-
41 vultus
vultŭs (voltŭs), ūs, m. [st2]1 [-] expression du visage, physionomie, visage, air, mine, regards. [st2]2 [-] visage irrité, front sévère. [st2]3 [-] visage, face, figure. [st2]4 [-] traits, image, portrait. [st2]5 [-] face (des choses), aspect, apparence, extérieur. [st2]6 [-] caractère (du style). - oculi, supercilia, frons, vultus denique totus, Cic. Pis.: les yeux, les sourcils, le front, enfin tout l'air de ta physionomie. - omnes vultus tui, Cic.: tous les jeux de ta physionomie. - vultum ad tristitiam adducere, Sen.: prendre un air triste. - cadere in vultus, Ov.: tomber la face contre terre. - alicujus vultus ferre, Cic.: soutenir le regard de qqn. - vultum demittere: baisser les yeux. - ex ejus vultu intellexit sibi insidias fieri: il lut dans ses yeux qu'on lui tendait un piège. - esse bonum ex voltu cognosco, Plaut. Aul.: tu es un homme honnête, je le vois à ton visage. - vultus Epicuri, Plin. 35, 2, 2, § 5: le portrait d'Epicure. - vultus a cervice recisi, Luc.: têtes détachées de leur tronc.* * *vultŭs (voltŭs), ūs, m. [st2]1 [-] expression du visage, physionomie, visage, air, mine, regards. [st2]2 [-] visage irrité, front sévère. [st2]3 [-] visage, face, figure. [st2]4 [-] traits, image, portrait. [st2]5 [-] face (des choses), aspect, apparence, extérieur. [st2]6 [-] caractère (du style). - oculi, supercilia, frons, vultus denique totus, Cic. Pis.: les yeux, les sourcils, le front, enfin tout l'air de ta physionomie. - omnes vultus tui, Cic.: tous les jeux de ta physionomie. - vultum ad tristitiam adducere, Sen.: prendre un air triste. - cadere in vultus, Ov.: tomber la face contre terre. - alicujus vultus ferre, Cic.: soutenir le regard de qqn. - vultum demittere: baisser les yeux. - ex ejus vultu intellexit sibi insidias fieri: il lut dans ses yeux qu'on lui tendait un piège. - esse bonum ex voltu cognosco, Plaut. Aul.: tu es un homme honnête, je le vois à ton visage. - vultus Epicuri, Plin. 35, 2, 2, § 5: le portrait d'Epicure. - vultus a cervice recisi, Luc.: têtes détachées de leur tronc.* * *Vultus, huius vultus, vultui, m. g. Plin. Chere, Trongne, Mine, Visage, Viaire.\Salis placidi vultus. Virgilius. Le faulx beau semblant de la mer coye et calme.\Boni vultus. Ouid. Bon visage, Joyeuse chere.\Confusi. Lucanus. Visages gastez et defigurez, et qui ont perdu touts leurs traicts et congnoissance.\Durus. Ouid. Severe.\Ferini. Ouid. Groin, ou Museau de beste sauvage.\Lubricus vultus aspici. Horat. Visage lequel regardé fait incontinent tomber les jeunes hommes en son amour, Duquel le regard attrait et induit à estre amoureux.\Omniferi vultus Telluris. Ouid. La superficie et face de la terre produisant toutes choses.\Addere vultum verbis. Oui. Avec bonne parolle et gratieuse monstrer bon visage.\Aduertere vultus suos sacris. Ouid. Tourner vers, etc.\Ruga senilis arat iam meos vultus. Ouid. J'ay le visage tout ridé de vieillesse.\Condere vultus. Ouid. Troubler, ou Obscurcir par enchantements.\Detinere vultus alicuius. Ouid. Quand aucun regarde long temps quelque chose.\Amato vultu non exatiatur. Stat. Il ne se peult saouler de la regarder.\Excidit illi vultus. Ouid. Sa face joyeuse se changea.\Expressi vultus per ahenea signa. Horat. Naifvement contrefaicts en arain ou cuyvre.\Exprimebat omnes vultus. Cic. Il contrefaisoit toutes les mines. Budaeus.\Quos spiritus gessisset, vultu ferebat. Tacit. Il monstroit par sa mine et contenance, etc.\Deiectos gerit vultus pudore. Seneca. Il baisse la teste de honte.\Habet pacem vultus. Ouid. Il ha la chere paisible.\Immutat vultum. Terent. Son blanc visage luy rougist.\Obducti vultus aegro luctu. Ouid. Couverts de dueil.\Intrepidos vultus pertulit ad fata nouissima. Ouidius. Elle porta visage asseuré jusques à la mort.\Referre vultum alicuius. Ouid. Resembler à aucun de visage.\Soluto vultu galeas intrare. Stat. Mettre l'armet en teste d'un visage gay et joyeulx.\Iniquo vultu spectare aliquem. Ouid. Le regarder de mauvais visage.\Trahere vultum, et rugas cogere. Ouid. Se renfrongner. -
42 capero
capero (caperro), āvī, ātum, āre (caper), I) tr. in Runzeln zusammenziehen, runzeln, frontem caperari (sich runzeln), Auson. Griphus (XXVI) 1. p. 128, 12 Schenkl: gew. Partiz. caperātus (caperrātus), a, um, gerunzelt, frons, Naev. Dol. ( bei Varr. LL. 7, 107). Varr. sat. Men. 134: supercilium, Apul. met. 9, 16: vultus ipse conductus atque concurrentibus superciliis caperatus, Cael. Aur. acut. 2, 3, 16: c. vela, Ps. Apul. de deo Socr. prol. p. 2, 7 G. (p. 105 H.). Vgl. Paul. ex Fest. 48, 8. – II) intr. Runzeln machen, sich runzeln, illi caperat frons severitudine, Plaut. Epid. 609. Vgl. Gloss. Placid. (V) 15, 30 u. 51, 21 ›caperassere, in rugas contrahi‹. – ⇒ Die Schreibung mit rr in vielen guten Hdschrn.; vgl. Hildebr. Apul. met. 9, 16. -
43 durus
dūrus, a, um (vgl. altind. dāruṇá-ḥ, hart, rauh, streng), Adi. m. Compar. u. Superl., hart (Ggstz. mollis, weich), I) eig.: A) hart für das Gefühl, a) adi.: corium attactu non asperum ac durum, Varro: ferrum, Hor.: cautes, Verg.: via, Ov.: lapis, Plin.: alvus, harter Leib, Cels.: ovum, hartes, hart gesottenes, Cels.: gallina, noch nicht weich gekochte, Cels.: aqua, hartes (viele mineralische Teile enthaltendes), Cels.: muria, mit Salz übersättigte, Col.: oculi, harte (Ggstz. umidi), Plin., od. starre, stier vor sich hinblickende Glotzaugen, Plaut. – durum (adverbiell) cacare, Mart. 3, 89, 2. – b) subst., dūrum, ī, n., das verhärtete Holz der Weinrebe, Col. 3, 2, 6 u.a. – B) von Geschmack hart, derb, vinum, Cato u. (Ggstz. suave vinum) Pallad.: sapor Bacchi, Verg.: acetum, Ser. Samm. – C) für das Gehör hart, derb, schwerfällig, in der Rhetor., vocis genus (Ggstz. flexibile vocis genus, das Geschmeidige), Cic.: u. so vox, Quint. (neben rigida vox, der steifen). – dah. der Aussprache nach, consonans (wie l, n, r), Quint.: syllabae, Quint. – u. der Bildung, Zusammensetzung nach, verbum, Cic.: verba (beatitas, beatitudo), Cic.: oratio, compositio, Cic. – D) für das Auge hart, v. Werken der Kunst, als t.t. der Bildhauerei u. Malerei, hart = ungefällig, steif in der Behandlung (Ggstz. mollis, weich), Calamidis signa dura, sed————tamen molliora quam Canachi, Cic.: duriora Callon atque Hegesias, iam minus rigida Calamis, molliora adhuc supra dictis Myron fecit, Quint. – u. prägn. v. Künstler selbst, voll Härte, steif, pictor durus in coloribus, Plin. – E) für das innere Gefühl hart, steif, in der Poesie poëta durissimus, Cic.: u. so mit Infin., durus componere versus, hart im Versbau, Hor.II) übtr.: 1) körperlich abgehärtet, stark, kräftig, um große Anstrengungen zu ertragen, ausdauernd (s. Thiel Verg. Aen. 3, 94. Obbarius Hor. ep. 1, 7, 91), von Menschen u. Tieren, Verg., Hor. u.a.: Scipiadae duri bello, Verg.: durus aliquis et agrestis, Plin. ep.: durum a stirpe genus, Verg.: Atlas d., Verg.: durissimus bos (Ggstz. mollissimus), Varro: ilia messorum, Hor.: mit Genet., durior oris equus, Ov. amor. 2, 9, 30. – 2) in Sprache, Gebärden u. im Benehmen, a) plumb, derb, schroff, roh, ungebildet, horridiores, asperiores, duriores et oratione et moribus, Cic.: et moribus et ipso dicendi genere durior, Cic.: ut vitā sic oratione durus, incultus, horridus, Cic.: doctrina (Schule, System) paulo asperior et durior, Cic. – dah. ne quid durum et rusticum sit, plumpes (linkisches) u. bäuerisches (tölpelhaftes) Wesen, -Benehmen, Cic.: duri tibi videor ingenii, ich erscheine dir sehr linkisch (ungeschickt), Sen. – vom epischen Dichter und der heroischen, epischen Poesie, derb, rauh (Ggstz. mollis), poëta, Prop.: cothur-————nus, Ov.: versus, Prop. (vgl. Burmann Prop. 2, 1, 41). – b) harthäutig, unverschämt, dreist, os, Ter. u. Ov.: populi frons durior huius, Iuven.: durae buccae fuit, Petron.: u. caput d., Petron. – 3) von der Unempfindlichkeit gegen seinere Genüsse, a) im guten Sinne, streng gegen sich u. seinen Körper, hart gewöhnt, an Entsagung gewöhnt, auf Genüsse und Erholung verzichtend, dah. auch streng in dieser Hinsicht gegen andere (s. Obbarius Hor. ep. 1, 7, 91. Beier Cic. or. in Clod. et Cur. 4, 1), homo durus ac priscus, Cic.: triste supercilium durique severa Catonis frons, Mart.: durus nimis attentusque esse videris mihi, Hor.: aula omnis Spartanis gymnasiis durior, Pacat. pan. 13, 4. – b) im üblen Sinne, unempfänglich = ohne Sinn od. Geschmack für etwas, C. Marius, qui durior ad haec studia videbatur, für diese St. keine rechte Empfänglichkeit zu haben schien, Cic. Arch. 19. – 4) von der Stumpfheit für tiefere u. zartere Gefühle und Gemütsregungen, hart, rauh, unempfindlich, gefühllos, unfreundlich, hartherzig, streng, unbeugsam von Charakter (Ggstz. mollis, placabilis), satis pater durus fui, Ter.: Varius est habitus iudex durior, Cic.: animo agresti et duro esse, Cic.: durum agrestemque se praebere, Cic.: duriorem se praebere alcis miserae et afflictae fortunae, Anton. in Cic. ep.: genus, Verg.: ingenium, Hor.: mentes, Val. Flacc.: vultus, supercilia, Ov. (s. Ruhnken Ov.————her. 16, 12): durius ferro pectus, Ov. – dah. durum est, es ist hart, unfreundlich, mit folg. Infin., admittere, Ov.: negare, Plin. ep. – Compar. neutr. pl. subst., duriora, rauhere Empfindungen (Ggstz. mitiora), Cic. orat. § 131. – 5) vom harten, drückenden Zustande einer Sache, u. zwar: a) v. der Jahreszeit u.v. Wetter, rauh, unfreundlich, streng, durius tempus, durissimum anni tempus, Caes.: tempestates, Caes. – b) v. Boden, rauh und streng zu bearbeiten, haec omnis dura cultu et aspera plaga est, Liv.: u. so glebae, Verg. – c) v. Arbeiten usw., hart, drückend, lästig, beschwerlich, mühsam, labor, Lucr. u. Verg.: subvectio, Caes.: provincia, Ter.: munera belli, venatus, Ov.: ferri in duras vias, Ov.: u. so iter, Lucan. (vgl. Burmann Lucan. 9, 39). – d) von Zuständen usw. aller Art, hart, drückend, schwer, peinlich, mißlich, ungünstig, gefährlich, servitus, Plaut. u. Cic.: vita, Ter.: pauperies, Hor.: res (Plur.), hartes Geschick, Unglück, Ov.: valetudo, Hor.: morbus, Plaut.: frigus, Plaut. u. Lucr.: condicio durior, Cic.: fortunā duriore conflictari, Cic.: ne Dolabella possit durius vobis efficere negotium, erschweren, Cic. – v. Zeitumständen, tempora, harte, schwere u. bedrängte Zeiten, Cic. u.a.: initium adulescentiae, Nep. – v. Seelenzuständen, curae, dolores, Verg. – v. Gesetzen, hart, drückend, lex, Plaut. – v. Ausdrücken, hart, das Gefühl beleidigend, nomen durum (Ggstz. nomen————molle), Cic.: fortasse posset durum videri dicere ›quaere quod agas‹, molle et humanum est, ›habes quod agas‹, Plin. ep. – dah. durum est, durum id est u. vgl., es ist od. das ist hart, Ter., Quint. u.a. – durum est m. folg. Infin., contendere cum victore, dem Sieger sich zu widersetzen, ist ein gefährliches (mißliches) Stück Arbeit, Hor. sat. 1, 9, 42. – si quid erat durius, wenn es hart herging = wenn sie ins Gedränge (in Gefahr) kamen, Caes.: si nihil sit durius, wenn es weiter keine Schwierigkeiten gäbe, Caes. – subst., dūra, ōrum, n., α) harte Behandlung, multa dura timere, Prop. – β) harte-, bedrängte Lage, herbe Pein, Mühsal, Elend und Not u. dgl., Hor. u.a. Dichter. -
44 fimbriatus
1. fimbriātus, a, um (1. fimbria), mit Fasern-, mit Fransen-, mit Troddeln versehen, -besetzt, befasert, folia, Plin.: capillus (milii), krause, Plin.: frons, krause, Titin. com. fr.: u. so frons pinguis fimbriata, Auct. itin. Alex.: pallium, Schol. Pers.: vestes, Schol. Iuven.: latus clavus ad manum f., Suet.: flagrum alqā re f., Apul.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > fimbriatus
-
45 subsidium
subsidium, iī, n. (*subsideo), I) konkr. als milit. t.t. = die im Rücken zurückbleibende Hilfe, das Hintertreffen, der Rückhalt, die Reserve, die Reservetruppen (Ggstz. frons, prima acies), subsidia et secundam aciem adortus, Liv.: iaculatores fugerunt inter subsidia ad secundam aciem, Liv.: impulsa frons prima et trepidatio subsidiis illata, Liv.: cohortes veteranas in fronte, post eas ceterum exercitum in subsidiis locat, als H., Sall.: in primam aciem suas legiones Sempronius induxit; in subsidiis locatae P. Licinii legiones, Liv.: subsidium u. subsidia submittere, Caes. – II) abstr.: 1) als milit. t.t. = der Rückhalt, die Hilfe, der Beistand durch Truppen, nullo maris subsidio, ohne Zuzug von der See her, Tac.: subsidium ferre, Caes.: subsidio ire, Nep., oder venire, Nep. u. Cic.: ire in subsidium, Tac.: subsidio proficisci, Caes.: equites in subsidium mittere, Tac.: funditores subsidio oppidanis mittere, Caes. – 2) übtr.: a) die Hilfe, das Hilfsmittel, der Beistand, Rückhalt, die Stütze, der Schutz, subsidium bellissimum existimo esse senectuti otium, Cic.: fidissimum annonae subsidium, Liv.: subsidio esse, v. Pers. = zur Hilfe dienen, Ov., v. Dingen = gegen etw. zur Hilfe dienen, zustatten kommen, his difficultatibus, Caes.: oblivioni, Cic.: subsidium ponere in fuga, Caes.: his subsidiis ea sum consecutus, Cic.: militare aerarium————Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > subsidium
-
46 vultus
vultus (voltus), ūs, m., der Gesichtsausdruck, das Gesicht = die die Gemütsstimmung ausdrückenden Gesichtszüge, Mienen, der Blick, I) eig.: a) im allg.: compositus, erkünstelte, verstellte, Tac. u. Plin. ep.: maestus, Verg.: tristis, Plin.: hilaris atque laetus, Cic.: solutus et hilariculus, Sen.: decolor, Sen.: gaudia prodens, Hor.: adductus, finster, gerunzelt, Suet.: distortus, Quint.: distortissimus, Apul.: imago animi vultus, indices oculi, Cic.: oculi, supercilia, frons, vultus denique totus, qui sermo quidam tacitus mentis est, Cic.: praeclara est aequabilitas in omni vita et idem (gleiche) semper vultus eademque frons, Cic. – vultum praeceptoris intueri, Quint.: averso a conspectu regis vultu, Curt.: ex vultu candidatorum coniecturam faciunt, quantum quisque animi et facultatis habere videatur, Cic.: ex vultu cuiusdam ephori, qui eum admoneri cupiebat, insidias sibi fieri intellexit, Nep.: nihil metus in vultu, gratia oris supererat, Tac.: si ad sacrificium accessuri voltum submittimus, den Blick senken, Sen. – Plur., vultus ficti simulatique, Cic.: vultus acerbi, Ov.: boni (freundliche), Ov.: vultus trahere, Ov., od. ducere, Mart., finster od. verdrießlich aussehen, finstere Mienen machen: vultus fingere, sich beherrschen, Caes. (vgl. voltus quoque hominum fingit scelus, Ter.): vultus (Blicke) avortite vestros, Cic.: intraverunt aversis vultibus, Lact.: blan-————dos mihi offers vultus, Tibull.: vultus tuos mihi expressit, Cic.: ex vultibus hominum mores colligo, Petron. – b) emphat., ein zorniges, strenges Gesicht, zornige, strenge Mienen, der Zornblick, vultu terrere, Hor.: vultus instantis tyranni, Hor.: vultu offensionem coniectaverat, Tac. – II) übtr., das Gesicht übh.: 1) eig.: a) im allg.: simiae, Cael. in Cic. ep.: vultus forma, Lampr.: vultu nigriore, Vopisc.: scitis vultibus puellae, mit hübschen G., Sulp. Sev.: cadere in vultus, auf das Gesicht, Ov. – b) insbes., das abgebildete Gesicht, das Bild, Bildnis, Epicurii vultus, Plin. 35, 5: Probi vultus (Plur.), Vopisc. Prob. 23, 5: Philippei (Philippd'or) nostri vultus, Valer. imp. bei Treb. Poll. Claud. 14, 3. – 2) meton., das Aussehen, die Gestalt, naturae, Ov.: salis (Meeres), Verg.: totius domus funebris magis quam regius erat vultus, Val. Max. 5, 7. ext. 1: non esse unum eloquentiae vultum, Tac. dial. 18. – ⇒ Nbf. vultum, wov. Abl. Sing. vulto, Apul. met. 4, 25 Eyss.: Plur. volta (vulta), Enn. ann. 464. Lucr. 4, 1205 (1213). -
47 occipitium
occĭpĭtĭum, ii, n. [ob-caput], the back part of the head, the poll, the occiput:in occipitio quoque habet oculos, pessima,
Plaut. Aul. 1, 1, 25:umeris ad occipitium ductis,
Quint. 11, 3, 160; Cels. 4, 2; Suet. Tib. 68: ne post occipitium exercitus relinqueret, behind his back, Varr. ap. Non. 245, 15.—Of animals, Plin. 11, 29, 35, § 107.— Prov.: frons occipitio prior est; v. frons; cf.:frontemque domini plus prodesse quam occipitium,
Plin. 18, 5, 6, § 31. -
48 adductus
1. a, umpart. pf. к adduco2. adj.1) суживающий, суженный2) наморщенный, нахмуренный ( frons Capit); мрачный ( vultus Su)3) подтянутый, строгий ( servitium T)4) сдержанный, уравновешенный ( orationis vis PJ) -
49 aesculeus
-
50 aro
āvī, ātum, āre1) пахать, возделывать (terram Vr, C; agrum Cato, C)litus (litora) a. погов. O — вспахивать прибрежные пески, т. е. трудиться без пользыalienum fundum a. погов. Pl — пахать чужую ниву, т. е. заниматься чужими делами (пренебрегши своими)2) заниматься земледелием, добывать себе им пропитаниеquidquid arat impīger Apulus H — всё, что ни добыл неутомимый апулийский пахарь3) бороздить, морщить ( arata rugis frons Hier)venient rugae, quae tibi corpus arent O — появятся морщины, которые избороздят твоё телоa. maris aequor V — бороздить гладь моря (плыть по морю)4) paedicare ( aliquem Pl) -
51 astrictus
1. a, umpart. pf. к astringo2. adj.1) тугой, плотныйnon a. soccus H — неплотно подвязанная обувьnumerus a. C — строгая размеренность (речи), ритмичностьastrictae aquae (sc. gelu) O — скованная морозом вода, т. е. лёдcruor a. Lcn — застывшая (в жилах) кровьalvus astrictior CC мед. — запор2) сжатый, краткийverbis astricta sententia VM — изречение, выраженное в немногих словах3) скудный, скупой ( pater Prp)mos a. T — экономный образ жизни -
52 attractus
1. a, umpart. pf. к attraho2. adj.стянутый, перен. нахмуренный, насупленный (supercilia Sen; attractior frons Sen) -
53 attritus
I 1. attrītus, a, umpart. pf. к attero2. adj.1) потёртый, стёртый, поношенный (toga M; ansa V)attritae partes, тж. attrita, (ōrum) PM — потёртые места (на коже или коре)attrita frons J, M — бесстыдный лоб2) усталый, вялый (sc. orator C); изнурённый ( libidinibus Pt)II attrītus, ūs m. [ attero ] -
54 bellus
a, um [ bonus, bene ]1) милый, приятный, прелестный, тж. великолепный (homines, locus C; fama H; vinum Col)2) весёлый, бодрый, здоровый ( frons ac vultus C)fac b. revertare C — возвращайся в добром здравии3) дружелюбный, учтивый, добродушный (homo et b. et humanus C) -
55 bifrons
bi-frōns, frontis [ bis ]двулобый, двуликий ( Janus V Aug) -
56 brevis
I e1) короткий, недлинный (hasta Nep; iter V — ср. 2.; trajectus Cs)2) узкий, тесный (via C, Nep; iter urinae CC — ср. 1.)b. aqua O — узкая водная преграда3) невысокий, низкий (frons M; statura Su; pleraque Alpium breviora L); малорослый ( homo corpore brevis Su)4) мелкий, неглубокий (pute us J; vada V)5) мелкий, невзрачный, небольшой (mus, forma O; folia H)in breve cogere H — сказать в немногих словах, сократить7) умеренный, скромный ( cena H)8) короткий, непродолжительный, кратковременный (tempus C; nox Cs; ira b. furor est H)creticus est ex longā (sc. syllabā) et brevi et longā C — критская стопа (кретик) состоит из долгого, краткого и (ещё одного) долгого слоговbrevi tempore или brevi C etc. — вскоре (b. recuperabit C) или в течение короткого времениtam brevi (tempore) C, L — так скороfuit Aeschylus non brevi antiquior AG — Эсхил жил значительно раньше (Эврипида). — см. тж. breve, brevi и breviaII brevis, is m. Vop = breve -
57 Bromius
I ī m.(греч. «шумный, шумливый») Бромий, эпитет Вакха Enn Pl, O etc.II Bromius, a, umбромиев, т. е. вакхов (remi Cld; frons Vr) -
58 caducus
cadūcus, a, um [ cado ]1) близкий (склонный) к падению (vitis C; frons, flos O)3) преходящий, тленный, бренный, ничтожный (res humanae, corpus C; felicitas QC; spes O); недолговечный ( fama O)6) юр. оставшийся без наследника, выморочный, бесхозяйный (hereditas C; possessio Just)7) мед. падучийmorbus c. Ap — эпилепсия -
59 capero
(caperro), āvī, ātum, āre1) морщить, хмурить ( supercilium Ap) -
60 castigatus
1. castīgātus, a, umpart. pf. к castigo2. adj.1) тугой, плотный ( pectus O)2) правильный, безукоризненный ( frons St)3) строгий ( disciplina AG)
См. также в других словарях:
FRONS — Genio olim sacra, teste Serv. qui addit Virg. Ecl. 6. v. 22. et 7. v. 27. Aen. l. 5. v. 567. Unde quoties Deum veneramur, frontem tangimus: Plin. sic describitur l. 11. c. 37. Frons et aliis (animantibus) sed homini tantum tristitiae, hilaritatis … Hofmann J. Lexicon universale
Frons — Frons, n. [L., front.] (Anal.) The forehead; the part of the cranium between the orbits and the vertex. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
Frons — (lat. = Stirn) bezeichnet die Stirn des Menschen und anderer Wirbeltiere die Stirnregion auf der Kopfkapsel der Insekten, siehe Frons (Insekt). Diese Seite ist eine Begriffsklärung zur Unterscheidung mehrerer mit demselben W … Deutsch Wikipedia
Frons — die; , Frọntes [...te:s] <aus lat. frons, Gen. frontis »Stirn«> Stirn, Stirnbein (Anat., Med.) … Das große Fremdwörterbuch
Frons — (singular) is the term used to describe the frontal area of an insect s head. It covers the upper part of the face above the clypeus and below and between the antennae. It supports the pharyngeal dilator muscles and usually bears an ocellus… … Wikipedia
Frons [1] — Frons (lat.), 1) Stirn; 2) Vorderseite … Pierer's Universal-Lexikon
Frons [2] — Frons (lat.), 1) Belaubung; 2) Stamm der Palmen; 3) Belaubung der Palmen; 4) der Wedel der Kryptogamen … Pierer's Universal-Lexikon
Frons [3] — Frons, Falkenkrankheit, s.u. Falkenjagd … Pierer's Universal-Lexikon
Frons — (lat.), Laub der Bäume etc., speziell blattähnlich gestaltete Thallusformen, namentlich die der Tange; auch die flachen, blattartig gelappten, kriechenden und auf der Unterseite Wurzelhaare tragenden, blattlosen Stämmchen vieler Lebermoose… … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Frons — (lat.), Laub; in der Botanik die blatt oder bandartigen Vegetationskörper der frondosen Lebermoose; auch der Thallus der Laubflechten … Kleines Konversations-Lexikon
frons — [fränz] n. pl. frontes [frän′tēz] [L: see FRONT1] the upper front portion of the head of an insect, human, etc.; forehead … English World dictionary