Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

fimus

  • 1 fimus

        Fimus, fimi, mas. gen. Plin. Fien, ou fiente.
    \
        Fimus columbinus, Vide COLVMBVS. Fiente de pigeon.
    \
        Reddere fimum. Plin. Vide REDDO. Fienter.

    Dictionarium latinogallicum > fimus

  • 2 fimus

        fimus ī, m    [FAV-], a reeking substance, dung, manure (only sing.): saturare fimo pingui sola, V.: bubulus, L.: immundus, mire, V.: specūs fimo onerare, Ta.
    * * *
    dung, excrement

    Latin-English dictionary > fimus

  • 3 fimus

    fĭmus, i (also fĭmum, i, n., Plin. 28, 17, 70, § 234 sq.; 29, 5, 32, § 101; 30, 9, 23, § 76; Lact. Opif. D. 11, 20: fimo, abl. fem., Apul. Met. 7, p. 200 fin.), m. [Sanscr. dhūmas, smoke; dhū-lis, dust; cf. Gr. thu-, thunô, thuma, thuos; Lat. sub-fīo, sub-fimen; Germ. Dunst; Engl. dust], that which fertilizes or manures, dung, ordure, excrement (only in the sing., Diom. p. 314 P.; for syn. cf.: stercus, merda, quisquiliae).
    I.
    Lit., Verg. G. 1, 80; Col. 2, 14, 4; 3, 11, 4; Plin. 28, 17, 71, § 235; 30, 9, 23, § 76:

    caballinus,

    id. 29, 5, 32, § 102; Liv. 38, 18, 4:

    fimo si quis aliquem perfuderit,

    Paul. Sent. 5, 4, 13. —
    II.
    Poet. transf. for lutum, dirt, mire, Verg. A. 5, 333 and 358.

    Lewis & Short latin dictionary > fimus

  • 4 fimus

    ī m., f. Ap = fimum

    Латинско-русский словарь > fimus

  • 5 fimus

    dung, dirt, filth, manure.

    Latin-English dictionary of medieval > fimus

  • 6 fimum

    fĭmus, i (also fĭmum, i, n., Plin. 28, 17, 70, § 234 sq.; 29, 5, 32, § 101; 30, 9, 23, § 76; Lact. Opif. D. 11, 20: fimo, abl. fem., Apul. Met. 7, p. 200 fin.), m. [Sanscr. dhūmas, smoke; dhū-lis, dust; cf. Gr. thu-, thunô, thuma, thuos; Lat. sub-fīo, sub-fimen; Germ. Dunst; Engl. dust], that which fertilizes or manures, dung, ordure, excrement (only in the sing., Diom. p. 314 P.; for syn. cf.: stercus, merda, quisquiliae).
    I.
    Lit., Verg. G. 1, 80; Col. 2, 14, 4; 3, 11, 4; Plin. 28, 17, 71, § 235; 30, 9, 23, § 76:

    caballinus,

    id. 29, 5, 32, § 102; Liv. 38, 18, 4:

    fimo si quis aliquem perfuderit,

    Paul. Sent. 5, 4, 13. —
    II.
    Poet. transf. for lutum, dirt, mire, Verg. A. 5, 333 and 358.

    Lewis & Short latin dictionary > fimum

  • 7 fimum

    fimum, ī, n. u. fimus, ī, m. (zu foeteo, übelriechen, stinken), der Mist, Dünger, I) eig.: stabuli, Lucil.: bubulum, Liv.: caprinum, ovillum, Plin.: asini, Plin.: arida saturare fimo pingui sola, Verg.: caeno fimoque vultum alcis incessere, Aur. Vict.: fimo turpi maximam explere famem, Phaedr.: fimum reddere, misten (v. Tieren), Col.: fimum fistulatim excutere (von einem Tiere), Apul. – II) übtr., Kot, Schmutz, Verg. Aen. 5, 333 u. 358. – / fimum sicher bei Plin. 28, 174 u. ö. a. Ser. Sammon. 721. Lact. de opif. dei 11, 20. Plin. Val. 2, 35 u. 49: fimus als masc., Ser. Sammon. 354. Charis. 32, 1: als fem. im Abl.: liquidā fimo, Apul. met. 7, 28.

    lateinisch-deutsches > fimum

  • 8 fimetum

    fĭmētum, i, n. [fimus] fosse à fumier, tas de fumier. --- Plin. 10, 153.
    * * *
    fĭmētum, i, n. [fimus] fosse à fumier, tas de fumier. --- Plin. 10, 153.
    * * *
        Fimetum, fimeti, penult. prod. Plin. Un fumier.

    Dictionarium latinogallicum > fimetum

  • 9 fimum

    fīmum, i, n., Plin. 28, 174 et fimus, i, m.    - le plus souvent le genre est indiscernable ; masc. Serv. G. 1, 1; Char. 32, 1; fém. Apul. M. 7, 28; *Plin. 18, 145; 19, 121. [st1]1 [-] fumier. --- Cato. Ag. 28; Virg. G. 1, 80. [st1]2 [-] poét. boue, fange. --- Virg. En. 5, 333.
    * * *
    fīmum, i, n., Plin. 28, 174 et fimus, i, m.    - le plus souvent le genre est indiscernable ; masc. Serv. G. 1, 1; Char. 32, 1; fém. Apul. M. 7, 28; *Plin. 18, 145; 19, 121. [st1]1 [-] fumier. --- Cato. Ag. 28; Virg. G. 1, 80. [st1]2 [-] poét. boue, fange. --- Virg. En. 5, 333.
    * * *
        Fimum caballinum. Plin. Fiente de cheval.

    Dictionarium latinogallicum > fimum

  • 10 stercus

    stercŭs, ŏris, n.    - cf. gr. σκατός. [st1]1 [-] excrément, fiente, fumier.    - syn. fimus, merda.    - Varr. R. R. 1, 38; Col. 2, 15; Cato, R. R. 29; 37; Cic. Div. 1, 27, 57; Hor. Epod. 12, 11; Fest. 344; Juv. 14, 64    - aurum in stercore quaerere, Cassiod. Inst. Div. Lit. 1, p. 510 (prov.): chercher de l'or dans le fumier. [st1]2 [-] ordure, rebut.    - stercus curiae, Cic. de Or. 3, 41, 164: rebut du sénat. [st1]3 [-] scorie.    - stercus ferri, Scrib. Comp. 188: mâchefer.
    * * *
    stercŭs, ŏris, n.    - cf. gr. σκατός. [st1]1 [-] excrément, fiente, fumier.    - syn. fimus, merda.    - Varr. R. R. 1, 38; Col. 2, 15; Cato, R. R. 29; 37; Cic. Div. 1, 27, 57; Hor. Epod. 12, 11; Fest. 344; Juv. 14, 64    - aurum in stercore quaerere, Cassiod. Inst. Div. Lit. 1, p. 510 (prov.): chercher de l'or dans le fumier. [st1]2 [-] ordure, rebut.    - stercus curiae, Cic. de Or. 3, 41, 164: rebut du sénat. [st1]3 [-] scorie.    - stercus ferri, Scrib. Comp. 188: mâchefer.
    * * *
        Stercus, stercoris, pen. corr. n. g. Columella. Fien, ou Fiente de quelque beste que ce soit, Estronc, Fumier.
    \
        Canino stercore foeda atria. Iuuen. De crottes de chien, ou merde.
    \
        Stercore saturare agrum. Columel. Fumer copieusement.
    \
        Ingerere stercus vitibus. Columella. Porter du fien, ou fumier és vignes.

    Dictionarium latinogallicum > stercus

  • 11 fimum

    fimum, ī, n. u. fimus, ī, m. (zu foeteo, übelriechen, stinken), der Mist, Dünger, I) eig.: stabuli, Lucil.: bubulum, Liv.: caprinum, ovillum, Plin.: asini, Plin.: arida saturare fimo pingui sola, Verg.: caeno fimoque vultum alcis incessere, Aur. Vict.: fimo turpi maximam explere famem, Phaedr.: fimum reddere, misten (v. Tieren), Col.: fimum fistulatim excutere (von einem Tiere), Apul. – II) übtr., Kot, Schmutz, Verg. Aen. 5, 333 u. 358. – fimum sicher bei Plin. 28, 174 u. ö. a. Ser. Sammon. 721. Lact. de opif. dei 11, 20. Plin. Val. 2, 35 u. 49: fimus als masc., Ser. Sammon. 354. Charis. 32, 1: als fem. im Abl.: liquidā fimo, Apul. met. 7, 28.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > fimum

  • 12 ariditas

    āriditās, ātis f. [ aridus ]
    a. fimi (= fimus aridus) Pallсухой навоз
    2) засохшие ветви (a. universa recidatur Pall)
    3) (тж. a. aquae Vlg) pl. безводье, засуха Eccl
    4) pl. сухоядение, скудная пища Eccl

    Латинско-русский словарь > ariditas

  • 13 caballinus

    caballīnus, a, um [ caballus ]
    лошадиный, конский (dentes, fimus PM)
    fons c. шутл. PersHippocrene

    Латинско-русский словарь > caballinus

  • 14 fimetum

    fimētum, ī, n. (fimus), der Misthaufen, die Mistgrube, Plin. 17, 57 u.a.

    lateinisch-deutsches > fimetum

  • 15 gallinaceus

    gallīnāceus (gallīnācius), a, um (gallina), zu den Hühnern gehörig, Hühner-, gallinaceus gallus, Plaut., Lucil. fr., Cic. u.a., auch bl. gallinaceus, Suet. u.a., Hahn, Haushahn: ebenso gallinacei mares salacissimi, Hähne, Col.; vgl. salacitas gallinacea, der Hähne, Col.: gall. pullus, Hühnchen, Komik., Scriptt. r. r., Liv. u.a.: ova, Varro: figura, Hyg.: fel, Cic.: fimus, Plin.: ius, Hühnerbrühe, Plin.: dass. ius gallinacei pulli, Cels., ius gallinacei, Plin.: gall. lac, s. lac: gallinacei crista, Hahnenkamm, Plin. – übtr. auf Pflanzennamen, cunila gallinacea (= origanum Heracleoticum), Wintermajoran, Plaut. trin. 935. Plin. 20, 170: pedes gallinacei, gefingerter Erdrauch, Plin. 25, 155. – / Die Schreibung gallinacius oft die der besten Hdschrn. (s. Wagner Plaut. aul. 462) u. in Inschrn. (zB. Corp. inscr. Lat. 12, 4377).

    lateinisch-deutsches > gallinaceus

  • 16 hirundinus

    hirundinus, a, um (hirundo), zu den Schwalben gehörig, Schwalben-, fimus, Plin. Val. 2, 23.

    lateinisch-deutsches > hirundinus

  • 17 ibicinus

    ibicīnus, a, um (ibex), vom Steinbocke, fimus, Plin. Val. 5, 45.

    lateinisch-deutsches > ibicinus

  • 18 murinus

    mūrīnus, a, um (mus), von Mäusen, Mäuse-, I) im allg.: sanguis, Plin.: fimus, Plin.: pellis m., Mäusefell, Plin., pelles murinae, Marder-, Hermelin- u. ähnliche Felle, Iustin.: hordeum, Mäusegerste, Taubgerste, Katzenkorn (eine Art wilde Gerste), Plin.: auricula, Mäuseöhrchen, eine Pflanze, Scrib. Larg. – II) insbes., dem Aussehen nach, mausgrau (eselsgrau), mausfahl, color, Colum. 6, 37, 6. Pallad. 4, 13, 4: equus, Varro sat. Men. 358.

    lateinisch-deutsches > murinus

  • 19 muscerda

    mūscerda, ae, f. (mus) = murinus fimus, der Mäusedreck, Plin. 29, 106.

    lateinisch-deutsches > muscerda

  • 20 pinguis

    pinguis, e (zu griech. πιμελή, Fett), fett, feist (Ggstz. macer, exilis), I) eig.: a) von lebenden Wesen und ihrem Fleische: Thebani, Cic.: bos, Colum.: gallina, Colum.: laridum, Hor.: pinguior agnus, Plaut.: pinguissimus haedus, Iuven.: bildl., ille pexus pinguisque doctor, jener gekräuselte u. pomadisierte, geschniegelte u. gebügelte (= allzuzierliche), Quint. 1, 5, 14. – subst., pingue. is, n. = das ölige Fett zwischen dem Fleische (vgl. adeps), Verg. u. Plin.: so auch pinguia taurorum, Plin. – b) v. Lebl.: coma, balsamiert, gesalbt, Mart.; od. = von Natur fettes, starkes, dichtes Haar, Suet.: merum od. vinum, fetter, öliger Wein, Hor. u. Colum.: u. so mustum, Tibull.: olivum, Ov.: ficus, fleischig, saftig, Hor.: flamma, von Weihrauch, Ov.: ara, mit dem Blute u. Fette der Opfertiere benetzt, Verg. – v. Boden u. Düngung, fett, nahrungsreich, ergiebig, solum (Ggstz. solum macrum), Colum.: ager, Colum.: arva, Sen.: pinguior campus, Hor.: fimus, Verg.: stabula apum, honigreich, Verg.: Nilus pingui flumine, Verg.: turiferis Panchaia pinguis arenis, reich an, Verg. – II) übtr.: 1) dicht, dick, umor aliquando pinguis, aliquando aquatior, Th. Prisc. 1, 16: umor pinguissimus, ibid. 1, 5. – 2) beschmiert, crura luto, Iuven.: virga, Leimrute, Mart. – 3) dick für das Gefühl, folium, Plin.: toga, Suet.: caelum (Luft), Cic. – dem Geschmacke nachleise, nicht pikant, sapor, Plin.: quod pingue dici posset, Plin. – 4) v. der Farbe, grell, colore pingui, Plin.: iaspis glauco pingui, Plin.: e candidis coloribus pinguissimus, Plin. – 5) vom Tone, v. der Aussprache, breit, sonus ( wie quoi st. cui), Quint.: verba pinguiora, Quint.: illis digammos pinguem sonum facit, Pompeius gramm. – 6) v. Verstand usw. = ohne Schärfe, plump, tardo cognomen pingui damus, Hor. sat. 1, 3, 58: ingenium, Ov.: pingui Minervā, s. Minerva. – 7) v. der Rede = schwülstig, poëtae pingue quiddam sonantes, Cic.: facundia (Pindari), Gell. – 8) v. Zuständen, behaglich, behäbig, ruhig, ungestört, secessus, Plin. ep.: vita, Plin. ep.: otium, Sen.: somnus, Ov.: amor, Ov.

    lateinisch-deutsches > pinguis

См. также в других словарях:

  • Nascimur poetae, fimus oratores. — См. Поэты родятся, ораторами делаются …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • fiente — [ fjɑ̃t ] n. f. • v. 1170; lat. pop. °femita, class. fimus → fumier ♦ Excrément mou ou liquide d oiseau et de quelques animaux. Fiente de pigeon, de volaille (⇒ 2. colombin) , d oiseaux marins (⇒ guano) . La seconde pyramide « a son sommet tout… …   Encyclopédie Universelle

  • fumier — [ fymje ] n. m. • XIIe var. femier; lat. pop. °femarium, de femus « fumier » 1 ♦ Engrais naturel d origine animale, mélange des litières et des déjections liquides et solides des chevaux, bestiaux, lapins, décomposé par la fermentation sous l… …   Encyclopédie Universelle

  • fumer — 1. fumer [ fyme ] v. <conjug. : 1> • XII e; lat. fumare I ♦ V. intr. 1 ♦ Dégager de la fumée. La bouche du canon fume encore. Cratère de volcan qui fume (⇒ fumerolle) . « près du feu qui palpite et qui fume » (Baudelaire). « Quand reverrai… …   Encyclopédie Universelle

  • fumier — (fu mié ; l r ne se lie jamais ; au pluriel, l s se lie : fu mié z et engrais) s. m. 1°   La paille qui a servi de litière aux animaux domestiques, s est mêlée avec leur fiente, s est imbibée de leur urine et s est ensuite décomposée par la… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • fimo — ► sustantivo masculino AGRICULTURA Abono consistente en excrementos de animales y restos vegetales. SINÓNIMO estiércol * * * fimo (del lat. «fimus») m. *Estiércol o *excrementos. ≃ Fiemo. * * * fimo. (Del lat. fimus). m. Estiércol, cieno. * * * ► …   Enciclopedia Universal

  • fi — [ fi ] interj. • XIIIe; onomat., p. ê. rad. du lat. fimus « fumier » 1 ♦ Vx ou plaisant Interjection exprimant la désapprobation, le dédain, le mépris, le dégoût. ⇒ pouah. « Fi donc ! lui dit elle en le repoussant » (Stendhal). 2 ♦ (1835) Mod.… …   Encyclopédie Universelle

  • fiemo — ► sustantivo masculino AGRICULTURA Estiércol animal convertido en abono, muy rico en nitrógeno. TAMBIÉN fimo * * * fiemo (del lat. «fĕmus», alteración de «fĭmus»; And., Ar., Nav., Rioj.) m. *Estiércol. ⇒ Femar, fematero, femera. * * * fiemo. (Del …   Enciclopedia Universal

  • FIMO — contumeliae causâ perfundendi Duces Principesque viros, consuetudo, memoratur l. 1. §. 11. ff. de extr. crim. Pauli Sent. tit. 4. l. 5. suggeritqueve exemplum Bibuli Consulis, Plutarch. in Pompeio. Vide supra Canitus et infra in verbo Iacere.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PYRGUS — I. PYRGUS Graecis Bergas Leunclav. Vide Bergulae. Itam castellum Eleorum, in Peloponneso. Liv. l. 7. dec. 3. II. PYRGUS Marmaricae urbs Mercatori, cui novô nomine Barda dicitur. III. PYRGUS idem quod turricula, fritillus, fimus, orca, cornea… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • fiente — f. penacut. Est un mot commun à tout excrement d hommes et de bestes, Fimus excrementum. L Espagnol dit aussi Hienda, Stercus, Mais les veneurs l ont particularisé et restraint à celuy des puantes bestes comme Renards et taissons. La fiente de l… …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»