Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

fīlius

  • 1 filius

    fĭlĭus, ĭi, m. fils, enfant.    - voc. régul. fili; filie, Liv. Andr. d. Prisc. p. 741 P; dat. plur. FILIBVS, Inscr. Grut. 553, 8; 554, 4, cf. DIIBVS de deus.    - pater tuus, socer optimi viri, fili mei, Cic. CM. 6: ton père, le beau-père de l'excellent homme, mon fils.    - eum adoptavit et testamento pariter cum filiis heredem instituit, Sall. J. 9: il l'adopta et par testament l'institua son héritier au même degré que ses fils.    - erant complures honesti adulescentes, senatorum filii et ordinis equestris, Caes. BC. 1, 51: il y avait un grand nombre de jeunes nobles, fils de sénateurs ou appartenant à l'ordre équestre.    - au plur. filii: les enfants (des deux sexes). --- Quint. 9, 3, 63; Cic. ad Brut. 1, 12, 2; Gell. 12, 1, 21.    - au plur. filii, Dig. 50, 16, 220, § 3: les descendants.    - au plur. filii, Col. 6, 37, 4: les petits (des animaux).    - terrae filius, Cic. Att. 1, 13, 4: *fils de la terre*, homme de basse condition, homme sans naisssance.    - fortunae filius, Hor. S. 2, 6, 49: enfant gâté de la fortune. --- cf. gr. παῖς τῆς Τύχης.    - gallinae albae filius, Juv. 13, 141: fils de la poule blanche (le favori de la fortune).    - Celtiberiae filius, Catul. 37, 18: un fils de Celtibérie, un habitant de Celtibérie, un Celtibérien.
    * * *
    fĭlĭus, ĭi, m. fils, enfant.    - voc. régul. fili; filie, Liv. Andr. d. Prisc. p. 741 P; dat. plur. FILIBVS, Inscr. Grut. 553, 8; 554, 4, cf. DIIBVS de deus.    - pater tuus, socer optimi viri, fili mei, Cic. CM. 6: ton père, le beau-père de l'excellent homme, mon fils.    - eum adoptavit et testamento pariter cum filiis heredem instituit, Sall. J. 9: il l'adopta et par testament l'institua son héritier au même degré que ses fils.    - erant complures honesti adulescentes, senatorum filii et ordinis equestris, Caes. BC. 1, 51: il y avait un grand nombre de jeunes nobles, fils de sénateurs ou appartenant à l'ordre équestre.    - au plur. filii: les enfants (des deux sexes). --- Quint. 9, 3, 63; Cic. ad Brut. 1, 12, 2; Gell. 12, 1, 21.    - au plur. filii, Dig. 50, 16, 220, § 3: les descendants.    - au plur. filii, Col. 6, 37, 4: les petits (des animaux).    - terrae filius, Cic. Att. 1, 13, 4: *fils de la terre*, homme de basse condition, homme sans naisssance.    - fortunae filius, Hor. S. 2, 6, 49: enfant gâté de la fortune. --- cf. gr. παῖς τῆς Τύχης.    - gallinae albae filius, Juv. 13, 141: fils de la poule blanche (le favori de la fortune).    - Celtiberiae filius, Catul. 37, 18: un fils de Celtibérie, un habitant de Celtibérie, un Celtibérien.
    * * *
        Filius, filii. Filz.
    \
        Fratris filius. Terent. Nepveu.
    \
        Eniti filios. Quintil. Enfanter.
    \
        Fortunae filius. Horat. Celuy à qui toutes choses viennent à souhait.
    \
        Terrae filii. Cic. Desquels on ne congnoist point la race ne les ancestres, Gens incongneuz.

    Dictionarium latinogallicum > filius

  • 2 filius

    fīlius, iī, m. (*felios, Säugling, zu felare, saugen), der Sohn (Ggstz. filia, pater, mater), filius familias, s. familia: sororis filius, Neffe, Nep.: filius principis, Fürstensohn, Tac.: filius dei, filius hominis, v. Christus, Lact.: filius parvulus, Cic.: f. adulescentulus, Ter.: f. adultus, Iustin.: f. maior, minor, Liv.: f. naturalis, Liv. u. Suet.: f. familiaris, Plaut.: f. erilis, Ter.: habere filium ex alqo, Hyg.: adoptare sibi alqm filium, Cic. – Plur. filii, für Kinder übh., Sall., Quint. u.a. – übtr., filius fortunae, Glückskind, Hor. sat. 2, 6, 49: ebenso filius albae gallinae, Glückskind, Iuven. 13, 141: terrae filius, ein unbekannter, geringer Mensch, Cic. ad Att. 1, 13, 4. Pers. 6, 59. – filii Celtiberiae, Bewohner von K., Keltiberier, Catull. 37, 18. – / Vok. Sing. gew. fili; aber filie bei Liv. Andr. Odyss. 1. fr. 2 G. ( bei Prisc. 7, 22); filius, Hor. carm. 1, 2, 42. – Vulg. Dat. Plur. filibus, Corp. inscr. Lat. 6, 3434. Vgl. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 278 u. 279.

    lateinisch-deutsches > filius

  • 3 filius

    fīlius, iī, m. (*felios, Säugling, zu felare, saugen), der Sohn (Ggstz. filia, pater, mater), filius familias, s. familia: sororis filius, Neffe, Nep.: filius principis, Fürstensohn, Tac.: filius dei, filius hominis, v. Christus, Lact.: filius parvulus, Cic.: f. adulescentulus, Ter.: f. adultus, Iustin.: f. maior, minor, Liv.: f. naturalis, Liv. u. Suet.: f. familiaris, Plaut.: f. erilis, Ter.: habere filium ex alqo, Hyg.: adoptare sibi alqm filium, Cic. – Plur. filii, für Kinder übh., Sall., Quint. u.a. – übtr., filius fortunae, Glückskind, Hor. sat. 2, 6, 49: ebenso filius albae gallinae, Glückskind, Iuven. 13, 141: terrae filius, ein unbekannter, geringer Mensch, Cic. ad Att. 1, 13, 4. Pers. 6, 59. – filii Celtiberiae, Bewohner von K., Keltiberier, Catull. 37, 18. – Vok. Sing. gew. fili; aber filie bei Liv. Andr. Odyss. 1. fr. 2 G. ( bei Prisc. 7, 22); filius, Hor. carm. 1, 2, 42. – Vulg. Dat. Plur. filibus, Corp. inscr. Lat. 6, 3434. Vgl. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 278 u. 279.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > filius

  • 4 filius

    fīlĭus, ii (voc. filie, Liv. Andr. in Prisc. p. 741 P., dat. plur. FILIBVS, Inscr. Grut. 553, 8; 554, 4, like DIIBVS from deus), m. [root fev-o, to give birth to (fe-o), whence: fecundus, femina, felix, etc., lit., he who is born], a son (syn. plur.: nati, liberi).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: Marci filius, Enn. ap. Cic. Brut. 15, 58 (Ann. v. 306 Vahl.); id. Rep. 2, 19; id. Lael. 1, 3:

    Venus et remisso filius arcu, i. e. Cupido,

    Hor. C. 3, 27, 68 et saep. —
    B.
    In partic.: filius familias, or, in one word, filiusfamilias, v. familia.—
    II.
    Transf.
    A.
    With terra, fortuna, etc.: terrae filius, a son of mother earth, i. e. a man of unknown origin (opp.:

    nobilis, honesto genere natus): et huic terrae filio nescio cui committere epistolam tantis de rebus non audeo,

    Cic. Att. 1, 13, 4; id. Fam. 7, 9, 3; Pers. 6, 59; cf.:

    Saturnum Caeli filium dictum, quod soleamus eos, quorum virtutem miremur aut repentino advenerint, decaelo cecidisse dicere: terrae autem, quos ignotis parentibus natos terrae filios nominemus,

    Lact. 1, 11: fortunae filius, a child of fortune, fortune's favorite (Gr. pais tês Tuchês), Hor. S. 2, 6, 49;

    called also: gallinae albae filius,

    Juv. 13, 141:

    Celtiberiae filius,

    i. e. an inhabitant of Celtiberia, a Celtiberian, Cat. 37, 18.—
    B.
    Filii, in gen., children: Sunezeugmenon jungit et diversos sexus, ut cum marem feminamque filios dicimus, Quint. 9, 3, 63; Cic. ad Brut. 1, 12, 2; Gell. 12, 1, 21; cf. sing.:

    ut condemnaretur filius aut nepos, si pater aut avus deliquisset,

    Cic. N. D. 3, 38, 90.—
    2.
    Descendants:

    natura docet parentes pios, filiorum appellatione omnes, quiex nobis descendunt, contineri: nec enim dulciore nomine possumus nepotes nostros, quam filii, appellare,

    Dig. 50, 16, 220, § 3.—
    C.
    Of animals, Col. 6, 37, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > filius

  • 5 filius

    fīlius, ī m. (roc. sg. filil, арх. filie! LA и filius H)
    1) сын (f. major, f. minor L etc.)
    f. fortunae H (f. albae gallinae J) — счастливец
    nescio quis terrae f. C, Pers, Ptкакой-то неизвестный человек
    2) перен. житель
    3) pl. дети AG, O; детёныши, потомство Col, J

    Латинско-русский словарь > filius

  • 6 filius

    filius filius, i m сын

    Латинско-русский словарь > filius

  • 7 fīlius

        fīlius ī, m    [FE-], a son: erilis, T.: maior, minor, L.: maximus natu, Ta.: Marci: terrae, i. e. an unknown man: fortunae, a child of fortune, H.; cf. gallinae albae, Iu.: filius familias, see familia.
    * * *

    Latin-English dictionary > fīlius

  • 8 filius

    сын;

    filia, дочь (1. 6 D. 1, 6. 1. 2 pr. D. 1,7 1. 6. 16. D. 26, 2. 1. 115. 122. 148. 220. D. 50, 16);

    filium-filius (L. XXI. tab. IV. 2);

    filiusfamilias, filiafamil., сын, дочь под отеческою властью, прот. paterfam., materfam., или qui sui iuris sunt (1. 4. 9. D. 1, 6. 1. 1 § 1 D. 1, 7. 1. 3 § 4 D. 4, 4. 1. 3 § 4. 1. 6. 9 § 2. D. 14, 6. 1. 11 D. 28, 2. 1. 6 § 2 D. 48, 5. 1. 195 § 2 D. 50, 16); и тк. просто filius, filia в значении filiusfam., filiafam. (1. 7 § 18. 1. 17 § 7. 1. 19 § 1. 1. 20. 21. 28 § 2 D. 2, 14. 1. 13 § 1 D. 3, 2. 1. 8 pr. 1. 39 § 4 D. 3, 3);

    filius обозн. вообще нисходящего (descendens) (1. 84. 201. 220 § 3 D. 50, 16).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > filius

  • 9 filius

    Латинско-русский медицинско-фармацевтический словарь > filius

  • 10 filius

    son

    Latin-English dictionary of medieval > filius

  • 11 filius

    , ii m
    сын

    Latin-Russian dictionary > filius

  • 12 filius

    , i m
      сын

    Dictionary Latin-Russian new > filius

  • 13 Filius nullius

    Latin Quotes (Latin to English) > Filius nullius

  • 14 qualis páter, talis filius

       tal padre, tal hijo; de tal palo tal astilla
       ◘ Es raro que pueda decirse de los grandes hombres: Qualis páter talis filius.
       En español se dice: De tal palo tal astilla.

    Locuciones latinas > qualis páter, talis filius

  • 15 Patris est filius

    Latin Quotes (Latin to English) > Patris est filius

  • 16 Qualis pater talis filius

    As is the father, so is the son; like father, like son

    Latin Quotes (Latin to English) > Qualis pater talis filius

  • 17 christus

    filius (l. 2 § 1 C. 1, 1);

    salvator Chr. (1. 1 C. 1, 8 C) Jesus Chr. (1. 2 § 1 C. 1, 17).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > christus

  • 18 natura

    natura, ae, f. [nascor] [st1]1 [-] action de mettre au monde, génération, naissance.    - tuus naturā filius: ton fils par la naissance.    - naturā frater, adoptione filius, Liv.: frère de naissance, fils d'adoption. [st1]2 [-] nature, essence, propriété, qualité, constitution, manière d'être, configuration (d'un lieu).    - natura ignis, Cic.: la nature du feu, l'essence du feu.    - natura deorum, Cic.: l'essence des dieux.    - natura corporis, Cic.: la complexion.    - loci naturā, Caes. BG. 1, 3: par la configuration de l'endroit.    - natura montis, Caes.: la configuration de la montagne.    - insula natura triquetra, cujus unum latus est contra Galliam, Caes.: l’île a la forme d’un triangle, dont un côté fait face à la Gaule.    - secundum naturam fluminis, Caes. BG. 4: dans la direction du courant.    - arbor in suam naturam revocata, V.-Max.: arbre revenu à son état naturel.    - solo natura subest, Virg. G. 2: la bonne qualité (des arbres) tient au sol.    - haec est natura propria animae, Cic.: c'est la qualité propre de l'âme.    - natura alvi, Cels.: l'estomac.    - auctor omnium naturarum, Quint.: le créateur de tous les êtres. [st1]3 [-] nature (avec ses lois), ordre naturel, cours des choses.    - haec omnia regi naturā, Cic. (sub. inf.):... que tout cela est gouverné par la nature.    - arboribus varia natura creandis, Virg.: la nature agit diversement dans la production des arbres.    - naturae foedera, Lucr.: les lois du monde physique.    - nihil a naturae statu discedere, Cic.: ne pas s'écarter de l'ordre de la nature.    - nolente naturā (contra naturam), Cic.: contrairement aux lois de la nature.    - est in rerum natura ut... Cels.: il peut arriver que...    - rerum natura non recipit ut..., V.-Max.: il n'est pas dans la nature des choses que...    - pater naturae concessit, Sall. J. 14: mon père a cédé à la nature, mon père est mort.    - naturae satisfacere, Cic. Clu. 10: mourir, décéder. [st1]4 [-] nature particulière (du corps ou de l'âme), dispositions naturelles, instinct, inclinations, tempérament, naturel, caractère.    - versare suam naturam, Cic.: changer de caractère.    - naturā, Cic.: naturellement.    - mihi benefacere jam ex consuetudine in naturam vertit, Sall.: l'habitude de bien me conduire m'est devenue naturelle.    - natura aegri, Cels.: le tempérament du malade.    - natura serpentium, Sall.: la nature des serpents, les moeurs des serpents.    - naturam expellas, Hor.: chasse le naturel.    - cujus rei tanta est natura, ut... Cic.: telle est la puissance de ce sentiment que...    - natura mirabilis ad dicendum, Cic.: dispositions merveilleuses pour l'éloquence.    - naturā aut moribus, Sall.: par son tempérament ou par son éducation.    - loqui ut natura fert, Ter.: parler avec franchise.    - naturas apibus quas Juppiter ipse addidit, Virg. G. 4: (exposer) les instincts que Jupiter lui-même a accordé aux abeilles. [st1]5 [-] le monde, la nature, l'univers.    - natura rerum (natura mundi): la nature, le monde, l'univers.    - salve, parens omnium rerum, Natura, Plin.: salut, Nature, mère de toutes les choses. [st1]6 [-] matière, élément, espèce, sorte.    - quattuor naturae, Cic.: les quatre éléments.    - quintam naturam esse censet, Cic.: il pense qu'il y a un cinquième élément.    - naturae rerum, non figurae, Cic.: des réalités et non des apparences.    - natura animantum, Lucr.: le règne animal.
    * * *
    natura, ae, f. [nascor] [st1]1 [-] action de mettre au monde, génération, naissance.    - tuus naturā filius: ton fils par la naissance.    - naturā frater, adoptione filius, Liv.: frère de naissance, fils d'adoption. [st1]2 [-] nature, essence, propriété, qualité, constitution, manière d'être, configuration (d'un lieu).    - natura ignis, Cic.: la nature du feu, l'essence du feu.    - natura deorum, Cic.: l'essence des dieux.    - natura corporis, Cic.: la complexion.    - loci naturā, Caes. BG. 1, 3: par la configuration de l'endroit.    - natura montis, Caes.: la configuration de la montagne.    - insula natura triquetra, cujus unum latus est contra Galliam, Caes.: l’île a la forme d’un triangle, dont un côté fait face à la Gaule.    - secundum naturam fluminis, Caes. BG. 4: dans la direction du courant.    - arbor in suam naturam revocata, V.-Max.: arbre revenu à son état naturel.    - solo natura subest, Virg. G. 2: la bonne qualité (des arbres) tient au sol.    - haec est natura propria animae, Cic.: c'est la qualité propre de l'âme.    - natura alvi, Cels.: l'estomac.    - auctor omnium naturarum, Quint.: le créateur de tous les êtres. [st1]3 [-] nature (avec ses lois), ordre naturel, cours des choses.    - haec omnia regi naturā, Cic. (sub. inf.):... que tout cela est gouverné par la nature.    - arboribus varia natura creandis, Virg.: la nature agit diversement dans la production des arbres.    - naturae foedera, Lucr.: les lois du monde physique.    - nihil a naturae statu discedere, Cic.: ne pas s'écarter de l'ordre de la nature.    - nolente naturā (contra naturam), Cic.: contrairement aux lois de la nature.    - est in rerum natura ut... Cels.: il peut arriver que...    - rerum natura non recipit ut..., V.-Max.: il n'est pas dans la nature des choses que...    - pater naturae concessit, Sall. J. 14: mon père a cédé à la nature, mon père est mort.    - naturae satisfacere, Cic. Clu. 10: mourir, décéder. [st1]4 [-] nature particulière (du corps ou de l'âme), dispositions naturelles, instinct, inclinations, tempérament, naturel, caractère.    - versare suam naturam, Cic.: changer de caractère.    - naturā, Cic.: naturellement.    - mihi benefacere jam ex consuetudine in naturam vertit, Sall.: l'habitude de bien me conduire m'est devenue naturelle.    - natura aegri, Cels.: le tempérament du malade.    - natura serpentium, Sall.: la nature des serpents, les moeurs des serpents.    - naturam expellas, Hor.: chasse le naturel.    - cujus rei tanta est natura, ut... Cic.: telle est la puissance de ce sentiment que...    - natura mirabilis ad dicendum, Cic.: dispositions merveilleuses pour l'éloquence.    - naturā aut moribus, Sall.: par son tempérament ou par son éducation.    - loqui ut natura fert, Ter.: parler avec franchise.    - naturas apibus quas Juppiter ipse addidit, Virg. G. 4: (exposer) les instincts que Jupiter lui-même a accordé aux abeilles. [st1]5 [-] le monde, la nature, l'univers.    - natura rerum (natura mundi): la nature, le monde, l'univers.    - salve, parens omnium rerum, Natura, Plin.: salut, Nature, mère de toutes les choses. [st1]6 [-] matière, élément, espèce, sorte.    - quattuor naturae, Cic.: les quatre éléments.    - quintam naturam esse censet, Cic.: il pense qu'il y a un cinquième élément.    - naturae rerum, non figurae, Cic.: des réalités et non des apparences.    - natura animantum, Lucr.: le règne animal.
    * * *
        Natura, pen. prod. Plin. Nature.
    \
        Natura. Plin. Cic. La partie honteuse d'une personne ou d'une beste, La nature.
    \
        Si exemeris ex rerum natura beneuolentiae coniunctionem. Cic. Si tu ostes d'entre les hommes, etc.
    \
        E natura rerum euellere. Cic. Destruire quelque chose.
    \
        Natura solitarium nihil amat. Cic. La nature et inclination de l'homme.
    \
        Natura. Virgil. Maniere et facon de faire.
    \
        Quae tua est natura. Cic. Cognitum per teipsum (quae tua natura est) dignum eum tua amicitia hospitioque iudicabis. Veu ta nature.
    \
        Natura et mores alicuius. Cic. Sa complexion.
    \
        Larga. Iuuenal. Liberale.
    \
        Naturae cedere, siue concedere. Sallust. Mourir.
    \
        Vt fert natura aliquid facere. Terent. Suyvant son naturel, D'un mouvement naturel, Sans contraincte, Naifvement. Quod et ex animo facere dicimus.
    \
        Naturae suae rationem habere. Cic. Avoir esgard à ses meurs et conditions.
    \
        Hoc natura est insitum, vt quem timueris, etc. Cic. Nous avons cela de nature, que, etc.
    \
        Naturae satisfacere. Cic. Mourir.
    \
        Arborum atque herbarum naturas. Plin. Leur nature, force et vertu.
    \
        Mendaces non genere, sed natura loci. Cic. A cause du lieu, Par la vertu et nature du lieu.
    \
        Natura, Ablatiuus. Cic. Naturellement, De nature.
    \
        - haec tria primum addidi Praeter naturam. Terent. Contre ma nature, Oultre que je n'avoye de coustume.

    Dictionarium latinogallicum > natura

  • 19 filia

    fīlia, ae, f. (filius), die Tochter (Ggstz. filius, pater, mater), Cic. u.a.: virgo f., Cic.: fratris filia, Nichte, Liv. u.a., sororis filia, Sen.: filia familias, s. familia. – urbs filia, Tochterstadt, Augustin. de civ. dei 3, 14, 3. – poet. übtr., Massilia Graiûm filia, Abkömmling, Sprößling von Griechen, Catull. – / Dat. u. Abl. Plur. filiis u. filiabus, letzteres bes. neben filiis (v. filius); vgl. Neue-Wagener Formenl.3 1, 41 f. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 278. – Nbf. α) feilia, Corp. inscr. Lat. 1, 1008 u. 1030. Plaut. Poen. 1239. – b) fīleia, Corp. inscr. Lat. 14, 2863; arch. Dat. fileai, Corp. inscr. Lat. 14, 4112.

    lateinisch-deutsches > filia

  • 20 exectus

    exsectus (exectus), a, um part. passé de exseco. [st2]1 [-] coupé. [st2]2 [-] retiré par incision. [st2]3 [-] privé de la virilité, châtré, eunuque. [st2]4 [-] dépouillé de, arraché à, privé de.    - filius exsecto ventre editus, Dig.: enfant venu au monde par césarienne.
    * * *
    exsectus (exectus), a, um part. passé de exseco. [st2]1 [-] coupé. [st2]2 [-] retiré par incision. [st2]3 [-] privé de la virilité, châtré, eunuque. [st2]4 [-] dépouillé de, arraché à, privé de.    - filius exsecto ventre editus, Dig.: enfant venu au monde par césarienne.
    * * *
        Exectus, Participium. Cic. Coupé, Trenché.
    \
        Filius exectus. Paulus. Quand la mere meurt en mal d'enfant, et on luy incise et fend le ventre pour tirer l'enfant hors.
    \
        Virum execta iuuentus. Lucan. Jeunes gens chastrez, ausquels on a coupé le sexe virile.
    \
        Exectus honore. Plin. iunior. Privé, Osté.

    Dictionarium latinogallicum > exectus

См. также в других словарях:

  • FILIUS — non unius generis. Homeri Interpres Il. δ. quatuor generationis species recensens, γνησίους vocat, qui legitimi Romanis dicebantur; νόθους, qui e pellice; ςκοτίους, spurios, quorum pater in incerto est; et παρθενίους, qui e matre, quae virgo… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • filius — /filˈi əs or fēˈli ŭs/ (Latin) noun 1. Son 2. (following a name) junior filius nullius /nulˈi əs or nooˈli ŭs/ noun (law) A son of nobody, a bastard filius populi /poˈpū lī or poˈpŭ lē/ noun A son of the people filius terrae /teˈrē or teˈrī/ noun …   Useful english dictionary

  • Filius — Filius: Als scherzhafte Bezeichnung für »Sohn« wurde durch die Schüler und Studentensprache das lat. Wort filius eingeführt. Lat. filius »Sohn« (uritalisch *fēlios) – dazu lat. filia »Tochter« mit dem kirchenlat. Adjektiv filialis »töchterlich… …   Das Herkunftswörterbuch

  • Filius — Filius,der:⇨Sohn Filius→Sohn …   Das Wörterbuch der Synonyme

  • Filĭus — (lat.), Sohn, s.d. F. Sancti Petri, Titel, vom Papst einem Fürsten ertheilt, der dem apostolischen Stuhl bes. Verehrungen widmet …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Filĭus — (lat.), Sohn. F. legitimus, im Sinne des römischen Rechts ein in matrimonio legitimo, d. h. in ein er nach dem jus civile bestehenden Ehe erzeugter, heutzutage ein in der Ehe erzeugter Sohn im Gegensatz zu dem außerehelich erzeugten …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Filius — Filĭus (lat.), Sohn; F. Sancti Petri, Sohn des heil. Petrus, vom Papst an Fürsten verliehener Ehrentitel …   Kleines Konversations-Lexikon

  • filius — index child Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Filius — Sohnemann (umgangssprachlich); Sohn; Stammhalter (umgangssprachlich) * * * Fi|li|us 〈m.; , lii; Pl. umg. a.: us|se; scherzh.〉 Sohn [lat.] * * * Fi|li|us, der; , se [lat. filius, eigtl. = Säugling, zu: fel(l)are, ↑ fellieren …   Universal-Lexikon

  • Filius — Fi|li|us der; , se <aus gleichbed. lat. filius, eigtl. »Säugling«, zu fel(l)are »saugen«> (scherzh.) Sohn …   Das große Fremdwörterbuch

  • filius — /filiyss/ A son; a child. As distinguished from heir, filius is a term of nature, hatres a term of law. In the civil law the term was used to denote a child generally. A distinction was sometimes made, in the civil law, between filii and liberi ; …   Black's law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»