Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

fulg

  • 81 favillesco

    făvillesco, ĕre, v. inch. n. [id.], to be reduced to ashes (late Lat.): Fulg. Contin. Verg. p. 152.

    Lewis & Short latin dictionary > favillesco

  • 82 Feralia

    fērālis, e, adj. [fero, from the carrying of the dead in funeral procession; cf. ferculum; cf. also Fest., Varr., Ov. ll. c. infra and v. Corss. Ausspr. 1, 467], of or belonging to the dead or to corpses, funereal (as an adj. only poet. and in post-Aug. prose):

    tu tamen exstincto feralia munera ferto,

    offerings to the dead, Ov. Tr. 3, 3, 81:

    sacra,

    Luc. 1, 616:

    cupressus,

    Verg. A. 6, 216; Ov. Tr. 3, 13, 21; cf.:

    ferale decus,

    i. e. the cypress, Sil. 10, 535:

    vittae,

    Ov. Ib. 103:

    reliquiae,

    i. e. the ashes of the dead, Tac. A. 2, 75:

    ferali carmine bubo Visa queri,

    Verg. A. 4, 462:

    Enyo,

    Petr. 120.—
    B.
    In partic., of or belonging to the festival of the dead (celebrated annually in the month of February):

    tunc, cum ferales praeteriere dies,

    the days of the festival of the dead, Ov. F. 2, 34:

    tempus,

    id. ib. 5, 486: mensis, i. e. February, Col. poet. 10, 191. —
    2.
    Subst.: Fĕrālĭa, ĭum, n., the general festival of the dead kept on the 17 th or 21 st of February, the feast of All Souls (cf.:

    inferiae, justa, pompa, exsequiae, funus): hanc, quia justa ferunt, dixere Fĕralia lucem: Ultima placandis Manibus illa dies,

    Ov. F. 2, 569:

    feralia ab inferis et ferendo, quod ferunt tum epulas ad sepulcrum, quibus jus ibi parentare,

    Varr. L. L. 6, § 13 Müll.; cf.:

    feralium diem ait Varro a ferendis in sepulcra epulis dici,

    Macr. S. 1, 4: feralia diis Manibus sacrata festa, a ferendis epulis, vel a feriendis pecudibus appellata, Paul. ex Fest. p. 85 Müll.:

    eodem die video Caesarem a Corfinio profectum esse, id est, Feralibus,

    Cic. Att. 8, 14, 1:

    diem finiri placuit Feralia, quae proxime fuissent,

    Liv. 35, 7, 3 Drak. N. cr.
    II.
    Transf., in gen., deadly, fatal, dangerous = funestus:

    tune, Licha, dixit, feralia dona tulisti?

    Ov. M. 9, 214:

    arma,

    Luc. 2, 260; 374:

    bellum,

    Tac. H. 5, 25:

    papilio,

    Ov. M. 15, 374; cf.:

    papilio pestifer,

    Plin. 11, 19, 21, § 65:

    Idus Mart. ferales Caesari,

    Plin. 18, 26, 65, § 237:

    annus,

    Tac. A. 4, 64:

    tenebrae,

    id. ib. 2,31:

    aula, a term applied to the abode of the great African serpent,

    Sil. 6, 216.— Comp.:

    feralior,

    Pacat. Pan. Theod. 46, 4.— Sup.: nefas feralissimum, Salv. Gub. Dei, 1, p. 23.—In neutr. adv.:

    ferale gemiscere,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 130.— Hence, adv.: fērālĭter, fatally (late Lat.):

    ut leo feraliter invadit,

    Fulg. Myth. 3, 1 med.

    Lewis & Short latin dictionary > Feralia

  • 83 feralis

    fērālis, e, adj. [fero, from the carrying of the dead in funeral procession; cf. ferculum; cf. also Fest., Varr., Ov. ll. c. infra and v. Corss. Ausspr. 1, 467], of or belonging to the dead or to corpses, funereal (as an adj. only poet. and in post-Aug. prose):

    tu tamen exstincto feralia munera ferto,

    offerings to the dead, Ov. Tr. 3, 3, 81:

    sacra,

    Luc. 1, 616:

    cupressus,

    Verg. A. 6, 216; Ov. Tr. 3, 13, 21; cf.:

    ferale decus,

    i. e. the cypress, Sil. 10, 535:

    vittae,

    Ov. Ib. 103:

    reliquiae,

    i. e. the ashes of the dead, Tac. A. 2, 75:

    ferali carmine bubo Visa queri,

    Verg. A. 4, 462:

    Enyo,

    Petr. 120.—
    B.
    In partic., of or belonging to the festival of the dead (celebrated annually in the month of February):

    tunc, cum ferales praeteriere dies,

    the days of the festival of the dead, Ov. F. 2, 34:

    tempus,

    id. ib. 5, 486: mensis, i. e. February, Col. poet. 10, 191. —
    2.
    Subst.: Fĕrālĭa, ĭum, n., the general festival of the dead kept on the 17 th or 21 st of February, the feast of All Souls (cf.:

    inferiae, justa, pompa, exsequiae, funus): hanc, quia justa ferunt, dixere Fĕralia lucem: Ultima placandis Manibus illa dies,

    Ov. F. 2, 569:

    feralia ab inferis et ferendo, quod ferunt tum epulas ad sepulcrum, quibus jus ibi parentare,

    Varr. L. L. 6, § 13 Müll.; cf.:

    feralium diem ait Varro a ferendis in sepulcra epulis dici,

    Macr. S. 1, 4: feralia diis Manibus sacrata festa, a ferendis epulis, vel a feriendis pecudibus appellata, Paul. ex Fest. p. 85 Müll.:

    eodem die video Caesarem a Corfinio profectum esse, id est, Feralibus,

    Cic. Att. 8, 14, 1:

    diem finiri placuit Feralia, quae proxime fuissent,

    Liv. 35, 7, 3 Drak. N. cr.
    II.
    Transf., in gen., deadly, fatal, dangerous = funestus:

    tune, Licha, dixit, feralia dona tulisti?

    Ov. M. 9, 214:

    arma,

    Luc. 2, 260; 374:

    bellum,

    Tac. H. 5, 25:

    papilio,

    Ov. M. 15, 374; cf.:

    papilio pestifer,

    Plin. 11, 19, 21, § 65:

    Idus Mart. ferales Caesari,

    Plin. 18, 26, 65, § 237:

    annus,

    Tac. A. 4, 64:

    tenebrae,

    id. ib. 2,31:

    aula, a term applied to the abode of the great African serpent,

    Sil. 6, 216.— Comp.:

    feralior,

    Pacat. Pan. Theod. 46, 4.— Sup.: nefas feralissimum, Salv. Gub. Dei, 1, p. 23.—In neutr. adv.:

    ferale gemiscere,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 130.— Hence, adv.: fērālĭter, fatally (late Lat.):

    ut leo feraliter invadit,

    Fulg. Myth. 3, 1 med.

    Lewis & Short latin dictionary > feralis

  • 84 feraliter

    fērālis, e, adj. [fero, from the carrying of the dead in funeral procession; cf. ferculum; cf. also Fest., Varr., Ov. ll. c. infra and v. Corss. Ausspr. 1, 467], of or belonging to the dead or to corpses, funereal (as an adj. only poet. and in post-Aug. prose):

    tu tamen exstincto feralia munera ferto,

    offerings to the dead, Ov. Tr. 3, 3, 81:

    sacra,

    Luc. 1, 616:

    cupressus,

    Verg. A. 6, 216; Ov. Tr. 3, 13, 21; cf.:

    ferale decus,

    i. e. the cypress, Sil. 10, 535:

    vittae,

    Ov. Ib. 103:

    reliquiae,

    i. e. the ashes of the dead, Tac. A. 2, 75:

    ferali carmine bubo Visa queri,

    Verg. A. 4, 462:

    Enyo,

    Petr. 120.—
    B.
    In partic., of or belonging to the festival of the dead (celebrated annually in the month of February):

    tunc, cum ferales praeteriere dies,

    the days of the festival of the dead, Ov. F. 2, 34:

    tempus,

    id. ib. 5, 486: mensis, i. e. February, Col. poet. 10, 191. —
    2.
    Subst.: Fĕrālĭa, ĭum, n., the general festival of the dead kept on the 17 th or 21 st of February, the feast of All Souls (cf.:

    inferiae, justa, pompa, exsequiae, funus): hanc, quia justa ferunt, dixere Fĕralia lucem: Ultima placandis Manibus illa dies,

    Ov. F. 2, 569:

    feralia ab inferis et ferendo, quod ferunt tum epulas ad sepulcrum, quibus jus ibi parentare,

    Varr. L. L. 6, § 13 Müll.; cf.:

    feralium diem ait Varro a ferendis in sepulcra epulis dici,

    Macr. S. 1, 4: feralia diis Manibus sacrata festa, a ferendis epulis, vel a feriendis pecudibus appellata, Paul. ex Fest. p. 85 Müll.:

    eodem die video Caesarem a Corfinio profectum esse, id est, Feralibus,

    Cic. Att. 8, 14, 1:

    diem finiri placuit Feralia, quae proxime fuissent,

    Liv. 35, 7, 3 Drak. N. cr.
    II.
    Transf., in gen., deadly, fatal, dangerous = funestus:

    tune, Licha, dixit, feralia dona tulisti?

    Ov. M. 9, 214:

    arma,

    Luc. 2, 260; 374:

    bellum,

    Tac. H. 5, 25:

    papilio,

    Ov. M. 15, 374; cf.:

    papilio pestifer,

    Plin. 11, 19, 21, § 65:

    Idus Mart. ferales Caesari,

    Plin. 18, 26, 65, § 237:

    annus,

    Tac. A. 4, 64:

    tenebrae,

    id. ib. 2,31:

    aula, a term applied to the abode of the great African serpent,

    Sil. 6, 216.— Comp.:

    feralior,

    Pacat. Pan. Theod. 46, 4.— Sup.: nefas feralissimum, Salv. Gub. Dei, 1, p. 23.—In neutr. adv.:

    ferale gemiscere,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 130.— Hence, adv.: fērālĭter, fatally (late Lat.):

    ut leo feraliter invadit,

    Fulg. Myth. 3, 1 med.

    Lewis & Short latin dictionary > feraliter

  • 85 figuralitas

    fĭgūrālĭtas, ātis, f. [figura], a figurative mode of speaking (late Lat.): Fulg. de Contin. Verg. med. p. 147 Munk.

    Lewis & Short latin dictionary > figuralitas

  • 86 fistulesco

    fistŭlesco, ĕre, v. inch. n. [id.], to become full of holes (late Lat.):

    ligna fistulescunt,

    Fulg. Myth. 2, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > fistulesco

  • 87 flamentum

    flāmentum, i, n. [flo], a blowing of the wind:

    tempestatum,

    Fulg. Myth. 1 praef.

    Lewis & Short latin dictionary > flamentum

  • 88 flebotomo

    phlĕbŏtŏmo ( flĕb-), āvi, ātum, 1, v. a., = phlebotomeô, to let blood from, to bleed, phlebotomize:

    aliquem,

    Cael. Aur. Acut. 1, 14, 111:

    utrum phlebotomandi necne sint aegrotantes... non phlebotomati magno adjutorio privantur,

    id. Tard. 2, 13, 191; id. Acut. 2, 13, 88; Veg. Vet. 1, 24; Fulg. Myth. 3, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > flebotomo

  • 89 floccus

    floccus, i, m., a lock or flock (of wool, on clothes, in fruits, etc.).
    I.
    Lit.:

    ne qui flocci intereant,

    Varr. R. R. 2, 11, 8:

    pomis substrati flocci,

    id. ib. 1, 59, 3:

    in veste floccos legere fimbriasve diducere,

    Cels. 2, 6:

    pilulae intus habentes floccos molles,

    Plin. 16, 7, 10, § 28.—
    II.
    Transf., something trifling, insignificant, of no account (most freq., esp. with negatives, and in the phrase flocci facere, to make no account of, to care not a straw for; v. the foll.).
    (α).
    With a neg.:

    ceterum qui sis, qui non sis, floccum non interduim,

    Plaut. Trin. 4, 2, 152 (Ritschl, ciccum; cf.:

    eluas tu an exungare, ciccum non interduim,

    id. Rud. 2, 7, 22):

    neque ego illum maneo, neque flocci facio,

    id. Men. 2, 3, 69:

    is leno flocci non fecit fidem,

    id. Rud. prol. 47:

    ego, quae tu loquere, flocci non facio,

    id. ib. 3, 5, 3:

    prorsus aveo scire, nec tamen flocci facio,

    Cic. Att. 13, 50, 3:

    totam rem publicam flocci non facere,

    id. ib. 4, 15, 4: quare, ut opinor, philosophêteon, id quod tu facis, et istos consulatus non flocci facteon, id. ib. 1, 16, 13 Orell. N. cr. (but here Ernesti reads eateon):

    satin abiit, neque quod dixi flocci existimat!

    Plaut. Most. 1, 1, 73: invidere omnes mihi, Mordere clanculum;

    ego non flocci pendere,

    Ter. Eun. 3, 1, 21.—
    (β).
    Without a neg. (ante-class.), to account of slight value, of small importance:

    rumorem, famam flocci fecit, Cato ap. Fest. s. v. obstinato, p. 193, 11 Müll.: tu istos minutos cave deos flocci feceris,

    Plaut. Cas. 2, 5, 24:

    flocci facere,

    id. Most. 3, 2, 121; id. Men. 5, 7, 5; id. Ep. 3, 2, 12; id. Trin. 4, 2, 150; Ter. Eun. 2, 3, 11.— In pass.: flocci fiet. Culi cultor, Titin. ap. Non. 131, 33: rogata fuerit nec ne, flocci aestimo, Plaut. Fragm. ap. Fest. s. v. muneralis, p. 143 Müll.: flocci pendo, quid rerum geras, Plaut. Fragm. ap. Fulg. Exp. Serm. p. 565, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > floccus

  • 90 floscula

    floscŭlus, i, m. (collat. form, floscŭ-la, ae, f., Fulg. Serm. 6), dim. [flos], a little flower, floweret (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    ficta omnia celeriter tamquam flosculi decidunt,

    Cic. Off. 2, 12, 43.—
    B. II.
    Trop., the flower, pride, ornament:

    non enim flosculos... sed, jam decimum aetatis ingressus annum, certos atque deformatos fructus ostenderat,

    Quint. 6 praef. § 9; Cat. 24, 1:

    vitae,

    i. e. youth, Juv. 9, 127.—
    B.
    In partic., of speech.
    1.
    Flower of rhetoric, ornament:

    omnes undique flosculos carpere atque delibare,

    Cic. Sest. 56, 119; cf.:

    juvenibus flosculos omnium partium in ea, quae sunt dicturi, congerentibus,

    Quint. 10, 5, 23; 2, 5, 22; 12, 10, 73:

    ut Noctes istae quadam tenus his quoque historiae flosculis leviter injectis aspergerentur,

    Gell. 17, 2, 1.—
    2.
    A motto, sentence culled from a writing, Sen. Ep. 33, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > floscula

  • 91 flosculus

    floscŭlus, i, m. (collat. form, floscŭ-la, ae, f., Fulg. Serm. 6), dim. [flos], a little flower, floweret (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    ficta omnia celeriter tamquam flosculi decidunt,

    Cic. Off. 2, 12, 43.—
    B. II.
    Trop., the flower, pride, ornament:

    non enim flosculos... sed, jam decimum aetatis ingressus annum, certos atque deformatos fructus ostenderat,

    Quint. 6 praef. § 9; Cat. 24, 1:

    vitae,

    i. e. youth, Juv. 9, 127.—
    B.
    In partic., of speech.
    1.
    Flower of rhetoric, ornament:

    omnes undique flosculos carpere atque delibare,

    Cic. Sest. 56, 119; cf.:

    juvenibus flosculos omnium partium in ea, quae sunt dicturi, congerentibus,

    Quint. 10, 5, 23; 2, 5, 22; 12, 10, 73:

    ut Noctes istae quadam tenus his quoque historiae flosculis leviter injectis aspergerentur,

    Gell. 17, 2, 1.—
    2.
    A motto, sentence culled from a writing, Sen. Ep. 33, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > flosculus

  • 92 fortiusculus

    fortĭuscŭlus, a, um, adj. dim. [fortis.; cf. forticulus], somewhat strong or powerful, Sutrius ap. Fulg. Myth. 3, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > fortiusculus

  • 93 frendesco

    frendesco, ĕre, 3, v. inch. [frendo], to begin to gnash with the teeth:

    crudelitate doloris,

    Fulg. Serm. 11.

    Lewis & Short latin dictionary > frendesco

  • 94 frigultio

    frĭgūtĭo ( frĭguttio, fringūtio, frĭgultio, fringultio, fringulo), īre, v. n. and a. [a lengthened form of 2. frigo], to twitter, chirp.
    I.
    Lit., of birds:

    merulae in remotis tesquis frigutiunt,

    App. Flor. p. 358, 22: fringulit et graculus, Poët. ap. Anthol. Lat, 5, 43, 124.—
    II.
    Transf., of a person who speaks indistinctly, to stammer, stutter.
    A.
    Neutr. (ante- and post-class.):

    murmurare potius et friguttire quam clangere,

    Front. de Eloqu. p. 229 ed. Mai.; cf.:

    saepe in rebus nequaquam difficilibus fringultiat vel omnino obmutescat,

    App. Mag. p. 296, 21: haec anus admodum frigultit, Enn. ap. Fulg. 562, 24:

    quid friguttis?

    Plaut. Cas. 2, 3, 49 (also ap. Varr. L. L. 7, § 104).—
    B.
    Act., to stammer forth:

    vix singulas syllabas fringutiens,

    App. Mag. p. 336, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > frigultio

  • 95 frigutio

    frĭgūtĭo ( frĭguttio, fringūtio, frĭgultio, fringultio, fringulo), īre, v. n. and a. [a lengthened form of 2. frigo], to twitter, chirp.
    I.
    Lit., of birds:

    merulae in remotis tesquis frigutiunt,

    App. Flor. p. 358, 22: fringulit et graculus, Poët. ap. Anthol. Lat, 5, 43, 124.—
    II.
    Transf., of a person who speaks indistinctly, to stammer, stutter.
    A.
    Neutr. (ante- and post-class.):

    murmurare potius et friguttire quam clangere,

    Front. de Eloqu. p. 229 ed. Mai.; cf.:

    saepe in rebus nequaquam difficilibus fringultiat vel omnino obmutescat,

    App. Mag. p. 296, 21: haec anus admodum frigultit, Enn. ap. Fulg. 562, 24:

    quid friguttis?

    Plaut. Cas. 2, 3, 49 (also ap. Varr. L. L. 7, § 104).—
    B.
    Act., to stammer forth:

    vix singulas syllabas fringutiens,

    App. Mag. p. 336, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > frigutio

  • 96 friguttio

    frĭgūtĭo ( frĭguttio, fringūtio, frĭgultio, fringultio, fringulo), īre, v. n. and a. [a lengthened form of 2. frigo], to twitter, chirp.
    I.
    Lit., of birds:

    merulae in remotis tesquis frigutiunt,

    App. Flor. p. 358, 22: fringulit et graculus, Poët. ap. Anthol. Lat, 5, 43, 124.—
    II.
    Transf., of a person who speaks indistinctly, to stammer, stutter.
    A.
    Neutr. (ante- and post-class.):

    murmurare potius et friguttire quam clangere,

    Front. de Eloqu. p. 229 ed. Mai.; cf.:

    saepe in rebus nequaquam difficilibus fringultiat vel omnino obmutescat,

    App. Mag. p. 296, 21: haec anus admodum frigultit, Enn. ap. Fulg. 562, 24:

    quid friguttis?

    Plaut. Cas. 2, 3, 49 (also ap. Varr. L. L. 7, § 104).—
    B.
    Act., to stammer forth:

    vix singulas syllabas fringutiens,

    App. Mag. p. 336, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > friguttio

  • 97 fringulo

    frĭgūtĭo ( frĭguttio, fringūtio, frĭgultio, fringultio, fringulo), īre, v. n. and a. [a lengthened form of 2. frigo], to twitter, chirp.
    I.
    Lit., of birds:

    merulae in remotis tesquis frigutiunt,

    App. Flor. p. 358, 22: fringulit et graculus, Poët. ap. Anthol. Lat, 5, 43, 124.—
    II.
    Transf., of a person who speaks indistinctly, to stammer, stutter.
    A.
    Neutr. (ante- and post-class.):

    murmurare potius et friguttire quam clangere,

    Front. de Eloqu. p. 229 ed. Mai.; cf.:

    saepe in rebus nequaquam difficilibus fringultiat vel omnino obmutescat,

    App. Mag. p. 296, 21: haec anus admodum frigultit, Enn. ap. Fulg. 562, 24:

    quid friguttis?

    Plaut. Cas. 2, 3, 49 (also ap. Varr. L. L. 7, § 104).—
    B.
    Act., to stammer forth:

    vix singulas syllabas fringutiens,

    App. Mag. p. 336, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > fringulo

  • 98 fringutio

    frĭgūtĭo ( frĭguttio, fringūtio, frĭgultio, fringultio, fringulo), īre, v. n. and a. [a lengthened form of 2. frigo], to twitter, chirp.
    I.
    Lit., of birds:

    merulae in remotis tesquis frigutiunt,

    App. Flor. p. 358, 22: fringulit et graculus, Poët. ap. Anthol. Lat, 5, 43, 124.—
    II.
    Transf., of a person who speaks indistinctly, to stammer, stutter.
    A.
    Neutr. (ante- and post-class.):

    murmurare potius et friguttire quam clangere,

    Front. de Eloqu. p. 229 ed. Mai.; cf.:

    saepe in rebus nequaquam difficilibus fringultiat vel omnino obmutescat,

    App. Mag. p. 296, 21: haec anus admodum frigultit, Enn. ap. Fulg. 562, 24:

    quid friguttis?

    Plaut. Cas. 2, 3, 49 (also ap. Varr. L. L. 7, § 104).—
    B.
    Act., to stammer forth:

    vix singulas syllabas fringutiens,

    App. Mag. p. 336, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > fringutio

  • 99 furfuraceus

    furfŭrācĕus, a, um, adj. [furfur], like bran (late Lat.):

    terebramina tinearum,

    Fulg. Myth. 2, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > furfuraceus

  • 100 Furor

    1.
    fūror, ātus, 1, v. dep. a. ( act. inf. furasse, Fulg. Myth. 2, 6; sup. furatum, Plaut. Rud. 1, 2, 23; id. Trin. 4, 2, 22: furatus, in pass. signif., App. M. 10, p. 220) [fur], to steal, purloin, pilfer (syn.: latrocinor, clepo, rapio).
    I.
    Lit. (class.):

    solet haec, quae rapuit et furatus est dicere se emisse,

    Cic. Verr. 2, 1, 22, § 60:

    furatur aliquid aut eripit,

    id. Off. 2, 11, 40; id. N. D. 2, 63, 157:

    pecuniam ex templo,

    Quint. 3, 6, 41; Suet. Caes. 54.— Absol.:

    ad furandum venire,

    Plaut. Ps. 3, 2, 61; so of pillaging, military raids:

    ille robore exercitus inpar, furandi melior,

    Tac. A. 3, 74 init.;

    of literary theft: ut iste in furando manibus suis uteretur,

    Cic. Verr. 2, 4, 15, § 33:

    si ego tuum (librum) ante legissem, furatum me abs te esse diceres,

    id. Att. 2, 1, 1; cf. Poët. ap. Quint. 8, 3, 29.—
    II.
    Transf., in gen., to take away by stealth, remove secretly, to withdraw:

    pone caput, fessosque oculos furare labori,

    Verg. A. 5, 845:

    membra,

    Sil. 10, 74:

    sese,

    id. 14, 561:

    vultus veste,

    i. e. to hide, Sen. Agam. 914:

    non enim furatus esse civitatem, non genus suum ementitus dicitur,

    Cic. Balb. 2, 5:

    speciem furabor Iacchi,

    will represent, personate, Prop. 4 (5), 2, 31:

    audiendi facultatem,

    to obtain by stealth, Amm. 14, 11, 15.
    2.
    fŭror, ōris, m. [furo], a raging, raving (in sickness or violent passion), rage, madness, fury.
    I.
    Prop.: hanc insaniam (manian), quae juncta stultitiae patet latius, a furore disjungimus... Quem nos furorem, melancholian illi (Graeci) vocant... Qui ita sit affectus, eum dominum esse rerum suarum vetant duodecim tabulae. Itaque non est scriptum:

    Si INSANVS, sed: SI FVRIOSVS ESCIT. Stultitiam enim censuerunt insaniam, constantiā, id est sanitate vacantem... furorem autem esse rati sunt mentis ad omnia caecitatem: quod cum majus esse videatur quam insania, tamen ejusmodi est, ut furor in sapientem cadere possit, non possit insania,

    Cic. Tusc. 3, 5, 11; id. Ac. 2, 27, 88:

    ira furor brevis est,

    Hor. Ep. 1, 2, 62; cf.:

    fere ira et concitatio furori sunt similia,

    Quint. 7, 4, 31:

    hic si mentis esset suae, nisi poenas patriae furore atque insania penderet,

    Cic. Pis. 21, 50; cf.:

    furore atque amentiā impulsus,

    Caes. B. G. 1, 40, 4; cf. id. ib. 7, 42:

    Catilinae,

    Sall. C. 24, 2:

    versatur mihi ante oculos aspectus Cethegi et furor in vestra caede bacchantis,

    Cic. Cat. 4, 6, 11:

    caeci furore,

    Liv. 28, 22, 14; cf. Cat. 64, 197:

    rabidus,

    id. 63, 38:

    caecus,

    Hor. Epod. 7, 13:

    nec se comitem illius furoris, sed ducem praebuit,

    Cic. Lael. 11, 37; cf. id. Rep. 1, 28 fin.: si decima legio ad eundem furorem redierit, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 11, 2;

    so of political excitement,

    Caes. B. G. 2, 3, 5; Liv. 2, 29, 11; 25, 4, 5; 28, 25, 12; Hor. C. 4, 15, 17; of the fierce passion of love, Prop. 1, 13, 20; Verg. A. 4, 101; Ov. H. 9, 145.—In plur.:

    mille puellarum, puerorum mille furores,

    Hor. S. 2, 3, 325; of the inspired frenzy of prophets and poets (as translation of the Gr. mania):

    ea (praesagitio) si exarsit acrius, furor appellatur, cum a corpore animus abstractus divino instinctu concitatur,

    Cic. Div. 1, 31, 66:

    negat sine furore Democritus quemquam poëtam magnum esse posse,

    id. ib. 1, 37, 88:

    ille furor (Cassandrae) patriae fuit utilis,

    Prop. 3, 13 (4, 12), 65.—In plur.:

    fatidicos concepit mente furores,

    Ov. M. 2, 640:

    ad hunc impendiorum furorem,

    Suet. Ner. 31.—Prov.:

    furor fit laesa saepius patientia,

    Pub. Syr. 178 Rib.— Poet. also in a good sense:

    vidi animos, mortesque virŭm, decorisque furorem,

    vehement desire, Sil. 2, 324.—In plur.:

    nec tamen incautos laudum exhorresce furores,

    Sil. 3, 146.— Poet., of things:

    caeli furor aequinoctialis,

    the raging storms, Cat. 46, 2.—
    (β).
    Furor est, it is madness or folly; with inf. ( poet. and in post-Aug. prose):

    quis furor est, census corpore ferre suo?

    Ov. A. A. 3, 172:

    furor est, mensuram ejus (mundi) animo quosdam agitasse atque prodere ausos... furor est, profecto furor, egredi ex eo, etc.,

    Plin. 2, 1, 1, § 3:

    magno furor (leonis) est in sanguine mergi,

    raging desire, Stat. Th. 8, 596:

    simplexne furor (est) sestertia centum perdere et, etc.,

    is it not worse than folly, Juv. 1, 92.—
    II.
    Transf., the cause of wrath ( poet.):

    non ita saeva ira mea ut tibi sim merito semper furor,

    Prop. 1, 18, 15.—
    III.
    Fŭror, personified, Verg. A. 1, 294; cf. v. 348; as a deity, the companion of Mars, Sil. 4, 327; Stat. Th. 3, 424; 7, 52; cf. Petr. S. 124.

    Lewis & Short latin dictionary > Furor

См. также в других словарях:

  • fulg — FULG, fulgi, s.m. 1. Pană subţire, de mărime mijlocie, pe jumătate moale şi mătăsoasă, care creşte pe pântecele păsărilor şi printre penele mai mari. ♢ loc. adj. Ca fulgul = foarte uşor. ♢ expr. A bate (pe cineva) de i merg (sau să i meargă)… …   Dicționar Român

  • FULG — fulgur …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • fulg — 1) , en, i (L). Flash, gleam 2) , or, ur (L). Lightning …   Dictionary of word roots and combining forms

  • fulgæ̅n — s. fulgēn; …   Germanisches Wörterbuch

  • Complex Fulg de Nea — (Предял,Румыния) Категория отеля: Адрес: Str Telefericului nr 1, 505300 Предял …   Каталог отелей

  • fulgte — fulg|te vb., præt. af følge, III …   Dansk ordbog

  • List of compositions by Antonio Salieri — This list of compositions by Antonio Salieri is a list of the musical compositions of Antonio Salieri (August 18, 1750 ndash; May 7, 1825), organized by genre.ecular vocal musicOperas** La vestale (1769), lost ** Don Chisciotte alle nozze di… …   Wikipedia

  • Werkeverzeichnis Antonio Salieri — Inhaltsverzeichnis 1 Werkverzeichnis Antonio Salieri 1.1 Weltliche Vokalmusik 1.1.1 Opern 1.1.2 Einlagearien und ensembles …   Deutsch Wikipedia

  • fulgui — FULGUÍ, pers. 3 fulguieşte, vb. IV. intranz. A ninge cu fulgi rari. – Fulg + suf. ui. Trimis de zaraza joe, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  fulguí vb., ind. prez. 3 sg. fulguiéşte …   Dicționar Român

  • fulguleţ — FULGULÉŢ, fulguleţi, s.m. Diminutiv al lui fulg. – Fulg + suf. uleţ. Trimis de zaraza joe, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  fulguléţ s. m., pl. fulguléţi Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic …   Dicționar Român

  • pihă — PÍHĂ s. v. fulg, puf. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa: Sinonime  píhă, píhe, s.f. (reg.) 1. fulg, puf (de pasăre). 2. scamă. Trimis de blaurb, 20.09.2006. Sursa: DAR …   Dicționar Român

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»