-
1 grandiloquus
grandĭlŏquus, a, um [grandis + loquor] [st2]1 [-] qui a le style pompeux. --- Cic. Tusc. 5, 89. [st2]2 [-] orateur au grand style. --- Cic. Or. 20. - isti grandiloqui (= Stoici), Cic. Tusc. 5, 31, 89: ces beaux parleurs.* * *grandĭlŏquus, a, um [grandis + loquor] [st2]1 [-] qui a le style pompeux. --- Cic. Tusc. 5, 89. [st2]2 [-] orateur au grand style. --- Cic. Or. 20. - isti grandiloqui (= Stoici), Cic. Tusc. 5, 31, 89: ces beaux parleurs.* * *Grandiloquus, pen. cor. Adiectiuum. Cic. Homme qui ne parle que de choses haultes et en hault style. -
2 grandiloquus
grandiloquus (grandilocus), a, um (grandis u. loquor), I) großsprecherisch, subst. ein Großsprecher, v. stoischen Tugendschwätzer, Cic. Tusc. 5, 89. – II) großartig, feierlich im Stile, v. Redner u. Dichter, Cic. or. 20. Quint. 10, 1, 66: facultas, Mart. Cap. 5. § 436: grandiloqua illa sententia concilii Vagacensis, Augustin. epist. 108, 15: stilus, Serv. Verg. vit. (vol. 1. p. 2 ed. Lion).
-
3 grandiloquus
grandiloquus (grandilocus), a, um (grandis u. loquor), I) großsprecherisch, subst. ein Großsprecher, v. stoischen Tugendschwätzer, Cic. Tusc. 5, 89. – II) großartig, feierlich im Stile, v. Redner u. Dichter, Cic. or. 20. Quint. 10, 1, 66: facultas, Mart. Cap. 5. § 436: grandiloqua illa sententia concilii Vagacensis, Augustin. epist. 108, 15: stilus, Serv. Verg. vit. (vol. 1. p. 2 ed. Lion).Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > grandiloquus
-
4 grandiloquus
grandiloquus ī, m [grandis+4 LAC-], speaking loftily, grandiloquent.—Plur. m. as subst: isti, boasters.* * *grandiloqua, grandiloquum ADJspeaking grandly; boastful -
5 grandiloquus
grandĭlŏquus, i, m. [grandis-loquor], speaking grandly or loftily:et grandiloqui, ut ita dicam, fuerunt cum ampla et sententiarum gravitate et majestate verborum,
Cic. Or. 5, 20; cf. Quint. 10, 1, 66: stilus, Serv. Verg. Vit.—In a bad sense, grandiloquent:isti grandiloqui (i. e. Stoici),
boasters, Cic. Tusc. 5, 31, 89. -
6 grandiloquus
a, um [ grandis + loquor ]высокопарный, торжественный, велеречивый C, Q, Aug -
7 sublimis
sublīmis, e (collat. form sublīmus, a, um: ex sublimo vertice, Cic. poët. Tusc. 2, 7, 19; Enn. ap. Non. 169; Att. and Sall. ib. 489, 8 sq.; Lucr. 1, 340), adj. [etym. dub.; perh. sub-limen, up to the lintel; cf. sublimen] (sublimem est in altitudinem elatum, Fest. p. 306 Müll.), uplifted, high, lofty, exalted, elevated (mostly poet. and in postAug. prose; not in Cic. or Cæs.; syn.: editus, arduus, celsus, altus).I.Lit.A.In gen., high, lofty:B.hic vertex nobis semper sublimis,
Verg. G. 1, 242; cf. Hor. C. 1, 1, 36:montis cacumen,
Ov. M. 1, 666:tectum,
id. ib. 14, 752:columna,
id. ib. 2, 1:atrium,
Hor. C. 3, 1, 46:arcus (Iridis),
Plin. 2, 59, 60, § 151:portae,
Verg. A. 12, 133:nemus,
Luc. 3, 86 et saep.: os, directed upwards (opp. to pronus), Ov. M. 1, 85; cf. id. ib. 15, 673; Hor. A. P. 457:flagellum,
uplifted, id. C. 3, 26, 11:armenta,
Col. 3, 8:currus,
Liv. 28, 9.— Comp.:quanto sublimior Atlas Omnibus in Libyā sit montibus,
Juv. 11, 24.— Sup.:triumphans in illo sublimissimo curru,
Tert. Apol. 33.—Esp., borne aloft, uplifted, elevated, raised:C.rapite sublimem foras,
Plaut. Mil. 5, 1:sublimem aliquem rapere (arripere, auferre, ferre),
id. As. 5, 2, 18; id. Men. 5, 7, 3; 5, 7, 6; 5, 7, 13; 5, 8, 3; Ter. And. 5, 2, 20; id. Ad. 3, 2, 18; Verg. A. 5, 255; 11, 722 (in all these passages others read sublimen, q. v.); Ov. M 4, 363 al.:campi armis sublimibus ardent,
borne aloft, lofty, Verg. A. 11, 602: sublimes in [p. 1779] equis redeunt, id. ib. 7, 285:apparet liquido sublimis in aëre Nisus,
id. G. 1, 404; cf.:ipsa (Venus) Paphum sublimis abit,
on high through the air, id. A. 1, 415:sublimis abit,
Liv. 1, 16; 1, 34:vehitur,
Ov. M. 5, 648 al. —On high, lofty, in a high position:D.tenuem texens sublimis aranea telum,
Cat. 68, 49:juvenem sublimem stramine ponunt,
Verg. A. 11, 67:sedens solio sublimis avito,
Ov. M. 6, 650:Tyrio jaceat sublimis in ostro,
id. H. 12, 179.—Subst.: sublīme, is, n., height; sometimes to be rendered the air:II. A.piro per lusum in sublime jactato,
Suet. Claud. 27; so, in sublime, Auct. B. Afr. 84, 1; Plin. 10, 38, 54, § 112; 31, 6, 31, § 57:per sublime volantes grues,
id. 18, 35, 87, § 362:in sublimi posita facies Dianae,
id. 36, 5, 4, § 13:ex sublimi devoluti,
id. 27, 12, 105, § 129.— Plur.:antiquique memor metuit sublimia casus,
Ov. M. 8, 259:per maria ac terras sublimaque caeli,
Lucr. 1, 340.—In gen.:B.antiqui reges ac sublimes viri,
Varr. R. R. 2, 4, 9; cf. Luc. 10, 378:mens,
Ov. P. 3, 3, 103:pectora,
id. F. 1, 301:nomen,
id. Tr. 4, 10, 121:sublimis, cupidusque et amata relinquere pernix,
aspiring, Hor. A. P. 165; cf.:nil parvum sapias et adhuc sublimia cures,
id. Ep. 1, 12, 15.— Comp.:quā claritate nihil in rebus humanis sublimius duco,
Plin. 22, 5, 5, § 10; Juv. 8, 232.— Sup.:sancimus supponi duos sublimissimos judices,
Cod. Just. 7, 62, 39.—In partic., of language, lofty, elevated, sublime (freq. in Quint.):1. (α).sublimia carmina,
Juv. 7, 28:verbum,
Quint. 8, 3, 18:clara et sublimia verba,
id. ib.:oratio,
id. 8, 3, 74:genus dicendi,
id. 11, 1, 3:actio (opp. causae summissae),
id. 11, 3, 153:si quis sublimia humilibus misceat,
id. 8, 3, 60 et saep.— Transf., of orators, poets, etc.:natura sublimis et acer,
Hor. Ep. 2, 1, 165:sublimis et gravis et grandiloquus (Aeschylus),
Quint. 10, 1, 66:Trachalus plerumque sublimis,
id. 10, 1, 119.— Comp.:sublimior gravitas Sophoclis,
Quint. 10, 1, 68:sublimius aliquid,
id. 8, 3, 14:jam sublimius illud pro Archiā, Saxa atque solitudines voci respondent,
id. 8, 3, 75.—Hence, advv.Form sub-līmĭter (rare):(β).stare,
upright, Cato, R. R. 70, 2; so id. ib. 71:volitare,
Col. 8, 11, 1:munitur locus,
id. 8, 15, 1.—Form sub-līme (class.):b.Theodori nihil interest, humine an sublime putescat,
Cic. Tusc. 1, 43, 102; cf.:scuta, quae fuerant sublime fixa, sunt humi inventa,
id. Div. 2, 31, 67:volare,
Lucr. 2, 206; 6, 97:ferri,
Cic. Tusc. 1, 17, 40; id. N. D. 2, 39, 101; 2, 56, 141 Orell. N. cr.:elati,
Liv. 21, 30:expulsa,
Verg. G. 1, 320 et saep.—Comp.:2.sublimius altum Attollit caput,
Ov. Hal. 69.—Trop., of speech, in a lofty manner, loftily (very rare):alia sublimius, alia gravius esse dicenda,
Quint. 9, 4, 130.
См. также в других словарях:
grandiloquence — [ grɑ̃dilɔkɑ̃s ] n. f. • 1544, repris 1859; lat. grandiloquus, de grandis « sublime » et loqui « parler », d apr. éloquence ♦ Éloquence ou style affecté, qui abuse des grands mots et des effets faciles. ⇒ emphase. « la grandiloquence et l excès… … Encyclopédie Universelle
grandiloque — ⇒GRANDILOQUE, adj. et subst. masc. I. Adj. Synon. de grandiloquent (v. ce mot A). Du reste, cette collaboration, il n en parle pas simplement, bonnement. Il est vraiment trop grandiloque, quand il parle des qualités morales de son frère, de la… … Encyclopédie Universelle
grandílocuo — grandílocuo, a (del lat. «grandilŏquus») adj. Grandilocuente. * * * grandílocuo, cua. (Del lat. grandilŏquus). adj. grandilocuente … Enciclopedia Universal
Grandiloquous — Gran*dil o*quous, a. [L. grandiloquus; grandis grand + loqui to apeak.] Grandiloquent. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
grandiloquence — noun Etymology: probably from Middle French, from Latin grandiloquus using lofty language, from grandis + loqui to speak Date: 1589 a lofty, extravagantly colorful, pompous, or bombastic style, manner, or quality especially in language •… … New Collegiate Dictionary
grandiloquent — grandiloquent, ente [ grɑ̃dilɔkɑ̃, ɑ̃t ] adj. • 1876; de grandiloquence 1 ♦ Qui s exprime avec grandiloquence. ⇒ emphatique, pompeux. 2 ♦ Où il entre de la grandiloquence. ⇒ 2. pompier. Style, discours grandiloquent. ● grandiloquent,… … Encyclopédie Universelle
grandiloquence — (entrée créée par le supplément) (gran di lo kan s ) s. f. Parole pompeuse. • Je crois que c est vous mêmes, messieurs, qui vous mystifiez par votre fausse métaphysique et votre grandiloquence, PROUDHON les Majorats littéraires, p. 14, Paris,… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
RABIRIUS (C.) — I. C. RABIRIUS Poeta grandiloquus, usque adeo, ut hâc parte proximus a Virgilio crederetur. Descripsit bellum Actiacum inter Antonium et Octavium. Vellei. Paterc. l. 2. c. 36. Meminit quoque eius Ovid. Pont. l. 4. eleg. ult. v. 5. Magnique… … Hofmann J. Lexicon universale
grandiloquente — gran·di·lo·quèn·te agg. BU magniloquente {{line}} {{/line}} DATA: 1784. ETIMO: comp. del lat. grandis grande, solenne e del segmento loquente di eloquente, cfr. lat. grandiloquus … Dizionario italiano
grandiloquenza — /grandilo kwɛntsa/ s.f. [dal lat. grandiloquus magniloquente (comp. di grandis grande e del tema di loqui parlare ), sul modello di magniloquenza ], lett. [l essere ampolloso, detto di stile, discorso e sim.: la g. delle sue parole ] ▶◀ e… … Enciclopedia Italiana
grandiloquent — gran|dil|o|quent [grænˈdıləkwənt] adj formal [Date: 1500 1600; : Latin; Origin: grandiloquus, from grandis ( GRAND1) + loqui to speak ] using words that are too long and formal in order to sound important = ↑pompous >grandiloquence n [U] … Dictionary of contemporary English