Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

hastilia+v

  • 1 hastīle

        hastīle is, n    [hasta], a spear-shaft, javelin-shaft: ferrum ex hastili, N.: hastili nixus: telum hastili abiegno, L.— A spear, javelin: Bina manu crispans hastilia, V.: Torquere hastilia lenta, O.: curvatum, Iu.— A piece of wood like a shaft, branch, pole, prop: densa, V.: rasae hastilia virgae, V.
    * * *
    spear shaft; spear; cane

    Latin-English dictionary > hastīle

  • 2 crispo

    crispo, no perf., ātum, 1, v. a. and n. [id.].
    I.
    Act., to curl, crisp, crimp ( poet. or in post-Aug. prose).
    A.
    Prop.:

    capillum,

    Plin. 29, 4, 26, § 82: feminae cincinnos, Maec. ap. Sen. Ep. 114, 5.—
    B.
    Transf.
    1.
    To make variegated, rough, uneven; to cover or plant with something, to strew over:

    tellurem apio viridi,

    to border, Col. 10, 166:

    mixtum aurum cono,

    Stat. Th. 8, 568:

    alma novo crispans pelagus Tithonia Phoebo,

    Val. Fl. 1, 311; cf. Zumpt ad Rutil. 2, 13:

    quādam rugatione crispari corpora,

    Cael. Aur. Tard. 2, 1, 17.—
    2.
    To put into a tremulous motion, to swing, brandish, wave (cf.:

    vibro, quasso): bina manu lato crispans hastilia ferro,

    Verg. A. 1, 313; 12, 165 (cf.: duo doure tinassôn, Il. 12, 298):

    non illis solitum crispare hastilia campo,

    Sil. 8, 374:

    tergeminos jactus,

    App. M. 11, p. 258, 35:

    buxum,

    Claud. Rapt. Pros. 2, 110:

    clunes,

    Arn. 7, p. 239; cf. crispitudo.— Trop.:

    cachinnum,

    Sedul. 1, 316.—
    II.
    Neutr., only in part. pres. crispans.
    A.
    Curled, uneven, wrinkled:

    buxus,

    Plin. 16, 16, 28, § 70:

    nasus,

    Pers. 3, 87.—
    B.
    Trembling:

    cum vibrat crispante aedificiorum crepitu (of an earthquake),

    Plin. 2, 82, 84, § 198.

    Lewis & Short latin dictionary > crispo

  • 3 corrigo

    cor-rigo, rēxī, rēctum, ere [ rego ]
    1) выпрямлять (detorta hastilia Sen; digitum PM)
    c. curva погов. Sen, PJвыпрямлять (всё) кривое (т. е. задаваться неосуществимыми целями)
    2) направлять, давать надлежащее направление (c. cursum classis L)
    3) исправлять (orationem, epistulam, errorem C; filium Q); улучшать (mores C, Q)

    Латинско-русский словарь > corrigo

  • 4 crispo

    crīspo, āvī, ātum, āre [ crispus ]
    1) закручивать, кудрявить, курчавить, завивать (capillum PM; cincinnos Sen; comas calamistro Hier)
    2) подёргивать зыбью, волновать ( pelagus VF)
    3) приводить в колебательное движение, махать ( hastilia V)

    Латинско-русский словарь > crispo

  • 5 cuspido

    (āvī), ātum, āre [ cuspis ]
    заострять, делать остроконечным ( hastilia PM)

    Латинско-русский словарь > cuspido

  • 6 denseo

    dēnseo, —, ētum, ēre
    1) сгущать, уплотнять ( tenebrae densentur V); заволакивать тучами ( caelum densetur O); скучивать, смыкать ( agmina densentur campis V)
    2) нагромождать, т. е. непрерывно метать ( hastilia V); часто наносить ( ictus T)
    mixta senum ac juvenum densentur funĕra H — непрерывно хоронят одного за другим то стариков, то юношей

    Латинско-русский словарь > denseo

  • 7 spico

    Латинско-русский словарь > spico

  • 8 amentum

    āmentum (in den ältesten Hdschrn. ammentum, sonst auch agmentum, admentum geschr., vgl. Löwe Prodr. p. 367), ī, n. (viell. aus * apsmentum v. apio), Treibmittel, I) der in Gestalt einer Schleife (dah. Sil. 1, 318 poet. nodus gen.) am Schafte des Wurfspießes befestigte Riemen, um dem Wurfgeschoß mittels des durch die Schleife gesteckten Zeigefingers im letzten Augenblick des Abwurfs eine rotierende Bewegung in seiner Längenachse zu geben, wodurch größere Wurfweite u. Treffsicherheit erreicht wurde (s. Serv. Verg. Aen. 9, 665. Paul. ex Fest. 12, 1), die Riemenschleife, der Wurfriemen (griech. ἀγκύλη), tragula cum epistula ad amentum deligata, Caes. b.G. 5, 48, 5: iaculorum amenta, Liv. 37, 41, 4: iaculum cum ammento, Plin. 7, 201: amento contorta hastilia, Sil. 9, 509: hostilium machinarum amenta (agmenta) et nervi, Oros. 6, 11, 3: digitos amentis od. amento inserere, Ov. met. 7, 787 u. 12, 321: amenta torquent, poet. = schleudern Geschosse vermittelst des Riemens, Verg. Aen. 9, 665: im Bilde, quare mihi compositione velut amentis quibusdam nervisve intendi et concitari sententiae videntur, Quint. 9, 4, 9. Vgl. übh. Köchly Würzb. Philol.-Vers. s. 226 ff. – II) der über den Fuß gezogene Riemen zur Befestigung der solea an den Fuß, der Schuhriemen (vgl. Paul. ex Fest. 12, 1), soleae sine ammento, Plin. 34, 31. – III) = examen, das Zünglein an der Wage, Isid. 16, 25, 5.

    lateinisch-deutsches > amentum

  • 9 colurnus

    colurnus, a, um (st. corulnus v. corulus, s. Prisc. 2, 62 u. Schol. Bern. Verg. georg. 2, 396; falsch von cornu, Placid. Gloss. V, 14, 37), haseln, aus Haselholz, veru, Verg. georg. 2, 396: hastilia, Paul. ex Fest. 37, 7.

    lateinisch-deutsches > colurnus

  • 10 corrigo

    cor-rigo, rēxī, rēctum, ere (con u. rego), zurecht od. gerade richten, gerade machen, in gerade Richtung od. in das richtige Geleise bringen, I) im allg.: alci digitum corrigere non posse, Plin.: c. pedamenta declinata, Col.: detorta hastilia, Sen.: pampinos teneros, uti recte spectent, Cato: lectum triclinii, quem imparem posuerunt, Varro: aciem nostram a Volscis inclinatam, Val. Max.: inde aegre cursum, in die richtige Bahn einlenken (v. Schiffer), Liv.: torsere se fluminum aut correxere flexus, Plin. – Sprichw., c. curva, alle Berge eben zu machen wissen, Sen. apoc. 8, 3. Plin. ep. 5, 21, 6.

    II) insbes., verbessernd zurechtrichten, gerade richten, zurechtbringen, A) eig., den Körper, Körperteile: corpus informe gibbo, August. fr.: puerorum depravata crura, Varro LL.: malas labentes, Suet.: cutem in facie, Plin.: cerae correctae, wieder geglättet, Ov. – u. prägn., alqm, jmd. (d.i. jmds. Glieder) gerade bringen, Varro LL. 9, 10.

    B) übtr.: 1) übh. mit Fehlern behaftetes, Fehlerhaftes berichtigen, in Ordnung bringen, verbessern, abändern (Ggstz. depravare, corrumpere), a) übh.: quae (Bauwerke) videntur emendanda corrigere, Plin. ep.: c. phialam bene, Petron.: fastos, Suet.: legem, Cic. fr.: appellatione collegae reddita ab se iura, Liv.: alcis sententiam, Cic.: dicta factaque alcis, Suet.: gestum histrionis (Ggstz. laudare), Suet.: sua vota, bessere Wünsche tun, Ov.: secunda regere, adversa corrigere, Apul. – in moral. Beziehung, emendare vitia corrigereque mores, Quint.: vel corrumpere mores civitatis vel corrigere, Cic.: c. disciplinam castrorum, Suet.: c. suam consuetudinem, si mala est, Varro LL.: soles emendari cupere, quae iam corrigere difficile est, Plin. ep. – prägn., c. alqm, jmd. auf den richtigen Weg führen, zur Ordnung weisen od. bringen, zurechtweisen, bes. in moral. Beziehung, bessern, malevolum, anxium, timidum, Cic.: alci gnatum, Ter.: alqm (corruptum) ad frugem, Plaut.: eam partem exercitus (Ggstz. corrumpere), Liv.: mavult pater (filium) corrigere quam abdicare, Quint. – im Passiv, obiurgatione corrigi, Quint.: corrigi et emendari castigatione hāc, Liv.: re ipsā corrigi, Sall.: pueri facillime corriguntur in discendo, cum vitia imitantur emendandi causā magistri, Cic. – u. c. se, sich bessern, bes. in moral. Beziehung, si populus perperam est consuetus (in bezug auf den Sprachgebrauch), corrigere se ipsum (debet), Varro LL.: non modo superiores, sed etiam se ipse correxerat (in bezug auf den Numerus der Rede), Cic.: moral., tu ut umquam te corrigas? Cic.: lapsus aetatis tirocinio postea se correxit, Ps. Cic. in Sall.: iam te ipse monuisti, iam correxisti? Sen. – b) Geschriebenes od. Gesprochenes seinem Inhalte nach berichtigen, verbessern, abändern, eas epistulas ego oportet perspiciam, corrigam; tum denique edentur, Cic.: laudationem Porciae tibi correctam misi, Cic.: c. fabulas Aeschyli, Quint. – prägn., c. alqm, jmd., der falsch spricht, zurechtweisen, verbessern, quod a Graecis summis doctoribus, nisi Graece dicerem, neque corrigi possem neque doceri, Cic.: quod discipuli, si quid erraverint, statim corrigentur, Quint. – u. se c., v. Redner, der die Figur correctio (s. dort no. a) gebraucht, cum corrigimus nosmet ipsos quasi reprehendentes, Cic. or. 135.

    2) Gebrechen, Fehler usw. berichtigen, verbessern, beseitigen, heben, ausgleichen, wieder einbringen, wieder gut machen, a) übh.: maciem corporis, Plin.: delicta, Sall.: errorem, Suet.: flagitium, Liv.: acceptam in Illyrico ignominiam, Liv.: alcis peccatum, Ps. Quint. decl. u. Ov. (u. so quod peccatum a nobis ortum est corrigo, Ter.): vitium, Quint.: legis vitium, Cic.: corrigeres haec (diese Gewalttätigkeit) postea, Cic.: cursu tarditatem tum equis tum quadrigis poëticis, Cic.: moram celeri cursu, Ov.: veterem patris offensam novis meritis, Iustin.: errorem paenitendo, Cic. fr.: si quid est peccatum a nobis, profer; aut ea refellendo aut purgando vobis corrigemus, Ter. – b) Schreibfehler, grammatische u. stilistische Fehler berichtigen, verbessern, Castricianum mendum, Cic.: mendum liturā, Cic. – quia (soloecismus) unius emendatione verbi corrigi possit, Quint.: hoc continuo correximus, Cic.: corrigetur palam, si quid in declamando discipulus erraverit, Quint.

    lateinisch-deutsches > corrigo

  • 11 crispo

    crīspo, āvī, ātum, āre (crispus), kräuseln, kraus machen, kraus-, wellenförmig erscheinen lassen, I) in der Lage: a) das Haar: capillum, Plin. 29, 82: feminae cincinnos, Maecen. in Sen. ep. 114, 5: calamistro comas, Hieron. ep. 52, 5: crispatus capillus, Apul. apol. 63. – b) andere Ggstde.: pelagus, Val. Flacc.: tellurem apio viridi, Col. poët.: quādam rugatione crispari corpora, Cael. Aur. chron. 2, 1, 17. – II) in der Bewegung, in zitternde Bewegung setzen, a) im allg.: clunes, Arnob. 7, 33. – b) insbes.: α) schwingend bewegen, schwingen, bina hastilia manu, Verg. Aen. 1, 313 u. 12, 165: tela, Amm. 14, 2, 7: missilia, Amm. 20, 4, 21: tergeminos iactus, vom Arm, Apul. met. 11, 4. – β) ruckweise ausstoßen, cachinnum, Sedul. carm. 1, 316. – / PAdi. crispāns, antis, s. bes.

    lateinisch-deutsches > crispo

  • 12 denseo

    dēnseo, ētum, ēre (densus) = denso, dicht machen, verdichten, im Passiv, sich verdichten, I) im allg.: alta caeli templa, Lucr.: cantato densetur carmine caelum, Ov.: obtentā nocte densentur tenebrae, Verg.: mulierum corpus quasi naturali frigore densetum, Macr. – II) insbes.: 1) dicht-, gedrängt stellen, im Passiv, sich dicht stellen, frontem (die Front), Sall. fr.: sociata examina, Sil.: clipeata totis agmina densentur campis, Verg.: densetā scutorum compage semet scientissime praestruebant, durch eine dichte Wand von Sch., Amm. – 2) dicht nacheinander folgen lassen, im Passiv, dicht nacheinander folgen, sich drängen, hastilia, Verg.: ictus, Tac.: mixta senum ac iuvenum densentur funera, häufen sich dicht auf, Hor. – / Über die Verbalform denseo vgl. Wagner Verg. georg. 1, 248 n. cr. Bentley Hor. carm. 1, 28, 19. Voß de arte gramm. 5, 35 u. dazu Förtsch S. 870. – Perf. densi ohne Beleg bei Charis. 262, 4. – Parag. Infin. denserier, Lucr. 1, 395 u. 647.

    lateinisch-deutsches > denseo

  • 13 densus

    dēnsus, a, um, Adi. m. Compar. u. Superl. (zu griech. δασύς), v. der Anhäufung der einzelnen Teile eines Ganzen, dicht (Ggstz. rarus, dagegen crassus, »dick«, Ggstz. tenuis, liquidus, u. spissus, fest zusammengedrängt, »kompakt« mit vorherrschendem Begriff des Undurchdringlichen), I) im allg.: silva, Cic.: plagae, Netze mit dichten (engen) Maschen, dichte, Hor.: cibus, Cels.: terra (Ggstz. rara), Cic.: litus, fanddicht, Ov.: aequor, gefroren, Lucr.: aër, Hor.: caelum, Cels.: densiores silvae, Caes.: saepes densissimae, Caes.: imber densissimus, Verg. – neutr. plur. subst., per silvarum densa, Amm. 24, 4, 8. – poet. m. Abl., mit etw. dicht besetzt, von etw. erfüllt, voll, caput densum caesarie, Ov.: trames densus caligine opacā, Ov. – II) prägn., von den Teilen selbst, die nahe aneinander liegen, dicht, in dichter Reihe, gedrängt, gehäuft, 1) eig.: a) v. Lebl.: foramina, Ov.: frutices, Ov.: aristae, Verg.: dens (pectinis), Tibull.: arma, hastilia, Verg. – b) v. leb. Wesen: hostes, Teucri, Verg.: agmen densum, densissimum, Suet.: apes, Verg.: m. Abl., acies densa armis virisque, Tac. – 2) übtr., a) der Zeit od. Zahl nach dicht aufeinanderfolgend, dicht, häufig, ununterbrochen, ictus, Verg. u. Amm.: amores, Verg.: increpuit densis alis, Verg.: furtorum densior fama, Lampr.: densior hinc suboles, Verg. – b) als rhet. t. t., gedrängt, aspera ac densa vox, Quint. – v. Pers., densus et brevis Thucydides, Quint.: densior ille, hic copiosior, Quint.: m. Abl., Euripides sententiis densus, Quint. – c) prägn., anhaltend = stark, heftig, densa frigoris asperitas, Ov. fast. 4, 87.

    lateinisch-deutsches > densus

  • 14 detorqueo

    dē-torqueo, torsī, tortum, ēre, I) tr. hinwegdrehen, -w enden, abwenden, A) im allg.: a) eig.: ponticulum, Cic.: nusquam lumen ab illa, Ov. – mit Angabe des Zieles, wohin drehen, wenden, (orbis partem) a latere in dextram partem, Cic.: proram ad undas, Verg. – b) übtr.: voluptates animos a virtute detorquent, Cic.: quae (sc. voluntas testium) nullo negotio flecti ac detorqueri potest, Cic.: de Marso detorsum (= detortum) nomen, abgeleiteter, Cato fr.: u. so verba parce detorta, nicht allzu frei abgeleitete, Hor. – mit Angabe des Ziels, vividum animum in alia, eine schiefe Richtung geben (nach einer andern Seite), Tac.: si te alio pravum detorseris, dich anderswohin kehrst, wo du auch auf verkehrtem Wege bist, Hor. – B) insbes., verdrehen, verkrüppeln, a) eig.: corporis partes detortae, Cic.: Vatinius detorto corpore, Tac.: detorta hastilia, krumme Pfähle, Sen. de ira 1, 6, 1. – b) übtr.: calumniando omnia detorquendoque suspecta et invisa efficere, Liv.: recte facta, Plin. ep.: verbum aliquod in peius, Sen.: sermonem in obscenum intellectum, in eine obszöne Bedeutung, Quint.: illud ad vestrum sensum (zugunsten euerer Ansicht), Augustin.: verba prave detorta, verdrehte Äußerungen, Tac. – II) intr. sich wohin (ab)wenden, in laevam (Ggstz. declinare ad dextram), Plin. 28, 93. – / Partiz. Perf. detorsus, Cato origg. 2. fr. 18 (2. fr. 35) bei Prisc. 9, 51.

    lateinisch-deutsches > detorqueo

  • 15 hastile

    hastīle, is, n. (hasta), der Schaft, I) im allg. der Schaft, die Stange, der Pfahl, candelabri, Vulg. exod. 25, 31: arcus, Amm. 22, 8, 37: detorta hastilia, krumme Pfähle, Sen. de ira 1, 6, 1. – als Stütze der jungen Reben, Verg. georg. 2, 358. Col. 4, 12, 1. Plin. 17, 212: u. anderer Pflanzen, Hieron. in Augustin. epist. 75, 22. – als Treibstock, Calp. ecl. 3, 21. – II) insbes., der Schaft des Wurfspießes, A) eig.: bipalme spiculum hastili semicubitali infixum, Liv.: missile telum hastili abiegno, Liv.: ferrum, quod ex hastili in corpore remanserat, Nep.: hastili nixus, Cic. – poet. übtr., densis hastilibus horrida myrtus, v. den Zweigen, Verg. Aen. 3, 23 (vgl. Verg. georg. 2, 447. Gratt. cyn. 127 sqq.). – B) (poet.) meton., der ganze Wurfspieß, Speer, Verg. u.a.

    lateinisch-deutsches > hastile

  • 16 spico

    spīco (āvī), ātum, āre (spica), I) spitz machen, mit einer Spitze versehen, hastilia, Gratt. cyn. 118. – Partiz. spīcātus, a, um, zugespitzt, spitz, mit einer Spitze versehen, Gratt. u. Min. Fel. – II) mit einer Ähre versehen: dah. spīcārī, Ähren bekommen, grana spicantur, Plin.: herbae spicatae, Ähren oder ährenartige Büschel tragend, Plin.: u. so nardum spicatum, Vulg. (vgl. nardus): testacea spicata, das ährenförmige Pflaster aus Brandsteinen, wenn die Steine auf die hohe Kante so gegeneinander gelegt werden, daß sie immer ein Dreieck bilden, fast wie die Körner in der Ähre, Vitr. u. Plin.

    lateinisch-deutsches > spico

  • 17 crispans

    crispans, antis part. prés. de crispo. [st2]1 [-] qui plisse, qui ride. [st2]2 [-] qui brandit, qui lance. [st2]3 [-] ridé, plissé, bouclé, frisé.
    * * *
    crispans, antis part. prés. de crispo. [st2]1 [-] qui plisse, qui ride. [st2]2 [-] qui brandit, qui lance. [st2]3 [-] ridé, plissé, bouclé, frisé.
    * * *
        Crispans, crispantis, Particip. vt Crispans buxum. Plin. Madré.
    \
        Bina manu lato crispans hastilia ferro. Virgil. Portant en sa main et branslant deux dards, ou javelines.
    \
        Crepitus crispans. Plin. Un bruit et son qui ne s'entretient et ne continue point longuement d'une teneur, ains se fait par coups drus et soubdains, par tic tac, cric crac: ou un son tremblant.

    Dictionarium latinogallicum > crispans

  • 18 hastile

    hastile, is, n. [st2]1 [-] hampe (de lance, de javeline). [st2]2 [-] javelot. [st2]3 [-] branche, bâton, pieu, baguette, piquet, échalas, tuteur (pour la vigne).
    * * *
    hastile, is, n. [st2]1 [-] hampe (de lance, de javeline). [st2]2 [-] javelot. [st2]3 [-] branche, bâton, pieu, baguette, piquet, échalas, tuteur (pour la vigne).
    * * *
        Hastile, hastilis, neut. gen. pen. prod. Liu. La hante ou fust d'une javeline, ou d'autre baston.
    \
        Praefixa hastilia ferro. Virgil. Ferrez par le bout.

    Dictionarium latinogallicum > hastile

  • 19 praefixus

    praefixus, a, um part. passé de praefigo.
    * * *
    praefixus, a, um part. passé de praefigo.
    * * *
        Veru praefixa latus. Tibull. Percee au costé d'une broche.
    \
        Hastilia praefixa ferro. Virgil. Ferrez par le bout.
    \
        Praefixa ferro iacula. Liu. Ferrez par le bout.

    Dictionarium latinogallicum > praefixus

  • 20 amentum

    āmentum (in den ältesten Hdschrn. ammentum, sonst auch agmentum, admentum geschr., vgl. Löwe Prodr. p. 367), ī, n. (viell. aus * apsmentum v. apio), Treibmittel, I) der in Gestalt einer Schleife (dah. Sil. 1, 318 poet. nodus gen.) am Schafte des Wurfspießes befestigte Riemen, um dem Wurfgeschoß mittels des durch die Schleife gesteckten Zeigefingers im letzten Augenblick des Abwurfs eine rotierende Bewegung in seiner Längenachse zu geben, wodurch größere Wurfweite u. Treffsicherheit erreicht wurde (s. Serv. Verg. Aen. 9, 665. Paul. ex Fest. 12, 1), die Riemenschleife, der Wurfriemen (griech. ἀγκύλη), tragula cum epistula ad amentum deligata, Caes. b.G. 5, 48, 5: iaculorum amenta, Liv. 37, 41, 4: iaculum cum ammento, Plin. 7, 201: amento contorta hastilia, Sil. 9, 509: hostilium machinarum amenta (agmenta) et nervi, Oros. 6, 11, 3: digitos amentis od. amento inserere, Ov. met. 7, 787 u. 12, 321: amenta torquent, poet. = schleudern Geschosse vermittelst des Riemens, Verg. Aen. 9, 665: im Bilde, quare mihi compositione velut amentis quibusdam nervisve intendi et concitari sententiae videntur, Quint. 9, 4, 9. Vgl. übh. Köchly Würzb. Philol.-Vers. s. 226 ff. – II) der über den Fuß gezogene Riemen zur Befestigung der solea an den Fuß, der Schuhriemen (vgl. Paul. ex Fest. 12, 1), soleae sine ammento, Plin. 34, 31. – III) = ex-
    ————
    amen, das Zünglein an der Wage, Isid. 16, 25, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > amentum

См. также в других словарях:

  • lancer — Lancer, act. acut. Est jetter d effort une arme de traict ou d haste, Vibrare, Iaculari, Hastilia contorquere, Iactare, Veget. lib. 1. c. 14. car il ne vient pas de Lance comme le François la nomme, ains de Lança, comme l Espagnol l appelle qui… …   Thresor de la langue françoyse

  • ACONTEUS — venator egregius, a iaculando, ut videtur, sic dictus. Stat. 1. 7. Thebaid. v. 590. donec flammatus Aconteus Strage virûm, cui seuta seras prosternere virtus, (Arcaserat) Silius. l. 16. Et cuius numquam fugisse hastilia cervi Praerapidâ potuêre… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • APRORUM Venatio — inprimis Principibus aestimata, ut in qua venatoriae artis palmam posuerunt: ut de fatali Diocletini Apro legimus, et multa in numismatis rei memoria. Imo nec satis ex aere nummos, marmore statuas talium facinorum principibus fecisse, sed ad… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ARMIGER — servus ex Virgilio aliisque satis notus: Formâ tum vertitur oris Antiquum in Butem, hic Dardanio Anchisae Armiger ante fuit. Aen. l. 9. v. 648. isque pretiosus, si Plinio credimus, de lusciniis loquenti, l. 10. c. 29. Ergo ser vorum illis pretia… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ARUNDO — I. ARUNDO Crescens, aucupii genus Veteribus in usu, vide infra Calamus Aucupatorius. II. ARUNDO in Bucolicis adhibita, quam vocem vide, an Indicis cesserit, quae sacchari dulcissimum fundunt liquorem, in dubio relinquitur. Has certe et Veteres… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • HASTA — I. HASTA Regiae olim dignitatis insigne, Iustin. l. 43. c. 3. cuius traditione quoque feuda collata sunt, sicut posteri virga, festuca baculo prioris vice uti coepêre. Hinc et ferula camboca, pedum, baculus pastoralis, muneris insigne, quod non… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • HIPPOPOTAMI — cum tigribus, exhibiti occurrunt, apud Capitolin. in Ant. Pio, Edita munera, in quibus elephanto et crocutas, et strepsicerotas et crocodilos etiam atque hippopotamos cum tigridibus exhibuit. Etiam Hippopotamo sedisse, legitur Firmus apud Vopisc …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PILANI — in exercitu Romano dicti sunt, qui alias Velites, erantque militum natu minimi. Eorum arma gladius, parma, Pila; adornabantur praeterea et simplici casside, cui lupi pellis imposita aut eiusmodialiquid, quod integumentum pariter insignaque erat,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SAPPHIRUS — Graece Σάπφειρος, ab Insul, Sapphir, Σαπφεὶρ, supra memoratâ, quae Sapphir Hebraeis; gemma quibusdam videtur fuisse secunda, in primo ordine Rationalis, de quo supra diximus. Sed incerta illa omnia lapidum nomina sunt, nec satis nota Magistris… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SCYLURUS vel potius SCILURUS — SCYLURUS, vel potius SCILURUS vir, qui (ut Plut. auctor est) cum relictis maribus filiis 80. diem esset obiturus, hastilium fascem cuique obtendens, ut illum confringeret, iudebat. Id autem singulis se posse negantibus, ipse singulatim educta… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • eschalas — Eschalas, m. acut. Est ce baston de quartier ou rond qu on fiche en France et mainte part ailleurs joingnant les ceps des vignes, et aux fosses des provins, pour y lier les sarments, à ce que le raisin puisse meurir, et ne se pourrisse trainant à …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»