Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

eloqui

  • 1 eloqui

    высказывать, постановлять (1. 13 § 6 D. 3, 2).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > eloqui

  • 2 eloquor

    eloqui, eloctus sum V DEP
    speak out, utter

    Latin-English dictionary > eloquor

  • 3 eloquor

    elŏquor, elŏqui, elŏcūtus sum (elŏquūtus sum) - intr. - parler, s'expliquer, s'énoncer. - tr. - exposer, exprimer, dire, énoncer, déclarer, révéler, indiquer.
    * * *
    elŏquor, elŏqui, elŏcūtus sum (elŏquūtus sum) - intr. - parler, s'expliquer, s'énoncer. - tr. - exposer, exprimer, dire, énoncer, déclarer, révéler, indiquer.
    * * *
        Eloquor, pe. corr. eloqueris, eloqui. Cice. Dire, Parler clerement, et donner bien à entendre.
    \
        Perge eloqui. Terent. Persevere de parler, Continue et poursuy ton propos.
    \
        Ipse eloquar nomen meum. Plaut. Moymesme je diray mon nom.
    \
        Ille vnum elocutus. Caes. Apres avoir dict ceste parolle seulement.
    \
        Eloqui, pro Loqui. Virgil. Parler.

    Dictionarium latinogallicum > eloquor

  • 4 eloquor

    ē-lŏquor, ēlŏcūtus (or ēloquūtus), 3, v. dep. a., to speak out, speak plainly, to utter; to pronounce, declare, state, express:

    eloqui hoc est, omnia quae mente conceperis promere atque ad audientes perferre,

    Quint. 8 prooem. § 15 (class.).
    I.
    In gen. (so most freq. in Plautus).
    (α).
    With acc.:

    id quod sentit eloqui non posse,

    Cic. Tusc. 1, 3, 6; so,

    praeclare cogitata mentis,

    id. Brut. 72 fin.:

    audita,

    Plaut. Am. 1, 1, 45:

    nomen meum,

    id. ib. prol. 18:

    argumentum hujus tragoediae,

    id. ib. 51;

    96: rem, ut facta est,

    id. ib. 4, 5, 8 et saep.: ille unum elocutus, ut memoria tenerent milites, etc., * Caes. B. C. 2, 34, 5:

    Gratum elocuta consiliantibus Junone divis "Ilion, Ilion," etc.,

    Hor. C. 3, 3, 17 et saep.—
    (β).
    Absol., Plaut. Aul. 2, 1, 48; id. Curc. 2, 3, 29:

    perge eloqui,

    Ter. Ph. 4, 3, 36:

    eloquar an sileam?

    Verg. A. 3, 39 et saep.—
    II.
    In partic., to speak in an oratorical or eloquent manner (only absol.): et Graece ab eloquendo rhêtôr et Latine eloquens dictus est, etc., Cic. Or. 19; cf. Quint. 10, 1, 3:

    eloqui copiose melius est, quam vel acutissime sine eloquentia cogitare,

    Cic. Off. 1, 44, 156; cf.:

    composite, ornate, copiose eloqui,

    id. de Or. 1, 11, 48:

    eloquendi facultas,

    Quint. 10, 1, 69 et saep.—Hence, ēlŏquens, entis, P. a.
    I.
    Speaking, endowed with the faculty of speech:

    cum res muta fit eloquens,

    Auct. Her. 4, 53.—
    II.
    Eloquent (for syn. cf.:

    facundus, disertus, etc.): Is est eloquens, qui et humilia subtiliter et magna graviter et mediocria temperate potest dicere, etc.,

    Cic. Or. 29, 100 sq.; cf. id. ib. 36, 19:

    M. Antonius disertos ait se vidisse multos, eloquentem omnino neminem,

    id. ib. 5, 18 sq.; id. de Or. 1, 21; Quint. 8 prooem. § 13; 12, 1, 21; cf. Plin. Ep. 5, 20, 5:

    rhetor,

    Cic. N. D. 2, 1:

    senator (Cato),

    Quint. 11, 1, 36:

    vir,

    Vulg. Act. 18, 24 et saep.— Comp., Quint. 12, 6, 6; App. Mag. p. 8 Bip.— Sup., Quint. 1, 1, 21; 4, 2, 58; 5, 13, 3; 8 prooem. § 13; Cic. Brut. 39, 145; Tac. Agr. 10 al.— Adv.: ēlŏquen-ter, eloquently: eloquenter, logiôs, Gloss. — Comp.:

    eloquentius quam prius scribitur,

    Plin. Ep. 3, 18, 6.— Sup.:

    eloquentissime respondere,

    Plin. Ep. 2, 11, 17; 6, 21, 4.
    ēlŏcūtus, a, um, in pass. signif.:

    an quaedam extrinsecus sint elocuta,

    Dig. 3, 2, 13, § 6.

    Lewis & Short latin dictionary > eloquor

  • 5 timeo

    tĭmĕo, ēre, tĭmŭi - tr. et intr. - [st2]1 [-] craindre, avoir peur, redouter, appréhender, ne pas oser, être dans la crainte. [st2]2 [-] avec ut ou une sub. interr. - se demander avec crainte.    - timere ne: craindre que... ne.    - timere ne non: craindre que ne pas.    - timeo ne veniat: je crains qu'il ne vienne.    - timeo ne non veniat: je crains qu'il ne vienne pas.    - timere aliquid ab aliquo: craindre qqch de la part de qqn.    - timere aliquem: craindre qqn.    - timere alicui, alicui rei: craindre pour qqn, pour qqch.    - Urbi timetur, Luc, 7, 138: on craint pour Rome.    - timere de aliquo: craindre pour qqn.    - de se nihil timere, Cic. Sest. 1.1: ne rien craindre pour soi.    - pro me nihil timere, Sen. Q. N. 4, praef. § 15: ne rien craindre pour moi.    - timere + inf.: hésiter à.    - Caesar timebat tantae magnitudinis flumini exercitum objicere, Caes. BC. 1, 64, 3: César hésitait à exposer son armée à un fleuve d'une telle largeur.    - ab aliquo timere: [éprouver de la crainte provenant de qqn] = redouter qqn.    - timere + sub. inf. - neutris animus est ad pugnandum, diversique abissent, ni cedenti instaturum alterum timuissent, Liv. 10: ni l'une ni l'autre (des deux armées) n'avait le coeur à combattre, et elles seraient parties en sens opposés si elles n'avaient craint que celle qui céderait ne fût poursuivie par l'autre.    - timere + une subordonnée interrogative: se demander avec crainte.    - haec quo sint eruptura timeo, Cic. Att. 2, 20, 5: je me demande avec crainte ce qu'il en sortira.    - misera timeo, quid hoc sit negotii, Plaut. Poen. 5, 4, 79: malheureuse, je me demande avec crainte de quoi il s'agit.    - timeo quidnam eloqui possim, Cic.: je me demande avec crainte ce que je pourrais bien dire.    - timere ut: se demander avec crainte comment..., craindre que... ne... pas...    - rem frumentariam ut supportari posset timebant: ils se demandaient avec appréhension comment le ravitaillement en blé pourrait être apporté.    - rem frumentariam, ut satis commode supportari posset, timere dicebant, Caes. B. G. 1, 39: ils craignaient, disaient-ils, que le ravitaillement en blé ne pût se faire dans d’assez bonnes conditions.
    * * *
    tĭmĕo, ēre, tĭmŭi - tr. et intr. - [st2]1 [-] craindre, avoir peur, redouter, appréhender, ne pas oser, être dans la crainte. [st2]2 [-] avec ut ou une sub. interr. - se demander avec crainte.    - timere ne: craindre que... ne.    - timere ne non: craindre que ne pas.    - timeo ne veniat: je crains qu'il ne vienne.    - timeo ne non veniat: je crains qu'il ne vienne pas.    - timere aliquid ab aliquo: craindre qqch de la part de qqn.    - timere aliquem: craindre qqn.    - timere alicui, alicui rei: craindre pour qqn, pour qqch.    - Urbi timetur, Luc, 7, 138: on craint pour Rome.    - timere de aliquo: craindre pour qqn.    - de se nihil timere, Cic. Sest. 1.1: ne rien craindre pour soi.    - pro me nihil timere, Sen. Q. N. 4, praef. § 15: ne rien craindre pour moi.    - timere + inf.: hésiter à.    - Caesar timebat tantae magnitudinis flumini exercitum objicere, Caes. BC. 1, 64, 3: César hésitait à exposer son armée à un fleuve d'une telle largeur.    - ab aliquo timere: [éprouver de la crainte provenant de qqn] = redouter qqn.    - timere + sub. inf. - neutris animus est ad pugnandum, diversique abissent, ni cedenti instaturum alterum timuissent, Liv. 10: ni l'une ni l'autre (des deux armées) n'avait le coeur à combattre, et elles seraient parties en sens opposés si elles n'avaient craint que celle qui céderait ne fût poursuivie par l'autre.    - timere + une subordonnée interrogative: se demander avec crainte.    - haec quo sint eruptura timeo, Cic. Att. 2, 20, 5: je me demande avec crainte ce qu'il en sortira.    - misera timeo, quid hoc sit negotii, Plaut. Poen. 5, 4, 79: malheureuse, je me demande avec crainte de quoi il s'agit.    - timeo quidnam eloqui possim, Cic.: je me demande avec crainte ce que je pourrais bien dire.    - timere ut: se demander avec crainte comment..., craindre que... ne... pas...    - rem frumentariam ut supportari posset timebant: ils se demandaient avec appréhension comment le ravitaillement en blé pourrait être apporté.    - rem frumentariam, ut satis commode supportari posset, timere dicebant, Caes. B. G. 1, 39: ils craignaient, disaient-ils, que le ravitaillement en blé ne pût se faire dans d’assez bonnes conditions.
    * * *
        Timeo, times, timui, timere. Terent. Craindre, Cremir.
    \
        Timere casum. Martial. Avoir peur de cheoir, Craindre la cheute.
    \
        Timeo tibi. Terentius. Je crains que mal ne t'advienne.
    \
        Timeo mihi abs te. Cic. Je crains que tu ne me face mal.
    \
        Timeo furem tauro. Iuuenal. Je crains que le larron ne desrobbe le toreau.
    \
        Nec timui de morte. Ouid. Je n'ay point eu peur qu'elle se tuast.
    \
        De Repub. valde timeo. Cic. Je crains fort que la Republique n'ait aucun mal, ou Je crains fort quant à la Repub.
    \
        Timeo ne non impetrem. Cic. Je crains que je ne l'impetre.
    \
        Timeo quid siet. Plaut. Je crains que ce peult estre.
    \
        Timeo miser, quam hic mihi nunc rem nuntiet. Terent. Je crains de ce qu'il me veult dire, ou Je crains qu'il ne me die quelque mauvaise chose.
    \
        Timeo quidnam pro magnitudine rerum, dignum eloqui possim. Cic. Je suis en doubte et incertain.
    \
        Nunc istic quid agatur, magnopere timeo. Cicero. Je suis en grande doubte et esmoy que c'est qu'on faict ici.
    \
        Timeo vt sustineas. Cicero. je crains que tu ne puisses porter et soustenir.

    Dictionarium latinogallicum > timeo

  • 6 articulate

    articulātē [ articulo ]
    членораздельно, внятно, понятно ( eloqui AG)

    Латинско-русский словарь > articulate

  • 7 castigate

    castīgātē [ castigatus ]
    1) по-затворнически, уединённо (vivere Sen, Amm)
    2) сжато, кратко (eloqui aliquid Aug)

    Латинско-русский словарь > castigate

  • 8 polite

    polītē [ politus ]
    тщательно, художественно, тонко, красиво, изящно (eloqui aliquid C; politius de aliquā re proferri C)

    Латинско-русский словарь > polite

  • 9 timeo

    uī, —, ēre
    бояться, страшиться
    t. aliquem (aliquid) C, Cs, V etc. — бояться кого-л. (чего-л.)
    t. de aliquā re Cs etc. — бояться чего-л., опасаться насчёт чего-л. или C за что-л.
    t. alicui (alicui rei) C etc. бояться — за кого-л. (за что-л.)
    t. aliquid ab aliquo C, L — бояться чего-л. с чьей-л. стороны
    necesse est multos timeat, quem multi timent Liberius ap. Sen — неизбежно боится многих тот, кого боятся многие
    haec quo sint eruptura, timeo Cя боюсь последствий этого
    timeo, ne sustineas C — боюсь, что ты не выдержишь
    timeo, quidnam eloqui possim C — недоумеваю (= право, не знаю), что мне сказать

    Латинско-русский словарь > timeo

  • 10 articulate

    articulātē, Adv. (articulatus), artikuliert = deutlich, verständlich, plane et articulate eloqui, Gell. 5, 9, 2.

    lateinisch-deutsches > articulate

  • 11 audaciter

    audāciter u. gew. audācter, Adv. m. Compar. u. Superl. (audax), kühn im guten u. üblen Sinne, herzhaft, mutig, dreist, keck, verwegen, frech, vermessen (Ggstz. timide), α) audaciter (bei Cic. selten): multa aud. fecisse, Cic.: aud. hoc dico, iudices, Cic.: aud. negare, Liv.: aud. ferre de etc., Liv.: aud. cum alqo loqui, Sen.: dic aud., Sen. rhet. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 2. S. 684 u. 685. – β) audacter: accede ad sponsam aud., Enn. fr.: porge aud. ad salutem bracchium, Plaut.: alci res aud. magnas parvasque eloqui, Enn. fr.: facit ut te aud. moneam, Ter.: omnia non modo dicere, verum etiam libenter, audacter libereque dicere, Cic.: aud. respondere alci, Cic.: ad dicendum veniebat magis audacter quam parate, Cic.: audacter hoc dico, non temere confirmo, Cic.: aggressi facinus Macedones, ut inconsulte, ita audacter coeptum, nec consulte et timide reliquerunt, Liv. – γ) Compar.: audacius concredere alci alqd, Plaut.: audacius exsultare, Cic.: aud. instare hostibus, Nep. – δ) Superl.: ego audeo audacissime, Plaut.: audacissime oneris quidvis impone, Ter.: audacissime perrumpere, Caes.: omnia audacissime incipere, Liv.

    lateinisch-deutsches > audaciter

  • 12 cogito [1]

    1. cōgito, āvī, ātum, āre (eig. coigito, aus co = com u. agito), im Geiste (dah. auch mit dem Zusatz cum animo, in animo, secum) zusammenstellen, denken, I) im allg., etw. denken, s ich vorstellen, an etw. denken, auf etw. denken, sinnen, auf od. für etw. bedacht sein, etw. bedenken, berechnen, erwägen, über etwas nachdenken, a) absol. (Ggstz. facere, dicere): vis cogitandi, Quint.: cui vivere est cogitare, Cic.: qui cum cogitasset facere auderet et prius cogitare quam conari consuesset, Nep.: duas res non modo agere uno tempore, sed ne cogitando quidem explicare quisquam potest, Cic.: ita sum irritatus, animum ut nequeam ad cogitandum instituere, Ter.: alci (id) cogitandum dare, zu bedenken geben, Cic.: sprichw., non animo, sed auribus cogitant, Apul. de deo Socr. 19. – m. Ang. wie? durch Advv., c. acutissime, Cic.: callide, Nep.: stulte (Ggstz. stulte dicere), Quint.: si vere cogitare volumus (als Parenthese), die Sache richtig betrachtet, Cic. – u. sic cogitabam m. folg. Gedankenreihe in direkter Rede, s. Ter. Andr. 110: ebenso coepi egomet mecum sic cogitare, Sulpic. in Cic. ep. 4, 5, 4: u. sic cogitabam mit folg. indirekten Rede, Cic. Quint. 77: quo magis cogito cum meo animo m. direkter Rede ( si etc.), Plaut. most. 702. – b) m. Acc., u. zwar: α) m. Acc. rei: c. nihil abiectum, Cic.: nihil nisi triste, Cael. in Cic. ep.: diu omnia, Curt.: deus nihil aliud quam »Mihi pulchre est« cogitans, Cic.: si quid aliud attentius cogitet, Cic. – c. insulam Britanniam, Cic.: pacem, Cic.: beneficia alcis, Cic.: nihil his in locis nisi saxa et montes, Cic.: ultima, sich das Schrecklichste vormalen, Amm.: eam rem sibi cogitandam et suscipiendam esse, Caes. – hoc tu facito cum animo cogites, Ter.: id potestis cum animis vestris cogitare, Cic.: quae in animo cogitat irata, Ter.: haec si voles in animo vere cogitare, Ter.: id, quod muliebri cogitabat animo, Liv.: semper secum c. pericula, damna, uxoris mortem, Ter.: sive quid mecum ipse cogito, sive aliquid aut scribo aut lego, Cic.: cogito ad verbum (meditiere Wort für Wort) nunc pauciora, nunc plura, Plin. ep.: animal non videtur, sed cogitatur, wird bloß gedacht, besteht bloß in der Vorstellung, Sen. – Partiz. cogitatus prägn. = durchdacht, wohl erwogen, res multum et diu cogitatae, Cic.: sapientis hominis cogitata ratio, Cic. – neutr. Partic. subst., das Gedachte, quo neque acutius ullius imperatoris cogitatum neque celerius factum usquam legimus, Nep. Dat. 6, 8. – bes. im Plur., das Gedachte, die Gedanken, optime ab ipso cogitata (Ggstz. male facta collegarum), Vell.: cogitata praeclare eloqui, Cic.: cogitata proloqui non posse, Ter.: u. ex quo et ex ceteris dictis, factis cogitatisque quivis potest intellegere etc., Cic. – β) m. Acc. pers., teils = sich jmd. denken, Catonem tantum (nur) c., Tac. dial. 2: Regulum cogita, Plin. ep. 4, 2, 2: matrem, patrem, propinquos tantum cogitasti, Ps. Quint. decl. 6, 22 extr.: mit dopp. Acc., quem ultimae gentes castiorem, moderatiorem, sanctiorem non modo viderunt, sed aut sperando umquam aut optando cogitarunt? Cic. Balb. 9. – teils = an jmd. denken, te vero, M. Scaure, equidem video, video inquam, non cogito solum, Cic. Scaur. 49: c. Scipionem, Laelium, Cic. de fin. 5, 2: et maiores et posteros cogitate, Tac. Agr. 32, 7: si principem cogitares, Plin. ep. 6, 31, 31: cum Persas et Orientem cogitaret, Flor. 2, 8, 2: iuvenis te quietam semper nominatus cogitatusque (indem du oft ihn nennst u. an ihn denkst) faciat, Sen. ad Marc. 3, 4: o felicem illum, qui non praesens tantum, sed etiam cogitatus (wenn man nur an ihn denkt) emendat, Sen. ep. 11, 9. – c) m. Acc. u. Infin.: uxor te amare cogitat, Ter.: cogitat assidue beatum esse se, Cic.: homines ea sibi accĭdere posse non cogitant, Cic.: fac memineris et cum animo tuo cogites G. Caesarem atrocissimo bello Gallico cum alia multa militaria, tum etiam duos de analogia libros scrupulosissimos scripsisse, Fronto de bell. Parth. p. 221, 8 N. – mit vorhergeh. allg. Acc., denique illud cogita: quod offensae fuerit in ista cunctatione, te subisse, Cael. in Cic. ep. – d) m. de u. Abl., u. zwar teils zugl. m. allg. Acc., nihil posse de dis immortalibus cogitare, Cic.: non de pace, sed de me ipso et de meo officio ut aliquid cogitet, Cic.: eadem de profectione cogitans, quae ante senserat, Caes. – teils absol. = denken an usw., nachdenken über usw., de deo, Cic.: de te et de Ser. Sulpicio cogitans, Cic.: cum de tuis cogitas, Cic.: mihi de rationibus tuis cogitanti, Cic. – u. = an etw. denken, auf etw. bedacht sein, de Scapulanis hortis toto pectore cogitemus, Cic.: c. spe atque animo de se et gloria sua, Cic.: toto animo de te ac de tuis commodis c., Cic.: de salute, non de victoria c., Cic. – e) m. folg. indir. Fragesatz: quid agam cogito, Ter.: cogita, qui sis, quo loco sis, Cic.: fac cogites in quanta calamitate sis, Sall.: nec quibus rationibus superare possent, sed quemadmodum uti victoriā deberent, cogitabant, Caes.: si cogitaverimus, unde et quousque provecta sit orandi facultas, Quint. – Ciceronem secum cogitasse, utrumne Brutum an Cassium peteret, Sen. suas. 6, 19. – cogitate cum animis vestris, si quid vos per laborem recte feceritis, labor ille a vobis cito recedet, Cato oratt. 5. fr. 1. b. Gell. 16, 1, 4: itaque diebus noctibusque cogito, si quā me quoque possim tollere humo, Plin. ep. 5, 8, 3. – f) mit ad u. Akk.: ad haec igitur cogita, vel potius excogita, Cic. ep.: ut ne esset spatium cogitandi ad disturbandas nuptias, Ter.: quod ad perniciem suam fuerat cogitatum, id ad salutem convertit, Nep. – g) m. ut od. ne u. Konj., darauf denken = darauf od. dafür bedacht sein, das im Auge haben, neque iam, ut aliquid acquireret proelioque hostes lacesseret, sed ut incolumem exercitum Agedincum reduceret, cogitabat, Caes. b. G. 7, 59, 4 (u. so m. ut u. Konj. Cic. Tusc. 1, 32. Nep. Dion. 9, 2. Curt. 10, 6 [19], 8): ne quam occasionem rei bene gerendae dimitteret, cogitabat, Caes. b. G. 5, 57, 1. – h) m. pro u. Abl.: non minus pro adversa parte, quam pro mea cogitabam, Quint. 7, 1, 4. – i) elliptisch: ut (wie) saepe cogitavissent (verst. fieri), Caes. b. c. 3, 86, 5.

    II) insbes.: a) etw. ausdenken, quantum ille potuit cogitare commode (geschickt), Ter. heaut. prol. 14: et cogitavi plura quam reliquerat, Phaedr. 3. prol. 39: aliud agendum ac cogitandum, quo modo resistatur patribus, Liv. 2, 55, 2. – b) auf od. an etw. denken, auf etw. sinnen, etw. zu tun gedenken, = etw. beabsichtigen, vorhaben, im Sinne haben, Willens sein, α) m. Acc.: nihil cogitant nisi caedes, nisi incendia, Cic.: c. proscriptiones et dictaturas, Cic.: c. accusationem, Cic.: quod iam diu cogito, Cic. – m. Ang. mit wem? durch cum u. Abl., sunt qui mecum rem pulcherrimam cogitaverunt, Curt. 8, 7 (25), 9. – mit Ang. gegen wen? durch in od. adversus m. Akk., tantum nefas in alqm, Curt. 6, 7 (27), 30 u. 8, 6 (24), 3: si qua aut cogitarentur gravius adversus se aut dicerentur, Suet. Caes. 75, 4. – v. personif. lebl. Subjj., quid cogitet umidus auster, was der f. Au. im Schilde führe (Schlimmes bringe), Verg. georg. 1, 462. – dah. Partiz. cogitatus = beabsichtigt, gewollt, vorbedacht, facinus (Ggstz. facinus perfectum), Cic.: furores, Cic.: in noverca commissum stuprum et parricidium cogitatum, Val. Max.: utrum perturbatione aliqua animi, an consulto et cogitata fiat iniuria, Cic.: u. Partiz. n. pl. subst., das Gedachte = das Vorhaben, die Absichten, cogitata patefacere, Nep.: cogitata perficere, Cic. – β) m. Infin.: quid nunc facere cogitas? Ter.: qui nocere alteri cogitat, Cic.: impeditos in agmine adoriri cogitabant, Caes. – γ) m. de u. Abl.: magis de reliqua fuga quam de castrorum defensione, Caes.: de parricidio, de alcis interitu, Cic.: de reditu, Frontin.: de nuptiis, Apul.: de laqueo et suspendio, Val. Max.: de toto senatu trucidando, Sen.: cum de pernicie populi Romani et exitio huius urbis tam acerbe tamque crudeliter cogitarit, Cic. – v. personif. lebl. Subjj.: cum spiritus coepit de exitu cogitare, Sen. nat. qu. 6, 25, 1. – δ) elliptisch (im Briefstil), m. in od. ad u. Akk. od. m. bl. Acc. der Städtenamen = zu reisen, zu gehen gedenken (verst. iter facere, ire, proficisci), inde cogito in Tusculanum, deinde Arpinum, Romam ad Kal. Iun., Cic.: etiam Lepidus cras cogitabat, Cic.: inde ad Taurum cogitabam, Cic. – m. in u. Abl. = wo zu sein gedenken (verst. esse), eo die cogitabam in Anagnino, postero autem in Tusculano, Cic. – c) so u. so denken = so u. so gesinnt sein, m. Ang. wie? durch Advv., male c., Cic. u.a. – m. Ang. gegen wen? durch in u. Akk., si humaniter et sapienter et amabiliter in me cogitare vis, Cic. – m. Ang. in Betreff wessen? durch de m. Abl., male de alqo c., Cael. in Cic. ep.: si quid amice de Romanis cogitabis, Nep.

    lateinisch-deutsches > cogito [1]

  • 13 composite

    compositē, Adv. m. Compar. (compositus), I) wohlgeordnet, a) in Kleidung u. Haltung: c. indutum et amictum esse, mit dem gehörigen Faltenwurf, Gell.: c. ambulare, mit gemessenem Schritte, Col.: c. sedere, in gehöriger Haltung, Sen. – b) in der Rede, in wohlgestellter Rede, c. et apte dicere, Cic.: c., ornate, copiose eloqui, Cic. – II) gelassen, ruhig, compositius cuncta quam festinantius agere, Tac. ann. 15, 3.

    lateinisch-deutsches > composite

  • 14 contorte

    contortē, Adv. m. Compar. (contortus), gezwungen, geschraubt, verschroben, griech. ὑπερβατῶς, ne quid contorte dicatur, Cic. de inv. 1, 29 (Cornif. rhet. 1, 15 unecht): contortius eloqui, Auson. grat. act. (VIII) IV, 18. p. 22, 10 Schenkl. – contortius concludi, in allzu geschraubter Schlußfolge ausgedrückt werden, Cic. Tusc. 3, 22.

    lateinisch-deutsches > contorte

  • 15 dignus

    dignus, a, um, Adi. m. Compar. u. Superl. (für *dic-nus zu dico), durch seine Eigenschaften einer Sache od. Person würdig, wert, griech. ἄξιος, I) = etw. verdienend, zu etw. befähigt, befugt, berechtigt, v. Pers.u. Lebl., konstr.: α) m. Abl.: laude, Hor. u. Cic.: maioribus suis d., dignissimus, Cic.: dignus es verberibus multis, Plaut.: o hominem mille mortibus dignum! Sen. – v. Lebl., dignitas honesta et cultu et honore et verecundiā digna, Cic.: dignum memoriā, Cic. u.a.: dignum piaculo, Liv. – β) m. Genet.: salutis, Plaut. trin. 1153. – v. Lebl., quidquid putabit dignum esse memoriae, Phaedr. 4, 21 (23), 3 vulg. (L. Müller u.a. memoriā): haec de Gordiano iuniore digna memoratus comperimus, Capit. Gord. 21, 3 P. (Jordan memoratu): omnium reprehensionis dignissimus iudicarer, Sulp. Sev. vit. S. Mart. praef. § 1: Martinum episcopatus esse dignissimum, ibid. 9, 3. – γ) m. Dat.: dignus tibi, Corp. inscr. Lat. 8, 9080: haec sunt, quae digna memoratui aestimavimus, Vopisc. Prob. 24, 6. – δ) m. 2. Supin.: flumina memoratu digna, Plin.: dicta memoratu digna, Val. Max.: res dignae memoratu, Val. Max.: nihil dignum memoratu actum, Liv.: digna atque indigna relatu vociferans, Verg.: nihil usquam dictu dignum ausi, Liv.: alia digna miratu, Sen.: alia neque dictu neque auditu digna sunt, Gell.: nobis pleraque digna cognitu obvenere, Tac. – ε) m. Acc. pronom. neutr.: non me censes scire quid dignus siem, Plaut.: di tibi omnes id, quod es dignus, duint, Ter.: si exoptem quantum dignus, tantum dent (di tibi), Plaut. – ζ) m. folg. Relativsatz: qui modeste paret, videtur qui aliquando imperet dignus esse, Cic.: nec vos digni estis, quos cum tanta gloria in castra reduces silentium ac nox tegat, Liv.: uti videant et investigent, ecqua virgo sit aut mulier digna, quamobrem ipse Lampsaci diutius commoraretur, Cic. – v. Lebl., Livianae fabulae non satis dignae sunt, quae iterum legantur, Cic.: magnum onus, sed dignum, in quo omnes nervos aetatis atque industriae contendas, Cic.: dignum est, quod observes, Sen.: dafür auch digna res est, ubi (= in qua) tu nervos intendas tuos, Ter. – η) m. folg. ut u. Konj.: non sum dignus prae te, ut figam palum in parietem, Plaut. mil. 1140: ut coniunx essem tua, digna videbar, Ov. rem. am. 275: si modo, quos ut socios haberes, dignos duxisti, haud indignos iudicas, quos in fidem receptos tuearis, Liv. 23, 42, 13: eras dignus, ut haberes integram manum, Quint. 8, 5, 12 (u. so m. ut auch Quint. 12, 11, 24). – v. Lebl., digna res visa est, ut simulacrum... pingi iuberet, Liv. 24, 16, 19. – θ) m. folg. Infin. (s. Frotscher Quint. 10, 1, 96. p. 87 u. 267): puer cantari dignus, Verg.: dignus alter eligi, alter eligere, Plin. pan.: sed non domus una digna perire fuit, Ov.: ut verbis illum, quibus laudari dignus est, laudem, Sen.: Horatius fere solus legi dignus, Quint.: quae digna legi sint, Hor.: res quasi in quaestionem venire non dignae, Iul. Rufinian. – ι) m. folg. Acc. u. Infin.: dignos esse, qui armis cepissent, eorum urbem agrumque Bolanum esse, Liv. 4, 49, 11 (s. Weißenb. z. St.) – κ) m. ad u. Akk.: amicus, dignus huic ad imitandum, Cic. de rep. 1, 30: quos dignos ad id esse videbat, Lampr. Alex. Sev. 3, 5. – v. Lebl., nihil dignum ad memoriam nominis reliquisset, Dict. 1, 1: quae dignior hora ad scelus indignum? Orest. trag. 586. – λ) absol. (so daß der Gegenstand, dessen jmd. würdig ist, aus dem Zusammenhang zu ergänzen ist; vgl. Stürenburg Cic. Arch. 6. p. 57. Obbarius Hor. ep. 1, 7, 22): diligere non dignos, Cic.: omnes male a se laudatos esse, dignos indignosque, Liv.: honor dignis paratus, Vell.: dignus imperator, Iustin.: neque Caecinam dignum (sc. esse) tantae rei censorem, sei würdig, sich in einer so wichtigen Sache als Richter aufzuwerfen, Tac.: dignior heres, Hor.: interrogatus ab eo, an essent alii digniores, respondit etc., Suet.: quaerunt, quem imperii faciat heredem. Respondet: dignissimum, Iustin. – illud exemplum ab dignis et idoneis (Strafwürdigen u. Straffälligen) ad indignos et non idoneos (Unschuldige u. nicht Straffällige) transfertur, Sall. Cat. 51, 27. – u. nulla contumelia est, quam facit dignus, ein würdiger, ehrenwerter Mann od. (wie es Cicero sarkastisch nimmt) ein strafwürdiger Mann, Anton, bei Cic. Phil. 3, 22.

    II) übtr., einer Person oder Sache würdig, wert = entsprechend, angemessen, geziemend, zukommend, verdient, konstr.: α) m. Abl.: munera dignissima Venere, Plaut.: tibi di dignum factis exitium duint! Ter.: tuis dignum factis feceris, ut amici inter nos simus, Ter.: fuit et fortunā et clementiā Caesaris dignum, quod (daß usw.) nemo ex iis, qui contra eum arma tulerant, ab eo iussuve eius interemptus est, Vell. 2, 87, 2: quid docto homine et amico dignum fuerit, scio, Cic. ad Att. 7, 18, 3: negotium non est dignum viribus nostris, Cic.: genus scripturae non satis dignum summorum virorum personis, Nep.: nihil negare, quod dono dignum esset, des Verschenkens wert war, lohnte, Sall. – venit tempus serius, quam dignum populo Rom. fuit, Cic. – neutr. plur. subst., te digna ut eveniant precor, Plaut. rud. 640: Varro digna illo ac vera de exitu eius ominatus est, Vell. 2, 71, 2. – β) m. Genet.: suscipe curam et cogitationem dignissimam tuae virtutis, Balb. b. Cic. ad Att. 8, 15. litt. A. § 1: adiecisse deos dignum Arsacidarum, Tac. ann. 15, 14: utque probae dignum est, Ov. trist. 4, 3, 57: dignus Alcidae labor, Sen. Herc. fur. 962: hominum dignae conscriptiones (Schriften), Interpr. Iren. 3, 21, 2. – γ) m. Dat.: quod huic maleficio dignum supplicium potest inveniri? Cornif. rhet. 4, 12: dignum exitum vitae ac moribus suis habuit, Treb. Poll. Claud. 5, 3: monumentum mihi facias dignum iuventuti meae, Corp. inscr. Lat. 10, 7457 (aber Cic. Verr. 2, 40 jetzt libidine). – δ) m. pro u. Abl.: an quicquam pro istis factis dignum te dici potest? Ter. Hec. 209: quidnam pro offensione hominum dignum eloqui possim, Cic. div. in Caec. 42: si digna poena pro factis eorum reperitur, Sall. Cat. 51, 8: quis potis est dignum pollenti pectore carmen condere pro rerum maiestate hisque repertis? Lucr. 5, 1: dignum praestabo me etiam pro laude merentis, Hor. ep., 1, 7, 24. – ε) m. erga u. Akk., memoria erga se dignissima, Corp. inscr. Lat. 3, 1498. – ζ) m. ad (im Vergleich mit od. entsprechend) u. Akk., ad tuam formam illa una dignast, Plaut. mil. 968. – η) absol., wie ἄξιος u. würdig = der Sache angemessen, groß-, bedeutend genug, genügend, qui maeror dignus in tanta calamitate inveniri potest, Cic.: quibus si videretur digna causa, wenn sie genügenden Grund, begründete Ursache fänden, Liv. – praemia digna, Ov.: quid enim minus dignum, quam etc.? Cic. – dignum est ( wie ἄξιόν εστιν) = es ziemt sich, m. folg. Infin., quibus (auctoribus) dignius credi est, Liv. 8, 26, 6. – od. m. folg. Acc. u. Infin., huic homini dignumst divitias esse, et diu vitam dari, Plaut. mil. 723: quid enim minus dignum est, quam peius quicquam videri dedecore, flagitio, turpitudine? Cic. Tusc. 2, 14. – u. dignum (für schicklich) habeo od. arbitror m. folg. Infin., Plaut. merc. 116 u. 131. – u. dignum est m. folg. ut u. Konj., dignum esset, ut ex his officinis omnia opera perficerentur, Vitr. 2, 7, 4: non enim dignum fuit, ut quadrigae tyrannorum bono principi miscerentur, Vopisc. Prob. 24, 7. – od. ganz absol., ut dignum est (erat), Ter. u. Liv.: secus quam dignum est, Ter.: rem minus aegre quam dignum erat tulisse, Liv.: u. neque dignum (für schicklich) puto od. arbitror, Plaut. (s. Brix Plaut. trin. 448). – neutr. pl. subst., ex mala conscientia digna (verdiente Strafe) timere, Sall. Iug. 62, 8: digna atque indigna od. (asyndet.) digna indigna (Verschuldetes u. Unverschuldetes) pati, Sen. ad Marc. 10, 6. Verg. Aen. 12, 811: digna atque indigna canere, Val. Flacc. 2, 115. – digna = Würden, haec duo digna regens, Ven. Fort. 10, 19, 4.

    lateinisch-deutsches > dignus

  • 16 efficaciter

    efficāciter, Adv. m. Compar. u. Superl. (efficax), wirksam, mit Erfolg, nachhaltig, Sen. rhet. u.a. – minus eff. eloqui, Quint.: id acturos efficacius rati, Liv.: nemo declamavit efficacius quam Silo Pompeius, Sen. rhet.: quod in luctu dici solet efficacissime, Sen.: rogare (bitten) efficacissime, Plin. ep.

    lateinisch-deutsches > efficaciter

  • 17 polite

    polītē, Adv. (politus), wohlbearbeitet, nett, fein, geschmackvoll, schön, dicere, Cic.: eloqui, Cic.: scribere, Cic.: politius limare, Cic. Acad. 1, 2.

    lateinisch-deutsches > polite

  • 18 praestanter

    praestanter, Adv. (praestans), vorzüglich, vortrefflich (trefflich), debuit praestanter ornari in saeculo, Ven. Fort. vit. S. Radig. 13: praestantius (hartnäckiger) homines odisse facit (haec passio), Cael. Aur. de morb. acut. 1, 4, 43: senatus auctoritas, cui vosmet ipsi praestantissime semper in mea causa praefuistis, Cic. de dom. 142: eloqui praestantissime (res divinas humanasque) posse, Quint. 12, 2, 9: lichenas oris praestantissime vincere (beseitigen), v. einem Mittel, Plin. 28, 186.

    lateinisch-deutsches > praestanter

  • 19 solute

    solūtē, Adv. (solutus), I) ungebunden, bildl.: a) ungehindert, frei, nach Belieben, moveri, Cic.: lascivire, Tac.: sol. et sauviter dicere, ungezwungen, Cic. – b) ohne Schwierigkeit, leicht, Cic.: solutius promptiusque eloqui, fließender u. leichter, Tac. – II) schlaff, lässig, sorglos, Cic. u.a.; verb. solute ac neglegenter, Liv.: quaedam a fabris neglegentius solutiusque composita, Sen.

    lateinisch-deutsches > solute

  • 20 valide

    validē, Adv. (validus), I) stark, heftig, ut valide tonuit, Plaut.: ne (ja) tua vox val. valet, Plaut. – valide eloqui, Fronto: validius clamare coepit, Phaedr.: validius timere, Vell.: validius cruciare alqm, Quint. – validissime favere alci, Cael. in Cic. ep.: validissime diligere alqm, Plin. ep. – II) in stark bekräftigenden Antworten, ganz gewiß, Plaut. Pseud. 344 Fl. (Schoell valde) u. 364.

    lateinisch-deutsches > valide

См. также в других словарях:

  • ÉLOQUENCE — L’éloquence est ce qui fait un discours ou un orateur persuasifs. Elle a partie liée avec la rhétorique, qui enseigne l’art de persuader, qu’on la considère, ainsi que le fait Quintilien, comme le résultat de règles purement formelles ou, selon… …   Encyclopédie Universelle

  • élocution — [ elɔkysjɔ̃ ] n. f. • 1520; lat. elocutio ♦ Manière dont on exprime les sons en parlant. ⇒ articulation, 1. débit, parole. Élocution lente, rapide. ⇒ diction. Il a une grande facilité d élocution. Troubles de l élocution. ⇒ anarthrie, dysarthrie …   Encyclopédie Universelle

  • Eloquenz — Beredsamkeit * * * Elo|quẹnz 〈f. 20; unz.〉 Beredsamkeit [<lat. eloquentia „Beredsamkeit“] * * * Elo|quẹnz, die; [lat. eloquentia, adj. 1. Part. von: eloqui = aussprechen; vortragen] (bildungsspr.): Beredsamkeit, Wortgewandtheit. * * *… …   Universal-Lexikon

  • Elocution — El o*cu tion, n. [L. elocutio, fr. eloqui, elocutus, to speak out: cf. F. [ e]locution. See {Eloquent}.] 1. Utterance by speech. [R.] [1913 Webster] [Fruit] whose taste . . . Gave elocution to the mute, and taught The tongue not made for speech… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Eloquent — El o*quent, a. [F. [ e]loquent, L. eloquens, entis, p. pr. of eloqui to speak out, declaim; e + loqui to speak. See {Loquacious}.] 1. Having the power of expressing strong emotions or forcible arguments in an elevated, impassioned, and effective… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • elocution — noun Etymology: Middle English elocucioun, from Latin elocution , elocutio, from eloqui Date: 15th century 1. a style of speaking especially in public 2. the art of effective public speaking • elocutionary adjective • elocutionist noun …   New Collegiate Dictionary

  • eloquent — adjective Etymology: Middle English, from Anglo French, from Latin eloquent , eloquens, from present participle of eloqui to speak out, from e + loqui to speak Date: 14th century 1. marked by forceful and fluent expression < an eloquent preacher… …   New Collegiate Dictionary

  • U.S. Cellular — Infobox Company company name = United States Cellular Corporation company company type = Public (nyse|USM) company slogan = Believe In Something Better foundation = 1983 location = Chicago, Illinois, USA key people = John E. Rooney, President and …   Wikipedia

  • Literary and Debating Society (NUI, Galway) — The Literary Debating Society (often referred to as the Lit Deb ) is a debating society of the National University of Ireland, Galway. The society was founded as the Literary and Scientific Society in 1846, and incorporated into the then Queen s… …   Wikipedia

  • eloquent — eloquently, adv. eloquentness, n. /el euh kweuhnt/, adj. 1. having or exercising the power of fluent, forceful, and appropriate speech: an eloquent orator. 2. characterized by forceful and appropriate expression: an eloquent speech. 3. movingly… …   Universalium

  • Liste de locutions latines — Cet article contient une liste de locutions latines présentée par ordre alphabétique. Pour des explications morphologiques et linguistiques générales, consulter l article : Expression latine. Sommaire  A   B … …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»