Перевод: с исландского на все языки

со всех языков на исландский

gap

  • 1 GAP

    n.
    1) gap, empty space;
    2) shouting, crying (háreysti ok gap).
    * * *
    n. [A. S. geap; Engl. gap; Dan. gab; cp. gapa], prop. a gap, empty space, whence Ginnunga-gap, the Chaos of the Scandin. mythol., Edda, Vsp.
    2. metaph. gab, gibes; óp ok gap, háreysti ok gap, Fb. iii. 425, cp. Nj. 220. gaps-maðr, m. a gaping fool, a gaby, Fbr. 12.

    Íslensk-ensk orðabók > GAP

  • 2 gap

    [g̊a:pʰ]
    n gaps, göp
    1) отверстие, дыра
    2) бездна, пропасть

    Íslensk-Russian dictionary > gap

  • 3 gap-ripur

    f. pl., or gap-riplar, m. pl. an απ. λεγ., for the reading vide Johnson. Nj. Lat. l. c., gaping, staring with open mouth, Nj. (in a verse).

    Íslensk-ensk orðabók > gap-ripur

  • 4 gap-lyndi

    n. bluster, Karl. 493.

    Íslensk-ensk orðabók > gap-lyndi

  • 5 gap-uxi

    a, m. a blusterer, a bully, Fs. 71.

    Íslensk-ensk orðabók > gap-uxi

  • 6 gap-þrosnir

    m. = gapi, Edda (Gl.), an απ. λεγ.

    Íslensk-ensk orðabók > gap-þrosnir

  • 7 hljóðgap

    [l̥jouðg̊apʰ]
    n лингв.
    зияние, хиатус

    Íslensk-Russian dictionary > hljóðgap

  • 8 bil, skarî, gat

    Íslensk-ensk orðabók > bil, skarî, gat

  • 9 GINN-

    or perhaps better gínn-, [cp. A. S. gin or ginn = vast, wide; it seems however better to derive it from the verb beginnan, Engl. begin, a word used in all Teutonic languages, except the old Scandinavian tongue, where it is unknown, unless in this mythological prefix]:—only used as a prefix:
    I. in old mythol. words, great, holy: ginn-heilög (adj. pl.) goð, the most holy gods, the supreme gods, as opposed to Asir and Vanir, the lower gods, Vsp. passim: ginn-regin, n. pl.magna numina,Hm. 143, Haustl. 13, in the same sense as ginnheilög goð in Vsp.; in Hým. 4 opp. to tívar ( dii); in Alm. goð and ginnregin are distinguished, cp. also Hm. 79: ginnungar, m. pl., seems used in the same sense as ginnregin, whence Ginnunga-gap, n. chaos, the formless void, in which abode the supreme powers, before the creation, Edda, Vsp.: later, in the 11th century, the sea between Greenland and America was called Ginnunga-gap, A. A. 295: Ginnunga-himin, m. of the heavenly vault of Ginnunga-gap, Edda 5: Ginnunga-vé, n. pl. the holy places of the Ginnungar, the universe, Haustl. 15: Ginnarr (Ginnir), m., is a name of Odin, prop. = aetherius, and also used of the eagle, the falcon.
    II. in an intensive sense only in poets; ginn-viti, a, m. a large fire, Sighvat; perhaps also we may read, Vkv. 5, ginn-fasti, a, m. a great fire in a smithy, for gim fasti.

    Íslensk-ensk orðabók > GINN-

  • 10 HLIÐ

    I)
    n.
    1) gate, gateway (h. heitir á garði);
    3) space, interval (var hvergi h. í milli);
    4) space of time; pause, halt (eptir þat varð h. á orrostunni).
    (pl. -ar), f. side; standa á aðra h. e-m, to stand on one side of one; á tvær hliðar e-m, on either side of one; á allar hliðar, on all sides.
    * * *
    1.
    f., pl. hliðar (hliðu dat. obsolete, Gm. 35):—a side, Lat. latus; standa á hlið e-m, to stand beside one, Stor.; komask á hlið e-m, Nj. 262; á hlið hvára, on each side, Rm. 5; á aðra hlið, at one’s other side, Ísl. ii. 363, Ad. 10; á báðar hliðar, á tvær hliðar, on both sides, Fb. ii. 351; á vinstri hlið, on the left hand, Eg. 213, Fms. i. 16; á hægri hlið, on the right hand; snúask á hlið, to turn oneself (in sleep), Fs. 6; skjöldr, sverð á hlið, Gullþ. 64; á allar hliðar, on all sides; veltask á ymsar hliðar, to toss to and fro, Bs. ii. 171, Od. xx. 24; leggja e-t fyrir hlið, to lay beside, Al. 151.
    2.
    n. [A. S. hlið; O. H. G. hlit; Dan. led; root no doubt akin to Gr. κλείς, etc.]:—a gate, gateway; hlið á garði ok hjarra-grind fyrir, Grág. ii. 264, Fsm, 10, 44, Rb. 380, Edda 110, Eg. 244, Fms. i. 104, v. 331, passim.
    2. a wide gap, Stor. 6, Fms. i. 105, Gþl. 391, N. G. L. i. 344, Orkn. 350, Sks. 398: in law a gap in a fence not above sixty feet long was hlið, if more it was a breach (bálka-brot), Gþl. 391.
    II. metaph. a space, interval (= bil); hann hafði fyrr við brugðit svá at hlið var í milli þeirra, Fms. vii. 171; þeir görðu hlið í millum skipanna, Nj. 42; ok var hvergi hlið í milli, Ld. 96; hann ríðr fyrst þeirra ok nokkuru harðara svá at hlið var á millum þeirra, Ísl. ii. 360; hús ok hlið í milli ok heima-dyranna, Fs. 42; horfði hann á hliðit ( the empty space) þar sem skjöldrinn hafði hangit, Fas. iii. 42; ok nú varð enn á hlið mjök langt, Fms. ii. 302, x. 346: temp., síðan varð á lið (a halt) nokkvot, 345; eptir þat varð hlið (a stop, halt) á orrostunni, vii. 289; hvíldar hlið, Fb. iii. 567 (in a verse).

    Íslensk-ensk orðabók > HLIÐ

  • 11 HÖGG

    * * *
    (dat. höggvi), n.
    1) stroke, blow; ljósta h. á dyrr, to knock at the door; skamma stund verðr hönd höggvi fegin, only a short while is the hand fain of the blow; eigi fellr tré við hit fyrsta h., no tree falls at the first stroke;
    2) beheading, execution (leiða e-n til höggs);
    3) fig. gap, breach (kom þá fljótt h. í liðit).
    * * *
    n., old dat. höggvi, Ó. H. 184, Fms. vii. 230, Nj. passim; gen. pl. höggva; [Shetl. huggie; Scot. hag; Dan. hug; Swed. hugg; cp. the verb höggva]:—a stroke, blow, esp. a stroke with an edged weapon, but also with a blunt one, Fms. vii. 191, 230, 297; laust hann selinn í svíma et fyrsta högg, Bs. i. 342; ljósta högg á dyr, to knock, Fs. 131, Nj. 28; í einu höggvi, of throwing a stone, Edda 72; högg loptsins, Skálda 174: sayings, skamma stund verðr hönd höggvi fegin, Nj. 64, 155, 213; eigi fellr tré við it fyrsta högg, Nj. 163, 224; eiga í höggvi við e-n, to have a quarrel, come to blows with a person; það sér ekki högg á vatni, a stroke in water is not seen, leaves no mark, of efforts without effect.
    2. slaughter, a beheading; leiddr til höggs, Grett. 85, Karl. 518, Clem. 58; dæma e-n til höggs, Blas. 49; slaughter of cattle, yxn er hann ætlaði til höggs, Eg. 181; strand-högg, q. v.
    3. a hewing down of trees, Dan. hugst, Grág. ii. 297; skógar-högg, 292; högg ok höfn, D. N.: a gap, kom þá skjótt högg í liðit, Fms. ix. 305.
    4. of an instrument; þela-högg, q. v.; saum-högg, q. v.; fjal-högg, a chopping-block.
    5. a ravine or a cut-like gap in a mountain. höggva-skipti, -viðskipti, n. exchange of blows, Fms. i. 38, v. 165, Eg. 581, Korm. 212, Fs. 48.

    Íslensk-ensk orðabók > HÖGG

  • 12 SKARÐ

    n.
    1) notch, hack, in the edge of a thing (skörð vóru fallin í sverðit); s. í vörr, a hare-lip;
    2) empty space, breach, gap (höggva s. í ætt e-s);
    * * *
    n. [A. S. sceard; Engl. shard; Germ. scharte; Dan. skaard]:—a notch, chink in the edge of a thing; skörð vöru fallin í sverðit, Fs. 62; þá beit Egill skarð ór horninu, Eg. 605; skarð í vör, a hare-lip, Fms. x. 88; skarð í vör Skíða, Sd.: of the moon, hvel á tungli er nær sólu, en skarð firr, Rb. 452 (skarðr máni); leysi af með skinni, eðr leysi skarð ór skinni, Gþl. 448.
    2. an empty, open place, in a rank or a row; skarð fyrir skildi (see skjöldr), Fas. iii. 42, 43; betra er oss skarð ok missa í flota Ólafs, Hkr. i. 334; nú ef skörð verða á, þá skal ármaðr þau skörð bæta, N. G. L. i. 101; skarð í ætt e-s, Fs. 6; höggva skarð í ætt e-s, Eg. 475 (metaphor from a fence); var nú úhægt at verja þat skarð er þessir höfðu staðit, Fms. x. 361; en ef þeir synja þér manntals, þá máttú telja skörð (loss of right, deficiency) á hendr þeim, N. G. L. i. 98; ef skríða skal í þat skarð sem Ormr reytti af þér, Ölk. 36.
    3. [cp. Cumbrian Scarf-gap], a mountain pass, Ölk. 37; vestr yfir skörðin, Fs. 41; austr um skörð, Skíða R.; hamra-skarð, fjall-skarð, q. v.: freq. in local names, Skarð, Skörð; Skarð-verjar, m. pl. the men from Skarð, Sturl. i. 199; Skarða-leið, the way through the Skörð, iii. 15; Skarðs-heiðr, Skarð-strönd, Vatnsdals-skarð, Ljósavatns-skarð, Haukadals-skarð, Kerlingar-skarð, Geita-skarð, Landn., map of Icel. skarða-lauss, adj. whole, undiminisbed, D. N.

    Íslensk-ensk orðabók > SKARÐ

  • 13 EK

    I) pers. pron. I;
    in poetry and old prose a pronominal k is suffixed to the verb, emk = em ek, vask = vas ek; sák = sá ek; mundak = munda ek; even if preceded by ek: ek sék, ek sitk; a preceding g becomes by assimilation k, hykk = hygg ek; the pronominal k is inserted between the suffixed negative, -a or -at, and the verb, sáka = sá ek-a, I saw not; veitka = veit ek-a, I know not.
    II) from aka.
    * * *
    pers. pron., mod. eg, proncd. ég or jeg; eg occurs as early as in MSS. of the 15th century, Arna-Magn. 556 A; jak, Fms. x. 287, cp. the mod. Swed. form and the mod. Icel. jeg; old poets make it rhyme with ek, as, Halldórr ok ek | höfum engi þrek, Korm. 154 (in a verse), cp. Ld. 108: [Ulf. ïk, but ek on the Golden horn and on the stone in Tune; A. S. ic; Engl. I; Germ. ich; old Swed. jak, mod. jag; Dan. jeg; cp. Lat. ego, Gr. ἐγώ]:—I, Nj. 10, 30, 132, etc.
    2. in poetry and old prose a pronominal ‘k or ‘g is suffixed to the verb; em’k búinn annan í at nefna, Grág. i. 103; ek em’k, 623. 56, Blas. 41, Mork. 89, 94, 99, 104, Vþm. 8, Ls. 14, Ad. 1, Post. 645. 33; jók’k, ‘I eked’ ( added), Íb. (pref.); vas’k þar fjórtán vetr, ch. 9; þá er ek var’k á bænum, Blas. 40, Hm. 12; ek bað’k, Post. 645. 54; ek kom’k, Skm. 18; ek sit’k, Mork. 168; ek finn’k, 141; ek nam’k, 73; sá’k, 75; ek sé’k ( video), 103, 168, Fms. xi. 110; mun’k-at ek, Mork. 50; svá ek vind’k, Hm. 156; ok rít’k á þessa lund, Skálda (Thorodd) 166; sjá’k ( sim), Mork. 183: g before k becomes by assimilation k, e. g. hyk’k = hygg’k, Skm. 5: the pronominal k is inserted between the suffixed negative and the verb, ek skal’k-a, hef’k-a, mon’k-a, sa’k-a, ma’k-a, veit’k-a, or skal’k-a ek, hef’k-a ek, etc.: even a double k after a diphthong, siá’kk ( sim), Mork. 89, 134, but chiefly in poetry with the suffixed negative, e. g. ek sé’kk-a: this form is obsolete, whereas the suffixed g (or k) in bisyllables or after a vowel is more freq.; svá at ek fæ’k eigi leyzt mik, Edda 20; er ek vilda’g helzt, Fms. xi. 146; eigi munda’k trúa, Edda 32; ef ek lifi ok mega’k ráða, 34; þá hafða’k bundit með gresjarni, id.; sem önga frægð muna’k af hljóta, 20; sýnda’k bæði þeim ok Sæmundi, Íb. (pref.); þá er ek var heima heyrða’k sagt, Edda 81; er ek aeva kenni’g, Hm. 164; draums ætli’g þér, Hdl. 7; þorða’g, Ad. 1; ræka’g, mætta’g, Stor. 8; sky’t ek ok ræ’k (ræ’g, v. l.), Fms. vi. 170 (in a verse); líkara at ek vitja’g hingat þessa heita, Eg. 319; næða’k (or næða’g), if I could reach, Eb. 70 (in a verse); at ek nemni þá menn alla ok beiði’g, Grág. ii. 317; vilja’k, I will, Ht. 1; þvíat ek ætla’g, Ó. H. 59; ok náða’k svá öllu ríki þeirra, 74; þvíat ek trúi’k yðr bezt, 88; ek setta’k, Mork. 62; flytta’k, 94; geri’k, heyrða’k, 36; mæli’g, 39; ek vetti’g, 175; tefli’g, 186; setta’g, lagða’g, id.; vilda’g, 193; vide Lex. Poët. and the word ‘-at’ [p. 2]: sometimes a double pronoun occurs, g and k, mátti’g-a’k, Og. 32; bjargi’g-a’k, Hm. 153; stöðvi’g-a’k, 151; hversu ek má’k, Fms. vi. 102; vide Lex. Poët. and Frump. 228 sqq.
    B. DAT. AND ACC. are from a different root:—dat. mér, [Ulf. mis; Germ. mir; lost in Dan.], Nj. 10, etc. etc.; acc. mik, mod. mig, which form occurs even in MSS. at the beginning of the 14th century, e. g. Hauks-bók: mek occurs now and then in MSS., e. g. O. H. L., N. G. L., Sks. B, else it is rare and obsolete, Al. 42, Ó. H. 107, [Ulf. mik; A. S. mec; Engl. me; Germ. mich; Dan. mig.] As the word is so common, we shall only mention the use of mik which is special to the Scandinavian tongue, viz. its use as a verbal suffix. The ancients had a double form for the reflexive; for 1st pers. -mk, i. e. mik suffixed to the plur. of the verb; for the 3rd pers. -sk, i. e. sik suffixed to sing. and plur. alike; thus, ek (vér) þykkjumk, I (we) seem to myself ( ourselves); but hann þykkisk, he seems to himself; þeir þykkjask, they seem to themselves: the -mk was later changed into -mz, or - mst of editions and mod. use; but this is a grammatical decay, as if both - mst and -st (þykjumst and þykist) arose from the same reflex. sik.
    1. the subject may be another person or thing (plur. or sing.) and the personal pronoun mik suffixed as object to the verb, a kind of middle voice found in very old poems, and where it occurs freq. it is a test of antiquity; in prose it is quite obsolete: jötna vegir stóðum’k yfir ok undir, the ways of giants (i. e. precipices) stood above and beneath me, Hm. 106; er lögðum’k arm yfir, the lass who laid her arms round me, 108; mögr hétum’k fögru, my son promised me fair, Egil; hilmir buðum’k löð (acc.), the king gave me leave, i. e. bade me, sing, Höfuðl. 2; úlfs bagi gáfum’k íþrótt, the wolf’s foe ( Odin) gave me the art ( poetry), Stor. 23; Ragnarr gáfum’k reiðar mána, R. gave me the shield, Bragi; þat erum’k sýnt, it is shewn to me, id.; stöndum’k ilmr fyrir yndi, the lass blights my joy, Kormak; hugr tjáðum’k, courage helped me, Egil; snertum’k harmr við hjarta, grief touches me to the heart, Landn.; stöndum’k til hjarta hjörr, the sword pierces me to the heart, Fm. i; feldr brennum’k, my cloak catches fire, Gm. 1; draum dreymðum’k, I dreamed a dream; grimt várum’k hlið, the gap ( breach) was terrible to me, Stor. 6; hálf ván féllum’k, half my hope failed me, Gráfeldar-drápa; heiðnir rekkar hnekðum’k, the heathen men turned me out, Sighvat; dísir hvöttum’k at, the ‘dísir’ hooted us, Hðm. 29; gumi görðum’k at vigi, the man made us fight, id.; lyst várum’k, it list me, Am. 74: very common is erum’k, ‘tis to me (us); erum’k van, I (we) have to expect; mjök erum’k tregt tungu at hræra, ‘tis hard for me to move the tongue, i. e. the tongue cleaves to my mouth, Stor. 1, 17, Ad. 16.
    2. sometimes oneself is the subject, freq. in prose and poetry, either in deponent verbs or as reflex. or recipr.; at vit skilim’k sáttir, Ó. H. 119; at vér komim’k, that we shall come, 85; finnum’k hér þá, 108; ef vér finnum’k, 111; ek skildum’k við Ólaf konung, 126; ef ek komum’k í braut, 140; sigrom’k, if I gain the victory, 206; æðrom’k, 214; ef ek öndum’k, if I die, Eg. 127; ek berum’k, I bear myself, Grág. ii. 57, Mork. passim; ek þykkjum’k, þóttum’k, ráðum’k, látum’k, setjum’k, bjóðum’k, skildum’k, kveljum’k, etc., = ek þykisk, þóttisk, ræðsk, lætsk, setsk, býðsk, skildisk, kvelsk, etc.: even at the present day the forms eg þykjumst, þóttumst are often used in writing; in other words the suffix - mst (-mk) is almost obsolete.
    β. the obsolete interjection er mik = I am; vel er mik, well is me (= ‘bless me!’), O. H. L. 71; æ er mik, ah me! 64; kendr er mik, I am known, 66: with a reflex. notion, hvat er mik at því, what is that to me? Skv. 1. 28; er mik þat undir frétt þeirri, that is my reason for asking, Grág. i. 19:—this ‘er mik’ is clearly the remains of the old erum’k.
    C. DUAL AND PLUR. also from a different root:
    1. dual vit, mod. við, a Norse form mit also occurs, Al. 170, 171, [cp. mi, Ivar Aasen]:—we two; gen. and dat. from a different root, okkar and okkr, [cp. Goth. ïggqis; A. S. inc and incer; O. H. G. inch and inchar; Ivar Aasen dikke and dykk]:—our.
    2. plur.:
    α. nom. vér and vær, the last form now obsolete, [Goth. veis; A. S. and Engl. we; Germ. wir; Dan. vi]:—we.
    β. gen. vár, mod. vor, Eg. 524, Fms. viii. 213, 398, etc.
    γ. dat. and acc. oss, [Goth. uns (acc.), unsis (dat.); A. S. us; Germ. uns; Swed. oss; Dan. os]:—us: it need only be noticed that in mod. familiar usage the dual—við, okkr, okkar—has taken the place of the plural, vér, oss; but that in written books the forms vér, oss are still in freq. use, except in light or familiar style; old writers, on the other hand, made a clear distinction both in speech and writing.

    Íslensk-ensk orðabók > EK

  • 14 eyða

    (-dda, -ddr), v.
    1) to make empty (auðr), clear of, deprive of its contents (eyða allan fjörðinn bæði at mönnum ok fé); eyða bygð (bœi ok borgir, heröð), to desolate, lay waste;
    2) to desert, depart from (féllu sumir, en sumir eyddu hálfrýmin); eyða veizluna, to break up the feast; eyða þing, to dissolve the meeting;
    3) to do away with, destroy, with dat. (eyddi eldr konum ok börnum);
    4) to spend, squander (eyða fé, peningum);
    5) to render void in law, annul, with acc. or dat. (eyða vígsmál or vígsmálum);
    6) refl., eyðast, to come to nought; eyddist erfisgørðin fyrir honum, he let the funeral feast drop.
    * * *
    u, f. [auðr], a gap, lacuna, in a book, (mod.)

    Íslensk-ensk orðabók > eyða

  • 15 fjall-skarð

    n. a gap in the fell, mountain-pass, Krók. 64.

    Íslensk-ensk orðabók > fjall-skarð

  • 16 gapa

    * * *
    (-ta, -at), v. to gape, open the mouth wide.
    * * *
    pret. gapði, Edda 20, Mart. 118; and gapti, pres. gapi, Bs. i. 647; sup. gapat, imperat. gapi, Skm. 28: [Dan. gabe; Germ. gaffen]:—to gape, open the mouth wide, Edda l. c.; með gapanda munn, of a wolf, 41, Fms. iv. 57; með gapandi höfðum, Þórð. 94 new Ed.

    Íslensk-ensk orðabók > gapa

  • 17 GRIMMR

    a.
    1) grim, stern, dire; gráta grimmum tárum, to weep bitter tears; grimmr dómr, severe jugement;
    2) wroth; svá var hón grimm orðin Brjáni konungri, at, she hated him so much, that.
    * * *
    adj. [A. S., Engl., and Hel. grim; Dan. grim = ugly; in old Icel. writers this word implies the notion of ferocity, sternness, wrath, but not of wanton cruelty, and seldom of ugliness as in Engl., Dan., etc.]:—grim, stern, horrible, dire, sore; grimmt er fall frænda at telja, ‘tis grim to tell of a kinsman’s death, Stor. 10; grimt várumk hlið, a sore gap it was to me, 6; gráta grimmum tárum, to weep grim, bitter tears, Hkv. 2. 43; fimm grimmar nætr five grim, miserable nights, Korm. 184 (in a verse); grimm orð, lamentation, Gh. 1; hugðak mér grimt í svefni, I had a fearful dream, Bkv. 16.
    2. stern, savage, Lat. ferox; hón var allra kvenna grimmust ok skaphörðust, Nj. 147; ákafa-maðr mikill í skapi, grimmr, úþýðr ok fátálr, Fms. i. 19; glaðmælt, undirhyggju-maðr mikill, ok hin grimmasta, 20; fyllask ens grimmasta hugar, to be filled with rage, 623. 25; g. híðbjörn, a grim bear, Grett. 100.
    3. with dat. wroth; svá var hón orðin grimm Brjáni konungi, at …, she hated him so much, that …, Nj. 269; hence in poët. phrases, baugum, vellum grimmr, fé-grimmr, hodd-g., hating, wasting gold, munificent, Lex. Poët.: neut., með grimmü, grimly, Fms. ii. 9; gjalda e-t grimmu, to take grim revenge, 223.
    II. metaph.,
    1. with the notion of ugly, hideous; ljótt andlit ok grimmt ok andstygt mannligu kyni, Sks. 539, (rare.)
    2. piercing, of cold; svá sem kalt stóð af Niflheimi ok allir hlutir grimmir, Edda 4.

    Íslensk-ensk orðabók > GRIMMR

  • 18 HLÍÐ

    I)
    n.
    1) gate, gateway (h. heitir á garði);
    3) space, interval (var hvergi h. í milli);
    4) space of time; pause, halt (eptir þat varð h. á orrostunni).
    (pl. -ar), f. side; standa á aðra h. e-m, to stand on one side of one; á tvær hliðar e-m, on either side of one; á allar hliðar, on all sides.
    * * *
    f., in mod. usage pl. hlíðar, but hlíðir in old writers, e. g. Landn. 224, Fms. vi. 197 (in a verse), Hkv. 1. 43, Sighvat: [A. S. hlîð; Norse li; lost in Dan.; cp. Lat. clivus; akin to Gr. and Lat. κλίνω, clino]:—a slope, mountain side, Edda 110; svá at sær var í miðjum hlíðum eða stundum vatnaði land, Ó. H. 149, Landn. 25, v. l.; út með hlíðum, Gullþ. 68; fjalls-hlið, a fell-side, q, v.; fagrar hlíðir grasi vaxnar, Grett. 137; ek mun ríða inn með hlíðinni, Glúm. 361, 362; út með hlíðinni, upp í miðjar hlíðar, etc., passim: hlíðar-brún, f. the edge of a h.: hlíðar-fótr, m. the foot of a h.: hlíðar-garðr, m. a fence on a fell-side dividing the pastures of two farms, Dipl. v. 25.
    II. local names; Fljóts-hlíð and Hlíð, Landn. passim; Norse Lier, Lie, Landn., Nj.: Hlíðar-sól, f. sun of the Hlíð, nickname of a fair lady, Landn.: Hlíðar-menn or Hlíð-menn, m. pl. the men from Hlíð, Landn.
    III. freq., in poët. circumlocutions, of a woman; hringa-hlíð, falda-h., bauga-h., and then in dat. and acc. hlíði, e. g. falda hlíði, vella hlíði (feminae), Skáld H. 5. 24, and in a mod. ditty; héðan ekki fer eg fet | frá þér silki-hlíði.

    Íslensk-ensk orðabók > HLÍÐ

  • 19 hlær

    (hlæ, hlætt), a. warm, mild (veðr var þykkt ok hlætt).
    * * *
    adj. (hlætt, n.), [akin to hlé, hláka, q. v., cp. hlýr], warm, mild; hlær vindr, Fms. ii. 228; blíðari ok hlærri en aðrir vindar, Sks. 219; veðr var þykt ok hlætt, Fbr. 13; en Ginnunga-gap var svá hlætt sem lopt vindlaust, Edda 4.

    Íslensk-ensk orðabók > hlær

  • 20 hor-tittr

    m. a stop-gap, Germ. lücken büsser, Dan. fyldekalk, Fél. x. 286.

    Íslensk-ensk orðabók > hor-tittr

См. также в других словарях:

  • gap — gap …   Dictionnaire des rimes

  • Gap — or The Gap may refer to:General* Gap (clothing retailer), a chain of retail clothing stores * Gap (ecology), a spacing between large trees in a forest * Gap (landform), a mountain pass, often carved by a river * Gap year, a prolonged period… …   Wikipedia

  • GAP — steht für: Gap (Hautes Alpes), eine Stadt in Ostfrankreich Gap Inc., eine US amerikanische Modekette Gap steht für: (gæp, engl. für „Aussparung, Lücke, Spalt, Leerstelle“) GAAP oder Generally Accepted Accounting Procedures, ein auch von der… …   Deutsch Wikipedia

  • gap — W2S2 [gæp] n ▬▬▬▬▬▬▬ 1¦(a space)¦ 2¦(difference)¦ 3¦(something missing)¦ 4¦(in time)¦ 5¦(in a mountain)¦ 6 gap in the market ▬▬▬▬▬▬▬ [Date: 1300 1400; : Old Norse; Origin: hole, deep narrow valley ] …   Dictionary of contemporary English

  • Gap — steht für: Gap (Hautes Alpes), eine Stadt in Ostfrankreich Gap (Pennsylvania), Vereinigte Staaten Gap Mills (West Virginia), Vereinigte Staaten Gap Springs Township (Polk County, Arkansas), Vereinigte Staaten Gap Township (Montgomery County,… …   Deutsch Wikipedia

  • gap — [ gap ] n. m. • 1948; mot angl. « trou » ♦ Anglic. Décalage entre deux réalités. Gap technologique. ⇒ retard. Gap inflationniste. ⇒ 1. écart. ● gap nom masculin (anglais gap, abîme) Décalage profond, écart important entre des choses, des… …   Encyclopédie Universelle

  • gap — [ gæp ] noun count *** 1. ) a space or opening in the middle of something or between things: Fill in any gaps around windows and doors. gap between: Through the gaps between the trees I could see a river in the distance. gap in: We waited for a… …   Usage of the words and phrases in modern English

  • GAP 15 — рус. ГАП 15 Местонахождени …   Википедия

  • GAP — (аббревиатура): GAP (вычислительная математика) GAP (Generic Access Profile)  расширение DECT (стандарта беспроводных радиотелефонов) GAP  Game Audio Player GAP  Автомобильный код, к примеру округа в Германии Гармиш Партенкирхен… …   Википедия

  • Gap — (g[a^]p), n. [OE. gap; cf. Icel. gap an empty space, Sw. gap mouth, breach, abyss, Dan. gab mouth, opening, AS. geap expanse; as adj., wide, spacious. See {Gape}.] 1. An opening in anything made by breaking or parting; as, a gap in a fence; an… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • GaP — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. {{{image}}}   Sigles d une seule lettre   Sigles de deux lettres > Sigles de trois lettres …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»