Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

epist

  • 1 epíst.

    скр от epístola
    письмо, послание

    Portuguese-russian dictionary > epíst.

  • 2 épistolaire

    Dictionnaire Français-Anglais > épistolaire

  • 3 épistolaire

    epistɔlɛʀ
    adj
    Brief..., brieflich
    épistolaire
    épistolaire [epistɔlεʀ]
    roman, littérature Brief-

    Dictionnaire Français-Allemand > épistolaire

  • 4 epistula

    письмо, документ а) частных лиц (1. 2 pr. D. 2, 14), (1. 1 § 1 D. 17, 1), procurator constitutus per epist (1. 1 § 1 D. 3, 3), negotium contrahere per epist (l. 2 § 2 D. 44, 7); (1. 6 pr. D. 36, 1), sponsalia constituere per epist (1. 18 D. 23, 1);

    manumissio per epist. (§ 1 J. 1. 5);

    assignare per epist (1. 7 D. 38, 4). donare per epist. (1. 77 D. 6, 1);

    epist. donationis praediorum (1. 77 § 26 D. 31); (1. 14 § 17 D. 47, 2); иногда = codicillus, apud veteres legata talia fuere: quantum ei per epist. scripsero - heres dato (1. 38 D. 35, 1); (1. 75 pr. D. 36, 1); (1. 37 § 3 D. 32);

    codicilli et fideicommiss epistulle iure scriptae (1. 7 C. 6, 22); расписка, квитанция, chirographum (1. 47 § 1. 1 52 pr. D 2, 14. 1. 5 § 3. 1. 24 D. 13, 5. 1. 20 D. 14, 3. 1. 24. 26 § 2. 1. 28 D. 16, 3. 1. 34 pr. D. 17, 1. 1. 61 § 1 D. 44, 7);

    b) письмо начальства, epist. missa alicui a magistratibus patriae suae (1. 36 pr. D. 50, 1);

    epist. eorum, qui quasi damnatos ad Praesidem remiserint - elogium см. 2 (1. 6 pr. D. 48, 3); в 1. 2 C. 12, 46. 1. 1 C. 12, 47- epist. обозначает: отставка, c) императорский рескрипт (1. 1 § 1 D. 1, 4);

    candidati Principis, qui epistulas eius in Senatu legunt (1. 1 § 4 D. 1, 13);

    scrinium epistularum (1. 1. 3. 4. 11 C. 12, 19. cf. 1. 30. 7, 63); (1. 3 § 1 D. 22, 5); (§ 4 J. 3, 20 cf. 1. 26 D. 46, 1. 1. 3 D. 4, 18). О друг. рескринте Адриана упоминают 1 3 § 3 D. 43, 4. 1. 13 § 5 D. 49, 14);

    epist. divi Severi ad Fabium Ghilonem, Praef. urbi (1. 1 D. 1, 12. 1. 8 § 5 D. 48, 19. 1. 6 § 1 D. 48, 22). О рескриптах Севера и Каракаллы ср. (1. 6 § 3 D. 1. 16 1 16. § 1 D. 39. 4);

    generalis eptst. div Marci et Commodi (l. 1 § 2 D. 11, 4);

    epist divi pii (1. 9 § 5 D. 22, 6), div. fratrum (1. 4 pr. D. 40,1. 1. 14 § 1 D. 49, 1);

    d) мнение юриста в форме письма, epist. Neratii ad Aristonem (1. 19 § 2 D. 19, 2); (1. 12 § 35. 43 D. 33, 7).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > epistula

  • 5 eulogia

    eulogia, ae, f. (ευλογία), a) das Geschenk, Paulin. in Augustin. epist. 24, 6. – b) ein gesegnetes (nüchternes christliches) Mahl oder Brot, Ggstz. alogia, Augustin. epist. 36, 19. Alcim. Avit. epist. 65. Greg. M. epist. 9, 24.

    lateinisch-deutsches > eulogia

  • 6 exambio

    ex-ambio, īvi, ītum, īre, I) intr. herumgehen, um zu bitten, ex. ad martyras, Cypr. epist. 20, 2. – II) tr.: A) jmd. bittend angehen, alqm, Mamert. grat. act. Iulian. 19, 4. Amm. 26, 7, 6. – B) übtr., sich etw. erbitten, alqd, Symm. epist. 7, 49: episcopatus non exambitus nec extortus, Cypr. epist. 55, 9: m. folg. Acc. u. Infin., Cypr. epist. 67, 5: m. folg. ut u. Konj., Arnob. 3, 24 u. 7, 15. – / synk. Imperf. exambibant, Mamert. grat. act. 19, 4.

    lateinisch-deutsches > exambio

  • 7 halleluia

    hallelūiā (allelūiā), Interj. (hebr., v. halal, hillēl, preisen, u. jāh, Abkürzung für Jahve), lobet den Herrn! gelobt sei Gott! Hieron. epist. 108, 26. Augustin. epist. 36, 18 u. in psalm. 105, 1. Prud. cathem. 3, 72. Sidon. epist. 2, 10, 4. v. 26 (dazu Savaro S. 153). Paul. Nol. carm. 37, 56 (epist. 32. ad Sever. 5 extr., wo hallēlūia gemessen ist). – Dav. hallelūiāticus, a, um, Gott preisend, -lobend, psalmi, Augustin. psalm. 105, 1.

    lateinisch-deutsches > halleluia

  • 8 inconsultus [1]

    1. in-cōnsultus, a, um (in u. consulo), I) nicht zu Rate gezogen, nicht befragt, inconsulto senatu, Liv. 36, 36, 2: inconsulto se, Suet. Tib. 52, 2: me inconsulto, Amm. 17, 5, 12: inconsulto fratre, Augustin. epist. 63: te inconsulto, Ambros. epist. 6, 43: inconsulto possessore, Symm. epist. 5, 18: inconsultis atque ignorantibus nobis, Symm. epist. 4, 8: antraque maesta silent inconsultique recessus (v. Orakel), Claud. VI. cons. Hon. 29: inconsultā potestate superiore, Amm. 27, 2, 9. – übtr., inconsultā pietate, Cod. Theod. 15, 1, 37: inconsultā clementiā, Cod. Theod. 15, 15, 1. – II) unberaten, ohne Rat, Verg. Aen. 3, 452. Lucan. 1, 498. – III) unbedachtsam, unüberlegt, unbesonnen (Ggstz. circumspectus), v. Pers., homo inc. et temerarius, Cic.: turba inc., Liv.: populi inconsultiores, Veget. mil.: mit Infin., Sil. 8, 545. – v. Lebl., ratio (Verfahren), Cic.: largitio, Liv.: audacia, Liv.: bene consultum inconsultum est, si quid inimicis usui est, Plaut.: sensus inconsultior, Fronto: dolor inconsultior, Nazar. pan.: duo nomina inconsultissima, Iul. Val.: inconsultissimum ac stultissimum est m. folg. Acc. u. Infin., Salv. adv. avar. 1, 3. – subst., incōnsultum, ī, n., das unüberlegte Verfahren, die Unbedachtsamkeit, Sil. 8, 217. – Adv. incōnsultō (Abl.), unüberlegt, unbedachtsam, Cornif. rhet. 3, 8. Ulp. dig. 28, 4, 1 pr. u. § 3. Paul. dig. 37, 2, 1.

    lateinisch-deutsches > inconsultus [1]

  • 9 perlator

    perlātor, ōris, m. (perfero), der Überbringer, v. Briefboten, litterarum, Paul. Nol. in Augustin. epist. 121, 1. Symm. epist. 5, 28: epistulae tuae, Augustin. epist. 262, 5: libri, ibid. 222, 3: perlatore (fascis epistularum) capto, Amm. 21, 16, 11: quia ut cito finirem festinatio perlatoris urgebat, Augustin. epist. 149, 2.

    lateinisch-deutsches > perlator

  • 10 puritas [1]

    1. pūritās, ātis, f. (purus), die Reinheit, I) eig., Pallad. 11, 14, 12. Macr. somn. Scip. 1, 11, 12. Hieron. epist. 15, 1: Plur., aquarum innoxiae puritates, Arnob. 5, 11. – II) übtr.: a) die sprachliche Reinheit, sermonis, Hieron. epist. 57, 2: Tulliana, ibid. 58, 8. – b) die moral. Reinheit, Unschuld, manuum mearum, Vulg. psalm. 17, 21: morum, Hieron. epist. 3. § 3: simplicitas ingenii puritasque vivendi, reiner (keuscher) Lebenswandel, Capit. Ver. 3, 7: quid ego huic puritati dignum rependo, Symm. epist. 3, 29.

    lateinisch-deutsches > puritas [1]

  • 11 rumusculus

    rūmusculus, ī, m. (Demin. v. rumor), das nichtige Gerede der Leute, das Geschwätz, imperitorum hominum rumusculos aucupari, Cic. Clu. 105: omnes rumusculos popularis aurae aucupari, Cic. de legg. 3, 35: hominum rumusculos aucupari, Hieron. epist. 52, 13: rumusculos et gloriolas et palpantes adulatores quasi hostes fuge, Hieron. epist. 58, 6: quid imperitorum de ingenio tuo rumusculi iactitent, Agustin. epist. 66, 9: animus laudem atque rumusculos et gloriolam populi requirens, Hieron. epist. 105, 2.

    lateinisch-deutsches > rumusculus

  • 12 Tullius [1]

    1. Tullius, a, um, ein röm. Familienname. Bekannt sind: der sechste röm. König Serv. Tullius; M. Tullius Cicero, der bekannte Staatsmann u. Redner in Rom (vgl. Cicero), sowie auch seine Tochter Tullia u. sein Bruder Q. Tullius Cicero: dah. vorzugsw. von M. Tullius Cicero, cincinat ore Tullius, Auson. epist. 16, 15: Demosthenis et Tullii Philippicae, Hieron. epist. 57, 13: legere Tullium, Hieron. epist. 22, 30: Demosthenes legendus aut Tullius est, Hieron. epist. 29, 1. – Dav. Tullianus, a, um, tullianisch, des Tullius (bes. des M. Tullius Cicero), caput, Cic.: semis, die sechs Prozent des (unbekannten) Tullius, Cic.: epistulae, Fronto: puritas, Hieron.: exempla, Prob.: Scipio, bei Cicero redend eingeführt, Macr.: alqm in epistula sua maxime exhibere Tullianum (als einen Ciceronianer), Fronto. – subst., a) Tulliāna, ae, f. (sc. oratio), die Rede Ciceros für M. Tullius, Grill. comment. in Cic. de inv. 604, 27 Halm. – b) Tulliānum, ī, n., ein unterirdischer Teil des röm. Staatsgefängnisses, nach seinem Erbauer, dem Könige Servius Tullius, benannt, das Tullianum (vgl. Varro LL. 5, 151. Fest. 356 [b], 16), Sall. Cat. 55, 3. Liv. 29, 22, 10: dafür inferior carcer, Liv. 34, 44, 8. – Adv. Tulliānē, tullianisch, nach Art des Tullius, Augustin. adv. Pelagon. 2, 10, 37. Prisc. inst. 15, 37 u. de accent. § 47. p. 528, 25 K.; vgl. Serg. expl. in Donat. 512, 26 K. ›cum dicimus Tulliane, non possumus dicere Tullianius, quia non dico Tullianior‹.

    lateinisch-deutsches > Tullius [1]

  • 13 eulogia

    eulogia, ae, f. (ευλογία), a) das Geschenk, Paulin. in Augustin. epist. 24, 6. – b) ein gesegnetes (nüchternes christliches) Mahl oder Brot, Ggstz. alogia, Augustin. epist. 36, 19. Alcim. Avit. epist. 65. Greg. M. epist. 9, 24.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > eulogia

  • 14 exambio

    ex-ambio, īvi, ītum, īre, I) intr. herumgehen, um zu bitten, ex. ad martyras, Cypr. epist. 20, 2. – II) tr.: A) jmd. bittend angehen, alqm, Mamert. grat. act. Iulian. 19, 4. Amm. 26, 7, 6. – B) übtr., sich etw. erbitten, alqd, Symm. epist. 7, 49: episcopatus non exambitus nec extortus, Cypr. epist. 55, 9: m. folg. Acc. u. Infin., Cypr. epist. 67, 5: m. folg. ut u. Konj., Arnob. 3, 24 u. 7, 15. – synk. Imperf. exambibant, Mamert. grat. act. 19, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > exambio

  • 15 halleluia

    hallelūiā (allelūiā), Interj. (hebr., v. halal, hillēl, preisen, u. jāh, Abkürzung für Jahve), lobet den Herrn! gelobt sei Gott! Hieron. epist. 108, 26. Augustin. epist. 36, 18 u. in psalm. 105, 1. Prud. cathem. 3, 72. Sidon. epist. 2, 10, 4. v. 26 (dazu Savaro S. 153). Paul. Nol. carm. 37, 56 (epist. 32. ad Sever. 5 extr., wo hallēlūia gemessen ist). – Dav. hallelūiāticus, a, um, Gott preisend, -lobend, psalmi, Augustin. psalm. 105, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > halleluia

  • 16 inconsultus

    1. in-cōnsultus, a, um (in u. consulo), I) nicht zu Rate gezogen, nicht befragt, inconsulto senatu, Liv. 36, 36, 2: inconsulto se, Suet. Tib. 52, 2: me inconsulto, Amm. 17, 5, 12: inconsulto fratre, Augustin. epist. 63: te inconsulto, Ambros. epist. 6, 43: inconsulto possessore, Symm. epist. 5, 18: inconsultis atque ignorantibus nobis, Symm. epist. 4, 8: antraque maesta silent inconsultique recessus (v. Orakel), Claud. VI. cons. Hon. 29: inconsultā potestate superiore, Amm. 27, 2, 9. – übtr., inconsultā pietate, Cod. Theod. 15, 1, 37: inconsultā clementiā, Cod. Theod. 15, 15, 1. – II) unberaten, ohne Rat, Verg. Aen. 3, 452. Lucan. 1, 498. – III) unbedachtsam, unüberlegt, unbesonnen (Ggstz. circumspectus), v. Pers., homo inc. et temerarius, Cic.: turba inc., Liv.: populi inconsultiores, Veget. mil.: mit Infin., Sil. 8, 545. – v. Lebl., ratio (Verfahren), Cic.: largitio, Liv.: audacia, Liv.: bene consultum inconsultum est, si quid inimicis usui est, Plaut.: sensus inconsultior, Fronto: dolor inconsultior, Nazar. pan.: duo nomina inconsultissima, Iul. Val.: inconsultissimum ac stultissimum est m. folg. Acc. u. Infin., Salv. adv. avar. 1, 3. – subst., incōnsultum, ī, n., das unüberlegte Verfahren, die Unbedachtsamkeit, Sil. 8, 217. – Adv. incōnsultō (Abl.), unüberlegt, unbedachtsam, Cornif. rhet. 3, 8. Ulp. dig. 28, 4, 1 pr. u. § 3. Paul. dig. 37, 2, 1.
    ————————
    2. incōnsultus, Abl. ū, m. (in u. consulo), das Nicht- zu-Rate-Ziehen, inconsultu meo, ohne mich zu Rate zu ziehen, Plaut. trin. 167.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inconsultus

  • 17 perlator

    perlātor, ōris, m. (perfero), der Überbringer, v. Briefboten, litterarum, Paul. Nol. in Augustin. epist. 121, 1. Symm. epist. 5, 28: epistulae tuae, Augustin. epist. 262, 5: libri, ibid. 222, 3: perlatore (fascis epistularum) capto, Amm. 21, 16, 11: quia ut cito finirem festinatio perlatoris urgebat, Augustin. epist. 149, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > perlator

  • 18 puritas

    1. pūritās, ātis, f. (purus), die Reinheit, I) eig., Pallad. 11, 14, 12. Macr. somn. Scip. 1, 11, 12. Hieron. epist. 15, 1: Plur., aquarum innoxiae puritates, Arnob. 5, 11. – II) übtr.: a) die sprachliche Reinheit, sermonis, Hieron. epist. 57, 2: Tulliana, ibid. 58, 8. – b) die moral. Reinheit, Unschuld, manuum mearum, Vulg. psalm. 17, 21: morum, Hieron. epist. 3. § 3: simplicitas ingenii puritasque vivendi, reiner (keuscher) Lebenswandel, Capit. Ver. 3, 7: quid ego huic puritati dignum rependo, Symm. epist. 3, 29.
    ————————
    2. pūritās, ātis, f. (pus), die Eiterung, Cael. Aur. de morb. chron. 5, 4, 135.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > puritas

  • 19 rumusculus

    rūmusculus, ī, m. (Demin. v. rumor), das nichtige Gerede der Leute, das Geschwätz, imperitorum hominum rumusculos aucupari, Cic. Clu. 105: omnes rumusculos popularis aurae aucupari, Cic. de legg. 3, 35: hominum rumusculos aucupari, Hieron. epist. 52, 13: rumusculos et gloriolas et palpantes adulatores quasi hostes fuge, Hieron. epist. 58, 6: quid imperitorum de ingenio tuo rumusculi iactitent, Agustin. epist. 66, 9: animus laudem atque rumusculos et gloriolam populi requirens, Hieron. epist. 105, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > rumusculus

  • 20 Tullius

    1. Tullius, a, um, ein röm. Familienname. Bekannt sind: der sechste röm. König Serv. Tullius; M. Tullius Cicero, der bekannte Staatsmann u. Redner in Rom (vgl. Cicero), sowie auch seine Tochter Tullia u. sein Bruder Q. Tullius Cicero: dah. vorzugsw. von M. Tullius Cicero, cincinat ore Tullius, Auson. epist. 16, 15: Demosthenis et Tullii Philippicae, Hieron. epist. 57, 13: legere Tullium, Hieron. epist. 22, 30: Demosthenes legendus aut Tullius est, Hieron. epist. 29, 1. – Dav. Tullianus, a, um, tullianisch, des Tullius (bes. des M. Tullius Cicero), caput, Cic.: semis, die sechs Prozent des (unbekannten) Tullius, Cic.: epistulae, Fronto: puritas, Hieron.: exempla, Prob.: Scipio, bei Cicero redend eingeführt, Macr.: alqm in epistula sua maxime exhibere Tullianum (als einen Ciceronianer), Fronto. – subst., a) Tulliāna, ae, f. (sc. oratio), die Rede Ciceros für M. Tullius, Grill. comment. in Cic. de inv. 604, 27 Halm. – b) Tulliānum, ī, n., ein unterirdischer Teil des röm. Staatsgefängnisses, nach seinem Erbauer, dem Könige Servius Tullius, benannt, das Tullianum (vgl. Varro LL. 5, 151. Fest. 356 , 16), Sall. Cat. 55, 3. Liv. 29, 22, 10: dafür inferior carcer, Liv. 34, 44, 8. – Adv. [b]Tulliānē, tullianisch, nach Art des Tullius, Augustin. adv. Pelagon. 2, 10, 37. Prisc. inst. 15, 37 u. de accent. § 47. p. 528, 25 K.; vgl. Serg. expl. in
    ————
    Donat. 512, 26 K. ›cum dicimus Tulliane, non possumus dicere Tullianius, quia non dico Tullianior‹.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Tullius

См. также в других словарях:

  • epist — or·tho·epist; …   English syllables

  • Epist. — Epistle. * * * …   Universalium

  • EPIST — epistratego …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • Epist. — bib Epistle …   From formal English to slang

  • Epist. — Epistle. * * * abbr. Epistle …   Useful english dictionary

  • ГРИГОРИЙ I ВЕЛИКИЙ — [Двоеслов; лат. Gregorius Magnus] (ок. 540, Рим 12.03.604, там же), свт. (пам. 12 марта; в совр. католич. Церкви 3 сент. день интронизации), папа Римский (3 сент. 590 12 марта 604), отец и учитель Церкви. Жизнь Источниками жизнеописания Г. В.… …   Православная энциклопедия

  • СЕНЕКА — (Seneca) Луций Анней (ок. 4 до н.э. 65 н.э.) крупнейший представитель позднего стоицизма, рим. государственный деятель, драматург. В молодости приехал в Рим, где получил первое представление о стоицизме; значительное влияние на С. оказали… …   Философская энциклопедия

  • ИОАНН ПЕКАМ — [лат. Ioannes (Johannes) Pecham (Peckham)] († 8.12. 1292, манор Мортлейк, графство Суррей, Англия), архиеп. Кентерберийский (с 1279), католич. церковный деятель, богослов, ученый и философ, член монашеского ордена францисканцев. Жизнь Точные дата …   Православная энциклопедия

  • Abjuration — • A denial, disavowal, or renunciation under oath Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Abjuration     Abjuration     † …   Catholic encyclopedia

  • Divorce (in Moral Theology) —     Divorce (in Moral Theology)     † Catholic Encyclopedia ► Divorce (in Moral Theology)     This subject will be treated here under two distinct heads: First, divorce in moral theology; second, divorce in civil jurisprudence.     The term… …   Catholic encyclopedia

  • Streit um den Victoriaaltar — Zur Erinnerung an den Sieg bei Actium ließ Augustus eine Münze mit dem Bild der Victoriastatue prägen, wie sie auf dem Altar zu sehen war. Der Streit um den Victoriaaltar im 4. Jahrhundert n. Chr. war ein letzter Höhepunkt in der geistigen… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»