Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

grandĭlŏquus

  • 1 grandiloquus

    grandĭlŏquus, a, um [grandis + loquor] [st2]1 [-] qui a le style pompeux. --- Cic. Tusc. 5, 89. [st2]2 [-] orateur au grand style. --- Cic. Or. 20.    - isti grandiloqui (= Stoici), Cic. Tusc. 5, 31, 89: ces beaux parleurs.
    * * *
    grandĭlŏquus, a, um [grandis + loquor] [st2]1 [-] qui a le style pompeux. --- Cic. Tusc. 5, 89. [st2]2 [-] orateur au grand style. --- Cic. Or. 20.    - isti grandiloqui (= Stoici), Cic. Tusc. 5, 31, 89: ces beaux parleurs.
    * * *
        Grandiloquus, pen. cor. Adiectiuum. Cic. Homme qui ne parle que de choses haultes et en hault style.

    Dictionarium latinogallicum > grandiloquus

  • 2 grandiloquus

    grandiloquus (grandilocus), a, um (grandis u. loquor), I) großsprecherisch, subst. ein Großsprecher, v. stoischen Tugendschwätzer, Cic. Tusc. 5, 89. – II) großartig, feierlich im Stile, v. Redner u. Dichter, Cic. or. 20. Quint. 10, 1, 66: facultas, Mart. Cap. 5. § 436: grandiloqua illa sententia concilii Vagacensis, Augustin. epist. 108, 15: stilus, Serv. Verg. vit. (vol. 1. p. 2 ed. Lion).

    lateinisch-deutsches > grandiloquus

  • 3 grandiloquus

    grandiloquus (grandilocus), a, um (grandis u. loquor), I) großsprecherisch, subst. ein Großsprecher, v. stoischen Tugendschwätzer, Cic. Tusc. 5, 89. – II) großartig, feierlich im Stile, v. Redner u. Dichter, Cic. or. 20. Quint. 10, 1, 66: facultas, Mart. Cap. 5. § 436: grandiloqua illa sententia concilii Vagacensis, Augustin. epist. 108, 15: stilus, Serv. Verg. vit. (vol. 1. p. 2 ed. Lion).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > grandiloquus

  • 4 grandiloquus

        grandiloquus ī, m    [grandis+4 LAC-], speaking loftily, grandiloquent.—Plur. m. as subst: isti, boasters.
    * * *
    grandiloqua, grandiloquum ADJ
    speaking grandly; boastful

    Latin-English dictionary > grandiloquus

  • 5 grandiloquus

    grandĭlŏquus, i, m. [grandis-loquor], speaking grandly or loftily:

    et grandiloqui, ut ita dicam, fuerunt cum ampla et sententiarum gravitate et majestate verborum,

    Cic. Or. 5, 20; cf. Quint. 10, 1, 66: stilus, Serv. Verg. Vit.—In a bad sense, grandiloquent:

    isti grandiloqui (i. e. Stoici),

    boasters, Cic. Tusc. 5, 31, 89.

    Lewis & Short latin dictionary > grandiloquus

  • 6 grandiloquus

    a, um [ grandis + loquor ]
    высокопарный, торжественный, велеречивый C, Q, Aug

    Латинско-русский словарь > grandiloquus

  • 7 sublimis

    sublīmis, e (collat. form sublīmus, a, um: ex sublimo vertice, Cic. poët. Tusc. 2, 7, 19; Enn. ap. Non. 169; Att. and Sall. ib. 489, 8 sq.; Lucr. 1, 340), adj. [etym. dub.; perh. sub-limen, up to the lintel; cf. sublimen] (sublimem est in altitudinem elatum, Fest. p. 306 Müll.), uplifted, high, lofty, exalted, elevated (mostly poet. and in postAug. prose; not in Cic. or Cæs.; syn.: editus, arduus, celsus, altus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., high, lofty:

    hic vertex nobis semper sublimis,

    Verg. G. 1, 242; cf. Hor. C. 1, 1, 36:

    montis cacumen,

    Ov. M. 1, 666:

    tectum,

    id. ib. 14, 752:

    columna,

    id. ib. 2, 1:

    atrium,

    Hor. C. 3, 1, 46:

    arcus (Iridis),

    Plin. 2, 59, 60, § 151:

    portae,

    Verg. A. 12, 133:

    nemus,

    Luc. 3, 86 et saep.: os, directed upwards (opp. to pronus), Ov. M. 1, 85; cf. id. ib. 15, 673; Hor. A. P. 457:

    flagellum,

    uplifted, id. C. 3, 26, 11:

    armenta,

    Col. 3, 8:

    currus,

    Liv. 28, 9.— Comp.:

    quanto sublimior Atlas Omnibus in Libyā sit montibus,

    Juv. 11, 24.— Sup.:

    triumphans in illo sublimissimo curru,

    Tert. Apol. 33.—
    B.
    Esp., borne aloft, uplifted, elevated, raised:

    rapite sublimem foras,

    Plaut. Mil. 5, 1:

    sublimem aliquem rapere (arripere, auferre, ferre),

    id. As. 5, 2, 18; id. Men. 5, 7, 3; 5, 7, 6; 5, 7, 13; 5, 8, 3; Ter. And. 5, 2, 20; id. Ad. 3, 2, 18; Verg. A. 5, 255; 11, 722 (in all these passages others read sublimen, q. v.); Ov. M 4, 363 al.:

    campi armis sublimibus ardent,

    borne aloft, lofty, Verg. A. 11, 602: sublimes in [p. 1779] equis redeunt, id. ib. 7, 285:

    apparet liquido sublimis in aëre Nisus,

    id. G. 1, 404; cf.:

    ipsa (Venus) Paphum sublimis abit,

    on high through the air, id. A. 1, 415:

    sublimis abit,

    Liv. 1, 16; 1, 34:

    vehitur,

    Ov. M. 5, 648 al. —
    C.
    On high, lofty, in a high position:

    tenuem texens sublimis aranea telum,

    Cat. 68, 49:

    juvenem sublimem stramine ponunt,

    Verg. A. 11, 67:

    sedens solio sublimis avito,

    Ov. M. 6, 650:

    Tyrio jaceat sublimis in ostro,

    id. H. 12, 179.—
    D.
    Subst.: sublīme, is, n., height; sometimes to be rendered the air:

    piro per lusum in sublime jactato,

    Suet. Claud. 27; so, in sublime, Auct. B. Afr. 84, 1; Plin. 10, 38, 54, § 112; 31, 6, 31, § 57:

    per sublime volantes grues,

    id. 18, 35, 87, § 362:

    in sublimi posita facies Dianae,

    id. 36, 5, 4, § 13:

    ex sublimi devoluti,

    id. 27, 12, 105, § 129.— Plur.:

    antiquique memor metuit sublimia casus,

    Ov. M. 8, 259:

    per maria ac terras sublimaque caeli,

    Lucr. 1, 340.—
    II.
    Trop., lofty, exalted, eminent, distinguished.
    A.
    In gen.:

    antiqui reges ac sublimes viri,

    Varr. R. R. 2, 4, 9; cf. Luc. 10, 378:

    mens,

    Ov. P. 3, 3, 103:

    pectora,

    id. F. 1, 301:

    nomen,

    id. Tr. 4, 10, 121:

    sublimis, cupidusque et amata relinquere pernix,

    aspiring, Hor. A. P. 165; cf.:

    nil parvum sapias et adhuc sublimia cures,

    id. Ep. 1, 12, 15.— Comp.:

    quā claritate nihil in rebus humanis sublimius duco,

    Plin. 22, 5, 5, § 10; Juv. 8, 232.— Sup.:

    sancimus supponi duos sublimissimos judices,

    Cod. Just. 7, 62, 39.—
    B.
    In partic., of language, lofty, elevated, sublime (freq. in Quint.):

    sublimia carmina,

    Juv. 7, 28:

    verbum,

    Quint. 8, 3, 18:

    clara et sublimia verba,

    id. ib.:

    oratio,

    id. 8, 3, 74:

    genus dicendi,

    id. 11, 1, 3:

    actio (opp. causae summissae),

    id. 11, 3, 153:

    si quis sublimia humilibus misceat,

    id. 8, 3, 60 et saep.— Transf., of orators, poets, etc.:

    natura sublimis et acer,

    Hor. Ep. 2, 1, 165:

    sublimis et gravis et grandiloquus (Aeschylus),

    Quint. 10, 1, 66:

    Trachalus plerumque sublimis,

    id. 10, 1, 119.— Comp.:

    sublimior gravitas Sophoclis,

    Quint. 10, 1, 68:

    sublimius aliquid,

    id. 8, 3, 14:

    jam sublimius illud pro Archiā, Saxa atque solitudines voci respondent,

    id. 8, 3, 75.—Hence, advv.
    1.
    Lit., aloft, loftily, on high.
    (α).
    Form sub-līmĭter (rare):

    stare,

    upright, Cato, R. R. 70, 2; so id. ib. 71:

    volitare,

    Col. 8, 11, 1:

    munitur locus,

    id. 8, 15, 1.—
    (β).
    Form sub-līme (class.):

    Theodori nihil interest, humine an sublime putescat,

    Cic. Tusc. 1, 43, 102; cf.:

    scuta, quae fuerant sublime fixa, sunt humi inventa,

    id. Div. 2, 31, 67:

    volare,

    Lucr. 2, 206; 6, 97:

    ferri,

    Cic. Tusc. 1, 17, 40; id. N. D. 2, 39, 101; 2, 56, 141 Orell. N. cr.:

    elati,

    Liv. 21, 30:

    expulsa,

    Verg. G. 1, 320 et saep.—
    b.
    Comp.:

    sublimius altum Attollit caput,

    Ov. Hal. 69.—
    2.
    Trop., of speech, in a lofty manner, loftily (very rare):

    alia sublimius, alia gravius esse dicenda,

    Quint. 9, 4, 130.

    Lewis & Short latin dictionary > sublimis

См. также в других словарях:

  • grandiloquence — [ grɑ̃dilɔkɑ̃s ] n. f. • 1544, repris 1859; lat. grandiloquus, de grandis « sublime » et loqui « parler », d apr. éloquence ♦ Éloquence ou style affecté, qui abuse des grands mots et des effets faciles. ⇒ emphase. « la grandiloquence et l excès… …   Encyclopédie Universelle

  • grandiloque — ⇒GRANDILOQUE, adj. et subst. masc. I. Adj. Synon. de grandiloquent (v. ce mot A). Du reste, cette collaboration, il n en parle pas simplement, bonnement. Il est vraiment trop grandiloque, quand il parle des qualités morales de son frère, de la… …   Encyclopédie Universelle

  • grandílocuo — grandílocuo, a (del lat. «grandilŏquus») adj. Grandilocuente. * * * grandílocuo, cua. (Del lat. grandilŏquus). adj. grandilocuente …   Enciclopedia Universal

  • Grandiloquous — Gran*dil o*quous, a. [L. grandiloquus; grandis grand + loqui to apeak.] Grandiloquent. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • grandiloquence — noun Etymology: probably from Middle French, from Latin grandiloquus using lofty language, from grandis + loqui to speak Date: 1589 a lofty, extravagantly colorful, pompous, or bombastic style, manner, or quality especially in language •… …   New Collegiate Dictionary

  • grandiloquent — grandiloquent, ente [ grɑ̃dilɔkɑ̃, ɑ̃t ] adj. • 1876; de grandiloquence 1 ♦ Qui s exprime avec grandiloquence. ⇒ emphatique, pompeux. 2 ♦ Où il entre de la grandiloquence. ⇒ 2. pompier. Style, discours grandiloquent. ● grandiloquent,… …   Encyclopédie Universelle

  • grandiloquence — (entrée créée par le supplément) (gran di lo kan s ) s. f. Parole pompeuse. •   Je crois que c est vous mêmes, messieurs, qui vous mystifiez par votre fausse métaphysique et votre grandiloquence, PROUDHON les Majorats littéraires, p. 14, Paris,… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • RABIRIUS (C.) — I. C. RABIRIUS Poeta grandiloquus, usque adeo, ut hâc parte proximus a Virgilio crederetur. Descripsit bellum Actiacum inter Antonium et Octavium. Vellei. Paterc. l. 2. c. 36. Meminit quoque eius Ovid. Pont. l. 4. eleg. ult. v. 5. Magnique… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • grandiloquente — gran·di·lo·quèn·te agg. BU magniloquente {{line}} {{/line}} DATA: 1784. ETIMO: comp. del lat. grandis grande, solenne e del segmento loquente di eloquente, cfr. lat. grandiloquus …   Dizionario italiano

  • grandiloquenza — /grandilo kwɛntsa/ s.f. [dal lat. grandiloquus magniloquente (comp. di grandis grande e del tema di loqui parlare ), sul modello di magniloquenza ], lett. [l essere ampolloso, detto di stile, discorso e sim.: la g. delle sue parole ] ▶◀ e… …   Enciclopedia Italiana

  • grandiloquent — gran|dil|o|quent [grænˈdıləkwənt] adj formal [Date: 1500 1600; : Latin; Origin: grandiloquus, from grandis ( GRAND1) + loqui to speak ] using words that are too long and formal in order to sound important = ↑pompous >grandiloquence n [U] …   Dictionary of contemporary English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»