-
81 flamen
1. flāmen, minis, m. ( aus *flād(s)men zu gotisch blotan, verehren), der Priester einer bestimmten einzelnen Gottheit, der Eigenpriester, der Flamen. Es gab flamines maiores u. fl. minores, von denen die ersten aus patrizischem, die zweiten aus plebejischem Geschlechte gewählt wurden. Zur erstern Klasse gehörten der fl. Dialis (des Jupiter), Martialis (des Mars) u. Quirinalis (des Romulus); der flamines minores gab es gew. zwölf in Rom (fl. Vulcani, Florae, Carmentae, Pomonae usw.). Der vornehmste aller flamines war der flamen Dialis, der viele Vorrechte genoß (Begleitung eines Liktors, sella curulis, toga praetexta), aber sich auch viele Einschränkungen gefallen lassen mußte (er durfte kein Pferd besteigen, keinen mit Edelsteinen gefaßten Ring tragen, keinen Eid ablegen, nicht über Nacht aus der Stadt bleiben). Von seiner Gattin (der flaminica, w. s.) durfte er sich nicht trennen; starb sie, so mußte er sein Amt niederlegen. Vgl. übh. Gell. 10, 15. – flaminem capere, Liv., prodere, Cic.: flaminem inaugurare, Liv.: Papicio flamen propter mortem flaminicae flamonio abiit, Trogi fr. – ⇒ Die Alten glaubten, flamen sei synkopiertes filamen von filum (weil diese Priester einen wollenen Faden um die Priestermütze oder um das Haupt tragen mußten), s. Varro LL. 5, 84. Prisc. 4, 17. Paul. ex Fest. 87, 15. Serv. Verg.————Aen. 8, 664.————————2. flāmen, minis, n. (flo) = πνεῦμα, I) das Blasen, Wehen des Windes, fl. sudum, Varro fr.: flamina venti, Lucr.: Borea, surdas flamine tunde fores, Ov. – II) meton.: A) der Wind, hibernum, Acc. fr.: ingens, Ov.: ferunt sua flamina classem, Verg. – B) (wie πνεύματα αυλῶν) flamina tibiae, die auf der Flöte hervorgebrachten Hauche, die Flötentöne, Hor. carm. 3, 19, 19. – m. subj. Genet., dissona flamina Mopsi, Calp. ecl. 8, 15. -
82 flamentum
Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > flamentum
-
83 flatilis
flātilis, e (flo), I) durch Blasen erzeugt, -erregt, a) übh.: sonitus, Amm. 30, 1, 2: aura, Ven. Fort. vit. S. Mart. 4, 201: sinistra (pars) contrariae aspirationis, quam Grillius flatilem vocat, Prisc. 1, 47. – b) durch Blasen-, Gießen gebildet, gegossen, labor (coronae), Varro sat. Men. 307: lamminae, Arnob. 6, 16. – II) blasbar, virus, Prud. ham. 530.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > flatilis
-
84 flatio
-
85 flato
flāto, āre (flo), I) intr. blasen, tubā, tibiis calamoque flatantes, Trompeter, Flöter u. Pfeifer, Arnob. 2, 38. – II) tr. anblasen, entzünden, incendia, Amm. 29, 1, 33 cod. V (die Ausgaben nach Konjektur flagitantes). -
86 flator
flātor, ōris, m. (flo), I) der Flötenbläser (tibicen, αυλητής), Paul. ex Fest. 89, 7. Gloss. II, 250, 54. – II) der Schmelzer, Gießer, aeris, argenti, auri, Pompon. dig. 1, 2, 2. § 30. -
87 flatura
flātūra, ae, f. (flo), I) das Blasen, der Hauch, das Lüftchen, Plur., flaturae caeli, Arnob. 1, 9. – II) das Schmelzen, Gießen, der Guß des Metalls, aeris, Vitr. 2, 7, 4: auri, Plin. 7, 197: argentaria, Corp. inscr. Lat. 6, 8455. – übtr., unus alicuius flaturae fuit Thraex, war von halbwegem Guß, machte sich etwas besser, Petron. 45, 12 B.5 -
88 flatus
flātus, ūs, m. (flo), I) das Blasen des Windes, der wehende Wind, 1) im allg., eig.: flatus etesiarum, Plin.: aurae, Lact.: aëris, Cael. Aur.: flatus secundus aurae od. ventorum, Vulg. u. Amm.: flatus secundus, Ov., Ggstz. adversus, Plin.: flatus antelucanus, ganz frühe Morgenluft, Sen. – Plur., flatus austri, Catull.: Alpini boreae, Verg.: ventorum, Sen. u. Iustin.: flatus hiberni, Verg. – im Bilde, ad id, unde aliquis flatus ostenditur, vela do, Cic.: prospero flatu fortunae uti, Cic.; vgl. is demum vir erit, cuius animum nec prospera (fortuna) flatu suo efferet, nec adversa infringet, Liv.: si (fatorum ordo) adfuisset flatu tandem secundo, Amm.: tamen superba et impotens flatu nimis fortuna magno spiritus tumidos daret, Sen. poët.; vgl. Ruhnken Rutil. Lup. 2, 13 extr. – 2) insbes., das Blasen einer Blähung, cum aliquid immundum flatu explodis, einen streichen läßt, Tert. ad ux. 2, 5. – dah. der Wind = die leise, lautlose Blähung (griech. βδέσμα, hingegen crepitus, der laute Knall, griech. πορδή), flatum crepitumque ventris emittere, Suet. Claud. 32. – II) das Blasen = das Herausstoßen des Atems, A) eig.: 1) im allg.: flatu figuratur vitrum, durch Blasen, Plin. – dah. meton.: a) der Hauch, Atem, Verg. u.a.: flatus vitae, Lebenshauch, Odem, Augustin. serm. 378. – b) die Seele, Prud. perist. 3, 169. – 2) insbes.: a) das Schnauben, equorum, Verg.————u. Amm.: flatus validi, Cic. poët. – b) das Blasen auf der Flöte, das Flötenspiel, Hor. de art. poët. 205. Phaedr. 5, 7, 14. – B) übtr., die Aufgeblasenheit, das Sich-Blähen, gew. im Plur., Verg. u.a. Dicht. – ⇒ heterokl. Dat. flato, Commod. instr. 1, 12, 5; ebenso Abl. flato, Aethicus cosmogr. 3, 37. p. 24, 25 Wuttke. -
89 inflo
īn-flo, flāvī, flātum, āre, I) hineinblasen, A) einblasen, aquam in os, Cato r. r. 90: inflatus ventus, Vitr. 8, 3, 2. – B) in ein Instrument blasen, a) ein Instr. blasen, bucinam, Varro LL.: tibias, Cic.: ebur, Verg.: calamos leves, Verg.: tubam inscienter, Liv.: absol., simul inflavit tibicen, a perito carmen agnoscitur, Cic. Acad. 2, 86: u. (übtr.) paulo inflavit vehementius, schlug einen vollern Ton (in seiner Darstellung) an, Cic. de legg. 1, 6. – b) einen Ton blasen, eum sonum, qui etc., Cic. de or. 3, 225: classica inflantur, der Ton der Tuba erschallt, die Kriegstrompeten schmettern, Verg. georg. 2, 539: übtr., etw. ausposaunen, ad vicem bellorum civilium inflabant litui quaedam colorata laesae crimina maiestatis, die Lärmtrompete ließ verlauten von usw., Amm. 19, 12, 1: quae (medicamenta) non tam ad utilitatem curandi quam ob caritatem emendi mulomedicorum cupiditas inflaverat, Veget. mul. 6, 7, 4. – II) aufblasen, 1) eig.: a) aufblasen, aufschwellen machen, aufblähen, im Passiv auch = aufschwellen, aufbauschen, ambas buccas, Hor.: utrem, Hor.: rugosam pellem (v. Frosche), Phaedr.: u. so (v. Frosche) se u. se validius, Hor. u. Phaedr.: carbasus (Segel) inflatur austro, Verg.: collum inflatum, vesicae inflatae, Cic.: capilli inflati, aufgebauschte, Ov.: amnis inflatus (aquis), Liv. – b) als mediz. t. t., α) an- od. aufschwellen (trans.), auf-————dunsen (trans.), im Passiv an- od. aufschwellen (intrans.), aufbunsen (intrans.), u. insbes. aufblähen, absol. = blähen (intrans.), cutem, Cels.: corpus, Scrib. Larg., corpora, Pers. (wie bei Wassersüchtigen); aber auch corpora = aufblähen (v. den Bohnen), Ov.: ventrem (v. Bohnen), Cic.: absol., inflant omnia legumina, Cels.: Partiz. subst., omnia inflantia, alles Blähende, Cels. – β) entzünden, partes, quas attigerit, Cael. Aur. de morb. acut. 3, 4, 46. – c) einen Ton, Laut mit vollen Backen hervorblasen, hervorschnauben, aliquid extenuatur, inflatur, es wird bald ein Piano, bald ein Forte angebracht, Cic. de or. 3, 102: nolo (exire) inflata verba, schnaubende, Cic. de or. 3, 41. – 2) übtr.: a) im allg.: inflatus et tumens animus, eine (von einer Leidenschaft) aufgewühlte und erregte Seele, Cic. Tusc. 3, 19. – b) insbes., α) jmd. = jmds. Zuversicht (Selbstvertrauen) schwellen machen, -erhöhen, -steigern, dah. auch im guten Sinne = jmd. erheben u. ermutigen, anfeuern, im üblen Sinne = jmd. aufblasen, aufgeblasen od. stolz machen, alqm, Hor. u. Quint. (im Bilde, inflari aurā superbiae, Cassiod. var. 2, 3, 4): animos, Liv.: animos impios, Curt.: animos spe falsā, Liv.: Aetolos vanā spe, Liv.: eorom animos ad intolerabilem insolentiam, Liv.: u. oft inflatus m. Abl. (voll Zuversicht, -Selbstvertrauen, angefeuert, im üblen Sinne = aufgeblasen, stolz, übermütig), tanto errore,————Cic.: falso nuntio, Liv.: opinionibus, Liv.: laetitiā, spe, Cic.: iactatione, Liv. – β) einen Affekt steigern, spem alcis, jmd. in seiner H. bestärken, zB. îsdem mendaciis et regis spem, Liv. 35, 42, 5: solitā vanitate spem eius, Curt. 3, 2 (5), 10. -
90 perflo
per-flo, āvī, ātum, āre, I) intr.: 1) dauernd wehen, - blasen, v. Westwind, Colum.: v. Stürmen, Plin. – 2) hinwehen, ad alqm, Curt. 9, 4 (16), 21. – II) tr.: A) durchblasen, a) v. Winden, durchwehen, durchsausen, nubilarium, Varro: colles, Cic.: granaria, Plin.: terras turbine, Verg.: altissima, Ov. – poet. übtr., spumanti turbine ignorantum aures, Sil. – b) von Pers., auf einem Blasinstrumente ertönen lassen, murmura conchā, Lucan. 9, 349. – B) hinhauchen, aushauchen, perflavit animam virilem, Apul. met. 8, 14 Eyss. (Hild. perefflavit; Helm efflavit). -
91 proflo
prō-flo, āvī, ātum, āre, I) hervorblasen, flammas, Ov.: bildl., somnum toto pectore, Verg.: iras, Plin. – II) aufblasen, nares, Apul. met. 7, 13. – III) blasend auflösen, schmelzen, Erz usw., Plin. 34, 97. -
92 reflo
re-flo, āvī, ātum, āre, I) intr. zurück-, entgegenblasen, -wehen, etsi etesiae valde reflant, Cic.: ventis reflantibus, Cic. – im Bilde, nam et, cum prospero flatu eius (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos et, cum reflavit, affligimur, Cic. de off. 2, 19. – II) tr.: A) wieder herausblasen, ausatmen, cum (aë) ducitur atque reflatur, Lucr.: spiritum, Lampr.: crebros anhelitus, wiederholt Atem holen, Apul. – B) aufblasen, durch Blasen aufschwellen, v. Winde, laciniam (Kleid), sinum, Apul.: signum veste reflatum, mit aufgebauschtem Gewande, Apul. – C) verdunsten, reflata succositas, Cael. Aur. de morb. acut. 2, 29, 151. – D) Passiv reflari medial, ausdünsten, detractis capillis partes (capitis) reflantur, Cael. Aur. acut. 1, 10, 75. – E) entlüften, follem, Lampr. Heliog. 25, 2: loci prominentia reflatur, wird entlüftet = tritt zurück, Cael. Aur. de morb. chron. 5, 10, 108. -
93 sufflo
sufflo, āvi, ātum, āre (sub u. flo), I) intr. an od. gegen etwas blasen, a) eig.: sufflavit buccis, blies, Mart.: per fores, hineinblasen, Plin.: alci in frontem, Marc. Emp. 16. fol. 108 (b), 61. – b) übtr.: suffla, blas immer von dir, bläh dich auf, Pers. 4, 20. – II) tr.: A) aufblasen, a) eig.: buccas, Plaut. u. Varro fr.: venae ubi sufflatae sunt ex cibo, Cato. – b) übtr.: se uxori, zornig sein auf usw., Plaut. Cas. 582. – B) an etwas blasen, etwas anblasen, quos si sufflasses, Petron.: languidos ignes, Plin. -
94 adflātus (aff-)
adflātus (aff-) ūs, m [ad-flo], a blowing on, breeze, blast, breath: ex terrā: vaporis, L: adflatu nocent, by the effluvia, O.: frondes adflatibus (apri) ardent, by his breath, O.—Fig., inspiration: divinus: furoris. -
95 efflō
efflō āvī, ātus, āre [ex + flo], to blow out, breathe out, exhale: ignīs faucibus, V.: quem animam efflantem reliquisset, his last breath: (anguem) Abicit efflantem, dying.* * *efflare, efflavi, efflatus Vblow or breathe out; breathe one's last -
96 flābilis
flābilis e, adj. [flo], airy, breath-like. -
97 flābra
flābra ōrum, n [flo], blasts, breezes, winds, V. -
98 flāmen
flāmen inis, n [flo], a blowing, blast, breeze, wind, gale: Berecynthiae tibiae, H.: ramis sine flamine motis, O.: ferunt sua flamina classem, V.: ingens, O.* * *Ipriest, flamen; priest of specific deityIIbreeze, wind, gale; blast -
99 flātus
flātus ūs, m [flo], a blowing, breathing, snorting: complere sedilia flatu (sc. tibiae), H.: flatūs austri, Ct.: flatu secundo Carbasa mota sonant, O.: sui flatūs ne sonet aura, cavet, of his breath, O.— Fig., a breath, breeze: prospero flatu fortunae uti. — Plur, pride, haughtiness: flatūs remittat, V.* * *blowing; snorting; breath; breeze -
100 adflo
I.Lit., to blow or breathe on; constr. with acc. or dat.—Of the air:II. A.udam (fabam) ventus adflavit,
Plin. 18, 17, 44, § 155:adflantur vineta noto,
Stat. S. 5, 1, 146:crinem sparsum cervicibus adflare,
Ov. M. 1, 542:adflatus aurā,
Suet. Tib. 72. —Also of other things which exert an influence upon bodies, like a current of air; e. g. fire, light, vapor, etc.: et calidum membris adflare vaporem, and breathe a glow (lit. a warm vapor) upon our limbs, Lucr. 5, 508:veiut illis Canidia adflāsset,
Hor. S. 2, 8, 95:nos ubi primus equis oriens adflavit anhelis,
Verg. G. 1, 250; cf. id. A. 5, 739:ignibus (fulminum) adflari,
Ov. Tr. 1, 9, 22:adflati incendio,
touched, scorched, Liv. 30, 6:flammā ex Aetnā monte,
id. Fragm. Serv. ad Verg. G. 1, 472.—So, adflari sidere = siderari, to be seized with torpor or paralysis (v. sideror and sideratio), Plin. 2, 41, 41, § 108:odores, qui adflarentur e floribus,
were wafted, exhaled, Cic. Sen. 17; Prop. 3, 27, 17.—As v. act., to bear or bring to; constr. alicui aliquid:B.sperat sibi auram posse aliquam adflari voluntatis,
Cic. Verr. 2, 1, 13:rumoris nescio quid adflaverat, frequentiam non fuisse,
id. Att. 16, 5: alicui aliquid mali faucibus adflare, Auct. ad Her. 4, 49.—So poet.: adflare alicui honores, to breathe beauty upon one, i. e. to impart to, Verg. A. 1, 591:indomitis gregibus Venus adflat amores,
Tib. 2, 4, 57.—As v. neutr., to be favorable to, to be friendly or propitious to:Felix, cui placidus leniter adflat Amor,
Tib. 2, 1, 80.
См. также в других словарях:
flo — flo·re·at·ed; flo·ren·cée; flo·res; flo·res·cence; flo·res·cent; flo·ret·ed; flo·ri·at·ed; flo·ri·a·tion; flo·ri·bun·da; flo·ri·can; flo·ri·cul·tur·al; flo·ri·cul·ture; flo·ri·cul·tur·ist; flo·rid·e·ae; flo·rid·i·ana; flo·rid·i·ty;… … English syllables
FLO — or Flo may refer to:* Florence Regional Airport in Florence, South Carolina * Flo , an American comedy television series * Flo ( Cars ), a character from Cars * Fairtrade Labelling Organizations International * or Flo , a skeleton of an extinct… … Wikipedia
Flo — oder Flo bezeichnet: Fairtrade Labelling Organizations International Fluoren, chemische Verbindung eine Variante des Vornamens Florian Tore André Flo (* 1973), norwegischer Fußballspieler eine Variante des Vornamens Flora (Vorname) Flo Hyman… … Deutsch Wikipedia
FLO — oder Flo bezeichnet: Fairtrade Labelling Organizations International Fluoren, chemische Verbindung eine Variante des Vornamens Flora (Vorname) eine Variante des Vornamens Florian Tore André Flo (* 1973), norwegischer Fußballspieler Flo Hyman… … Deutsch Wikipedia
flo|ra — «FLR uh, FLOHR », noun. the Roman goddess of flowers. ╂[< Latin Flōra goddess of flowers < flōs, flōris flower] flo|ra «FLR uh, FLOHR », noun, plural flo|ras, flo|rae «FLR ee, FLOHR ». 1. plants of a particular region or time: »the flora of … Useful english dictionary
Flo|ra — «FLR uh, FLOHR », noun. the Roman goddess of flowers. ╂[< Latin Flōra goddess of flowers < flōs, flōris flower] flo|ra «FLR uh, FLOHR », noun, plural flo|ras, flo|rae «FLR ee, FLOHR ». 1. plants of a particular region or time: »the flora of … Useful english dictionary
Flo — (fl[=o]), n.; pl. {Flon} (fl[=o]n). [AS. fl[=a], fl[=a]n.] An arrow. [Obs.] Chaucer. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
flōþra- — *flōþra , *flōþraz germ., stark. Maskulinum (a): nhd. Flunder; ne. flounder; Rekontruktionsbasis: an., mnd.; Etymologie: s. ing. *plā̆t , (*plā̆d ), *plē̆t … Germanisches Wörterbuch
Flo-Jo — [Flo Jo] the popular name for the US runner Florence Griffith Joyner … Useful english dictionary
Flo — f English: short form of FLORENCE (SEE Florence) and FLORA (SEE Flora), common in the early part of the 20th century, but now widely considered somewhat old fashioned (in contrast to most other short forms in o, e.g. Jo) … First names dictionary
flȍk — m pom. malo jedro na pramčanom dijelu jedrilice u obliku trokuta ✧ {{001f}}njem. ← tal … Veliki rječnik hrvatskoga jezika