-
1 expletiva
expletiva -
2 expletiva
expletiva -
3 expletiva
expletivo,-a adj Ling expletive, redundant -
4 expletiva
-
5 voz expletiva
• expletive -
6 voz expletiva
f.expletive. -
7 expletivus
expletiva, expletivum ADJexpletive, serving to fill out, introduced to occupy space or make up number -
8 expletive
ex.ple.tive[ikspl'i:tiv; 'ekspl2tiv] n 1 expletiva, partícula expletiva. 2 exclamação, imprecação. • adj expletivo, completivo. -
9 coniunctio
coniūnctio, ōnis, f. (coniungo), die Verbindung, der Zusammenhang, 1) die räumliche, c. portuum, Cic. Verr. 4, 117: si (caro) coniunctione corporis fovetur (Ggstz. si caro alienata est, d.i. alle Lebenstätigkeit verloren hat), Cels. 5, 26. no. 23. – meton., der Komplex, c. tectorum, Cic. de rep. 1, 41. – 2) die äußere od. innere übh.: a) lebl. Subjj.: α) im allg.: c. ignis et umoris, Varr. LL.: coniunctio confusioque naturae, Cic.: quaedam convenientia et coniunctio naturae, quam vocant συμπάθειαν, Cic. – m. Ang. womit? durch cum m. Abl. od. durch inter se, zB. c. mentis cum externis mentibus, Cic.: inoffensa atque indubitata litterarum inter se c., Quint. – β) als t. t.: αα) als rhet. t. t., die Verbindung der Rede, zB. Cic. part. or. 21. – als rhet. Fig., die Konjunktion (griech. ζεῦγμα), Cornif. rhet. 4, 38. – ββ) als t. t. der Logik, die Begriffsverbindung, Ideenverbindung (gr. συμπεπλεγμένον bei den Stoikern), c. syllogismi, Gell.: quae coniunctio, quae diiunctio vera est, was folgerecht zu verbinden, was zu trennen sei, Cic.: ergo haec quoque coniunctio est ex repugnantibus, Cic.: im Plur., deinde addunt coniunctionum negantiam, Cic. – γγ) als gramm. t. t., konkret, das Bindewort, die Verbindungspartikel, Konjunktion, c. expletiva, Serv.: coniunctiones et praepositiones, Sen.: sequitur coniunctio, Quint.: dissolutum est, quod coniunctionibus verborum e medio sublatis, separatis partibus effertur, Cornif. rhet.: quae (figura) quia coniunctionibus caret, dissolutio vocatur, Quint.: cum demptis coniunctionibus dissolute plura dicuntur, Cic.: neque coniunctiones saepius iterare dubitavit, Suet. – u. der Bindestrich
, ›hyphen‹, quae coniunctio dicitur, Prisc. de accent. § 6. p. 520, 8 K. – b) lebender Wesen, die gesellige Verbindung, Beziehung in Staat u. Familie, bei Ang. mit wem? durch Genet. od. durch cum m. Abl.; bei Ang. zwischen wem? durch inter m. Akk., α) im allg.: societas coniunctioque humana, Cic.: communitas coniunctioque humana, Cic.: coniunctio inter homines hominum et quasi quaedam societas et communicatio utilitatum, Cic.: nos ad coniunctionem congregationemque hominum et ad naturalem communitatem sumus nati, Cic.: commune autem animantium omnium est coniunctionis appetitus (Geselligkeitstrieb) procreandi causā, Cic. – v. politischen Verhältnis, guten Vernehmen mit jmd., haec nostra c., haec conspiratio in republica bene gerenda, Cic.: citius cum eo veterem coniunctionem dirimere, quam novam conciliare, Cic.: illam Caesaris coniunctionem defugere, Cic.: Pompeium a Caesaris coniunctione avocare, Cic.: ab huius ordinis (mit diesem Stande) coniunctione depulsi, Cic. – v. nachbarlichen, nostra municipia coniunctione etiam vicinitatis moventur, die nachbarliche Verbindung (in der man mit ihnen steht), Cic. – v. kollegialischen, quaesturae c., Cic.: c. tua cum collega concordiaque vestra, Cic. – v. geselligen, freundschaftlichen im Privatleben, summa nostra c. et familiaritas, Cic.: paterna necessitudo et c., Cic.: c. benevolentiae, Cic.: im Plur., novae coniunctiones, Cic.: coniunctiones necessariorum tuorum, Cic. – β) die Verbindung durch Geburt, Heirat, die Familienverbindung, Verschwägerung, Verwandtschaft, c. nuptialis, Varr.: coniunctiones fratrum, consobrinorum sobrinorumque, Cic.: c. sanguinis, Cic.: c. affinitatis, Cic. – amicitiae coniunctionisque necessitudo, Cic.: quae coniunctio necessitudinem eorum sanxit, Nep.: spero et opto nobis coniunctionem voluptati fore, Cic.: coniunctione Caesaris dignum credi, V. mit dem C., Tac. ann. 4, 39.
-
10 expletive
tr[ɪk'spliːtɪv]1 formal use taco, palabrotaexpletive ['ɛksplət̬ɪv] n: improperio m, palabrota f fam, grosería fadj.• expletivo, -a adj.n.• expletivo s.m.• palabrota s.f.• reniego s.m.'eksplətɪvnoun (frml) improperio m, palabrota f[eks'pliːtɪv]1.N (Gram) palabra f expletiva; (=oath) palabrota f, improperio m2.ADJ (Gram) expletivo* * *['eksplətɪv]noun (frml) improperio m, palabrota f -
11 expletivo
adj.1 expletivo.2 expletive, expletory, added merely to fill out a sentence, embellishing.* * *ADJ (Ling) expletive* * *- va adjetivo expletive* * *- va adjetivo expletive* * *expletivo -vaexpletive* * *
expletivo,-a adj Ling expletive, redundant
' expletivo' also found in these entries:
Spanish:
expletiva
- demonio
- diablo
- entonces
- hostia
* * *expletivo, -a adjGram expletive -
12 expletivo
-
13 coniunctio
coniūnctio, ōnis, f. (coniungo), die Verbindung, der Zusammenhang, 1) die räumliche, c. portuum, Cic. Verr. 4, 117: si (caro) coniunctione corporis fovetur (Ggstz. si caro alienata est, d.i. alle Lebenstätigkeit verloren hat), Cels. 5, 26. no. 23. – meton., der Komplex, c. tectorum, Cic. de rep. 1, 41. – 2) die äußere od. innere übh.: a) lebl. Subjj.: α) im allg.: c. ignis et umoris, Varr. LL.: coniunctio confusioque naturae, Cic.: quaedam convenientia et coniunctio naturae, quam vocant συμπάθειαν, Cic. – m. Ang. womit? durch cum m. Abl. od. durch inter se, zB. c. mentis cum externis mentibus, Cic.: inoffensa atque indubitata litterarum inter se c., Quint. – β) als t. t.: αα) als rhet. t. t., die Verbindung der Rede, zB. Cic. part. or. 21. – als rhet. Fig., die Konjunktion (griech. ζεῦγμα), Cornif. rhet. 4, 38. – ββ) als t. t. der Logik, die Begriffsverbindung, Ideenverbindung (gr. συμπεπλεγμένον bei den Stoikern), c. syllogismi, Gell.: quae coniunctio, quae diiunctio vera est, was folgerecht zu verbinden, was zu trennen sei, Cic.: ergo haec quoque coniunctio est ex repugnantibus, Cic.: im Plur., deinde addunt coniunctionum negantiam, Cic. – γγ) als gramm. t. t., konkret, das Bindewort, die Verbindungspartikel, Konjunktion, c. expletiva, Serv.: coniunctiones et praepositiones, Sen.: sequitur coniunctio, Quint.: dissolutum est, quod————coniunctionibus verborum e medio sublatis, separatis partibus effertur, Cornif. rhet.: quae (figura) quia coniunctionibus caret, dissolutio vocatur, Quint.: cum demptis coniunctionibus dissolute plura dicuntur, Cic.: neque coniunctiones saepius iterare dubitavit, Suet. – u. der Bindestrich, ›hyphen‹, quae coniunctio dicitur, Prisc. de accent. § 6. p. 520, 8 K. – b) lebender Wesen, die gesellige Verbindung, Beziehung in Staat u. Familie, bei Ang. mit wem? durch Genet. od. durch cum m. Abl.; bei Ang. zwischen wem? durch inter m. Akk., α) im allg.: societas coniunctioque humana, Cic.: communitas coniunctioque humana, Cic.: coniunctio inter homines hominum et quasi quaedam societas et communicatio utilitatum, Cic.: nos ad coniunctionem congregationemque hominum et ad naturalem communitatem sumus nati, Cic.: commune autem animantium omnium est coniunctionis appetitus (Geselligkeitstrieb) procreandi causā, Cic. – v. politischen Verhältnis, guten Vernehmen mit jmd., haec nostra c., haec conspiratio in republica bene gerenda, Cic.: citius cum eo veterem coniunctionem dirimere, quam novam conciliare, Cic.: illam Caesaris coniunctionem defugere, Cic.: Pompeium a Caesaris coniunctione avocare, Cic.: ab huius ordinis (mit diesem Stande) coniunctione depulsi, Cic. – v. nachbarlichen, nostra municipia coniunctione etiam vicinitatis moventur, die nach-
————barliche Verbindung (in der man mit ihnen steht), Cic. – v. kollegialischen, quaesturae c., Cic.: c. tua cum collega concordiaque vestra, Cic. – v. geselligen, freundschaftlichen im Privatleben, summa nostra c. et familiaritas, Cic.: paterna necessitudo et c., Cic.: c. benevolentiae, Cic.: im Plur., novae coniunctiones, Cic.: coniunctiones necessariorum tuorum, Cic. – β) die Verbindung durch Geburt, Heirat, die Familienverbindung, Verschwägerung, Verwandtschaft, c. nuptialis, Varr.: coniunctiones fratrum, consobrinorum sobrinorumque, Cic.: c. sanguinis, Cic.: c. affinitatis, Cic. – amicitiae coniunctionisque necessitudo, Cic.: quae coniunctio necessitudinem eorum sanxit, Nep.: spero et opto nobis coniunctionem voluptati fore, Cic.: coniunctione Caesaris dignum credi, V. mit dem C., Tac. ann. 4, 39.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > coniunctio
-
14 expletive
adj.expletivo, que sirve para hacer más llena o armoniosa la locución, pero que no es necesario para el sentido de la frase.s.1 palabrota, taco (España)2 voz expletiva, interjección, exclamación.3 parte complementaria.
См. также в других словарях:
expletiva — |eisplè| s. f. Palavra ou expressão redundante ou desnecessária, mas que dá ênfase, força, graça, etc … Dicionário da Língua Portuguesa
Expletivum — Ein Expletivum (auch Expletiv, abgeleitet von lat. expleo, d.h. ergänzen, vervollständigen) ist ein Pronomen − im Deutschen das Pronomen es −, das ausschließlich aus Gründen des korrekten Satzbaus verwendet wird, jedoch keinen inhaltlichen Bezug… … Deutsch Wikipedia
expletivo — {{#}}{{LM E17073}}{{〓}} {{SynE17518}} {{[}}expletivo{{]}}, {{[}}expletiva{{]}} ‹ex·ple·ti·vo, va› {{《}}▍ adj.{{》}} {{♂}}Referido a una palabra o a una expresión,{{♀}} que no es necesaria para el sentido de la frase, aunque añade valores… … Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos
Interjección — «Oh» redirige aquí. Para el grupo químico OH , véase Grupo hidroxilo. «Ajó» redirige aquí. Para la localidad balnearia argentina, véase Mar de Ajó. La interjección es un tipo de enunciado en una lengua natural que expresa alguna impresión súbita … Wikipedia Español
Expleïren — (v. lat.), ausfüllen, ergänzen; daher Explement, Ausfüllungsmittel; Expletion, Ausfüllung, Ergänzung. Expletiv, ausfüllend, ergänzend; Expletivwörter (Expletiva, Expletīvae particŭlae), Ausfüllpartikeln, Flickwörter, nannte man sonst Partikeln,… … Pierer's Universal-Lexikon
Flickwort — Flickwort, s. Expletiva particula … Pierer's Universal-Lexikon
Y — I ► sustantivo femenino LINGÜÍSTICA Vigésima sexta letra del alfabeto español y vigésima primera de sus consonantes. II (Del lat. et.) ► conjunción copulativa 1 Indica unión o agrupación de palabras u oraciones: ■ vino su padre y se lo llevó;… … Enciclopedia Universal
Bien — (Del lat. bene.) ► sustantivo masculino 1 Cosa útil, beneficiosa o favorable: ■ el cambio de clima será un bien para su salud. 2 FILOSOFÍA Entidad abstracta que contiene en sí misma la perfección y está formada por todo lo considerado moralmente… … Enciclopedia Universal
LA — I (Del lat. illa, aquella.) ► artículo 1 GRAMÁTICA Indica el género femenino y el número singular de la palabra a la que acompaña: ■ pon la leche en el frigorífico y saca la mantequilla . ► pronombre pers 2 GRAMÁTICA Ella, a ella: ■ la iré a ver… … Enciclopedia Universal
IR — (Del lat. ire.) ► verbo intransitivo/ pronominal 1 Moverse en el espacio hacia el lugar que se expresa: ■ voy hacia tu casa; se fue a la calle; vamos hasta la orilla; ir para adelante. REG. PREPOSICIONAL + a, hacia, hasta, para ► verbo… … Enciclopedia Universal
Ir — (Del lat. ire.) ► verbo intransitivo/ pronominal 1 Moverse en el espacio hacia el lugar que se expresa: ■ voy hacia tu casa; se fue a la calle; vamos hasta la orilla; ir para adelante. REG. PREPOSICIONAL + a, hacia, hasta, para ► verbo… … Enciclopedia Universal