-
1 fimus
Fimus, fimi, mas. gen. Plin. Fien, ou fiente.\Fimus columbinus, Vide COLVMBVS. Fiente de pigeon.\Reddere fimum. Plin. Vide REDDO. Fienter. -
2 fimus
-
3 fimus
fĭmus, i (also fĭmum, i, n., Plin. 28, 17, 70, § 234 sq.; 29, 5, 32, § 101; 30, 9, 23, § 76; Lact. Opif. D. 11, 20: fimo, abl. fem., Apul. Met. 7, p. 200 fin.), m. [Sanscr. dhūmas, smoke; dhū-lis, dust; cf. Gr. thu-, thunô, thuma, thuos; Lat. sub-fīo, sub-fimen; Germ. Dunst; Engl. dust], that which fertilizes or manures, dung, ordure, excrement (only in the sing., Diom. p. 314 P.; for syn. cf.: stercus, merda, quisquiliae).I.Lit., Verg. G. 1, 80; Col. 2, 14, 4; 3, 11, 4; Plin. 28, 17, 71, § 235; 30, 9, 23, § 76:II.caballinus,
id. 29, 5, 32, § 102; Liv. 38, 18, 4:fimo si quis aliquem perfuderit,
Paul. Sent. 5, 4, 13. — -
4 fimus
ī m., f. Ap = fimum -
5 fimus
dung, dirt, filth, manure. -
6 fimum
fĭmus, i (also fĭmum, i, n., Plin. 28, 17, 70, § 234 sq.; 29, 5, 32, § 101; 30, 9, 23, § 76; Lact. Opif. D. 11, 20: fimo, abl. fem., Apul. Met. 7, p. 200 fin.), m. [Sanscr. dhūmas, smoke; dhū-lis, dust; cf. Gr. thu-, thunô, thuma, thuos; Lat. sub-fīo, sub-fimen; Germ. Dunst; Engl. dust], that which fertilizes or manures, dung, ordure, excrement (only in the sing., Diom. p. 314 P.; for syn. cf.: stercus, merda, quisquiliae).I.Lit., Verg. G. 1, 80; Col. 2, 14, 4; 3, 11, 4; Plin. 28, 17, 71, § 235; 30, 9, 23, § 76:II.caballinus,
id. 29, 5, 32, § 102; Liv. 38, 18, 4:fimo si quis aliquem perfuderit,
Paul. Sent. 5, 4, 13. — -
7 fimum
fimum, ī, n. u. fimus, ī, m. (zu foeteo, übelriechen, stinken), der Mist, Dünger, I) eig.: stabuli, Lucil.: bubulum, Liv.: caprinum, ovillum, Plin.: asini, Plin.: arida saturare fimo pingui sola, Verg.: caeno fimoque vultum alcis incessere, Aur. Vict.: fimo turpi maximam explere famem, Phaedr.: fimum reddere, misten (v. Tieren), Col.: fimum fistulatim excutere (von einem Tiere), Apul. – II) übtr., Kot, Schmutz, Verg. Aen. 5, 333 u. 358. – / fimum sicher bei Plin. 28, 174 u. ö. a. Ser. Sammon. 721. Lact. de opif. dei 11, 20. Plin. Val. 2, 35 u. 49: fimus als masc., Ser. Sammon. 354. Charis. 32, 1: als fem. im Abl.: liquidā fimo, Apul. met. 7, 28.
-
8 fimetum
-
9 fimum
fīmum, i, n., Plin. 28, 174 et fimus, i, m. - le plus souvent le genre est indiscernable ; masc. Serv. G. 1, 1; Char. 32, 1; fém. Apul. M. 7, 28; *Plin. 18, 145; 19, 121. [st1]1 [-] fumier. --- Cato. Ag. 28; Virg. G. 1, 80. [st1]2 [-] poét. boue, fange. --- Virg. En. 5, 333.* * *fīmum, i, n., Plin. 28, 174 et fimus, i, m. - le plus souvent le genre est indiscernable ; masc. Serv. G. 1, 1; Char. 32, 1; fém. Apul. M. 7, 28; *Plin. 18, 145; 19, 121. [st1]1 [-] fumier. --- Cato. Ag. 28; Virg. G. 1, 80. [st1]2 [-] poét. boue, fange. --- Virg. En. 5, 333.* * *Fimum caballinum. Plin. Fiente de cheval. -
10 stercus
stercŭs, ŏris, n. - cf. gr. σκατός. [st1]1 [-] excrément, fiente, fumier. - syn. fimus, merda. - Varr. R. R. 1, 38; Col. 2, 15; Cato, R. R. 29; 37; Cic. Div. 1, 27, 57; Hor. Epod. 12, 11; Fest. 344; Juv. 14, 64 - aurum in stercore quaerere, Cassiod. Inst. Div. Lit. 1, p. 510 (prov.): chercher de l'or dans le fumier. [st1]2 [-] ordure, rebut. - stercus curiae, Cic. de Or. 3, 41, 164: rebut du sénat. [st1]3 [-] scorie. - stercus ferri, Scrib. Comp. 188: mâchefer.* * *stercŭs, ŏris, n. - cf. gr. σκατός. [st1]1 [-] excrément, fiente, fumier. - syn. fimus, merda. - Varr. R. R. 1, 38; Col. 2, 15; Cato, R. R. 29; 37; Cic. Div. 1, 27, 57; Hor. Epod. 12, 11; Fest. 344; Juv. 14, 64 - aurum in stercore quaerere, Cassiod. Inst. Div. Lit. 1, p. 510 (prov.): chercher de l'or dans le fumier. [st1]2 [-] ordure, rebut. - stercus curiae, Cic. de Or. 3, 41, 164: rebut du sénat. [st1]3 [-] scorie. - stercus ferri, Scrib. Comp. 188: mâchefer.* * *Stercus, stercoris, pen. corr. n. g. Columella. Fien, ou Fiente de quelque beste que ce soit, Estronc, Fumier.\Canino stercore foeda atria. Iuuen. De crottes de chien, ou merde.\Stercore saturare agrum. Columel. Fumer copieusement.\Ingerere stercus vitibus. Columella. Porter du fien, ou fumier és vignes. -
11 fimum
fimum, ī, n. u. fimus, ī, m. (zu foeteo, übelriechen, stinken), der Mist, Dünger, I) eig.: stabuli, Lucil.: bubulum, Liv.: caprinum, ovillum, Plin.: asini, Plin.: arida saturare fimo pingui sola, Verg.: caeno fimoque vultum alcis incessere, Aur. Vict.: fimo turpi maximam explere famem, Phaedr.: fimum reddere, misten (v. Tieren), Col.: fimum fistulatim excutere (von einem Tiere), Apul. – II) übtr., Kot, Schmutz, Verg. Aen. 5, 333 u. 358. – ⇒ fimum sicher bei Plin. 28, 174 u. ö. a. Ser. Sammon. 721. Lact. de opif. dei 11, 20. Plin. Val. 2, 35 u. 49: fimus als masc., Ser. Sammon. 354. Charis. 32, 1: als fem. im Abl.: liquidā fimo, Apul. met. 7, 28. -
12 ariditas
āriditās, ātis f. [ aridus ]1) сухостьsiccatus usque ad ariditatem PM и ariditate plenus Vlg — совершенно засохшийa. fimi (= fimus aridus) Pall — сухой навоз2) засохшие ветви (a. universa recidatur Pall)3) (тж. a. aquae Vlg) pl. безводье, засуха Eccl4) pl. сухоядение, скудная пища Eccl -
13 caballinus
caballīnus, a, um [ caballus ]лошадиный, конский (dentes, fimus PM)fons c. шутл. Pers — Hippocrene -
14 fimetum
-
15 gallinaceus
gallīnāceus (gallīnācius), a, um (gallina), zu den Hühnern gehörig, Hühner-, gallinaceus gallus, Plaut., Lucil. fr., Cic. u.a., auch bl. gallinaceus, Suet. u.a., Hahn, Haushahn: ebenso gallinacei mares salacissimi, Hähne, Col.; vgl. salacitas gallinacea, der Hähne, Col.: gall. pullus, Hühnchen, Komik., Scriptt. r. r., Liv. u.a.: ova, Varro: figura, Hyg.: fel, Cic.: fimus, Plin.: ius, Hühnerbrühe, Plin.: dass. ius gallinacei pulli, Cels., ius gallinacei, Plin.: gall. lac, s. lac: gallinacei crista, Hahnenkamm, Plin. – übtr. auf Pflanzennamen, cunila gallinacea (= origanum Heracleoticum), Wintermajoran, Plaut. trin. 935. Plin. 20, 170: pedes gallinacei, gefingerter Erdrauch, Plin. 25, 155. – / Die Schreibung gallinacius oft die der besten Hdschrn. (s. Wagner Plaut. aul. 462) u. in Inschrn. (zB. Corp. inscr. Lat. 12, 4377).
-
16 hirundinus
hirundinus, a, um (hirundo), zu den Schwalben gehörig, Schwalben-, fimus, Plin. Val. 2, 23.
-
17 ibicinus
ibicīnus, a, um (ibex), vom Steinbocke, fimus, Plin. Val. 5, 45.
-
18 murinus
mūrīnus, a, um (mus), von Mäusen, Mäuse-, I) im allg.: sanguis, Plin.: fimus, Plin.: pellis m., Mäusefell, Plin., pelles murinae, Marder-, Hermelin- u. ähnliche Felle, Iustin.: hordeum, Mäusegerste, Taubgerste, Katzenkorn (eine Art wilde Gerste), Plin.: auricula, Mäuseöhrchen, eine Pflanze, Scrib. Larg. – II) insbes., dem Aussehen nach, mausgrau (eselsgrau), mausfahl, color, Colum. 6, 37, 6. Pallad. 4, 13, 4: equus, Varro sat. Men. 358.
-
19 muscerda
-
20 pinguis
pinguis, e (zu griech. πιμελή, Fett), fett, feist (Ggstz. macer, exilis), I) eig.: a) von lebenden Wesen und ihrem Fleische: Thebani, Cic.: bos, Colum.: gallina, Colum.: laridum, Hor.: pinguior agnus, Plaut.: pinguissimus haedus, Iuven.: bildl., ille pexus pinguisque doctor, jener gekräuselte u. pomadisierte, geschniegelte u. gebügelte (= allzuzierliche), Quint. 1, 5, 14. – subst., pingue. is, n. = das ölige Fett zwischen dem Fleische (vgl. adeps), Verg. u. Plin.: so auch pinguia taurorum, Plin. – b) v. Lebl.: coma, balsamiert, gesalbt, Mart.; od. = von Natur fettes, starkes, dichtes Haar, Suet.: merum od. vinum, fetter, öliger Wein, Hor. u. Colum.: u. so mustum, Tibull.: olivum, Ov.: ficus, fleischig, saftig, Hor.: flamma, von Weihrauch, Ov.: ara, mit dem Blute u. Fette der Opfertiere benetzt, Verg. – v. Boden u. Düngung, fett, nahrungsreich, ergiebig, solum (Ggstz. solum macrum), Colum.: ager, Colum.: arva, Sen.: pinguior campus, Hor.: fimus, Verg.: stabula apum, honigreich, Verg.: Nilus pingui flumine, Verg.: turiferis Panchaia pinguis arenis, reich an, Verg. – II) übtr.: 1) dicht, dick, umor aliquando pinguis, aliquando aquatior, Th. Prisc. 1, 16: umor pinguissimus, ibid. 1, 5. – 2) beschmiert, crura luto, Iuven.: virga, Leimrute, Mart. – 3) dick für das Gefühl, folium, Plin.: toga, Suet.: caelum (Luft), Cic. – dem Geschmacke nachleise, nicht pikant, sapor, Plin.: quod pingue dici posset, Plin. – 4) v. der Farbe, grell, colore pingui, Plin.: iaspis glauco pingui, Plin.: e candidis coloribus pinguissimus, Plin. – 5) vom Tone, v. der Aussprache, breit, sonus ( wie quoi st. cui), Quint.: verba pinguiora, Quint.: illis digammos pinguem sonum facit, Pompeius gramm. – 6) v. Verstand usw. = ohne Schärfe, plump, tardo cognomen pingui damus, Hor. sat. 1, 3, 58: ingenium, Ov.: pingui Minervā, s. Minerva. – 7) v. der Rede = schwülstig, poëtae pingue quiddam sonantes, Cic.: facundia (Pindari), Gell. – 8) v. Zuständen, behaglich, behäbig, ruhig, ungestört, secessus, Plin. ep.: vita, Plin. ep.: otium, Sen.: somnus, Ov.: amor, Ov.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Nascimur poetae, fimus oratores. — См. Поэты родятся, ораторами делаются … Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)
fiente — [ fjɑ̃t ] n. f. • v. 1170; lat. pop. °femita, class. fimus → fumier ♦ Excrément mou ou liquide d oiseau et de quelques animaux. Fiente de pigeon, de volaille (⇒ 2. colombin) , d oiseaux marins (⇒ guano) . La seconde pyramide « a son sommet tout… … Encyclopédie Universelle
fumier — [ fymje ] n. m. • XIIe var. femier; lat. pop. °femarium, de femus « fumier » 1 ♦ Engrais naturel d origine animale, mélange des litières et des déjections liquides et solides des chevaux, bestiaux, lapins, décomposé par la fermentation sous l… … Encyclopédie Universelle
fumer — 1. fumer [ fyme ] v. <conjug. : 1> • XII e; lat. fumare I ♦ V. intr. 1 ♦ Dégager de la fumée. La bouche du canon fume encore. Cratère de volcan qui fume (⇒ fumerolle) . « près du feu qui palpite et qui fume » (Baudelaire). « Quand reverrai… … Encyclopédie Universelle
fumier — (fu mié ; l r ne se lie jamais ; au pluriel, l s se lie : fu mié z et engrais) s. m. 1° La paille qui a servi de litière aux animaux domestiques, s est mêlée avec leur fiente, s est imbibée de leur urine et s est ensuite décomposée par la… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
fimo — ► sustantivo masculino AGRICULTURA Abono consistente en excrementos de animales y restos vegetales. SINÓNIMO estiércol * * * fimo (del lat. «fimus») m. *Estiércol o *excrementos. ≃ Fiemo. * * * fimo. (Del lat. fimus). m. Estiércol, cieno. * * * ► … Enciclopedia Universal
fi — [ fi ] interj. • XIIIe; onomat., p. ê. rad. du lat. fimus « fumier » 1 ♦ Vx ou plaisant Interjection exprimant la désapprobation, le dédain, le mépris, le dégoût. ⇒ pouah. « Fi donc ! lui dit elle en le repoussant » (Stendhal). 2 ♦ (1835) Mod.… … Encyclopédie Universelle
fiemo — ► sustantivo masculino AGRICULTURA Estiércol animal convertido en abono, muy rico en nitrógeno. TAMBIÉN fimo * * * fiemo (del lat. «fĕmus», alteración de «fĭmus»; And., Ar., Nav., Rioj.) m. *Estiércol. ⇒ Femar, fematero, femera. * * * fiemo. (Del … Enciclopedia Universal
FIMO — contumeliae causâ perfundendi Duces Principesque viros, consuetudo, memoratur l. 1. §. 11. ff. de extr. crim. Pauli Sent. tit. 4. l. 5. suggeritqueve exemplum Bibuli Consulis, Plutarch. in Pompeio. Vide supra Canitus et infra in verbo Iacere.… … Hofmann J. Lexicon universale
PYRGUS — I. PYRGUS Graecis Bergas Leunclav. Vide Bergulae. Itam castellum Eleorum, in Peloponneso. Liv. l. 7. dec. 3. II. PYRGUS Marmaricae urbs Mercatori, cui novô nomine Barda dicitur. III. PYRGUS idem quod turricula, fritillus, fimus, orca, cornea… … Hofmann J. Lexicon universale
fiente — f. penacut. Est un mot commun à tout excrement d hommes et de bestes, Fimus excrementum. L Espagnol dit aussi Hienda, Stercus, Mais les veneurs l ont particularisé et restraint à celuy des puantes bestes comme Renards et taissons. La fiente de l… … Thresor de la langue françoyse