Перевод: с исландского на английский

с английского на исландский

harness

  • 1 aktygi

    Íslensk-ensk orðabók > aktygi

  • 2 leggja aktygi viî

    Íslensk-ensk orðabók > leggja aktygi viî

  • 3 virkja

    * * *
    (-ti, -t), v. impers. = verkja.
    * * *
    ð, = verkja, to pain; sárið virkti, the wound was painful, Art. 25.

    Íslensk-ensk orðabók > virkja

  • 4 reiði

    I)
    m.
    1) tackle, rigging (allr var r. vandaðr mjök með skipunu);
    2) harness of a horse, riding-gear.
    n. = reiði, m. (knörr með rá ok reiði; hestr með öllu reiði).
    f. wrath, anger; r. hleypr (rennr) á e-n, one gets angry; r. rennr e-m or af e-m, one’s anger passes off; biðja af sér r. e-s, to ask one’s pardon.
    * * *
    1.
    n., prop. ‘implements,’ the rigging of a ship; nú fyrnisk skip, förlask reiði (reiðir Ed.), Gþl. 77; knörr með rá ok reiði, Bs. i. 411; enda skal hann fá húsrúm til reiðis þeirra, Grág. (Kb.) ii. 71; gjald fyrir róðr ok reiði ok allar útvinnur, Fms. viii. 173; þeir tóku frá reiðin öll frá skipunum, xi. 142.
    2. harness; góðir hestar með enu bezta reiði, Fms. xi. 193; hestr með öllu reiði, Edda 38; söðul-reiði, Ó. H. 15.
    2.
    a, m. tackle, rigging, all that belongs to a ship; bjarga skipi ok reiða, Gþl. 371; skip, reiða ok árar, Ó. H. 103; langskip með reiða öllum, Eg. 35; allr var reiði vandaðr mjök með skipinu, 68; róðrar-skútu ok þar með reiða allan, svá tjöld ok vistir, 76; setja upp skip þeirra eðr búa um reiða þeirra, Ld. 82; reiða-fang, -kaup, purchase of rigging, N. G. L. i. 197, 199, Jb. 387.
    2. the harness of a horse, Fms. v. 41, Grág. ii. 262, Eg. 547, 579, Edda 38: mod. the crupper of a saddle.
    COMPDS: reiðalaust, reiðaspell.

    Íslensk-ensk orðabók > reiði

  • 5 seli

    (and sili), m. harness.
    * * *
    a, m., and sili, q. v. [Dan. sele], harness; saðull eða seli, N. G. L. i. 363; hvert hross skal í reiðskjóta fara, er seli eða saðull hefir á komit, 125: in mod. usage sili is a strap in the harness.

    Íslensk-ensk orðabók > seli

  • 6 tygi

    n. gear, harness.
    * * *
    n. [A. S. ga-teawa; O. H. G. ziug; Germ. zeug; Dan. töi; Engl. toy]:—gear, harness; flestöll tygi þau er þeir höfðu átt, Fb. iii. 567; söðull með öllum tygjum, D. N. i. 321; þitt ess eðr tygi, Pr. 422; reið-tygi, saddle-harness.
    2. metaph. kind; einn at þessu vánda tye (= tyge) er Robert klerkr af Broc (de funesta illa progenie), Thom. 231: mod., af sama tægi, a sample of the same piece.

    Íslensk-ensk orðabók > tygi

  • 7 FÓRA

    u, f. (a for. word), armour, harness; her-fóra, armour, Stj. 287, Mag., Karl. passim; hence the mod. phrase, hafa e-ð í fórum sínum, to keep a thing hidden under one’s harness.

    Íslensk-ensk orðabók > FÓRA

  • 8 GERÐ

    I)
    f. yeast, ferment.
    (pl. -ar), f. gear, harness; pl. armour (gerðar várar).
    * * *
    1.
    (and görð less correctly), f. yeast, ferment; ok kom þó ekki gerð í mungát, Bs. i. 339; þá kom þegar görþ í keren gnóg ok góð, id.; þat öl brásk alldregi þá er gerðar beiddi, 394; ok lét í kerinu sem þá er gerð væri í, Mirm.
    β. medic., í-gerð, suppuration in a wound, (mod.)
    2.
    f., used to rhyme with e (verðung—gerðar), Fms. vi. 448:—gear, harness, and in pl. esp. armour; sú gerð ( fashion) var mönnum mjök tíð, iv. 110; klæði með slíkri gerð, sem …, Al. 121:—armour, vápn ok allar gerðar, Skáld H. R. 5. 43; gerðar hans er hann hafði, feld ok spjót, Glúm. 344; Hárs gerðar, war-gear, Fms. l. c.; gerðar várar, our armour, Hkm. 33.
    II. girth; digrask í gerðum, to become stout in the waist, euphon. of a woman, to be with child; Icel. now say, hón er farin að þykkna undir belti.

    Íslensk-ensk orðabók > GERÐ

  • 9 harneskja

    f. harness, armour.
    * * *
    u, f. harness, armour, Bret. 60, Fms. x. 140: metaph. harshness.

    Íslensk-ensk orðabók > harneskja

  • 10 reiðingr

    m. harness, riding-gear.
    * * *
    m. harness, in mod. usage only of a pack-horse, Nj. 158, Landn. 94, Lv. 59, Fms. vi. 390, Bs. i. 138.

    Íslensk-ensk orðabók > reiðingr

  • 11 TRÉ

    * * *
    (pl. tré, gen. trjá, dat. trjám), n.
    1) tree (höggva t. í skógi); eigi felir t. við it fyrsta högg, the tree falls not at the first stroke;
    3) tree, rafter, beam, cf. þvertré;
    * * *
    n., gen. trés, dat. acc. tré; pl. tré, gen. trjá; spelt treo, Stj. 14, 74, Barl. 138; dat. trjám; with the article tré-it, mod. tréð; [Ulf. triu = ξύλον; A. S. treow; Engl. tree; Dan. træ; Swed. trä, träd, the d representing the article; in Germ. this word is lost, or only remains in compds, see apaldr]:—a tree, Lat. arbor; askrinn er allra trjá mestr, Edda 10; hamra, hörga, skóga, vötn, tré ok öll önnur blót, Fms. v. 239; höggva upp tré, Gullþ. 50; rætr eins trés, Fms. x. 219; höggva tré í skógi, Grág. ii. 296, Glúm. 329; milli trjá tveggja, 656 B. 4; lauf af tré, Fs. 135; barr af limum trés þess, er …, Edda; tvau tré, Ask ok Emblu, id.; ymr it aldna tré, Vsp.: of trees used as gallows, ef ek sé á tré uppi, váfa virgil-ná, Hm. 158; skolla við tré, Fms. vii. (in a verse); cp. the Swed. allit. galge ok gren: hence of the cross, 655 xvi. A. 2, Fms. vi. 227, Vídal. passim; and so in mod. eccl. writers. Sayings, eigi fellr tré við it fyrsta högg, the tree falls not at the first stroke, Nj. 224; falls er ván at fornu tré, of a person old and on the verge of the grave, Ísl. ii. 415; tré tekr at hníga ef höggr tág undan, Am. 69.
    II. wood (= Lat. lignum); hann sat á tré einu, Fms. i. 182; tré svá mikit at hann kemr því eigi ór flæðar-máli, Grág. ii. 351; at þar ræki tró sextugt … súlur er hann let ór trénu göra, Gísl. 140.
    2. the mast of a ship; ok skyldi standa tréit, Fms. ix. 301; æsti storminn svá at sumir hjoggu tréin, x. 136; lét hann eigi setja hæra enn í mitt tré, Orkn. 260; viti hafði brenndr verit, ok var brunnit mjök tréit, Finnb. 232; á skipi Munans brotnaði tréit, Fms. viii. 209, (siglu-tré = mast.)
    3. a tree, rafter, beam; sax eðr saxbönd, hvert tré þeirra er missir, N. G. L. i. 100; ok ef hús fellr niðr, þá skal ekki tré af elda, 240; þver-tré, a cross-tree, Nj. 201, 202.
    4. the seat of a privy; gengr til kamars eðr setzk á tré, Grág. ii. 119.
    B. IN COMPDS, made of wood. tré-bolli, a, m. a wooden bowl, Vm. 110. tré-borg, f. a ‘tree-burgh,’ wood-fort, Eg. 244, Fms. viii. 113. tré-bót, f. as a nickname, Sturl. tré-brú, f. a wooden bridge, Þjal. 53. tré-drumbr, m. a drum of wood, log, Fms. vi. 179, v. l. tré-fótr, m. a wooden leg, Eb. 66, Bs. i. 312; the phrase, ganga á tréfótum, to go on wooden legs, of a thing in a tottering, bad state, Fb. ii. 300; það gengr allt á tréfótum. tré-guð, n. wooden idols, MS. 4. 68. tré-hafr, m. a wood-goat, Fb. i. 320. tré-hús, n. a wooden house, Fms. vii. 100, D. N. ii. 152. tré-hválf, n. a wooden ceiling, Bs. i. 251. tré-höll, f. a wooden hall, Fms. ix. 326. tre-kastali, a, m. = treborg, Sks. 423. tré-kefli, n. a wooden stick, Orkn. 150, Sturl. i. 15. tré-ker, n. a wooden vessel, Stj. 268, Karl. 546. tré-kirkja, u, f. a wooden church, Fms. xi. 271, Hkr, ii. 180. tré-kross, m. a wooden cross, Vm. 38. tré-kumbr ( tré-kubbr), m. a log, Barl. 165. tré-kylfa, u, f. a wooden club, Sturl. i. 15. tré-kyllir, m. a ‘wood-bag,’ name of a ship, Grett., whence Trékyllis-vík, f. a local name. tré-köttr, m. a ‘wooden cat,’ a mouse-trap, mod. fjala-köttr; svá veiddr sem mús undir tréketti, Niðtst. 106. tré-lampr, m. a wooden lamp, Ám. 51, Pm. 108, tré-laust, n. adj. treeless, Karl. 461. tre-lektari, a, m. a wooden reading-desk, Pm. 6. tré-ligr, adj. of wood, Mar. tré-lurkr, m. a wood-cudgel, Glúm. 342. tré-maðr, m. a ‘wood-man,’ Fms. iii. 100; carved poles in the shape of a man seem to have been erected as harbour-marks, cp. the remarks s. v. hafnar-mark (höfn B); in Hm. 48, of a way-mark; a huge tré-maðr (an idol?) is mentioned in Ragn. S. fine, (Fas. i. 298, 299); the Ask and Embla (Vsp.) are also represented as ‘wood-men’ without living souls. tré-níð, n., see níð, Grág. ii. 147, N. G. L. i. 56. tré-reiði, a, m. wooden equipments, harness, Jb. 412, Sturl. iii. 71 (of a ship, mast, oars, etc.), K. Þ. K. 88 (of horse-harness). tré-ræfr, n. a wooden roof, Þjal. 53. tré-saumr, m. wooden nails, Ann. 1189. tré-serkr, m. a wooden coat; in tréserkja-bani, as a nickname, Fas. ii. 6. tré-skapt, n. a wooden handle, Grett. 141. tré-skál, f. a wooden bowl, Dipl. iii. 4. tré-skjöldr, n. a wooden shield, Gþl. 105. tré-skrín, n. a wooden shrine, Landn. 51 (Hb.), Vm. 54. tré-smiðr, m. a craftsman in wood, carpenter, Bs. i. 858, Karl. 396, Rétt. 2. 10. tré-smíði, n. and tré-smíð, f. craft in wood, wood-carving, Bs. i. 680; hann (the steeple) bar eigi miðr af öllum trésmíðum á Íslandi en kirkjan sjálf, 132; hagr á trésmíði, Stj. 561. tré-spánn, m. wood-chips, Ó. H. tré-spjald, n. a wooden tablet, such as was used in binding books; forn bók í tréspjöldum, Ám. 35, Pm. 131, Vm. 126. tré-stabbi (tré-stobbi, Ó. H. 72; -stubbi, Fb. i. 433), a, m. = trédrumbr, Fms. vi. 179. tre-stokkr, m. the ‘stock of a tree,’ block of wood, Fms. ii. 75. tré-stólpi, a, m. a wooden pillar, Fb. ii. 87. tré-telgja, u, f. a wood-carver, a nickname, Yngl. S. tré-toppr, m. a tree-top, Al. 174. tré-virki, n. a wooden engine, Sks 425, Bs. i. 872. tré-þak, n. a timber roof, Bs. i. 163. tré-ör, f. a wooden arrow, as a signal, N.G,L. i. 102, Gþl. 83.
    II. plur., trjá-lauf, n. leaves of trees, Stj. trjá-heiti, n. pl. names of trees, Edda (Gl.) 85.

    Íslensk-ensk orðabók > TRÉ

  • 12 tygja

    (að), v. to harness.
    * * *
    að, to harness; allir tyaðir panzerum, Fb. iii. 582; her-t., to armour; hertýjað, clad in armour, Ulf. 7. 111 (‘herdti að’ in the Edit.)

    Íslensk-ensk orðabók > tygja

  • 13 AKA

    * * *
    (ek, ók, ókum, ekinn), v.
    1) to drive (a vehicle or animal drawing a vehicle), with dat.: gott er heilum vagni heim at a., it is good to get home safe and sound; a. þrennum eykjum, with three yoke of horses;
    2) to carry or convey in a vehicle, to cart, with dat. or acc. (hann ók heyjum sínum á yxnum; hann ók skarni á hóla); a. saman hey, to cart hay; líkin váru ekin í sleða, carried in a sledge;
    3) with the prep. í or á; Freyr ók í kerru með gelti; ríðr Þ. hesti þeim, er hann hafði ekit á;
    4) absol., to drive in a vehicle (fóru þeir í sleðann ok óku alla nóttina); with acc. of the road (óku úrgar brautir);
    5) naut., to trim the sail (aka seglum at endilöngum skipum);
    6) to remove, with dat.; ók hann af sér fjötrinum, worked it off by rubbing; ók Oddr sér þar at, worked himself thither (of a fettered prisoner); a. e-m á bug or a. bug;á e-n, to make one give way, repel; intrans. = ‘akast’, to move slowly; hvárrgi ók (gave way) fyrir oðrum; a. undan, to retire, retreat;
    7) impers., hart ekr at e-m, one is in great straits; ekr nú mjók at, I am hard pressed; e-m verðr nær ekit, one gets into straits, is hard pressed;
    refl., e-m ekst e-t í tauma, one is thwarted in a thing.
    * * *
    ók, óku, ekit; pres. ek. It also occurs in a weak form, að, Fagrsk. 104, which form is now perhaps the most common. [Neither Ulf. nor Hel. use this word, which appears also to be alien to the South-Teut. idioms. The Germans say fahren; the English to drive, carry; cp. Engl. yoke. In Latin, however, agere; Gr. άγειν] Gener. to move, drive, transport, carry:
    I. to drive in harness in a sledge or other vehicle (where the vehicle is in dat.), as also the animal driven; bryggjur svá breiðar, at aka mátti vögnum á víxl, ‘briggs’ (i. e. wharfs or piers,, cp. ‘Filey Brigg’) so broad, that wains might meet and pass each other, Hkr. ii. 11; gott er heilum vagni heim at aka, ‘tis good to drive home with a whole wain, to get home safe and sound, cp. Horace solve senescentem, Orkn. 464, Al. 61; þórr á hafra tvá, ok reið þá er hann ekr, in which he drives, Edda 14, Ób. adds í (viz. reið þá er hekr i), which may be the genuine reading.
    β. with the prep. í; Freyr ók ok í kerru með gelti, Edda 38.
    γ. absol. to drive, i. e. travel by driving; þeir óku upp á land, Eg. 543; fóru þeir í sleðann ok óku nóttina alia, drove the whole night, Fms. iv. 317. With the road taken in acc.; aka úrgar brautir, Rm. 36; báðu hennar ok heim óku (dat. henni being understood), carrying a bride home, 37. 20.
    II. to carry or cart a load, ( to lead, in the north of England):—in Iceland, where vehicles are rare, it may perhaps now and then be used of carrying on horseback. The load carried is commonly in dat. or acc.:
    α. acc.: aka saman hey, to cart hay, Eb. 150; saman ok hann heyit, Ísl. ii. 330; hann ok saman alla töðu sína, Landn. 94; þá tekr Gísli eyki tvá, ok ekr fé sitt til skógar, Gísl. 121; but absol., ok ekr til skógar með fjárhlut sinn, l. c. 36; þá let konungr aka til haugsins vist ok drykk, then the king let meat and drink be carted to the ‘how’ ( barrow), Fms. x. 186; vill hann húsit ór stað færa, ok vill hann aka þat, carry it away, Grág. ii. 257; líkin váru ekin í sleða, carried in a sledge, Bs. i. 144.
    β. dat. more freq., as now; hann ók heyjum sínum á öxnum, carried his hay on oxen, Fbr. 43 new Ed.; einn ók skarni á hóla, carted dung alone on the fields, Nj. 67, Rd. 277.
    γ. with the animals in dat., Þórólfr let aka þrennum eykjum um daginn, with three yoke of oxen, Eb. 152; or with the prep. á, ríðr Þórðr hesti þeim er hann hafði ekit á um aptaninn, Ísl. ii. 331, Fbr. 43; ef maðr ekr eðr berr klyfjar á, leads or carries on packsaddles, Grág. i. 441.
    δ. absol., þat mun ek til finna, at hann ok eigi í skegg ser, that he did not cart it on his own beard, Nj. 67.
    ε. part., ekinn uxi, a yoked, tamed ox, Vm. 152.
    III. used by sailors, in the phrase, aka segli, to trim the sail; aka seglum at endilöngum skipum, Fms. vii. 94; bað hann þá aka skjótt seglunum, ok víkja út í sund nokkut, 131. In mod. Icel. metaph., aka seglum eptir vindi, to set one’s sail after ( with) the wind, to act according to circumstances; cp. aktaumar.
    IV. metaph. in a great many proverbs and phrases, e. g. aka heilum vagni heim, v. above; aka höllu fyrir e-m, to get the worst of it, Ld. 206; aka undan (milit), to retire, retreat slowly in a battle; óku þeir Erlingr undan ofan með garðinum, Fms. vii. 317; akast undan (reflex.), id., 278; þeir ökuðust undan ok tóku á skógana, they took to the woods, Fagrsk. 174 (where the weak form is used); sumir Norðmenn óku undan á hæli ofan með sjónum, x. 139: aka e-m á bug, the figure probably taken from the ranks in a battle, to make one give way, repel, en ef Ammonite aka, þér á bug, if they be too strong for thee, Stj. 512. 2 Sam. x. 11. Mkv. 7; also metaph., aka bug á e-n, id.; mun oss þat til Birkibeinum, at þeir aki á oss engan bug, to stand firm, with unbroken ranks, Fms. viii. 412. It is now used impers., e-m á ekki ór að aka, of one who has always bad luck, probably ellipt., ór steini or the like being understood; cp. GÍsl. 54, the phrase, þykir ekki ór steini hefja, in the same sense, the figure being taken from a stone clogging the wheels; ok hann af sér fjötrinum, threw it off by rubbing, Fas. ii. 573; þá ekr Oddr sér þar at, creeps, rolls himself thither, of a fettered prisoner, id.; the mod. phrase, að aka sér, is to shrug the shoulders as a mark of displeasure: aka ór öngum, ex angustiis, to clear one’s way, get out of a scrape, Bjarn. 52; aka í moínn, to strive against, a cant phrase. Impers. in the phrase, e-m verðr nær ekit, is almost run over, has a narrow escape, varð honum svá nær ekit at hann hleypti inn í kirkju, he was so hard driven that he ran into the church, Fms. ix. 485; hart ekr at e-m, to be in great straits, ok er þorri kemr, þá ekr hart at mönnum, they were pressed hard, Ísl. ii. 132; ekr mi mjök at, I am hard pressed, GÍsl. 52; er honum þótti at sér aka, when death drew near,, of a dying man, Grett. 119 A. Reflex., e-m ekst e-t í tauma, to be thwarted in a thing, where the figure is taken from trimming the sail when the sheet is foul, Fms. xi. 121. In later Icelandic there is a verb akka, að, to heap together, a. e-u saman, no doubt a corruption from aka with a double radical consonant, a cant word. Aka is at present a rare word, and is, at least in common speech, used in a weak form, akar instead of ekr; akaði = ók; akat = ekit.

    Íslensk-ensk orðabók > AKA

  • 14 ak-færi

    n. driving gear, carriage and harness, Fms. iii. 206, Nj. 153.

    Íslensk-ensk orðabók > ak-færi

  • 15 beita

    * * *
    I)
    f. bait, esp. for fish.
    (-tta, -ttr), v.
    1) to ‘cause to bite’, graze, with the animals in dat. (beita nautum), the pasture in acc. (beita haga, land, engi);
    absol. to pasture cattle (beita í skógi);
    beita upp land, to exhaust by grazing;
    beita upp ( to consume) engjum ok heyjum;
    2) to handle, use a weapon (beita sverði);
    3) to hunt or chase (with dogs or hawks);
    beita e-n hundum, to set dogs on one;
    4) fig., beita e-n brögðum, úlögum, illu, to deal cunningly, unlawfully, badly with one;
    recipr., við höfum opt brögðum beizt, schemed against each other;
    5) to harness (a horse, &c.) to a vehicle (beita hest fyrir vagn);
    beittu enn blakka mar, saddle thy black steed;
    fig., beita e-n fyrir e-t, to put one at the head of;
    refl., beitast fyrir e-t or e-u, to lead the cause;
    7) to steer or sail near the wind, to cruise (beita þeir í brot, frá landinu);
    fengu þeir beitt fyrir Skotland, they weathered S.
    * * *
    u, f. bait, Bs. ii. 179, Hým. 17, Edda 38; now esp. for fish, and used in many compds, e. g. beitu-fjara, u, f. the shore where shell-fish for bait are gathered; beitu-lauss, adj.; beitu-leysi, n., etc.

    Íslensk-ensk orðabók > beita

  • 16 BEITA

    * * *
    I)
    f. bait, esp. for fish.
    (-tta, -ttr), v.
    1) to ‘cause to bite’, graze, with the animals in dat. (beita nautum), the pasture in acc. (beita haga, land, engi);
    absol. to pasture cattle (beita í skógi);
    beita upp land, to exhaust by grazing;
    beita upp ( to consume) engjum ok heyjum;
    2) to handle, use a weapon (beita sverði);
    3) to hunt or chase (with dogs or hawks);
    beita e-n hundum, to set dogs on one;
    4) fig., beita e-n brögðum, úlögum, illu, to deal cunningly, unlawfully, badly with one;
    recipr., við höfum opt brögðum beizt, schemed against each other;
    5) to harness (a horse, &c.) to a vehicle (beita hest fyrir vagn);
    beittu enn blakka mar, saddle thy black steed;
    fig., beita e-n fyrir e-t, to put one at the head of;
    refl., beitast fyrir e-t or e-u, to lead the cause;
    7) to steer or sail near the wind, to cruise (beita þeir í brot, frá landinu);
    fengu þeir beitt fyrir Skotland, they weathered S.
    * * *
    tt, [v. bita, beit, mordere], prop. mordere facere.
    I. to graze, feed sheep and cattle; the animals in dat., b. svínum, Grág. ii. 231; nautum, Eg. 721: the pasture in acc., b. haga, Grág. ii. 224, 225; engi, 228; afrétt, 302, 329; land, 329, Eg. 721: absol., Grág. ii. 249: with ‘í’ and dat., b. í skógi, 299: ‘í’ with acc., b. svínum í land annars manns, 231: b. upp land (acc.), to spoil the pasture by grazing, lay it bare; beittust þá upp allar engjar, Eg. 712: with dat., b. upp ( to consume) engjum ok heyjum, Fms. vi. 104.
    II. to handle, manage a (cutting) instrument; with dat., b. skutli, a harpoon, Fbr. 144; sverði, a sword, Fms. viii. 96, xi. 270; vápnum, 289.
    III. a nautical term, to cruise, prop. to let the ship ‘bite’ the wind; undu þeir segl sin ok beittu út at Njcirvasundum allfagran byr, Orkn. 356; beita þeir í brott frá landinu, Ld. 76; fengu þeir beitt fyrir Skotland, they sailed round, weathered S., Eg. 405; beittu þá sem þverast austr fyrir landit, 161; b. undir veðrit, to tack, Vb. i. 511; b. í haf út, Orkn. 402: metaph., varð jafnan þeirra hlutr betri, er til hans hnigu, en hinna, er frá beittu, who steered away from him, Fms. viii. 47.
    IV. a hunting term, to hunt (cp. beiða), the deer in acc., the dogs or hawks in dat.; b. e-n hundum, to set hounds on him; konungr sagði at hann skyldi afklæða, ok b. hundum til bana, Fms. ii. 173, x. 326; beita haukum, to chase with hawks, Fas. 1. 175: to chase, svá beitum vér björnuna, Hkr. ii. 369 MS. B, vide bauta; hann … hafði beitt fimm trönur, he had caught five cranes, Fagrsk. 77, where Hkr. l. c. has ‘veitt;’ svá beitu vér bjarnuna á mörkinni norðr, sagði hann, O. H. L. 70, cp. above; verðr Salomon konungr varr at dýr hans eru beitt, biðr. 231; þeir beita bar mart dýr, hjörtu ok björnu ok hindr, 232: metaph. and reflex., b. e-m, sögðu þeir mundu eigi þeim birni bcitast, at deila um mál hans við ofreflismenn slíka, they said they would not hunt that bear, Ölk. 34: metaph., b. e-n brögðum, vélum, vélræðum…, to hunt one down with tricks or schemes; þykist þér nú allmjök hafa komizt fyrir mik í viti, ok beittan brögðum í þessu, Ísl. ii. 164; vélum, 623; úlögum, Sks. 22; illu, Fas. i. 208: recipr., við höfum opt brögðum beizt, … schemed against each other, Fms. xi. 263; stundum beittust þau velræðum, i. 57.
    β. to bait; the bait in dat., the angle in acc.
    V. to yoke to, of horse or cattle for a vehicle, the cattle almost always in acc.; þá vóru yxn fyrir sleða beittir, Eb. 172; bjó sér vagn ok beitti hest, Fms. x. 373, Gkv. 2. 18; ok beittu fyrir tvá sterka yxn, Eb. 176, Grett. 112, Stj. 206: with dat., b. hestum, vagni, to drive; but acc., beittu, Sigurðr, hinn blakka mar, S. saddle thy black steed, Ghv. 18: metaph., b. e-n fyrir e-t, to put one at the head of it, Sks. 710: reflex., beitast fyrir e-t, to lead a cause, to manage it, Ld. 196, Fms. viii. 22, Hkr. ii. 168.
    VI. to hammer iron or metal into plates, v. beit, f.

    Íslensk-ensk orðabók > BEITA

  • 17 EYKR

    (-jar, -ir), m. beast of draught.
    * * *
    m., pl. eykir, gen. eykia, [Swed. ök; Dan. ög; akin to ok, a yoke]:—a beast of draught; úlfalda ok eyki, Stj. 393; hross eðr eyk, Grág. i. 434; þat er einn e. má draga, ii. 362; þeir hvildu sik þar ok eyki sína, Eg. 586 (travelling in a sledge); eykja fóðr, fodder for eykr, N. G. L. i. 38: eykr includes oxen, horses, etc.,—eykjum, hestum ok uxum, cattle, whether horses or oxen, Fms. v. 249; eyk, uxa eðr hross, Jb. 52; uxa ok asna, þá sömu eyki …, Mar.; hefi ek öngva frétt af at nokkurr þeirra hafi leitt eyki Þórs (of Thor in his wain with the he-goats), Fb. i. 321: metaph., Bs. i. 294.
    II. the passage Bs. i. 674—þar er þeir höfðu eykinn búit—ought to be read ‘eikjuna,’ vide eikja. eykja-gerfi, n. the harness of an eykr, Ýt. 10; jötuns-e., the giants’ e., i. e. a wild ox, poët., 14: in poetry ships are called the eykir of the sea-kings and the sea.

    Íslensk-ensk orðabók > EYKR

  • 18 eyk-reiði

    n. the harness of an eykr, Gþl. 358.

    Íslensk-ensk orðabók > eyk-reiði

  • 19 gerð

    I)
    f. yeast, ferment.
    (pl. -ar), f. gear, harness; pl. armour (gerðar várar).
    * * *
    gerningr, etc., vide görð, görningr, doing.

    Íslensk-ensk orðabók > gerð

  • 20 görvi

    giörvi, gervi, f. indecl. sing., pl. görvar, [A. S. gearwe; Engl. gear, garb; Hel. gerui; Germ. garb]:—gear, apparel; kraptr er görvi hugar, ‘virtus est animi habitus,’ Hom. 27; fóru hendr hvítar hennar um þessar gervar, Fas. i. (in a verse); brautingja-gervi, a beggar’s gear, Hbl. 6; kaupmanna-g., a merchant’s gear, Fms. v. 285; far-görvi, luggage; handa-gervi, ‘hands’ gear,’ gloves, Sd. 143, 177, Fbr. 139; eykja-görvi, horse harness, Ýt. 10; at-görvi (q. v.), accomplishment. görvi-búr, n. a store-house, Ld. 134, Þorst. Síðu H. 7, Fs. 40.

    Íslensk-ensk orðabók > görvi

См. также в других словарях:

  • harness — [här′nis] n. [ME harneis < OFr, armor < ON * hernest, military supplies < herr, army, akin to HARRY + nest, provisions] 1. Archaic armor and other military equipment for a man or horse 2. the assemblage of leather straps and metal pieces …   English World dictionary

  • harness — har‧ness [ˈhɑːns ǁ ˈhɑːr ] verb [transitive] to control and use a natural force or people s energy or skills: • He designs systems to harness the energy of waves to produce electricity. * * * harness UK US /ˈhɑːnɪs/ verb [T] ► to collect and… …   Financial and business terms

  • Harness — ist der Familienname folgender Personen: Charles L. Harness (1915–2005), US amerikanischer Schriftsteller Forest Harness (1895–1974), US amerikanischer Politiker Harness steht außerdem für: das Geschirr eines Zugtieres Synonym für einen Lifebelt …   Deutsch Wikipedia

  • harness — ► NOUN 1) a set of straps and fittings by which a horse or other draught animal is fastened to a cart, plough, etc. and is controlled by its driver. 2) a similar arrangement of straps, as for fastening a parachute to a person s body or for… …   English terms dictionary

  • Harness — Har ness ( n[e^]s), n. [OE. harneis, harnes, OF. harneis, F. harnais, harnois; of Celtic origin; cf. Armor. harnez old iron, armor, W. haiarn iron, Armor. houarn, Ir. iarann, Gael. iarunn. Cf. {Iron}.] 1. Originally, the complete dress,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • harness — [n] gear for controlling an animal belt, equipment, strap, tack, tackle, trappings; concept 496 harness [v] rein in; control accouter, apply, bind, bridle, channel, check, cinch, collar, constrain, couple, curb, domesticate, employ, equip,… …   New thesaurus

  • Harness — Har ness, v. t. [imp. & p. p. {Harnessed} ( n[e^]st); p. pr. & vb. n. {Harnessing}.] [OE. harneisen; cf. F. harnacher, OF. harneschier.] 1. To dress in armor; to equip with armor for war, as a horseman; to array. [1913 Webster] Harnessed in… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • harness — index confine, constrain (imprison), constrain (restrain), curb, discipline (control), handcuff …   Law dictionary

  • Harness — A harness is a looped restraint or support.Harness may also refer to: *Harness (comics), a character in the Marvel Comics universe *Child harness *Climbing harness *Dog harness *Horse harness *Parrot harness *Safety harness *Test harness, in… …   Wikipedia

  • harness — harnesser, n. harnessless, adj. harnesslike, adj. /hahr nis/, n. 1. the combination of straps, bands, and other parts forming the working gear of a draft animal. Cf. yoke1 (def. 1). 2. (on a loom) the frame containing heddles through which the… …   Universalium

  • harness — {{Roman}}I.{{/Roman}} noun 1 for a horse ADJECTIVE ▪ leather VERB + HARNESS ▪ put on ▪ remove, take off PREPOSITION …   Collocations dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»