Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

grammatisch

  • 1 grammatikalisch, grammatisch

    грамматический

    Русско-немецкий карманный словарь > grammatikalisch, grammatisch

  • 2 грамматический

    grammatisch, grammatikalisch
    * * *
    граммати́ческий grammatisch, grammatikalisch
    * * *
    граммати́ческ|ий
    <ая, -ое>
    прил grammatisch, grammatikalisch
    * * *
    adj
    gener. grammatikalisch, grammatisch

    Универсальный русско-немецкий словарь > грамматический

  • 3 грамматический

    grammatisch, grammatikalisch

    Taschenwörterbuch Russisch-Deutsch > грамматический

  • 4 grammatical

    adjective
    1) grammat[ikal]isch richtig od. korrekt
    2) (of grammar) grammatisch
    * * *
    [-'mæ-]
    1) ((negative ungrammatical) correct according to the rules of grammar: a grammatical sentence.) grammatikalisch
    2) (of (a) grammar: a grammatical rule.) grammatisch
    * * *
    gram·mati·cal
    [grəˈmætɪkəl, AM -ˈmæt̬-]
    1. inv (concerning grammar) grammati[kali]sch
    2. (following language rules) grammati[kali]sch
    she speaks good \grammatical French sie spricht grammatikalisch gutes Französisch
    * * *
    [grə'mtIkəl]
    adj
    1) (= relating to grammar) grammatisch

    grammatical error/rule — Grammatikfehler m/-regel f

    2) (= correct) grammat(ikal)isch richtig or korrekt
    * * *
    grammatical [ɡrəˈmætıkl] adj (adv grammatically)
    1. grammatisch, Grammatik…:
    2. grammatisch (richtig):
    not grammatical grammatisch falsch
    3. fig
    a) methodisch
    b) richtig
    * * *
    adjective
    1) grammat[ikal]isch richtig od. korrekt
    2) (of grammar) grammatisch
    * * *
    adj.
    grammatikalisch adj.
    grammatisch adj.
    sprachlich adj.

    English-german dictionary > grammatical

  • 5 parse

    [pɑ:z, AM pɑ:rs]
    vt
    1. (analyse grammatically)
    to \parse a sentence einen Satz grammatisch analysieren
    to \parse a word ein Wort grammatisch beschreiben
    2. COMPUT, LING
    to \parse a text einen Text parsen fachspr [o syntaktisch analysieren]
    to \parse a string eine Zeichenabfolge analysieren
    * * *
    [pAːz]
    1. vt
    grammatisch analysieren (LING, COMPUT) parsen
    2. vi
    analysieren

    this sentence doesn't parse very easilydie Struktur dieses Satzes ist nicht leicht zu analysieren

    * * *
    parse [pɑː(r)z; US auch pɑːrs] v/t
    1. LING einen Satz grammatisch zergliedern, einen Satzteil analysieren, ein Wort grammatisch definieren
    * * *
    v.
    analysieren v.

    English-german dictionary > parse

  • 6 gramatical

    gramati'kal
    adj
    adjetivo
    1. [de la gramática] grammatisch
    2. [correcto] grammatisch korrekt
    gramatical
    gramatical [gramati'kal]
    grammatikalisch; regla gramatical Grammatikregel femenino

    Diccionario Español-Alemán > gramatical

  • 7 gramático

    gra'matiko
    m GRAMM
    grammatisch, grammatikalisch
    ( femenino gramática) adjetivo
    ————————
    ( femenino gramática) sustantivo masculino y femenino
    ————————
    gramática sustantivo femenino
    gramático
    gramático , -a [gra'matiko, -a]
    sustantivo masculino, femenino
    Grammatiker(in) masculino (femenino)

    Diccionario Español-Alemán > gramático

  • 8 ungrammatical

    adjective
    * * *
    un·gram·mati·cal
    [ˌʌngrəˈmætɪkəl, AM -ˈmæt̬-]
    adj grammatisch inkorrekt
    * * *
    ["ʌngrə'mtIkəl]
    adj
    ungrammatisch, grammatikalisch falsch
    * * *
    ungrammatical adj (adv ungrammatically) LING ungrammatisch, grammatisch falsch
    * * *
    adjective
    * * *
    adj.
    ungrammatisch adj.

    English-german dictionary > ungrammatical

  • 9 grammatically

    adverb
    grammat[ikal]isch [richtig, falsch]

    speak English grammatically — grammatisch richtiges od. korrektes Englisch sprechen

    * * *
    adverb grammati(kali)sch
    * * *
    gram·mati·cal·ly
    [grəˈmætɪkəli, AM -ˈmæt̬-]
    1. inv (concerning language rules) grammat[ikal]isch
    2. (reflecting correct usage) grammat[ikal]isch korrekt
    \grammatically, the text is quite okay von der Grammatik her ist der Text in Ordnung
    * * *
    [grə'mtIkəlI]
    adv
    write, speak grammat(ikal)isch richtig or korrekt

    grammatically, this sentence is wrong — dieser Satz ist grammat(ikal)isch falsch

    grammatically, his work is poor — von der Grammatik her ist seine Arbeit schlecht

    * * *
    adverb
    grammat[ikal]isch [richtig, falsch]

    speak English grammaticallygrammatisch richtiges od. korrektes Englisch sprechen

    * * *
    adv.
    grammatikalisch adv.

    English-german dictionary > grammatically

  • 10 parse

    [pɑ:z, Am pɑ:rs] vt
    to \parse a sentence einen Satz grammatisch analysieren;
    to \parse a word ein Wort grammatisch beschreiben
    to \parse a text einen Text parsen fachspr [o syntaktisch analysieren];
    to \parse a string eine Zeichenabfolge analysieren

    English-German students dictionary > parse

  • 11 grammaticalis

    grammaticālis, e (grammatica), grammatisch, plutei, Bücherbretter mit gramm. Werken, Sidon. epist. 2, 9, 4: palaestra, Sidon. carm. 23, 212: figurae, Sidon. epist. 7, 9, 1.

    lateinisch-deutsches > grammaticalis

  • 12 grammaticaliter

    grammaticāliter, Adv. (grammaticalis), grammatisch, Treb. Poll. XXX tyr. 10, 5.

    lateinisch-deutsches > grammaticaliter

  • 13 grammatice [2]

    2. grammaticē, Adv. (grammaticus), grammatisch, Quint. 1, 6, 27.

    lateinisch-deutsches > grammatice [2]

  • 14 grammaticus

    grammaticus, a, um (γραμματικός), grammatisch, I) adi.: ars, Cornif. rhet.: grammaticae artis magistri, Firm.: tribus grammaticas ambire, die Zünfte der Grammatiker, Hor. – II) subst.: A) grammaticus, ī, m., der Sprachkundige, -forscher, als Erklärer u. Kunstrichter der Schriftwerke, der Grammatiker, Philolog, Gelehrte, Cic. u.a.: grammaticus sive Graecus sive Latinus, ein Lehrer der griech. od. latein. Sprache, ein Sprachmeister, Edict. Diocl. 7, 70. Vgl. übh. Obbarius Hor. ep. 1, 19, 40. Gudemann in Pauly-Wissowa Realenz. 7, 1810 f. – B) grammatica, ae, f. u. grammaticē, ēs, f., die Grammatik, Sprachwissenschaft (Philologie), Form -a, Cic. u. Suet.: Form -e, Quint. 1, 4, 4. – C) grammatica, ōrum, n., Grammatisches, Grammatik, Philologie, Cic. de or. 1, 187.

    lateinisch-deutsches > grammaticus

  • 15 hyperbaton

    hyperbaton, ī, n. (ὑπερβατόν), die Trennung zweier grammatisch zusammengehöriger Wörter od. Redeteile durch andere, die Wortversetzung, das Hyperbaton, eine rhet. Figur, Quint. 8, 6, 62. Plin. ep. 8, 7, 2. Charis. 275, 6. Diom. 460, 23: rein lat. verbi od. verborum transgressio, Quint. 8, 6, 67 u. 9, 3, 91: od. transcensio, Isid. orig. 1, 36, 16: svnchysis, id est hyperbati longa confusio, Serv. Verg. Aen. 3, 348.

    lateinisch-deutsches > hyperbaton

  • 16 litteratorius

    litterātōrius, a, um (litterator), grammatisch, eruditio, Tert. de idol. 10: professio, Prisc. ad Iul. ep. 3. p. 2, 15 H. – subst., litterātōria, ae, f., die Grammatik, Sprachkunst, Quint. 2, 14, 3 (der dieses Wort aber tadelt).

    lateinisch-deutsches > litteratorius

  • 17 soloecismus

    soloecismus, ī, m. (σολοικισμός), I) die grammatisch unrichtige Verbindung der Wörter, der Solözismus, Cornif. rhet. 4, 17. Quint. 1, 5, 16 (neben barbarismus). Sinn. Capit. b. Gell. 5, 20 (der ihn rein lat. imparilitas nennt). Sen. suas. 2, 13 u. contr. 9. praef. § 3. Sen. ep. 95, 9. Gell. 1, 7, 3. Iuven. 6, 456. Tert. ad nat. 1, 3. Apul. flor. 9. p. 9, 14 Kr. Diom. 453, 21. Isid. orig. 1, 32. no. 1 sqq.: barbarismis, soloecismis obsitae sunt res vestrae et vitiorum deformitate pollutae, Arnob. 1, 59: scherzh. bei Mart. 11, 19, 2. – II) der Verstoß gegen gute Lebensart (Sitte), -gegen den Anstand, Hieron. in Helv. 16.

    lateinisch-deutsches > soloecismus

  • 18 syllepsis

    syllēpsis (synlēpsis), is, Akk. in, Abl. ī, f. (σύλληψις), eine gramm. Figur, nach der ein Wort auf ein anderes im Satze bezogen wird, zu dem es grammatisch nicht gehört (wie Verg. Aen. 1, 16. Ter. Andr. prol. 3), Charis. 281, 4. Diom. 444, 31. Donat. ad Ter. Andr. prol. 3. Serv. Verg. Aen. 2, 231.

    lateinisch-deutsches > syllepsis

  • 19 γραμματιστικός

    γραμματιστικός, grammatisch, Themist. 23 p. 297 d; ἡ γρ., die Grammatik, Sext. Emp.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > γραμματιστικός

  • 20 δέ

    δέ, eine von Hom. an sehr gew. Partikel, welche einzelne Theile eines Satzes u. ganze Sätze so an einander knüpft, daß das Hinzukommende als ein Anderes, Gegenüberstehendes bezeichnet wird: aber, dagegen; wenn der vorangehende, den Gegensatz bildende Ausdruck negativ ist, durch sondern zu übersetzen; ist der Gegensatz schwach, so genügt zur Übersetzung » und«, » ferner« u. dgl. Soll der Gegensatz recht bestimmt und scharf hingestellt werden, so gebraucht man μένδέ; das μέν wird im Deutschen meistens nicht durch ein eigenes Wort übersetzt, sondern nur durch den Ton ausgedrückt. – Einige halten δέ für geschwächt aus δή, vgl. μέν μήν; Andere halten es für entstanden aus ΔFΕ', verwandt δύο; Andere bringen es mit δέω »binden« zusammen. – Bei Homer sind besonders folgende Arten des Gebrauchs wichtig: – 1) die ganz lose, bloß anreihende Verbindung, wo die Gegensätze sehr schwach sind, so daß δέ nicht viel Anderes bedeutet als καί; z. B. Odyss. 8, 455 τὸν δ' ἐπεὶ οὖν δμωαὶ λοῠσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ, ἀμφὶ δέ μιν χλαῖναν καλὴν βάλον ἠδὲ χιτῶνα, ἔκ ῥ ἀσαμίνϑου βὰς ἄνδρας μέτα οἰνοποτῆρας ἤιε, zu ἀμφὶ δέ μιν Schol. ὁ δέ ἀντὶ τοῠ καί; Iliad. 1, 43 sqq ἃς ἔφατ' εὐχόμενος, τοῦ δ' ἔκλυε Φοῖβος Ἀπόλλων, βῆ δὲ κατ' Οὐλύμποιο καρήνων χωόμενος κῆρ, τόξ' ὤμοισιν ἔχων ἀμφηρεφέα τε φαρέτρην. ἔκλαγξαν δ' ἄρ' ὀιστοὶ ἐπ' ὤμων χωομένοιο, αὐτοῦ κινηϑέντος· ὁ δ' ἤιε νυκτὶ ἐοικώς. ἕζετ' ἔπειτ' ἀπάνευϑε νεῶν, μετὰ δ' ἰὸν ἕηκεν· δεινὴ δὲ κλαγγὴ γένετ' ἀργυρέοιο βιοῖο; Odyss. 5, 243 sqq. αὐτὰρ ὁ τάμνετο δοῠρα· ϑοῶς δέ οἱ ἤνυτο ἔργον. εἴκοσι δ' ἔκβαλε πάντα, πελέκκησεν δ' ἄρα χαλκῷ, ξέσσε δ' ἐπισταμένως καὶ ἐπὶ στάϑμην ἴϑυνεν. τόφρα δ' ἔνεικε τέρετρα Καλυψὼ δῖα ϑεάων· τέτρηνεν δ' ἄρα πάντα καὶ ἥρμοσεν ἀλλήλοισιν, γόμφοισιν δ' ἄρα τήν γε καὶ ἁρμονιῇσιν ἄρασσεν; Iliad. 1, 345 sqq ἃς φάτο, Πάτροκλος δὲ φίλῳ ἐπεπείϑεϑ' ἑταίρῳ, ἐκ δ' ἄγαγε κλισίης Βρισηίδα καλλιπάρῃον, δῶκε δ' ἄγειν. τὼ δ' αὖτις ἴτην παρὰ νῆας Ἀχαιῶν· ἡ δ' ἀέκουσ' ἅμα τοῖσι γυνὴ κίεν. – 2) Nicht selten knüpft Homer durch δέ an, wo man vielmehr γάρ erwartet; Iliad. 8, 85 ἀλγήσας δ' ἀνέπαλτο, βέλος δ' εἰς ἐγκέφαλον δῠ, σὺν δ' ἵππους ἐτάραξε, Scholl. Aristonic. βέλος δ': ὅτι ὁ δέ ἀντὶ τοῦ γάρ, βέλος γάρ; so auch in der Zusammensetzung οὐδέ: Iliad. 6, 360 μή με κάϑιζ', Ἑλένη, φιλέουσά περ· οὐδέ με πείσεις, Scholl. Aristonic. οὐ δέ: ὅτι ὁ δέ ἀντὶ τοῦ γάρ, οὐ γάρ με πείσεις; vgl. noch Scholl. Odyss. 2, 6. 4, 236. – 3) Auch statt δή schien alten Grammatikern bei Homer δέ zu stehn; vgl. z. B. Iliad. 1, 204 ἀλλ' ἔκ τοι ἐρέω, τὸ δὲ καὶ τελέεσϑαι ὀίω, Scholl. Nicanor. ἤτοι στικτέον ἐπὶ τὸ »ἐρέω«, ἢ βραχὺ διασταλτέον. ἐὰν μὲν οὖν στίζωμεν, ἔσται τὸ λεγόμενον τοῠτο καὶ τετε λέσϑαι ὑπολαμβάνω· ἐὰν δὲ διαστέλλωμεν, ἔσται ὁ δέ κείμενος ἀντὶ τοῠ δή, καὶ τὸ τό ἀντὶ ὑποτακτικοῠ τοῦ ὅ, vgl. Friedlaender Nicanor p. 34. – 4) Ein Gegensatz kann, genau genommen, nur zwischen coordinirten Ausdrücken stattfinden; Homer aber gebraucht nicht selten δέ in Hauptsätzen, um sie den ihnen untergeordneten vorausgehenden Nebensätzen (Vordersätzen) gegenüberzustellen; Aristarch erklärte in solchen Fällen das δέ des Hauptsatzes kurzweg für περιττόν. Dies ist auch eine ganz richtige Auffassung; denn, wenn man die Construction für anakoluthisch erklärt, und den Grund der Erscheinung darin sieht, daß es ursprünglich gar keine untergeordneten Sätze gegeben habe, sondern nur Hauptsätze, so daß also ursprünglich δέ in jedem Satze habe stehn dürfen, von welchem Zustande der Sprache eben der hier betrachtete Homerische Gebrauch ein altehrwürdiger Rest sei, – wenn man diese Ansicht aufstellt, so erklärt man allerdings den Ursprung der Erscheinung, und zwar, wie es scheint, ganz richtig; aber man beseitigt keineswegs die nackte Thatsache, daß, so wie nun einmal die betreffenden Homerischen Perioden im Übrigen gebau't sind, das δέ keine Wirksamkeit, keinen Zweck hat, daß es eben so gut fortbleiben könnte, ohne daß die Deutlichkeit Schaden litte oder der Sinn sich änderte. Das δέ ist hier also in der That περιττόν; doch natürlich nur grammatisch περιττόν; denn daß rhetorisch seine Wirkung bedeutend sei, wird Niemand läugnen; die Anakoluthie giebt dem Vortrage Lebhaftigkeit und Schwung. Aber daß dieses δέ rhetorisch περιττόν sei, hat Aristarch auch gar nicht gemeint. Beispiele: Odyss. 7, 47 ἀλλ' ὅτε δὴ βασιλῆος ἀγακλυτὰ δώμαϑ' ἵκοντο, τοῐσι δὲ μύϑ ων ἦρχε ϑεὰ γλαυκῶπις Ἀϑήνη, Scholl. Aristonic. ὅτι δύο ὄντων »τοῖσι« εἶπε. καὶ περισσὸς ὁ δέ; Iliad. 5, 261 αἴ κέν μοι πολύβουλος Ἀϑήνη κῦδος ὀρέξῃ ἀμφοτέρω κτεῖναι, σὺ δὲ τούσδε μὲν ὠκέας ἵππουςαὐτοῦ ἐρυκακέειν, ἐξ ἄντυγος ἡνία τείνας, Αἰνείαο δ' ἐπἅῖξαι μεμνημένος ἵππων, ἐκ δ' ἐλάσαι Τρώων μετ' ἐυκνήμιδας Ἀχαιούς, zu σὺ δέ Scholl. Aristonic. διπλῆ, ὅτι περισσὸς ὁ δέ σύνδεσμος. Mehr Beispiele bei Friedlaender Aristonic. (Schematol.) p. 33. Zuweilen macht das δέ περιττόν den Zusammenhang etwas dunkel, indem man nicht recht weiß, wo denn eigentlich der Nachsatz anfängt; so z. B. Iliad. 1, 194 ἕως ὁ ταῠϑ' ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ ϑυμόν, ἕλκετο δ' ἐκ κολεοῖο μέγα ξίφος, ἦλϑε δ' Ἀϑήνη· Scholl. Nicanor. ϑυμόν: ἐνταῠϑα μὲν ὑποστικτέον, ἐπὶ δὲ τὸ »ξίφος« ἤτοι ὑπ οστικτέον ἢ στικτέον. ἐὰν μὲν οὖν ὑποστίζωμεν, ὁ ἐπιφερόμενος σύνδεσμος περισσὸς ἔσται, »ἦλϑε δ' Ἀϑήνη«· ἐὰν δὲ στίζωμεν, οὗτος μὲν καλῶς κεῖται, ὁ δὲ πρότερος πλεονάζει ἐν τῷ »ἕλκετο δ' ἐκ κολεοῖο«. βέλτιον δὲ ὑποστίζειν ἀμφότερα· ἐν ὅσῳ γὰρ λογίζεταί τε καὶ σπᾶται, ἦλϑεν ἡ Ἀϑηνᾶ, vgl. Friedlaender.; Scholl. Aristonic. ἦλϑε δ' Ἀϑήνη: ὅτι περισσὸς ὁ δέ σύνδεσμος, vgl. Villoison und Pluygers Retract. edit. p. 8. – Auch der umgekehrte Fall tritt ein, daß das δέ περιττόν, welches Hauptsatz und Nebensatz einander gegenüberstellt, im nachstehenden Nebensatze erscheint; Iliad. 1, 340 τὼ δ' αὐτὼ μάρτυροι ἔστων πρός τε ϑεῶν μακάρων πρός τε ϑνητῶν ἀνϑρώπων καὶ πρὸς τοῠ βασιλῆος ἀπηνέος, εἴ ποτε δ' αὖτε χρειὼ ἐμεῖο γένηται ἀεικέα λοιγὸν ἀμῦναι τοῖς ἄλλοις: hier ist das δέ in εἴ ποτε δ' αὖτε ein περιττόν. – Ueber einige Fälle noch anderer Art, in denen Aristarch angeblichdas δέ für περιττόν hielt, vgl. Friedlaender Aristonic. p. 33; die Ueberlieferung scheint hier mehrfach getrübt zu sein. Richtig ist wohl die Ueberlieferung bei Iliad. 2, 802 λίην γὰρ φύλλοισιν ἐοι. κότες ἢ ψαμάϑοισιν ἔρχονται πεδίοιο μαχησόμενοι προτὶ ἄστυ. Ἕκτορ, σοὶ δὲ μάλιστ' ἐπιτέλλομαι ὧδέ γε ῥέξαι, Scholl. Aristonic. σοὶ δέ: ὅτι περισσεύει ὁ δέ σύνδεσμος. – Bei den Attikern, bes. in Prosa, ist μέν – δέ sehr beliebt; doch steht zuweilen δέ allein, wo man μέν – δέ erwartet: ἦν χερός, ἦν δὲ τόξων πάταγος Soph. Tr. 515; τοῠ τότε βασιλέως, πατρὸς δὲ τοῠ νῦν Xen. Cyr. 4, 3, 6; so öfter bei der Apposition: μήτηρ βασιλέως, βασίλεια δ' ἐμή Aesch. Pers. 148; vgl. Ch. 188 u. öfter: τὴν νῠν Βοιωτίαν, πρότερον δὲ Καδμηΐδα γῆν καλουμένην Thuc. 1, 12. – In parenthetischen Zusätzen: Thuc. 4, 66; Xen. Cyr. 1, 2, 1; – εἷλκε μὲν ὁ Σάτυρος, εἷλκον δὲ οἱ ὑπηρέται Xen. Hell. 2, 3, 55; – häufig in Aufzählungen: πρῶτον μὲνδέ, auch ἔπειτα δέ, – stärker: τέϑνηκεν ἀνδρὸς οὐδενὸς ϑεοῦ δ' ὕπο Soph. Phil. 334; nachdrücklich: οὐ μόνονδέ Plat. Legg. V, 747 e; VI, 751 b; τὸ δὲ ὅλον ψευδός ἐστι, vielmehr, Gorg. 519 b; Conv. 216 e. – Nachdrücklich in Fragen u. Anreden, παρὰ τίνος δ' ἀφιγμένος Soph. O. R. 934; πρώην, ἔφην ἐγώ· σὺ δὲ ἄρτι πέπυσαι; Plat. Prot. 310 b; Ἥφαιστε, σοὶ δὲ χρὴ μέλειν ἐπιστολάς Aesch. Prom. 3; so bes. τί δέ. – In den Verbindungen ὧδε δὲ λέγω, Plat. Gorg. 509 d. ἐκ τῶνδε δὲ σκόπει, Phaed. 67 e, u. ä. ist es fast = nämlich. – Nach εἰ, ἐάν, ὅτι, ἐπεί u. ähnl. nach relat. u. partic. knüpft es in Homerischer Weise bei Attikern den Nachsatz an, so daß der Gegensatz, in dem dieser gegen den Vordersatz steht, nachdrücklicher hervorgehoben wird; κεἰ τὸ μηδὲν ἐξερῶ, φράσω δ' ὅμως Soph. Ant. 234; vgl. O. C. 1011; ἐάν τ' αὖ λέγω, ὅτι –, τοῦτο δ' ἔτι ἧττον πείσεσϑ έ μοι λέγοντι Plat. Apol. 38 a. So auch bes. wo ein Demonstrativum auf einen voranstehenden Relativsatz nachdrücklich zurückweis't, ἃ δ' ἐστὶν ἴδια καὶ τῆς ἡγεμονίας ἄξια –, ταῠτα δ' ἐμὸν ἔργον ἐστὶν εἰπεῖν Isocr. 4, 98; ὃ δὲ περὶ πλείους τοῦ σώματος ἡγεῖ, τὴν ψυχὴν περὶ δὲ τούτου ἐπεκοινώσω Plat. Prot. 313 a; ὅτι ταῠτα ἀγαϑὸς ἕκαστος ἡμῶν, ἅπερ σοφὸς, ἃ δὲ ἀμαϑὴς, ταῦτα δὲ κακός Lach. 194 d; ὅστις ἦν ϑακῶν ἀταρβὴς τῆς ϑεᾶς, ὁ δ' ἂν λέγοι Soph. Tr. 23; καί ποτε ὄντος πάγου, οὗτος δὲ ἐξῄει Plat. Conv. 220 b; – εἰ δ' ἐγένετο κακὴ γυνὴ Μήδεια, Πηνελόπεια δὲ μέγα πρᾶγμα, Eubul. Ath. XIII, 559 c. – Zuweilen steht es im Anfang einer Rede, wo man einen Satz ergänzen kann, Soph. Ant. 527. 1181. – Nach mehreren Zwischensätzen nimmt es die Rede wieder auf, wie unser also, Plat. Prot. 313 b; Ar. Ach. 509 Eccl. 173; Xen. Hell 1, 3, 20. – Einem vorangegangenen μέν folgen 2 und mehrere δέ, Soph. O. R. 732. 1360 Ant. 415 u. sonst. – Es steht nie im Anfang des Satzes, gewöhnlich nach einem Worte, doch auch nach mehreren, Soph. Phil. 614; ἄνευ σοῠ δέ O. C. 1347; ὅ, τι λέξω δ' ἀπορῶ O. R. 485; τὰ μὲν ἄλλα τὴν οἰκίαν δέ Dem. 27, 6. – Von Verbindungen mit andern Partikeln merke man: καὶ δέ, aber auch, und doch auch, Hom.; auch bei Att. oft, doch so, daß ein Wort dazwischen tritt, s. Krüger Xen. An. 1, 1, 2; – δ' ἀλλά, aber doch, aber wenigstens, s. Elmsl. zu Eur. Heracl. 565; – δὲ ἄρα, aber nun; – δὲ γάρ, wie ἀλλά γάρ, Her., Thuc. u. sonst; – δὲ δή, nun hingegen, aber doch, Hom.; – δέ τε, und auch, Hom. u. a. Ep.; – μέν τε δέ τε, Il. 5, 139. – Lang ist δέ in der Thesis vor einer Liquida Odyss. 24, 299 gebraucht, ποῦ δὲ νηῠς ἕστηκε ϑοή, var lect. ποῠ δαί, vgl. s. v. δαί

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > δέ

См. также в других словарях:

  • grammatisch — Adj. (Mittelstufe) die Grammatik betreffend Synonym: grammatikalisch Beispiele: Die Wörter Adjektiv , Substantiv und Verb sind grammatische Begriffe. Sie spricht ein grammatisch einwandfreies Englisch. Kollokation: grammatische Fehler machen …   Extremes Deutsch

  • Grammatisch — Grammatisch, 1) die Sprachlehre betreffend; 2) der Sprachlehre gemäß. Grammatische Figuren, s.u. Figur. Grammatischer Sinn, so v.w. Buchstäblicher Sinn …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Grammátisch — Grammátisch, der Sprachlehre gemäß …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • grammatisch — gram·mạ·tisch Adj; 1 die ↑Grammatik (1) betreffend <eine Theorie, eine Darstellung> 2 nach den Regeln in den Grammatiken (2) <grammatisch richtig, falsch> …   Langenscheidt Großwörterbuch Deutsch als Fremdsprache

  • Grammatisch — Allegorische Darstellung der Grammatik, ihre Disziplinen als Armeen. Aus Antoine Furetières Nouvelle Allegorique, Ou Histoire Des Derniers Troubles Arrivez Au Royaume D’Eloquence (1659). Die Grammatik (Sprachlehre, altgriechisch [τέχνη]… …   Deutsch Wikipedia

  • grammatisch — См. grammaticale …   Пятиязычный словарь лингвистических терминов

  • grammatisch — die Grammatik betreffend; grammatikalisch * * * gram|mạ|tisch 〈Adj.〉 = grammatikalisch ● grammatischer Wechsel auf urgerman. Betonung beruhender Wechsel verwandter Konsonanten in wurzelverwandten Wörtern * * * gram|mạ|tisch <Adj.>… …   Universal-Lexikon

  • grammatisch — gram|mạ|tisch 〈Adj.〉 = grammatikalisch …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • grammatisch — gram|ma|tisch <über lat. grammaticus aus gr. grammatikós, eigtl. »des Lesens und Schreibens kundig«>: a) die Grammatik betreffend; vgl. ↑grammatikalisch; b) der Grammatik gemäß; sprachrichtig; nicht ungrammatisch …   Das große Fremdwörterbuch

  • grammatisch — gram|mạ|tisch; grammatisches Geschlecht (Genus) …   Die deutsche Rechtschreibung

  • Allerheiligen — Allerheiligen, der Nahme eines Festes, in der Römischen Kirche, welches den ersten November gefeiert wird, und bey welchem das Wort Fest verstanden werden muß. Auf Allerheiligen will ich zu dir kommen, am Feste aller Heiligen. Papst, Bonifacius… …   Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»