Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

gĕner

  • 81 Gemini

    gĕmĭnus, a, um, adj. [cf.: gener, genui (gigno)], born at the same time, twin-born, twin - (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    Adj.:

    tibi sunt gemini et trigemini filii,

    Plaut. Mil. 3, 1, 123:

    filios parere,

    id. Am. 5, 1, 36:

    C. et L. Fabricii fratres gemini fuerunt ex municipio Aletrinati,

    twin-brothers, Cic. Clu. 16, 46;

    v. frater: sorores,

    Ov. M. 4, 774; Hor. C. 4, 7, 5; cf.:

    soror gemina germana,

    Plaut. Mil. 2, 4, 30:

    pueri,

    Verg. A. 8, 631:

    proles,

    id. ib. 1, 274: dei (i. e. Apollo and Diana), Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 16 Müll. (Trag. v. 425 Vahl.):

    partus,

    Liv. 1, 4, 2:

    Castor,

    i. e. Castor and Pollux, Ov. A. A. 1, 746; cf.

    Pollux,

    Hor. C. 3, 29, 64:

    nec gemino bellum Trojanum orditur ab ovo,

    i. e. from Helen, the twin-daughter of Leda, id. A. P. 147:

    fratres, Amphion atque Zethus,

    id. Ep. 1, 18, 41:

    Quirini,

    i. e. Romulus and Remus, Juv. 11, 105.—Comically in the sup.: To. Hic ejus geminust frater. Do. Hicine'st? To. Ac geminissimus, Plaut. Pers. 5, 2, 49.—
    B.
    Subst.: gĕmĭni, ōrum, m., twins:

    Servilii, qui gemini fuerunt... ut mater geminos internoscit consuetudine oculorum, sic, etc.,

    Cic. Ac. 2, 18, 56 sq.; cf.:

    geminorum formas esse similes,

    id. Div. 2, 43, 90; Liv. 1, 6, 4.—Of beasts:

    (asina) raro geminos parit,

    Plin. 8, 43, 68, § 168.—
    2.
    In partic.
    a.
    Gemini, as a constellation, The Twins (Castor and Pollux;

    acc. to others, Apollo and Hercules),

    Plin. 18, 29, 69, § 281; Varr. R. R. 2, 1, 7; called also geminum astrum, Col. poët. 10, 312.—
    b.
    Acc. to the Gr. didumoi, the testicles, i. q. testiculi (late Lat.), Sol. 13; Amm. 16, 7.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., paired, double, two-fold, both, two, = duplex, duo:

    gemino lucernae lumine declarari, dissensionem et seditionem moveri,

    Cic. Div. 2, 58, 120; cf.:

    ex unis geminas mihi conficies nuptias,

    Ter. And. 4, 1, 51:

    et tripodes gemini,

    Verg. A. 9, 265:

    cum quaererent alii Numerium, alii Quintium, gemini nominis errore servatus est (Numerius Quintius),

    Cic. Sest. 38, 82:

    sunt geminae Somni portae, quarum altera, etc.,

    Verg. A. 6, 894:

    scopuli,

    id. ib. 1, 162; cf.:

    vos, geminae voragines rei publicae,

    Cic. Pis. 18, 41:

    huc geminas nunc flecte acies,

    your pair of eyes, both eyes, Verg. A. 6, 788:

    tempora,

    id. ib. 5, 416:

    nares,

    id. G. 4, 300:

    cornua (Eridani),

    id. ib. 4, 371:

    manus,

    Mart. 10, 10, 10:

    pedes,

    Ov. F. 2, 154;

    for which: pes,

    id. A. A. 2, 644:

    geminae (vites),

    Col. 3, 2, 10 (for which:

    gemellae vites,

    Plin. 14, 2, 4, § 21):

    aliae (percussiones numerorum) sunt geminae,

    double, Cic. de Or. 3, 47, 182; cf.:

    geminis vocalibus,

    Quint. 1, 7, 14:

    M gemina,

    id. ib. 8: geminique tulit Chironis in antrum, double-formed (half man, half horse), Ov. M. 2, 630; 6, 126; cf.:

    corpus Tritonis (half man and half fish),

    Stat. S. 3, 2, 35: Cecrops (acc. to a myth, half man and half serpent, or half man and half woman;

    or else as Egyptian and Greek),

    Ov. M. 2, 555: GEMINA LEGIO, a double legion (formed out of two legions), epithet of the tenth legion in Hispania, Inscr. Orell. 72 sq.; 1214; 2090;

    3376 al. (for which: gemella legio,

    Caes. B. C. 3, 4, 1; cf. Tac. H. 2, 58): cum geminis exsurgit mensa lucernis, seen double by one in drink, Juv. 6, 305.—
    B.
    Resembling, similar, like, as twins:

    VOLO, MI FRATER, FRATERCULO TUO CREDAS: consorti quidem in lucris atque in furtis, gemino et simillimo nequitia, improbitate, audaciā,

    Cic. Verr. 2, 3, 66, § 155; cf.:

    Dolabella et Antonius... ecce tibi geminum in scelere par,

    a twin-pair, id. Phil. 11, 1, 2; Varr. L. L. 9, § 92:

    par est avaritia, similis improbitas, eadem impudentia, gemina audacia,

    Cic. Rosc. Am. 40, 118 fin.; cf. id. Rosc. Com. 18, 55:

    quae (memoria) est gemina litteraturae quodammodo et in dissimili genere persimilis,

    twin-sister, id. Part. 7, 26 (al. germana): illud vero geminum consiliis Catilinae et Lentuli, quod me domo mea expulistis, like, similar, id. Pis. 7, 16; cf.:

    ambobus geminus cupido laudis,

    Sil. 4, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > Gemini

  • 82 gemini

    gĕmĭnus, a, um, adj. [cf.: gener, genui (gigno)], born at the same time, twin-born, twin - (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    Adj.:

    tibi sunt gemini et trigemini filii,

    Plaut. Mil. 3, 1, 123:

    filios parere,

    id. Am. 5, 1, 36:

    C. et L. Fabricii fratres gemini fuerunt ex municipio Aletrinati,

    twin-brothers, Cic. Clu. 16, 46;

    v. frater: sorores,

    Ov. M. 4, 774; Hor. C. 4, 7, 5; cf.:

    soror gemina germana,

    Plaut. Mil. 2, 4, 30:

    pueri,

    Verg. A. 8, 631:

    proles,

    id. ib. 1, 274: dei (i. e. Apollo and Diana), Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 16 Müll. (Trag. v. 425 Vahl.):

    partus,

    Liv. 1, 4, 2:

    Castor,

    i. e. Castor and Pollux, Ov. A. A. 1, 746; cf.

    Pollux,

    Hor. C. 3, 29, 64:

    nec gemino bellum Trojanum orditur ab ovo,

    i. e. from Helen, the twin-daughter of Leda, id. A. P. 147:

    fratres, Amphion atque Zethus,

    id. Ep. 1, 18, 41:

    Quirini,

    i. e. Romulus and Remus, Juv. 11, 105.—Comically in the sup.: To. Hic ejus geminust frater. Do. Hicine'st? To. Ac geminissimus, Plaut. Pers. 5, 2, 49.—
    B.
    Subst.: gĕmĭni, ōrum, m., twins:

    Servilii, qui gemini fuerunt... ut mater geminos internoscit consuetudine oculorum, sic, etc.,

    Cic. Ac. 2, 18, 56 sq.; cf.:

    geminorum formas esse similes,

    id. Div. 2, 43, 90; Liv. 1, 6, 4.—Of beasts:

    (asina) raro geminos parit,

    Plin. 8, 43, 68, § 168.—
    2.
    In partic.
    a.
    Gemini, as a constellation, The Twins (Castor and Pollux;

    acc. to others, Apollo and Hercules),

    Plin. 18, 29, 69, § 281; Varr. R. R. 2, 1, 7; called also geminum astrum, Col. poët. 10, 312.—
    b.
    Acc. to the Gr. didumoi, the testicles, i. q. testiculi (late Lat.), Sol. 13; Amm. 16, 7.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., paired, double, two-fold, both, two, = duplex, duo:

    gemino lucernae lumine declarari, dissensionem et seditionem moveri,

    Cic. Div. 2, 58, 120; cf.:

    ex unis geminas mihi conficies nuptias,

    Ter. And. 4, 1, 51:

    et tripodes gemini,

    Verg. A. 9, 265:

    cum quaererent alii Numerium, alii Quintium, gemini nominis errore servatus est (Numerius Quintius),

    Cic. Sest. 38, 82:

    sunt geminae Somni portae, quarum altera, etc.,

    Verg. A. 6, 894:

    scopuli,

    id. ib. 1, 162; cf.:

    vos, geminae voragines rei publicae,

    Cic. Pis. 18, 41:

    huc geminas nunc flecte acies,

    your pair of eyes, both eyes, Verg. A. 6, 788:

    tempora,

    id. ib. 5, 416:

    nares,

    id. G. 4, 300:

    cornua (Eridani),

    id. ib. 4, 371:

    manus,

    Mart. 10, 10, 10:

    pedes,

    Ov. F. 2, 154;

    for which: pes,

    id. A. A. 2, 644:

    geminae (vites),

    Col. 3, 2, 10 (for which:

    gemellae vites,

    Plin. 14, 2, 4, § 21):

    aliae (percussiones numerorum) sunt geminae,

    double, Cic. de Or. 3, 47, 182; cf.:

    geminis vocalibus,

    Quint. 1, 7, 14:

    M gemina,

    id. ib. 8: geminique tulit Chironis in antrum, double-formed (half man, half horse), Ov. M. 2, 630; 6, 126; cf.:

    corpus Tritonis (half man and half fish),

    Stat. S. 3, 2, 35: Cecrops (acc. to a myth, half man and half serpent, or half man and half woman;

    or else as Egyptian and Greek),

    Ov. M. 2, 555: GEMINA LEGIO, a double legion (formed out of two legions), epithet of the tenth legion in Hispania, Inscr. Orell. 72 sq.; 1214; 2090;

    3376 al. (for which: gemella legio,

    Caes. B. C. 3, 4, 1; cf. Tac. H. 2, 58): cum geminis exsurgit mensa lucernis, seen double by one in drink, Juv. 6, 305.—
    B.
    Resembling, similar, like, as twins:

    VOLO, MI FRATER, FRATERCULO TUO CREDAS: consorti quidem in lucris atque in furtis, gemino et simillimo nequitia, improbitate, audaciā,

    Cic. Verr. 2, 3, 66, § 155; cf.:

    Dolabella et Antonius... ecce tibi geminum in scelere par,

    a twin-pair, id. Phil. 11, 1, 2; Varr. L. L. 9, § 92:

    par est avaritia, similis improbitas, eadem impudentia, gemina audacia,

    Cic. Rosc. Am. 40, 118 fin.; cf. id. Rosc. Com. 18, 55:

    quae (memoria) est gemina litteraturae quodammodo et in dissimili genere persimilis,

    twin-sister, id. Part. 7, 26 (al. germana): illud vero geminum consiliis Catilinae et Lentuli, quod me domo mea expulistis, like, similar, id. Pis. 7, 16; cf.:

    ambobus geminus cupido laudis,

    Sil. 4, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > gemini

  • 83 geminus

    gĕmĭnus, a, um, adj. [cf.: gener, genui (gigno)], born at the same time, twin-born, twin - (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    Adj.:

    tibi sunt gemini et trigemini filii,

    Plaut. Mil. 3, 1, 123:

    filios parere,

    id. Am. 5, 1, 36:

    C. et L. Fabricii fratres gemini fuerunt ex municipio Aletrinati,

    twin-brothers, Cic. Clu. 16, 46;

    v. frater: sorores,

    Ov. M. 4, 774; Hor. C. 4, 7, 5; cf.:

    soror gemina germana,

    Plaut. Mil. 2, 4, 30:

    pueri,

    Verg. A. 8, 631:

    proles,

    id. ib. 1, 274: dei (i. e. Apollo and Diana), Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 16 Müll. (Trag. v. 425 Vahl.):

    partus,

    Liv. 1, 4, 2:

    Castor,

    i. e. Castor and Pollux, Ov. A. A. 1, 746; cf.

    Pollux,

    Hor. C. 3, 29, 64:

    nec gemino bellum Trojanum orditur ab ovo,

    i. e. from Helen, the twin-daughter of Leda, id. A. P. 147:

    fratres, Amphion atque Zethus,

    id. Ep. 1, 18, 41:

    Quirini,

    i. e. Romulus and Remus, Juv. 11, 105.—Comically in the sup.: To. Hic ejus geminust frater. Do. Hicine'st? To. Ac geminissimus, Plaut. Pers. 5, 2, 49.—
    B.
    Subst.: gĕmĭni, ōrum, m., twins:

    Servilii, qui gemini fuerunt... ut mater geminos internoscit consuetudine oculorum, sic, etc.,

    Cic. Ac. 2, 18, 56 sq.; cf.:

    geminorum formas esse similes,

    id. Div. 2, 43, 90; Liv. 1, 6, 4.—Of beasts:

    (asina) raro geminos parit,

    Plin. 8, 43, 68, § 168.—
    2.
    In partic.
    a.
    Gemini, as a constellation, The Twins (Castor and Pollux;

    acc. to others, Apollo and Hercules),

    Plin. 18, 29, 69, § 281; Varr. R. R. 2, 1, 7; called also geminum astrum, Col. poët. 10, 312.—
    b.
    Acc. to the Gr. didumoi, the testicles, i. q. testiculi (late Lat.), Sol. 13; Amm. 16, 7.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., paired, double, two-fold, both, two, = duplex, duo:

    gemino lucernae lumine declarari, dissensionem et seditionem moveri,

    Cic. Div. 2, 58, 120; cf.:

    ex unis geminas mihi conficies nuptias,

    Ter. And. 4, 1, 51:

    et tripodes gemini,

    Verg. A. 9, 265:

    cum quaererent alii Numerium, alii Quintium, gemini nominis errore servatus est (Numerius Quintius),

    Cic. Sest. 38, 82:

    sunt geminae Somni portae, quarum altera, etc.,

    Verg. A. 6, 894:

    scopuli,

    id. ib. 1, 162; cf.:

    vos, geminae voragines rei publicae,

    Cic. Pis. 18, 41:

    huc geminas nunc flecte acies,

    your pair of eyes, both eyes, Verg. A. 6, 788:

    tempora,

    id. ib. 5, 416:

    nares,

    id. G. 4, 300:

    cornua (Eridani),

    id. ib. 4, 371:

    manus,

    Mart. 10, 10, 10:

    pedes,

    Ov. F. 2, 154;

    for which: pes,

    id. A. A. 2, 644:

    geminae (vites),

    Col. 3, 2, 10 (for which:

    gemellae vites,

    Plin. 14, 2, 4, § 21):

    aliae (percussiones numerorum) sunt geminae,

    double, Cic. de Or. 3, 47, 182; cf.:

    geminis vocalibus,

    Quint. 1, 7, 14:

    M gemina,

    id. ib. 8: geminique tulit Chironis in antrum, double-formed (half man, half horse), Ov. M. 2, 630; 6, 126; cf.:

    corpus Tritonis (half man and half fish),

    Stat. S. 3, 2, 35: Cecrops (acc. to a myth, half man and half serpent, or half man and half woman;

    or else as Egyptian and Greek),

    Ov. M. 2, 555: GEMINA LEGIO, a double legion (formed out of two legions), epithet of the tenth legion in Hispania, Inscr. Orell. 72 sq.; 1214; 2090;

    3376 al. (for which: gemella legio,

    Caes. B. C. 3, 4, 1; cf. Tac. H. 2, 58): cum geminis exsurgit mensa lucernis, seen double by one in drink, Juv. 6, 305.—
    B.
    Resembling, similar, like, as twins:

    VOLO, MI FRATER, FRATERCULO TUO CREDAS: consorti quidem in lucris atque in furtis, gemino et simillimo nequitia, improbitate, audaciā,

    Cic. Verr. 2, 3, 66, § 155; cf.:

    Dolabella et Antonius... ecce tibi geminum in scelere par,

    a twin-pair, id. Phil. 11, 1, 2; Varr. L. L. 9, § 92:

    par est avaritia, similis improbitas, eadem impudentia, gemina audacia,

    Cic. Rosc. Am. 40, 118 fin.; cf. id. Rosc. Com. 18, 55:

    quae (memoria) est gemina litteraturae quodammodo et in dissimili genere persimilis,

    twin-sister, id. Part. 7, 26 (al. germana): illud vero geminum consiliis Catilinae et Lentuli, quod me domo mea expulistis, like, similar, id. Pis. 7, 16; cf.:

    ambobus geminus cupido laudis,

    Sil. 4, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > geminus

  • 84 gigno

    gigno, gĕnŭi, gĕnĭtum, 3 (archaic primary form of the pres. gĕno, ĕre:

    genit,

    Varr. R. R. 2, 2, 19: genunt, Varr. ap. Prisc. p. 898 P.:

    genat,

    Varr. R. R. 1, 31, 4: genitur, Auct. ap. Cic. Inv. 2, 42, 122; Cic. de Or. 2, 32, 141:

    genuntur,

    Varr. R. R. 2, 6, 3:

    genamur,

    Censor. 3, 1; inf. pass. geni, Lucr. 3, 797; gen. gerund. genendi, Varr. R. R. 1, 40, 1:

    genendo,

    Censor. 3, 1; Arn. 4, 21; inf. pres. pass. gignier, Lucr. 3, 623; 6, 246; 807), v. a. [root gen-; Sanscr. ǵan-, ǵanami, beget; gātis, birth; Gr. gen- in gignomai, genos, gunê; Lat. genus, genius, gener, gens; also nascor (gn-; cf. gnatus), natura; cf. gamos, gambros (v. Curt. Gr. Etym. 536); gigno for gigeno, redupl. like gignomai], to beget, bear, bring forth, produce; in pass., to be born, to spring, arise, proceed; of animate and inanimate subjects and objects (syn.: creo, genero, pario).
    I.
    Lit.: Saturno, quem Coelus genuit, Enn. ap. Non. 197, 9 (Ann. v. 27 Vahl.):

    sextus (Hercules) hic ex Alcumena, quem Juppiter genuit,

    Cic. N. D. 3, 16, 42:

    nec Hecubam causam interitus fuisse Trojanis, quod Alexandrum genuerit, nec Tyndareum Agamemnoni, quod Clytaemnestram,

    id. Fat. 15, 34:

    quaecumque animal pariunt, in capita gignunt,

    bring forth their young with the head foremost, Plin. 10, 64, 84, § 183. So of the human mother (mostly post-Aug.):

    idcirco, inquit Lacaena, genueram (filium),

    Cic. Tusc. 1, 42, 102:

    e septem liberis, quos ipsa genuisset, unum superesse,

    Curt. 10, 5, 23:

    rectius Lolliam induci, quando nullos liberos genuisset,

    Tac. A. 12, 2 init.; Val. Max. 7, 7, 4; so,

    ex aliquo,

    Curt. 8, 3, 3; Tac. A. 12, 3:

    pisces ova cum genuerunt, relinquunt,

    Cic. N. D. 2, 51, 129:

    ova,

    Plin. 11, 37, 80, § 204:

    omnia quae terra gignat (shortly before, pariat),

    Cic. N. D. 1, 2, 4; cf. id. Fin. 5, 11, 33: o Romule, Romule die, Qualem te patriae custodem di genuerunt! Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41, 64 (Ann. v. 116 Vahl.); cf.:

    ut idem deus urbem hanc gentibus, vos huic urbi genuisse videatur,

    Cic. Phil. 14, 12, 32:

    ita ut plurimum (aurum) Asturia gignat,

    Plin. 33. [p. 815] 4, 21, §

    78: India eos (beryllos) gignit,

    id. 37, 5, 20, § 76:

    ad majora quaedam natura nos genuit et conformavit,

    Cic. Fin. 1, 7, 23:

    deus animum ex sua mente et divinitate genuit,

    id. Univ. 8.— Pass., usu. with abl., of either or both parents:

    Meri bellatores gignuntur,

    Plaut. Mil. 4, 2, 85:

    nuper erat genitus,

    Ov. M. 10, 522:

    qui antecedente anno genitum eum scribant,

    Suet. Tib. 5:

    septimo mense geniti,

    Plin. 11, 37, 59, § 158:

    pellice genitus,

    Liv. 40, 9, 2; Suet. Aug. 17:

    Jove genitus,

    Curt. 8, 10, 1; 9, 8, 22:

    juvenes eadem matre geniti,

    id. 6, 14, 4; Liv. 1, 3, 3; Suet. Aug. 17; id. Tib. 7; id. Ner. 5 fin.:

    genitum fratre adoptaverat,

    Plin. Ep. 8, 18, 2.—Also with de, ab, ex:

    De quo Remulusque feroxque Acrota sunt geniti,

    Ov. M. 14, 617:

    genitus de sanguine,

    id. ib. 1, 748; id. H. 16, 117:

    de Jove,

    Gell. 13, 1, 3 (cf. Cic. Rep. 2, 19, 34):

    filium ab eo genitum nominare,

    Just. 12, 7, 10;

    but: a se (= ex se) genitum esse Vitellium,

    Tac. H. 3, 64:

    puer ex ea genitus,

    Curt. 8, 10, 36:

    (vacca) e terra genita,

    Ov. M. 1, 615:

    dis genite et geniture deos,

    Verg. A. 9, 642:

    dis genitus,

    Quint. 1, 10, 9:

    adolescentis in omnium virtutum exempla geniti,

    Vell. 2, 116, 2:

    quae in terris gignantur, ad usum hominum omnia creari,

    Cic. Off. 1, 7, 22:

    nec enim id esset principium, quod gigneretur aliunde,

    id. Rep. 6, 25:

    ubi tus gignitur,

    Plaut. Trin. 4, 2, 89:

    Corycium nemus, ubi crocum gignitur,

    Curt. 3, 4 fin. — Poet. with inf.:

    omne potens animal leti genitumque nocere,

    Luc. 6, 485.— Absol.:

    ut in gignendo, in educando perfacile appareat,

    Cic. Fin. 2, 33, 109:

    hae (mulieres), quae gignunt, imbecillos edunt,

    Cels. 2, 1 med.
    II.
    Trop., to produce, occasion, cause:

    multa nobis blandimenta natura ipsa genuit,

    Cic. Cael. 17, 41:

    haec ipsa virtus amicitiam et gignit et continet,

    id. Lael. 6, 20:

    ludus genuit trepidum certamen et iram, Ira truces inimicitias et funebre bellum,

    Hor. Ep. 1, 19, 48:

    qui genuit in hac urbe dicendi copiam,

    Cic. Brut. 73, 255:

    praeceptiones,

    Auct. Her. 4, 3, 5:

    probationes,

    Quint. 5, 1, 1:

    mel gignit insaniam,

    Plin. 21, 13, 45, § 177; cf.:

    baccharis odor somnum gignit,

    id. 21, 19, 77, § 132:

    alium sitim gignit,

    id. 20, 6, 23, § 57.—In pass., to be born, to spring, arise, proceed:

    cum ipse (Cato) sui generis initium ac nominis ab se gigni et propagari vellet,

    Cic. Verr. 2, 5, 70, § 180:

    ex hac maxima libertate tyrannis gignitur et illa injustissima et durissima servitus,

    id. Rep. 1, 44:

    et aegritudines et metus et reliquae perturbationes omnes gignuntur ex ea (intemperantia),

    id. Tusc. 4, 9, 22: Plato eas (ideas) gigni negat et ait semper esse, id. Or. 3, 10:

    ipsi autem intelligamus natura gigni sensum diligendi et benevolentiae caritatem,

    id. Lael. 9, 32:

    odia etiam gigni sempiterna (opp. exstingui familiaritates),

    id. ib. 10, 35:

    in animorum permotione gignenda,

    id. de Or. 3, 30, 118:

    de gignenda et comparanda sapientia,

    Gell. 13, 8, 1.—Hence, gignentĭa, ĭum, n. (fruit-bearing), organic bodies, things that grow, as plants, trees, etc.:

    loca nuda gignentium,

    Sall. J. 79, 6:

    ilex aucta in altitudinem, quo cuncta gignentium natura fert,

    id. ib. 93, 4:

    animam animantium omnium non corpoream esse... omniumque gignentium esse seniorem,

    App. Dogm. Plat. p. 193; opp. animalia, Lact. de Ira Dei, 1, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > gigno

  • 85 indoles

    ind-ŏles, is, f. [indu = in-olesco; indoles, incrementum, industria, Paul. ex Fest. p. 106 Müll.], an inborn or native quality, natural quality, nature (class.; cf. ingenium).
    I.
    In gen.:

    quae indoles in savio est!

    Plaut. Rud. 2, 4, 10:

    frugum pecudum, Liv 38, 17, 10: arborum,

    Gell. 12, 1, 16.—
    II.
    In partic., native quality, natural abilities of men, talents, genius, disposition:

    adulescentes bonā indole praediti,

    Cic. de Sen. 8, 26:

    virtutis,

    id. Off. 3, 4, 16; cf.:

    virtutum atque vitiorum,

    Liv. 21, 4 fin.:

    major ad virtutem,

    Cic. Or. 13, 41:

    segnis,

    Tac. A. 12, 26:

    praeclara,

    id. H. 1, 15:

    adulescens laetae indolis,

    Gell. 19, 9, 1:

    gener ob altam indolem adscitus,

    Liv. 21, 2, 4.—In plur.:

    bonae animi indoles,

    Gell. 19, 12, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > indoles

  • 86 interdico

    inter-dīco, dixi, ctum (interdixem for interdixissem, Cat. ap. Gell. 19, 9 fin.), 3, v. a., to speak between, i. e. to interpose by speaking.
    I.
    Lit.
    A.
    To say among other things, to remark meanwhile, interpose:

    in praesentiarum hoc interdicere non alienum fuit,

    Auct. Her. 2, 11 fin.
    B.
    To forbid, prohibit, interdict.
    (α).
    With ne:

    interdico, ne, etc.,

    Ter. Hec. 4, 1, 48:

    interdicit atque imperat Cassivellauno ne Mandubratio noceat,

    Caes. B. G. 5, 22:

    praecipit atque interdicit omnes unum peterent Indutiomarum, neu quis, etc.,

    id. ib. 5, 58; so with ut ne:

    neque enim est interdictum... ut singulis hominibus ne amplius quam singulas artes nosse liceat,

    Cic. de Or. 1, 50, 215; id. Balb. 13, 30.—
    (β).
    Alicui aliquid:

    feminis dumtaxat purpurae usum (al. usu),

    Liv. 34, 7:

    histrionibus scaenam,

    Suet. Dom. 7:

    ei convictum hominum,

    Val. Max. 2, 7, 9:

    feminis convivia et conspectum virorum,

    Just. 41, 3, 2:

    alicui admirationem,

    Sen. Ep. 87:

    interdictum est mare Antiati populo,

    Liv. 8, 14:

    religio civibus interdicta,

    Suet. Claud. 25:

    interdicitur vini potus,

    Plin. 30, 10, 27, § 87; cf. abl. absol.:

    urbe interdicta,

    Suet. Aug. 27; id. Vesp. 14; Cic. Balb. 10, 26.—
    (γ).
    Alicui with inf.:

    alicui arte sua uti,

    Dig. 48, 19, 43:

    cum sibi interdixerit habere, interdixit et poscere,

    Sen. Vit. Beat. 18, 3; cf. with ellips. of dat.:

    interdixit hariolus... aliquid novi negoti incipere,

    Ter. Phorm. 4, 4, 27:

    pari severitate interdixit commeatus peti,

    Suet. Galb. 6.—
    (δ).
    Alicui aliquā re:

    vos interdicitis patribus commercio plebis,

    Liv. 5, 3, 8:

    quā arrogantiā usus Ariovistus omni Galliā Romanis interdixisset,

    Caes. B. G. 1, 46, 4:

    meretriciis amoribus juventuti,

    Cic. Cael. 20, 48:

    male rem gerentibus patribus bonis interdici solet,

    id. de Sen. 7, 22:

    ei domo suā,

    Quint. 6, 3, 79; Suet. Aug. 66 (cf. 1. B. 2. infra.).—
    (ε).
    Aliquem aliquā re:

    aliquem sacrificiis,

    Caes. B. G. 6, 13, 6; mostly in pass.:

    quod moribus eorum interdici non poterat socero gener,

    Nep. Ham. 3, 2:

    philosophi urbe et Italiā interdicti sunt,

    Gell. 15, 11, 4: illi omni jure interdicti, Q. Metell. ap. Gell. 17, 2, 7.—
    (ζ).
    With dat. and de and abl.: interdixi tibi de medicis, forbid to have to do with, warn against, Cato ap. Plin. 29, 1, 7, § 14.—
    (η).
    Pass. impers., with abl. manner:

    priusquam senatus consulto interdiceretur,

    Suet. Aug. 43.—
    2.
    In partic.: interdicere alicui aquā et igni, to forbid one the use of fire and water, i. e. to banish:

    tanquam si illi aquā et igni interdictum sit,

    Cic. Phil. 6, 4:

    futurum puto, ut aquā et igni nobis interdicatur,

    id. Fam. 11, 1:

    quibus cum aquā et igni interdixisset,

    Caes. B. G. 6, 44; Paul. Sent. 5, 26, 3; 5, 29, 1.—
    (β).
    Interdicere alicui (sc. aquā et igni), Ampel. 42.—
    (γ).
    Interdicere alicui aquam et ignem, Isid. 5, 27, 38.—
    II.
    Transf.
    A.
    To enjoin, command (of an injunction implying also a prohibition):

    te familiae valde interdicere ut uni dicto audiens esset,

    Cic. Rep. 1, 39, 61.—
    B.
    Of the prætor, to forbid, interdict; esp., to make a provisional or interlocutory decree:

    praetor interdixit de vi, etc.,

    Cic. Caecin. 8, 22:

    praetor qui de fossis, de cloacis, etc., interdicit,

    id. ib. 13 init.:

    praetor interdixit, ut unde dejectus esset, eo restitueretur,

    id. ib. 28, 80.—
    C.
    To make use of a prætor ' s interdict, Quint. 3, 6, 71:

    si adversus eum velis interdicere,

    Dig. 43, 18, 1: alicui rem capitalem, Cato ap. Charis. p. 178 P.

    Lewis & Short latin dictionary > interdico

  • 87 Lycambes

    Lycambes, ae, m., = Lukambês, a Theban who promised his daughter to Archilochus, and afterwards refused her; for which he was pursued by the poet with such bitter sarcasm that he hung both himself and his daughter:

    qualis Lycambae spretus infido gener,

    Hor. Epod. 6, 13; cf. id. Ep. 1, 19, 30. —Hence,
    II.
    Lycambēus, a, um, adj., of Lycambes:

    sanguis,

    Ov. Ib. 54.

    Lewis & Short latin dictionary > Lycambes

  • 88 Lycambeus

    Lycambes, ae, m., = Lukambês, a Theban who promised his daughter to Archilochus, and afterwards refused her; for which he was pursued by the poet with such bitter sarcasm that he hung both himself and his daughter:

    qualis Lycambae spretus infido gener,

    Hor. Epod. 6, 13; cf. id. Ep. 1, 19, 30. —Hence,
    II.
    Lycambēus, a, um, adj., of Lycambes:

    sanguis,

    Ov. Ib. 54.

    Lewis & Short latin dictionary > Lycambeus

  • 89 paciscor

    păciscor, pactus, 3, v. dep. n. and a. ( act. collat. form, v. supra) [1. paco], to make a bargain, contract, or agreement with any one; to covenant, agree, stipulate, bargain, contract respecting any thing (cf.: transigo, stipulor, pango).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    (α).
    Neutr.:

    pacisci cum illo paululā pecuniā potes,

    Plaut. Bacch. 4, 8, 24; Cic. Verr. 2, 3, 14, § 36; Ov. M. 4, 702:

    paciscitur magnā mercede cum Celtiberorum principibus, ut, etc.,

    Liv. 25, 33; cf.:

    pacti sunt inter se, ut die statutā,

    Just. 1, 10, 4; 16, 4, 7; 38, 3, 5; cf. esp. id. 3, 6, 10:

    votis pacisci, Ne Cypriae Tyriaeque merces Addant avaro divitias mari (= votis transigere cum dis),

    Hor. C. 3, 29, 59:

    de mercedibus,

    Suet. Gram. 7.—
    (β).
    Act.:

    quae pacisci modo scis, set quod pacta's, non scis solvere,

    Plaut. Ps. 1, 2, 89:

    argentum,

    id. ib. arg. 1, 9:

    quam (provinciam) sibi pactus erat,

    Cic. Sest. 25, 55:

    rem,

    Auct. Her. 2, 13, 20:

    pecuniam cum aliquo, Auct. B. Alex. 55: omnibus proscriptis, reditum salutemque pactus est,

    Vell. 2, 77, 2:

    ab aliquo vitam,

    Sall. J. 26, 1; so,

    pactus in singulos (homines) minas decem a tyranno,

    Plin. 35, 10, 36, § 99:

    cum Xerxe nuptias filiae,

    Just. 2, 15, 14.—With object-clause:

    Leucippo fieri pactus uterque gener,

    Ov. F. 5, 702:

    dimitti (eum) pactus, si, etc.,

    Plin. 8, 7, 7, § 18.—In part. fut. pass.:

    ut firma fierent paciscenda,

    Amm. 31, 12, 13.—
    B.
    In partic., of a marriage-contract, to betroth a woman (syn.:

    despondeo, spondeo): ex quā pactus esset vir domo, in matrimonium duceret,

    Liv. 4, 4, 10:

    Etutam pacto fratri eum invidisse,

    id. 44, 30, 4.—
    II.
    Trop., to barter, hazard, stake ( poet.):

    vitam pro laude,

    Verg. A. 5, 230:

    letum pro laude,

    id. ib. 12, 49:

    aevum pro luce,

    Stat. Th. 1, 317.

    Lewis & Short latin dictionary > paciscor

  • 90 Pasiphaa

    Pāsĭphăē, ēs, and Pāsĭphăa, ae, = Pasiphaê (the All-shining), daughter of Helios, sister of Circe, wife of Minos, and mother of Androgeus, Phœdra, and Ariadne, and also of the Minotaur by a beautiful bull, which Venus, out of hatred, had inspired her with a passion for, Ov. A. A. 1, 295; Cic. N. D. 3, 19, 48; id. Div. 1, 43, 96; Serv. Verg. A. 6, 14; Hyg. Fab. 40:

    Pasiphaen nivei solatur amore juvenci,

    Verg. E. 6, 46:

    Pasiphaae fano, Cic. Div. l. l.: Pasiphaes gener,

    i.e. Theseus, Ov. Ib. 90.— Hence,
    II.
    Pāsĭphăēïus, a, um, adj., Pasiphœan. —In the fem. subst.: Pāsĭ-phaēïa, Phœdra, Ov. M. 15, 500.

    Lewis & Short latin dictionary > Pasiphaa

  • 91 Pasiphae

    Pāsĭphăē, ēs, and Pāsĭphăa, ae, = Pasiphaê (the All-shining), daughter of Helios, sister of Circe, wife of Minos, and mother of Androgeus, Phœdra, and Ariadne, and also of the Minotaur by a beautiful bull, which Venus, out of hatred, had inspired her with a passion for, Ov. A. A. 1, 295; Cic. N. D. 3, 19, 48; id. Div. 1, 43, 96; Serv. Verg. A. 6, 14; Hyg. Fab. 40:

    Pasiphaen nivei solatur amore juvenci,

    Verg. E. 6, 46:

    Pasiphaae fano, Cic. Div. l. l.: Pasiphaes gener,

    i.e. Theseus, Ov. Ib. 90.— Hence,
    II.
    Pāsĭphăēïus, a, um, adj., Pasiphœan. —In the fem. subst.: Pāsĭ-phaēïa, Phœdra, Ov. M. 15, 500.

    Lewis & Short latin dictionary > Pasiphae

  • 92 Pasiphaeia

    Pāsĭphăē, ēs, and Pāsĭphăa, ae, = Pasiphaê (the All-shining), daughter of Helios, sister of Circe, wife of Minos, and mother of Androgeus, Phœdra, and Ariadne, and also of the Minotaur by a beautiful bull, which Venus, out of hatred, had inspired her with a passion for, Ov. A. A. 1, 295; Cic. N. D. 3, 19, 48; id. Div. 1, 43, 96; Serv. Verg. A. 6, 14; Hyg. Fab. 40:

    Pasiphaen nivei solatur amore juvenci,

    Verg. E. 6, 46:

    Pasiphaae fano, Cic. Div. l. l.: Pasiphaes gener,

    i.e. Theseus, Ov. Ib. 90.— Hence,
    II.
    Pāsĭphăēïus, a, um, adj., Pasiphœan. —In the fem. subst.: Pāsĭ-phaēïa, Phœdra, Ov. M. 15, 500.

    Lewis & Short latin dictionary > Pasiphaeia

  • 93 Pasiphaeius

    Pāsĭphăē, ēs, and Pāsĭphăa, ae, = Pasiphaê (the All-shining), daughter of Helios, sister of Circe, wife of Minos, and mother of Androgeus, Phœdra, and Ariadne, and also of the Minotaur by a beautiful bull, which Venus, out of hatred, had inspired her with a passion for, Ov. A. A. 1, 295; Cic. N. D. 3, 19, 48; id. Div. 1, 43, 96; Serv. Verg. A. 6, 14; Hyg. Fab. 40:

    Pasiphaen nivei solatur amore juvenci,

    Verg. E. 6, 46:

    Pasiphaae fano, Cic. Div. l. l.: Pasiphaes gener,

    i.e. Theseus, Ov. Ib. 90.— Hence,
    II.
    Pāsĭphăēïus, a, um, adj., Pasiphœan. —In the fem. subst.: Pāsĭ-phaēïa, Phœdra, Ov. M. 15, 500.

    Lewis & Short latin dictionary > Pasiphaeius

  • 94 placeo

    plăcĕo, cŭi and cĭtus, cĭtum, 2, v. n. ( part. fut. pass.:

    dos placenda,

    Plaut. Trin. 5, 2, 35; v. I. A. fin.) [cf. placo], to please, to be pleasing or agreeable, to be welcome, acceptable, to satisfy (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ungor ut illi placeam,

    Plaut. Cas. 2, 3, 11:

    meo neque cara'st cordi neque placet,

    id. Ep. 1, 2, 30:

    si placeo, utere,

    Ter. Phorm. 3, 2, 43:

    non placet Antonio consulatus meus: at placuit P. Servilio,

    Cic. Phil. 2, 5, 12; Ter. Ad. 1, 1, 34: et quae vobis placita est condicio, datur. id. Hec. 2, 1, 44:

    nec dubito, quin mihi (Erigona) placitura sit,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, § 13:

    exspecto quid illis placeat de epistolā ad Caesarem,

    id. Att. 13, 1:

    tibi Ne Enipeus Plus justo placeat,

    Hor. C. 3, 7, 24:

    dis, quibus septem placuere colles,

    id. C. S. 7; id. Ep. 1, 7, 45; 1, 17, 35:

    quid placet aut odio est,

    id. ib. 2, 1, 101:

    quod spiro et placeo (si placeo) tuum est,

    id. C. 4, 3, 24; Plin. 12, 7, 14, § 29:

    sibi non placere, quod (Aristides) cupide elaborasset, ut, etc.,

    Nep. Arist. 1, 4:

    quis gener hic placuit censu minor,

    Juv. 3, 160:

    Deo placere non possunt,

    Vulg. Rom. 8, 8.—As act.:

    si illa tibi placet, placenda dos quoque'st quam dat tibi,

    must be pleasing, Plaut. Trin. 5, 2, 35.—
    B.
    In partic.
    1.
    In scenic lang., of players or pieces presented, to please, find favor, give satisfaction:

    primo actu placeo, Ter. Hec. prol. alt. 31: cui scenico placenti,

    Suet. Ner. 42; id. Galb. 12; id. Vit. 11:

    populo ut placerent quas fecisset fabulas,

    Ter. And. prol. 3;

    id. Hec. prol. alt. 12: ubi (fabulae) sunt cognitae, Placitae sunt,

    id. ib. 13.—
    2.
    Placere sibi, to be pleased or satisfied with one's self, to flatter one's self, to pride or plume one's self:

    ego numquam mihi minus quam hesterno die placui,

    Cic. de Or. 2, 4, 15:

    nolo tibi tam valde placeas,

    Petr. 126; Plin. 35, 9, 36, § 63:

    tu tibi tunc curruca places,

    Juv. 6, 276:

    omnes competitores placebant sibi, omnes omnibus displicebant,

    Sid. Ep. 7, 9.—
    II.
    Transf.: placet mihi (tibi, etc.), or simply placet, it pleases me, it seems good, right, or proper to me; it is my opinion, I am of opinion, I hold, believe, intend, purpose; and in perf., placuit, or placitum est, it is decided, resolved, determined (mihi, nobis, etc., or absol.).
    A.
    In gen.
    (α).
    With dat.:

    ut ipsi auctori hujus disciplinae placet,

    Cic. Fin. 1, 9, 29:

    ut doctissimis sapientissimisque placuit,

    id. Div. 1, 49, 110:

    postea mihi placuit, ut summorum oratorum Graecas orationes explicarem,

    id. de Or. 1, 34, 155:

    ita nobis placitum est, ut, etc.,

    Auct. Her. 2, 1, 1:

    sic Justitiae placitumque Parcis,

    Hor. C. 2, 17, 16:

    si placitum hoc Superis,

    Val. Fl. 3, 296.—With subject-clause:

    duo placet esse Carneadi genera visorum,

    Cic. Ac. 2, 31, 99; id. Rep. 1, 38, 60:

    sic visum Veneri, cui placet impares Formas, etc., mittere,

    Hor. C. 1, 33, 10:

    quis paria esse fere placuit peccata, laborant, Cum, etc.,

    id. S. 1, 3, 96.—
    (β).
    Without dat., Cic. Rep. 1, 46, 70:

    sed, si placet, in hunc diem hactenus,

    id. ib. 2, 44, 71; id. Sest. 51:

    placitum est, ut in aprico maxime pratuli loco considerent,

    id. Rep. 1, 12, 18.—With neutr. pron. as subj.:

    hocine placet?

    Plaut. Am. 1, 3, 16.—With subj.:

    placuit ad hunc primum ferremus aditum,

    App. M. 4, 9.—With subject-clause:

    placet enim esse quiddam in re publicā praestans et regale, etc.,

    Cic. Rep. 1, 45, 69; 1, 36, 56:

    si enim pecunias aequari non placet,

    id. ib. 1, 32, 49:

    hos corripi placitum,

    Tac. A. 4, 19; 6, 7; Hor. S. 1, 3, 96.—
    B.
    In partic.
    1.
    In publicists' lang., to resolve, will, order, determine:

    senatui placere, ut C. Pansa, etc.,

    Cic. Phil. 14, 14, 38:

    senatui placere, C. Cassium, etc.,

    id. ib. 11, 12, 30:

    deliberatur de Avarico in communi concilio, incendi placeret an defendi,

    Caes. B. G. 7, 15:

    quamobrem placitum est mihi, ut, etc.,

    Cic. Att. 8, 12, A, §

    4: edixit, mulieres ante horam quintam venire in theatrum non placere,

    Suet. Aug. 44 fin.; cf.:

    quid placeat, die,

    your decision, Juv. 10, 338.—
    2.
    Si dis placet, please the gods; and in eccl. writers:

    Deo placere,

    Vulg. Num. 23, 27; v. deus.— Hence, *
    A.
    plăcens, entis, P. a., pleasing, charming, dear:

    expetendum esse quod non placens sit,

    Cic. Fin. 3, 8:

    placens uxor,

    Hor. C. 2, 14, 21.— Acceptable:

    hostia placens Deo,

    Vulg. Phil. 4, 18:

    sibi placentes,

    self-willed, id. 2 Pet. 2, 10.—
    B.
    plăcĭtus, a, um, P. a., pleasing, agreeable, acceptable (mostly poet.):

    placita es simplicitate tuā,

    you are pleasing, you please, Ov. Am. 2, 4, 18:

    oliva,

    Verg. G. 2, 425:

    amor,

    id. A. 4, 38:

    bona,

    Ov. H. 17, 98:

    in locum ambobus placitum exercitus conveniunt,

    Sall. J. 81, 1:

    artes,

    Tac. A. 2, 66:

    exemplum,

    id. ib. 4, 37:

    eum (regem creari) quasi placitissimum diis. qui, etc.,

    Just. 18. 3. 9 (the reading acceptissimum is a later emendation).— Abl. absol.: sic placito ocius surrexit. App. M. 2, 24:

    placiti dies,

    appointed days, Vulg. 1 Reg. 13, 11.—
    2.
    Subst.: plăcĭtum, i, n.
    a.
    Prop., that which is pleasing or agreeable:

    ultra placitum laudare,

    more than is agreeable, Verg. E. 7, 27.—
    b.
    Transf.
    (α).
    An opinion, sentiment (post-Aug.):

    Catonis placita de olivis,

    Plin. 15, 5, 6, § 20.—
    (β).
    A determination, prescription, order:

    medicorum placita,

    Plin. 14, 22, 28, § 143.—
    (γ).
    A maxim, principle:

    ipse (Rubellius) placita majorum colebat,

    Tac. A. 14, 22:

    sapientium placita,

    id. ib. 16, 19:

    Stoicorum,

    id. H. 3, 81:

    philosophorum,

    id. Or. 19:

    nec est quare hoc inter nostra placita mireris,

    Sen. Ep. 66, 45:

    decreta, quae Graeci vocant dogmata, nobis vel decreta licet adpellare vel scita vel placita,

    Sen. Ep. 95, 10: philosophiae placita, id. ib. §

    37: Babyloniorum,

    Plin. 2, 79, 81, § 191; Col. 9, 2, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > placeo

См. также в других словарях:

  • gêner — [ ʒene ] v. tr. <conjug. : 1> • 1530; gesner du XVIe au XVIIIe; gehinner 1381; gehenner 1363; de gêne 1 ♦ Vx Torturer, supplicier. Par ext. Faire souffrir. ⇒ tourmenter. « Et le puis je, Madame ? Ah ! que vous me gênez ! » (Racine). 2 ♦ …   Encyclopédie Universelle

  • GENER — tanqum generis propagator Becmanno de Origin. L. 1. p. 500. cum Socero, moribus rom. nec lavare, nec praesente co sedere poterat. Capitolin. in Gord. Sen. Socero suo Annio Severo tantum detulit, ut in familiam eius quasi filium migrasse se… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Gener — Gener, Pompeu …   Enciclopedia Universal

  • gêner — (jê né) v. a. 1°   Faire souffrir la torture (sens qui a vieilli). •   Celle que dans les fers elle aimait à gêner, CORN. Rodog. I, 1. 2°   Fig. Faire souffrir, infliger une torture morale. •   Ah ! que vous me gênez Par cette retenue où vous… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • GÊNER — v. a. Incommoder, contraindre les mouvements du corps. Sa cuirasse le gêne beaucoup. Cette femme a un corset qui la gêne. Ce soulier me gêne. Nous étions bien gênés dans cette voiture. On l emploie aussi avec le pronom personnel. En vous gênant… …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)

  • GÊNER — v. tr. Incommoder quelqu’un ou quelque chose dont on empêche le libre mouvement. Ce soulier me gêne. Nous étions bien gênés dans cette voiture. En vous gênant un peu vous pourrez tous tenir sur cette banquette. Cette boucle est trop serrée : elle …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 8eme edition (1935)

  • gêner — vt. , incommoder ; encombrer, embarrasser, entraver, mettre dans la gêne ; indisposer, provoquer une mauvaise digestion, fatiguer ; contrarier : dzinh nâr (Lanslevillard), JIN NÂ msf. (Albanais.001, Villards Thônes), jénâ (Chambéry.025, Saxel.002 …   Dictionnaire Français-Savoyard

  • gener — ˈgeˌne(ə)r noun ( s) Etymology: Latin; akin to Greek gambros son in law, Sanskrit jāmātā, Lithuanian żéntas, & probably to Latin gignere to beget more at kin Roman & civil law : son in law * * * gener obs. Sc. form of gender v …   Useful english dictionary

  • Gener Pedrina — Gener Ner Pedrina (born January 1, 1970) is a freelance Filipino comic book artist who has taken on various roles in the industry. Most notable is his creation of Sanduguan. Pedrina graduated with a Bachelor s Degree in Civil Engineering from the …   Wikipedia

  • Géner García Molina — Saltar a navegación, búsqueda Géner García Molina alias Francisco Javier Builes o John 40 (nacido el 23 de agosto de 1963 en San Martín, Meta) es un guerrillero y narcotraficante colombiano, miembro de la guerrilla de las Fuerzas Armadas… …   Wikipedia Español

  • GENER Johannes — vide Iohannes …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»