Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

exclāmātio

  • 1 exclamatio

    exclamātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] au plur. cris, éclats de voix. [st2]2 [-] exclamation (t. de rhét.). [st2]3 [-] maxime énoncée à haute voix.
    * * *
    exclamātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] au plur. cris, éclats de voix. [st2]2 [-] exclamation (t. de rhét.). [st2]3 [-] maxime énoncée à haute voix.
    * * *
        Exclamatio, Verbale. Cic. Escri, Exclamation.

    Dictionarium latinogallicum > exclamatio

  • 2 exclamatio

    exclāmātio, ōnis, f. (exclamo), der Ausruf, a) im allg., der Ausruf, Aufschrei, acuta atque attenuata nimis exclamatio, Cornif. rhet. 3, 21: Plur., acutae vocis exclamationes vitare, Cornif. rhet. 3, 21: dulces exclamationes theatri causā producere, Quint. 11, 3, 179. – b) der Ausruf als rhet. Figur, Cornif. rhet. 4, 22. Cic. de or. 3, 207. Quint. 9, 1, 34. Tac. dial. 26 u. 31: excl. vel admirationis vel conquestionis, Cic. or. 135.

    lateinisch-deutsches > exclamatio

  • 3 exclamatio

    exclāmātio, ōnis, f. (exclamo), der Ausruf, a) im allg., der Ausruf, Aufschrei, acuta atque attenuata nimis exclamatio, Cornif. rhet. 3, 21: Plur., acutae vocis exclamationes vitare, Cornif. rhet. 3, 21: dulces exclamationes theatri causā producere, Quint. 11, 3, 179. – b) der Ausruf als rhet. Figur, Cornif. rhet. 4, 22. Cic. de or. 3, 207. Quint. 9, 1, 34. Tac. dial. 26 u. 31: excl. vel admirationis vel conquestionis, Cic. or. 135.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > exclamatio

  • 4 exclamatio

    exclāmātio, ōnis f. [ exclamo ]
    восклицание, возглас rhH., C, Q, T

    Латинско-русский словарь > exclamatio

  • 5 exclāmātiō

        exclāmātiō ōnis, f    [exclamo]. — In rhet., an exclamation, C., Ta.
    * * *
    exclamation, saying

    Latin-English dictionary > exclāmātiō

  • 6 exclamatio

    exclāmātĭo, ōnis, f. [exclamo], a loud calling or crying out (very rare).
    I.
    In gen.:

    acuta atque attenuata nimis,

    Auct. Her. 3, 12, 21:

    acutas vocis exclamationes vitare debemus,

    id. ib.; Quint. 11, 3, 179; Vulg. Sirach, 35, 13.—
    II.
    In partic., as a figure of rhetoric, an exclamation, Auct. Her. 4, 15, 22; Cic. de Or. 3, 54, 207; id. Or. 39, 135; Quint. 9, 1, 34; 9, 2, 27; 9, 3, 97; Tac. Dial. 26; 31.

    Lewis & Short latin dictionary > exclamatio

  • 7 deus

    dĕus, i, m. (arch. deivos)    - voc. sing. inus., mais à la décad. deus Vulg. Psa. 22, 3 ou dee Tert. Marc. 1, 29 II au plur. nom. di, dii, dei; gén. deorum et deum; dat. dis, diis, deis II deus monos. Plaut. Amp. 53.    - voir la déclinaison.    - cf. gr. ὁ Ζεῦς: Zeus --- gén. Διός (et Ζηνός); acc. Δία (et Ζῆν / Ζῆνα); dat. Διί (et Ζηνί). [st1]1 [-] dieu, divinité.    - Deus aeterne! Hier.: ô Dieu éternel !    - Cic. Rep. 6, 17; Tim. 26; etc.    - di boni, Cic. Mil. 59: grands dieux ! dieux bons !    - di immortales! Cic. Nat. 1, 72: dieux immortels !    - pro di immortales ! Cic. Par. 42: dieux immortels !    - avec ellipse de fidem pro deum immortalium, Cic. fr. F. 1, 8: au nom des dieux immortels !    - per deos ou per deos immortales, Cic. Off. 2, 5; Balb. 23: au nom des dieux, par les dieux immortels.    - di melius duint (dent), di meliora ferant, velint, Ter. Ph. 1005; Tib. 3, 4, 1; Ov. M. 7, 37 ou simplt di meliora, Cic. Phil. 8, 9: que les dieux nous assistent ! aux dieux ne plaise ! les dieux nous en préservent !    - di vortant bene! Ter. Eun. 390: que les dieux nous protègent! --- cf. Ad. 728; Hec. 196, etc..    - quod di omen avertant ! Cic. Phil. 3, 35: que les dieux détournent ce présage !    - si dis placet, Cic. Pis. 38: [ironique] dieu me pardonne ! [st1]2 [-] en parl. de qqn un dieu.    - Cic. de Or. 1, 106; Nat. 2, 32; Att. 4, 16, 3; Sest. 144; Quir. 11.
    * * *
    dĕus, i, m. (arch. deivos)    - voc. sing. inus., mais à la décad. deus Vulg. Psa. 22, 3 ou dee Tert. Marc. 1, 29 II au plur. nom. di, dii, dei; gén. deorum et deum; dat. dis, diis, deis II deus monos. Plaut. Amp. 53.    - voir la déclinaison.    - cf. gr. ὁ Ζεῦς: Zeus --- gén. Διός (et Ζηνός); acc. Δία (et Ζῆν / Ζῆνα); dat. Διί (et Ζηνί). [st1]1 [-] dieu, divinité.    - Deus aeterne! Hier.: ô Dieu éternel !    - Cic. Rep. 6, 17; Tim. 26; etc.    - di boni, Cic. Mil. 59: grands dieux ! dieux bons !    - di immortales! Cic. Nat. 1, 72: dieux immortels !    - pro di immortales ! Cic. Par. 42: dieux immortels !    - avec ellipse de fidem pro deum immortalium, Cic. fr. F. 1, 8: au nom des dieux immortels !    - per deos ou per deos immortales, Cic. Off. 2, 5; Balb. 23: au nom des dieux, par les dieux immortels.    - di melius duint (dent), di meliora ferant, velint, Ter. Ph. 1005; Tib. 3, 4, 1; Ov. M. 7, 37 ou simplt di meliora, Cic. Phil. 8, 9: que les dieux nous assistent ! aux dieux ne plaise ! les dieux nous en préservent !    - di vortant bene! Ter. Eun. 390: que les dieux nous protègent! --- cf. Ad. 728; Hec. 196, etc..    - quod di omen avertant ! Cic. Phil. 3, 35: que les dieux détournent ce présage !    - si dis placet, Cic. Pis. 38: [ironique] dieu me pardonne ! [st1]2 [-] en parl. de qqn un dieu.    - Cic. de Or. 1, 106; Nat. 2, 32; Att. 4, 16, 3; Sest. 144; Quir. 11.
    * * *
        Deus, Dei. Dieu.
    \
        Aduerso deo agere aliquid. Ouid. Contre la volunté de Dieu, Dieu nous estant contraire.
    \
        AEquorei dii. Ouid. Les dieux marins.
    \
        Cum Deo beneuolente faciam. Gellius. Je le feray se Dieu plaist, ou au plaisir de Dieu.
    \
        Dii boni, boni quid porto! Exultantis vox. Terent. O bon dieu.
    \
        Caerulei dii. Ouid. Dieux marins.
    \
        Dii immortales, homo homini quid praestat? Admirantis exclamatio est. Terent. O Dieu immortel!
    \
        Dii meliora, Modus optandi, imperfecto sermone. Liu. A Dieu ne plaise.
    \
        O dii, qui comitatus. Cic. O Dieu.
    \
        Secundis diis agere aliquid. Virgil. Dieu nous aidant et favorisant.
    \
        Deum suae vitae Lentulum vocat Cicero. Conservateur.
    \
        Hanc occasionem oblatam tenete, per deos immortales, Patres conscripti, etc. Cic. Je vous prie pour l'honneur de Dieu.
    \
        Auertant omem dii. Cic. A Dieu ne plaise, Ce que Dieu ne veuille.
    \
        Dii faciant. Cic. Dieu le veuille.
    \
        Dii faciant vt rei militaris mentionem facere audeas. Cic. Pleust à Dieu que tu en eusses parlé pour veoir.
    \
        Dii vestram fidem! Admiratis aduerbium cum exclamatione. Terent. Mon Dieu aide nous!
    \
        Infringere deos precatu. Stat. Flechir Dieu par prieres.
    \
        Inuantibus diis. Cic. Dieu aidant, Au plaisir de Dieu.
    \
        Plaudentibus diis et hominibus. Cic. Au gré, A la grande joye et contentement de Dieu et des hommes.
    \
        Teste Deo credere. Ouid. Croire aucun quand il jure Dieu.
    \
        Testari deos. Virgil. Appeler Dieu en tesmoing.
    \
        Dii bene vertant. Terent. Dieu veille tourner tout à bien.

    Dictionarium latinogallicum > deus

  • 8 acclamatio

    acclāmātĭo ( adc.), ōnis, f. [acclamo], a calling to, an exclamation, shout.
    I.
    In gen.:

    acuta atque attenuata nimis,

    Auct. Her. 3, 12, 21;

    the calling of the shepherd,

    Col. 7, 3, 26; so in plur., id. 6, 2, 14.—
    II.
    In partic.
    A.
    A cry of disapprobation (so esp. in the time of the republic):

    ei contigit non modo ut adclamatione, sed ut convicio et maledictis impediretur,

    Cic. Q. Fr. 2, 3, 2; 2, 1, 2; quanto jam levior est adclamatio, C. Rabir. 18; id. de Or. 2, 83, 339 etc.; Suet. Dom. 23 al.—
    B.
    On the contrary, esp. later, a shout of approbation (e. g. on the appearance of a person honored by the people), a huzza:

    adclamationes multitudinis assentatione immodica pudorem operantis,

    Liv. 31, 15, 2; so Suet. Caes. 79; id. Aug. 58; id. Oth. 6 (made by the voice; while plausus is made with the hands, Quint. 8, 3, 3).—
    C.
    Rhetor. a figure of speech = exclamatio, epiphônêma, exclamation, Quint. 8, 5, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > acclamatio

  • 9 adclamatio

    acclāmātĭo ( adc.), ōnis, f. [acclamo], a calling to, an exclamation, shout.
    I.
    In gen.:

    acuta atque attenuata nimis,

    Auct. Her. 3, 12, 21;

    the calling of the shepherd,

    Col. 7, 3, 26; so in plur., id. 6, 2, 14.—
    II.
    In partic.
    A.
    A cry of disapprobation (so esp. in the time of the republic):

    ei contigit non modo ut adclamatione, sed ut convicio et maledictis impediretur,

    Cic. Q. Fr. 2, 3, 2; 2, 1, 2; quanto jam levior est adclamatio, C. Rabir. 18; id. de Or. 2, 83, 339 etc.; Suet. Dom. 23 al.—
    B.
    On the contrary, esp. later, a shout of approbation (e. g. on the appearance of a person honored by the people), a huzza:

    adclamationes multitudinis assentatione immodica pudorem operantis,

    Liv. 31, 15, 2; so Suet. Caes. 79; id. Aug. 58; id. Oth. 6 (made by the voice; while plausus is made with the hands, Quint. 8, 3, 3).—
    C.
    Rhetor. a figure of speech = exclamatio, epiphônêma, exclamation, Quint. 8, 5, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > adclamatio

  • 10 quamquam

    quam-quam ( quan-), conj., though, although, albeit; ante-class. always, and in class. prose regularly joined with indic.; by Cic. rarely with the subj., and usu. when the general idea would demand the subj. (as potential, conditional, consecutive, etc.; cf. Zumpt, Gram. § 574; Madv. § 361, A, 3; and v. esp. Fischer, Gram. 2, p. 696 sq.).
    (α).
    With indic.: quamquam blandā voce vocabam, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 41 (Ann. v. 50 Vahl.):

    quamquam libenter escis alienis studes,

    Plaut. Pers. 3, 1, 8; id. Mil. 4, 8, 44:

    quamquam est scelestus,

    Ter. Ad. 2, 1, 5:

    quamquam id est minime probandum,

    Cic. Rep. 1, 26, 42; 1, 4, 7; id. Ac. 2, 6, 16; 1, 9, 34:

    quamquam non venit ad finem tam audax inceptum, tamen, etc.,

    Liv. 10, 32:

    Romani, quamquam fessi erant,

    Sall. J. 53:

    quamquam festinas, non est mora longa,

    Hor. C. 1, 28, 35 et saep.—
    (β).
    With subj.:

    quamquam illa ipsa exclamatio Non potest melius sit velim crebra,

    Cic. de Or. 3, 26, 101:

    quamquam sint in quibusdam malis, tamen, etc.,

    id. Tusc. 5, 30, 85:

    quamquam ne id quidem suspicionem coitionis habuerit,

    although even that gave rise to no suspicion, id. Planc. 22, 53; id. de Or. 2, 1, 1:

    Romanis, quamquam procul a patriā pugnarent, etc.,

    Liv. 23, 29, 7:

    quamquam nonnullis leve visum iri putem,

    Nep. Att. 13. 6:

    quamquam moveretur his vocibus,

    Liv. 36, 34, 6 Weissenb. ad loc.; cf. id. 6, 9, 6; 45, 17, 7.—
    (γ).
    Ellipt., with an adj. or part.:

    bellum atque arma, quamquam vobis invisa, tamen quia Lepido placent, sumenda sunt,

    Sall. H. Fragm. 1, 48, 2:

    acri viro, et quamquam advorso populi partium, famá tamen aequabili,

    id. J. 43, 1 Dietsch:

    omnia illa, quamquam expetenda, etc.,

    Cic. Fin. 5, 23, 68:

    curam adhibere, quamquam difficili in re,

    id. Fam. 2, 7, 3; 5, 3, 4; Liv. 4, 53, 1 Weissenb. ad loc.—
    (δ).
    With a subj.-clause:

    quamquam ne impudicitiam quidem nunc abesse Pallante adultero,

    Tac. A. 12, 65, 3.—
    II.
    In partic., as a rhetor. particle of transition, inobjections made by the speaker himself, although, however, yet, nevertheless, notwithstanding:

    quamquam, quem potissimum Herculem colamus, scire sane velim,

    Cic. N. D. 3, 16, 42:

    quamquam quid loquor,

    id. Cat. 1, 9, 22:

    quamquam te quidem quid hoc doceam,

    id. de Or. 2, 47, 197; id. Phil. 2, 16, 42:

    quamquam o! sed superent, etc.,

    Verg. A. 5, 195.

    Lewis & Short latin dictionary > quamquam

См. также в других словарях:

  • Exclamatio — Die Exclamatio (lateinisch für Ausruf), auch Exklamation, ist ein rhetorisches Mittel. Dabei handelt es sich um einen Ausruf, der aus Schrecken, Erschütterung über die momentane Situation oder sonstigen Gründen erfolgen kann. Beispiele Cicero: „O …   Deutsch Wikipedia

  • Exclamatio (Musik) — Exclamatio (lateinisch für Ausruf) ist die aus der Rhetorik übernommene Bezeichnung für eine musikalische Figur der barocken Affektenlehre. Nach Johann Georg Walther ist die Exclamatio der Sprung einer kleinen Sexte aufwärts (1728), und der… …   Deutsch Wikipedia

  • exclamatio —    (s.f.) esclamazione …   Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani

  • exclamation — [ ɛksklamasjɔ̃ ] n. f. • 1311; lat. exclamatio, de exclamare 1 ♦ Cri, paroles brusques exprimant de manière spontanée une émotion, un sentiment. ⇒ interjection. Pousser des exclamations. ⇒ s exclamer. Retenir, étouffer une exclamation. Une… …   Encyclopédie Universelle

  • Liste rhetorischer Figuren — Hier sind rhetorische Figuren (auch Stilmittel und Stilfiguren) aufgelistet. Für eine Definition siehe rhetorische Figur. A Bezeichnung Beschreibung oder deutsche Bezeichnung Beispiele Accumulatio (auch Akkumulation) Anhäufung thematisch… …   Deutsch Wikipedia

  • Liste rhetorischer Mittel — Hier sind rhetorische Figuren (auch Stilmittel und Stilfiguren) aufgelistet. Für eine Definition siehe rhetorische Figur. A Bezeichnung Beschreibung oder deutsche Bezeichnung Beispiele Accumulatio (auch Akkumulation) Anhäufung thematisch… …   Deutsch Wikipedia

  • exclamaţie — EXCLAMÁŢIE, exclamaţii, s.f. Cuvânt, propoziţie sau frază rostită cu un ton ridicat (şi prelungit), pentru a exprima o stare afectivă puternică; strigăt, exclamare. – Din fr. exclamation, lat. exclamatio. Trimis de RACAI, 21.11.2003. Sursa: DEX… …   Dicționar Român

  • Exklamation — Ex|kla|ma|ti|on 〈f. 20; geh.〉 Ausruf [<lat. exclamatio „Ausruf“] * * * Ex|kla|ma|ti|on, die; , en [lat. exclamatio] (Rhet., bildungsspr. veraltet): Ausruf. * * * Exklamation   [lateinisch] die, / en, Ausruf, eine rethorische Figur, z. B. »Hoch …   Universal-Lexikon

  • Apostrophe (Literatur) — Eine literarische Apostrophe [aˈpɔstrofe] ist ein Stilmittel der Rhetorik, seltener der Literatur, und stellt die Hinwendung des Dichters oder einer Figur an eine Sache oder eine imaginäre Person dar. Der Redner ändert vermeintlich die… …   Deutsch Wikipedia

  • Figurae per adiectionem — Die vier Änderungskategorien bezeichnen eine in der antiken Rhetorik übliche Einteilung von Stilmitteln in Kategorien: Dazu zählen figurae per adiectionem figurae per detractionem figurae per transmutationem figurae per immutationem Die Theorie… …   Deutsch Wikipedia

  • Figurae per detractionem — Die vier Änderungskategorien bezeichnen eine in der antiken Rhetorik übliche Einteilung von Stilmitteln in Kategorien: Dazu zählen figurae per adiectionem figurae per detractionem figurae per transmutationem figurae per immutationem Die Theorie… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»