-
1 divinus
dīvīnus, a, um, Adi. m. Compar. u. Superl. (divus), I) göttlich, Gott gehörig, ihm zukommend, auf ihn sich beziehend, von ihm herrührend, Cic.: scelera, gegen die Götter, Liv.: iura, göttliche, d.i. natürliche Gesetze, Cic.: divinum atque humanum ius, Liv.: res divina, Gottesdienst, Opfer, Komik., Cic. u.a.; ebenso res divinae, ibid.; aber res divinae auch = natürliche Dinge, d.i. Gott, die Welt u. was zu ihr gehört, im Ggstz. zu res humanae, Moral, Cic.; u. = das »Naturrecht«, im Ggstz. zu res humanae, dem positiven Rechte, Cic. u. ICt. – subst., a) dīvīnus, ī, m., Gott, Commodian. apol. 38; instr. 1, 4, 6; 1, 11, 1 u.ö. – b) dīvīnum, ī, n., das Göttliche, nihil divino divinius, caelesti caelestius, Sen. ep. 66, 11; u. das gottesdienstliche Opfer, divinum suum u. publicum, Liv. 8, 10, 13; u. (wie το θειον), das göttliche Wesen, Apul. apol. 56. – u. Plur. divina, göttliche Dinge (Ggstz. humana), Liv. praef. 7; u. göttliche Eigenschaften (Ggstz. humana, menschliche Schwäche), Cic. Tusc. 1, 65. – II) übtr.: A) von göttlicher od. höherer Eingebung erfüllt, inspiriert, weissagerisch, ahnend, a) adi., Cic. u.a.: cum ille potius divinus fuerit, er höherer Eingebung voll war, ein Seher war, Nep. – poet. m. Genet., divina futuri sententia, Hor.: avis d. imbrium imminentum, Hor. – v. Dichter usw., gottbegeistert, vates, Hor.: pectus, Lucr. – b) subst.: α) dīvīnus, ī, m., der Wahrsager, Seher, Prophet, Cic. u.a. – β) dīvīna, ae, f., die Weissagerin, Seherin, Prophetin, Petron. 7, 2. – γ) dīvīnum, ī, n., die Weissagung, divini sciens, Arnob. apol. 26. – B) göttlich, gottähnlich, a) = himmlisch, unvergleichlich, bewundernswürdig, außerordentlich, vortrefflich, herrlich, divinus ille vir, Cic.: divina studia, die edelsten aller Beschäftigungen, Cic.: nihil ratione divinius, Cic.: dona divinissima, Cic. – b) gottähnlich, erhaben, als Beiwort des Kaisers u. dessen, was ihn angeht, mens, Eutr. praef.: domus, Phaedr. 5, 7, 38: indulgentia, ICt. – C) als t.t., div. morbus (ἱερὰ νόσος), die Epilepsie, Fallsucht, Apul. apol. 50. – / arch. deivinus, Corp. inscr. Lat. 1, 603, 16.
-
2 divinus
dīvīnus, a, um, Adi. m. Compar. u. Superl. (divus), I) göttlich, Gott gehörig, ihm zukommend, auf ihn sich beziehend, von ihm herrührend, Cic.: scelera, gegen die Götter, Liv.: iura, göttliche, d.i. natürliche Gesetze, Cic.: divinum atque humanum ius, Liv.: res divina, Gottesdienst, Opfer, Komik., Cic. u.a.; ebenso res divinae, ibid.; aber res divinae auch = natürliche Dinge, d.i. Gott, die Welt u. was zu ihr gehört, im Ggstz. zu res humanae, Moral, Cic.; u. = das »Naturrecht«, im Ggstz. zu res humanae, dem positiven Rechte, Cic. u. ICt. – subst., a) dīvīnus, ī, m., Gott, Commodian. apol. 38; instr. 1, 4, 6; 1, 11, 1 u.ö. – b) dīvīnum, ī, n., das Göttliche, nihil divino divinius, caelesti caelestius, Sen. ep. 66, 11; u. das gottesdienstliche Opfer, divinum suum u. publicum, Liv. 8, 10, 13; u. (wie το θειον), das göttliche Wesen, Apul. apol. 56. – u. Plur. divina, göttliche Dinge (Ggstz. humana), Liv. praef. 7; u. göttliche Eigenschaften (Ggstz. humana, menschliche Schwäche), Cic. Tusc. 1, 65. – II) übtr.: A) von göttlicher od. höherer Eingebung erfüllt, inspiriert, weissagerisch, ahnend, a) adi., Cic. u.a.: cum ille potius divinus fuerit, er höherer Eingebung voll war, ein Seher war, Nep. – poet. m. Genet., divina futuri sententia, Hor.: avis d. imbrium imminentum, Hor. – v. Dichter usw., gottbegeistert, vates, Hor.: pectus,————Lucr. – b) subst.: α) dīvīnus, ī, m., der Wahrsager, Seher, Prophet, Cic. u.a. – β) dīvīna, ae, f., die Weissagerin, Seherin, Prophetin, Petron. 7, 2. – γ) dīvīnum, ī, n., die Weissagung, divini sciens, Arnob. apol. 26. – B) göttlich, gottähnlich, a) = himmlisch, unvergleichlich, bewundernswürdig, außerordentlich, vortrefflich, herrlich, divinus ille vir, Cic.: divina studia, die edelsten aller Beschäftigungen, Cic.: nihil ratione divinius, Cic.: dona divinissima, Cic. – b) gottähnlich, erhaben, als Beiwort des Kaisers u. dessen, was ihn angeht, mens, Eutr. praef.: domus, Phaedr. 5, 7, 38: indulgentia, ICt. – C) als t.t., div. morbus (ἱερὰ νόσος), die Epilepsie, Fallsucht, Apul. apol. 50. – ⇒ arch. deivinus, Corp. inscr. Lat. 1, 603, 16. -
3 dīvīnus
dīvīnus adj. with comp. and sup. [divus], of a god, of a deity, divine: numen: stirps, V.: origo, L.: sine ope divinā, Cs.: animos esse divinos, i. e. of divine origin: religiones, L.: causa divinior: divinissima dona, i. e. most worthy of a deity: rem divinam facere, worship, T.: rem divinam ture ac vino fecisse, L.: rebus divinis praeesse, religion, Cs.: agere divina humanaque, religious and secular duties, L.: divina humanaque Divitiis parent, the whole world, H.: omnium divinarum humanarum rerum consensio, i. e. union in all interests and feelings: divina humanaque scelera, sacrilege and outrage, L.: rerum divinarum et humanarum scientia, physics and morals: divinum ius et humanum, natural and positive law: (homines) soli divinocum capaces, Iu. — Divincly inspired, prophetic: animus divinior: cum ille potius divinus fuerit, N.: vates, H.: poëta, V.: futuri Sententia, H.: Imbrium avis imminentium, H. — As subst m., a soothsayer, prophet: nescio qui ille divinus: divine tu, inaugura, L.: adsisto divinis, watch the fortunetellers, H.— Godlike, superhuman, admirable, excellent: genus hominum: legiones: fides: senatūs admurmuratio: quā (ratione) nihil est in homine divinius: domus, i. e. imperial, Ph.* * *Idivina -um, divinior -or -us, divinissimus -a -um ADJdivine, of a deity/god, godlike; sacred; divinely inspired, prophetic; naturalII -
4 divinus
I.Prop.:B.divinae Matris imago,
Lucr. 2, 609:numen,
id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:stirps,
Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.semen,
id. ib. 1, 78;and, origo,
Liv. 1, 15:Pergamum divina moenitum manu,
Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:non sine ope divina bellum gerere,
Caes. B. G. 2, 31, 2; and:quasi divino consilio,
Cic. Fam. 13, 4 fin.:stellae divinis animatae mentibus,
Cic. Rep. 6, 15:divina studia colere,
id. ib. 6, 18:animos hominum esse divinos, i. e.,
of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:aliquis instinctus inflatusque,
id. Div. 1, 6 fin.; cf.:causa divinior,
id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:condimenta,
enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:odor (Veneris),
Verg. A. 1, 403; cf.decoris,
id. ib. 5, 647:ars Palladis,
id. ib. 2, 15 et saep.:divinissima dona, i. e.,
most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;in this sense res divina is very freq.,
id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:religiones (opp. fides humana),
Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):1.dedunt se, divina humanaque omnia,
Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:res,
Cic. Lael. 6:jura,
id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:scelera,
Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:spes,
id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,The deity, to theion:2.divina si faverint,
God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin. —The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—3.That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):II.numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,
Plaut. Am. 2, 2, 40:quid ei divini aut humani aequum est credere?
id. Poen. 2, 1, 20:nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,
id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.Transf.A.Divinely inspired, prophetic:B.aliquid praesagiens atque divinum,
Cic. Div. 1, 38:animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,
id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:cum ille potius divinus fuerit,
Nep. Att. 9, 1:divinarum sagacem flammarum,
Sil. 3, 344:divini quicquam,
Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;also joined to humani,
id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:vates,
Hor. A. P. 400; cf.:divini pectoris carmina,
Lucr. 1, 731.—With gen.:divina futuri Sententia,
Hor. A. P. 218:avis imbrium imminentium,
id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:1.ex maxime raro genere hominum et paene divino,
Cic. Lael. 18:ingenio esse divino,
id. Rep. 2, 2:magni cujusdam civis et divini viri,
id. ib. 1, 29; cf.:caelestes divinaeque legiones,
id. Phil. 5, 11:senatus in supplicatione deneganda,
id. Q. Fr. 2, 8:homo in dicendo,
id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:orator,
Quint. 4, 3, 13 et saep.:incredibilis quaedam et divina virtus,
Cic. Rep. 3, 3:fides,
id. Mil. 33 fin.:admurmuratio senatus,
id. Verr. 2, 5, 16:memoria,
id. Ac. 2, 1, 2:eloquentia M. Tullii,
Quint. 2, 16, 7:facultas eloquendi,
id. 10, 1, 81:ille nitor loquendi,
id. ib. 83:illa ironia,
id. ib. 4, 1, 70:haec in te, Sulpici, divina sunt,
Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:ratione nihil est in homine divinius,
Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:domus,
Phaedr. 5, 8, 38:princeps,
Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:indulgentia,
Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.(Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:2.nunc tu divine fac huc assis Sosia,
Plaut. Am. 3, 3, 21.—(Acc. to II.)a.By divine inspiration, prophetically:b.plura divine praesensa et praedicta reperiri,
Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:divine Plato escam malorum appellat voluptatem,
Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur. -
5 divinus
divinus divinus, a, um божественный, божеский -
6 divinus
I dīvīnus, a, um [ divus ]1)а) божественный, божеский, божий (honores Just, O; nihil ratione divinius C)res divina или res divinae C — богослужение, жертвоприношениеб) тж.res divinae C — естество, природа ( в отличие от res humanae)divina humanaque omnia Pl — всё божественное и человеческое, т. е. всё на свете2) свыше вдохновенный (pectus Lcr; vates H); пророческий, предвещающий (d. futuri H)3) богоподобный, превосходный, чудесный (vir C; nitor loquendi Q)d. morbus Ap — падучая болезнь, эпилепсия4) ( в эпоху империи как эпитет цезарей) божественный, императорскийdivina domus Ph — дом (семья, династия) ЦезарейII dīvīnus ī m.пророк, прорицатель C etc.t -
7 divinus
1) божественный, divinarum atque humanarum rerum notitia (1. 10 § 2 D. 1, 1); (1. 1 D. 23, 2); (1. 2 C. 9, 32);2) чудесный: vis div. (1. 24 § 4 D. 39, 2). 3) императорский, div. domus (1. 12 D. 48, 16. 1. un. pr. C. 1, 4У. 1. 8 C. 10, 19);res divini iuris - humani i. (1. 1 pr. D. 1, 8); (1. 2 § 1 D. 43, 1); (1. 2 C. 1, 5), div. vindicta plecti (1. 1 § 1 C. 1, 1).
div. indulgentia (1. 3 D. 1, 4);
div. beneficium (1. 7 C. 5, 6);
div. iussiones (1. 7 C. 5, 27);
4) = divus: Anastasius divinae recordationis (1. 7 C. 5, 27); (1. 26. C. 5, 16).div. sanctio (1. 4 C. 7, 63), constitutio (1. 15 pr. C. 6, 58).
Латинско-русский словарь к источникам римского права > divinus
-
8 divinus
divine, sacred. -
9 divinus
, divina, divinum (m,f,n)божественный, божеский, священный -
10 lapis divinus
m. s.&pl.lapis divinus, lapis ophthalmicus. -
11 morbus divinus
m. s.&pl.morbus divinus, epilepsy, morbus sacer. -
12 lapis divinus
s.lapis divinus. -
13 morbus divinus
s.morbus divinus. -
14 Concursus divinus
Westminster dictionary of theological terms > Concursus divinus
-
15 Божеский
- divinus; -
16 Вдохновенный
- divinus; -
17 divina
I.Prop.:B.divinae Matris imago,
Lucr. 2, 609:numen,
id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:stirps,
Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.semen,
id. ib. 1, 78;and, origo,
Liv. 1, 15:Pergamum divina moenitum manu,
Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:non sine ope divina bellum gerere,
Caes. B. G. 2, 31, 2; and:quasi divino consilio,
Cic. Fam. 13, 4 fin.:stellae divinis animatae mentibus,
Cic. Rep. 6, 15:divina studia colere,
id. ib. 6, 18:animos hominum esse divinos, i. e.,
of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:aliquis instinctus inflatusque,
id. Div. 1, 6 fin.; cf.:causa divinior,
id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:condimenta,
enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:odor (Veneris),
Verg. A. 1, 403; cf.decoris,
id. ib. 5, 647:ars Palladis,
id. ib. 2, 15 et saep.:divinissima dona, i. e.,
most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;in this sense res divina is very freq.,
id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:religiones (opp. fides humana),
Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):1.dedunt se, divina humanaque omnia,
Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:res,
Cic. Lael. 6:jura,
id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:scelera,
Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:spes,
id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,The deity, to theion:2.divina si faverint,
God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin. —The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—3.That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):II.numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,
Plaut. Am. 2, 2, 40:quid ei divini aut humani aequum est credere?
id. Poen. 2, 1, 20:nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,
id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.Transf.A.Divinely inspired, prophetic:B.aliquid praesagiens atque divinum,
Cic. Div. 1, 38:animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,
id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:cum ille potius divinus fuerit,
Nep. Att. 9, 1:divinarum sagacem flammarum,
Sil. 3, 344:divini quicquam,
Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;also joined to humani,
id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:vates,
Hor. A. P. 400; cf.:divini pectoris carmina,
Lucr. 1, 731.—With gen.:divina futuri Sententia,
Hor. A. P. 218:avis imbrium imminentium,
id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:1.ex maxime raro genere hominum et paene divino,
Cic. Lael. 18:ingenio esse divino,
id. Rep. 2, 2:magni cujusdam civis et divini viri,
id. ib. 1, 29; cf.:caelestes divinaeque legiones,
id. Phil. 5, 11:senatus in supplicatione deneganda,
id. Q. Fr. 2, 8:homo in dicendo,
id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:orator,
Quint. 4, 3, 13 et saep.:incredibilis quaedam et divina virtus,
Cic. Rep. 3, 3:fides,
id. Mil. 33 fin.:admurmuratio senatus,
id. Verr. 2, 5, 16:memoria,
id. Ac. 2, 1, 2:eloquentia M. Tullii,
Quint. 2, 16, 7:facultas eloquendi,
id. 10, 1, 81:ille nitor loquendi,
id. ib. 83:illa ironia,
id. ib. 4, 1, 70:haec in te, Sulpici, divina sunt,
Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:ratione nihil est in homine divinius,
Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:domus,
Phaedr. 5, 8, 38:princeps,
Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:indulgentia,
Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.(Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:2.nunc tu divine fac huc assis Sosia,
Plaut. Am. 3, 3, 21.—(Acc. to II.)a.By divine inspiration, prophetically:b.plura divine praesensa et praedicta reperiri,
Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:divine Plato escam malorum appellat voluptatem,
Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur. -
18 divinum
I.Prop.:B.divinae Matris imago,
Lucr. 2, 609:numen,
id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:stirps,
Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.semen,
id. ib. 1, 78;and, origo,
Liv. 1, 15:Pergamum divina moenitum manu,
Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:non sine ope divina bellum gerere,
Caes. B. G. 2, 31, 2; and:quasi divino consilio,
Cic. Fam. 13, 4 fin.:stellae divinis animatae mentibus,
Cic. Rep. 6, 15:divina studia colere,
id. ib. 6, 18:animos hominum esse divinos, i. e.,
of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:aliquis instinctus inflatusque,
id. Div. 1, 6 fin.; cf.:causa divinior,
id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:condimenta,
enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:odor (Veneris),
Verg. A. 1, 403; cf.decoris,
id. ib. 5, 647:ars Palladis,
id. ib. 2, 15 et saep.:divinissima dona, i. e.,
most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;in this sense res divina is very freq.,
id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:religiones (opp. fides humana),
Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):1.dedunt se, divina humanaque omnia,
Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:res,
Cic. Lael. 6:jura,
id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:scelera,
Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:spes,
id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,The deity, to theion:2.divina si faverint,
God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin. —The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—3.That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):II.numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,
Plaut. Am. 2, 2, 40:quid ei divini aut humani aequum est credere?
id. Poen. 2, 1, 20:nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,
id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.Transf.A.Divinely inspired, prophetic:B.aliquid praesagiens atque divinum,
Cic. Div. 1, 38:animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,
id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:cum ille potius divinus fuerit,
Nep. Att. 9, 1:divinarum sagacem flammarum,
Sil. 3, 344:divini quicquam,
Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;also joined to humani,
id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:vates,
Hor. A. P. 400; cf.:divini pectoris carmina,
Lucr. 1, 731.—With gen.:divina futuri Sententia,
Hor. A. P. 218:avis imbrium imminentium,
id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:1.ex maxime raro genere hominum et paene divino,
Cic. Lael. 18:ingenio esse divino,
id. Rep. 2, 2:magni cujusdam civis et divini viri,
id. ib. 1, 29; cf.:caelestes divinaeque legiones,
id. Phil. 5, 11:senatus in supplicatione deneganda,
id. Q. Fr. 2, 8:homo in dicendo,
id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:orator,
Quint. 4, 3, 13 et saep.:incredibilis quaedam et divina virtus,
Cic. Rep. 3, 3:fides,
id. Mil. 33 fin.:admurmuratio senatus,
id. Verr. 2, 5, 16:memoria,
id. Ac. 2, 1, 2:eloquentia M. Tullii,
Quint. 2, 16, 7:facultas eloquendi,
id. 10, 1, 81:ille nitor loquendi,
id. ib. 83:illa ironia,
id. ib. 4, 1, 70:haec in te, Sulpici, divina sunt,
Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:ratione nihil est in homine divinius,
Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:domus,
Phaedr. 5, 8, 38:princeps,
Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:indulgentia,
Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.(Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:2.nunc tu divine fac huc assis Sosia,
Plaut. Am. 3, 3, 21.—(Acc. to II.)a.By divine inspiration, prophetically:b.plura divine praesensa et praedicta reperiri,
Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:divine Plato escam malorum appellat voluptatem,
Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur. -
19 divalis
= divinus: императорский: div. constitutio, lex (1. 10 C. 5, 9. 1. 2 pr C. 10, 34);div. consulta, scita, responsa (1. 23 C. 6, 23. 1. 1 C. 10, 28. 1. 1 C. 12, 26. I. 13 C. 12. 38).
Латинско-русский словарь к источникам римского права > divalis
-
20 Begeisterung
Begeisterung, inflammatio animi (Entflammung des Gemüts). – inflatus od. instinctus divinus. instinctus inflatusque od. afflatusque divinus. divina mentis incitatio et permotio. mentis incitatio et motus. inflammatio animi et quidam afflatus quasi furoris (Eingebung eines Gottes, letzteres im höhern Grade). – mens incitata. mens divinior. spiritus divinus. divinus impetus. aestus od. fervor ingenii. ardor animi. ardentis animi impetus. furor divinus oder (im Zshg.) bl. furor (der Zustand höherer Kraft des Gemüts od. Geistes; furor etc. (im höhern Grade). – studium ardens, ardentius (feuriger Eifer, für etwas, alcis rei). – admiratio, für jmd. od. etwas, alcis oder alcis rei (Bewunderung, hohes Interesse an etc.). – die B. der Numidier für Jugurtha, studia Numidarum in Iugurtham accensa. – in B. geraten, divino quodam spiritu inflari; divino instinctu concitari: von B. für etw. erfüllt sein, studio alcis rei incensum esse; admiratione alcis oder alcis rei imbutum esse: von B. für das Altertum erfüllt, antiquitatis admirator. – in B. die Zukunft vorhersehen, furentem futura prospicere: in B. dichten, cae lesti quodam mentis instinctu carmina fundere.
См. также в других словарях:
Divinus B&B — (Эрколано,Италия) Категория отеля: Адрес: Via San Vito 104 B , 80056 Эрколано, Италия … Каталог отелей
divinus — index prophetic Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
Divinus Perfectionis Magister — Die Apostolische Konstitution Divinus Perfectionis Magister wurde am 25. Januar 1983 von Papst Johannes Paul II. promulgiert und legt die Durchführungsbestimmungen des Kanonisationsverfahrens fest. Inhaltsverzeichnis 1 Neuordnung 2… … Deutsch Wikipedia
Hotel Divinus — (Дебрецен,Венгрия) Категория отеля: 5 звездочный отель Адрес: 4032 Дебрецен, Nagyerdei kör … Каталог отелей
Concursus divinus — Mit concursus Dei bzw. concursus divinus (Latein: „Mitwirkung Gottes“ bzw. „göttliche Mitwirkung“) ist die theologische und philosophische Lehre von dem Wirken Gottes auch nach Beendigung seiner Schöpfung gemeint. Sie steht der deistischen… … Deutsch Wikipedia
Concursus divinus — Concụrsus divinus [lateinisch] der, , katholische Theologie: die »göttliche Mitwirkung« an den Handlungen der Geschöpfe. Nach katholischem Glauben ist sie eine positive und unmittelbare, eine »physische« Mitwirkung (Concursus physicus) und… … Universal-Lexikon
Concursus divinus — Con|cur|sus di|vi|nus [kɔn kur... di vi:...] der; <aus lat. concursus divinus »göttliche Mitwirkung«> die unmittelbare göttliche Mitwirkung an den Handlungen der Geschöpfe (kath. Theologie) … Das große Fremdwörterbuch
Concursus divinus — см. Согласованность божественная … Вестминстерский словарь теологических терминов
afflatus divinus — Divine afflatus; inspired by divinity … Ballentine's law dictionary
divin — divin, ine [ divɛ̃, in ] adj. • XIVe; devin 1119; lat. divinus 1 ♦ Qui appartient à Dieu, aux dieux; qui vient de Dieu. Caractère divin; essence, nature divine. ⇒ divinité. Justice, volonté divine. La divine Providence; la loi divine. Droit divin … Encyclopédie Universelle
devin — devin, devineresse [ dəvɛ̃, dəvin(ə)rɛs ] n. • v. 1119; lat. pop. °devinus, class. devinus ♦ Personne qui prétend découvrir ce qui est caché, prédire l avenir par des moyens qui ne relèvent pas d une connaissance naturelle ou ordinaire. ⇒… … Encyclopédie Universelle