impărĭlĭtas

impărĭlĭtas ( inp-), ātis, f. [imparilis], inequality, difference (very rare): imparilitas haec turbat observationem omnisque ratio disciplinae confunditur, lack of [p. 897] correspondence between the situations of the stars and the varied fates of men, Nigid. ap. Gell. 14, 1, 22.—

Gram. t. t.:

soloecismus Latino vocabulo a Sinnio Capitone ejusdemque aetatis aliis imparilitas appellatus,

Gell. 5, 20, 1.

1) неравенство, различие AG

2) AG = soloecismus

imparilitās, ātis, f. (imparilis), die Ungleichheit, Verschiedenheit, Gell. 14, 1, 22. – u. insbes., die Ungleichmäßigkeit, als Übersetzung von soloecismus, Sinn. Capito b. Gell. 5, 20, 1.

impărĭlĭtas ( inp-), ātis, f. [imparilis], inequality, difference (very rare): imparilitas haec turbat observationem omnisque ratio disciplinae confunditur, lack of [p. 897] correspondence between the situations of the stars and the varied fates of men, Nigid. ap. Gell. 14, 1, 22.—

Gram. t. t.:

soloecismus Latino vocabulo a Sinnio Capitone ejusdemque aetatis aliis imparilitas appellatus,

Gell. 5, 20, 1.

soloecismus, ī, m. (σολοικισμός), I) die grammatisch unrichtige Verbindung der Wörter, der Solözismus, Cornif. rhet. 4, 17. Quint. 1, 5, 16 (neben barbarismus). Sinn. Capit. b. Gell. 5, 20 (der ihn rein lat. imparilitas nennt). Sen. suas. 2, 13 u. contr. 9. praef. § 3. Sen. ep. 95, 9. Gell. 1, 7, 3. Iuven. 6, 456. Tert. ad nat. 1, 3. Apul. flor. 9. p. 9, 14 Kr. Diom. 453, 21. Isid. orig. 1, 32. no. 1 sqq.: barbarismis, soloecismis obsitae sunt res vestrae et vitiorum deformitate pollutae, Arnob. 1, 59: scherzh. bei Mart. 11, 19, 2. – II) der Verstoß gegen gute Lebensart (Sitte), - gegen den Anstand, Hieron. in Helv. 16.

sŏloecismus ( sŏlĭcismus, Aus. Epigr. 138), i, m., = soloikismos.

Lit., a grammatical fault in the construction of a sentence, a solecism (cf. stribligo):

vitia in sermone, quo minus is Latinus sit, duo possunt esse: soloecismus et barbarismus. Soloecismus est, cum in verbis pluribus consequens verbum superiori non accommodatur. Barbarismus est, cum verbum aliquod vitiose effertur,

Auct. Her. 4, 12, 17; cf. Sinn. Capito ap. Gell. 5, 20, 1 (who called it, in pure Latin, imparilitas); Quint. 1, 5, 16; 1, 5, 36 sq.; Sen. Suas. 2, § 13; Gell. 1, 7, 3; Juv. 6, 452; Aus. Epigr. 138; Tert. adv. Nat. 1, 3.—

Transf., a fault, in gen., Mart. 11, 19, 2:

apud Christianos soloecismus est magnus et vitium, turpe quid vel narrare vel facere,

Hier. in Helv. 16.

sŏloecismus ( sŏlĭcismus, Aus. Epigr. 138), i, m., = soloikismos.

Lit., a grammatical fault in the construction of a sentence, a solecism (cf. stribligo):

vitia in sermone, quo minus is Latinus sit, duo possunt esse: soloecismus et barbarismus. Soloecismus est, cum in verbis pluribus consequens verbum superiori non accommodatur. Barbarismus est, cum verbum aliquod vitiose effertur,

Auct. Her. 4, 12, 17; cf. Sinn. Capito ap. Gell. 5, 20, 1 (who called it, in pure Latin, imparilitas); Quint. 1, 5, 16; 1, 5, 36 sq.; Sen. Suas. 2, § 13; Gell. 1, 7, 3; Juv. 6, 452; Aus. Epigr. 138; Tert. adv. Nat. 1, 3.—

Transf., a fault, in gen., Mart. 11, 19, 2:

apud Christianos soloecismus est magnus et vitium, turpe quid vel narrare vel facere,

Hier. in Helv. 16.