expūgnātiō

* * *

ăpŭd ( apud down to the time of Caesar, Corp. Inscr. I. 30; I. 196; and after 45 B. C. both apud, Inscr. Orell. 206; 818, and aput, ib. 206; 15; 34; another form of apud was apor, Paul. ex Fest. p. 26 Mull. apud, Ritschl, Rib. in Trag. et Com. Rel., Mull. in Lucil., and Dietsch in Sall.; aput, Lachm., Fleck. in Plaut.; both apud and aput, Mull. in Cat. and Rib. in Verg.) [Corssen once regarded apud as connected with apisci, as juxta with jungo, Ausspr. I. p. 335, 1st ed., but afterwards, ib. 2d ed. I. p. 197, he adopted Pott's view, that it was comp. of Sanscr. api, = to, toward, near (Gr. epi), and ad, old form ar, which view the form apor favors, and thus its strict meaning would be on to, unto; v. infra, IV.]; prep. gov. acc., with, at, by, near (regularly with words denoting rest, and primarily of persons, while ad properly designates only direction, motion, extension, etc., and is chiefly used of places; the diff. between apud and penes is given in Paul. ex Fest. p. 22 Mull.: apud et penes in hoc differunt, quod alterum personam cum loco significat, alterum personam et dominium ac potestatem; v. penes, and cf. Nep. Them. 7, 2: ad ephoros Lacedaemoniorum accessit, penes quos summum imperium erat, atque apud eos (v. infra, I. B. 2. a.) contendit, etc.; and for the difference between ad and apud, cf. Lucil. 9, 58 sq. Mull.: apud se longe alid est, neque idem valet ad se: Intro nos vocat ad sese, tenet intus apud se; syn.: ad, prope, coram, inter, in with abl.; rare in early Lat.; very freq. in Plaut., less freq. in Ter., seven times in Verg., five times in Juv., three times in Catull., twice in Ov, and once in Hor. and Prop.; never in Tib. or Pers.; very freq. in Cic., the historians, and the Vulg.).

A.. In designating nearness in respect of persons, with, near: apud ipsum adstas, Att. ap. Non. p. 522, 25:

adsum apud te, genitor,

id. ib. p. 522, 32:

alteram (partem) apud me adponito,

Plaut. Trin. 4, 3, 60:

nunc hic apud te servio,

id. Capt. 2, 2, 62:

scriptorum non magnast copia apud me,

Cat. 68, 33 Mull.:

mane apud me,

Vulg. Gen. 29, 19:

Advocatum habemus apud Patrem,

ib. 1 Joan. 2, 1:

cum in lecto Crassus esset et apud eum Sulpicius sederet,

Cic. de Or. 2, 3, 12; so id. Pis. 26, and id. Rep. 3, 28.—

Esp.

a.. With a pron. or subst., apud me, te, se, aliquem, etc., with me, in my house, etc., in one's house, at the house of a person; Fr. chez moi, chez vous, chez soi, etc.:

Quis heri apud te? Naev., Com. Rel. p. 9 Rib.: dico eum esse apud me,

Plaut. Capt. 3, 2, 15; 4, 2, 73:

hic apud me hortum confodere jussi,

id. Aul. 2, 2, 66:

si commodumst, apud me, sis, volo,

Ter. Heaut. 1, 1, 110:

condixerant cenam apud me, Turp., Com. Rel. p. 108 Rib.: quid nunc virgo? Nempe apud test?

Plaut. Trin. 1, 2, 159:

Quid sibi volunt homines isti apud te?

Vulg. Num. 22, 9; ib. Matt. 26, 18:

cenabis bene apud me,

Cat. 13, 1:

apud me habitavit,

Cic. Clu. 33; id. Verr. 4, 111; 5, 77:

apud te cenavit,

id. Div. in Caecil. 58; id. Verr. 4, 49; id. Cael. 26; id. Deiot. 32:

in curia posita potius quam rure apud te, Titin., Com. Rel. p. 142 Rib.: mane apud me etiam hodie,

Vulg. Jud. 19, 9:

tenet intus apud se,

Lucil. 9, 59 Mull.:

Pompeius petiit, ut secum et apud se essem cotidie,

Cic. Att. 5, 6:

apud se fecit manere,

Vulg. Jud. 19, 7; ib. Luc. 11, 37:

de gladiis, quae apud ipsum erant deprehensa,

Cic. Cat. 3, 10:

Cum postridie apud eundem ventum exspectans manerem,

id. Phil. 1, 8:

mansit apud eum quattuor mensibus,

Vulg. Jud. 19, 2; ib. Act. 28, 14:

apud quem deversatus es,

Cic. Verr. 4, 37: apud nympham Calypsonem, Liv. And. ap. Prisc. p. 685 (cf. Hom. Od. 4, 557: Numphês en megaroisi Kalupsous):

habitasti apud Heium Messanae,

Cic. Verr. 4, 18; id. Cael. 51:

Fuisti apud Laecam illa nocte,

id. Cat. 1, 4, 9; id. de Or. 1, 22, 104; id. Att. 1, 8:

apud Ostorium Scapulam epulatur,

Tac. A. 14, 48:

apud Cornelium Primum juxta Velabrum delituit,

id. H. 3, 74; 1, 14:

Factum est, ut moraretur apud Simonem quendam,

Vulg. Act. 9, 43:

invenient hominem apud sororem tuam occultantem se,

Cic. Dom. 83:

qui apud te esset eductus,

id. Quinct. 69:

apud quem erat educatus,

id. Lael. 20, 75:

cum alter ejus filius apud matrem educaretur,

id. Clu. 27:

disciplina C. Cassii, apud quem educatus erat,

Tac. A. 15, 52:

se apud Q. Mucium jus civile didicisse,

id. Or. 30:

apud eosdem magistratus institutus,

Suet. Calig. 24:

servorum manus tamquam apud senem festinantes,

Tac. H. 1, 7:

in convivio apud regem,

id. A. 2, 57: Bene vale;

apud Orcum te videbo,

in the abode of Orcus, Plaut. As. 3, 3, 16:

sacrificasse apud deos, i. e. in templis deorum,

Tac. A. 11, 27:

frater apud Othonem militans,

in the army of Otho, id. H. 2, 26; so,

nec solum apud Caecinam (cognoscebatur id damnum composuisse),

id. ib. 2, 27:

quorum sint legati apud se,

in his camp, Caes. B. G. 4, 8; cf.:

Quos cum apud se in castris Ariovistus conspexisset,

id. ib. 1, 47:

dici hoc potest, Apud portitores eas (litteras) resignatas sibi,

at the custom-house, Plaut. Trin. 3, 3, 64; 3, 3, 80:

Quantillum argenti mihi apud trapezitam siet,

at the banker's, id. Capt. 1, 2, 90:

duo genera materiarum apud rhetoras tractantur, i. e. in scholis rhetorum, as he says just before,

Tac. Or. 35.—Apud me etc. is sometimes added to domi or in aedibus, or interchanges with domi: Me. Ubi namst, quaeso? Ch. Apud me domi, Ter. Heaut. 3, 1, 21:

a me insidias apud me domi positas esse dixerunt,

Cic. Sest. 41:

domi esse apud sese archipiratas dixit duos,

id. Verr. 5, 73; so Vulg. Gen. 27, 15:

quae (signa) cognovi apud istum in aedibus,

Cic. Verr. 1, 50:

esse illa signa domi suae, non esse apud Verrem,

id. ib. 4, 16:

nihil apud hanc lautum, pistor domi nullus,

id. Pis. 67; id. Clu. 165.—Hence,

Trop.: apud se esse, to be at home, i. e. to be in one's senses, be one's self, be sane (only in conversational lang.; most freq. in Ter.; cf. Gr. en heautôi einai, Ar. Vesp. 642; opp. vecors, amens esse, to be out of one's wits, beside one's self; so Gr. phrenôn exestanai, Eur. Or. 1021):

Sumne ego apud me?

Plaut. Mil. 4, 8, 36:

Non sum apud me,

Ter. Phorm. 1, 4, 26, and Afran., Com. Rel, p. 170 Rib.:

Prae iracundia, Menedeme, non sum apud me,

Ter. Heaut. 5, 1, 48:

Vix sum apud me: ita animus commotust metu, spe, gaudio,

id. And. 5, 4, 34:

Num tibi videtur esse apud sese?

id. Hec. 4, 4, 85 (quasi ob amorem meretricis insanus, Don.):

proin tu fac, apud te ut sies,

id. And. 2, 4, 5 (= ut praeparatus sis, Don.); Petr. 129.—

In respect of persons, in whose presence or before whom any thing is done or takes place, esp. of discussions or debates in which the persons have the right of decision (Web. Uebungsch. p. 33), before, in the presence of, = coram, ad.

Of civil or military affairs, before:

cum res agatur apud praetorem populi Romani et apud severissimos judices,

Cic. Arch. 3:

apud eosdem judices reus est factus,

id. Clu. 22, 59:

vis de his judicari apud me?

Vulg. Act. 25, 9:

accusavit fratres suos apud patrem,

ib. Gen. 37, 2; ib. 1 Macc. 7, 6; ib. Joan. 5, 45:

hoc, quod nunc apud pontifices agis,

Cic. Dom. 51; 117:

istud ne apud eum quidem dictatorem quisquam egit isto modo,

id. Lig. 12:

qui hanc causam aliquotiens apud te egit,

id. Quinct. 30; so id. Verr. 2, 100; 3, 114; id. Caecin. 69; id. Sest. 120:

(populus Romanus) mihi potestatem apud se agendi dedit,

id. Verr. 5, 173: Repulsior secunda collatione dixit Cato in ea, quae est contra Cornelium apud populum, Paul. ex Fest. p. 286 Mull.:

tutoresne defendent apud istius modi praetorem?

Cic. Verr. 1, 153; id. Clu. 126: apud te cum sim defensurus me, Vulg. Act. [p. 146] 26, 2:

omnia apud praetores gererentur,

Tac. Or. 38:

causam nescio quam apud judicem defendebat,

Cic. Clu. 74; so Tac. A. 3, 12; id. Or. 19:

apud te defendit alium in ea voluntate non fuisse, in qua te,

Cic. Lig. 6:

apud judicem causam dicere,

id. Quinct. 43; id. Verr. 1, 26; id. Sex. Rosc. 85:

apud aliquem dicere,

id. Lig. 6; id. Deiot. 4:

verba apud senatum fecit,

id. Verr. 2, 2, 20:

habita apud senatum oratione,

Tac. A. 12, 25; 6, 8:

haec apud patres disseruit,

id. ib. 2, 43; 4, 2;

4, 6: modeste apud vos socius populi Romani questus est,

Cic. Verr. 4, 18:

Quae est ergo apud Caesarem querella?

id. Lig. 25:

isne apud vos obtinebit causam, qui etc.,

id. Caecin. 38:

petita multa est apud eum praetorem,

id. Verr. 1, 155:

causam contra aliquem apud centumviros dicere,

id. de Or. 2, 23, 98; Tac. Or. 38:

numerus oratorum quot annis apud magistratus publice subscribitur,

Cic. Verr. 3, 120:

apud eorum quem qui manumitteretur,

Liv. 41, 9: apud proconsules aliquem manumittere, Marcian. ap. Dig. 1, 162.—

In extra judicial cases, before:

apud hunc confessus es et genus etc.,

Plaut. Capt. 2, 3, 52:

nullam causam dico, quin mihi Et parentum et libertatis apud te deliquio siet,

id. ib. 3, 4, 93:

apud erum qui (servos) vera loquitur,

id. Am. 2, 1, 43:

apud novercam querere,

id. Ps. 1, 3, 80:

ego apud parentem loquor,

Cic. Lig. 30:

plura fateri apud amicos,

Tac. A. 14, 62:

aliquid apud aliquem laudare,

Cic. Att. 2, 25; Tac. A. 13, 46; so Vulg. Gen. 12, 15:

aliquem apud aliquos vituperare,

Cic. Phil. 2, 11:

apud quem tu etiam nos criminari soles,

id. Vatin. 29.—

Of one's feelings, views, judgment, with, in the view or sight of, before.

With verbs:

apud Tenedios sanctissimus deus habetur,

Cic. Fl. 61; id. Verr. 1, 49:

quod apud illos amplissimum sacerdotium putatur,

id. ib. 2, 126;

1, 69: si tutoris auctoritas apud te ponderis nihil habebat,

id. ib. 2, 55; id. Planc. 4:

apud judicem grave et sanctum esse ducetur,

id. Q. Rosc. 6:

Quae omnia apud nos partim infamia... ponuntur, Nep. praef. 5: justificatur apud Deum,

Vulg. Gal. 3, 11:

haec apud illos barbatos ridicula videbantur,

Cic. Mur. 26; id. Dom. 101:

unus dies apud Dominum (est) sicut mille anni, et mille anni sicut dies unus,

Vulg. 2 Pet. 3, 8.—

With adjj.:

fuisti apud pontifices superior,

Cic. Dom. 4:

qui honos est apud Syracusanos amplissimus,

id. Verr. 4, 137; id. Font. 36:

quam clara (expugnatio) apud omnes,

id. Verr. 1, 50; 2, 50:

Satis clarus est apud timentem quisquis timetur,

Tac. H. 2, 76; id. Or. 7:

hoc est apud Graecos prope gloriosius quam Romae triumphasse,

Cic. Fl. 31; Tac. H. 5, 17:

quod aeque apud bonos miserum est,

id. ib. 1, 29:

quae justa sunt apud nos,

Vulg. 1 Macc. 11, 33; ib. Rom. 2, 13:

tunc eritis inculpabiles apud Dominum,

ib. Num. 32, 22:

si is pretio apud istum idoneus esset,

Cic. Verr. 2, 121.—

With substt.:

est tanta apud eos ejus fani religio atque antiquitas, ut etc.,

Cic. Verr. 1, 46:

tanta nominis Romani dignitas est apud omnes nationes, ut etc.,

id. ib. 5, 150:

qua (hic) apud omnes Siculos dignitate atque existimatione sit,

id. ib. 2, 111:

Dymnus modicae apud regem auctoritatis et gratiae,

Curt. 6, 72:

abominatio est uterque apud Deum,

Vulg. Prov. 17, 15.—Apud animum, apud animum meum, etc. sometimes stand for mihi, mecum, etc., or simply animo: Ea tute tibi subice et apud animum propone, before your mind, before you, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5:

ipsi primum statuerint apud animos, quid vellent,

Liv. 6, 39, 11:

Sic apud animum meum statuo,

Sall. de Ord. Rep. 2:

sic statuere apud animum meum possum,

Liv. 34, 2, 4.—So with pers. pron. in Vulg. after the Greek: haec apud se (pros heauton) oravit, within himself, to himself, Luc. 18, 11: Sciens apud semet ipsum (en heautôi), in himself, Joan. 6, 62: statui hoc ipsum apud me (emautôi), ne etc., with myself, 2 Cor. 2, 1; so, hoc cogitet apud se (eph heautou), ib. 10, 7.—

And simply before, in the presence of:

id apud vos proloquar,

Plaut. Capt. prol. 6:

nemo est meorum amicorum, apud quem expromere omnia mea occulta audeam,

Ter. Heaut. 3, 3, 14:

se jactant apud eos, quos inviti vident,

Cic. Fl. 61:

licet mihi, Marce fili, apud te gloriari, ad quem etc.,

id. Off. 1, 22, 78: de vobis glorior apud Macedones, Vulg. 2 Cor. 9, 2:

plus quam apud vos commemorari velitis,

Cic. Caecin. 77:

non apud indoctos loquor,

id. Pis. 68:

ostendit, quae quisque de eo apud se dixerit,

Caes. B. G. 1, 19:

quid apud magnum loquerentur Achillem,

Ov. M. 12, 163:

neque raro neque apud paucos talia jaciebat,

Tac. A. 4, 7:

loqui de se apud aliquem,

Cic. Att. 1, 3:

mentiri apud aliquem,

Plaut. Poen. 1, 1, 24:

apud aliquem profiteri,

Curt. 7, 7, 24:

Non est nobis haec oratio habenda apud imperitam multitudinem,

Cic. Mur. 61:

Caesar apud milites contionatur,

Caes. B. C. 1, 7:

gratias agere alicui apud aliquem,

Cic. Sest. 4; so Tac. A. 15, 22:

si quid (in me) auctoritatis est, apud eos utar, qui etc.,

Cic. Imp. Pomp. 2; so id. Lig. 16, and id. Red. in Sen. 24:

Quae fundebat apud Samson lacrimas,

Vulg. Jud. 14, 16.—

Of a person with whom, in whose case something is, exists, is done, with, in the case of, often = in with abl.:

quom apud te parum stet fides,

Plaut. Ps. 1, 5, 62:

Et bene apud memores veteris stat gratia facti,

Verg. A. 4, 539:

At fides mihi apud hunc est,

Ter. Heaut. 3, 3, 10: De. Quid est? Ch. Itan parvam mihi fidem esse apud te? id. Phorm. 5, 3, 27:

ut apud me praemium esse positum pietati scias,

id. Hec. 4, 2, 8:

alioqui mercedem non habebitis apud Patrem vestrum,

Vulg. Matt. 6, 1:

illa res quantam declarat ejusdem hominis apud hostes populi Romani auctoritatem,

Cic. Imp. Pomp. 46:

(eum) Aeduorum auctoritatem apud omnes Belgas amplificaturum,

Caes. B. G. 2, 14:

si M. Petrei non summa auctoritas apud milites exstitisset,

Cic. Sest. 12:

Pompei auctoritas apud omnes tanta est. quanta etc.,

id. Fl. 14; id. Phil. 13, 7:

ecquid auctoritatis apud vos socii populi Romani habere debeant,

id. Div. in Caecil. 17; so id. Verr. 2, 14; id. Mur 38:

(servi) apud eum sunt in honore et pretio,

id. Sex. Rosc. 77; id. Verr. 5, 157; id. Cat. 3, 2:

videmus quanta sit in invidia quantoque in odio apud quosdam virtus et industria,

id. Verr. 5, 181:

quo majore apud vos odio esse debet quam etc.,

id. ib. 1, 42:

domi splendor, apud exteras nationes nomen et gratia,

id. Clu. 154; id. Mur. 38:

Dumnorigem, magna apud plebem gratia,

Caes. B. G. 1, 18:

tanti ejus apud se gratiam esse ostendit, uti etc.,

id. ib. 1, 20:

certe apud te et hos, qui tibi adsunt, veritas valebit,

Cic. Quinct. 5; id. Div. in Caecil. 17; id. Lig. 30; id. Marcell. 14; id. Mil. 34:

utrum apud eos pudor atque officium aut timor valeret,

Caes. B. G. 1, 40:

apud quem ut multum gratia valeret,

Nep. Con. 2, 1:

video apud te causas valere plus quam preces,

Cic. Lig. 31; so id. Lael. 4, 13, and Tac. H. 3, 36:

quod apud vos plurimum debebit valere,

Cic. Div. in Caecil. 11; so Caes. B. G. 1, 17, and Tac. H. 4, 73:

qui tantum auctoritate apud suos cives potuit, ut etc.,

Cic. Verr. 2, 113:

speravit sese apud tales viros aliquid posse ad etc.,

id. Sex. Rosc. 141:

(eum) apud finitimas civitates largiter posse,

Caes. B. G. 1, 18:

quae (pecunia) apud me contra fidem meam nihil potuisset,

Cic. Verr. 1, 19:

quae (memoria) plus apud eum possit quam salus civitatis,

id. Phil. 5, 51; id. Verr. 3, 131:

qui apud eum plurimum poterat,

id. ib. 3, 130:

qui apud me et amicitia et beneficiis et dignitate plurimum possunt,

id. Sex. Rosc. 4; so Caes. B. G. 1, 9.—So very rarely with adjj.:

faciles sunt preces apud eos, qui etc.,

Cic. Har. Resp. 63:

nihil me turpius apud homines fuisset,

id. Att. 2, 19:

apud quos miserum auxilium tolerabile miserius malum fecit,

Cels. 3, 23.—

Of persons, of inhabitants of cities or countries, among whom one is, or something is, is done or happens, among = inter:

CONSOL. QVEI. FVIT. APVD. VOS., Epit. Scip. ap. Grotef. Gr. II. p. 296: homines apud nos noti, inter suos nobiles,

Cic. Fl. 52:

Ut vos hic, itidem ille apud vos meus servatur filius,

Plaut. Capt. 2, 2, 11; 2, 2, 62:

qui (colonus) perigrinatur apud vos,

Vulg. Exod. 12, 49:

qui regnabat apud vos,

ib. 1 Macc. 12, 7; ib. Matt. 13, 56; ib. Luc. 9, 41:

si iste apud eos quaestor non fuisset,

Cic. Div. in Caecil. 4; 65:

Apud eos fuisse regem Divitiacum,

Caes. B. G. 2, 4; 2, 2:

qui (praetores) apud illos a populo creantur,

Cic. Fl. 44:

apud quos consul fuerat,

id. Div. in Caecil. 66; id. Verr. 2, 5; 4, 108:

apud inferos illi antiqui supplicia impiis constituta esse voluerunt,

id. Cat. 4, 8; id. Tusc. 1, 5, 10; so Vulg. Eccli. 14, 17: Sunt apud infernos tot milia formosarum, Prop. 3, 2, 63:

fateri quae quis apud superos distulit in seram commissa piacula mortem,

Verg. A. 6, 568;

Vel. 2, 48, 2: studiis militaribus apud juventutem obsoletis,

Cic. Font. 42:

qui apud socios nominis Latini censi essent,

Liv. 41, 9:

qui apud gentes solus praestat, Naev., Com. Rel. p. 25 Rib.: quae sacra apud omnes gentes nationesque fiunt,

Cic. Verr. 4, 109:

id (simulacrum) apud Segestanos positum fuisse,

id. ib. 4, 80:

si apud Athenienses non deerant qui rem publicam defenderent,

id. Sest. 141, and Nep. Milt. 6, 2:

ille est magistratus apud Siculos, qui etc.,

Cic. Verr. 2, 131:

si tu apud Persas deprehensus etc.,

id. ib. 5, 166:

Apud Helvetios longe nobilissimus fuit Orgetorix,

Caes. B. G. 1, 2:

apud omnes Graecos hic mos est, ut etc.,

Cic. Verr. 2, 158, and id. Fragm. B. 7, 18 B. and K.:

quod apud Germanos ea consuetudo esset, ut etc.,

Caes. B. G. 1, 50:

aliis Germanorum populis usurpatum raro apud Chattos in consensum vertit,

Tac. G. 31:

Cui (mihi) neque apud Danaos usquam locus (est),

Verg. A. 2, 71:

apud Nahanarvalos antiquae religionis lucus ostenditur,

Tac. G. 43; 32; 38; 44; id. H. 4, 56; 4, 61; id. A. 2, 1; 2, 45: apud Graecos magis quam in ceteris nationibus exculta est medicina, Cels. praef. 3, 9.—So of an army, in, with, where in with abl. is commonly used:

qui apud exercitum cum Lucio Lucullo est,

in the army under L. Lucullus, Cic. Verr. 4, 49; so id. Arch. 11:

apud exercitum mihi fueris tot annos,

id. Mur. 45:

quod Hannibalem etiam nunc cum imperio apud exercitum haberent,

in the army with a command, Nep. Hann. 7, 3:

simul manere apud exercitus Titum utile videbatur,

Tac. H. 5, 10:

quod XII. pondo argenti habuisset apud exercitum,

with his troops, Plin. 33, 4, 50, § 143.—

In designating the author of a work or of an assertion, apud aliquem, in, by, in the writings of, any one (the work itself being designated by in with abl.; as, de qua in Catone majore satis multa diximus, Cic. Off. 1, 42, 151:

Socraiem illum, qui est in Phaedro Platonis,

id. de Or. 1, 7, 28:

quo in libro,

id. ib. 1, 11, 47):

ut scriptum apud eundem Caelium est,

Cic. Div. 1, 26, 55:

apud Xenophontem autem moriens Cyrus major haec dicit,

id. Sen. 22, 79:

quod apud Platonem est in philosophos dictum, quod etc.,

id. Off. 1, 9, 28:

apud Agathoclem scriptum in historia est,

id. Div. 1, 24, 50:

ut est apud poetam nescio quem,

id. Phil. 2, 65:

Quod enim est apud Ennium, etc.,

id. Off. 1, 8, 26:

de qua (ambitione) praeclare apud eundem est Platonem, simile etc.,

id. ib. 1, 25, 87:

Apud Varronem ita est, etc.,

Plin. 18, 35, 79, § 348:

ut video scriptum apud Graecos,

Cic. Scaur. 4:

invenio apud quosdam auctores,

Tac. H. 2, 37; so id. A. 1, 81; 3, 3:

reperio apud scriptores,

id. ib. 2, 88:

apud Solonem,

i. e. in his laws, Cic. Leg. 2, 26, 64:

cui bono est, si apud te Agamemnon diserte loquitur, i. e. in tragoediis tuis,

Tac. Or. 9. —Also of speakers:

apud quosdam acerbior in conviciis narrabatur,

Tac. Agr. 22.—

a.. Est aliquid apud aliquem = est alicui aliquid, apud aliquem being equivalent to dat. of possessor:

quae (scientia auguralis) mihi videtur apud majores fuisse dupliciter, ut etc.,

Cic. Leg. 2, 13, 33:

juris civilis magnum usum apud multos fuisse,

id. Brut. 41, 152:

cum apud eum summum esset imperium populi,

Nep. Phoc. 2, 4:

omnis gratia, potentia, honos, divitiae apud illos sunt,

Sall. C. 20, 8:

par gloria apud Hannibalem hostesque Poenos erat,

Liv. 22, 30, 8:

apud quos nulla loricarum galearumve tegmina (erant),

Tac. A. 12, 35:

pecuniam ac dona majora apud Romanos (esse),

id. H. 4, 76:

minorem esse apud victos animum,

id. ib. 3, 1;

2, 75: quando quidem est apud te virtuti honos,

Liv. 2, 1, 15: Phoebo sua semper apud me Munera sunt, Phoebus has his gifts with me, i. e. I have his gifts for Phoebus, Verg. E. 3, 62; so Hor. C. 3, 29, 5:

apud te est fons vitae,

Vulg. Psa. 35, 10:

apud Dominum (est) misericordia,

ib. ib. 129, 7.—

Est aliquid apud aliquem also simply denotes that something is in one's hands, in his power, at his disposal:

erat ei apud me pauxillulum Nummorum,

Ter. Phorm. 1, 1, 3:

negasse habere se (phaleras): apud alium quoque eas habuisse depositas,

Cic. Verr. 4, 29:

multa (signa) deposita apud amicos,

id. ib. 4, 36:

apud quem inventus est scyphus,

Vulg. Gen. 44, 16; ib. [p. 147] Exod. 22, 4; ib. Deut. 24, 12.—So also of persons:

te pix atra agitet apud carnuficem,

in the hands of, Plaut. Capt. 3, 4, 65:

qui (obsides) apud eum sint,

Caes. B. G. 1, 31; 1, 33.—

Apud aliquem = alicui, the dat. of indir. obj.:

remanet gloria apud me, Att., Trag. Rel. p. 194 Rib.: nihil apud Siculum, nihil apud civem Romanum tota in Sicilia reliquisse,

Cic. Verr. 4, 2:

si (cura rei publicae) apud Othonem relinqueretur,

Tac. H. 1, 13; 1, 20:

qui judicia manere apud ordinem Senatorium volunt,

Cic. Div. in Caecil. 8:

neque praemia caedis apud interfectorem mansura,

Tac. H. 2, 70; id. A. 15, 7:

fidens apud aliquem obligare,

Dig. 16, 1, 27.—So rarely with adjj.:

Essetne apud te is servos acceptissimus?

Plaut. Capt. 3, 5, 56:

non dicam amicum tuum, quod apud homines carissimum est,

Cic. Verr. 2, 110:

apud publicanos gratiosus fuisti,

id. ib. 2, 169; 4, 38; id. Fl. 76; id. Lig. 31: Apud homines hoc impossibile est;

apud Deum autem omnia possibilia sunt,

Vulg. Matt. 19, 26; ib. Marc. 10, 27.

Transf. In designations of place,

At, near, about, around, before (esp. freq. in the post-Aug. histt.) = ad, prope, circum, ante: tibi servi multi apud mensam adstant, Naev. ap. Prisc. p. 893 P. (Com. Rel. p. 10 Rib.):

verecundari neminem apud mensam decet,

Plaut. Trin. 2, 4, 77:

Quid apud hasce aedis negotii est tibi?

id. Am. 1, 1, 194:

Quid illisce homines quaerunt apud aedis meas?

id. Most. 4, 2, 26; id. Trin. 4, 2, 25: apud ignem adsidere, Turp. ap. Non. p. 522, 26 (Com. Rel. p. 100 Rib.); Sisenn. ap. Non. p. 86, 16:

navem is fregit apud Andrum insulam,

Ter. And. 1, 3, 17:

apud Tenedum pugna illa navalis,

Cic. Arch. 21:

ut apud Salamina classem suam constituerent,

Nep. Them. 3, 4:

apud oppidum morati,

Caes. B. G. 2, 7:

agri in Hispania apud Karthaginem Novam,

Cic. Agr. 1, 5:

bellatum apud Actium,

Tac. H. 1, 1; 1, 72; 3, 76:

Pugnabant alii tardis apud Ilion armis,

Ov. R. Am. 163:

morabatur in castris apud Galgalam,

Vulg. Jos. 10, 6:

quidquid apud durae cessatum est moenia Trojae,

Verg. A. 11, 288:

apud vetustam turrem, Att., Trag. Rel. p. 189 Rib.: apud castellum consedisse,

Tac. A. 4, 25:

Vitellianos, sua quemque apud signa, componunt,

id. H. 3, 35:

apud vexillum tendentes,

id. A. 1, 17:

trepidatur apud naves,

id. H. 2, 15:

hostis est non apud Anienem, sed in urbe,

Cic. Mur. 84; id. Fam. 2, 10, 5:

quam detraxerat apud rapidum Simoenta sub Ilio alto,

Verg. A. 5, 261:

apud abunaantem amnem et rapidas undas Inachi, Att., Trag. Rel. p. 175 Rib.: apud gelidi flumina Hebri,

Verg. A. 12, 331:

octo apud Rhenum legiones,

Tac. A. 1, 3:

apud ripam Rheni,

id. ib. 2, 83:

probavi te apud Aquam Contradictionis,

Vulg. Psa. 80, 8:

repertus apud fretum Siciliae,

Tac. A. 6, 14:

propitiata Juno apud proximum mare,

id. ib. 15, 44:

apud promunturium Miseni consedit in villa,

id. ib. 6, 50:

Ut aput nivem et ferarum gelida stabula forem, for in nive etc.,

Cat. 63, 53 Mull.:

apud altaria deum pepigere,

before, Tac. A. 11, 9:

decernuntur supplicationes apud omnia pulvinaria,

id. ib. 14, 12 (cf.:

unum diem circa omnia pulvinaria supplicatio fuit,

Liv. 41, 9):

apud Caesaris effigiem procubuit,

Tac. A. 12, 17; 13, 23:

quartum apud lapidem substiterat,

id. ib. 15, 60:

laudavit ipse apud rostra (for pro rostris),

Tac. A. 16, 6; so, apud forum (cf.: ad forum under ad, I. A. 3., and in Gr. Sophocl. Trach. 371, pros mesêi agorai;

on the other hand,

id. ib. 423, en mesêi agorai; id. ib. 524, têlaugei par ochthôi): Quidam apud forum mihi vendidit, Pomp., Com. Rel. p. 250 Rib.: Ch. Qui scis? By. Apud forum modo e Davo audivi, Ter. And. 2, 1, 2; 1, 5, 18:

Capuae multa apud forum aedificia de caelo tacta,

Liv. 41, 9 (Weissenb., in foro):

quod (templum) apud forum holitorium C. Duilius struxerat,

Tac. A. 2, 49.—

At, in = in with abl. or gen. or abl. of place: CONSVLES SENATVM CONSOLVERVNT N. OCTOB. APVD AEDEM DVELONAI, S. C. de Bacch. I.; so,

ejus statuam majores apud aedem matris deum consecravisse,

Tac. A. 4, 64:

apud villam est,

Ter. Ad. 4, 1, 1; so Cic. Verr. 4, 22, 48:

Eum argentum sumpsisse apud Thebas ab danista fenore,

Plaut. Ep. 2, 2, 67:

deponere apud Solos in delubro pecuniam,

Cic. Leg. 2, 16, 40:

ut rationes apud duas civitates possim relinquere,

id. Att. 6, 7, 2: qui mense Aprili apud Baias essent, id. Fragm. B. 13, 4, 1 B. and K.;

13, 4, 4 iid.: seditio militum coepta apud Sucronem,

Liv. 28, 29:

donum apud Antium statuitur,

Tac. A. 3, 71:

bellis civilibus Maecenatem equestris ordinis cunctis apud Romam atque Italiam praeposuit,

id. ib. 6, 11:

Titus in consecrando apud Memphim bove Apide diadema gestavit,

Suet. Tit. 5:

quod Judaeam praeterveniens apud Hierosolymam non supplicasset,

id. Aug. 93:

apud Mediolanum,

Lact. Mort. Persec. 48:

eum pugionem apud Capitolium consecravit,

Tac. A. 15, 74:

Equitum Romanorum locos sedilibus plebis anteposuit apud Circum,

id. ib. 15, 32:

quae (effigies) apud theatrum Pompei locaretur,

id. ib. 3, 72:

qui (rei) apud aerarium pependissent,

Suet. Dom. 9 Roth:

cujus (scientiae) apiscendae otium apud Rhodum magistrum Thrasullum habuit,

Tac. A. 6, 20; 4, 14; so Suet. Aug. 92; Eutr. 7, 13:

ut civitati Cibyraticae apud Asiam subveniretur,

Tac. A. 4, 13; 4, 18; 16, 15:

apud Pharsaliam,

Liv. Epit. 111:

apud Palaestinam,

Eutr. 7, 13:

qui erant apud Helladam,

Vulg. 1 Macc. 8, 9. —

Of time.

With words denoting time or occasion, in, at (rare):

apud saeclum prius,

Ter. Eun. 2, 2, 15:

aliquem apud judicium persequi,

at the trial, Cic. Verr. 4, 104.—

With words designating persons, with, among, in the time of:

hostis apud majores nostros is dicebatur, quem nunc etc.,

Cic. Off. 1, 12, 36:

fecerunt hoc multi apud majores nostros,

id. Verr. 2, 118; 5, 148:

Fuit eodem ex studio vir eruditus apud patres nostros,

id. Mur. 36; id. Off. 2, 24, 85; id. Lael. 2, 6:

Apud antiquos fuit Petron quidam, Cels. praef. 3, 9: aliam apud Fabricios, aliam apud Scipiones pecuniam (fuisse),

Tac. A. 2, 33.—

For ad with words implying motion (very rare):

APVT EVM PERVENIRE,

Inscr. Grut. 786, 5:

atque apud hunc eo vicinum,

Plaut. Mil. 2, 5, 70:

Bito apud aurificem,

Lucil. 30, 66 Mull.: apud legiones venit, Sall. Fragm. ap. Pomp. Commod. Don. p. 395 Lind.:

(naves) apud insulas longius sitas ejectae,

Tac. A. 2, 24:

qui apud Romanos de societate functus est legatione,

Vulg. 2 Macc. 4, 11.

(cf. ad, I. fin. b.)

It is sometimes placed after its subst.:

quae fiunt apud fabros, fictores, item alios apud,

Varr. L. L. 6, 78, p. 104 Mull.:

Is locus est Cumas aput,

Lucr. 6, 747 Lachm.:

montem apud Erycum,

Tac. A. 4, 43:

ripam apud Euphratis,

id. ib. 6, 31:

Misenum apud et Ravennam,

id. ib. 4, 5 (in Suet. Dom. 9 the editt. vary between aerarium apud and apud aerarium; the latter seems preferable, and is adopted by Oudend., Bremi, Baumg.-Crus., and Roth).—

It is sometimes placed between the subst. and adj.:

barbaras apud gentes,

Tac. A. 2, 88, 3, 26; 15, 60:

non modo Graecis in urbibus, sed Romana apud templa,

id. ib. 14, 14.—

Twice in Verg. it stands before the secondary adjunct of its subst.:

apud durae moenia Trojae, A. 11, 288: apud gelidi flumina Hebri,

ib. 12, 331. Apud is never found in compound words. V. more on this word in Hand, Turs. I. pp. 405-416.

dīreptĭo, ōnis, f. [diripio], a plundering, pillaging (rare, but good prose):

urbs relicta direptioni et incendiis,

Cic. Fam. 4, 1, 2; cf.

urbis,

id. Verr. 2, 4, 52; * Caes. B. C. 2, 12:

oppidi (with expugnatio),

Suet. Claud. 21:

profanorum sacrorumque,

Quint. 8, 3, 69:

sociorum (with vexatio),

Cic. Cat. 1, 7, 18.—In plur., Cic. Fam. 4, 13, 2; Liv. 44, 1 fin. —

The stealing, rape:

aurei velleris,

Amm. 22, 8, 15.

ipse ( ipsus, Cato, R. R. 70; 71; Plaut. Ps. 4, 7, 43; id. Trin. 2, 2, 40; 3, 1, 10 et saep.; Ter. And. 3, 2, 15; id. Eun. 3, 4, 8, id. Hec. 3, 5, 5; Jusjur. Milit. ap. Gell. 16, 4, 4 al.), a, um (ipsud, Gloss. Philox.); gen. ipsīus ( poet. also ipsĭus, Cat. 64, 43; Verg. A. 1, 114; 2, 772 al.; and dissyl. Ter. Heaut. 3, 3, 15; id. Phorm. 4, 5, 13: ipsi, Afran. ap. Prisc. 694); dat. ipsi (ipso, App. M. 10, p. 243, 24); pron. demonstr. [is - pse for pte; cf. sua-pte and -pote in ut-pote; root in potis; Sanscr. patis, lord, master; hence, = he, the master, himself, etc.; cf. Pott. Etym. Forsch. 2, 866 sq.; Fick, Vergl. Wörterb. p. 116. Hence, in the original form, the pronoun is was declined, while the suffix was unchanged; thus eopte = eo ipso, Paul. ex Fest. p. 110:

eapse = ea ipsa,

id. p. 77; nom. sing. eapse, Plaut. Curc. 1, 3, 4; id. Cist. 1, 2, 17; id. Rud. 2, 3, 80; 2, 5, 21 al.; acc. eumpse, Plaut. Most. 1, 4, 32:

eampse,

Plaut. Aul. 5, 7; id. Cist. 1, 3, 22; id. Men. 5, 2, 22 al.; abl. eopse, Plaut. Curc, 4, 3, 6:

eāpse,

id. Trin. 4, 2, 132; id. Curc. 4, 3, 2; v. Neue, Formenl. 2, 197 sq.], = autos, self, in person, he (emphatic), himself, herself, itself, used both substantively and adjectively, to denote that person (thing) of which something is eminently or exclusively predicated.

In gen.

With substt. or pronn.

Expressing eminence or distinction:

ipse ille Gorgias... in illo ipso Platonis libro,

Cic. de Or. 3, 32, 129:

ille ipse Marcellus,

id. Verr. 2, 2, 2, § 4:

natura ipsa,

id. Brut. 29, 112:

dicet pro me ipsa virtus,

id. Fin. 2, 20, 65:

ipsa res publica,

id. Fam. 3, 11, 3:

neque enim ipse Caesar est alienus a nobis,

id. ib. 6, 10, 2:

ipse Moeris,

Verg. E. 8, 96:

rex ipse Aeneas,

id. A. 1, 575:

ipse aries,

id. E. 3, 95:

ductores ipsi,

id. A. 1, 189:

si in ipsa arce habitarem,

Liv. 2, 7, 10;

esp. freq. with names of gods, etc.: naturas quas Juppiter ipse Addidit,

Verg. G. 4, 149; id. A. 3, 222; Hor. C. 1, 16, 12:

Pater ipse,

Verg. G. 1, 121; Tib. 1, 4, 23:

Venus ipsa,

Hor. C. 2, 8, 13; Ov. H. 19, 159:

ipse pater Pluton,

Verg. A. 7, 327 et saep.—Prov.:

audentes deus ipse juvat,

Ov. M. 10, 586.—

For emphasis or in contrast, very, just, precisely, self, in person:

adest optime ipse frater,

Ter. Eun. 5, 2, 66:

in orationibus hisce ipsis,

Cic. de Or. 1, 16, 73:

ea ipsa hora,

id. Fam. 7, 23, 4:

nec carmina nobis Ipsa placent: ipsae rursus concedite silvae,

Verg. E. 10, 63:

tute ipse his rebus finem praescripsti,

Ter. And. 1, 1, 124:

lepide ipsi hi sunt capti,

Plaut. Bacch. 5, 2, 91:

ego enim ipse cum eodem isto non invitus erraverim,

Cic. Tusc. 1, 17, 40:

ipse ille divinationis auctor,

id. Div. 2, 28, 61:

cariorem esse patriam quam nosmet ipsos,

id. Fin. 3, 19, 64:

eaque ipsa causa belli fuit,

the very, the true cause, Liv. 1, 57, 1; esp. with is, in all persons and numbers:

estne hic Philto? Is hercle'st ipsus,

Plaut. Trin. 2, 4, 31:

cui tutor is fuerat ipse,

Liv. 5, 33, 3:

jam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi,

even, Cic. Fin. 2, 28, 93 (Madv.); id. de Or. 2, 30, 132:

tempus ad id ipsum congruere,

Liv. 1, 5, 5:

duum vir ad id ipsum creatus,

id. 2, 42, 5:

Tullius et eos ipsos et per eos multitudinem aliam deduxit,

id. 2, 38, 1:

eorum ipsorum facta (opp. loca in quibus, etc.),

Cic. Fin. 5, 1, 2:

nec vero clarorum virorum post mortem honores permanerent, si nihil eorum ipsorum animi efficerent,

id. de Sen. 22, 80:

ad eum ipsum honorem deferre,

Liv. 3, 51, 3; so sometimes with an inf. or subst.-clause:

ipsum dicere ineptum,

Cic. de Or. 1, 24, 112:

quid juvat quod ante initum tribunatum veni, si ipsum, quod veni, nihil juvat?

the mere fact, the fact alone, id. Att. 11, 9, 1:

ipsum, quod habuisti,

Sen. Cons. ad Marc. 12, 2:

et ipsum, quod sum victus, ama,

Luc. 8, 78.— Esp. in legal phrase: ipso jure, by the letter of the law, in legal strictness or precision, Gai Inst. 2, 198; 3, 181; 4, 106 sqq. et saep.—

Alone, emphatically taking the place of an omitted person. or demonstr. pron.: Ar. Ubi is nunc est? He. Ubi ego minume atque ipsus se volt maxume, Plaut. Capt. 3, 4, 108; 4, 1, 10: Su. Is ipsusne's? Ch. Aio: Su. Ipsus es? id. Trin. 4, 2, 146:

atque ipsis, ad quorum commodum pertinebat, durior inventus est Coelius,

Caes. B. C. 3, 20, 4:

quaeram ex ipsā,

Cic. Cael. 14:

tempus, quo ipse eos sustulisset, ad id ipsum congruere,

Liv. 1, 5, 5:

agrum dare immunem ipsi, qui accepisset, liberisque,

id. 21, 45, 5; 9, 34, 18; 10, [p. 999] 6, 10:

laeta et ipsis qui rem gessere expugnatio fuit,

id. 28, 4, 1:

a nobis exposita, ut ab ipsis, qui eam disciplinam probant,

Cic. Fin. 1, 5, 13.—So freq. in Cic. before a rel.:

ut de ipso, qui judicarit, judicium fieri videretur,

Cic. Inv. 1, 44, 82:

ipsi omnia, quorum negotium est, ad nos deferunt,

id. de Or. 1, 58, 250; 2, 14, 60; id. Div. in Caecil. 4, 13; v. Madv. ad Cic. Fin. 2, 28, 93:

nullis definitionibus utuntur, ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita assentiatur,

Cic. Fin. 3, 12, 40 Madv. —

To make prominent one of two or more subjects of any predicate, he ( she, il), for his part, he too, also, as well.

Ipse alone:

litterae Metello Capuam adlatae sunt a Clodia, quae ipsa transiit,

i. e. also, in person, Cic. Att. 9, 6, 3:

Italiam ornare quam domum suam maluit: quamquam Italia ornata domus ipsa mihi videtur ornatior,

id. Off. 2, 22, 76:

tris ipse excitavit recitatores,

he too, id. Clu. 51, 141:

neque tanti timoris sum ut ipse deficiam,

Caes. B. C. 2, 31, 8:

Jugurtha, tametsi regem ficta locutum intellegebat, et ipse longe aliter animo agitabat,

Sall. J. 11, 1:

hoc Rhipeus, hoc ipse Dymas omnisque juventus Laeta facit,

Verg. A. 2, 394.—

With conjunctions.

With etiam (class.):

ipse etiam Fufidius in numero fuit,

Cic. Brut. 29, 112: scribebat orationes quas alii dicerent: quamquam is etiam ipse scripsit eas, quibus pro se est usus, sed non sine Aelio;

his enim scriptis etiam ipse interfui,

id. ib. 56, 206 sq. —

With quoque:

quippe quia plebs senatus consultum solvit, ipsi quoque solutum vultis,

Liv. 3, 21, 4:

consul, quia collegae decretum triumphum audivit, ipse quoque triumphi flagitator Romam rediit,

id. 8, 12, 9:

cum subito Sulpicius et Albinovanus objecissent catervas, ipse quoque (Sulla) jaculatus, etc.,

Flor. 3, 21, 7.—

With et (et ipse = kai autos, ipse etiam; rare in Cic.; cf.

Zumpt, Gram. § 698): tamen et ipsi tuae familiae genere et nomine continebuntur,

Cic. Caecin. 20, 58:

deseret eos quos una scis esse, cum habeat praesertim et ipse cohortis triginta?

id. Att. 8, 7, 1; id. de Or. 1, 46, 202:

Cornelius dictatorem Aemilium dixit, et ipse ab eo magister equitum est dictus,

Liv. 4, 31, 5:

credo ego vos, socii, et ipsos cernere,

id. 21, 21, 3:

Cornelio minus copiarum datum, quia L. Manlius praetor et ipse cum praesidio in Galliam mittebatur,

id. 21, 17, 7:

qui et ipse crus fregerat,

Suet. Aug. 43:

Antoninus Commodus nihil paternum habuit, nisi quod contra Germanos feliciter et ipse pugnavit,

Eutr. 8, 7:

virtutes et ipsae taedium pariunt,

Quint. 9, 4, 43. —

With nec ( = ne ipse quidem):

primis repulsis Maharbal cum majore robore virorum missus nec ipse eruptionem cohortium sustinuit,

Liv. 23, 18, 4:

nihil moveri viderunt, nec ipsi quicquam mutarunt,

id. 37, 20, 8:

neque ipsi,

id. 30, 42, 7: crimina non quidem nec ipsa mediocria;

sed quid ista sunt prae iis, etc.,

id. 34, 32, 9.

Esp.

By way of eminence, ipse is used to indicate the chief person, host, master, teacher, etc.:

ipsa, the mistress, etc.: ipsus tristis,

Ter. And. 2, 2, 23:

ipsum praesto video,

id. ib. 2, 5, 3:

ego eo quo me ipsa misit,

Plaut. Cas. 4, 2, 10:

suam norat ipsam tam bene, quam puella matrem,

Cat. 3, 7 (Müll., ipsa); cf.:

Pythagorei respondere solebant, ipse dixit,

i. e. Pythagoras, Cic. N. D. 1, 5, 10; cf.:

nec hoc oratori contingere inter adversarios quod Pythagorae inter discipulos potest ipse dixit,

Quint. 11, 1, 27:

cum veniat lectica Mathonis plena ipso,

the great man, Juv. 1, 33:

anseris ante ipsum jecur,

before the host, id. 5, 114.—

Of or by one ' s self, of one ' s own accord = suā sponte, ultro:

videar non ipse promisisse (opp. to fortuito),

Cic. de Or. 1, 24, 111:

de manibus delapsa arma ipsa ceciderunt,

id. Off. 1, 22, 77:

valvae clausae se ipsae aperuerunt,

id. Div. 1, 37, 74:

ipsae lacte domum referent distenta capellae Ubera,

Verg. E. 4, 21:

ipsi potum venient juvenci,

id. ib. 7, 11; cf.:

aliae ipsae Sponte sua veniunt,

id. G. 2, 10:

fruges sponte sua (tellus) primum ipsa creavit,

Lucr. 2, 11, 58; and autai for automatoi, Theocr. Idyll. 11, 12.—

Himself exclusively.

By or in one ' s self, alone:

haec ipse suo tristi cum corde volutat,

Verg. A. 6, 185:

his actis, aliud genitor secum ipse volutat,

id. ib. 12, 843: tempus secum ipsa Exigit, id. ib. 4, 475:

quam facile exercitu soclos conservaturus sit, qui ipso nomine ac rumore defenderit,

Cic. de Imp. Pomp. 15, 45:

multa secum ipse volvens,

Sall. C. 32, 1:

aestimando ipse secum,

Liv. 25, 23, 11.—

In one ' s self, for one ' s own sake:

ipsam aequitatem et jus ipsum amare,

Cic. Leg. 1, 18, 48.—

Of one ' s self, of one ' s own nature, etc.:

erat ipse immani acerbāque naturā Oppianicus,

Cic. Clu. 15, 44:

duo imperatores, ipsi pares, ceterum opibus disparibus,

Sall. J. 52, 1:

natura serpentium, ipsa perniciosa, siti accenditur,

id. ib. 89, 5.—

With advv. of time.

Nunc ipsum, just now, at this very time:

nunc ipsum exurit,

Plaut. Bacch. 4, 9, 16:

nunc ipsum non dubitabo rem tantam adicere,

Cic. Att. 7, 3, 2; 8, 9, 2:

nunc tamen ipsum sine te esse non possum,

id. ib. 12, 16. —

Tum ipsum, just then, at that very time:

id, quod aliquando posset accidere, ne tum ipsum accideret, timere,

Cic. de Or. 1, 27, 124:

ratio largitionum vitiosa est, temporibus necessaria, et tum ipsum ad facultates accommodanda est,

id. Off. 2, 17, 60:

et tum ipsum, cum immolare velis, extorum fieri mutatio potest,

id. Div. 1, 52, 118; cf. id. Fin. 2, 20, 65 Madv.—

With numerals, just, exactly, precisely (opp. fere):

triginta dies erant ipsi, cum, etc.,

Cic. Att. 3, 21 init.:

ipsas undecim esse legiones,

id. Fam. 6, 18, 2:

nam cum dixisset minus 1000 (sc. milia), populus cum risu acclamavit, ipsa esse,

id. Caecin. 10, 28; cf. id. Brut. 15, 61; 43, 162:

ipso vigesimo anno,

id. Verr. 2, 2, 9, § 25. —

In reflexive uses,

Ipse strengthens the subject when opposed in thought to other agents; the object, when opposed to other objects; cf. Zumpt, Gram. § 696; Kennedy, Gram. § 67, 3; Madv. Gram. § 487, 6. — Hence,

With subject.

In gen.:

non egeo medicina (i. e. ut alii me consolentur), me ipse consolor,

Cic. Lael. 3, 10:

Junius necem sibi ipse conscivit,

id. N. D. 2, 3, 7:

neque potest exercitum is continere imperator, qui se ipse non continet,

id. de Imp. Pomp. 13, 38:

Artaxerxes se ipse reprehendit,

Nep. Dat. 5:

ipsa se virtus satis ostendit,

Sall. J. 85; cf.:

deponendo tutelam ipse in se unum omnium vires convertit,

Liv. 24, 4, 9:

deforme etiam est de se ipsum praedicare,

Cic. Off. 1, 38, 137.—

With special emphasis, ipse is joined to the subject to indicate its relation to itself as both subject and object, though the antithesis would suggest another case (Cic.):

cum iste sic erat humilis atque demissus, ut non modo populo Romano, sed etiam sibi ipse condemnatus videretur,

Cic. Verr. 1, 6, 17:

si quis ipse sibi inimicus est,

id. Fin. 5, 10, 28:

qui ipsi sibi bellum indixissent,

id. ib. 5, 10, 29:

quoniam se ipsi omnes natura diligant,

id. ib. 3, 18, 59:

nam si ex scriptis cognosci ipsi suis potuissent,

id. de Or. 2, 2, 8.—

With object:

neque vero ipsam amicitiam tueri (possumus), nisi aeque amicos et nosmet ipsos diligamus,

Cic. Fin. 1, 20, 67:

omne animal se ipsum diligit,

id. ib. 5, 9, 24:

fac ut diligentissime te ipsum custodias,

id. Fam. 9, 14, 8:

Pompeianus miles fratrem suum, dein se ipsum interfecit,

Tac. H. 3, 51:

Lentulum, quem mihi ipsi antepono,

Cic. Fam. 3, 7, 5.—

Ipse defines the subject of a reflexive pronoun:

natura movet infantem, sed tantum ut se ipse diligat (where ipse shows that se refers to infantem),

Cic. Fin. 2, 10, 33: proinde consulant sibi ipsi;

jubeant abire se,

Just. 16, 4, 15:

neque prius vim adhibendam putaverunt, quam se ipse indicasset,

Nep. Paus. 4:

in portis murisque sibimet ipsos tecta coëgerat aedificare,

Liv. 27, 3, 2 (cf. 1. a. supra).—

Ipse stands for the reflexive pronoun,

Where the person or thing referred to is to be emphatically distinguished from others (class.):

cum omnes se expetendos putent, nec id ob aliam rem, sed propter ipsos, necesse est ejus etiam partes propter se expeti, etc.,

Cic. Fin. 5, 17, 46:

quis umquam consul senatum ipsius decretis parere prohibuit?

id. Sest. 14, 32:

quos, quidquid ipsis expediat, facturos arbitrabimur,

id. Fin. 2, 35, 117:

qui negant se recusare, quo minus, ipsis mortuis, terrarum deflagratio consequatur,

id. ib. 3, 19, 64:

nec quid ipsius natura sit intellegit,

id. ib. 5, 9, 24.—

In a subordinate clause, to point out either the subject of the principal clause, or the chief agent or speaker;

esp. where se or sibi is already applied to the subject of the subordinate clause: ne ob eam rem aut suae magnopere virtuti tribueret aut ipsos despiceret,

Caes. B. G. 1, 13, 5:

legatos ad consulem mittit, qui tantum modo ipsi liberisque vitam peterent,

Sall. J. 16, 2; cf.:

ipsis mortuis,

Cic. Fin. 3, 19, 64:

supra nihil, quantum in ipso est, praetermittere quo minus, etc.,

id. Leg. 1, 21, 56:

ipsius,

id. ib. 2, 22, 55:

nihil umquam audivi... nihil de re publica gravius, nihil de ipso modestius, i. e. de ipso dicente,

id. Balb. 1, 2: id quod ipsum adjuvat (i. e. dicentem;

opp. id quod adversario prodest),

id. Inv. 1, 21, 30.—

In gen., for an emphatic se or sibi (mostly post-Aug.; v. Madv. ad Cic. Fin. 3, 12, 40):

nam ipsis certum esse, etc.,

Liv. 35, 46, 13:

pravitas consulum discordiaque inter ipsos,

id. 4, 26, 6:

inexperta remedia haud injuria ipsis esse suspecta,

Curt. 3, 5, 15:

Graecis nuntiare jubet, ipsum quidem gratias agere, etc.,

id. 3, 8, 7:

dixit, ab illo deo ipsos genus ducere,

id. 4, 2, 3:

a quibus nec acceperunt injuriam nec accepisse ipsos existimant, Sen. de Ira, 2, 5, 1: intemperantiam in morbo suam experti parere ipsis vetant,

id. ib. 3, 13, 5:

sciunt ipsos omnia habere communia,

id. Ep. 6, 3; 22, 10 et saep.; cf.:

verum est etiam iis, qui aliquando futuri sint, esse propter ipsos consulendum,

Cic. Fin. 3, 19, 64.—

Ipse stands in free constr. with abl. absol. as with finite verb (cf. also quisque;

only freq. in Liv. and post-Aug. writers): cum dies venit, causa ipse pro se dicta, quindecim milibus aeris damnatur,

Liv. 4, 44, 10 Weissenb. ad loc.:

Romani imperatores, junctis et ipsi exercitibus... ad sedem hostium pervenere,

id. 29, 2, 2:

C. Popilius, dimissis et ipse Atticis navibus... pergit,

id. 45, 10, 2; cf.:

Catilina et Autronius parabant consules interficere, ipsi fascibus conreptis Pisonem cum exercitu mittere,

Sall. C. 18, 5:

amisso et ipse Pacoro,

Tac. G. 37; cf. also the emphatic use of ipse (like quisque) with abl. of gerund (freq. in Liv.):

adsentando indignandoque et ipse,

Liv. 40, 23, 1:

cogendo ipse,

id. 39, 49, 3:

agendo ipse,

id. 41, 24, 2:

aestimando ipse secum,

id. 25, 23, 11 et saep.

Am. prol. 102:

ipsimet nobis,

Cic. Verr. 2, 3, 1, § 3:

ipsemet profugiam,

Sen. Ep. 117, 21; also Front. Aq. 74 ex conj.— Sup.: Com. Ergo ipsusne es? Charm. Ipsissumus, his own very self, Plaut. Trin. 4, 2, 146; cf. Gr. autotatos, Aristoph. Plut. 83; so,

ipsimus and ipsima, for dominus and domina (cf II. A. supra),

Petr. 75, 11; and:

ipsimi nostri,

id. 63, 3 Büch. ex conj.

ipse ( ipsus, Cato, R. R. 70; 71; Plaut. Ps. 4, 7, 43; id. Trin. 2, 2, 40; 3, 1, 10 et saep.; Ter. And. 3, 2, 15; id. Eun. 3, 4, 8, id. Hec. 3, 5, 5; Jusjur. Milit. ap. Gell. 16, 4, 4 al.), a, um (ipsud, Gloss. Philox.); gen. ipsīus ( poet. also ipsĭus, Cat. 64, 43; Verg. A. 1, 114; 2, 772 al.; and dissyl. Ter. Heaut. 3, 3, 15; id. Phorm. 4, 5, 13: ipsi, Afran. ap. Prisc. 694); dat. ipsi (ipso, App. M. 10, p. 243, 24); pron. demonstr. [is - pse for pte; cf. sua-pte and -pote in ut-pote; root in potis; Sanscr. patis, lord, master; hence, = he, the master, himself, etc.; cf. Pott. Etym. Forsch. 2, 866 sq.; Fick, Vergl. Wörterb. p. 116. Hence, in the original form, the pronoun is was declined, while the suffix was unchanged; thus eopte = eo ipso, Paul. ex Fest. p. 110:

eapse = ea ipsa,

id. p. 77; nom. sing. eapse, Plaut. Curc. 1, 3, 4; id. Cist. 1, 2, 17; id. Rud. 2, 3, 80; 2, 5, 21 al.; acc. eumpse, Plaut. Most. 1, 4, 32:

eampse,

Plaut. Aul. 5, 7; id. Cist. 1, 3, 22; id. Men. 5, 2, 22 al.; abl. eopse, Plaut. Curc, 4, 3, 6:

eāpse,

id. Trin. 4, 2, 132; id. Curc. 4, 3, 2; v. Neue, Formenl. 2, 197 sq.], = autos, self, in person, he (emphatic), himself, herself, itself, used both substantively and adjectively, to denote that person (thing) of which something is eminently or exclusively predicated.

In gen.

With substt. or pronn.

Expressing eminence or distinction:

ipse ille Gorgias... in illo ipso Platonis libro,

Cic. de Or. 3, 32, 129:

ille ipse Marcellus,

id. Verr. 2, 2, 2, § 4:

natura ipsa,

id. Brut. 29, 112:

dicet pro me ipsa virtus,

id. Fin. 2, 20, 65:

ipsa res publica,

id. Fam. 3, 11, 3:

neque enim ipse Caesar est alienus a nobis,

id. ib. 6, 10, 2:

ipse Moeris,

Verg. E. 8, 96:

rex ipse Aeneas,

id. A. 1, 575:

ipse aries,

id. E. 3, 95:

ductores ipsi,

id. A. 1, 189:

si in ipsa arce habitarem,

Liv. 2, 7, 10;

esp. freq. with names of gods, etc.: naturas quas Juppiter ipse Addidit,

Verg. G. 4, 149; id. A. 3, 222; Hor. C. 1, 16, 12:

Pater ipse,

Verg. G. 1, 121; Tib. 1, 4, 23:

Venus ipsa,

Hor. C. 2, 8, 13; Ov. H. 19, 159:

ipse pater Pluton,

Verg. A. 7, 327 et saep.—Prov.:

audentes deus ipse juvat,

Ov. M. 10, 586.—

For emphasis or in contrast, very, just, precisely, self, in person:

adest optime ipse frater,

Ter. Eun. 5, 2, 66:

in orationibus hisce ipsis,

Cic. de Or. 1, 16, 73:

ea ipsa hora,

id. Fam. 7, 23, 4:

nec carmina nobis Ipsa placent: ipsae rursus concedite silvae,

Verg. E. 10, 63:

tute ipse his rebus finem praescripsti,

Ter. And. 1, 1, 124:

lepide ipsi hi sunt capti,

Plaut. Bacch. 5, 2, 91:

ego enim ipse cum eodem isto non invitus erraverim,

Cic. Tusc. 1, 17, 40:

ipse ille divinationis auctor,

id. Div. 2, 28, 61:

cariorem esse patriam quam nosmet ipsos,

id. Fin. 3, 19, 64:

eaque ipsa causa belli fuit,

the very, the true cause, Liv. 1, 57, 1; esp. with is, in all persons and numbers:

estne hic Philto? Is hercle'st ipsus,

Plaut. Trin. 2, 4, 31:

cui tutor is fuerat ipse,

Liv. 5, 33, 3:

jam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi,

even, Cic. Fin. 2, 28, 93 (Madv.); id. de Or. 2, 30, 132:

tempus ad id ipsum congruere,

Liv. 1, 5, 5:

duum vir ad id ipsum creatus,

id. 2, 42, 5:

Tullius et eos ipsos et per eos multitudinem aliam deduxit,

id. 2, 38, 1:

eorum ipsorum facta (opp. loca in quibus, etc.),

Cic. Fin. 5, 1, 2:

nec vero clarorum virorum post mortem honores permanerent, si nihil eorum ipsorum animi efficerent,

id. de Sen. 22, 80:

ad eum ipsum honorem deferre,

Liv. 3, 51, 3; so sometimes with an inf. or subst.-clause:

ipsum dicere ineptum,

Cic. de Or. 1, 24, 112:

quid juvat quod ante initum tribunatum veni, si ipsum, quod veni, nihil juvat?

the mere fact, the fact alone, id. Att. 11, 9, 1:

ipsum, quod habuisti,

Sen. Cons. ad Marc. 12, 2:

et ipsum, quod sum victus, ama,

Luc. 8, 78.— Esp. in legal phrase: ipso jure, by the letter of the law, in legal strictness or precision, Gai Inst. 2, 198; 3, 181; 4, 106 sqq. et saep.—

Alone, emphatically taking the place of an omitted person. or demonstr. pron.: Ar. Ubi is nunc est? He. Ubi ego minume atque ipsus se volt maxume, Plaut. Capt. 3, 4, 108; 4, 1, 10: Su. Is ipsusne's? Ch. Aio: Su. Ipsus es? id. Trin. 4, 2, 146:

atque ipsis, ad quorum commodum pertinebat, durior inventus est Coelius,

Caes. B. C. 3, 20, 4:

quaeram ex ipsā,

Cic. Cael. 14:

tempus, quo ipse eos sustulisset, ad id ipsum congruere,

Liv. 1, 5, 5:

agrum dare immunem ipsi, qui accepisset, liberisque,

id. 21, 45, 5; 9, 34, 18; 10, [p. 999] 6, 10:

laeta et ipsis qui rem gessere expugnatio fuit,

id. 28, 4, 1:

a nobis exposita, ut ab ipsis, qui eam disciplinam probant,

Cic. Fin. 1, 5, 13.—So freq. in Cic. before a rel.:

ut de ipso, qui judicarit, judicium fieri videretur,

Cic. Inv. 1, 44, 82:

ipsi omnia, quorum negotium est, ad nos deferunt,

id. de Or. 1, 58, 250; 2, 14, 60; id. Div. in Caecil. 4, 13; v. Madv. ad Cic. Fin. 2, 28, 93:

nullis definitionibus utuntur, ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita assentiatur,

Cic. Fin. 3, 12, 40 Madv. —

To make prominent one of two or more subjects of any predicate, he ( she, il), for his part, he too, also, as well.

Ipse alone:

litterae Metello Capuam adlatae sunt a Clodia, quae ipsa transiit,

i. e. also, in person, Cic. Att. 9, 6, 3:

Italiam ornare quam domum suam maluit: quamquam Italia ornata domus ipsa mihi videtur ornatior,

id. Off. 2, 22, 76:

tris ipse excitavit recitatores,

he too, id. Clu. 51, 141:

neque tanti timoris sum ut ipse deficiam,

Caes. B. C. 2, 31, 8:

Jugurtha, tametsi regem ficta locutum intellegebat, et ipse longe aliter animo agitabat,

Sall. J. 11, 1:

hoc Rhipeus, hoc ipse Dymas omnisque juventus Laeta facit,

Verg. A. 2, 394.—

With conjunctions.

With etiam (class.):

ipse etiam Fufidius in numero fuit,

Cic. Brut. 29, 112: scribebat orationes quas alii dicerent: quamquam is etiam ipse scripsit eas, quibus pro se est usus, sed non sine Aelio;

his enim scriptis etiam ipse interfui,

id. ib. 56, 206 sq. —

With quoque:

quippe quia plebs senatus consultum solvit, ipsi quoque solutum vultis,

Liv. 3, 21, 4:

consul, quia collegae decretum triumphum audivit, ipse quoque triumphi flagitator Romam rediit,

id. 8, 12, 9:

cum subito Sulpicius et Albinovanus objecissent catervas, ipse quoque (Sulla) jaculatus, etc.,

Flor. 3, 21, 7.—

With et (et ipse = kai autos, ipse etiam; rare in Cic.; cf.

Zumpt, Gram. § 698): tamen et ipsi tuae familiae genere et nomine continebuntur,

Cic. Caecin. 20, 58:

deseret eos quos una scis esse, cum habeat praesertim et ipse cohortis triginta?

id. Att. 8, 7, 1; id. de Or. 1, 46, 202:

Cornelius dictatorem Aemilium dixit, et ipse ab eo magister equitum est dictus,

Liv. 4, 31, 5:

credo ego vos, socii, et ipsos cernere,

id. 21, 21, 3:

Cornelio minus copiarum datum, quia L. Manlius praetor et ipse cum praesidio in Galliam mittebatur,

id. 21, 17, 7:

qui et ipse crus fregerat,

Suet. Aug. 43:

Antoninus Commodus nihil paternum habuit, nisi quod contra Germanos feliciter et ipse pugnavit,

Eutr. 8, 7:

virtutes et ipsae taedium pariunt,

Quint. 9, 4, 43. —

With nec ( = ne ipse quidem):

primis repulsis Maharbal cum majore robore virorum missus nec ipse eruptionem cohortium sustinuit,

Liv. 23, 18, 4:

nihil moveri viderunt, nec ipsi quicquam mutarunt,

id. 37, 20, 8:

neque ipsi,

id. 30, 42, 7: crimina non quidem nec ipsa mediocria;

sed quid ista sunt prae iis, etc.,

id. 34, 32, 9.

Esp.

By way of eminence, ipse is used to indicate the chief person, host, master, teacher, etc.:

ipsa, the mistress, etc.: ipsus tristis,

Ter. And. 2, 2, 23:

ipsum praesto video,

id. ib. 2, 5, 3:

ego eo quo me ipsa misit,

Plaut. Cas. 4, 2, 10:

suam norat ipsam tam bene, quam puella matrem,

Cat. 3, 7 (Müll., ipsa); cf.:

Pythagorei respondere solebant, ipse dixit,

i. e. Pythagoras, Cic. N. D. 1, 5, 10; cf.:

nec hoc oratori contingere inter adversarios quod Pythagorae inter discipulos potest ipse dixit,

Quint. 11, 1, 27:

cum veniat lectica Mathonis plena ipso,

the great man, Juv. 1, 33:

anseris ante ipsum jecur,

before the host, id. 5, 114.—

Of or by one ' s self, of one ' s own accord = suā sponte, ultro:

videar non ipse promisisse (opp. to fortuito),

Cic. de Or. 1, 24, 111:

de manibus delapsa arma ipsa ceciderunt,

id. Off. 1, 22, 77:

valvae clausae se ipsae aperuerunt,

id. Div. 1, 37, 74:

ipsae lacte domum referent distenta capellae Ubera,

Verg. E. 4, 21:

ipsi potum venient juvenci,

id. ib. 7, 11; cf.:

aliae ipsae Sponte sua veniunt,

id. G. 2, 10:

fruges sponte sua (tellus) primum ipsa creavit,

Lucr. 2, 11, 58; and autai for automatoi, Theocr. Idyll. 11, 12.—

Himself exclusively.

By or in one ' s self, alone:

haec ipse suo tristi cum corde volutat,

Verg. A. 6, 185:

his actis, aliud genitor secum ipse volutat,

id. ib. 12, 843: tempus secum ipsa Exigit, id. ib. 4, 475:

quam facile exercitu soclos conservaturus sit, qui ipso nomine ac rumore defenderit,

Cic. de Imp. Pomp. 15, 45:

multa secum ipse volvens,

Sall. C. 32, 1:

aestimando ipse secum,

Liv. 25, 23, 11.—

In one ' s self, for one ' s own sake:

ipsam aequitatem et jus ipsum amare,

Cic. Leg. 1, 18, 48.—

Of one ' s self, of one ' s own nature, etc.:

erat ipse immani acerbāque naturā Oppianicus,

Cic. Clu. 15, 44:

duo imperatores, ipsi pares, ceterum opibus disparibus,

Sall. J. 52, 1:

natura serpentium, ipsa perniciosa, siti accenditur,

id. ib. 89, 5.—

With advv. of time.

Nunc ipsum, just now, at this very time:

nunc ipsum exurit,

Plaut. Bacch. 4, 9, 16:

nunc ipsum non dubitabo rem tantam adicere,

Cic. Att. 7, 3, 2; 8, 9, 2:

nunc tamen ipsum sine te esse non possum,

id. ib. 12, 16. —

Tum ipsum, just then, at that very time:

id, quod aliquando posset accidere, ne tum ipsum accideret, timere,

Cic. de Or. 1, 27, 124:

ratio largitionum vitiosa est, temporibus necessaria, et tum ipsum ad facultates accommodanda est,

id. Off. 2, 17, 60:

et tum ipsum, cum immolare velis, extorum fieri mutatio potest,

id. Div. 1, 52, 118; cf. id. Fin. 2, 20, 65 Madv.—

With numerals, just, exactly, precisely (opp. fere):

triginta dies erant ipsi, cum, etc.,

Cic. Att. 3, 21 init.:

ipsas undecim esse legiones,

id. Fam. 6, 18, 2:

nam cum dixisset minus 1000 (sc. milia), populus cum risu acclamavit, ipsa esse,

id. Caecin. 10, 28; cf. id. Brut. 15, 61; 43, 162:

ipso vigesimo anno,

id. Verr. 2, 2, 9, § 25. —

In reflexive uses,

Ipse strengthens the subject when opposed in thought to other agents; the object, when opposed to other objects; cf. Zumpt, Gram. § 696; Kennedy, Gram. § 67, 3; Madv. Gram. § 487, 6. — Hence,

With subject.

In gen.:

non egeo medicina (i. e. ut alii me consolentur), me ipse consolor,

Cic. Lael. 3, 10:

Junius necem sibi ipse conscivit,

id. N. D. 2, 3, 7:

neque potest exercitum is continere imperator, qui se ipse non continet,

id. de Imp. Pomp. 13, 38:

Artaxerxes se ipse reprehendit,

Nep. Dat. 5:

ipsa se virtus satis ostendit,

Sall. J. 85; cf.:

deponendo tutelam ipse in se unum omnium vires convertit,

Liv. 24, 4, 9:

deforme etiam est de se ipsum praedicare,

Cic. Off. 1, 38, 137.—

With special emphasis, ipse is joined to the subject to indicate its relation to itself as both subject and object, though the antithesis would suggest another case (Cic.):

cum iste sic erat humilis atque demissus, ut non modo populo Romano, sed etiam sibi ipse condemnatus videretur,

Cic. Verr. 1, 6, 17:

si quis ipse sibi inimicus est,

id. Fin. 5, 10, 28:

qui ipsi sibi bellum indixissent,

id. ib. 5, 10, 29:

quoniam se ipsi omnes natura diligant,

id. ib. 3, 18, 59:

nam si ex scriptis cognosci ipsi suis potuissent,

id. de Or. 2, 2, 8.—

With object:

neque vero ipsam amicitiam tueri (possumus), nisi aeque amicos et nosmet ipsos diligamus,

Cic. Fin. 1, 20, 67:

omne animal se ipsum diligit,

id. ib. 5, 9, 24:

fac ut diligentissime te ipsum custodias,

id. Fam. 9, 14, 8:

Pompeianus miles fratrem suum, dein se ipsum interfecit,

Tac. H. 3, 51:

Lentulum, quem mihi ipsi antepono,

Cic. Fam. 3, 7, 5.—

Ipse defines the subject of a reflexive pronoun:

natura movet infantem, sed tantum ut se ipse diligat (where ipse shows that se refers to infantem),

Cic. Fin. 2, 10, 33: proinde consulant sibi ipsi;

jubeant abire se,

Just. 16, 4, 15:

neque prius vim adhibendam putaverunt, quam se ipse indicasset,

Nep. Paus. 4:

in portis murisque sibimet ipsos tecta coëgerat aedificare,

Liv. 27, 3, 2 (cf. 1. a. supra).—

Ipse stands for the reflexive pronoun,

Where the person or thing referred to is to be emphatically distinguished from others (class.):

cum omnes se expetendos putent, nec id ob aliam rem, sed propter ipsos, necesse est ejus etiam partes propter se expeti, etc.,

Cic. Fin. 5, 17, 46:

quis umquam consul senatum ipsius decretis parere prohibuit?

id. Sest. 14, 32:

quos, quidquid ipsis expediat, facturos arbitrabimur,

id. Fin. 2, 35, 117:

qui negant se recusare, quo minus, ipsis mortuis, terrarum deflagratio consequatur,

id. ib. 3, 19, 64:

nec quid ipsius natura sit intellegit,

id. ib. 5, 9, 24.—

In a subordinate clause, to point out either the subject of the principal clause, or the chief agent or speaker;

esp. where se or sibi is already applied to the subject of the subordinate clause: ne ob eam rem aut suae magnopere virtuti tribueret aut ipsos despiceret,

Caes. B. G. 1, 13, 5:

legatos ad consulem mittit, qui tantum modo ipsi liberisque vitam peterent,

Sall. J. 16, 2; cf.:

ipsis mortuis,

Cic. Fin. 3, 19, 64:

supra nihil, quantum in ipso est, praetermittere quo minus, etc.,

id. Leg. 1, 21, 56:

ipsius,

id. ib. 2, 22, 55:

nihil umquam audivi... nihil de re publica gravius, nihil de ipso modestius, i. e. de ipso dicente,

id. Balb. 1, 2: id quod ipsum adjuvat (i. e. dicentem;

opp. id quod adversario prodest),

id. Inv. 1, 21, 30.—

In gen., for an emphatic se or sibi (mostly post-Aug.; v. Madv. ad Cic. Fin. 3, 12, 40):

nam ipsis certum esse, etc.,

Liv. 35, 46, 13:

pravitas consulum discordiaque inter ipsos,

id. 4, 26, 6:

inexperta remedia haud injuria ipsis esse suspecta,

Curt. 3, 5, 15:

Graecis nuntiare jubet, ipsum quidem gratias agere, etc.,

id. 3, 8, 7:

dixit, ab illo deo ipsos genus ducere,

id. 4, 2, 3:

a quibus nec acceperunt injuriam nec accepisse ipsos existimant, Sen. de Ira, 2, 5, 1: intemperantiam in morbo suam experti parere ipsis vetant,

id. ib. 3, 13, 5:

sciunt ipsos omnia habere communia,

id. Ep. 6, 3; 22, 10 et saep.; cf.:

verum est etiam iis, qui aliquando futuri sint, esse propter ipsos consulendum,

Cic. Fin. 3, 19, 64.—

Ipse stands in free constr. with abl. absol. as with finite verb (cf. also quisque;

only freq. in Liv. and post-Aug. writers): cum dies venit, causa ipse pro se dicta, quindecim milibus aeris damnatur,

Liv. 4, 44, 10 Weissenb. ad loc.:

Romani imperatores, junctis et ipsi exercitibus... ad sedem hostium pervenere,

id. 29, 2, 2:

C. Popilius, dimissis et ipse Atticis navibus... pergit,

id. 45, 10, 2; cf.:

Catilina et Autronius parabant consules interficere, ipsi fascibus conreptis Pisonem cum exercitu mittere,

Sall. C. 18, 5:

amisso et ipse Pacoro,

Tac. G. 37; cf. also the emphatic use of ipse (like quisque) with abl. of gerund (freq. in Liv.):

adsentando indignandoque et ipse,

Liv. 40, 23, 1:

cogendo ipse,

id. 39, 49, 3:

agendo ipse,

id. 41, 24, 2:

aestimando ipse secum,

id. 25, 23, 11 et saep.

Am. prol. 102:

ipsimet nobis,

Cic. Verr. 2, 3, 1, § 3:

ipsemet profugiam,

Sen. Ep. 117, 21; also Front. Aq. 74 ex conj.— Sup.: Com. Ergo ipsusne es? Charm. Ipsissumus, his own very self, Plaut. Trin. 4, 2, 146; cf. Gr. autotatos, Aristoph. Plut. 83; so,

ipsimus and ipsima, for dominus and domina (cf II. A. supra),

Petr. 75, 11; and:

ipsimi nostri,

id. 63, 3 Büch. ex conj.

prōmo, mpsi (msi), mptum (mtum), 3, v. a. [pro-emo], to take, give, or bring out or forth, to produce (freq. and class.; syn.: profero, effero)

Lit.:

si quid tibi opus erit promptu, promito,

Plaut. Cist. 1, 1, 113: Pa. Prompsisti tu illi vinum? Lu. Non prompsi, id. Mil. 3, 2, 16:

pecuniam ex aerario,

Cic. Verr. 2, 3, 84, § 195:

signa ex aerario prompta,

Liv. 3, 69 fin.:

medicamenta de narthecio,

Cic. Fin. 2, 7, 22:

aurum ex armario,

id. Cael. 21, 52:

libros inde,

id. Fin. 3, 2, 7:

vina dolio,

Hor. Epod. 2, 47:

promptum vagina pugionem,

Tac. A. 15, 54 aliquid in usus, Col. 2, 10, 16: se, to come forth or out:

laetique cavo se robore promunt,

Verg. A. 2, 260:

vites promunt se,

put forth, shoot out, Col. 3, 12, 1.—

Trop.

In gen., to bring, put, or draw forth est aliquid, quod non ex usu forensi...sit promendum et assumendum, Cic. de Or 1, 14, 59:

loci, e quibus argumenta promuntur,

id. Top. 2, 7:

nunc promenda tibi sunt consilia,

id. Att. 9, 18, 2:

promere et exercere justitiam,

Plin. Ep. 1, 10, 10:

nunc illas promite vires,

Verg. A. 5, 191.—

In partic., to bring to light, disclose, utter, tell, express, relate, etc.: percuntanti promere omnia. Plaut. As. 1, 1, 10:

rerum ordinem,

Vell. 2, 48, 6:

magnificam orationem de semet ipso prompsit,

Tac. H. 2, 90. verba, quae sensum animi nostri optime promunt, Quint. 8 praef. §

32: animi voluntatem,

id. 12, 10, 40: promere aliquid loquendo, id. 2, 16, 15:

quid ipse sim secutus promam,

id. 7, 1, 3: qui pueris utile carmen prompturus est, wishes to publish, App. Flor. p 358 med.; cf.:

insignem attenuat deus, Obscura promens,

raising into notice, Hor. C. 1, 34, 14.—Hence, promp-tus ( promtus), a, um, P. a., prop. brought to light, exposed to view; hence,

Visible, apparent, evident, manifest (rare but class.): inimicitiam atque amicitiam in frontem promptam gero, Enn. ap. Gell. 19, 8, 6 (Trag. v 8 Vahl.):

aliud clausum in pectore, aliud promptum in linguā habere,

Sall. C. 10, 5:

tametsi hoc minime latet, quod ita promptum et propositum est, ut, etc.,

Cic. Rosc. Am 40, 118 prompta et aperta, id. Fin. 1, 9, 30:

eminentia et prompta,

id. de Or. 3, 57, 215:

consilia, locos, prompta, occulta noverat,

Tac. A. 2, 20.— Sup.:

nihil se tam clausum neque tam reconditum posse habere, quod non istius cupiditati apertissimum promptissimumque esset,

Cic. Verr. 2, 4, 20, § 42.—

Transf.

At hand, i. e. prepared, ready, quick, prompt, inclined or disposed to or for any thing = paratus, expeditus.

Absol.:

laudat promptos, segniores castigat,

Caes. B. C. 1, 3:

promptissimus homo,

Cic. Verr. 2, 4, 17, § 37:

cetera, quae tibi a multis prompta esse certo scio, a me sunt paratissima,

id. Fam. 4, 13, 6:

fidem alicui promptam expositamque praebere,

id. Caecin. 27, 78:

quorum cognoverat promptam audaciam,

Sall. C. 32, 2:

quod cuique promptum, arma, equos, aurum offerentes,

Tac. A. 1, 71:

sagittae,

Ov. M. 3, 188:

prompta et profluens eloquentia,

Tac. A. 13, 3.— Sup., Just. 22, 2, 12.—

With ad or in aliquid (rarely in aliquū re):

ad bella suscipienda Gallorum aiacer et promptus est animus,

Caes. B. G. 3, 19 fin.:

animus ad defendendam rem publicam, Cic Fam. 3, 11, 4. esse animo prompto ad jocandum,

id. Q. Fr. 2, 13, 1:

homines ad vim prompti, ad seditionem parati,

id. Agr 2, 30, 82:

paratior ad usum forensem promptiorque esse,

id. Div. in Caecil. 13, 41:

promptiores ad nostra pericula,

id. Off. 1, 24, 83:

promptus ad lacessendum certamen, Liv 44, 4, 2: ad injurias vicinorum,

Just. 23, 1, 3:

promptus in pavorem,

Tac. A. 15, 25 fin.:

in adulationes,

id. ib. 15, 61: in latrocinia, Flor 4, 12, 10; cf. in comp.:

promptior in spem,

Tac. Agr. 35 fin.; and in sup.:

Dalmatae in latrocinia promptissimi, Flor 4, 12, 10: celeritas prompta et parata in agendo,

Cic. Brut. 42, 154:

in rebus gerendis promptus,

Nep. Them. 1, 4.—

With pro or adversus (very rare):

utemini nobis etiam promptioribus pro patriā,

Liv. 22, 59, 11:

promptus adversus insontes,

Tac. A. 6, 48 fin. —

With abl.:

non promptus ingenio,

Liv. 4, 3:

linguā promptus,

id. 2, 45 fin.; cf.:

sermone promptus,

Tac. H. 2, 86:

promptus audaciā,

id. A. 1, 57; 14, 40:

promptus animo,

id. ib. 14, 58.— Comp.:

haud quisquam manu promptior erat,

Liv. 2, 56:

promptior linguā quam manu,

Sall. J. 44, 1.—

With gen.:

promptus animi,

Tac. H. 2, 23.— Sup.:

belli promptissimos delegebant, Sall. Fragm. ap. Arus Mess. (H. 2, 13 Dietsch): Plato veritatis omnibus exhibendae promptissimus,

Gell. 10, 22, 1.—

With dat. (rare except in Tacitus):

promptus libertati aut ad mortem animus,

Tac. A. 4, 46:

seditioni,

id. ib. 1, 48:

cuicumque fiagitio,

id. ib. 15, 45:

ultioni,

id. ib. 11, 32:

nullam gentem promptiorem veniae dandae fuisse,

Liv. 25, 16, 12. —

With inf. ( poet.):

promptus metuenda pati,

Luc. 7, 105:

scis ipse, quam promptae superos incessere Thebae,

Stat. Th. 7, 209.—

In gen., brave, courageous: maxime vellem, rem publicam in periculis a promptissumo quoque defendi, Sall. Or. Phil. cont. Lep. (H. 1, 48 Dietsch); Tac. Agr. 3; id. H. 2, 25; 3, 69.—

Easy, practicable:

facilis et prompta defensio,

Cic. de Or. 1, 56, 237:

moenia haudquaquam prompta oppugnanti,

Liv. 23, 1 fin.:

regnum,

Just. 29, 2, 5:

expugnatio,

Tac. A. 1, 68:

possessio,

id. ib. 2, 5:

aditus, obvia comitas,

id. ib. 2, 2 fin.:

promptissima mortis via,

id. ib. 16, 17: promptum est, with inf., it is easy: sed nec mihi dicere promptum, Nec facere est illi, Ov M. 13, 10; Tac. A. 15, 41.—Hence, adv.: promptē (perh. not ante-Aug.).

Readily, quickly, without delay, willingly, promptly:

dare operam,

Tac. A. 15, 52: distribuere pecuniam legatis, Val. Max. 4, 3, 9.— Comp.:

promptius adversari,

Tac. A. 2, 38:

dirumpere imagines (opp. cunctanter),

id. H. 1, 55.— Sup.:

promptissime adesse alicui,

Plin. Ep. 4, 17, 11.—

Easily:

promptius expediam,

Juv. 10, 220:

victoria promptissime licentiam sumministrat,

Val. Max. 6, 5, 1.