Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

iii+mod+adv

  • 81 FJÖL-

    used as a prefix, much, manifold.
    * * *
    [akin to Gr. πολύς; Ulf. filu = πολύς; A. S. fela; O. H. G. filu; Germ. viel; lost in Engl. and mod. Dan.; in Icel. freq., esp. as a prefix in poetry, but never used as an independent adj.]:—much, manifold.
    I. in a bad sense: fjöl-beiðni, f. begging, intruding, Al. 91. fjöl-breytinn, adj. false, whimsical, Edda 18. fjöl-kunnigr (fjöl-kundr, Barl. passim), adj. [kunna], skilled in the black art, Grett. 150, 153, Eg. 119, 179, Nj. 17, 272, Fms. i. 18, ii. 134, Hm. 114, passim. fjöl-kyngi (fjöl-kyndi, Barl. passim), f. the black art, witchcraft, Fms. i. 10, Korm. 222, Landn. 84, Grett. 151, Rb. 408, Stj. 647; galdrar ok fjölkyngi, K. Þ. K. 76, Grett. 155, etc., passim; fjölkyngis-bækr, f. pl. magical books, Post. 645. 61; fjölkyngis-fólk, n. wizard-folk, Hkr. i. 267; fjölkyngis-íþrótt, f. magic art, 623. 31, Fms. x. 307; fjölkyngis-kona, u, f. a sorceress, Fas. ii. 273; fjölkyngis-liga, adv. (-ligr, adj.), with sorcery, Gísl. 31; fjölkyngis-list, f. magic art, Stj. 73; fjölkyngis-veðr, n. a gale produced by sorcery, Fms. iv. 44. fjöl-lyndi, f. looseness, Lv. 78. fjöl-lyndr, adj. fickle, loose, Sturl. i. 225. fjöl-máligr, adj. tattling, Karl. 439, 686 B. 2. fjöl-mæli, n. tittle-tattle, slander, Fms. ix. 250, Hkr. ii. 35, Gþl. 195, N. G. L. i. 57, H. E. i. 479. fjölmælis-maðr, m. a tatler, slanderer, Gþl. 197. fjöl-orðr, adj. = fjölmáligr, Fs. 36, Fms. ix. 277, v. l. fjöl-ráðr, adj. fickle, loose, Fb. ii. 701. fjöl-ræði, n. fickleness, looseness, 655 ix. C. 2. fjöl-ræðinn, adj. too intimate, Fms. vi. 109. fjöl-skrúðigr, adj. dressy, showy, Eb. 256.
    II. in the simple sense of many: fjöl-auðigr, adj. very rich, wealthy, Landn. 79. fjöl-bygðr, part. thickly peopled, Landn. 168, 270, 321 (App.) fjöl-menna, t, to crowd, meet in crowds, Nj. 75: become peopled, Rb. 392, Edda (pref.) fjöl-menni, n. many people, a crowd, Nj. 2, Eg. 38, 271, Fms. i. 54, ii. 152, passim: the common people, bændr ok f., Anecd. 6, Sks. 5. fjöl-mennr, older form fjöl-meðr, adj. with many people, Fms. i. 37; rikr ok f., Bs. i. 651; riðu menn fjölmennir til þings, Ísl. ii. 254; far sem fjölmennastr, Fms. vii. 221: peopled, fjölmennt þing, veizla, etc., Nj. 167; gildi f., Eg. 22, 46, Ísl. ii. 259, Fms. vii. 265: neut., vera, hafa fjölmennt, Eg. 5, Sturl. ii. 245; fjölmennt ok góðmennt, many people and good, Eg. 201. fjöl-skylda and fjöl-skyld, f., Rd. 293; fjöl-skyldi, n., N. G. L. ii. 9, Fms. xi. 68, Hom. i, Grág. i. 225: much business, many duties, with a notion of toil and trouble, Fms. i. 53, iv. 179, vi. 60, xi. 68, 429, Hom. 135, Bs. i. 90, 686 (of debt); mæðing ok f., Sks. 569; álög né f. ( duties), Fms. xi. 224; annask um f., to be very busy, Rd. l. c.; eiga f. um at vera, id., N. G. L. l. c.: in Hom. 1. Lat. occupatio is rendered by fjölskyldi; hvárki fé né fjölskyldi, neither in money nor in work, Grág. i. 225:—in mod. usage, encumbrance with many people ( children), a large family, household, but this scarcely occurs in old writers. fjöl-skyldr (-skyldugr, Mar. 232), adj. busy; f. embætti, Sks. 38, 257 B.
    III. poët. as a prefix to adj. as an ornamental epithet, e. g. fjöl-blíðr, -dyggr, -dýrr, -errinn, -gegn, -góðr, -kostigr, -kænn, -mætf, -nenninn, -snerrinn, -sviðr, -varr, -vitr, denoting exceeding good, wise, valiant, etc. fjöl-höfðaðr, adj. many-headed, Vþm. fjöl-margr, adj. very many, Gs. 20; vide Lex. Poët.

    Íslensk-ensk orðabók > FJÖL-

  • 82

    n.
    1) household, farming;
    þat er bú, er maðr hefir málnytan smala, it is ‘bú’, if a man has a milking stock;
    gøra, setja, reisa bú, to set up a home for oneself;
    bregða búi, to give up farming;
    eiga bú við e-n, to share a household with one;
    fara búi, to remove one’s household;
    vera fyrir búi, to manage a household;
    búa búi sínu, to have one’s own household;
    búa úmegðarbúi, to have many dependants (unable to work);
    2) the stock of a farmstead (sumir lágu úti á fjöllum með bú sín);
    drepa niðr bú, höggva bú, to kill or destroy one’s stock;
    einskis þurfti í bú at biðja, there was plenty of everything;
    4) farm, estate;
    fara milli búa sinna, to go from one estate to another;
    eiga bú, to own an estate;
    5) home, house (reið Hrútr heim til bús síns);
    vera at or á búi með e-m, to live at one’s house.
    * * *
    n. [Hel. = domicilium; O. H. G. bû; mod. Germ. bau = tillage, cultivation; Hel. also uses beo or beu, = seges, cp. also Teut. bouwt = messis, in Schmeller Heliand Glossary:—the root of this word will be traced more closely under the radical form búa; here it is sufficient to remark that ‘bú’ is an apocopate form, qs. ‘bug’ or ‘bugg;’ the root remains unaltered in the branch to which Icel. bygg, byggja, and other words belong]
    1. a house; bú and bæ (býr) are twins from the same root (bua); bær is the house,the household; the Gr. οικος (Ϝοικος) embraces both; þeir eta upp bú mitt, Od. i. 251; biðla til móður minnar og eyða búi hennar, 248; bú mitt er á förum, iv. 318; gott bú, ix. 35; etr þú upp bú hans bótalaust, xvi. 431; svo hann er fær uni að veita búinu forstöðu, xix. 161; hús og bújörð, og góðan kvennkost, xiv. 64; the Prose Translation by Egilsson. In the Northern countries ‘bú’ implies the notion of living upon the produce of the earth; in Norway and esp. in Icel. that of living on the ‘milk’ (málnyta) of kine, ewes, or she-goats; þat er bú, er maðr hefir málnytan smala, it is ‘bú’ if a man has a milking stock, Grág. i. 158; the old Hm. says, a ‘bú,’ however small it be, is better to have than not to have; and then explains, ‘though thou hast but two she-goats and a cottage thatched with shingle, yet it is better than begging;’ Icel. saying, sveltr sauðlaust bú, i. e. a sheepless household starves: ‘bú’ also means the stores and stock of a household; göra, setja, reisa bú, to set up in life, have one’s own hearth, Bs. i. 127, Bb. 1. 219, Sturl. i. 197, Eb. 40; bregða búi, to give up farming or household; taka við búi, to take to a farm, Sturl. i. 198; eiga bú við e-n, to share a household with one, 200; ráðask til bús, id.; fara búi, to remove one’s household, flit, 225; hafa bú, hafa rausnar-bú, 226; eiga bú, iii. 79, Eg. 137: allit. phrases, börn og bú, Bs. ii. 498; bóndi er bú-stólpi, bú er landstólpi, the ‘bóndi’ is the stay of the ‘bú,’ the ‘bú’ is the stay of the land; búa búi sínu, Fas. iii. 312; búa umegðar-búi, to have a heavy household (many children), K. Þ. K. 90; hafa kýr ok ær á búi, Nj. 236: housekeeping, in the phrase, eiga einkis í bú at biðja, to have plenty of everything, Bs. i. 131, 132; bæði þarf í búit mjöl ok skreið, Nj. 18: home, house, reið Hrútr heim til bús síns, 4; á búi, adv. at home, Fms. iv. 256, Hm. 82.
    2. estates; konungs-bú, royal demesnes; þar er bú hans vóru, Eg. 42, 43, Landn. 124, fara milli búa sinna, to go from one estate to another, id.; eiga bú, to own an estate.
    3. the stock in a farmstead; sumir lágu úti á fjöllum með bú sín, Sturl. iii. 75; drepa niðr bú, höggva bú, taka upp bú, to kill or destroy one’s stock, Fms. ix. 473, Stj. 90.
    COMPDS: búsafleifar, búsbúhlutir, búsefni, búsfar, búsforráð, búsgagn, búshagr, búshlutir, búshægindi, búskerfi, bústilskipan, búsumsvif, búsumsýsla.

    Íslensk-ensk orðabók >

  • 83 framr

    (compar. framarri, fremri; superl. framastr, fremstr), a.
    1) forward, prominent; neut., framt, to such an extent; treysta framt á, to put full trust in; compar. the foremost of two; til hins fremra austrrúms, to the fore pumping room; hit fremra, the place nearest the door, the road along the coast (fóru sumir f. tit Seljalandsmúla);
    2) fig., fremri e-m, superior to (öllum fremri) superl. foremost, best (fremstr at allri sœmd); furthest back (hvat þú fremst um veizt).
    * * *
    adj., compar. fremri or framari, Stj. 127; superl. fremstr or framastr, Fas. i. 320; [A. S. freme, fram = bonus; cp. Germ. fromm]:—forward; in the positive, used almost always in a bad sense, impertinently forward, intrusive (but ó-framr, shy); this distinction is old. e. g. mjök eru þeir menn framer, er eigi skammask at taka mína konu frá mér, says the old Thorodd, Skálda 163:—in a good sense, prominent, Bs. ii. 70, 155; framr ok góðr klerkr, i. 824; framr spámaðr, Stj. 33.
    β. neut. framt as adv. so far, to such an extent, Stj. 254; ganga framt at, to deal harshly, Dipl. ii. 19; treysta framt á, to put full trust in, Fms. iii. 184: svá framt sem …, in case that …, Dipl. ii. 13,—better svá framarlega, as soon as, Stj. 287; svá framt sem hann hefir lukt, as soon as he has paid, Dipl. iii. 9.
    II. compar. the foremost (of two); til hins fremra austrrúms, to the fore-pumping room, Fms. viii. 139; enum fremrum fótum, with the fore-feet (mod. fram-fótum), 1812. 16.
    β. neut., hit fremra, the place nearest the door, Eg. 43: of a road, the ‘fore-road,’ the road along the coast, (opp. to ‘the in-road,’ across the inland), Nj. 207, Orkn. 6.
    2. metaph. superior, with dat.; öllum fremri, Fas. i. 205; fremri í öllum hlutum, Fær. 47; göfgari maðr né fremri, Þórð. 9 new Ed.
    III. superl. fremstr, foremost, Fms. i. 176, ii. 317, Al. 90, Ó. H. 121: metaph. the best, foremost, Stj. 93; fremstr at allri sæmd, Fms. viii. 272; jafn himum fremstum í öllum mannraunum, Eg. 21; allra þeirra bræðra framastr, Fas. i. 320.
    2. temp. farthest back; sem ek fremst um man; better to be taken as adverb, cp. p. 169, col. 2, l. 5 from bottom.

    Íslensk-ensk orðabók > framr

  • 84 HRINGR

    (-s, ar), m.
    1) ring, circle; slá hring um e-n, to make a ring around one; í hring, in a circle; hann fór í hring um skipit, he swam in a circle round the ship; með hringum, all around, altogether (brendu upp bœinn Með hringum);
    2) ring (on the finger or arm, at the end of a chest, in a door, at the end of the hilt); link (in a chain).
    * * *
    m., pl. hringar, in mod. usage sometimes hringir: [A. S., Hel., and O. H. G. hring; Engl., Germ., Dan., and Swed. ring, ringlet]:
    I. a ring, circle; tungl hvert gengr sinn hring, Rb. 53 (1812); h. jarðar, the earth’s circumference, Hom. 20; slá hring um e-n, to make a ring around one, Stj. 312, Fms. viii. 67; hann hefir lykkju af ái en hringinn af ói, of the circle or bight of the letter , Skálda 161; hann þóttisk sjá þangat hring ok elds-lit á, Nj. 194.
    2. í hring, adv. in a ring or circle; þeir lögðu þann sjá í hring utan um hana, Edda; sól gengr umhverfis í hring, Rb. 66 (1812); standa umhverfis í hring, to stand round in a ring, Fms. iv. 160, (mann-hringr, a ring of men); hann sveiflaði sverðinu í hring um sik, he swept with his sword all round him, Sturl. iii. 220; hann fór í hring um ( swam in a circle around) skipit, Ld. 56; lagðir steinar í hring utan um, Eg. 486; nú snúask þessi merki í hring um heiminn á hverjum tveim dægrum, Rb. 104; hann gékk þá í hring hjá konungi, Fms. vi. 206.
    3. as an adverb. phrase, með (at) hringum, all around, altogether, taka allt með hringum, Arnór; hann lét leggja eld í kirkju ok bæinn ok brendu upp með hringum, Fms. vii. 212; brenna bæinn upp at hringum, x. 389 (Ágrip).
    II. a ring, Lat. annulus:
    1. a ring at the end of a chest, Fms. i. 178, kistu-h.; in a door, Rm. 23; hurðar-h., Ísl. Þjóðs. ii: the ring at the end of the hilt to which the friðbönd (q. v.) were fastened, Hkv. Hjörv. 9: the chain or links in a kettle chain (hadda), Hým. 33: an anchor ring (akkeris-h.)
    β. the rings in a coat of mail, the Sagas and Lex. Poët. passim, whence hringa-brynja, u, f. a coat of ring-mail, see brynja, Fms. i. 43, vi. 416–421, ix. 27, Karl. 542, the Sagas passim, see Worsaae, No. 474; hring-kofl, m., hring-skyrta, u, f., hring-serkr, m. a shirt of rings, coat of ring-mail, Lex. Poët.: a coat of mail is called hring-ofin, adj. woven with rings.
    2. but esp. a ring on the arm, finger (gull-h., silfr-h., járn-h.), passim; rauðir hringar, the red rings, Þkv. 29, 32; men ok hringar, Vsp. 23, passim; and hence gener. = money, see baugr. A lordly man is in poetry called hring-berandi, -bjóðr, -brjótr, -broti, -drífir, -hreytandi, -lestir, -mildr, -miðlandi, -rífr, -skati, -skemmir, -snyrtir, -stríðandi, -stýrir, -tælir, -varpaðr, -viðr, -þverrir, the bearer, breaker … or spender of rings, Lex. Poët.: a woman from wearing rings, hring-eir, -skögul, -þöll, -varið; and a man, hring-þollr, etc.
    III. a ship is called Hringr (also in present use), Eg. (in a verse); hringr Ullar, the ship of Ull, i. e. his shield, Akv. 30; cp. Hring-horni, the mythol. ship of the Edda: Hringr is the pr. name of a man, Fb. iii, Landn.

    Íslensk-ensk orðabók > HRINGR

  • 85 for

    1. præp
    1) пе́ред

    han står for mig — он стои́т передо мно́й

    2) на, тому́ наза́д

    for en mǻned — на ме́сяц

    for to dáge síden — два дня тому́ наза́д

    3) для, ра́ди, за

    det er for Dem — э́то для вас

    for at — для того́, что́бы

    skridt for skridt — шаг за ша́гом

    2. konj
    так как, потому́ что
    3. adv
    сли́шком

    for stor — сли́шком большо́й

    for méget — сли́шком мно́го

    for lǽnge — сли́шком до́лго

    * * *
    at, in favour of, for, liner, lining, of, too, worth
    * * *
    I. (et)
    T (fig, om penge) get in one's pocket.
    II. præt af fare.
    III. præp
    a) ( foran, i nærværelse af) before ( fx we have all the day before us; before my eyes; be brought before a judge); at ( fx at my feet);
    [ sove for åbne vinduer] sleep with the windows open;
    b) ( om interesseforhold) for, to ( fx good, pleasant, bad, easy, difficult for; a pleasure, a disappointment for; bow, read, lie ( lyve), kneel to; fatal, important, new, strange, useful to; open (, closed) to the public; a danger, a loss, a surprise, a hindrance to),
    (efter adj + enough, efter too + adj og efter adj + inf) for ( fx
    it is not important enough for him; it is too difficult for me; it is easy (, difficult, impossible) for him to do it);
    [ planten er gået ud for mig] the plant has died in spite of my efforts;
    T the plant has died on me;
    fight for one's country (, for one's rights); speak for him; I will do it for you; thankful for; known for, famous for; I cannot see for the fog; just for fun);
    [ jeg må ikke for fader] father will not let me;
    d) ( til forsvar mod) from ( fx hide from; søge ly for take shelter from); to ( fx lukke sin dør for close one's door to);
    [ god for tandpine] good for toothache;
    e) ( med hensyn til) to ( fx blind (, deaf) to); from ( fx free from); f) ( beregnet for) for ( fx a composition for a solo instrument);
    [ leje et hus for sommeren] take a house for the summer;
    g) ( i stedet for, til gengæld for) for ( fx he answered for me; he took me for my brother; be rewarded for something; pay 85p for a book; sell one's house for £10,000);
    [( i brevunderskrift) for G. Jones, M. Brown] p.p. G. Jones, M. Brown;
    [ hvad tager De for det?] how much do you charge for it?
    [ varer for 5 mio pund] £5 mill. worth of goods;
    h) ( om fastsat pris) at ( fx these are sold at 25p a piece; at half price),
    ( om beløb), se ovf: g;
    [ for en pris af] at the price of;
    i) ( hver enkelt for sig) by, for ( fx day by day; word for word); j) ( ved stillingsbetegnelse) of ( fx manager of ( direktør for), president of, headmeaster of); to ( fx adviser to ( konsulent for), secretary to);
    k) [ Udtryk]
    ( med infinitiv) to, in order to ( fx go out to open the door; do it
    (in order) to help him);
    [ for ikke at] (so as) not to;
    ( med sætning) in order that, so that;
    [ for at ikke] for fear that, so that... not ( fx so that we don't forget),
    (litt) lest ( fx lest we forget);
    l) [ Udtryk]
    [ for... siden] ago ( fx five days ago; long ago);
    m) [ Udtryk]
    [ andre tilfælde:]
    [ bo for sig selv] live by oneself;
    [ hvad er dette for noget?] what is this?
    [ for hver gang jeg ser ham] every time I see him;
    [ for hvert år (, hver dag) der gik] with every year (, day) that passed;
    IV. adv
    ( foran) in front, before;
    (mar mods agter) forward;
    ( alt for) too ( fx too big, too much, it is too far to walk);
    [ der er ikke andet for end at] there is nothing for it but to;
    (mar) from stem to stern;
    [ for og imod] for and against, pro and con;
    [ diskutere for og imod] discuss for and against, discuss the pros and cons;
    [ der kan siges meget både for og imod] there is a lot to be said on both sides;
    [ veje for og imod] weigh the pros and cons;
    V. conj
    ( thi) because,
    F for ( fx he ran, for he was afraid).

    Danish-English dictionary > for

  • 86 BRAUT

    * * *
    I)
    (pl. brautir), f.
    1) road (cut through rocks, forests, etc.); ryðja braut, to cut a road;
    2) as adv. away, either with or without the prep. ‘á’ or ‘í’ (fara, ganga, komast braut or á braut, brauta; vera í braut or brautu; kasta e-u í braut, hverfa í braut, vera í braut or brautu). Cf. brott, burt.
    m. compds., see brott.
    from brjóta.
    * * *
    f., dat. brautu, pl. ir, [a purely Scandin. word, formed from brjóta, braut, as Engl. road from Ital. rotta, via rupta]:— a road cut through rocks, forests, or the like, and distinguished from vegr, stigr, gata (path, track); Önundr konungr lét brjóta vegu um markir ok mýrar ok fjallvegu, fyrir því var hann Braut-Önundr kallaðr, Hkr. i. 46; ryðja b., to cut a road, Ísl. ii. 400; braut … eigi breiðari en götu breidd, Eg. 582.
    II. as adv. away, either with or without the prep. ‘á’ or ‘í,’ á braut or á brautu, which is the oldest form; but the common form in the old writers is brot, or with a double consonant, brott; later by metath. burt, burtu [Dan.-Swed. bort], which are the mod. forms, but not found in very early MSS.: it occurs in a verse in the Skálda—reið Brynhildar bróðir | ‘bort’ sá er hug né ‘skorti:’—braut, brautu; braut hvarf or sal sæta, Korm. (in a verse), Hm. 88; þraut, fer ek einn á brautu, Grett. (in a verse); in the Grág. freq., esp. in the old fragment Ed. A. D. 1852, pp. 19–26, where Kb. reads brott; the Miracle-book, Bs. i. 333 sqq., constantly gives braut; so also Ó. H. vellum of the middle of the 13th century: brott, Eg. 603, Nj. 132, Grág. i. 275: burt, burtu, in MSS. of the 15th century; the MSS. freq. use an abbreviated spelling b∞t (∞ denoting ro and or), so that it is difficult to see whether it is to be read brot or burt or bort. It is used with or without notion of motion; the acc. forms braut, brott, burt, originally denote going away; the dat. brautu, burtu, being away; but in common use both are used indiscriminately; þat var brott frá öðrum húsum, far off from other bouses, Eg. 203; vera rekinn brott (braut), to be driven away, Nj. 132; fara braut, to go away, Fms. x. 216; af landi brott, Grág. i. 275, 331, 145, 258, 264, cp. also Nj. 10, 14, 26, 52, 196, Fms. ix. 431, Eg. 319, 370, and endless instances.
    COMPDS: brautargengi, brautarmót, brautartak.

    Íslensk-ensk orðabók > BRAUT

  • 87 GEGN

    * * *
    I)
    prep. with dat., against (í gegn vindi sem forvindis);
    í gegn eðli, against nature.
    a.
    1) honest (sannorðr ok gegn);
    2) fit (fór Ó. þar á land, sem honum þótti gegnast);
    3) direct, straight (hinn gegnsta veg).
    * * *
    1.
    adv., old form gögn, with dat. [not found in Ulf., who uses and and viþra; A. S. gegn in compds; Engl. gain- (in gain-say), a-gain; Germ. gegen; Dan. igjen; Swed. gen: cp. the adj. gegn]
    1. against, right opposite; í gegn vindi sem forvindis, Bs. i. 22; gegn veðri, Bjarn. 52; sjá í gegn sólu, to look straight at the sun, Fms. viii. 114; þeir áttu at vega í gegn jelinu, xi. 136.
    2. metaph. against, contrary to; Örn var til móts, en mestr hluti manna honum í gegn, voted against him, Ld. 74; rísa í gegn e-m, Fms. i. 221; í gegn slíku ofrefli, viii. 29; í gegn eðli, against nature, Bs. i. 335; þat eitt er eigi mæli því í gegn, which is not contrary to it, Grág. i. 7; ok mælti því manngi í gegn, Íb. 17, Anecd. 72: in medic. sense, þar eru alls-kyns tré ok aldin í gegn ( against) meinum manna, Eluc. 24, (rare.)
    β. absol. or ellipt., svá bjartr at þeir þorðu eigi í gegn at vega, Fms. v. 161; þó vörðusk þeir eigi né í gegn hjöggu, 655 xi. 1: so the law phrase, ganga í gegn e-u, to avow or meet a charge; mod. to gainsay, deny, vide ganga.
    γ. þar er vígt í gegn þeim öllum, Grág. ii. 9; skalat húsum skipta í gegn land, i. e. land shall not be exchanged against houses, 256.
    3. [Engl. again], in turn; hann sendi rit Drottni ok tók við í gegn af honum, 623. 52; en þeir hétu honum gulli í gegn, Sl. 21; þar í gegn (again, Germ. dagegen), Stj. 76; grát at gamni skaltú í gögn hafa ( in turn), Skm. 30.
    2.
    adj. [North. E. and Scot. gone; Swed. gen; Dan. gjen:—akin to the adv. gegn; cp. gagn-, gegnt, gegnum]
    I. prop. ‘gane,’ short; hinn gegnsta veg, Mar. 545; a ‘gane’ way, the ‘ganest’ road are found in Old Engl. and Scot., and still remain in the northern provinces; cp. the prefix gagn- signf. B, and gegnt.
    II. metaph. ‘gane,’ i. e. ready, serviceable, kindly, a usage also found in old North. E. and Scot., vide Jamieson; gegn ok sannorðr, Band. 10; gegn ok öruggr, ‘gane’ and steady, Fs. 129; gegn ok vitr, Fms. v. 194; gegn ok úskapbráðr, ‘gane’ and good-tempered, Sturl. iii. 126; gegn ok gæfr, ‘gane’ and gentle, Grett. 90; gegn ok góðfengr, 92: in poët. compds, bráð-gegn, fjöl-g., frið-g., hvar-g., hyggju-g., ráð-g., i. e. good, wise, gentle, Lex. Poët.; ó-gegn, ‘ungainly,’ ungentle.

    Íslensk-ensk orðabók > GEGN

  • 88 NIÐR

    I)
    (-s, pl. niðjar, acc. niði, gen. niðja), m. son, kinsman, relative.
    adv.
    1) down (hann féll dauðr niðr); setjast niðr, to sit down; fœra niðr korn, to sow corn;
    2) of direction without motion, down, downward (n. ok norðr liggr helvegr).
    * * *
    1.
    m. some of the cases of which are taken from niðr (gen. niðs), some from a supposed niði (gen. niðja); from the former are nom. niðr, acc. nið, gen. niðs; from the latter, the plur. niðjar, niðja, niðjum; an acc. sing. niðja also occurs, Ó. H. (in a verse), as also gen. sing. niðja, Bragi; cp. also langniðjar: [Ulf. niþjis = συγγενής]:—a son, and hence of any kinsman, a descendant; nema reisi niðr at nið, man after man, Hm. 71; Börs niðr, the son of B. = Odin, Eg. (in a verse); Fjölnis niðr, Yggs niðr, the son of F., of Ygg, Ýt. 6, Fagrsk. (in a verse); Ása niðr, the scion of the A., Ht.; sjávarniðr, the sea’s kinsman = fire, Ýt. 4.
    II. in the law it seems to mean distant relatives (cp. Grág. i. 171 and 237), which is confirmed by the use of the word in the early Swed. niþ, and in niþararf, which, according to Schlyter, means devolution to distant relatives; niðr would therefore answer to mod. Icel. útarfar, as opp. to frændr: it occurs chiefiy in the allit. phrase, inn nánasti niðr, the nearest nið, Grág. i. 171, 175; til ens nánasta niðs, 237; nú lifir ekki þeirra manna, þá skal taka inn nánasti niðr frjáls-borinna manna ok arfgengr, 171; þá eigu þau í föður-ætt at hverfa þar til þau eru sextán vetra, en síðan til ens nánasta niðs, 237; tvá nánustu niði, N. G. L. i. 56; cp. næsti na-nithi in early Dan. law; biðja griða nás nið eðr nefa, Grág. ii. 20.
    2.
    adv. [A. S. nider; Scot. neth; Germ. nieder; Dan. neder; but not in Goth., for Ulf. renders κάτω by dalaþ]:—down; lúta niðr, to ‘lout low,’ bow down, Fms. i. 159; falla niðr, to fall down, Nj. 9; falla dauðr niðr, Fms. xi. 145; setjask niðr, to sit down, Nj. 3; færa korn niðr, to sow corn, 169; setja niðr lík, to bury, H. E. i. 491, Fms. iv. 110, x. 406; leggja niðr, to lay down; drepa niðr, to cut down, slaughter, vii. 243; færa niðr, to put doiun, Ld. 168; svelgja niðr, to swallow down, Pr. 475; renna niðr, id.
    2. of direction without motion; hamrar eru upp ok niðr frá hellinum, niðr frá Mælifelli, Landn. 71, Fbr. 91 new Ed.; hann hefir upp líking manns, en niðr dýr, Best. 47:—with motion, niðr á jörð, Stj. 218; fara niðr á Egiptaland, down to Egypt (from Palestine), Stj. 162, 215.
    II. metaph., koma niðr boði, to celebrate a wedding, Sturl. iii. 277: to hit, lóga eigi beltinu nema þú komir vel niðr, Fms. xi. 272; koma niðr í góðan stað, to fall into good hands; koma hart niðr, to smart, be hardly treated, metaphor from a severe fall, Nj. 165; drepa niðr, to put down, quash, 21, 33, Boll. 346, N. G. L. i. 73; slá niðr, to fling down, Fms. xi. 72.
    B. niðri, denoting in a place, vera niðri, liggja niðri, etc., passim, see the remarks to frammi (p. 169, col. 2), to which the use of niðri is perfectly analogous:—down; uppi ok niðri ok þar í miðju, Lil. 1; skoðuðu hann uppi ok niðri, all over, high and low, Skíða R. 196; niðri við sjó, Gísl. 72; vera niðri í kili, Fbr. 81 new Ed.
    2. metaph. underneath, Stj. 393: beneath, underneath, secretly, styrktu hann undir niðri til slíkra údáða, Mar.; hann elskaði aðra konu undir niðri, id., passim.

    Íslensk-ensk orðabók > NIÐR

  • 89 ÓGN

    * * *
    I)
    f.
    1) dread, terror; stendr ógn af e-m, one inspires terror (þótti honum lítil ógn af þeim standa);
    2) esp. pl. ‘ógnir’, threats, menaces (með bliðmælum ok ógnum);
    3) gen. ógnar-, prefixed as adv. awfully (ógnar-breiðr, -digr, -mikill).
    f. poet. river; ógnar ljómi, gold.
    * * *
    f. dread, terror; ógn stendr af e-u, to inspire terror; svá stóð þeim af honum ógn mikil, Nj. 68; svá stóð mikil ógn af orðum konungs, Fms. xi. 246; þótti honum lítil ógn af þeim standa, i. 26; maðr kom til hans ljóss, ok af honum stóð mikil ógn, Ó. H. 107.
    2. menaces, threats, esp. in plur.; enga ógn býð ek þér at sinni, Ísl. ii. 253; hvárki ógnir né blíðmæli, Lv. 69; með blíðmælum ok ógnum, Fms. i. 109; þéir hræddusk eigi ógnir jarls, Blas. 45; ógnir mótstöðu-manna várra, 623. 35: terrors, of the torments of hell, sá þar í ógnir margar, Nj. 279; allar ógnir þær er helgengnir hafa, Sól.; hann varð hræddr mjök við ógn þessa, Ó. H. 107.
    II. gen. ógnar-, prefixed as adv. awfully; ógnar-digr, awfully stout, Fb. i. 258; ógnar hár, awfully high. Fas. iii. 480; ógnar mikill, awfully great, Stj. 372, 434: in mod. usage joined with almost any adjective, ógnar-breiðr, -brattr, -djúpr, awfully broad, steep, deep.
    COMPDS: ógnarandi, ógnarboð, ógnardómr, ógnareyrendi, ógnargeisli, ógnarhlutr, ógnarlaust, ógnarligr, ógnarmál, ógnarraust.

    Íslensk-ensk orðabók > ÓGN

  • 90 AÐAL

    n. nature, disposition.
    * * *
    [O. H. G. adal, genus; cp. also A. S. éðele, nobilis; Old Engl. and Scot. ethel; Germ. edel; eðla- and eðal- came from mod. Dan. into Icel. aðall, nobility. It does not occur in old writings in this sense.]
    I. n. nature, disposition, inborn native quality, used only in poetry; jóðs a., childish, Ýt. 13; ósnotrs aðal, foolish, insipid, Hm. 106; args a., dastardly, Ls. 23, 24; drengs a., noble, Km. 23; ódyggs a., bad, Hsm. 19. 2. in the sense of offspring; aðul Njarðar (where it is n. pl.?), the gods, the offspring of Njord, Hallfred in a poem, vide Fs. 59.
    II. used in a great many COMPDS, chief-, head-. aðal-akkeri, n. sheet-anchor, Fms. x. 130:
    β. metaph., Bs. i. 756. aðal-bjórr, s, m. prime beaver skin, Eb. (in a verse). aðal-borinn, part., v. óðalborinn. aðal-ból, n. a manor-house, farm inhabited by its master, opp. to tenant farms, Grág. (Kb.) ii. 150; also the name of a farm, Hrafn. 4. aðal-festr, f., v. alaðsfestr. aðal-fylking, f. main force, main body, Hkr. ii. 361. aðal-haf, n. the main, Fms. iv. 177. aðal-henda, u, f., v. alhenda. aðal-hending, f. full, complete rhymes, such as all hall, opp. to skot-hending, q. v., Edda (Ht.) aðal-hendr, adj. verse in full rhyme, Edda, id. aðal-kelda, u, f. chief well, Karl. 442. aðal-kirkja, ju, f. chief part of a church, viz. choir and nave, opp. to forkirkja, Sturl. ii. 59. aðalliga, adv. completely, thoroughly; a. dauðr, quite dead, 656 C. 31, Fms. ii. 313; a. gamall, quite old, iii. 171. aðal-mein, n. great pain, Fms. vi. (in a verse), aðal-merki, n. the head-standard, Pr. 177. aðal-ritning, f. chief writing, Sks. 13. aðal-skáli, a, m. the chief apartment of a skáli, the hall, as distinguished from a forhús, Eb. 43. aðal-tré, n. trunk of a tree; eigi munu kvistir betri en a. (a proverb), Fms. iv. 33. aðal-troll, n. downright ogre, Fas. iii. 179. aðal-túlkr, s, m. chief advocate, Bs. i. 445. aðal-túpt, f. esp. in pl. ir = óðals-toptir, the ground on which a manor-bouse is built, toft of an allodial farm (Norse), flytja hús af aðaltóptum, remove it, N. G. L. i. 379.

    Íslensk-ensk orðabók > AÐAL

  • 91 BRAGÐ

    n.
    1) sudden or brisk movement; moment; bragðs, af bragði, at once; af (or á) skömmu bragði, shortly, quickly, in a short time;
    2) fig., in many phrases, verða fyrri (skjótari) at bragði, to make the first move, to be beforehand with (þeir hafa orðit fyrri at bragði at stefna en vér); vera í bragði með em, skerast í bragð með em, to lend one a helping hand; taka et bragðs or til bragðs, to take some step (to get out of difficulties); úviturligt bragð, a foolish step; úheyriligt bragð, an unheard of proceeding; gerðist þar at sví mikit bragð, at, it went so far that; lítit bragð mun þá at (it must be very slight), ef þú finnr ekki;
    3) trick, scheme, device, chiefly in pl.; beita en bröðum, hafa brögð við en, to deal cunninly with, impose upon; ferr at fornum brögðum, in the old way; búa yfir brögðum, to brood over wiles; leika em bragð, to play or serve one a trick hefir hann miklu bragði á oss komit, he has played a bad trick upon us;
    4) countenance, look, expression þannig ertu í bragði sem, thou lookest as if; með betra bragði, in a better mood; bleyðimannligr í bragði, having the look of a coward; Sturla gerði þat bragð á (made as if), at hann hefði fundit Pál prest;
    5) embroidered figure (hekla saumuð öll brögðum).
    * * *
    n. [cp. bregða].
    I. the fundamental notion is that of a sudden motion:
    1. temp. a while, moment, cp. auga-bragð; in adverb, phrases, af bragði, at once, Hrafn. 17, Gs. 18, Am. 2; af (á) skömmu bragði, shortly, Fms. vi. 272, viii. 236, 348; í fyrsta bragði, the first time (rare), Gþl. 532, Js. 129; skams bragðs, gen. used as adv. quickly, in a short time, Bs. i. 336, 337, Fms. viii. 348, v. l.; cp. ‘at a brayd,’ ‘in a brayd,’ Engl. Ballads.
    2. loc. a quick movement; við-bragð (cp. bregða við), knífs-bragð (cp. bregða sverði), a slash with a knife.
    3. metaph. in many phrases, verða fyrri (skjótari) at bragði, til bragðs, to make the first move; þeir hafa orðit fyrri at b. at stefna en vér, Nj. 241, Bs. ii. 106; svá at þú verðir skjótari at b. at veiða þenna níðing, Fms. i. 206, ix. 288; vera í bragði með e-m, to lend one a helping hand, mostly in something uncanny, Gísl. 5, Bs. i. 722; snarast í bragð með e-m, id., Ld. 254; taka e-t bragðs, til bragðs or bragð, to take some step to get clear out of difficulties, Nj. 263, 199, Fms. ix. 407, Grett. 75 new Ed.; þat var b. (step, issue) Atla, at hann hljóp …, Háv. 53; úvitrligt b., a foolish step, Nj. 78; karlmannligt b., a manly issue, 194; gott b., Fs. 39; úheyriligt b., an unheard-of thing, Finnb. 212.
    II. [bregða A. III], a ‘braid,’ knot, stitch, chiefly in pl.; hekla saumuð öll brögðum, a cloak braided or stitched all over, Fms. ii. 70; fáguð brögðum, all broidered, v. 345, Bret. 34; rístu-bragð, a scratched character.
    2. in wrestling, bragð or brögð is the technical phrase for wrestlers’ tricks or sleights; mjaðmar-bragð, leggjar-bragð, hæl-bragð, klof-bragð …, the ‘bragð’ of the hip, leg, heel …, Edda 33; [fang-bragð, wrestling], hence many wrestling terms, fella e-n á sjálfs síns bragði, to throw one on his own bragð.
    3. gen. a trick, scheme, device, [A. S. brægð, bræd; Engl. braid = cunning, Shakesp.], chiefly in pl., með ymsum brögðum, margskyns brögð, Fas. i. 274, Fms. x. 237; brögð í tafli, a trick in the game, a proverb, when things go not by fair means, Bs. ii. 318; ferr at fornum brögðum, in the old way, Grett. 79 new Ed.: but also sing., sér konungr nú bragð hans allt, Fms. xi. 106; hafði hann svá sett bragðit, x. 305, Eg. 196 ( a trick); ek mun finna bragð þar til, at Kristni mun við gangast á Íslandi, Hkr. i. 290; bragð hitta þeir nú í, Lv. 82.
    β. with a notion of deceit, a trick, crafty scheme; með brögðum, with tricks, Hkr. ii; búa yfir brögðum, to brood over wiles, Fas. i. 290; hafa brögð undir brúnum, to have craft under one’s eyebrows, look crafty, Band. 2; undir skauti, under one’s cloak, id., Bs. i. 730; beita e-n brögðum, metaphor from hunting, to deal craftily with one, Rm. 42, Ísl. ii. 164; hafa brögð við e-n, Njarð. 382, 378; vera forn í brögðum, old in craft, of witchcraft, Ísl. ii. 399: hence such phrases as, bragða-karl, a crafty fellow, Grett. 161; bragða-refr, a cunning fox; brögðóttr, crafty, etc. In Swed. ‘bragder’ means an exploit, action, whilst the Icel. implies some notion of subtlety or craft; yet cp. phrases as, stór brögð, great exploits, Fb. ii. 299; hreysti-brögð, hetju-brögð, great deeds, (above I. 3.)
    III. [bregða C; cp. A. S. bræd, Engl. breath], countenance, look, expression; hón hefir hvíti ok b. várt Mýramanna, Ísl. ii. 201, v. l.; þannig er bragð á þér, at þú munir fás svífast, thou lookest as if …, cp. brögð undir brúnum above, Fms. ii. 51; heilagleiks b., to look like a saint, Bs. i. 152; þat b. hafði hann á sér sem, Ld. 24; ekki hefir þú b. á þér sem hérlenzkir menn, Fms. x. 227; þannig ertu í bragði sem …, thou lookest as if …, Ísl. ii. 149; með illu bragði, ill-looking, Sturl. i. 170; með hýru, glöðu b., Bs. ii. 505; með beztu bragði, stern, Pass. 21. 1; með hryggu bragði, with gloomy look; með betra bragði, in a better mood, Nj. 11; bleyði-mannligr í b., cowardly, Fms. ii. 69: metaph., Sturla görði þat bragð á, at hann hefði fundit …, S. put that face on a thing, Sturl. ii. 176.
    IV. [bergja, gustare], taste; vatns-bragð, beisku-bragð, bitter taste, of water; ó-bragð, a bad flavour, etc.
    2. [= bragr], mode, fashion; in vinnu-brögð, working; hand-bragð, handicraft; lát-bragð, manners; trúar-brögð, pl. religion, mode of faith; afla-brögð, mode of gaining one’s livelihood, etc.: very freq. in mod. usage, but in old writers no instance bearing clearly upon the subject is on record; cp. however the phrase, bragð er at e-u, a thing is palpable, tangible: lítið bragð mun þar at ( it must be very slight) ef þú finnr ekki, Ld. 136; ærit b. mun at því, Nj. 58; görðist þar at svá mikit b., it went so far that …, Fms. i. 187, Grett. 158 new Ed.

    Íslensk-ensk orðabók > BRAGÐ

  • 92 einn-ig

    (einn-eg, einn-og, einn-ug), in mod. pronunciation and in MSS. of the 15th century einninn or einneginn (qs. einn veginn), adv. [from einn and vegr, qs. einn veg; cp. hvernig, how; þannig, thus; hinnig, otherwise]:—in the same way, likewise, also; the subst. notion is still seen in the phrase, á einneg, in the same manner, 686 B. 12, Hom. (St.) 64; ek vil sjá hvernog þú markar þinn hlut, at eigi markim vit einnog báðir, Hkr. iii. 59; eigi þótti öllum einnug, Ísl. ii. 352; Torfa Svartsson einnig ( likewise), Sturl. i. 103; einneginn Ölver, O. likewise, Fas. iii. 470; fylgir honum ok einninn sá kappi, Fas. i. 419; létu þeir einninn syngja í kirkju, Bs. (Laur. S.)

    Íslensk-ensk orðabók > einn-ig

  • 93 MEÐ

    prep. with dat. and acc.
    I. with dat.
    1) with, along with, together with (Unnr dóttir hans fór með honum; hón hafði á skipi m. sér sex tigi karla);
    2) denoting help, assistance; leggja til m. e-m, to help one by word or deed; to give one advice; fá menn m. sér, to get followers;
    3) by means of, with (verja sik með sverðum, skjöldum);
    4) by, through, with, using (með harðfengi ok kappi); m. hlaupi, by running; m. einum bug, with one mind; m. sama hætti, in the same way;
    5) including, inclusive of (hundrað manna m. nábúum); ok þat m., at, and besides (therewith) that; þann dag ok nóttina m., and the night too;
    6) among, between (var fact um m. þeim brœðrum); þreyta e-t m. sér, to fight it out among themselves; koma m. e-m, to come among (maðr, er m. mörgum kemr);
    7) denoting inward quality, in (hann hafði alla þá hluti m. sér, er konung prýða);
    8) along (landit er viðast bygt með sjónum); esp. of direction, with an adv. denoting the direction (upp með, ofan með, fram með, inn með, út með, etc.); m. stöfnum, from stem to stern, all along the ship; biðja matar með bœjum, from house to house;
    9) adverbial usages; m. öllu, altogether, quite; m. öllu skjótt, all of a sudden; m. því at, in case that (m. því at ek falla); as, because (m. því at menn vóru hraustir, þá komast þeir yfir ána);
    10) with verbs; ganga m. barni, to go with child, mæla m., to recommend;
    II. with acc.
    1) with, with the notion of bearing, bringing, carrying (hann fór til Íslands m. konu sína ok börn); fara m. vápn, to carry a weapon; fig., fara með sök, mál, to conduct, manage a case; m. engi lögskil, in no lawful manner;
    2) with, among; úsnotr m., es m. aldir kemr, a fool when he comes among men;
    3) with an ordinal number; m. tólfta mann, with twelve men, including himself; with eleven others.
    * * *
    prep., also meðr, a form common in Stj. and in legendary writers, but not in the classical writers or in mod. speech or writing; [Ulf. meþ = σύν and μετά; A. S. and Chaucer, mid; it remains in Engl. only in ‘mid-wife,’ qs. ‘with-wife,’ cp. Icel. náveru-kona, nær-kona, yfirsetu-kona; Germ. mit; Dan. med; Gr. μετά]:—with, along with, a prep. with dat. and acc.; with dat. it has the notion of coming or going in company, with acc. of bringing or fetching; thus, hann kom með honum, he came along with, in company with him; but hann kom með hann, he brought him wilh him.
    WITH DAT.
    With, along with, together with; Þórólfr var með konungi, Eg. 29; hann var þar með Otkatli, Nj. 73; hann kvaddi hann til ferðar með sér, id.; hann stóð upp ok Kolskeggr með honum, 58; með honum var sá maðr Íslenzkr er …, 157; hann fór útan með honum, Eg. 196: Unnr dóttir hans fór með honum, Ld. 4; fara á fjall með húskörlum, Korm. 10; vera með goða, i. e. to be in his jurisdiction, Grág. i. 108; hón hafði á skipi með sér sextigi karla, i. e. with her, under her command, Landn. 109; brott með sér, Nj. 114, and in endless instances.
    II. denoting assistance, help, with; til umráða með sér, Grág. i. 5; leggja til með e-m, to help one by word or deed, Nj. 7: to give one advice, Fms. xi. 81; sjá á með e-m, to look after, help, Nj. 113; vita e-t með e-m, to be privy to, an accomplice in a thing, 136; bætti hann þat með mér, he mended it for me, Fms. vii. 158; fá menn með sér, i. e. to get followers, opp. to mót, Nj. 180.
    III. denoting instrumentality, by, with; með öxi, Fms. vi. 6; verja sik með sverðum, með skjöldum, Nj. 272; með atgeirinum, 120; skip skarat með skjöldum, Ld. 78; falda sér með motri, 202, and passim; or ellipt., the prep. being understood, an instrumental dative, höggva sverði, leggja spjóti, taka höndum, stíga fótum, and in endless similar instances.
    IV. by, through, partly denoting means, partly accompaniment, by, through, with, using; með harðfengi ok kappi, Nj. 98; með mikilli snild, með fögrum orðum, Ld. 84; með hans ráði, 58; með ráði konungs, Eg. 35; með lögum, með úlögum, Nj. 106, 234; með ráni, by violence, 5; með vegsemd, blíðu, Fms. x. 235; með íllyrðum, Nj. 128; með vitsmunum mínum, 262; með hlaupi, by running, Eg. 12; með ( through) atgöngu Gunnlaugs, Ísl. ii. 210; með váttum, Nj. 101; með einum hug, with one mind, Edda 37; með gráti, Fms. x. 261; með gleði, 220; með reiði. Nj. 108: með hættu, Ld. 46; með sannyndum. forsooth, truly, Ó. H. 175; með sönnu, forsooth, Fms. vii. 158, Ld. 76; með sama hætti, in the same way, Nj. 272; með þessum hætti, Fms. x. 220; með nokkuru móti, Ld. 164: also freq. ellipt., mæla fögrum orðum, þegja þunnu hljóði, Hm., passim.
    V. including, inclusively; hundrað manna með nábúum Njáls, Nj. 208; ok eru þá tólf menn, ór fjórðungi hverjum með þeim, including themselves, Grág. i. 72: sjau vetr ok tuttugu með þeim enum fyrsta, including the first, Fms. x. 410; fimmtán menn með þeim fimm, er …, Nj. 266; þar var vinátta mikil með frændsemi, friendship as well as kin, Ísl. ii. 209; nótt með degi, both night and day, N. G. L. i, passim:—ok þat með ( therewith), at …, Nj. 5; þá, veit ek mesta orrostu-menn, ok þat með, at þeir hafa vápn svá góð, at …, 44; þann dag, ok nóttina með, and the night too, Barl. 207; sagði hann þetta meðr, he said this too, added this, Stj. 130.
    VI. with, among, between, amidst; með þeim bræðrum, Fms. vii. 240; samðisk með þeim feðgum, Ísl. ii. 210; dró seint saman með þeim, Fb. ii. 259; þar varð íllla með þeim, Nj. 39; var fátt um með þeim bræðrum nokkura hríð, 2; þar skilr með þeim, there they parted, Grett. 75 new Ed.; þat var siðr með kaupmönnum, Eg. 265; með mönnum, among men, Ls. 46; eigi er þó kosta-munr með ykkr Njáli, Nj. 52; með þeim Ingjaldi, Ld. 44; skipta, deila með e-m, to share among, Eg. 311; deila víg með verum, Ls. 22, Hbl. 25; þeir skiptu ríki með sér, Fms. i. 108; þreyta e-t með sér, to fight it out among themselves, Nj. 31; ef engi væri túlkr með kaupmönnum, Ld. 76; var deila mikil með sonum hans, Eg. 367; var með þeim en kærsta vinátta, 2:—fara ( to travel) með úkunnum þjóðum, Edda 21; sízt ek með fólkum fór, Gm. 48; koma með e-m, to come among, Vþm. 30, 39; er með horskum kemr, Hm. 19, 63; maðr er með mörgum kemr, 62; er með snotrum sitr, 5, 23; þótt hann með grömum glami, 30.
    VII. denoting inward quality, with, in; svá hefir hann nátturu mikla með sér, Nj. 44; öllum sem lifs-andi er meðr, Stj.; flesta hluti hefir hann þá með sér, er prýða máttu góðan höfðingja, Fms. x. 535; hann hafði alla þá, hluti með sér er konung prýðir, xi. 217; svá er mál með vexti, so shapen, Lv. 43; limaðr vel með höadum ok fótum, Ld. 20.
    2. skip með gyltum höfðum, Fms. x. 2; dreginn á leo með gulli, Ld. 78; hross með söðlum, a horse with the saddle on, Nj. 253; skip með reiða, Eg. 35; klæði með mörgum litum, 517; með sínum lit hverr, Fas. i. 316; vera úti með sólsetrum, i. e. to be out (of a shepherd) with sunset, Lv. 43.
    VIII. along, following, of direction, with an adverb, denoting the direction; upp með, ofan með, fram með, norðr með, út með, inn með; ofan með á, Lv. 43; upp með ánni, Nj. 253; upp með Rangá, 74; suðr með landi, Fms. i. 38, ii. 3: með endilöngu landi, ix. 33; hann gengr með reykinum, Nj. 58; með sjónum, Bs. ii. 5; með hafinu, along the sea, on the horizon, Fms. xi. 136; áin var leyst með löndum, Boll. 358; með eggju, Hkv. Hjörv. 9.
    2. með stöfnum, from stem to stern, all along the ship, Bs. i. 16 (see kveyfa); var þá hroðit með stöfnum skipit, Grett. 81; með endum, from one end to another, Fagrsk. (in a verse): fara með húsum, to go from house to house, begging, Grág. i. 192; biðja matar með bæjum, Fas. ii. 271.
    IX. adverbial usages; með öllu, altogether, quite, Ld. 4; með öllu skjótt, all of a sudden, Fms. x. 136; með því at, in case that, Ld. 44; með því at ek falla, in case I fall, Fms. vii. 274; en með því at yðr líki þetta, x. 261: as, because, in consequence of, en með því at menn vóru hraustir, þá komask þeir yfir ána, Ld. 46, passim: hér-með, herewith, farther; þar-með, therewith, id., Skíða R. 11.
    X. with verbs; ganga með barni, to go with child; ganga með e-u, to confess; taka með, to accept; mæla með, to speak for, recommend; fara með, to treat, go with; gefa með, to give a fee of alimentation; leggjask með, to lie with; eiga barn með konu, to have a child in wedlock, and so on; see the verbs.
    WITH ACC.
    With, with the notion of bearing, bringing, carrying, treating, conducting; fara með vápn, to fare, go, carrying a weapon, Fms. vii. 240; hann fór suðr aptr með miklar vingjafir, id.; þeir fóru aptr með skip þat, er, Eg. 29; með lið sitt, 11; kom með horn fullt, 213; gékk at borðinu með handlaugar, Nj. 52; ganga út með dómendr sína, Grág. i. 37; fara brott með föt sín, 300; með þessa menn, Fas. i. 333; þeir hljópu á brott með konur þeirra, lausafé ok bátinn, Landn. 35; hann fór til Íslands með konu sína ok börn, 205; ef hann leitaði vestan um haf með her sinn, Fms. i. 26; fara með her á hendr e-m, 120; mjöðdrekku er hann fór með, Eg. 240; at þeir skyldu fara með sveit sína, 74; skip þat er hann fór með, id.; ef ek mætta með þik komask, Sturl. ii. 108; farina með erfðina, Nj. 7.
    2. metaph., fara með sök, mál, etc., to conduct, manage a case, Nj. 86; fara af hljóði með þessa ráða-görð, 103; þeir fóru með þann hug, to carry that mind, intention, 99; með vátta, with witnesses; með eið, on oath, Grág. i. 20, 243 (but með váttum, Nj. 101): með hver skil, by what way of proceeding, id.: með engi lögskil, in no lawful manner, 296; þat varð með atburð, by accident, Fms. ii. 172: in regard to, ú-afskiptinn með mála-ferli, Lv. 73, (rare.)
    II. with, among; kom með fróð regin, Vþm. 26; ú-snotr maðr er með aldir kömr, Hm. 21; sízt Hákon fór með heiðin goð, went among, took up his abode amongst the heathen gods, Hkm. 26.
    III. with an ordinal number; með tólfta mann, with twelve men, including oneself, Eg. 180; með tíunda mann, Ld. 140; með fimmta mann, Ísl. ii. 266.
    IV. with verbs; tala með e-n, to speak with, Stj. 151, (Dan. tale med en); göra með e-n, to do, 143; lifa meðr brauð, to live on bread, 146; fæðask meðr mold, to live on earth, 37; eiga með e-t, to possess.
    V. denoting materials, of; altaris-klæði með pell, Vm. 153; Máríu-skript með tönn, 22; kross með silfr, D. N.; kaðall görr með hár, kirkja með stein, of stone, id.; pílárr meðr kopar, Stj. 101.
    2. til alls hagleiks með málm, Fms. xi. 427; hón samdi sik með örvar ok boga, Fas. i. 531; þeir grófu hana með fagran flúr, Skíða R. 200.

    Íslensk-ensk orðabók > MEÐ

  • 94 STUTTR

    a.
    1) short (stutt skyrta, s. kyrtill);
    2) scant (stutt hjálp);
    3) short-spoken, snappish (konungr svarar stutt ok styggt).
    * * *
    adj., compar. styttri, superl. stytztr; stuttara, Sks. 288; stuttr is no doubt assimilated qs. stuntr: [A. S. and Engl. stunted, stinted]:—prop. stunted, scant; stutta brynju, Gkv. 2. 19, Fms. vi. 66; s. kyrtill, vii. 63, Valla L. 208; ætla styttri skyrtu þína enn kyrtil, Sks. 287; hár styttra en eyrna-blöð, Sks. 66 new Ed.; s. toppr, id.; stutt skapt, Sturl. i. 64; þrjá tigi álna var yfir gjána þar sem stytzt var, Fas. ii. 405: of time, stuttar samvistir, Bs. i. 629; fyrir stuttu, a short while ago, Fas. iii. 532; stuttr máls-háttr, Bs. ii. 6; hafði hann stuttar kvaðningar, Fms. iii. 95: scant, stutt hjáip, Barl. 58; svara stutt, to answer shorily, Eg. 95, 175, Karl. 200, Stj. 578; svara stutt ok styggt, Fms. vii. 65.
    B. COMPDS: stutt-brækr (mod. stutt-buxur), f. pl. short breeks, curt hose, reaching to the knees, Sturl. ii. 221. stutt-búinn, part. clad in a short mantle, Mart. 111. stutt-feldr, m. short-cloak, a nickname, Fms. vii. 75. stutt-klæddr, part. = stuttbúinn, Sturl. ii. 281. stutt-leikar, m. pl. abruptness; þau höfðu skilit í stuttleikum um kveldit, parted abruptly, Eb. 46. stutt-leitr, adj. short-faced, Þjal. stutt-liga, adv. shortly, abruptly; mæla stuttliga til e-s, Korm. 229; skilja s., Band. 13 new Ed.; fór s. með þeim bræðrum, Sturl. ii. 98. stutt-ligr, adj. brief, abrupt, Mkv. 11. stutt-mæltr, part. short-spoken; s. ok fátalaðr, Hkr. ii. 275; hón var s. ( harsh) við sveininn, Fms. ix. 242. stutt-nefja, u, f. ‘short-beak,’ prob. the little auk, Eggert Itin. 355. stutt-orðr, adj. short-worded, Fms. vi. 250.

    Íslensk-ensk orðabók > STUTTR

  • 95 VERR

    I)
    (-s, -ar), m.
    1) sing. husband (vildi hón ver sínum vinna ofrhefndir);
    2) pl., verar, men (þú ert æ vísastr vera).
    adv. compar. worse; vánu v., worse than expected.
    * * *
    1.
    m. [Ulf. wair = ἀνήρ; A. S., Hel., and O. H. G. wer = a man; Lat. vir; the derivation from verja suggested in Edda 107 is fanciful]:—a man:
    1. sing. a husband; Sifjar verr = Thor, Hým. 3, 15, Þkv. 24, Grett. (in a verse); þótt varðir fái sér vers, Ls. 33; þar sitr Sigyn um sínum ver (dat.), Vsp. 39; vildi hón ver sínum vinna ofr-hefndir, Am. 72; hvern myndir þú kjósa þér at ver? Kormak; sof hjá ver þínum, id.; vön vers, Skv. 3. 9; leiða annarrar ver, 40; ganga með veri, to marry, Gkv. 2. 27; vörðr né verr, [ nor] ward nor husband, 3. 3; verr spákonu, the husband of a wise woman, Kormak; lirla veri sínum, to sing lullaby for her husband, Fms. vi. 251 (in a verse); vör ok gröm at veri, jealousy for her husband, Ls. 54; frum-ver, one’s wedded husband, Skv. 3. 59: in prose used in law phrases or sayings, svá er mörg við ver sinn vær at varla sér hón af honum nær, Skálda (Thórodd); til er hón kemr í vers hvílu, Grág. ii. 183; verr hennar, 89.
    2. in plur. verar, men; þar er vágu verar, Ls. 46; firðar ok fírar ok verar heita landvarnar-menn, Edda 107; sleit vargr vera, Vsp.; vápn-dauða vera, Gm. 8, Sdm. 33; þú ert æ vísastr vera, Vþm. 55; vera týr, the lord of men, i. e. Odin, Gm. 3; verr peim vera enginn, none of men can ward them off, Gsp.; megut þeim varða verar, id.
    3. in compds; ver-bróðir, ver-faðir, ver-fang, ver-gjarn, ver-lauss, ver-liðar, ver-öld, ver-sæll, ver-úlfr, ver-þjóð, qq. v., of which only veröld is a prose word, all the rest being poetical and obsolete.
    4. plur. verjar; skip-verjar, shipmen; suffixed to pr. names of people, mostly of counties or small tribes, Man-verjar, the Manx-men, Fms. vii. (in a verse); Hvin-verjar, Odda-verjar, Gaul-verjar, Dal-verjar, Skarð-verjar, Sturl., Landn.; Vík-verjar, the men of the county Wík in Norway: Róm-verjar, the Romans: in mod. usage, Spán-verjar, the Spanish; Þjóð-verjar, the Germans: this was a freq. usage in old Teut. names, in Lat. rendered by -varii; it remains in the Engl. Cant-er-bury (A. S. Cant-wara) = the burgh of the men of Kent.
    II. in the inflex. - eri or - ari, see Gramm. p. xxxii, col. i.
    III. in pr. names, Ver-mundr, Rand-verr.
    2.
    compar. worse, and verst, superl. worst, answering to ílla; [Ulf. wairs; A. S. wyrs: Engl. worse; Scot. waur; Swed. värr]: líka verst við e-n, Landn. 287; þykki mér þat verst, Eb. 170; hann var einna verst til Gunnars, Nj. 38; þeir hafa verr ( behave worse) er trygðum slitu, Mkv.; verr en ílla, worse than bad, i. e. exceedingly bad, Sturl. iii. 31; vánu verr, worse than expected, see ván.

    Íslensk-ensk orðabók > VERR

  • 96 falsk

    подде́льный, фальши́вый
    * * *
    assumed, bogus, counterfeit, fake, fallacious, false, phon(e)y, sharp, two-faced, untrue
    * * *
    I. (et) forgery.
    II. adj false ( fx alarm, impression, information, name; diamonds, key; modesty, pride),
    ( forfalsket også) fake ( fx antiques, diamonds, money),
    ( forstilt) sham ( fx piety),
    (mere neds, fup-) bogus ( fx alibi, millionaire);
    ( efterlavet) forged ( fx banknotes, cheque, passport, signature; bill
    ( især om penge) counterfeit ( fx coin, banknote, money, gem);
    ( om person: upålidelig) false ( fx friend), deceitful ( fx she was a deceitful little flirt);
    (mus.) false ( fx note tone);
    [ være falsk mod en] play somebody false;
    (se også beskedenhed, ed, flag, forklaring).
    III. adv falsely;
    ( i musik) play out of tune;
    ( i kortspil) cheat (at cards);
    [ sværge falsk] commit perjury;
    [ synge falsk] sing out of tune.

    Danish-English dictionary > falsk

  • 97 au-virðliga

    Norse afvirð-, and mod. Icel. auðvirðil-, adv. despicably, Sturl. iii. 220, Fs. 71.

    Íslensk-ensk orðabók > au-virðliga

  • 98 FASTR

    a.
    1) fast, firm, sticking fast to the spot; hrútr f. (held fast, entangled) á meðal viða; f. á velli, standing fast (in battle); standa f. fyrir, to stand fast (firm);
    2) close, close-fisted; f. ok fégjarn, close and covetous; f. af e-u, sparing of (f. af drykk);
    3) of a meeting: þá er sóknarþing er fast, during the session;
    4) firm, faithful (fast heit, loforð, föst trú); fullr ok f., definitive, permanent (þessi grið skulu vera full ok föst);
    5) strong, hard (f. bardagi); fast atkvæði, hard syllable (ending in a double consonant);
    6) til fasta, fast, firmly; ráða, mæla, heita til fasta, to make a firm agreement.
    * * *
    1.
    adj. [wanting in Ulf., who renders βέβαιος etc. by tulgus; but common to all other Teut. idioms; A. S. fæst; Engl. fast; O. H. G. fasti; Germ. fest; Swed.-Dan. fast]:—fast, firm, esp. with the notion of sticking fast to the spot; hrútr f. (held fast, entangled) á meðal viða, 655 vii. 2; fastr á velli, standing fast, e. g. in a battle, Fms. xi. 246; vera, standa f. fyrir, to stand fast, Þorst. St. 53; f. á fótum, of a bondsman whose feet are bound fast to the soil, Grág. ii. 192, Nj. 27: grið-fastr, home-bound, of a servant: the phrase, e-t er fast fyrir, a thing is hard to win, difficult, Lv. 94, Fms. xi. 32, Ld. 154.
    β. fast, close; f. í verkum, hard at work, Grág. i. 135 (Ed. 1853); þeir menn allir er í dómi sitja eðr í gögnum eru fastir, engaged, 488; fastr ok fégjarn, close and covetous, Fms. x. 420; f. af drykk, Sturl. iii. 125.
    γ. of a meeting; þá er sóknar-þing er fast, i. e. during the session, Grág. i. 422: sam-fastr, fast together, continuous, 156; á-fastr, q. v.
    δ. firm; metaph., fast heit, loforð, etc., a fast, faithful promise, word, Eg. 29; föst trú, fast faith, cp. stað-f., steadfast; geð-f., trú-f., vin-f., etc.
    ε. bound to pay; at aurum eigi meirum en hann var fastr, to the amount of his debt, N. G. L. i. 36.
    ζ. gramm., fast atkvæði, a hard syllable ending in a double consonant, Skálda 171.
    2. neut. in various phrases; sitja fast, to sit fast, Sks. 372; standa fast, to stand fast, Edda 33; halda f., to hold fast, Fms. i. 159; binda fast, to bind fast, Ísl. ii. 103, Fas. i. 530; liggja fast, to be fast set, steadfast, of the eyes, Sturl. ii. 189; drekka fast, to drink hard, Fms. ii. 259; sofa fast, to be fast asleep, i. 9; þegja fast, to be dumb, not say a word, 655 xxxi A. 4; leita fast eptir, to urge, press hard, Ld. 322; fylgja fast, to follow fast, Dropl. 26, Fas. ii. 505; eldask fast, to age fast, Eb. 150; ryðjask um fast, to make a hard onslaught, Nj. 9; leggja fast at, to close with one in a sea-fight, Fms. ii. 312, hence fastr bardagi, a close engagement, Róm. 272; telja fast á e-n, to give one a severe lesson, Fms. ii. 119.
    β. as adv., hyrndr fast, very much horned, Lv. 69.
    γ. the phrase, til fasta, fast, firmly; ráða, mæla, heita til f., to make a firm agreement, Bjarn. 61, Band. 20, Fms. ii. 125; cp. the mod. phrase, fyrir fullt ok fast, definitively.
    2.
    n. the prey of a bear which he drags into his lair; cp. Ivar Aasen s. v. fastra, of a bear, to drag a carcase into his lair (Norse); hence the phrase, liggja á fasti, of a wild beast devouring its prey, Landn. 235 (of a white bear). Icel. now say, liggja á pasti, and in metaph. sense pastr, vigour, energy; pastrs-lauss, weak, feeble, etc.

    Íslensk-ensk orðabók > FASTR

  • 99 FULLR

    a.
    1) full of (e-s or af e-u); f. upp úlfúðar, full of savageness; f. eitri (dat.), full of poison;
    2) full, complete, entire; full vissa, full certainty; soekja mil til fullra, laga, to the full extent of the law; halda til fulls við e-n, to stand on one’s full right against another; hafa fullara hlut, to get the better of it; at fullu, til fulls, fully, thorougly.
    * * *
    adj., compar. and superl. sometimes in old writers fullari, fullastr, in mod. fyllri, fyllztr, fullast, Fms. i. 162; fullara, Sighvat: [Ulf. fulls: A. S. and Engl. full; Germ. voll; Swed. full; Dan. fuld; cp. Lat. plēnus, Gr. πλήρης]:
    I. of bags or vessels, full, either with gen., fullr e-s, or with a prep., af e-u; fullr af silfri, full of silver, Eg. 310; fullr af fiskum, full of fishes, Landn. 51 (with v. l. fullr með fiskum less correct); fullr mjaðar, Ls. 53.
    2. metaph., eitri f., fraught with poison, Bær. 15; full of poison, Fms. ii. 139; fullr lausungar, fullr öfundar, full of looseness, full of envy, Hom. 151: fullr upp úlbúðar, full of savageness, Eg. 114; hafa fullara hlut, to have the better of, Ísl. ii. 386; fullr fjandskapr, Fms. ii. 256; full skynsemd, i. 138; fullasta gipt, Greg. 37.
    II. full, complete, entire; fullt tungl, full moon, Rb. passim.
    2. fullt goðorð, a full priesthood, that is to say, complete, lawful, Grág. Þ. Þ. passim; fullir baugar, fullr höfuðbaugr, full payment, Grág. ii. 181, 182; aura fulla, full ( good) money, i. 84; með fé fullu, ii. 69.
    3. the phrase, halda til fulls við e-n, to stand on one’s full right against one (as a rival), Ó. H. 111; halda fullara, to engage in a sharper contest, Sighvat, metaphor from a lawsuit.
    III. law phrases, fullr dómr, a full court, Grág. Þ. Þ., Nj. passim; til fullra laga, to the full extent of law, Hrafn. 18; fulln ok föstu lýritti, with full protest, Nj. 87; í fullu umboði e-s, Dipl. v. 28: lawful, þar er maðr tekr sókn eða vörn fyrir annan, ok verðr þó fullt ( lawful), þótt …, Grág. i. 141 (cp. Engl. lawful); sverja mun ek þat, ef yðr þykkir þá fullara, more lawful ( valid), Ísl. ii. 98; ef yðr þykir hitt fullara, þá vil ek bera járn, Fb. ii. 244; þat er jafnfullt, equally lawful, N. G. L. i. 34.
    IV. adv., at fullu, fully, Edda 20, Fms. i. 53; til fulls, fully, thoroughly: in law, eiga setur … til fulls, to sit duly (in parliament), Grág. i. 7; cp. fylla lög, to make laws.

    Íslensk-ensk orðabók > FULLR

  • 100 FURÐA

    I)
    (-að), v.
    2) to forebode, with dat.; illu mun f., ef, it will bode ill, if.
    f.
    1) foreboding, omen; góðs (ills) f., good (bad) omen;
    2) strange (wonderful) thing; ekki er þetra nein f., ’tis nothing strange.
    * * *
    u, f. a spectre, ominous appearance; víst man þetta f. þín vera, Ísl. ii. 351, Eb. 262; góðs furða (góð f.), a good omen, Fs. 172, Fms. viii. 91; ílls f., a bad omen, Sturl. iii. 59, Ísl. ii. 10.
    2. metaph. a strange, wonderful thing; nú er furða mikil um Egil, Eg. 345; ekki er þetta f. nein, … at þat væri nein f., ‘tis nothing strange, Ísl. ii. 337; þótti öllum mönnum er sá, mikil furða, Fms. vi. 183; orrosta svá hörð at f. var at, x. 359; mesta f., Sks. 207, Fas. i. 260, Ó. H. 115, Gísl. 71: in COMPDS furðu-, wonderfully, very; furðu-djarfr, adj. very insolent, Fms. i. 3; furðu-góðr, adj. very good, Ó. H. 115; furðu-hár, adj. exceeding high; furðu-heimskr, adj. very foolish, Eg. 218; furðu-sterkr, adj. very stark or strong, Edda; furðu-vel, adv. wonderfully well, Nj. 230: freq. in mod. usage in this sense, but obsolete in the former sense. A local name, Furðu-strandir, f. pl. Wonder-shore, the ancient name of Labrador. A. A. furðu-verk, n. pl. wonderful works, miracles.

    Íslensk-ensk orðabók > FURÐA

См. также в других словарях:

  • si — 1. si [ si ] conj. et n. m. inv. • 842; lat. si REM. Si devient s devant il, ils. I ♦ SI, hypothétique. Introduit soit une condition (à laquelle correspond une conséquence dans la principale), soit une simple supposition ou éventualité. ⇒ 1. cas… …   Encyclopédie Universelle

  • SI — 1. si [ si ] conj. et n. m. inv. • 842; lat. si REM. Si devient s devant il, ils. I ♦ SI, hypothétique. Introduit soit une condition (à laquelle correspond une conséquence dans la principale), soit une simple supposition ou éventualité. ⇒ 1. cas… …   Encyclopédie Universelle

  • haut — haut, haute [ o, ot ] adj., n. m. et adv. • halt fin XIe; lat. altus, h dû à une infl. germ.; cf. angl. high, all. hoch I ♦ Adj. (définissant soit une dimension dans le sens vertical, soit une position sur la verticale) A ♦ (Dimension) …   Encyclopédie Universelle

  • bon — 1. bon, bonne [ bɔ̃, bɔn ] adj. et adv. • buon Xe; lat. bonus. REM. Le compar. de bon est meilleur; plus... bon peut s employer lorsque les deux mots ne se suivent pas : Plus ou moins bon. Plus il est bon, plus on se moque de lui. En épithète,… …   Encyclopédie Universelle

  • gros — gros, grosse [ gro, gros ] adj., adv. et n. • 1080; lat. imp. grossus I ♦ Adj. 1 ♦ (Choses) Qui, dans son genre, dépasse la mesure ordinaire, moyenne. Une grosse pierre. Gros nuage, grosse vague. Grosse goutte. ⇒ large. Gros paquet, grosse valise …   Encyclopédie Universelle

  • accommoder — [ akɔmɔde ] v. <conjug. : 1> • 1336 « arranger, ajuster »; de 1. a et 1. commode I ♦ V. tr. Vx 1 ♦ ACCOMMODER (qqch.) À (qqch.). ⇒ adapter. 2 ♦ Vx ACCOMMODER AVEC : faire s accorder, concorder. ⇒ allier, concilier. « Ils accommodent la… …   Encyclopédie Universelle

  • autant — [ otɑ̃ ] adv. • altant 1190; du lat. alterum « autre » et tantum « tant » 1 ♦ AUTANT QUE. Marque une relation d égalité entre deux termes de comparaison (verbes). « Je lis la Bible autant que l Alcoran » (Boileau). ⇒ aussi (bien).En même quantité …   Encyclopédie Universelle

  • froid — 1. froid, froide [ frwa, frwad ] adj. • XIIIe; freit 1080; lat. frigidus, avec i bref dans fri en lat. populaire I ♦ 1 ♦ Qui est à une température sensiblement plus basse que celle du corps humain. Un peu froid. ⇒ 1. frais, frisquet. Très froid.… …   Encyclopédie Universelle

  • avec — [ avɛk ] prép. et adv. • 1284; avoc, avuec fin XIe; lat. pop. apud hoc, de apud « auprès de » et hoc « cela » I ♦ 1 ♦ (Marque le rapport : présence physique simultanée; accord moral, entre une personne et qqn ou qqch.) …   Encyclopédie Universelle

  • rouge — [ ruʒ ] adj. et n. • roge 1140; lat. rubeus « rougeâtre » I ♦ Adj. 1 ♦ Qui est de la couleur du sang, du coquelicot, du rubis, etc. (cf. ci dessous II, le rouge). Couleur rouge en héraldique. ⇒ gueules. Une rose rouge. Chou rouge. Fruits rouges.… …   Encyclopédie Universelle

  • français — français, aise [ frɑ̃sɛ, ɛz ] adj. et n. • 1080; de France, bas lat. Francia, proprt « pays des Francs » 1 ♦ Qui appartient, est relatif à la France et à ses habitants. Avoir la nationalité française. « Il n y a pas de race française, mais il y a …   Encyclopédie Universelle

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»