Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

furoris+n+m

  • 1 furor [2]

    2. furor, ōris, m. (furo), die Raserei, die Wut, I) als physischer Zustand, die Raserei, Tobsucht, der Wutausbruch, die Wut, ira furor brevis est, Hor.: fere ira et concitatio furori sunt similia, Quint.: ubi maxime furor urget, Cels.: virgines velut captae furore eo cursu se ex sacrario proripuerunt, ut etc., Liv. – II) übtr.: A) v. Leb., als Geistes- od. Gemütsstimmung: 1) im engern Sinne: a) die Raserei bei der Bacchusfeier usw., maiorem orsa furorem, Verg.: face, ut hunc furor agitet, Catull.: beim Feste der Cybele, violenti signa furoris, Lucr.: venit in exemplum furor hic, Ov.: bildl., versatur mihi ante oculos aspectus Cethegi et furor in vestra caede bacchantis, Cic. Cat. 4, 11. – b) die Raserei des Begeisterten, die Verzückung, Begeisterung, sine quodam adflatu quasi furoris, Cic.: feminae in furorem turbatae adesse exitium canebant, Tac.: negat sine furore Democritus poëtam magnum esse posse, Cic.: cuius furor consederit, Cic.: ut primum furor cessit, Verg.: Plur., vaticinos concepit mente furores, Ov. met. 2, 640. – c) die Wut des Kämpfenden, die Kampfwut, Kriegswut, bellandi furor, Sil.: fur. Teutonicus, Lucan.: fur. armorum, Vell.: sic animis iuvenum furor additus, Verg.: sine me furere (austoben) ante furorem, Verg.: der Tiere, furor illorum (taurorum), Phaedr. – personif., Furor, im Gefolge des Mars, Verg. Aen. 1, 294. Sil. 4, 327. Stat. Theb. 3, 424 u. 7, 52. – d) die Wut des Zornigen, tum regia Iuno acta furore gravi, Verg.: inceptum frustra submitte furorem, Verg.: populum Romanum egit in furorem praetexta C. Caesaris cruenta, Quint. – meton., die Ursache des Zorns,Unwillens, ut tibi sim merito semper furor, Prop. 1, 18, 15. – e) die Raserei der Liebenden die wahnsinnige-, heftige Leidenschaft, Liebeswut, amenti caeca furore, Catull.: intus erat furor igneus (glühende), Ov.: furori indulgere, Ov.: furorem vincere ratione, Ov.: ante omnes furor est insignis equarum, Geilheit, Brunst, Verg.: Plur., mille puellarum, puerorum mille furores, Hor.: mens tamen ut rediit, pariter rediere furores, Ov. – meton., der Gegenstand der heftigen Leidenschaft, sive mihi Phyllis, sive esset Amyntas, seu quicumque furor, Verg. ed. 10, 38. – 2) im weitern Sinne, das wahnsinnige-, unsinnige Beginnen jmds., der Wahnsinn, die Tollheit, Verrücktheit, Verblendung, a) übh.: furore atque amentiā impulsus, Caes.: indomitus furore, Catull.: caeci furore, Verg.: idem furor et Cretenses lacerabat, Liv.: dignum furore suo habuit exitum, Vell. – furor est m. Infin., Tibull. 1, 10, 33. Ov. met. 6, 170 u. art. am. 3, 172. Sen. ad Helv. 10, 6: u. so id primum aliis videri furor (Unsinn) m. folg. Infin., Iustin. 18, 3, 11. – m. folg. quod (weil, daß), Iuven. 15, 35. – b) insbes.: α) leidenschaftliche-, heftige Begierde, nec minor in campo (Martio) furor est, Petron.: movit tantum vox illa furorem, Lucan.: m. obj. Genet., prodigus vitae furor, Poët. inc.: impius lucri fur., Sen. poët.: fur. impendiorum, Suet.: quis vos agitat furor m. folg. Infin., Sen. Thyest. 339; vgl. Sen. Phaedr. (Hippol.) 917. – β) das unsinnige-, maßlose Beginnen derer, die sich gegen den Staat auflehnen, die Verbissenheit, aufrührerische Gesinnung, Empörung, fur. multitudinis, Cic.: abiecti hominis et semivivi fur., Cic.: comes od. dux illius furoris, Liv.: scelus ac furor tuus, Cic.: alcis effrenatus et praeceps furor, Cic.: Cinnani furores, Pacat. pan.: tribunicii furores, Liv.: alcis furorem frangere, Cic., armis compescere, Vell. – B) v. Lebl., die Wut, das Toben der Stürme u. Gewässer, caeli furor aequinoctialis, Catull.: boreae dirus furor, Sil.: fur. maris, Tibull.: furores et rabies tanta caeli marisque, Verg.

    lateinisch-deutsches > furor [2]

  • 2 furor

    1. fūror, ātus sum, ārī (fur), I) stehlen, heimlich entwenden, stibitzen, wegstibitzen, a) übh.: aliquid, Cic.: haec, quae rapuit et furatus est, Cic.: de proxima villula spirantem (glimmende) carbunculum, Apul.: pecuniam privatam ex templo, Quint.: tria milia pondo auri e Capitolio, Suet.: aber aliquid ex iis (rebus), Cic.: absol., ad furandum, Plaut.: furandi causā, Quint.: fallere ac furari per iocum fas erat, Suet. – b) v. literarischen Diebstahle, librum ab alqo, Cic. ad Att. 2, 1, 1: verba antiqui Catonis, Poët. inc. bei Quint. 8, 3, 29: qui eorum scripta furantes pro suis praedicant, Vitr. 7. pr. § 3. – II) übtr.: A) stehlen, d.i. insgeheim u. unvermerkt an sich ziehen, erschleichen, civitatem, Liv.: speciem alcis, jemandes Gestalt annehmen, für jmd. gehalten werden, Prop. – u. (insgeheim) entziehen, patri equos, Verg. Aen. 7, 283: se, sich wegstehlen, Sil. 12, 300 u. 14, 561: se aegre, Apul. met. 7, 7 extr. – od. vor jmd. verbergen, in densis membra maniplis, Sil.: oculos labori, Verg.: vultus veste, poet. = bedecken, Sen. poët. – B) Handstreiche gegen den Feind ausführen, Tac. ann. 3, 74; vgl. furtum no. II, B, 2. – Aktive Nbf., Fut. furabis, Itala Matth. 19, 18: Perf. furaverit, Symm. epist. 2, 48 (al. furetur): Infin. Perf. furasse, Fulg. myth. 2, 6: Partiz. Perf. furatus passiv, Apul. met. 10, 14.
    ————————
    2. furor, ōris, m. (furo), die Raserei, die Wut, I) als physischer Zustand, die Raserei, Tobsucht, der Wutausbruch, die Wut, ira furor brevis est, Hor.: fere ira et concitatio furori sunt similia, Quint.: ubi maxime furor urget, Cels.: virgines velut captae furore eo cursu se ex sacrario proripuerunt, ut etc., Liv. – II) übtr.: A) v. Leb., als Geistes- od. Gemütsstimmung: 1) im engern Sinne: a) die Raserei bei der Bacchusfeier usw., maiorem orsa furorem, Verg.: face, ut hunc furor agitet, Catull.: beim Feste der Cybele, violenti signa furoris, Lucr.: venit in exemplum furor hic, Ov.: bildl., versatur mihi ante oculos aspectus Cethegi et furor in vestra caede bacchantis, Cic. Cat. 4, 11. – b) die Raserei des Begeisterten, die Verzückung, Begeisterung, sine quodam adflatu quasi furoris, Cic.: feminae in furorem turbatae adesse exitium canebant, Tac.: negat sine furore Democritus poëtam magnum esse posse, Cic.: cuius furor consederit, Cic.: ut primum furor cessit, Verg.: Plur., vaticinos concepit mente furores, Ov. met. 2, 640. – c) die Wut des Kämpfenden, die Kampfwut, Kriegswut, bellandi furor, Sil.: fur. Teutonicus, Lucan.: fur. armorum, Vell.: sic animis iuvenum furor additus, Verg.: sine me furere (austoben) ante furorem, Verg.: der Tiere, furor illorum (taurorum), Phaedr. – personif., Furor, im Gefolge des Mars, Verg. Aen. 1, 294. Sil. 4, 327.
    ————
    Stat. Theb. 3, 424 u. 7, 52. – d) die Wut des Zornigen, tum regia Iuno acta furore gravi, Verg.: inceptum frustra submitte furorem, Verg.: populum Romanum egit in furorem praetexta C. Caesaris cruenta, Quint. – meton., die Ursache des Zorns,Unwillens, ut tibi sim merito semper furor, Prop. 1, 18, 15. – e) die Raserei der Liebenden die wahnsinnige-, heftige Leidenschaft, Liebeswut, amenti caeca furore, Catull.: intus erat furor igneus (glühende), Ov.: furori indulgere, Ov.: furorem vincere ratione, Ov.: ante omnes furor est insignis equarum, Geilheit, Brunst, Verg.: Plur., mille puellarum, puerorum mille furores, Hor.: mens tamen ut rediit, pariter rediere furores, Ov. – meton., der Gegenstand der heftigen Leidenschaft, sive mihi Phyllis, sive esset Amyntas, seu quicumque furor, Verg. ed. 10, 38. – 2) im weitern Sinne, das wahnsinnige-, unsinnige Beginnen jmds., der Wahnsinn, die Tollheit, Verrücktheit, Verblendung, a) übh.: furore atque amentiā impulsus, Caes.: indomitus furore, Catull.: caeci furore, Verg.: idem furor et Cretenses lacerabat, Liv.: dignum furore suo habuit exitum, Vell. – furor est m. Infin., Tibull. 1, 10, 33. Ov. met. 6, 170 u. art. am. 3, 172. Sen. ad Helv. 10, 6: u. so id primum aliis videri furor (Unsinn) m. folg. Infin., Iustin. 18, 3, 11. – m. folg. quod (weil, daß), Iuven. 15, 35. – b) insbes.: α) leidenschaftliche-, heftige Begierde, nec minor in
    ————
    campo (Martio) furor est, Petron.: movit tantum vox illa furorem, Lucan.: m. obj. Genet., prodigus vitae furor, Poët. inc.: impius lucri fur., Sen. poët.: fur. impendiorum, Suet.: quis vos agitat furor m. folg. Infin., Sen. Thyest. 339; vgl. Sen. Phaedr. (Hippol.) 917. – β) das unsinnige-, maßlose Beginnen derer, die sich gegen den Staat auflehnen, die Verbissenheit, aufrührerische Gesinnung, Empörung, fur. multitudinis, Cic.: abiecti hominis et semivivi fur., Cic.: comes od. dux illius furoris, Liv.: scelus ac furor tuus, Cic.: alcis effrenatus et praeceps furor, Cic.: Cinnani furores, Pacat. pan.: tribunicii furores, Liv.: alcis furorem frangere, Cic., armis compescere, Vell. – B) v. Lebl., die Wut, das Toben der Stürme u. Gewässer, caeli furor aequinoctialis, Catull.: boreae dirus furor, Sil.: fur. maris, Tibull.: furores et rabies tanta caeli marisque, Verg.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > furor

  • 3 cibus

    cĭbus, cĭbi, m. [st2]1 [-] nourriture, aliment. [st2]2 [-] repas, mets, plat; pâture. [st2]3 [-] suc nourricier (des plantes), sève.    - cibŭs, ūs, m. arch. Prisc.    - cibum capere (capessere, sumere): prendre de la nourriture.    - hospes non multi cibi, Cic.: hôte qui mange peu.    - caseus maximi cibi, Varr.: fromage très nourrissant.    - flentes orabant, ut se in servitutem receptos cibo juvarent, Caes. BG. 7: en pleurs, ils demandaient qu’on voulût bien les accepter comme esclaves et leur donner quelque nourriture.    - far tostum cibo salubrius est, Plin.: le blé grillé donne une nourriture plus saine.    - lupinum homini in cibo est, Plin.: le lupin est un aliment pour l'homme.    - post cibum, Suet.: après le repas.    - cibus animalis, Cic.: l'élément nutritif puisé dans l'air.    - cibo meo, Plaut.: à mes dépens.    - cibus furoris, Ov.: l'aliment de la fureur.    - hamos abdit cibus, Tib.: l'appât cache l'hameçon.
    * * *
    cĭbus, cĭbi, m. [st2]1 [-] nourriture, aliment. [st2]2 [-] repas, mets, plat; pâture. [st2]3 [-] suc nourricier (des plantes), sève.    - cibŭs, ūs, m. arch. Prisc.    - cibum capere (capessere, sumere): prendre de la nourriture.    - hospes non multi cibi, Cic.: hôte qui mange peu.    - caseus maximi cibi, Varr.: fromage très nourrissant.    - flentes orabant, ut se in servitutem receptos cibo juvarent, Caes. BG. 7: en pleurs, ils demandaient qu’on voulût bien les accepter comme esclaves et leur donner quelque nourriture.    - far tostum cibo salubrius est, Plin.: le blé grillé donne une nourriture plus saine.    - lupinum homini in cibo est, Plin.: le lupin est un aliment pour l'homme.    - post cibum, Suet.: après le repas.    - cibus animalis, Cic.: l'élément nutritif puisé dans l'air.    - cibo meo, Plaut.: à mes dépens.    - cibus furoris, Ov.: l'aliment de la fureur.    - hamos abdit cibus, Tib.: l'appât cache l'hameçon.
    * * *
        Cibus, cibi. Toute sorte de viandes.
    \
        Fames vetitorum ciborum. Oui. Envie de manger viandes defendues.
    \
        Hora cibi. Ouid. L'heure de prendre son repas.
    \
        Nouitate cibi capi. Lucret. Estre affriandé d'une viande nouvelle.
    \
        Maturus cibo. Plin. Qui est tant meur qu'il est bon à manger.
    \
        Onustus cibo. Cic. Qui a trop mangé, Chargé de viande.
    \
        Penuria cibi. Lucret. Disette, ou faulte de viande.
    \
        Satias cibi. Lucret. Saoulement.
    \
        Varietas cibi et copia. Cic. Diversité et abondance.
    \
        Cibi auidus. Terent. Aspre à la viande, Goulu.
    \
        Contenti cibis nullo cogente creati. Ouid. Qui se contentoyent des viandes que nature produisoit d'elle mesme sans le labeur des hommes.
    \
        Expers cibi. Ouid. Qui ne mange point.
    \
        Acuti cibi. Plin. iunior. Qui donnent appetit.
    \
        Alienus cibus. Terent. Repeue franche, quand on disne aux despens d'autruy.
    \
        Anceps. Plin. Viande dangereuse.
    \
        Conditiuus cibus. Colum. De reserve, et de provision.
    \
        Crudus cibus. Iuuenal. Qui n'est point digeré en l'estomach.
    \
        Diurnus. Claud. La portion pour un jour.
    \
        Fallaces cibi. Ouid. Amorce, ou Appast.
    \
        Frigidi et repositi cibi fastidium mouent. Quintil. Viandes gardees.
    \
        Illiberalis cibus. Plin. Viande à povres gens.
    \
        Imperfectus. Iuuenal. Qui n'est point digeré, Viande indigeste.
    \
        Inuisus. Ouid. Qu'on hait.
    \
        Lautus. Terent. Bien apprestee et assaisonnee.
    \
        Lenis. Celsus. Qui n'est point aigre ne forte.
    \
        Lentus. Ouid. Qu'on masche à loisir et lentement.
    \
        Operosus cibus. Plin. Difficile à digerer.
    \
        Robustus. Cels. Qui soustiens fort, Qui est de grand nourrissement.
    \
        Perpetuus. Plaut. Qui ne fault point.
    \
        Simplex. Plin. Une sorte de viande.
    \
        Solitus. Ouid. Accoustumee.
    \
        Summus. Pli. Ce qu'on mange le dernier apres toute autre viande, Le dernier més.
    \
        Tetri cibi. Claud. Ordes et villaines, qu'on ha en horreur.
    \
        Vilis cibus. Horat. Qui ne couste gueres.
    \
        Adiicere cibo. Cels. Augmenter la pitance, Donner plus à manger.
    \
        Cibis aliquid apponere. Plaut. Mesler parmi.
    \
        Capere cibum. Cic. Prendre sa refection ou son repas.
    \
        Capere cibum cum aliquo. Terent. Manger avec aucun.
    \
        Capessere cibum. Cic. Prendre.
    \
        Carpere cibos digitis. Ouid. Prendre.
    \
        Concoquere cibum. Cic. Digerer.
    \
        Conficere cibos. Plin. Mascher bien menu. C'est aussi digerer.
    \
        Deducere cibum. Terent. Diminuer la pitance, Restraindre les morceaulx.
    \
        Deficiente cibo perire. Ouid. Mourir de faim.
    \
        Ingerere cibum aegroto. Celsus. Luy presenter la viande, et le presser de manger.
    \
        Libare cibum digitis. Ouid. Attoucher doulcement.
    \
        Mitificare. Cic. Digerer.
    \
        Minuere. Celsus. Diminuer la pitance.
    \
        Mitigare. Cic. Cuire.
    \
        Aues teneris infirmisque foetibus cibos ore suo collatos partiuntur. Quintil. Distribuent.
    \
        Peragere cibum. Plin. Digerer en l'estomach.
    \
        Praegustare cibos. Ouid. Faire l'essay de la viande.
    \
        Repositi cibi. Quintil. Viandes gardees.
    \
        Secretus cibo, id est a cibo secretus. Lucr. Qui n'ha que manger.
    \
        Seruire cibo suo. Plaut. A ses despens.
    \
        In cibo est homini. Plin. Les hommes en mangent.
    \
        Vacare cibo. Cels. Ne point manger.
    \
        Vincuntur cibi praecipue peruigilio. Plin. Se digerent.
    \
        Mali cibus. Ouid. Nourriture et entretenement de mal.

    Dictionarium latinogallicum > cibus

  • 4 procedo

    prōcēdo, ĕre, cessi, cessum - intr. -.    - part. passif: in processa aetate Scrib. 100: dans un âge avancé. [st1]1 [-] aller en avant, s'avancer hors de, être saillant, paraître, apparaître.    - procedere ante agmen, Hirt.: marcher en avant de l'armée.    - processum in aciem est, Liv. 25, 21: on marcha au combat.    - procedere loco (e loco, de loco, extra locum): sortir d'un lieu.    - mediā procedit ab aula, Ov. M. 14: elle quitte son palais.    - in pedes procedere nascentem, contra naturam est, Plin. 7, 45: venir au monde par les pieds est contraire à la nature.    - procedit astrum, Virg.: l'astre apparaît.    - in pedes binos fossa procedit, Plin. 17, 159: le fossé a deux pieds de profondeur.    - Lydia super Ioniam procedit, Plin. 5, 110: la Lydie s'étend au-dessus de l'Ionie.    - (illi) voces procedebant contumaces, Tac. An. 4, 60: il lui échappait des paroles hardies. [st1]2 [-] marcher en grande pompe, s'avancer solennellement.    - ratione et viā procedit oratio, Cic.. Fin. 1, 9, 29: le discours a une marche méthodique et réglée. [st1]3 [-] avancer jusqu'à un certain point, aller jusqu'à, marcher.    - contentio eo vecordiae processit ut...Sall. J. 5, 2: la lutte en arriva à ce degré de folie que...    - procedere longius in dando, Cic.: exagérer la bienfaisance.    - procedere aetate usque ad... Cic.: prolonger son existence jusqu'à...    - procedere ad summam Thucydidis, Petr. 2: approcher de la hauteur de Thucydide.    - procedere in multum vini, Liv.: boire avec excès.    - procedere in id furoris, Vell. 2, 80, 2: en arriver à ce point de fureur.    - mentio eo processit ut... Liv.: on en vint à parler de...    - eo vecordiae processit, ut Sall. J. 5, 2: il en vint à ce point de démence, que.    - eo ira processit, ut... Liv. 9, 26, 3: la colère se déchaîna à un point que...    - numquid processit ad forum hodie novi? Plaut. Most. 4, 3, 7: qu'est-il arrivé de nouveau au forum? [st1]4 [-] avancer, faire des progrès, se pousser, faire son chemin, aller son train.    - opere processerant, Caes.: ils avaient poussé leurs travaux.    - procedere studiis, Plin.-jn.: faire des progrès dans l'étude.    - in virtute multum procedere, Cic. Fin. 4, 65: faire de grands progrès dans la vertu. --- cf. Cic. Fin. 3, 6.    - honoribus longius procedere, Cic. Br. 180: aller plus avant dans la carrière des magistratures.    - perspicuum est, quo ciborum conditiones processerint, Cic. Nat. 2, 146: on voit clairement jusqu'où s'est avancé l'art d'assaisonner les mets.    - procedendi libido, Plin. Ep 8, 6, 3: désir de s'élever (dans la société).    - cum stationes procederent, Liv. 5, 48, 7: comme les tours de faction allaient leur train.    - procedere in multum diei, Liv.: se prolonger fort avant dans la journée. [st1]5 [-] marcher, aller (bien ou mal), prospérer, réussir.    - procedere bene (recte, pulchre): avoir un bon résultat, avoir une heureuse issue.    - venenum non processerat, Tac. An. 15, 60: le poison avait été sans effet.    - quibus quum parum procederet ut... Cic. (emploi impers.): comme ils ne réussissaient pas à...    - velut processisset Licinio, Liv.: comme si la chose avait bien tourné pour Licinius.    - intellegunt non numquam summis oratoribus non satis ex sententia eventum dicendi procedere, Cic. de Or. 1, 123: ils se rendent compte que parfois les plus éminents orateurs n'ont pas pour leurs discours le succès qu'ils attendent.    - quasi ei pulcherrime priora maledicta processerint, Cic. Phil. 13, 40: comme si les injures précédentes lui avaient très bien réussi.    - ut omnia prospere procedant Cic. Fam. 12, 9, 2: pour que tout marche bien, ait une heureuse issue.    - absol. si bene processit, Cic. Verr. 3, 227: si les choses ont bien marché.    - si Adranadoro consilia processissent, Liv. 24, 26, 5: si les projets d'Adranadore réussissaient. --- cf. Tac. An. 15, 60.    - mea bene facta rei publicae procedunt, Sall. J. 85, 5: mes services sont utiles à l'état. [st1]6 [-] être avantageux, être utile.    - totidem dies emptori procedent, Cato, R. R. 148: ce sont autant de jours dont bénéficiera l'acheteur.    - illi procedet rerum mensura tuarum, Ov.: c'est à elle que profitera la grandeur de tes exploits. [st1]7 [-] marcher, s'écouler (en parl. du temps); courir (en parl. d'un compte), être compté.    - procedente tempore, Plin. Ep. 6, 31, 17: avec le temps.    - binae oves pro singulis procedant, Varr. R. R. 2, 2, 5: que deux brebis soient comptées comme une.    - iis perinde stipendia procederent ac si...Liv.: que leur temps de service leur comptât comme si... [st1]8 [-] procéder de, émaner de.    - Spiritus a Patre procedit, Vulg.: l'Esprit procède du Père.
    * * *
    prōcēdo, ĕre, cessi, cessum - intr. -.    - part. passif: in processa aetate Scrib. 100: dans un âge avancé. [st1]1 [-] aller en avant, s'avancer hors de, être saillant, paraître, apparaître.    - procedere ante agmen, Hirt.: marcher en avant de l'armée.    - processum in aciem est, Liv. 25, 21: on marcha au combat.    - procedere loco (e loco, de loco, extra locum): sortir d'un lieu.    - mediā procedit ab aula, Ov. M. 14: elle quitte son palais.    - in pedes procedere nascentem, contra naturam est, Plin. 7, 45: venir au monde par les pieds est contraire à la nature.    - procedit astrum, Virg.: l'astre apparaît.    - in pedes binos fossa procedit, Plin. 17, 159: le fossé a deux pieds de profondeur.    - Lydia super Ioniam procedit, Plin. 5, 110: la Lydie s'étend au-dessus de l'Ionie.    - (illi) voces procedebant contumaces, Tac. An. 4, 60: il lui échappait des paroles hardies. [st1]2 [-] marcher en grande pompe, s'avancer solennellement.    - ratione et viā procedit oratio, Cic.. Fin. 1, 9, 29: le discours a une marche méthodique et réglée. [st1]3 [-] avancer jusqu'à un certain point, aller jusqu'à, marcher.    - contentio eo vecordiae processit ut...Sall. J. 5, 2: la lutte en arriva à ce degré de folie que...    - procedere longius in dando, Cic.: exagérer la bienfaisance.    - procedere aetate usque ad... Cic.: prolonger son existence jusqu'à...    - procedere ad summam Thucydidis, Petr. 2: approcher de la hauteur de Thucydide.    - procedere in multum vini, Liv.: boire avec excès.    - procedere in id furoris, Vell. 2, 80, 2: en arriver à ce point de fureur.    - mentio eo processit ut... Liv.: on en vint à parler de...    - eo vecordiae processit, ut Sall. J. 5, 2: il en vint à ce point de démence, que.    - eo ira processit, ut... Liv. 9, 26, 3: la colère se déchaîna à un point que...    - numquid processit ad forum hodie novi? Plaut. Most. 4, 3, 7: qu'est-il arrivé de nouveau au forum? [st1]4 [-] avancer, faire des progrès, se pousser, faire son chemin, aller son train.    - opere processerant, Caes.: ils avaient poussé leurs travaux.    - procedere studiis, Plin.-jn.: faire des progrès dans l'étude.    - in virtute multum procedere, Cic. Fin. 4, 65: faire de grands progrès dans la vertu. --- cf. Cic. Fin. 3, 6.    - honoribus longius procedere, Cic. Br. 180: aller plus avant dans la carrière des magistratures.    - perspicuum est, quo ciborum conditiones processerint, Cic. Nat. 2, 146: on voit clairement jusqu'où s'est avancé l'art d'assaisonner les mets.    - procedendi libido, Plin. Ep 8, 6, 3: désir de s'élever (dans la société).    - cum stationes procederent, Liv. 5, 48, 7: comme les tours de faction allaient leur train.    - procedere in multum diei, Liv.: se prolonger fort avant dans la journée. [st1]5 [-] marcher, aller (bien ou mal), prospérer, réussir.    - procedere bene (recte, pulchre): avoir un bon résultat, avoir une heureuse issue.    - venenum non processerat, Tac. An. 15, 60: le poison avait été sans effet.    - quibus quum parum procederet ut... Cic. (emploi impers.): comme ils ne réussissaient pas à...    - velut processisset Licinio, Liv.: comme si la chose avait bien tourné pour Licinius.    - intellegunt non numquam summis oratoribus non satis ex sententia eventum dicendi procedere, Cic. de Or. 1, 123: ils se rendent compte que parfois les plus éminents orateurs n'ont pas pour leurs discours le succès qu'ils attendent.    - quasi ei pulcherrime priora maledicta processerint, Cic. Phil. 13, 40: comme si les injures précédentes lui avaient très bien réussi.    - ut omnia prospere procedant Cic. Fam. 12, 9, 2: pour que tout marche bien, ait une heureuse issue.    - absol. si bene processit, Cic. Verr. 3, 227: si les choses ont bien marché.    - si Adranadoro consilia processissent, Liv. 24, 26, 5: si les projets d'Adranadore réussissaient. --- cf. Tac. An. 15, 60.    - mea bene facta rei publicae procedunt, Sall. J. 85, 5: mes services sont utiles à l'état. [st1]6 [-] être avantageux, être utile.    - totidem dies emptori procedent, Cato, R. R. 148: ce sont autant de jours dont bénéficiera l'acheteur.    - illi procedet rerum mensura tuarum, Ov.: c'est à elle que profitera la grandeur de tes exploits. [st1]7 [-] marcher, s'écouler (en parl. du temps); courir (en parl. d'un compte), être compté.    - procedente tempore, Plin. Ep. 6, 31, 17: avec le temps.    - binae oves pro singulis procedant, Varr. R. R. 2, 2, 5: que deux brebis soient comptées comme une.    - iis perinde stipendia procederent ac si...Liv.: que leur temps de service leur comptât comme si... [st1]8 [-] procéder de, émaner de.    - Spiritus a Patre procedit, Vulg.: l'Esprit procède du Père.
    * * *
        Procedo, procedis, pen. prod. processi, processum, procedere. Marcher oultre, Proceder.
    \
        Procede tu huc. Terent. Passe avant ici.
    \
        Procedere. Virgil. Sortir de son logis avec grande pompe.
    \
        Etsi aliquantum viae processero. Cic. Jasoit que je soye ja passé quelque peu oultre.
    \
        Foras procedere. Plin. Sortir hors.
    \
        Obuiam procedere. Cic. Aller bien loing au devant.
    \
        Quum paulo longius a castris processisset. Caesar. Quand il se fut un peu esloigné du camp.
    \
        Procedit iste repente e Praetorio. Cic. Il se part.
    \
        Ad forum procedere. Plaut. S'en aller au marché.
    \
        Ad opus procedere. Plin. S'en aller à la besongne.
    \
        Procedite in medium. Cic. Venez, ou marchez avant.
    \
        In multum vini processerat. Liu. Il avoit fort beu.
    \
        In pedes procedere, et pedibus gigni. Plin. Sortir et naistre les pieds devant.
    \
        Matronae in publicum processerunt. Liu. Sont sorties hors, et se sont monstrees.
    \
        In sublime vites procedunt. Columel. Tendent et montent en hault.
    \
        Cubitum nullum processit. Cic. Il n'a pas faict du chemin le long d'une couldee.
    \
        Temere processit. Cicero. Il s'est jecté hors follement et à l'estourdi.
    \
        Procedunt stipendia militibus. Liuius. Leurs gages courent tousjours.
    \
        Processit aliquantum ad virtutis aditum. Cic. Il a quelque peu prouffité en vertu.
    \
        In multum honore formae procedere. Propert. Estre fort beau.
    \
        In philosophia procedere. Cic. Prouffiter.
    \
        Ex paupere et tenui, ad tantas opes per flagitia processit. Plin. iun. Est devenu si riche, Est parvenu à si grande richesse.
    \
        AEtate processit. Cic. Il ha de l'aage, Il est ja aagé.
    \
        Vsque ad adolescentiam meam processit aetate. Cicero. Il a vescu jusques à, etc.
    \
        Processit eo insolentiae. Plin. iunior. Il est venu en si grande arrogance, Il est devenu si arrogant.
    \
        Eoque ira processit, vt Romae, etc. Liu. L'ire s'accreut si fort que, etc.
    \
        Processisset honoribus longius, nisi, etc. Cic. Il eust esté eslevé en plus grandes dignitez et estats, n'eust esté que, etc.
    \
        Studiis procedere. Plin. iunior. Devenir grand personnage par le moyen de son scavoir.
    \
        Quantum operae processerant, tanto aberant ab aqua longius. Caesar. D'autant que plus ils avancoyent leur besongne, etc.
    \
        Num quid processit ad forum hodie noui? Plaut. N'est il rien advenu de nouveau?
    \
        Dies alter et alter processit. Virg. Se passa.
    \
        Totidem dies procedent emptori. Cato. Autant de jours ne courent point, et sont au prouffit de l'acheteur.
    \
        Vbi plerunque noctis processit. Sallust. Apres qu'une partie de la nuict fut passee.
    \
        Quanto eius amplius processerat temporis, tanto, etc. Caesar. D'autant qu'il y avoit ja plus de temps passé.
    \
        - neque ieiuniosiorem Vidi, nec cui minus procedat, quicquid facere occoeperit. Plaut. A qui les choses viennent moins à bien, et se portent plus mal.
    \
        Neque id processit qua vos duxi gratia. Plaut. La chose n'est pas venue à bien, Ne s'est pas bien portee, n'est pas venue en avant.
    \
        Omnia, vt spero, prospere procedent. Cic. Tout ira bien.
    \
        Si Andronodoro consilia processissent. Liu. Si ses entreprinses se fussent bien portees.
    \
        Nihil procedit. Liu. La chose ne s'advance de rien, Ne vient point en avant.

    Dictionarium latinogallicum > procedo

  • 5 furor

        furor ōris, m    [furo], a raving, rage, madness, fury, passion: cuius furor consederit: Ira furor brevis est, H.: furore impulsus, Cs.: Catilinae, S.: Iuno acta furore, V.: se comitem illius furoris praebuit: iam hic conticescet furor, excitement, L.: civilis, dissension, H.: multitudinis: simplexne furor (est) Perdere? etc., is it not worse than folly? Iu.: Mille puellarum furores, passions for, H.: ut tibi sim furor, a cause of anger, Pr.: maris, rage, Tb.: caeli, Ct.— Prophetic frenzy, inspiration: ea (praesagitio) furor appellatur: Ut cessit furor, V.: vaticinos concepit mente furores, O.— Passionate love, eager desire: caeca furore, Ct.: equarum, V.: mille puellarum furores, H.— A loved one, flame: sive mihi Phyllis esset Seu quicumque furor, V.—Person., the god of madness, Rage: inpius, V.
    * * *
    I
    furari, furatus sum V DEP
    steal; plunder
    II
    madness, rage, fury, frenzy; passionate love

    Latin-English dictionary > furor

  • 6 abundo

    ab-undo, āvī, ātum, āre [ unda ]
    2) разливаться, выходить из берегов ( Nilus abundat aestivā aquā Tib)
    3) быть полным, преисполняться ( abundat pectus laetitiā Pl)
    4) изобиловать (aliquā re, реже alicujus rei)
    5) быть богатым, жить в роскоши (circumfluere atque a. C)
    6) выходить за пределы, превышать ( mandati quantitatem Dig)
    ne desis operae, neve immōderatus abundes H — не уклоняйся от дела, (но) и не суетись через меру

    Латинско-русский словарь > abundo

  • 7 afflatus

    afflātus, ūs m. [ afflo ]
    1) дуновение, веяние ( Favonii PM); воздух
    a. montium PMгорный воздух
    2) дыхание ( pestifer Sil); испарение (a. ex terra C)
    3) вдохновение, наитие (a. divinus C)
    a. furoris Cисступление
    4) грам. придыхание Vr

    Латинско-русский словарь > afflatus

  • 8 cibus

    ī m.
    1) еда, пища, корм (lĕvis CC, PJ; gravis C; acer, mollis CC)
    cibum sumere Nep, Just (capere Ter, PM) — принимать пищу, есть
    homo multi cibi C — человек, любящий покушать
    2) питательные соки и вещества (c. per truncos ac per ramos diffunditur Lcr; c. arborum imber PM)
    3) приманка (hamos abdidit c. Tib)
    maximi cibi esse Vr — быть весьма питательным, но
    4) перен. пища, питательный материал (măli O; humanitatis C)

    Латинско-русский словарь > cibus

  • 9 inspirator

    īnspīrātor, ōris m.
    внушитель, вдохновитель
    i. furoris divini CAApollo

    Латинско-русский словарь > inspirator

  • 10 vexator

    vexātor, ōris m. [ vexo ]
    1) мучитель, преследователь ( rei publicae C)
    2) бич, гроза ( furoris alicujus C)

    Латинско-русский словарь > vexator

  • 11 vultus

    ūs m. (тж. pl.)
    1) черты лица, лицо
    imago animi v. est C — черты лица — отображение души
    2) выражение лица (laetus C; tristis PM; torvus H; plenus furōris C)
    vultūs ficti simulatique C — притворное выражение лица, деланная мина
    vultūs avertĕre C — отвести взгляд, отвернуться
    5) (= facies) лицо, лик ( vultum ad sidĕra tollere O)
    6) обличье, внешность, вид ( salis placĭdi V)
    7) изображение, портрет ( Epicūri PM)

    Латинско-русский словарь > vultus

  • 12 Furor teutonicus

    Тевтонская ярость.
    Лукан, "Фарсалия", 254:
    Téutonicí; quotiéns Romám fortúna lacéssit,
    Hác iter ést bellís.
    "Мы первые увидели движение сенонов, и устремляющегося кимвра и ливийскую рать, и натиск тевтонской ярости: всякий раз, когда судьба приносит Риму тревогу, дорога войн проходит здесь".
    - Эти слова говорят у Лукана жители города Аримина, видя у своих стен войско Цезаря, перешедшего через Рубикон, чтобы идти на Рим.
    Упоминание о кимврах и тевтонах связано с памятью о вторжении этих германских племен в северо-восточную Италию в конце II в. до н. э. и тяжелых поражениях, которые несли от них римские войска, пока в 102 и 101 гг. кимвры и тевтоны не были разбиты Марием.
    Едва ли можно себе представить лучшую основу для основателей германской революции, чем та, которая создается франко-русским союзом. Мы, немцы, должны оказаться на краю гибели, прежде чем всей массой придем в furor teutonicus, а на этот раз опасность погибнуть надвинулась как будто достаточно близко. (Ф. Энгельс - Фердинанду Лассалю, 18.V 1859.)
    Он был горячим противником "патриотов". Как-то при случае он обмолвился, что восхвалявшийся римлянами, хоть и внушавший им страх "furor teutonicus", строго говоря, означает не воинствующий дух германцев, а - поскольку тевтоны были предками французов - французскую удаль. (Лион Фейхтвангер, Успех.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Furor teutonicus

  • 13 abundo

    ab-undo, āvī, ātum, āre, ab- u. überfluten, überströmen, überfließen, überlaufen, austreten, I) eig., v. Gewässern, abundat aqua, Liv.: Nilus, Tibull.: flumina, Lucr.: fons, Plin.: im Bilde, ripis superat mi atque abundat pectus laetitiā meum, das Herz geht mir vor Freude über (vgl. unser: »wes das Herz voll ist, des geht der Mund über«). Plaut. Stich. 279. – v. Stoffen, veste in sinus flaccidos abundante, sich aufbauschend, Apul. met. 7, 8. – II) übtr.: A) v. intr.: 1) in großer Fülle hervorwachsen, de terris abundant herbarum genera, entsprießen in Menge dem Boden, Lucr. 5, 917. – u. übh. im Überfluß-, in Fülle-, vollauf da od. vorhanden sein, quod ex eius populis abundabat, überzählig war, Liv.: velut abundarent omnia, als wäre an allem Überfluß, Liv.: non adesā iam, sed abundanti etiam pecuniā, Cic. – u. (spätlat.) überflüssig-, zu viel sein, v. Worten in einem Aufsatze, ICt.: v. Silben u. einzelnen Wörtern, quibus abundat una vel duae syllabae, hyperkatalektisch ist, Prisc.: abundare videtur non, Ps. Ascon. – 2) etw. in Überfluß-, in Fülle-, in mehr als gewöhnlichem Maße haben, vollauf mit etw. versehen sein, etw. vollauf od. im Übermaß zu genießen haben (Ggstz. egere u. indigere alqā re, defici alqā re), m. Abl., porco, haedo, agno, gallinā, caseo, melle, Cic.: fontibus (v. einer Örtlichk.), Cic.: equitatu, Caes.: copiā frumenti, omnium rerum, Caes.: multitudine, an Mehrzahl überwiegen, Curt.: copiā orationis, Cic.: ingenio et doctrinā, Cic.: mirā lenitudine ac suavitate, Turpil. fr.: amore, nur zu glücklich in der Liebe sein, Ter.: honoribus, Cic.: consilio (Ggstz. consilio egere), Cic.: pluribus virtutibus, Plin. ep. – m. Genet., quarum abundemus rerum et quarum indigeamus, Lucil. sat. 8, 17: abundant cuncta furoris, Manil. 2, 600. – absol., sive deest naturae quidpiam sive abundat atque affluit, wenn die Natur an etwas Mangel leidet oder Überfluß hat, Cic. de div. 1, 61: ne desis operae, neve immoderatus abundes (sc. operā), im Übermaß zu weit gehst, Hor. sat. 2, 5, 89. – prägn., v. Menschen = vollauf haben, circumfluere atque abundare, Cic.: egentes abundant, Cic. – bes. = bei voller Kasse sein, si quando abundare coepero, Cic.: cum ex reliquis... vel abundare debeam, cogor mutuari, Cic. – B) v. tr., übersteigen, mandati quantitatem, Nerat. dig. 17, 1, 35.

    lateinisch-deutsches > abundo

  • 14 afflatus

    afflātus (adflātus), ūs, m. (afflo), I) das Anblasen, Anhauchen, Anwehen, die Luft, Zugluft, der Luftzug, die od. der an etw. geht, affl. favonii, Plin.: montium, von den Bergen kommende Luft, Plin.: maris od. maritimus, Seeluft, Seewind, Plin.: afflatum et vim frigoris in os occurrentes evita, Sen.: a balneo cavere, ne quo frigore afflatuque laedatur (aeger), Cels.: Plur., deneget afflatus ventus et aura suos, Ov. Ib. 108. – v. Anhauchen, Anatmen eines Tieres, Ov. u. Plin. – v. Anhauch, Ausströmen der Dünste, ex terra, Cic.: des Feuers, ignes caelestes adussisse levi afflatu vestimenta, Liv.: vaporis, Gluthauch, Liv.: Plur., frondes afflatibus ardent, Ov. met. 8, 289.: der Sonne, solis afflatu peraruit, Col.: des Lichtschimmers, leni afflatu simulacra refovente, Plin.: eines Aases, corporis iacentis pestifero afflatu (Pesthauch) vicinā regione pollutā, Val. Max. – von der Aspiration im Sprechen, sine afflatu, d.i. ohne h, Varr. r.r. 3, 1, 6. – II) übtr., das Anwehen des göttlichen Geistes, der Anhauch (der Begeisterung), sine aliquo afflatu divino, Cic.: instinctu divino afflatuque fundi, Cic.: sine quodam afflatu quasi furoris (der Begeisterung), Cic.

    lateinisch-deutsches > afflatus

  • 15 bilis

    bīlis, is, Abl. ī u. e, f. (vgl. corn. bistl, bret. bestl), die Galle (u. zwar als Flüssigkeit, während fel die Gallenblase mit der Galle), I) eig.: sanguis, bilis, pituita, Cic.: ab eo cibo cum est secreta bilis, Cic.: b. atra od. nigra, die schwarze Galle, Cels.: b. suffusa, Plin., od. suffusio luridae bilis, Sen., die Gallensucht, Gelbsucht: bile suffusus, gallensüchtig, gelbsüchtig, Plin.: Plur. biles, die gelbe u. schwarze Galle, Plin. u. Scrib. – II) übtr.: A) die Galle = Zorn, Unwille, Verdruß, bilem movere, Plaut., alci, Hor.: bilem commovere, Cic.: bilem habere, zornig sein, Sen.: non continere bilem, Sen. rhet.: expellere bilem meraco, Hor.: cui sententiae tantum bilis, tantum amaritudinis inest, ut etc., Plin. ep.: quas (facetias) ne in bilem et amaritudinem vertat iniuria, Plin. ep. – Plur., biles Venereae, Apul. met. 5, 31. – B) atra (od. nigra) bilis, 1) (wie das griech. μελαγχολία) die schwarze Galle für Melancholie, Schwermut, Tiefsinn, Cic. u. Scrib.: atrae bilis morbus, Cels. – 2) (wie χολή) = furor, Wut, Raserei, Wahnsinn (s. Ussing Plaut. Amph. 720), bilem atram agitare, Varr. fr.: atrā bili percita est, Plaut.: bilis nigra curanda est, et ipsa furoris causa removenda, Sen. – / Über Ablat. ī u. (seit Horaz) e s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 1. S. 337.

    lateinisch-deutsches > bilis

  • 16 comes

    comes, itis, c. (com u. eo; vgl. coëo, comitium), der Mitgänger, der Begleiter, die Begleiterin, a) übh.: c. Antonii, Cic.: c. Herculis, Suet.: Cyri, Frontin.: c. tuus, Cic.: comite Agrippā, Suet.: T. Agusius comes meus fuit illo miserrimo tempore, Cic.: age age, absolve me, ne comites morer, Plaut. – comes fugae, Cic.: exsilii, Vell. u. Mart.: c. victoriae, Caes. – in studiis c. et in lusibus, Ps. Quint. decl.: esse comitem alcis, Cic., u. alci, Ov. – dare (alci) comitem, Curt.: alqm od. se comitem alci addere, Liv. u. Verg.: alqm comitem alci adiungere, Cic.: comites de suis adiungere alci, Nep.: se comitem fugae alcis adiungere, Cic.: aggregare alqm alci comitem (v. Zufall), Vell.: alqm comitem habere, Cic.: alqm od. alqam (zB. uxorem) comitem fugae habere, Sen. poët. u. Vell.: u. alqm rerum omnium socium comitemque habere, Cic.: alqm comitem habere consiliis suis, Plaut.: praebere se alci comitem in inimicis ulciscendis, Cic.: non praebere se comitem illius furoris, sed ducem, Cic.: comitem negare (verst. se), nicht mitgehen wollen, Ov.: si nemo tantae virtutis exstitisset comes, Liv. – v. lebl. Subjj., luna, c. in nostras officiosa vias, Ov.: eloquentia pacis comes otiique socia, Cic.: mortis comes gloria, Cic.: invidia gloriae comes, Nep.: eminentis fortunae comes invidia, Vell.: grammatice dulcis secretorum c., Quint.: ira et metus et reliqui motus animi, comites superiorum, Cic.: hāc igitur conscientiā comite proficiscar, Cic. – b) insbes.: α) der Begleiter = Führer eines Knaben, gew. verb. custos comesque alcis, Verg.: comes et rector alcis, Suet.: puero (Alexandro) comes et custos salutis datus (v. Arzt Philippus), Curt. – β) der Begleiter, einer aus dem Gefolge, im Plur. die Begleiter = das Gefolge (vgl. cohors no. II, B, 2, b), sowohl der Magistrate, bes. des Prätors in der Provinz (Unterbeamte [Präfekten, Schreiber, Herolde, Ärzte, Haruspices], junge Vornehme, Freunde, Schmarotzer, Klienten, Freigelassene, s. Ernesti Exc. XV zu Suet. Tib. 46. Ruhnken Suet. Caes. 42), comites omnes magistratuum, Cic.: comites eius (Verris), Cic.: comites et adiutores negotiorum publicorum, Cic.: comites illi tui delecti, Cic.: senatoris filius contubernalis aut comes magistratus, Suet.: comes scribaque Neronis, Hor.: Pompeii libertus et paene omnium expeditionum comes, Suet.: comitum coetus, Catull.: quorum comes in provincia fuit, Suet. – als auch in der august. Zeit vornehmer Privatleute auf Ausflügen u. Reisen (bes. Schmarotzer; vgl. Schmid Hor. ep. 1, 7, 76. Bremi Suet. Tib. 46), ducendus et unus et comes alter, uti ne solus rusve peregreve exirem, Hor.: comites servosque ceteros dimiserat, Suet. – als auch (zur Kaiserzeit) des Kaisers (zuw. in Rangklassen geteilt, s. Suet. Tib. 46), servus Aemilii Pauli comitis eius, Suet.: inter comites Neronis, Suet.: comites a se removere, Suet. – dah. in spät. Kaiserzeit comes als Bezeichnung für den Inhaber irgend eines Hof- od. Staatsamts, zB. der c. stabuli, Oberstallmeister, Cod. Theod. 11, 18, 1. Greg. Tur. hist. Franc. 3, 32: comes (als General) rei castrensi praefuit per Africam, Amm. 30, 7, 3. Vgl. Seeck in Pauly-Wissowa Realenz. IV, 622 ff.

    lateinisch-deutsches > comes

  • 17 comminatio

    comminātio, ōnis, f. (comminor), die Androhung, Bedrohung, Demonstration, absol., Plaut. capt. 796 Br. (Fl. minatio). Sen. nat. qu. 2, 12, 1. Plin. 8, 181. Ulp. dig. 26, 7, 7. § 7. Vulg. Ierem. 15, 17. – Plur., Liv. 34, 40, 2. Suet. Tib. 37, 4. – mit obj. Genet., c. belli, Iustin. 12, 2, 9: c. furoris, Vulg. Isai. 30, 30: orationis ipsius tamquam armorum est vel ad usum comminatio et quasi petitio vel etc., dem bloßen Ausdruck gehört an sowohl das ernstlich gemeinte Drohen u. das Schreiten zum Angriff wie mit Waffen, als auch usw., Cic. de or. 3, 206; vgl. Quint. 9, 1, 33: m. subj. Genet., c. eius, Vulg. Ierem. 10, 10: comminationes Hannibalis, Liv. 26, 8, 3.

    lateinisch-deutsches > comminatio

  • 18 convinco

    con-vinco, vīcī, victum, ere, gleichs. ersiegen, d.i. I) eine Pers. eines Irrtums od. einer Schuld siegreich überführen, so daß sie der Sache geständig wird, a) eines Irrtums überführen, siegreich widerlegen, verum enim invenire volumus, non tamquam adversarium aliquem convincere, Cic. de fin. 1, 13: Aristonis iam fracta et convicta secta, Cic. de legg. 1, 38. – b) einer Schuld (vor Gericht od. im Privatleben) überführen, überweisen (Ggstz. absolvere), alqm mores ipsius ac vita convincunt, Cic.: reprehensus, convictus fractusque discessit, Cic.: mox Corneliam maximam virginem absolutam olim, deinde longo intervallo repetitam (wieder angeklagt) atque convictam defodi iussit, Suet.: ad convincendum eum conisi, Tac. – mit Abl. (durch), quo teste me convincas? an chirographo? Cic.: quā lege multi semel accusati, semel dictā causā, semel auditis testibus condemnati sunt, nequaquam tam manifestis neque tantis criminibus, quantis tu convinceris, Cic.: convictus multis avaritiae criminibus, Cic.: nec ullo umquam crimine convictus, Val. Max.: conscientiā convictus, Cic.: convictus veris (durch die Wahrheit, d.i. durch Darlegung, Nachweisung der W.), Liv.: iudicio turpi convictus, Cic.: scelere (durch das V., d.i. auf Grund des V.) convictus, Suet. Ner. 31, 3. Lact. de ira 17, 6: so auch istius vita tot vitiis flagitiisque convicta, belastetes, Cic. I. Verr. 10. – m. in u. Abl., si quo in pari ante peccato convictus sit, Cic.: convictus in hoc scelere, Cic., in aliquo scelere servus, Sen.: convinci in crimine incendii, Tac.: homo convictus vulgo in mendaciis, Erzgauner, Gell. – m. Genet., homines tanti facinoris convicti, Sall.: alter latrocinii, alter caedis convictus est, Suet.: convicti maleficii servi, Cic.: coniurationis adversum se convictus, Eutr.: haec duo levitatis et infirmitatis plerosque convincunt, Cic.: convinci summae neglegentiae alcis iudicio, Cic.: simplici iudicio multorum maleficiorum convictus, Cornif. rhet.: eius devotionis esse convictum iudicio deorum immortalium, testimonio senatus, Cic.: te in isto ipse convinco non inhumanitatis solum, sed etiam amentiae, Cic. – m. Infin. od. Acc. u. Infin., decretum (est), ut, qui pro Perseo adversos Romanos dixisse quid aut fecisse convincerentur, capitis condemnarentur, Liv.: multa avare ac superbe fecisse convictus, Curt.: indicio T. Volturci convicti confessique sunt caedem... in cives paravisse, Sall.

    II) eine Sache siegreich, unwiderleglich dartun, -erweisen, a) etw. als nichtig erweisen, in seiner Blöße darstellen, siegreich widerlegen, (vor Gericht u. im Privatleben), c. falsa, Cic.: c. errores Epicuri, Cic.: c. haec poëtarum et pictorum portenta, Cic.: oratio talis sit, qualis illa, quae neque redargui neque convinci potest, Cic.: male convicti memor furoris (κακῶς ελεγχθείσης μανίας), Ov.: voluptas superiore libro (im v. B.) convicta, Cic. – m. Abl., falsum veris rebus c., Lucr. 4, 762. – b) als wahr, unwiderlegbar beweisen, siegreich begründen, von etw. überzeugen, α) m. Acc.: mitto, quod possessa (praedia) per vim, quod convicta ab Apollonidensibus, daß dies (diese gewaltsame Besitzergreifung) von den A. unwiderlegbar erwiesen worden ist, Cic.: convictis virorum bonorum testimoniis, Cic.: quod (welcher Anklagepunkt) neque convictum noxae reo, neque defensum absolutioni erat, Tac. – m. apud u. Akk., quod apud patres convictum, Tac. ann. 14, 40. – m. Abl., c. factum congregatione argumentorum, Quint.: volo inauditum facinus ipsius, qui commisit, voce convinci, Cic.: argumentis peccata convinci, Cic.: aliquo facinore comperto avaritiam esse convictam, Caes. – β) m. Acc. u. Infin.: Stoicos nihil de dis explicare convincit, Cic.: u. (von lebl. Subjj.) eum ne liberum quidem esse ratio et veritas convincit, Cic.

    lateinisch-deutsches > convinco

  • 19 inefficax

    in-efficāx, cācis, unfähig, etw. hervorzubringen, vox ineff. verborum, Sen. de ira 1, 3, 7. – dah. unwirksam, schwach, ratio, Sen.: furoris exitus, Ambros.: genus animalium ineff. bello est, Veget. mil.: constat inefficax machinamentum reddi, si inveniatur inferius, ibid. – Compar., fit ex candido aero squama longe Cypriā inefficacior, Plin. 34, 109.

    lateinisch-deutsches > inefficax

  • 20 inspirator

    īnspīrātor, ōris, m. (inspiro), der Einhaucher, Einflößer, furoris divini (v. Apollo), Cael. Aur. de morb. chron. 1, 5, 144: animarum, Cassian. de inc. Chr. 7, 5.

    lateinisch-deutsches > inspirator

См. также в других словарях:

  • Hermann von Kerssenbrock — (* 1519 in Barntrup; † 5. Juli 1585 in Osnabrück) war langjähriger Rektor des Gymnasium Paulinum in Münster (Westfalen). Kerssenbrock war zunächst Schüler an der Domschule in Münster in Westfalen, dem späteren Gymnasium Paulinum. Von 1548 bis… …   Deutsch Wikipedia

  • Obermaßfeld-Grimmenthal — Obermaßfeld Grimmenthal …   Wikipedia

  • Insufflation — (Latin insufflatio blowing on or into ) is the practice of inhaling substances into a body cavity. Insufflation has limited medical use, but is a common route of administration with many respiratory drugs used to treat conditions in the lungs… …   Wikipedia

  • Eta Sagittarii — Starbox short name=η Sagittarii epoch=J2000.0 constell=Sagittarius ra=18h 17m 37.6s dec= 36° 45 42 spectral=M2III appmag v=+3.10 absmag v= 0.20 dist ly=149 ± 6 dist pc=46 ± 2 names=HR 6832, HD 167618, SAO 209957, HIP 89642, CCDM 18176 3646Eta… …   Wikipedia

  • Hermann von Kerssenbroch — Hermann von Kerssenbrock (also Kerssenbroick or Kerssenbroch) was a German teacher and historian, b. Monchshof, near Barntrup (Lippe), about 1520; d. Osnabruck, 5 July, 1585. He attended school first in Paderborn, and after 1533 in Münster until… …   Wikipedia

  • De mortuis nihil, nisi bene — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P …   Deutsch Wikipedia

  • De mortuis nil nisi bene — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P …   Deutsch Wikipedia

  • Liste lateinischer Phrasen/D — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P Q R S T U V …   Deutsch Wikipedia

  • МЮНСТЕРСКАЯ КОММУНА — (23 февр. 1534 25 июня 1535) анабаптистское гос во, созданное в Мюнстере (Вестфалия) в результате вооруж. борьбы местного плебса, бюргерства и анабаптистов, пришедших из соседних городов и Нидерландов, против сеньора города князя епископа Франца… …   Советская историческая энциклопедия

  • Eta Sagittarii — Êta Sagittarii η Sagittarii Sephdar, Ira Données d observation (Époque J2000.0) Ascension droite 18h 17m 37.6s Déclinaison 36° 45′ 42″ Constellation Sagittaire Magnitude apparente …   Wikipédia en Français

  • Liste D'étoiles Du Sagittaire — Cet article recense les étoiles situées dans la constellation du Sagittaire, classées par magnitude apparente décroissante. Sommaire 1 Liste 2 Voir aussi 2.1 Liens internes 2.2 …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»