Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

fatalis

  • 1 fatalis

    fātālis, e (fatum), zum Schicksal-, zum Verhängnis gehörig, Schicksals-, I) im allg., u. zwar sowohl a) v. dem, was das Schicksal bestimmt = vom Schicksal bestimmt, -beschlossen, -verhängt, -erkoren, durchs Schicksal-, durchs Verhängnis herbeigeführt, res (Plur.), Varro LL.: illa fatalis necessitas, quam εἱμαρμένην dicitis, Cic.: terminus f., Liv.: casus, Cic.: mors, natürlicher Tod, Vell. u. Plin. ep.: quando fatalis et meus dies veniet, euphem. v. Todestag, Tac. dial. 13: u. so hora, Schicksalsstunde = Todesstunde, Suet.; vgl. si quid fatale (ein Schicksal, euphemist. = der Tod) mihi contigerit, Spart. – m. ad u. Akk., annus ad interitum huius urbis fatalis, Cic.: fatalis dux ad excidium illius urbis, Liv. – unpers., m. folg. ut u. Konj., fatale sibi, ut coniugum flagitia ferret, Tac. – als b) von dem, woran das Schicksal jmds. od. eines Ortes geknüpft ist, verhängnisvoll, -reich, virga, Verg.: stamina, Ov.: pignora, v. Palladium, Ov.: glaeba, Ov.: bellum, Cic.: libri, Schicksalsbücher (v. den sibyllin. Büchern), Liv.: carminis Euboici f. verba, Ov.: deae, Schicksalsgöttinnen (v. den Parzen), Ov. – c) subst., α) fātālēs, ium, m. = mortales, die dem Schicksal unterworfenen Sterblichen, Corp. inscr. Lat. 14, 2553. – β) fātāle is, n. = fatum, das Verhängnis, Schicksal, in malum familiae nostrae fatale revolvimur, Sen. suas. 3. 2. – II) insbes., im üblen Sinne, wie verhängnisvoll = Verderben bringend, verderblich, tödlich, vincula, Lucr.: lignum, aurum, Ov.: monstrum, Hor.: iudex, Hor.

    lateinisch-deutsches > fatalis

  • 2 fatalis

    fātālis, e (fatum), zum Schicksal-, zum Verhängnis gehörig, Schicksals-, I) im allg., u. zwar sowohl a) v. dem, was das Schicksal bestimmt = vom Schicksal bestimmt, -beschlossen, -verhängt, -erkoren, durchs Schicksal-, durchs Verhängnis herbeigeführt, res (Plur.), Varro LL.: illa fatalis necessitas, quam εἱμαρμένην dicitis, Cic.: terminus f., Liv.: casus, Cic.: mors, natürlicher Tod, Vell. u. Plin. ep.: quando fatalis et meus dies veniet, euphem. v. Todestag, Tac. dial. 13: u. so hora, Schicksalsstunde = Todesstunde, Suet.; vgl. si quid fatale (ein Schicksal, euphemist. = der Tod) mihi contigerit, Spart. – m. ad u. Akk., annus ad interitum huius urbis fatalis, Cic.: fatalis dux ad excidium illius urbis, Liv. – unpers., m. folg. ut u. Konj., fatale sibi, ut coniugum flagitia ferret, Tac. – als b) von dem, woran das Schicksal jmds. od. eines Ortes geknüpft ist, verhängnisvoll, - reich, virga, Verg.: stamina, Ov.: pignora, v. Palladium, Ov.: glaeba, Ov.: bellum, Cic.: libri, Schicksalsbücher (v. den sibyllin. Büchern), Liv.: carminis Euboici f. verba, Ov.: deae, Schicksalsgöttinnen (v. den Parzen), Ov. – c) subst., α) fātālēs, ium, m. = mortales, die dem Schicksal unterworfenen Sterblichen, Corp. inscr. Lat. 14, 2553. – β) fātāle is, n. = fatum, das Verhängnis, Schicksal, in malum familiae nostrae fatale revolvimur, Sen. suas. 3. 2. – II) insbes.,
    ————
    im üblen Sinne, wie verhängnisvoll = Verderben bringend, verderblich, tödlich, vincula, Lucr.: lignum, aurum, Ov.: monstrum, Hor.: iudex, Hor.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > fatalis

  • 3 fatalis

    fātālis, e, adj. [fatum], of or belonging to fate, ordained by fate or destiny, decreed, destined, fated, fatal (class.).
    I.
    In gen.: illa fatalis necessitas, quam heimarmenên dicitis, Cic. N. D. 1, 20, 55: fatalis et immutabilis continuatio ordinis sempiterni, id. Ac. 1, 7, 29:

    summam fatalem conficere,

    id. Rep. 6, 12:

    divina aique fatalia,

    id. Part. 21, 73:

    casus,

    id. Phil. 6, 7, 19:

    consulatus ad salutem rei publicae prope fatalis,

    id. Cat. 4, 1, 2; cf.:

    hic annus fatalis ad interitum hujus urbis,

    id. ib. 3, 4, 9:

    anni,

    Tib. 1, 3, 53; Inscr. Orell. 4851:

    stamina,

    Tib. 1, 7, 1; Ov. M. 8, 452; cf.

    deae,

    i. e. the Fates, id. P. 1, 8, 64:

    libri,

    i. e. the Sibylline, Liv. 5, 14, 4; 5, 5, 11; Suet. Caes. 79 al.:

    verba,

    Ov. F. 4, 257:

    lex, i. e. fatum,

    id. M. 3, 316; 10, 203:

    labor,

    Hor. Ep. 2, 1, 11:

    ora fluminis,

    destined, Ov. M. 15, 54: mala. Suet. Ner. 40:

    mors,

    a natural death, Vell. 2, 4, 6; Plin. Ep. 1, 12, 1; cf.:

    mors fato propera,

    Tac. A. 1, 3.—In neutr. fatale est, with a subject-clause:

    tam fatale est, medicum adhibere, quam convalescere,

    Cic. Fat. 13, 30:

    quasi fatale esset, non posse Gallias debellari nisi a se consule,

    Suet. Ner. 43. —
    II.
    In partic., in a bad sense, dangerous, destructive, deadly (perh. only poet., and in post-Aug. prose):

    vincla,

    Lucr. 5, 876:

    telum,

    Verg. A. 12, 919:

    manus (Etruscorum),

    id. ib. 12, 232:

    jaculum,

    Ov. M. 5, 182:

    hasta,

    Sil. 2, 400:

    lignum,

    Ov. M. 8, 479:

    crinis,

    id. ib. 8, 85:

    aurum,

    id. ib. 9, 411:

    signum,

    id. ib. 13, 381:

    monstrum,

    Hor. C. 1, 37, 21:

    judex,

    id. ib. 3, 3, 19:

    hora,

    Suet. Ner. 49:

    DIES,

    dying-day, Inscr. Orell. 3023; 4758; cf.:

    si quid mihi fatale contigerit,

    Spart. Hadr. 4.—Hence, fātālĭter, adv., according to fate, fatally: omnia, quae fiunt quaeque futura sunt, ex omni aeternitate definita dicis esse fataliter, * Cic. Div. 2, 7, 19; Suet. Caes. 59; Tac. H. 1, 71; Ov. M. 12, 67:

    mori,

    to die a natural death, Eutr. 1, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > fatalis

  • 4 fatalis

    fatālis, e [st2]1 [-] du destin; qui contient la destinée; prophétique. [st2]2 [-] fatal, marqué par le destin. [st2]3 [-] fatal, funeste, pernicieux, mortel.
    * * *
    fatālis, e [st2]1 [-] du destin; qui contient la destinée; prophétique. [st2]2 [-] fatal, marqué par le destin. [st2]3 [-] fatal, funeste, pernicieux, mortel.
    * * *
        Fatalis, et hoc fatale, pe. prod. Cic. Feé, et qui doibt advenir par ordonnance divine, Fatal, Preordonné de Dieu, Predestiné.
    \
        Fatalis annus ad interitum vrbis. Cic. Une annee destinee et feée pour la destruction de la ville.
    \
        Annos fatales expleuimus. Tibull. Nous avons vescu l'aage qui nous estoit destiné et ordonné par nature.

    Dictionarium latinogallicum > fatalis

  • 5 fātālis

        fātālis e, adj.    [fatum], of fate, ordained by destiny, decreed, destined, fated, fatal: Caesaris mors: necessitas: continuatio ordinis sempiterni: annus ad interitum urbis: deae, the Fates, O.: libri, i. e. the Sibylline, L.: arva, promised by fate, V.: lex, i. e. fatum, O.: labor, H.: ora fluminis, destined, O.: tam fatale est medicum adhibere, quam convalescere.— Dangerous, destructive, deadly: bellum: machina, V.: monstrum, H.: iudex (i. e. Paris), H.
    * * *
    fatalis, fatale ADJ
    fated, destined; fatal, deadly

    Latin-English dictionary > fātālis

  • 6 fatalis

    fātālis, e [ fatum ]
    1) предопределённый судьбой, предназначенный, роковой (necessitas C; terminus L; casus C; arva V); смертный (dies T; hora Su)
    mors f. VP, Pl, PM — положенная судьбой, т. е. естественная смерть
    libri fatales Lкниги судеб (т. е. сивиллины)
    fatales deae Oбогини рока (т. е. Парки)
    2) гибельный, пагубный, губительный, смертоносный (aurum O; monstrum H; vincula Lcr)

    Латинско-русский словарь > fatalis

  • 7 fatalis

    fatalitas, см. fatum.

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > fatalis

  • 8 cōn-fātālis

        cōn-fātālis e, adj.,    associated by fate: res.

    Latin-English dictionary > cōn-fātālis

  • 9 fatum

    1) судьбa: fatalis (adi.);

    fataliter (adv.) роковой, fati infelicitas excusat furiosum (1. 12 D. 48, 8);

    fata causarum componere, dirimere (1. 3 C. 1, 14. 1. 14. C. 2, 7);

    fatalis casus necessitas (1. 5. C. 7, 62), quod fataliter accessit (1. 135 D. 50, 16): fatalia, несчастье: detrimenta fatalium (1. 3 pr. D. 33, 7);

    dies fatalis, последний срок;

    fatales dies, апелляционные сроки (1. 2. 3. 5. C. 7, 63);

    in fatuni concedere, умереть (1. 20 § 1 D. 34, 3. 1. 3. C. 6, 30. 1. 4 C. 7, 66. 1. 4 C. 8, 43);

    fati diem fungi (1. 6 C. 9, 6);

    fati munus implere (1. 1 C. 4, 10. 1. 6. C. 6, 20. 1. 1 C. 6, 22. 1. 12 C. 6, 42);

    fata alicuius properare, убить кого (1. un. C. 9, 17);

    fatalis sors, смерть (1. 18 C. 5, 4. 1. 11 C. 5, 18. 1. 1 C. 6, 62. Gai. IV. 81).

    2) особ. случай, magis fato, quam voluntate servari (1. 32 pr. D. 48, 5);

    fato, non noxae imputari (1. 1 C. 9, 16);

    fatum praestare (1. 16 pr. D. 6, 1. 1. 11 § 4. 5. D. 4, 4);

    damnum fatale (1. 3 § 1 D. 4, 9. 1. 5 § 4 D. 13, 6. 1. 52 § 3 D. 17, 2. 1. 2 § 1 D. 18, 6): fatalitas, случайное событие (1. 1 C. 4, 66).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > fatum

  • 10 fortuna

    fortūna, ae, f. [fors]    - gén. sing. fortunas (Naev. ap. Prisc.) --- dat. abl. plur. fortunabus (Gloss.). [st1]1 [-] fortune, sort, destin, événement (heureux ou malheureux), lot; chance, hasard.    - vir ad fortunam felix, Cic. Font. 15: heureux dans les hasards.    - prospera adversave fortuna, Cic.: la bonne ou la mauvaise fortune.    - si eo meae fortunae redeunt, ut... Ter. Phorm. 1, 4, 23: si mon sort veut que...    - triplicis fortuna novissima regni, Ov. M. 5, 368: le dernier lot dans le triple empire du monde (triple, parce que partagé entre Jupiter, sans doute pour la Terre et le Ciel, Neptune, pour la mer, Pluton, pour les Enfers).    - fortuna belli: les hasards de la guerre, le sort des armes.    - fortunae se committere: s'en remettre à la chance (risquer une bataille).    - fortuna delendi omnis exercitûs, Liv.: l'occasion de détruire toute l'armée.    - fortunam citius reperias, quam retineas, Pub. Syr.: Il est plus aisé de trouver la fortune que de la garder.    - fors fortuna → fors. [st1]2 [-] la Fortune (déesse du hasard, qui accorde, selon ses caprices, richesse ou pauvreté, bonheur ou malheur).    - Fortuna bona, Cic.: la bonne Fortune.    - ara malae Fortunae, Liv.: l'autel de la mauvaise Fortune.    - Fortuna (fatalis), Cic.: la fatalité, le destin. [st1]3 [-] bonheur, malheur.    - dum fortuna fuit, Virg. En. 3.16: tant que la fortune fut favorable.    - divinitus adjuncta fortuna, Cic.: prospérité qui vient des dieux.    - magnae fuit fortunae, ipsum effugere... Caes.: par une chance inespérée, il échappa...    - venimus ad summum fortunae, Hor. Ep. 2, 1, 32: nous sommes au comble du bonheur.    - alicujus fortunas laudare, Ter.: louer la prospérité de qqn.    - fortunis longe praestare, Lucr.: jouir d'un bonheur extrême.    - fortunam emendare, Hor.: corriger la mauvaise fortune.    - Trojae fortuna, Hor.: les malheurs de Troie. [st1]4 [-] condition, situation, rang, état, sort, fortune (qqf. au plur.).    - infima fortuna servorum, Cic. Off. 1, 13, 41: l'humble sort des esclaves.    - omnis fortunae ac loci, Cic. Pis. 22.52: de toute condition et de toute naissance.    - gravitatem summae fortunae retinere, Tac. An. 2, 72: conserver la dignité de son rang suprême.    - fortunam sibi facere, Liv. 39, 40, 4: être l'artisan de sa fortune.    - spes amplificandae fortunae, Cic. Lael. 16, 59: l'espoir d'améliorer son sort.    - si dicentis erunt fortunis absona dicta, Hor. A. P. 112: si le langage de l'orateur ne convient pas à sa condition. [st1]5 [-] (surtout au plur.) biens (mobiliers), richesses, revenus, fortune.    - omnium fortunae sunt certae, Cic. Rosc. Com. 12: nos biens à tous sont en sûreté.    - fortunis nostris sit contentus, vitam ne petat, Cic.: content d'avoir enlevé notre fortune, qu'il respecte notre vie.    - multi fortunis provolvebantur, Tac. A. 6, 17: beaucoup étaient tombés dans la misère.    - fortunae inops, Tac. (fortunis expers, Sall.): dénué de ressources, indigent.    - inferior fortunā, Cic.: plus pauvre.    - mea concessa est aliis fortuna, Ov. Tr. 5, 2, 57: mon patrimoine est passé en d'autres mains.    - quo mihi fortunam, si non conceditur uti? Hor. Ep. 1: à quoi me sert la richesse, si je ne suis pas à même d'en profiter?    - per fortunas, Cic. Att. 5: au nom de ce qu'il y a de plus cher.
    * * *
    fortūna, ae, f. [fors]    - gén. sing. fortunas (Naev. ap. Prisc.) --- dat. abl. plur. fortunabus (Gloss.). [st1]1 [-] fortune, sort, destin, événement (heureux ou malheureux), lot; chance, hasard.    - vir ad fortunam felix, Cic. Font. 15: heureux dans les hasards.    - prospera adversave fortuna, Cic.: la bonne ou la mauvaise fortune.    - si eo meae fortunae redeunt, ut... Ter. Phorm. 1, 4, 23: si mon sort veut que...    - triplicis fortuna novissima regni, Ov. M. 5, 368: le dernier lot dans le triple empire du monde (triple, parce que partagé entre Jupiter, sans doute pour la Terre et le Ciel, Neptune, pour la mer, Pluton, pour les Enfers).    - fortuna belli: les hasards de la guerre, le sort des armes.    - fortunae se committere: s'en remettre à la chance (risquer une bataille).    - fortuna delendi omnis exercitûs, Liv.: l'occasion de détruire toute l'armée.    - fortunam citius reperias, quam retineas, Pub. Syr.: Il est plus aisé de trouver la fortune que de la garder.    - fors fortuna → fors. [st1]2 [-] la Fortune (déesse du hasard, qui accorde, selon ses caprices, richesse ou pauvreté, bonheur ou malheur).    - Fortuna bona, Cic.: la bonne Fortune.    - ara malae Fortunae, Liv.: l'autel de la mauvaise Fortune.    - Fortuna (fatalis), Cic.: la fatalité, le destin. [st1]3 [-] bonheur, malheur.    - dum fortuna fuit, Virg. En. 3.16: tant que la fortune fut favorable.    - divinitus adjuncta fortuna, Cic.: prospérité qui vient des dieux.    - magnae fuit fortunae, ipsum effugere... Caes.: par une chance inespérée, il échappa...    - venimus ad summum fortunae, Hor. Ep. 2, 1, 32: nous sommes au comble du bonheur.    - alicujus fortunas laudare, Ter.: louer la prospérité de qqn.    - fortunis longe praestare, Lucr.: jouir d'un bonheur extrême.    - fortunam emendare, Hor.: corriger la mauvaise fortune.    - Trojae fortuna, Hor.: les malheurs de Troie. [st1]4 [-] condition, situation, rang, état, sort, fortune (qqf. au plur.).    - infima fortuna servorum, Cic. Off. 1, 13, 41: l'humble sort des esclaves.    - omnis fortunae ac loci, Cic. Pis. 22.52: de toute condition et de toute naissance.    - gravitatem summae fortunae retinere, Tac. An. 2, 72: conserver la dignité de son rang suprême.    - fortunam sibi facere, Liv. 39, 40, 4: être l'artisan de sa fortune.    - spes amplificandae fortunae, Cic. Lael. 16, 59: l'espoir d'améliorer son sort.    - si dicentis erunt fortunis absona dicta, Hor. A. P. 112: si le langage de l'orateur ne convient pas à sa condition. [st1]5 [-] (surtout au plur.) biens (mobiliers), richesses, revenus, fortune.    - omnium fortunae sunt certae, Cic. Rosc. Com. 12: nos biens à tous sont en sûreté.    - fortunis nostris sit contentus, vitam ne petat, Cic.: content d'avoir enlevé notre fortune, qu'il respecte notre vie.    - multi fortunis provolvebantur, Tac. A. 6, 17: beaucoup étaient tombés dans la misère.    - fortunae inops, Tac. (fortunis expers, Sall.): dénué de ressources, indigent.    - inferior fortunā, Cic.: plus pauvre.    - mea concessa est aliis fortuna, Ov. Tr. 5, 2, 57: mon patrimoine est passé en d'autres mains.    - quo mihi fortunam, si non conceditur uti? Hor. Ep. 1: à quoi me sert la richesse, si je ne suis pas à même d'en profiter?    - per fortunas, Cic. Att. 5: au nom de ce qu'il y a de plus cher.
    * * *
        Fortuna, fortunae, pen. prod. Fortune, Adventure.
    \
        Procella impotens fortunae. Senec. La grande et impetueuse tempeste de fortune.
    \
        Aduersa fortuna. Cic. Fortune contraire, Adversité, Infortune, Desastre.
    \
        AEquabilis, perpetuaque fortuna. Cic. Qui est tousjours d'une sorte, Qui ne varie point.
    \
        Fortunatior. Cic. Heureuse fortune.
    \
        Prospera. Horat. Bonne fortune, Prosperité.
    \
        Secunda. Cic. Bonne fortune.
    \
        Tristis. Ouid. Male fortune.
    \
        Aspirat fortuna labori. Virgil. Favorise, Porte faveur.
    \
        Committere se fortunae. Cic. Se mettre au hazard, ou à l'adventure.
    \
        Pendebat belli fortuna. Ouid. Estoit incertaine.
    \
        Sed hoc fortuna viderit, quoniam consilio non multum vti licet. Cic. Je m'en rapporte à Fortune, Fortune en face comme elle vouldra.
    \
        Fortunae filius. Horat. Aymé de Fortune, comme le filz de sa mere.
    \
        Habere fortunam reuerenter. Ausonius. Porter reverence à fortune.
    \
        Fortuna. Cic. Richesse.
    \
        Fortuna, fortunae, siue Fortunae, fortunarum, pluraliter. Terentius. Heur, Biens, Richesses.
    \
        Egens fortuna, vita turpis Asclepiades. Cic. Quant aux biens, povre et souffreteux: quant à la vie, vilain et deshonneste.
    \
        Ferre pulcherrime secundam fortunam et aeque aduersam. Cic. Porter egualement prosperité et adversité.

    Dictionarium latinogallicum > fortuna

  • 11 confatalis

    cōn-fātālis, e [ fatum ]
    предопределённый судьбой, написанный на роду, роковой C

    Латинско-русский словарь > confatalis

  • 12 fatalitas

    fātālitās, ātis f. [ fatalis ]
    роковая необходимость, неизбежность CJ

    Латинско-русский словарь > fatalitas

  • 13 fataliter

    fātāliter [ fatalis ]
    по определению судьбы, роковым образом C, T, Eutr, Vop etc.

    Латинско-русский словарь > fataliter

  • 14 meta

    mēta, ae f.
    1) конус или пирамида (collis in modum metae fastigatus L; cupressus metas imitata O)
    m. lactis или lactans M — головка сыра, сыр
    2) копна, стог ( fenum exstruere in metas Col)
    3) мета, начальный и конечный (призовой) столбы (старт и финиш) на ристалищах ( которые семикратно огибались участниками состязаний)
    stringere metas interiore rotā погов. O — вплотную коснуться внутренними колёсами меты, т. е. не допускать отклонений от заданной цели
    ad metas haerēre C — задеть меты, т. е. потерпеть неудачу
    4) точка, которую следует объехать ( metas Pachyni lustrare V); поворотный пункт ( solis L)
    5) цель, конечный пункт, предел (properare ad metam O; m. vitae O или mortis V; nullas recipere metas Cld)
    fatalis meta Pt — последняя черта, край могилы
    meta sudans Senметаобразный (т. е. конической формы) фонтан

    Латинско-русский словарь > meta

  • 15 necessitas

    necessitās, ātis f. [ necesse ]
    1) необходимость, неизбежность (n. fatalis C); принуждение ( necessitatem alicui imponere или affere C)
    ex necessitate, non ex voluntate Dig — по необходимости, а не по доброй воле
    necessitate coactus C (permotus Cs) — вынужденный необходимостью (под давлением необходимости)
    n. temporis Cs или necessitates majores L — чрезвычайные обстоятельства, крайняя необходимость
    ultĭma (suprēma, extrēma) n. T, Sl, Sen, QC — последняя неизбежность, т. е. смерть
    2) обязательная сила, нерушимость, незыблемость, неприкосновенность (n. ac religio L)
    4) pl. потребности, нужды (suarum necessitatum causā Cs; indicare populo publicas necessitates L)
    5) нужда, бедность, скудость ( fames et ceterae necessitates Su)
    6) редко тесная связь, близкие отношения, дружба или родство ( necessitatem violare C)

    Латинско-русский словарь > necessitas

  • 16 casus

    cāsus, ūs, m. (cado), das Fallen, der Fall, I) im allg.: A) eig.: a) im Raume, sowohl das Herabfallen, stillicidi, Lucr.: nivis, Liv.: fulminum, Plin.: lapidum, Plin. ep. – als das Einfallen, Einstürzen, camerae, Dict.: celsae graviore casu decidunt turres, Hor. – u. das Umfallen, Umstürzen, der Umsturz, Sturz, vehiculi, Plin.: equi, Spart.: gravi casu concĭdere, Phaedr.: ad casum dare, umwerfen, Acc. fr.: casus, quo (infantes) in terram toties deferuntur, Quint. – im Bilde, v. polit. Fall, Sturz, Cic. Sest. 140; u. v. moral. Fall, Cic. Cael. 41. – b) das Sich-Neigen, Sinken einer Jahreszeit, extremae sub casum hiemis, Verg. georg. 1, 340. – c) als gramm. t. t. der Kasus, Beugefall, c. rectus, der Nominativ, Varr. LL., Cic. u.a. (Ggstz. casus obliqui, Varr. LL., Sen. u.a., od. conversi, Cic.): ders. c. patricus, Varr. LL., u. c. nominativus, Quint.: c. genetivus, Quint.: ders. c. interrogandi, Nigid. fr.: c. dativus, Quint.: ders. c. dandi, Varr. LL. u. Nigid. fr.: c. accusativus, Quint.: ders. c. accusandi, Varr. LL.: c. vocativus, Gell.: ders. c. vocandi, Varr. LL.: c. ablativus, Quint.: ders. c. sextus, Varr. LL. u. Varr. fr., u. c. Latinus, Varr. fr.: casuum series, Varr. LL.: casum mutare, Quint.: verbum per casus ducere, Quint.: non omne nomen casus sex recipit, Sen. – B) übtr.: a) das Fallen, Stürzen in einen (niedern) Zustand, derFall, Sturz, quam gravis casus in servitium ex regno foret, Sall. Iug. 62, 9; vgl. (im Bilde) no. A, a. – b) der Fall, Eintritt nach seinem Verlaufe od. Erfolge, durae mortis casus, Verg.: aetas illa multo plures quam nostra mortis casus habet, Eintritt des Todes, d.i. Fälle, wo der Tod eintreten kann od. eintritt, tödliche Zufälle, Cic. – dah. die (sich darbietende) Gelegenheit zu etw. (s. Kritz Sall. Iug. 25, 9), aut vi aut dolis se casum victoriae inventurum, Sall.: casum pugnae praebere, Tac.: casum invadendae Armeniae obvenisse, Tac. – Meton., der Fall, der eintreten kann od. eintritt od. eingetreten ist, das Ereignis, das Vorkommnis, der Vorfall, der Zufall (s. Cic. de nat. deor. 1, 90; de div. 2, 15), α) übh.: casus communis et incertus, Cic.: casus mirabilis, Nep., admirabilis, Quint., mirificus, Cic.: casus quidam fatalis (Ggstz. casus voluntarius), Cic.: casus rariores, Cic.: casus secundi (Ggstz. casus adversi), Nep.: casus subiti repentinique, Suet.: casus varii, Wechselfälle, Liv. u. Vell. – novi casus temporum, neue Vorkommnisse, die die Zeitverhältnisse mit sich führen, Cic. – nihil consilia a casu differre, Tac. – oft Abl. casu, durch Zufall, zufällig, bald im Ggstz., zB. casu fieri aut forte fortunā, Cic.: evenire non temere nec casu, Cic.: sive casu sive consilio deorum, Caes.: seu sponte seu quolibet casu, Col.: necessitate an casu, Quint.: casu an huius persuasu et inductu, Cic. fr. – bald allein, zB. ego eo die casu apud Ptolemaeum cenavi, Cic.: ibi casu rex erat Ptolemaeus, Caes.: casu accĭdit, ut etc., Nep. – β) prägn., der ungünstige Zufall, der Unfall, meus ille casus tam horribilis, tam gravis etc., Cic.: varii nostri casus, Cic.: propter casus navigandi, der Zufälle halber, denen man zur See ausgesetzt ist, Cic.: casus (Plur.) loci, Ov.: Asiatica legatio filii casu deformata, Liv.: forte tulit casus (wollte ein unglücklicher Zufall), ut etc., Liv.: cum sui quemque casus per quinquennium absumpsissent, Liv.: multi fortuitis casibus intercĭderunt, Tac. – bei den Ärzten, Krankheitsfall, casus gravissimi, Cels.: propter huiusmodi casus, Scrib.: in hoc casu, Cels. – c) das Sinken, der Verfall, civitatis, Sall.: rei publicae, Sall. – II) prägn., das Fallen = das Hinsinken, der Untergang, a) lebl. Ggstde.: urbis Troianae, Verg.: civitatium, Iustin.: virium, Cael. Aur. – b) leb. Wesen, der Untergang, der Tod, bes. der gewaltsame, Bomilcaris, Sall.: Gaii Luciique, Suet.: Saturnini atque Gracchorum casus (Plur.), Caes.: casum mariti quiritans, Apul. – / zu Ciceros Zeit cāssus geschr., s. Quint. 1, 7, 20.

    lateinisch-deutsches > casus

  • 17 conflictus

    cōnflīctus, ūs, m. (confligo), I) (nur im Abl.) das Zusammen-, Aneinanderschlagen, lapidum, Cic.: nubium, Cic.: parmarum, Sil.: corporum (im Kampfe), Cic. – übtr., nullo fatalis incommodi conflictu urgeri, Plage, Not, Gell. 7 (6), 2, 8. – II) insbes., der feindl. Zusammenstoß, der Kampf, Sing. u. Plur., Pacat. pan. 34. Capit. Macr. 8, 2 u.a.: Plur., Vopisc. Car. 10 u. (übtr.) Mart. Cap. 5. § 467. Vgl. Paucker De latin. scriptt. hist. Aug. p. 138.

    lateinisch-deutsches > conflictus

  • 18 conflo

    cōn-flo, āvī, ātum, āre, I) zusammenblasen, A) eine Flamme, einen Brand durch Blasen anfachen, 1) eig.: ignem, Plaut, u. Plin.: u. (im Bilde) ignis conflatus amore, Lucr. – quorum operā id conflatum (esse) incendium, Liv.: u. (im Bilde) c. tantum incendium (Kriegsflamme), ut etc., Flor. – 2) übtr., polit. Zustände wie einen Brand anfachen, auflodern lassen, anschüren = anstiften, erregen, bellum, Cic.: bellum inter Aegyptios et Persas, Nep.: tumultum gladiatorum ac fugitivorum, Cic.: seditionem, Cic.: coniurationem, Suet. – B) Metall usw. zusammenschmelzen, 1) eig.: a) zu einer Masse zusammenschmelzen, einschmelzen, aes c. et temperare, Plin.: c. argentum, c. aes et argentum, ICt.: argentum loculis integris conflatur (v. Blitz), Sen.: quo modo in eodem conflatorio res diversae conflantur, Salv. de gub. dei 7, 14. – bes. schon verarbeitetes Metall zu weiterem Gebrauche einschmelzen, umschmelzen, argenteas statuas omnes, Suet.: vasa aurea, Suet.: statua conflata a censoribus, auf Befehl der Z., Plin.: u. so conflatur statua, ut pecunia inde fiat, Schol. Iuven. 10, 61. – falces in enses, Verg.: Victorias aureas in usum belli, Quint. – b) prägn., mit dem Blasebalg usw. blasend, im Feuer verfertigen, gießen, blasen (vgl. flo no. II, B), alii vitrum conflant (sind Glasmacher, -bläser), aliis charta conficitur, Hadr. imp. b. Vopisc. Saturn. 8, 6: Ephod et Teraphim de hoc argento, quod Micha dedit, fuisse conflatum, Hier. ep. 29, 3. – bes. Geld machen, münzen, prägen, schlagen, aut flare aut conflare pecuniam, Geld münzen od. ausmünzen (sarkast. übtr. = auf alle Art sich Geld machen, Geld zusammenrassen), Cic. Sest. 66: lateres (Barren) argentei atque aurei primum conflati atque in aerarium conditi, Varr. de vit. P. R. 3. fr. 6 (b. Non. 520, 17 sq.). – 2) übtr.: a) zwei Substanzen zusammenschmelzen, verschmelzen, in einen Guß bringen, horum consensus conspirans et paene conflatus, völlige, ja fast unauflösliche Einigkeit, Cic. Lig. 34. – b) einen Ggstd. aus zwei od. mehreren Bestandteilen gleichs. zusammenschmelzen, α) innig vereinigend, gew. im Passiv m. Ang. woraus? durch ex u. Abl., sich wie aus einem Guß entwickeln od. bilden, ut una ex duabus naturis conflata videatur, Cic.: quibus ex rebus conflatur et efficitur id quod quaerimus honestum, Cic.: saepe ex huiusmodi re quapiam malo principio magna familiaritas conflata est, ist entstanden, Ter.: monstrum tam ex contrariis diversisque inter se pugnantibus naturae studiis cupiditatibusque conflatum, ein seltsames Wesen, bei dem sich so entgegengesetzte, verschiedene u. sich widersprechende Richtungen des Charakters und der Begierden eng vereint finden, Cic. – β) auf einen Punkt aufsammelnd zusammenbringen, meist mit verächtlichem Nbbegr., wie unser zusammentrommeln, zusammenschlagen, zusammenwürfeln, magnum exercitum, Cic.: exercitus perditorum civium clandestino scelere conflatus, Cic.: ex perditis atque ab omni non modo fortuna, verum etiam spe derelictis conflata improborum manus, Cic.: sive odio conflatos testes sive gratiā sive pecuniā, Quint. -rem (Vermögen) civili sanguine, Lucr.: aes alienum grande, auflaufen lassen, aufhäufen, Sall. – γ) ( wie συμφυσάω) etw. gleichs. zusammenschmieden, anstiften, anlegen, bereiten, bewerkstelligen, veranstalten, veranlassen, αα) übh.: accusationem et iudicium, Cic.: crimen, Cic.: suspicionem (v. einem Umstande), Cornif. rhet. – iniuria novo scelere conflata, Cic.: conflata insidiis mors (Ggstz. fatalis mors), Vell.: unde hoc totum ductum et conflatum mendacium (Lügenwerk) est? Cic. – alci periculum, Cic.: aliquid negotii alci, Cic.: alci invidiam, Cic. – crimen invidiamque in alqm, Cic. – ββ) erfindend schmieden, aushecken, ausdenken, iudicia (Rechtsprüche) domi conflabant, pronuntiabant in foro, Liv. 3, 36, 8: portentum inusitatum conflatum est, Poeta b. Gell. 15, 4, 3: artes meditatione conflatae, zustande gebracht, Arnob. 2, 18. – II) aufblähen, intestina conflata, Cael. Aur. chron. 3, 2, 18.

    lateinisch-deutsches > conflo

  • 19 constellatio

    cōnstellātio, ōnis, f. (con u. stella), a) die auf die Schicksale der Menschen einwirkende Stellung der Gestirne, die Konstellation, Firm. math. 1, 1, u. 4, 2. Sidon. ep. 8, 11, 9: fatalis c., Amm. 20, 11, 32: alcis constellationem colligere, jmdm. die Nativität stellen, Amm. 29, 2, 27. – Plur., Augustin. de civ. dei 5, 5 u. 5, 7. – b) prägn. = horoscopica, die Nativitätsstellerei, Mythogr. Lat. 3, 13.

    lateinisch-deutsches > constellatio

  • 20 diluvium

    dīluvium, iī, n. (diluo), I) die Überschwemmung, Wasserflut, Verg. u.a.: terrae diluvio cooperiuntur, Aur. Vict.: Plur., Mela 1, 9, 3 (1. § 52): crebra diluvia, Plin. ep. 8, 17, 1. – insbes., die Sintflut, ab diluvii (Deucalionis) tempore, Varro fr.: Ioppe ante diluvium, ut ferunt, condita, Mela 1, 11, 3 (1. § 64): cum fatalis dies diluvii venerit, Sen. nat. qu. 3, 37, 1: u. so Hygin. fab. 153. Tert. de ieiun. ad psych. 4. Lact. 2, 10. § 9 u. 23. – /Nbf. dīluvius, wov. diluvios, Ps. Fulg. serm. 45. col. 911 a. – II) übtr.: A) die wie eine Wasserflut hereinbrechende Heeresmacht, Val. Flacc. 6, 394. – B) wie eine Wasserflut alles vernichtendes Verderben, Verg. Aen. 7, 228.

    lateinisch-deutsches > diluvium

См. также в других словарях:

  • Fatalis — Fatalis, Latin for deadly , may refer to: * Smilodon fatalis ( the deadly Smilodon ), a saber toothed catin popular culture *Arc Fatalis, a black metal band from the United Statesin video games*Fatalis is one of the dragons that appear in the… …   Wikipedia

  • Fatālis — Fatālis, pseudonymer Name für Castelli, s.d. 7) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Fatalis — Docteur Fatalis  Pour Marc Faber, conseiller financier suisse surnommé Dr. Doom, voir Marc Faber. Docteur Fatalis (VF) Doctor Doom (VO) …   Wikipédia en Français

  • Docteur Fatalis — Pour Marc Faber, conseiller financier suisse surnommé Dr. Doom, voir Marc Faber. Docteur Fatalis (VF) Doctor Doom (VO) Personna …   Wikipédia en Français

  • Dr. Fatalis — Docteur Fatalis  Pour Marc Faber, conseiller financier suisse surnommé Dr. Doom, voir Marc Faber. Docteur Fatalis (VF) Doctor Doom (VO) …   Wikipédia en Français

  • Dr Fatalis — Docteur Fatalis  Pour Marc Faber, conseiller financier suisse surnommé Dr. Doom, voir Marc Faber. Docteur Fatalis (VF) Doctor Doom (VO) …   Wikipédia en Français

  • Arx Fatalis — Разработчик Arkane Studios Издатели …   Википедия

  • Arx Fatalis — Developer(s) Arkane Studios Publisher(s) JoWood Productions DreamCatcher Interactive …   Wikipedia

  • Arx Fatalis — Entwickler …   Deutsch Wikipedia

  • Smilodon fatalis —   Smilodon fatalis …   Wikipedia Español

  • Smilodon fatalis — ? † Смилодон фаталис …   Википедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»