio non ictu magis quam morā imprimitur,

    Plin. Ep. 1, 20, 3. —
    II.
    Transf.
    A.
    Any thing that retards or delays, a hinderance:

    ne morae illi sim,

    Plaut. Rud. 2, 3, 81:

    ne morae meis nuptiis egomet siem (al. mora),

    hinder, Ter. Ad. 4, 5, 78:

    hoc mihi morae est,

    id. ib. 5, 7, 5:

    restituendae Romanis Capuae mora atque impedimentum es,

    Liv. 23, 9, 11:

    Abas pugnae nodusque moraque,

    Verg. A. 10, 428:

    loricaeque moras et pectus perforat ingens,

    id. ib. 10, 485; cf. Flor. 4, 9, 1.—
    B.
    Mora temporis, a space of time, Ov. M. 9, 134:

    an tibi notitiam mora temporis eripit horum?

    id. P. 2, 10, 5:

    moram temporis quaerere dum Hannibal in Africam traiceret,

    Liv. 30, 16, 14; so,

    temporaria,

    Plin. 36, 15, 24, § 114.
    2.
    mŏra, ae, f., the fish echeneis, Plin. 32, 1, 1, § 6 (al. remora).
    3.
    mŏra, ae, f., = mora, a division of the Spartan army, consisting of three, five, or seven hundred men:

    moram Lacedaemoniorum intercepit,

    the Spartan army, Nep. Iphicr. 2, 3 (but in Cic. Tusc. 2, 16, 37, the best reading is agmen, v. Klotz ad h. l.).

    Lewis & Short latin dictionary > mora

  • 54 obstaculum

    ob-stācŭlum, i, n. [obsto], a hinderance, obstacle (post-class.; cf.

    impedimentum): teneris et rarioribus parcit (fulmen), quia transitu patente minus obstaculum invenit,

    Sen. Q. N. 2, 52, 1:

    rumpere obstacula,

    Prud. Ham. 601; App. Flor. p. 361, 11; Arn. 2, 62; Amm. 17, 3.—In plur., of mountains, Amm. 21, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > obstaculum

  • 55 praesumptio

    praesumptĭo, ōnis, f. [praesumo].
    I.
    A taking beforehand, a using or enjoying in advance, anticipation:

    rerum, quas assequi cupias, praesumptio ipsa jucunda est,

    Plin. Ep. 4, 15, 11:

    bonae famae praesumptione perfrui,

    id. ib. 9, 3, 1.—
    II.
    In rhet., a taking up and answering in advance, an anticipation of possible or suspected objections: mire in causis valet praesumptio, quae prolêpsis dicitur, cum id, quod obici potest, occupamus, Quint. 9, 2, 16; 9, 2, 18.—
    III.
    A representing to one's self beforehand, a conception, supposition, presumption:

    multum dare solemus praesumptioni omnium hominum,

    Sen. Ep. 117, 5:

    cum contra praesumptionem suam annis decem in obsidione tenerentur,

    Just. 3, 4:

    non levi praesumptione credere,

    Dig. 41, 3, 44.—
    2.
    In partic.
    a.
    Boldness, confidence, assurance, audacity, presumption (post-class.):

    illicitā praesumptione rex ad vicem sacerdotis holocaustum obtulit,

    Sulp. Sev. Hist. Sacr. 1, 33:

    timor fundamentum salutis, praesumptio impedimentum timoris,

    Tert. Cult. Fem. 2:

    cassa,

    App. Mag. p. 323, 17.—
    b.
    Stubbornness, obstinacy:

    mirā contra plagarum dolores praesumptione munitus,

    App. M. 8, p. 214, 31:

    obfirmatus summā praesumptione,

    id. ib. 10, p. 243, 25.—
    c.
    Prejudice, Tert. Apol. 49.

    Lewis & Short latin dictionary > praesumptio

  • 56 BAGGAGE

    [N]
    SARCINA: SARCINAE (PL)
    IMPEDIMENTUM: IMPEDIMENTA (PL)
    INPEDIMENTUM: INPEDIMENTA (PL)
    VAS: VASA (PL)
    - WITHOUT BAGGAGE

    English-Latin dictionary > BAGGAGE

  • 57 BAGGAGE TRAIN

    [N]
    INPEDIMENTUM (-I) (N)
    IMPEDIMENTUM (-I) (N)

    English-Latin dictionary > BAGGAGE TRAIN

  • 58 CHECK

    [N]
    IMPEDIMENTUM (-I) (N)
    IMPEDITIO (-ONIS) (F)
    INPEDITIO (-ONIS) (F)
    INPEDIMENTUM (-I) (N)
    MORA (-AE) (F)
    REMORA (-AE) (F)
    REMORAMEN (-MINIS) (N)
    REPREHENSIO (-ONIS) (F)
    REPRENSIO (-ONIS) (F)
    SUFFLAMEN (-INIS) (N)
    SUBFLAMEN (-INIS) (N)
    DETRIMENTUM (-I) (N)
    PROBATIO (-ONIS) (F)
    FRENUS (-I) (M)
    [V]
    COHIBEO (-ERE -BUI -BITUM)
    INHIBEO (-ERE -HIBUI -HIBITUM)
    PROHIBEO (-ERE -UI -ITUM)
    COMPRIMO (-ERE -PRESSI -PRESSUM)
    CONPRIMO (-ERE -PRESSI -PRESSUM)
    REPRIMO (-ERE -PRESSI -PRESSUM)
    SUPPRIMO (-ERE -PRESSI -PRESSUM)
    SUBPRIMO (-ERE -PRESSI -PRESSUM)
    INFRENO (-ARE -AVI -ATUM)
    REFRENO (-ARE -AVI -ATUM)
    REFRAENO (-ARE -AVI -ATUM)
    REPREHENDO (-ERE -PREHENDI -PREHENSUM)
    REPRENDO (-ERE -PRENDI -PRENSUM)
    CONFUTO (-ARE -FUTAVI -FUTATUM)
    REFUTO (-ARE -AVI -ATUM)
    IMPEDIO (-IRE -IVI -ITUM)
    INPEDIO (-IRE -IVI -ITUM)
    MODEROR (-ARI -ATUS SUM)
    TENEO (-ERE TENUI TENTUM)
    INCLUDO (-ERE -CLUSI -CLUSUM)
    OFFICIO (-ERE -FECI -FECTUM)
    OBFICIO (-ERE -FECI -FECTUM)
    RESISTO (-ERE -STITI -STITUM)
    TARDO (-ARE -AVI -ATUM)
    RETARDO (-ARE -AVI -ATUM)
    PROBO (-ARE -AVI -ATUM)
    CONFIRMO (-ARE -AVI -ATUM)
    TEMPERO (-ARE -AVI -ATUM)
    DISPUNGO (-ERE -PUNXI -PUNCTUM)
    DEVORO (-ARE -AVI -ATUM)
    COHERCEO (-ERE -UI -ITUS)
    CONDOMO (-ARE -AVI -ATUS)
    CONSEDO (-ARE -AVI -ATUS)
    MODERO (-ARE -ATUS)

    English-Latin dictionary > CHECK

  • 59 CLOG

    [N]
    IMPEDIMENTUM (-I) (N)
    IMPEDITIO (-ONIS) (F)
    INPEDIMENTUM (-I) (N)
    INPEDITIO (-ONIS) (F)
    MORA (-AE) (F)
    LAQUEUS (-I) (M)
    SUFFAMEN (-INIS) (N)
    [V]
    IMPEDIO (-IRE -IVI -ITUM)
    INPEDIO (-IRE -IVI -ITUM)
    PRAEPEDIO (-IRE -IVI -ITUM)
    ONERO (-ARE -AVI -ATUM)

    English-Latin dictionary > CLOG

  • 60 DIFFICULTY

    [N]
    DIFFICULTAS (-ATIS) (F)
    IMPEDITIO (-ONIS) (F)
    INPEDITIO (-ONIS) (F)
    IMPEDIMENTUM (-I) (N)
    INPEDIMENTUM (-I) (N)
    SALEBRA (-AE) (F)
    NEGOTIUM (-I) (N)
    ASPERITAS (-ATIS) (F)
    ADSPERITAS (-ATIS) (F)
    MOLES (-IS) (F)
    NODUS (-I) (M)
    CONFRAGOSUM (-I) (N)
    - BE IN DIFFICULTIES
    - DIFFICULTIES
    - MAKE DIFFICULTIES
    - OUT OF DIFFICULTIES
    - OUT OF DIFFICULTY
    - WITH DIFFICULTY
    - WITH GREAT DIFFICULTY
    - WITHOUT DIFFICULTY

    English-Latin dictionary > DIFFICULTY

См. также в других словарях:

  • impedimentum — impedimèntum m DEFINICIJA 1. ono što smeta, što ometa normalno odvijanje stvari; prepreka, zapreka, smetnja, teškoća 2. kat. smetnja (zapreka) za dopušteno i valjano sklapanje braka ETIMOLOGIJA lat. impedimentum ≃ impedire: staviti noge u… …   Hrvatski jezični portal

  • Impedimentum — kliūtys statusas T sritis gyvūnų raida, augimas, ontogenezė, embriologija atitikmenys: lot. Impedimentum ryšiai: platesnis terminas – ląstelių sąveikos nenormalumai …   Veterinarinės anatomijos, histologijos ir embriologijos terminai

  • Impedimentum — kliūtys statusas T sritis embriologija pavyzdys( iai) fenilketonùrija atitikmenys: lot. Impedimentum ryšiai: platesnis terminas – ląstelių sąveikos nenormalumai …   Medicininės histologijos ir embriologijos vardynas

  • IMPEDIMENTUM — n. m. Mot emprunté au latin. Objet, circonstance qui empêche, qui retarde, qui fait obstacle. On use même, dans ce sens, du pluriel latin IMPEDIMENTA. Les impedimenta d’un long voyage. Il se dit spécialement, en termes militaires, de Tout ce qui… …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 8eme edition (1935)

  • non praestat impedimentum quod de jure non sortitur effectum — /non priystat ampedamentam kwod diy juriy non sortatar afektam/ A thing which has no effect in law is not an impediment …   Black's law dictionary

  • non valet impedimentum quod de jure non sortitur effectum — /non vaelat ampedamentam kwod diy jiiriy non sortatar afektam/ An impediment which does not derive its effect from law is of no force …   Black's law dictionary

  • non praestat impedimentum quod de jure non sortitur effectum — /non priystat ampedamentam kwod diy juriy non sortatar afektam/ A thing which has no effect in law is not an impediment …   Black's law dictionary

  • non valet impedimentum quod de jure non sortitur effectum — /non vaelat ampedamentam kwod diy jiiriy non sortatar afektam/ An impediment which does not derive its effect from law is of no force …   Black's law dictionary

  • ubi aliquid impeditur propter unum, eo remote, tollitur impedimentum — /yuwbay xlakwad impiydatar proptar jniwnam, iyow ramowtow, tolatar impedamentow/ Where anything is impeded by one single cause, if that be removed, the impediment is removed …   Black's law dictionary

  • Non valet impedimentum quod de jure non sortitur effectum — An impediment or bar which has no effect in law will not avail …   Ballentine's law dictionary

  • Ubi aliquid impeditur propter unum, eo remoto, tollitur impedimentum — Where anything is impeded by reason of one thing, with the removal of that, the impediment is removed …   Ballentine's law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»