Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

errātum

  • 1 errātum

        errātum ī, n    [1 erro], an error, mistake, fault: commune: nullum ob erratum: minimum: errata officiis superes, S.: errata aetatis meae.
    * * *
    error, mistake (in thought/action); moral error, lapse

    Latin-English dictionary > errātum

  • 2 erratum

    errātum, i, n., v. 1. erro, I. B. 2. b.

    Lewis & Short latin dictionary > erratum

  • 3 Erratum

    • (errata)

    Latin Quotes (Latin to English) > Erratum

  • 4 erratum

    fault, error, mistake

    Latin-English dictionary of medieval > erratum

  • 5 erro

    1.
    erro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [root er-, to go; desiderative forms, erchomai (ersk-); and Lat. (ers-o) erro, to seek to reach; hence, to wander; cf. Germ. irren; Engl. err, etc., v. Curt. Gr. Etym. p. 546 sq.].
    I.
    Neutr.
    A.
    In gen.
    1.
    Prop., to wander, to wander or stray about, to wander up and down, to rove (freq. and class.; cf.

    vagor, palor): propter te errans patria careo,

    Ter. Heaut. 2, 3, 16; cf.:

    cum vagus et exsul erraret,

    Cic. Clu. 62, 175:

    ignari hominumque locorumque Erramus vento huc et vastis fluctibus acti,

    Verg. A. 1, 333; cf. id. ib. 1, 32; 3, 200; Ov. M. 3, 175; id. F. 2, 335 et saep.:

    circum villulas nostras,

    Cic. Att. 8, 9, 3:

    pios per lucos,

    Hor. C. 3, 4, 7:

    inter audaces lupus errat agnos,

    id. ib. 3, 18, 13; cf.

    of beasts,

    id. S. 1, 8, 35; id. Epod. 2, 12; Verg. E. 1, 9; 2, 21; 6, 40; id. G. 4, 11 et saep.— Pass. impers.:

    male tum Libyae solis erratur in agris,

    Verg. G. 3, 249.—Prov.:

    in media luce errare,

    Sen. Ben. 5, 6, 3.—
    b.
    Transf., of inanimate things:

    (stellae) quae errantes et quasi vagae nominantur,

    Cic. Rep. 1, 14;

    so of the planets,

    id. N. D. 2, 20; 3, 20; id. Tusc. 1, 25, 62; Plin. 2, 6, 4, § 12; Vulg. Jud. 13; cf.

    of the motion of the stars in gen.,

    Hor. Ep. 1, 12, 17:

    Cocytus errans flumine languido,

    id. C. 2, 14, 18; cf. Verg. G. 3, 14:

    errantesque per altum Cyaneae,

    Val. Fl. 4, 561:

    hic lintres errare videres,

    Ov. F. 2, 391:

    vidi ad frontem sparsos errare capillos,

    i. e. flying about, Prop. 2, 1, 7; cf. id. 2, 22, 9:

    errantia lumina,

    i. e. moving fitfully about, Prop. 3, 14, 27 (4, 13, 27 M.); cf. Stat. Th. 10, 150:

    pulmonibus errat Ignis edax,

    i. e. spreads, runs about, Ov. M. 9, 201 et saep.—
    2.
    Trop., to wander, stray at random: ne vagari et errare cogatur oratio, Cic. de Or., 48, 209; cf.: erraus et vaga sententia (opp. stabilis certaque), id. N. D. 2, 1, 2:

    eo fit, ut errem et vager latius,

    id. Ac. 2, 20, 66:

    ut ingredi libere, non ut licenter videatur errare,

    id. Or. 23, 77:

    errans opinio (opp. stabilis conscientia),

    id. Fin. 2, 22, 71:

    dubiis affectibus errat,

    Ov. M. 8, 473:

    ne tuus erret honos,

    be in doubt, uncertain, id. F. 1, 468; cf. id. ib. 3, 543.— Poet., with a rel.-clause:

    erro, quam insistas viam,

    I am uncertain, in doubt, Plaut. Mil. 3, 1, 197; cf.:

    inter recens et vetus sacramentum,

    i. e. to hesitate, vacillate, Tac. H. 4, 58.—
    B.
    In partic., to miss the right way, to lose one's self, go astray (in the literal sense rarely, but in the trop. freq. and class.).
    1.
    Lit.: homo qui erranti comiter monstrat viam, Enn. ap. Cic. Off. 1, 16, 51:

    errare viā,

    Verg. A. 2, 739:

    maledictus qui errare facit caecum in itinere,

    Vulg. Deut. 27, 18.—
    2.
    Trop., to wander from the truth, to err, mistake:

    avius errat Saepe animus,

    Lucr. 3, 463; cf. id. 2, 740:

    totā erras viā,

    Ter. Eun. 2, 2, 14; cf.:

    in eo non tu quidem totà re, sed temporibus errasti,

    Cic. Phil. 2, 9 fin.:

    longe,

    Ter. Ad. 1, 1, 40; cf.

    procul,

    Sall. J. 85, 38 Kritz. N. cr.:

    errant probe,

    Plaut. Am. 3, 3, 20:

    vehementer,

    Cic. Ac. 2, 32, 103:

    valde,

    id. de Or. 2, 19, 83 et saep.:

    errare malo cum Platone quam cum istis vera sentire,

    Cic. Tusc. 1, 17, 39; cf. id. Balb. 28, 64:

    erras, si id credis,

    Ter. Heaut. 1, 1, 53; so with si, id. Hec. 4, 4, 60; Caes. B. G. 5, 41, 5; 7, 29, 2 et saep.:

    de nostris verbis errat,

    Ter. Heaut. 2, 3, 22:

    in aliqua re,

    Quint. 6, 3, 112; 10, 2, 21; 11, 1, 81 al.:

    in alteram partem,

    id. 10, 1, 26; cf.:

    in alienos fetus,

    Liv. 31, 12, 8.—Less freq. with acc. of a neutr. pronoun:

    mone, quaeso, si quid erro,

    Plaut. Most. 1, 3, 30; so with quid, Ter. And. 3, 2, 18; Quint. 2, 5, 16; 2, 3, 11; 2, 6, 6:

    hoc,

    Ter. Phorm. 5, 3, 21.— Poet. also with the acc. of a noun:

    errabant tempora,

    i. e. in chronology, Ov. F. 3, 155.— Pass. impers.:

    si fuit errandum,

    Ov. H. 7, 109:

    si nihil esset erratum,

    Quint. 6, 5, 7:

    si erratur in nomine,

    Cic. Fin. 4, 20 fin.; cf.:

    tutius circa priores erratur,

    Quint. 2, 5, 26:

    uno verbo esse erratum,

    id. 7, 3, 17. —Sometimes, in a palliative manner, of moral error, to err through mistake:

    pariter te errantem et illum sceleratissimum persequi,

    Sall. J. 102, 5; cf. id. ib. 104, 4. —Hence,
    b.
    errātum, i, n., an error, mistake, fault:

    illud de Flavio et fastis, si secus est, commune erratum est,

    Cic. Att. 6, 1, 18; cf. id. ib. 13, 44 fin.:

    cujus errato nulla venia, recte facto exigua laus proponitur,

    id. Agr. 2, 2, 5; id. Fam. 5, 20, 8:

    nullum ob totius vitae non dicam vitium, sed erratum,

    id. Clu. 48; cf. id. Lig. 1; id. Sull. 23; and in plur., id. Fam. 16, 21, 2; Sall. J. 102, 10; Ov. Pont. 2, 3, 66.—
    II.
    Act. in Aug. poets (only in part. perf.), to wander over or through:

    immensum est erratas dicere terras,

    Ov. F. 4, 573:

    ager,

    id. ib. 3, 655:

    orbis,

    Val. Fl. 4, 447:

    litora,

    Verg. A. 3, 690.
    2.
    erro, ōnis, m. [1. erro], a wanderer, vagabond, vagrant, Tib. 2, 6, 6; Ov. H. 15, 53.—Used esp. of slaves:

    ut errones aliquem cujus dicantur invenient,

    Plin. Ep. 2, 10, 5; Edict. Aedil. ap. Gell. 4, 2, 1; Dig. 21, 1, 17, § 14; 49, 16, 4 fin.; Hor. S. 2, 7, 113.—Of the queen-bee:

    dux,

    Col. 9, 10 fin. —Of the planets, Nigid. ap. Gell. 3, 10, 2; 14, 1, 11.— Of vagabond soldiers:

    nec nostros servire sinant errorribus agros,

    Verg. Dir. 70 Rib.

    Lewis & Short latin dictionary > erro

  • 6 errō

        errō āvī, ātus, āre,    to wander, stray, rove, roam: cum vagus et exsul erraret: non certis passibus, O.: circum villulas nostras: per urbem, L.— Pass impers.: solis erratur in agris, V.—Of things: quae (stellae) errantes nominarentur, planets: Stellae sponte suā iussaene errent, H.: ubi flexibus errat Mincius, V.: pulmonibus errat Ignis edax, spreads, O.: extremus si quis super halitus errat, flutters, V.: errantibus oculis, wavering, V.: relegens errata retrorsus Litora, V.: erratas dicere terras, O.—To miss the way, lose oneself, go astray: qui erranti monstrat viam, Enn. ap. C.: errare viā, V.—Fig., to wander, stray at random: ne errare cogatur oratio: errans sententia: dubiis adfectibus errat, O.: ne tuus erret honos, be in doubt, O.—To be in error, err, mistake, go wrong, go astray: de nostris verbis, T.: totā viā, T.: non totā re, sed temporibus: procul, S.: valde: cum Platone: errare, si sperent, etc., Cs.: te errantem persequi, S.: errans in ahenos fetūs natura, producing monsters, L.: Teneo quid erret, T.: errabant tempora, in chronology, O.— Pass impers.: si fuit errandum, O.: si erratur in nomine: et in cognomine erratum sit, L.
    * * *
    I
    errare, erravi, erratus V
    wander, go astray; make a mistake, err; vacillate
    II
    truant; vagabond, wanderer

    Latin-English dictionary > errō

  • 7 fabrīlis

        fabrīlis e, adj.    [faber], of an artificer: scalprum, L.: opera ad fabrilia surgere, V.: dextra, O.: erratum, of the sculptor. — Plur. n. as subst, tools, implements: tractant fabrilia fabri, H.
    * * *
    fabrilis, fabrile ADJ
    of/belonging to a workman; of a metal-worker/carpenter/builder

    Latin-English dictionary > fabrīlis

  • 8 hūmānitās

        hūmānitās ātis, f    [humanus], human nature, humanity: magna est vis humanitatis: humanisatis societas: iura humanitatis: erratum ex humanitate communi.— The human race, mankind: commune humanitatis corpus.— Humanity, philanthropy, kindliness, kindness, sympathy, good nature, politeness: humanitatis parum habere: sensus humanitatis: ex animo exstirpata: pro tuā humanitate: summa erga nos.— Civilization, cultivation, good-breeding, elegance, refinement: provinciae, Cs.: politioris humanitatis expers: vita perpolita humanitate: ea quae multum ab humanitate discrepant, ut, etc., good manners: humanitate omnibus praestitisse, polished language: alicuius humanitatem adamare.
    * * *
    human nature/character/feeling; kindness/courtesy; culture/civilization

    Latin-English dictionary > hūmānitās

  • 9 error

    error, ōris, m. [id.], a wandering.
    I.
    In gen., a wandering, straying or strolling about (rare and mostly poet.).
    A.
    Lit.:

    ad quos Ceres m illo errore venisse dicitur,

    Cic. Verr. 2, 4, 49, § 108:

    error ac dissipatio civium (sc. mercatorum),

    id. Rep. 2, 4, 7 Mos. (cf. erratio, I.): navium pars ex errore eodem conferebatur, Auct. B. Afr. 11; cf. Ov. H. 16, 29; id. M. 14, 484; id. Tr. 4, 10, 100; Verg. A. 1, 755; 6, 532 et saep.— Transf., of the motion of atoms, Lucr. 2, 132; of the meanderings of rivers, Ov. M. 1, 582; of the mazes of the labyrinth, id. ib. 8, 161; 167.—
    B.
    Trop., a wavering, uncertainty:

    fluctuat incertis erroribus ardor amantum,

    Lucr. 4, 1077: [p. 658] nec, quid corde nunc consili capere possim, Scio, tantus cum cura meo est error animo, Plaut. Merc. 2, 3, 13; cf. Liv. 9, 15; 45; 27, 47; Ov. F. 5, 362 al.; so, too, with obj. gen.:

    viarum,

    uncertainty, ignorance, Liv. 24, 17; cf.

    veri,

    Tac. H. 2, 72.—
    II.
    In partic., a wandering from the right way, a going astray.
    A.
    Lit. (very seldom):

    reduxit me usque ex errore in viam,

    Plaut. Ps. 2, 3, 2; Curt. 5, 13 fin.
    B.
    Trop., a departing from the truth, an error, mistake, delusion (class.; cf.:

    erratum, vitium, peccatum): erroris ego illos et. dementiae complebo,

    Plaut. Am. 1, 2, 8:

    opinionibus vulgi rapimur in errorem nec vera cernimus,

    Cic. Leg. 2, 17, 43; cf.:

    inducere imperitos in errorem,

    id. Brut. 85, 293; Nep. Hann. 9, 3:

    errore quodam fallimur in disputando,

    Cic. Rep. 3, 35:

    si errorem velis tollere,

    id. ib. 1, 24:

    errorem tollere,

    id. ib. 2, 10; id. Fin. 1, 11, 37:

    deponere,

    id. Phil. 8, 11, 32:

    eripere alicui,

    id. Att. 10, 4, 6:

    demere,

    Hor. Ep. 2, 2, 140 et saep.:

    mentis,

    i. e. distraction, insanity, Cic. Att. 3, 13, 2; cf. Hor. A. P. 454; Verg. G. 3, 513; so poet. of other kinds of mental perturbation, as fear, Ov. F. 3, 555;

    love,

    Verg. E. 8, 41; Ov. Am. 1, 10, 9; cf. ib. 1, 2, 35; id. M. 10, 342: aut aliquis latet error;

    equo ne credite, Teucri,

    some deception, Verg. A. 2, 48; cf. Liv. 22, 1:

    par forma aut aetas errorem agnoscentibus fecerat,

    Tac. A. 4, 63:

    jaculum detulit error in Idam,

    Ov. M. 5, 90.—
    (β).
    Esp., an error in language, a solecism, Quint. 1, 5, 47.—
    (γ).
    Rarely a moral error, fault (cf. erro, I. B. 2.), Ov. Pont. 4, 8, 20; cf. id. ib. 2, 2, 57; 2, 3, 92.—
    (δ).
    Error, personif., = Atê, the inspirer of folly or judicial blindness, Ov. M. 12, 59.

    Lewis & Short latin dictionary > error

  • 10 fabrilia

    fā̆brīlis, e, adj. [faber], of or belonging to an artificer (class.):

    scalprum,

    Liv. 27, 49, 1:

    opera ad fabrilia surgere,

    Verg. A. 8, 415:

    dextra,

    Ov. M. 4, 175:

    vincula,

    id. Am. 1, 9, 39:

    gluten,

    Cels. 8, 7; cf.

    glutinum,

    Plin. 28, 11, 49, § 182:

    fumus gratiam affert vinis,

    id. 14, 1, 3, § 16;

    hence, uva,

    i. e. smoke-dried, Cael. Aur. Tard. 4, 3:

    opera,

    Sen. Ben. 6, 38: erratum, of the sculptor or artist, * Cic. Att. 6, 1, 17.—In the neutr. subst.: fabrīlĭa, ium, mechanical tools or implements:

    tractant fabrilia fabri,

    Hor. Ep. 2, 1, 116.—
    * Adv.: fā̆brīlĭter, skilfully, in a workmanlike manner:

    opifex fabriliter aptans Composuit,

    Prud. Apoth. 583.

    Lewis & Short latin dictionary > fabrilia

  • 11 fabrilis

    fā̆brīlis, e, adj. [faber], of or belonging to an artificer (class.):

    scalprum,

    Liv. 27, 49, 1:

    opera ad fabrilia surgere,

    Verg. A. 8, 415:

    dextra,

    Ov. M. 4, 175:

    vincula,

    id. Am. 1, 9, 39:

    gluten,

    Cels. 8, 7; cf.

    glutinum,

    Plin. 28, 11, 49, § 182:

    fumus gratiam affert vinis,

    id. 14, 1, 3, § 16;

    hence, uva,

    i. e. smoke-dried, Cael. Aur. Tard. 4, 3:

    opera,

    Sen. Ben. 6, 38: erratum, of the sculptor or artist, * Cic. Att. 6, 1, 17.—In the neutr. subst.: fabrīlĭa, ium, mechanical tools or implements:

    tractant fabrilia fabri,

    Hor. Ep. 2, 1, 116.—
    * Adv.: fā̆brīlĭter, skilfully, in a workmanlike manner:

    opifex fabriliter aptans Composuit,

    Prud. Apoth. 583.

    Lewis & Short latin dictionary > fabrilis

  • 12 vitium

    vĭtĭum, ii ( gen. plur. vitiūm, Titin. ap. Non. p. 495, 13), n. [from the same root with vieo, vitis, vitta; prop. a twist; hence], a fault, defect, blemish, imperfection, vice (syn. menda).
    I.
    Lit.: quomodo autem in corpore est morbus, est aegrotatio, est vitium: sic in animo. Morbum appellant totius corporis corruptionem: aegrotationem morbum cum imbecillitate: vitium, cum partes corporis inter se dissident;

    ex quo pravitas membrorum, distortio, deformitas. Itaque illa duo, morbus et aegrotatio, ex totius valetudinis corporis conquassatione et perturbatione gignuntur: vitium autem integrā valetudine ipsum ex se cernitur,

    Cic. Tusc. 4, 13, 29:

    corporis,

    Plaut. Most. 1, 3, 118; Ov. F. 4, 148:

    mancipii,

    Dig. 21, 1, 1, § 6:

    jumenti,

    ib. 21, 1, 38 init. —In buildings, a breach, defect:

    si nihil est in parietibus aut in tecto vitii,

    Cic. Fam. 9, 15, 5; cf.:

    si aedes corruerunt vitiumve fecerunt,

    have received damage, become damaged, id. Top. 3, 15.—In plants, a blemish, vice:

    sive illis (agris) omne per ignem Excoquitur vitium atque exsudat inutilis umor,

    Verg. G. 1, 88:

    vitio moriens sitit aëris herba,

    id. E. 7, 57.—In fruits, the useless part, the core:

    vitiumque cinctum fructu,

    Plin. 15, 28, 34, § 112.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., a fault, defect, blemish:

    acutius atque acrius vitia in dicente quam recta videre,

    Cic. de Or. 1, 25, 116; cf.

    orationis,

    Quint. 1, 5, 1; 12, 1, 22:

    sermonis,

    id. 1, 1, 13:

    soloecismi,

    id. 1, 5, 53:

    ingenii,

    id. 10, 1, 60:

    mentis,

    id. 12, 1, 32:

    Stoicae sectae,

    id. 11, 1, 70:

    et illud mihi vitium'st maximum,

    my greatest fault, Ter. Hec. 1, 2, 37:

    huc si perveneris, meum vitium fuerit,

    my fault, Cic. Ac. 2, 16, 49:

    quamvis quis fortunae vitio, non suo decexisset,

    id. Phil. 2, 18, 44:

    honorem vitio civitatis, non suo, non sunt adsecuti,

    id. Har. Resp. 26, 56:

    male conjecta falsa sunt, non rerum vitio, sed interpretum inscientiā,

    id. Div. 1, 52, 118: animadverso vitio castrorum totā nocte munitiones proferunt, i. e. the faulty, unfavorable position (just before:

    natura iniquo loco castra ponunt),

    Caes. B. C. 1, 81:

    milites item conflictati et tempestatis et sentinae vitiis,

    the injurious effects, id. ib. 3, 28:

    sese nihil adhuc arbitrari vitio factum eorum,

    id. ib. 3, 57:

    vini vitio atque amoris feci,

    through the fault of, Plaut. Aul. 4, 10, 15.—
    B.
    In partic.
    1.
    A moral fault, failing, error, offence, crime, vice (the predom. signif. of the word in prose and poetry; cf.:

    scelus, delictum): nullam quidem ob turpitudinem, nullum ob totius vitae non dicam vitium, sed erratum,

    Cic. Clu. 48, 133:

    legibus et praemia proposita sunt virtutibus et supplicia vitiis,

    id. de Or. 1, 58. 247:

    virtus est vitium fugere, Hor. ep. 1, 1, 41: senectus est naturā loquacior, ne ab omnibus eam vitiis videar vindicare,

    Cic. Sen. 16, 55:

    in vitio esse,

    id. Off. 1, 19, 62: ne sibi vitio verterent, quod abesset a patriā, reckon it a fault, id. Fam. 7, 6, 1:

    te laudem Sex. Roscio vitio et culpae dedisse,

    id. Rosc. Am. 16, 48; Matius ap. Cic. Fam. 11, 28, 2.—
    b.
    In respect of female chastity (whether of maidens or wives), a violation:

    quia pudicitiae hujus (Alcumenae) vitium me hic absente est additum,

    Plaut. Am. 2, 2, 179:

    pudicitiae ejus nunquam nec vim nec vitium attuli,

    id. Ep. 1, 2, 7:

    quoi misere per vim vitium obtulerat,

    Ter. Ad. 3, 2, 10; so,

    offerre,

    id. ib. 3, 1, 9:

    virginis,

    id. Eun. 4, 4, 55; cf.:

    vitium auctore redemit,

    Ov. H. 16 (17), 49.—
    2.
    In relig. lang., a defect in the auspices or auguries: si cui servo aut ancillae dormienti evenit, quod comitia prohibere solet, ne id quidem mihi vitium facit, Cato ap. Fest. s. v. prohibere, p. 234 fin. Müll.; Ter. Hec. prol. 2; Liv. 8, 23, 16; 4, 7, 3:

    id igitur obvenit vitium, quod tu jam Cal. Jan. futurum esse provideras,

    Cic. Phil. 2, 33, 83:

    tabernaculum vitio captum,

    id. N. D. 2, 4, 11; cf.:

    vitio navigare,

    id. Div. 1, 16, 29:

    comitiorum solum vitium est fulmen,

    id. ib. 2, 18, 43.—
    3.
    A fault of language:

    barbarismi ac soloecismi foeditas absit... haec vitia, etc.,

    Quint. 1, 5, 5.—
    4.
    In coinage, t. t., base metal, alloy:

    in aurum vitii aliquid addere,

    Dig. 48, 10, 9 praef.; cf.:

    ignis vitium metallis Excoquit,

    Ov. F. 4, 785.

    Lewis & Short latin dictionary > vitium

См. также в других словарях:

  • erratum — plur. errata [ eratɔm, erata ] n. m. • 1798; mot lat. « chose où l on a erré », de errare → errer ♦ Faute d impression signalée. Liste des errata. ● erratum nom masculin (mot latin) Faute d impression répertoriée dans l errata. ● erratum (diffic …   Encyclopédie Universelle

  • Erratum — Er*ra tum, n.; pl. {Errata}. [L., fr. errare, erratum, to wander, err. See {Err}.] An error or mistake in writing or printing. [1913 Webster] A single erratum may knock out the brains of a whole passage. Cowper. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • erratum — I index error II index fault (mistake), miscue, misstatement III …   Law dictionary

  • Erratum — Sn Fehler, Druckfehler per. Wortschatz fach. (19. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus l. errātum Fehler, Irrtum , dem substantivierten PPP. von l. errāre irren . Das Adjektiv erratisch in erratischer Block Findling ist abhängig von frz. bloc erratique… …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • erratum — list of corrections attached to a printed book, 1580s, from L. erratum (pl. errata), neut. pp. of errare (see ERR (Cf. err)) …   Etymology dictionary

  • Errātum — (lat.), Irrthum, Versehen; Druckfehler …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Errātum — (lat.), Irrtum, Fehler, namentlich Druckfehler, besonders in der Mehrzahl (Errata): Verzeichnis solcher …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Erratum — Errātum (lat.), Irrtum, Versehen, Druckfehler …   Kleines Konversations-Lexikon

  • erratum — ERRÁTUM s.n. v. erată. Trimis de LauraGellner, 13.09.2007. Sursa: DN …   Dicționar Român

  • erratum — meaning ‘an error (in printed matter)’ is pronounced i rah tǝm. It is a singular noun, with a plural errata. Errata should not be used as a singular noun on the analogy of agenda; if a singular is needed, a phrase such as list of errata is… …   Modern English usage

  • erratum — ► NOUN (pl. errata) 1) an error in printing or writing. 2) (errata) a list of corrected errors added to a publication. ORIGIN Latin, error …   English terms dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»