-
1 existimo
ex-īstimo (арх. exīstumo), āvī, ātum, āre [ aestimo ]1) судить, полагать, считать (ut Cicĕro existimat Q; in hostium numĕro existimari C)aliquem sapientem et appellare et e. C — называть и (действительно) считать кого-л. мудрымdisciplina in Britanniā reperta esse existimatur Cs — думают, что учение (друидов) создалось в Британииaliquid milia octingenta in longitudinem esse existimatur Cs — протяжение чего-л. определяется в 800 (римских) миль2) судить, решать, высказываться (bene de aliquo C etc.)e. aliquid magni Nep — высоко что-л. ценитьaliquid flocci non e. Pl — не ставить что-л. ни во что -
2 exaestimo
exaestimo, s. ex-īstimo /.
-
3 exaestumo
exaestumo, s. ex-īstimo /.
-
4 existimo
ex-īstimo (ex-aestumo, ex-īstumo), āvī, ātum, āre, dem innern Werte nach irgendwie anschlagen, beurteilen, I) eig., etw. od. jmd. so und so beurteilen, für das und das halten, ansehen, α) mit Genet. des Wertes od. der Beschaffenheit: neque quod dixi flocci existumat, Plaut.: dum ne ob malefacta peream, parvi existumo, Plaut.: omnia minoris existimare, Sulpic. in Cic. ep.: magni eius opera existimata est in proelio ad Senam, Nep. – m. Genet. pretii u. folg. Infin. od. Acc. u. Infin., magni existimans sincerum... servare populum, Suet. – prisci decorique moris existimans clarae stirpis indolem sic notescere, Suet. – β) m. Acc. des Prädikats, wofür man hält usw.: ex. alqm avarum, Cic.: alqm sapientem et appellare et ex. (u. wirklich dafür halten), Cic.: ex. athletarum corpora decora vere, Quint.: unicum bonum diuturnam vitam, Curt.: maximum existimavit quaestum memorem gratumque videri, hielt es für den größten Gewinn, Nep. – im Passiv mit Nom. des Prädikats, Q. Hortensius... diu princeps oratorum existimatus est, Quint.: homo, ut existimabatur, avarus et furax, Cic. – γ) mit in u. Abl.: in hostium numero existimari, als Feind angesehen werden, Cic.: in probro existimari, Plin. – δ) mit allgemeiner Wertbestimmung: utcumque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.
II) übtr.: A) nach Abschätzung der Gründe für u. wider über etwas sich ein Urteil-, eine Meinung-, eine Ansicht bilden, erachten, der Meinung-, der Ansicht sein, meinen, glauben, denken, dafür halten, α) gew. mit folg. Acc. u. Infin.: non possum existimare plus quemquam a se ipso quam me a te amari, Cic.: non omittendum sibi consilium Nervii existimaverunt, Caes. – im Passiv mit folg. Infin., qui semel in gestu peccavit, non continuo existimatur nescire gestum, Cic.: Africano vim attulisse existimatus est, Cic.: disciplina in Britannia reperta esse existimatur, Caes.: hoc milia DCCC in longitudinem esse existimatur, Caes.: unpersönl. mit folg. Acc. u. Infin.: Taprobanen alterum orbem terrarum esse diu existimatum est, Plin. – β) m. folg. indir. Fragesatz: haud existimans, quanto labore partum, nicht denkend usw., Ter. – γ) m. bl. allg. Acc. Pron.: quod ego nullo modo existimo, welcher Ansicht ich durchaus nicht beitreten kann, Cic. Tusc. 3, 25. – δ) absol.: ut Cicero existimat, Quint.: ut existimant, Quint. – Unpers., ita intellegimus vulgo existimari, Cic.
B) etwas beurteilen, über etw. urteilen, ein Urteil abgeben, -fällen, entscheiden, bei Cicero namentlich oft von der kritischen Beurteilung und Würdigung der Schriften u. Schriftsteller (s. Jahn Cic. Brut. 92), 1) im allg.: α) m. Acc.: ex. cotidianae vitae consuetudinem, Ter. heaut. 282 sq. – β) m. de u. Abl.: de qua causa vos existimare, quam etc.... melius est, Liv.: de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus, Cic.: ex. eventu de consilio alcis, Cic.: quis autem de ipso sapiente aliter existimat, quin m. Konj., wer möchte nicht über den W. die Ansicht haben, daß usw., Cic. de fin. 5, 32. – bene od. male ex. de alqo, gut oder schlecht über jmd. urteilen, -über od. von jmd. sprechen, Cic. u.a. – Unpers., exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest, Cic. – γ) m. folg. indirektem Fragesatz: existimabitis, qualis illa pax aut deditio sit, Sall.: existimari non potest, vix existimari potest, utrum... an etc., Caes. u. Liv.: nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint, Sall. – δ) absol., u. zwar Partic. subst., existimantes, ium, m., die kritischen Beurteiler u. Würdiger, die Kunstrichter, Kritiker, Cic. Brut. 92. – 2) insbes. als t. t. der Ärzte, die über einen Fall ein Urteil-, ein Gutachten-, ein visum repertum abgeben, nec in tot vulneribus, ut Antistius medicus existimabat, letale ullum repertum est, Suet. Caes. 82, 3. – / Gew. Form existimo, doch auch existumo; archaist. exaestumo, Corp. inscr. Lat. 1, 198. lin. 15; aber exaestimo verworfen von Victorin. 1, 4, 86. p. 22, 7 K.
-
5 existimo
ex-īstimo (ex-aestumo, ex-īstumo), āvī, ātum, āre, dem innern Werte nach irgendwie anschlagen, beurteilen, I) eig., etw. od. jmd. so und so beurteilen, für das und das halten, ansehen, α) mit Genet. des Wertes od. der Beschaffenheit: neque quod dixi flocci existumat, Plaut.: dum ne ob malefacta peream, parvi existumo, Plaut.: omnia minoris existimare, Sulpic. in Cic. ep.: magni eius opera existimata est in proelio ad Senam, Nep. – m. Genet. pretii u. folg. Infin. od. Acc. u. Infin., magni existimans sincerum... servare populum, Suet. – prisci decorique moris existimans clarae stirpis indolem sic notescere, Suet. – β) m. Acc. des Prädikats, wofür man hält usw.: ex. alqm avarum, Cic.: alqm sapientem et appellare et ex. (u. wirklich dafür halten), Cic.: ex. athletarum corpora decora vere, Quint.: unicum bonum diuturnam vitam, Curt.: maximum existimavit quaestum memorem gratumque videri, hielt es für den größten Gewinn, Nep. – im Passiv mit Nom. des Prädikats, Q. Hortensius... diu princeps oratorum existimatus est, Quint.: homo, ut existimabatur, avarus et furax, Cic. – γ) mit in u. Abl.: in hostium numero existimari, als Feind angesehen werden, Cic.: in probro existimari, Plin. – δ) mit allgemeiner Wertbestimmung: utcumque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.————II) übtr.: A) nach Abschätzung der Gründe für u. wider über etwas sich ein Urteil-, eine Meinung-, eine Ansicht bilden, erachten, der Meinung-, der Ansicht sein, meinen, glauben, denken, dafür halten, α) gew. mit folg. Acc. u. Infin.: non possum existimare plus quemquam a se ipso quam me a te amari, Cic.: non omittendum sibi consilium Nervii existimaverunt, Caes. – im Passiv mit folg. Infin., qui semel in gestu peccavit, non continuo existimatur nescire gestum, Cic.: Africano vim attulisse existimatus est, Cic.: disciplina in Britannia reperta esse existimatur, Caes.: hoc milia DCCC in longitudinem esse existimatur, Caes.: unpersönl. mit folg. Acc. u. Infin.: Taprobanen alterum orbem terrarum esse diu existimatum est, Plin. – β) m. folg. indir. Fragesatz: haud existimans, quanto labore partum, nicht denkend usw., Ter. – γ) m. bl. allg. Acc. Pron.: quod ego nullo modo existimo, welcher Ansicht ich durchaus nicht beitreten kann, Cic. Tusc. 3, 25. – δ) absol.: ut Cicero existimat, Quint.: ut existimant, Quint. – Unpers., ita intellegimus vulgo existimari, Cic.B) etwas beurteilen, über etw. urteilen, ein Urteil abgeben, -fällen, entscheiden, bei Cicero namentlich oft von der kritischen Beurteilung und Würdigung der Schriften u. Schriftsteller (s. Jahn Cic. Brut. 92), 1) im allg.: α) m. Acc.: ex. cotidianae vitae consuetudinem, Ter. heaut. 282 sq. – β) m. de u. Abl.:————de qua causa vos existimare, quam etc.... melius est, Liv.: de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus, Cic.: ex. eventu de consilio alcis, Cic.: quis autem de ipso sapiente aliter existimat, quin m. Konj., wer möchte nicht über den W. die Ansicht haben, daß usw., Cic. de fin. 5, 32. – bene od. male ex. de alqo, gut oder schlecht über jmd. urteilen, -über od. von jmd. sprechen, Cic. u.a. – Unpers., exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest, Cic. – γ) m. folg. indirektem Fragesatz: existimabitis, qualis illa pax aut deditio sit, Sall.: existimari non potest, vix existimari potest, utrum... an etc., Caes. u. Liv.: nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint, Sall. – δ) absol., u. zwar Partic. subst., existimantes, ium, m., die kritischen Beurteiler u. Würdiger, die Kunstrichter, Kritiker, Cic. Brut. 92. – 2) insbes. als t. t. der Ärzte, die über einen Fall ein Urteil-, ein Gutachten-, ein visum repertum abgeben, nec in tot vulneribus, ut Antistius medicus existimabat, letale ullum repertum est, Suet. Caes. 82, 3. – ⇒ Gew. Form existimo, doch auch existumo; archaist. exaestumo, Corp. inscr. Lat. 1, 198. lin. 15; aber exaestimo verworfen von Victorin. 1, 4, 86. p. 22, 7 K.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > existimo
-
6 existimantes
I.= aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):II.satin abiit neque quod dixi flocci existumat?
Plaut. Most. 1, 1, 73:dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,
id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:magni operam,
Nep. Cat. 1, 2:minoris aliquid,
id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?
Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.(α).With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:(β).quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,
Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:quod ego nullo modo existimo,
Cic. Tusc. 3, 11, 25:cottidianae vitae consuetudinem,
pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,
Cic. Caecin. 4, 10; cf.:P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,
id. de Or. 2, 66, 268:qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,
Quint. 11, 3, 8:popularitas signum affectati regni est existimatum,
id. 5, 9, 13:assimulata sunt schemata existimanda,
id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;(γ).merito id fieri uterque existimat,
Plaut. Most. 1, 3, 147:ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,
id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,
Cic. Agr. 2, 33, 89:non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,
id. Fam. 15, 21, 4:ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,
id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,
Cic. de Or. 2, 1, 4:disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,
Caes. B. G. 6, 13 fin.:Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,
Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,
Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—With a rel. or interrog.-clause:(δ).haud existimans, quanto labore partum,
Ter. Ph. 1, 1, 11:nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,
judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,
be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,
Liv. 22, 59, 14:existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,
Tac. H. 4, 81.—With de:(ε). (ζ).de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,
Cic. Leg. 1, 2, 7:ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,
id. Fam. 1, 7, 5:male de aliquo,
to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:tu ipse quem ad modum existimes vide,
id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,
Cic. Brut. 21, 82.—Absol.:ut Cicero existimat,
Quint. 9, 1, 29:sicut multi existimarunt,
id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:ita intellegimus vulgo existimari,
Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,
Cic. Brut. 24, 92. -
7 existimo
I.= aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):II.satin abiit neque quod dixi flocci existumat?
Plaut. Most. 1, 1, 73:dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,
id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:magni operam,
Nep. Cat. 1, 2:minoris aliquid,
id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?
Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.(α).With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:(β).quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,
Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:quod ego nullo modo existimo,
Cic. Tusc. 3, 11, 25:cottidianae vitae consuetudinem,
pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,
Cic. Caecin. 4, 10; cf.:P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,
id. de Or. 2, 66, 268:qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,
Quint. 11, 3, 8:popularitas signum affectati regni est existimatum,
id. 5, 9, 13:assimulata sunt schemata existimanda,
id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;(γ).merito id fieri uterque existimat,
Plaut. Most. 1, 3, 147:ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,
id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,
Cic. Agr. 2, 33, 89:non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,
id. Fam. 15, 21, 4:ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,
id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,
Cic. de Or. 2, 1, 4:disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,
Caes. B. G. 6, 13 fin.:Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,
Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,
Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—With a rel. or interrog.-clause:(δ).haud existimans, quanto labore partum,
Ter. Ph. 1, 1, 11:nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,
judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,
be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,
Liv. 22, 59, 14:existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,
Tac. H. 4, 81.—With de:(ε). (ζ).de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,
Cic. Leg. 1, 2, 7:ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,
id. Fam. 1, 7, 5:male de aliquo,
to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:tu ipse quem ad modum existimes vide,
id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,
Cic. Brut. 21, 82.—Absol.:ut Cicero existimat,
Quint. 9, 1, 29:sicut multi existimarunt,
id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:ita intellegimus vulgo existimari,
Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,
Cic. Brut. 24, 92. -
8 existumo
I.= aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):II.satin abiit neque quod dixi flocci existumat?
Plaut. Most. 1, 1, 73:dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,
id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:magni operam,
Nep. Cat. 1, 2:minoris aliquid,
id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?
Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.(α).With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:(β).quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,
Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:quod ego nullo modo existimo,
Cic. Tusc. 3, 11, 25:cottidianae vitae consuetudinem,
pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,
Cic. Caecin. 4, 10; cf.:P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,
id. de Or. 2, 66, 268:qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,
Quint. 11, 3, 8:popularitas signum affectati regni est existimatum,
id. 5, 9, 13:assimulata sunt schemata existimanda,
id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;(γ).merito id fieri uterque existimat,
Plaut. Most. 1, 3, 147:ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,
id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,
Cic. Agr. 2, 33, 89:non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,
id. Fam. 15, 21, 4:ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,
id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,
Cic. de Or. 2, 1, 4:disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,
Caes. B. G. 6, 13 fin.:Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,
Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,
Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—With a rel. or interrog.-clause:(δ).haud existimans, quanto labore partum,
Ter. Ph. 1, 1, 11:nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,
judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,
be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,
Liv. 22, 59, 14:existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,
Tac. H. 4, 81.—With de:(ε). (ζ).de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,
Cic. Leg. 1, 2, 7:ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,
id. Fam. 1, 7, 5:male de aliquo,
to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:tu ipse quem ad modum existimes vide,
id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,
Cic. Brut. 21, 82.—Absol.:ut Cicero existimat,
Quint. 9, 1, 29:sicut multi existimarunt,
id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:ita intellegimus vulgo existimari,
Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,
Cic. Brut. 24, 92. -
9 Istimor
pl. noun *"Wise Ones" = "Gnomes" Noldor IS. Sg. \#Istimo.
См. также в других словарях:
ístiti — im nedov. (ȋ ȋ) knjiž. imeti, šteti za isto: pojma sta si zelo blizu in ju lahko istimo; nepravilno je istiti pridnost z nadarjenostjo / tako se je navadil mesta, da se je skoraj istil z njim / do nesoglasij je prišlo, ker se vodstvo ni istilo… … Slovar slovenskega knjižnega jezika
Bungalows Costa Real — (Pared,Испания) Категория отеля: Адрес: Avenida del Istimo, 35627 Pared, Испан … Каталог отелей