-
1 flagito
flăgĭto, āre, āvi, ātum - tr. - [st1]1 [-] désirer vivement, demander avec insistance, réclamer, exiger, presser vivement, solliciter. - flagito testes, Cic. Font. 11: je demande avec instance des témoins. - poscere et flagitare, Cic. Verr. 5, 71: demander et réclamer avec vivacité. - ii metuo ne te forte flagitent, ego autem mandavi ut rogarent, Cic. Fam. 9, 8, 1: je crains qu'ils ne te pressent peut-être vivement, quand moi je les ai chargés de te prier. - ea quae tempus et necessitas flagitat, Cic. Phil. 5, 53: ce qu'exigent les circonstances et la nécessité. - causa postulat, non flagitat, Cic. Quinct. 13: la cause demande, sans exiger. - sed flagitat tabellarius ; valebis igitur, Cic. Fam. 15, 18: mais le messager me presse ; donc porte-toi bien. - ab aliquo aliquid flagitare, Cic. Tusc. 1, 34 ; Fam. 3, 11, 4 ; 4, 13, 4: réclamer qqch de qqn. - id ab eo flagitabatur, Caes. BC. 1, 71: *et cela lui était réclamé de toutes parts* = et de toutes parts on le pressait (de donner l'ordre de combattre). - ab aliquo aliquem flagitare, Cic. Verr. 5, 128: réclamer qqn à qqn. - aliquid ab aliquo flagitare ou aliquid aliquem flagitare: réclamer qqch à qqn. - haec sunt illa, quae me... modo flagitabat, Cic. de Or. 2, 188: tels sont ces moyens (oratoires) dont il me réclamait tout à l'heure l'exposé. - Caesar Haeduos frumentum, quod essent publice polliciti, flagitare, Caes. BG. 1, 16: César pressait les Héduens de lui livrer le blé qu'il lui avait promis. - avec ut + subj. flagitabatur ab ut... Cic. Sest. 25: on leur demandait avec instance de... - avec inf. Hor. S. 2, 4, 61. - flagitare + prop. inf.: demander instamment que. --- Suet. Ner. 44 ; Claud. 13 ; Plin. 34, 62 ; 35, 65. - quae sint ea numina flagitat, Virg. En. 2, 123: il le presse de dire quelle est la volonté des dieux. - (stomachus) pernā flagitat refici, Hor. S. 2, 4, 61: c'est au jambon que (l'estomac) demande un nouvel appétit. [st1]2 [-] citer en justice, appeler en justice. - Tac. H. 1, 53. [st1]3 [-] solliciter à la débauche, tenter de séduire. - Dig. 47, 1, 2.* * *flăgĭto, āre, āvi, ātum - tr. - [st1]1 [-] désirer vivement, demander avec insistance, réclamer, exiger, presser vivement, solliciter. - flagito testes, Cic. Font. 11: je demande avec instance des témoins. - poscere et flagitare, Cic. Verr. 5, 71: demander et réclamer avec vivacité. - ii metuo ne te forte flagitent, ego autem mandavi ut rogarent, Cic. Fam. 9, 8, 1: je crains qu'ils ne te pressent peut-être vivement, quand moi je les ai chargés de te prier. - ea quae tempus et necessitas flagitat, Cic. Phil. 5, 53: ce qu'exigent les circonstances et la nécessité. - causa postulat, non flagitat, Cic. Quinct. 13: la cause demande, sans exiger. - sed flagitat tabellarius ; valebis igitur, Cic. Fam. 15, 18: mais le messager me presse ; donc porte-toi bien. - ab aliquo aliquid flagitare, Cic. Tusc. 1, 34 ; Fam. 3, 11, 4 ; 4, 13, 4: réclamer qqch de qqn. - id ab eo flagitabatur, Caes. BC. 1, 71: *et cela lui était réclamé de toutes parts* = et de toutes parts on le pressait (de donner l'ordre de combattre). - ab aliquo aliquem flagitare, Cic. Verr. 5, 128: réclamer qqn à qqn. - aliquid ab aliquo flagitare ou aliquid aliquem flagitare: réclamer qqch à qqn. - haec sunt illa, quae me... modo flagitabat, Cic. de Or. 2, 188: tels sont ces moyens (oratoires) dont il me réclamait tout à l'heure l'exposé. - Caesar Haeduos frumentum, quod essent publice polliciti, flagitare, Caes. BG. 1, 16: César pressait les Héduens de lui livrer le blé qu'il lui avait promis. - avec ut + subj. flagitabatur ab ut... Cic. Sest. 25: on leur demandait avec instance de... - avec inf. Hor. S. 2, 4, 61. - flagitare + prop. inf.: demander instamment que. --- Suet. Ner. 44 ; Claud. 13 ; Plin. 34, 62 ; 35, 65. - quae sint ea numina flagitat, Virg. En. 2, 123: il le presse de dire quelle est la volonté des dieux. - (stomachus) pernā flagitat refici, Hor. S. 2, 4, 61: c'est au jambon que (l'estomac) demande un nouvel appétit. [st1]2 [-] citer en justice, appeler en justice. - Tac. H. 1, 53. [st1]3 [-] solliciter à la débauche, tenter de séduire. - Dig. 47, 1, 2.* * *Flagito, flagitas, pen. corr. flagitare. Plaut. Demander quelque chose importuneement et sans cesse, Presser, Importuner.\Rogare et flagitare. Cic. Prier et presser.\Petreius atque Afranius quum stipendium ab legionibus flagitarentur, etc. Caesar. Les legionaires les pressoyent d'estre payez de leurs gages.\Flagitare aliquem. Cic. Demander, Requerir aucun de quelque chose.\Flagitare clamore aliquem. Plaut. Appeler aucun. -
2 flagito
flāgĭto, āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. flagitarier, Plaut. Men. prol. 48), v. freq. a. [from the root bherag-; Sanscr. bhraj-, to roast; Zend. berja, earnest longing; cf. Gr. phrugô; Lat. frīgĕre, frictum, Fick, Vergl. Wört. p. 141 sq.; cf. Gr. phlegô; Lat. flagrare, etc., Corss. Ausspr. 1, 398; Doed. Syn. 2, p. 143), to demand any thing fiercely or violently, to entreat, solicit a thing; or, with a personal object, to press earnestly, importune, dun a person for any thing (qs. flagranter posco, exigo, rogo; cf. also: postulo, peto, etc.).I.In gen. (class.); constr., aliquid aliquem; aliquid ( aliquem) ab aliquo or aliquem; with ut or absol.; poet. with an objectclause.(α).With acc.:(β).etiam atque etiam insto atque urgeo, insector, posco, atque adeo flagito crimen,
Cic. Planc. 19, 48; cf.:insector, inquam et flagito testes,
id. Font. 1, 1; and:qui reliquos non desideraret solum, sed etiam posceret et flagitaret,
id. Verr. 2, 5, 28, § 71:ut admoneam te, non ut flagitem: metuo ne te forte flagitent: ego autem mandavi, ut rogarent,
id. Fam. 9, 8, 1; cf.:admonitum venimus te, non flagitatum,
id. de Or. 3, 5, 17:consulis auxilium implorare et flagitare,
id. Rab. Perd. 3, 9:ea, quae tempus et necessitas flagitat,
id. Phil. 5, 19 fin. —In pass.:quia illum clamore vidi flagitarier,
called for by the public crier, Plaut. Men. prol. 48;but, si non dabis, clamore magno et multo flagitabere,
you shall be importuned, id. Ps. 1, 5, 143; 4, 7, 46:ne ejus sceleris in te ipsum quaestio flagitaretur,
Cic. Vatin. 11, 26: cum stipendium ab legionibus paene seditione factā flagitaretur, when the legions demanded their pay (the ab different from the foll.), Caes. B. C. 1, 87, 3:populus desiderio Romuli regem flagitare non destitit,
Cic. Rep. 2, 12.—With acc. and ab and abl.:a te cum tua promissa per litteras flagitabam,
Cic. Fam. 3, 11, 4:mercedem gloriae flagitat ab iis, quorum, etc.,
id. Tusc. 1, 15, 34:quid gravitas, quid altitudo animi... quid artes a te flagitent, tu videbis,
id. Fam. 4, 13, 4:id ex omnibus partibus ab eo flagitabatur,
Caes. B. G. 1, 71, 1:unicum miser abs te filium flagitat,
Cic. Verr. 2, 5, 49, § 128:siser et ipsum Tiberius princeps nobilitavit flagitans omnibus annis a Germania,
Plin. 18, 5, 28, § 90.—With two acc.:haec sunt illa, quae me ludens Crassus modo flagitabat,
Cic. de Or. 2, 45, 188; cf. id. Planc. 2, 6:quotidie Caesar Aeduos frumentum flagitare,
Caes. B. G. 1, 16, 1:nec potentem amicum Largiora flagito,
Hor. C. 2, 18, 13.—With ut:(γ).semper flagitavi, ut convocaremur,
Cic. Phil. 5, 11, 30:flagitare senatus institit Cornutum, ut, etc.,
id. Fam. 10, 16, 1:flagitabatur ab his quotidie ut, etc.,
id. Sest. 11, 25.—Absol.:(δ).sed flagitat tabellarius: valebis igitur, etc.,
presses, id. Fam. 15, 18 fin.:causa postulat, non flagitat,
id. Quint. 3, 13.—With inf.:(ε).(stomachus) pernā magis ac magis hillis Flagitat immorsus refici,
Hor. S. 2, 4, 61.—With acc. and inf.:(ζ).a delatoribus revocanda praemia,
Suet. Ner. 44; cf. id. Claud. 13; Plin. 34, 8, 19, § 62; 35, 10, 36, § 65.—With interrog. clause:II.quae sint ea numina flagitat,
Verg. A. 2, 123.—In partic.A.To summon before court, to accuse:B.compertum pecuniam publicam avertisse ut peculatorem flagitari jussit,
Tac. H. 1, 53.—In mal. part., to incite to lewdness (ante- and post-class.):ancillam alienam,
Dig. 47, 1, 2:juvenem,
App. M. 8, p. 215: intercutibus stupris flagitatus, Cato ap. Prisc. p. 719 P.; cf.: inter cutem flagitatos dicebant antiqui mares, qui stuprum passi essent, Paul. ex Fest. p. 110, 23 Müll. -
3 flagito
flāgito, āvī, ātum, āre (flagitium), etw. zudringlich und mit Ungestüm fordern, auf etw. dringen, bes. wozu man ein Recht zu haben vermeint, als eine Schuldigkeit verlangen, jmd. um etw. dringend angehen od. mahnen, I) im allg.: a) v. pers. Subjj.: alcis auxilium, Cic.: cistophorum, einfordern, Cic.: molestius debitum, mit einer Schuldforderung etwas lästig werden, Amm.: ab alqo pactum pretium, Phaedr.: mercedem gloriae ab alqo, Cic.: ab alqo promissa per litteras, Cic.: u. so im Passiv, id ex omnibus partibus ab eo flagitabatur, Caes.: aber versch. cum stipendium ab legionibus flagitaretur, als von den Legionen auf den Sold gedrungen wurde, Caes. – aliud in oratore vel poëta flagitatur, Treb. Poll. Gallien. 11, 9: flagitat iras in populos, Val. Flacc. 2, 362. – mit dopp. Acc., alqm frumentum, Caes. u. Cic.: alqm debitum (Schuld), Suet.: nec potentem amicum largiora flagito, Hor. – m. folg. ut u. Konj., flagitas me (von mir), ut eloquar, Plaut.: semper flagitavi, ut con vocaremur, Cic.: flagitabatur (es wurde gefordert) ab iis cotidie, ut etc., Cic. – m. folg. Infin., Hor. sat. 2, 4, 61. – m. folg Acc. u. Infin., Plin. 34, 62 u. 35, 65. Suet. Claud. 15, 2 u. Ner. 44, 2. Apul. met. 3, 6. – m. Acc. Gerund., delatores more maiorum puniendos (esse) flagitabat, er drang darauf, die A. zu bestrafen, Tac. hist. 4, 42 extr. – absol., sed flagitat (drängt) tabellarius; valebis igitur etc., Cic.: flagitante populo, Suet. – b) v. abstr. Subjj.: dringend verlangen, -fordern, notwendig machen, quae tempus flagitat, Cic.: causa postulat, non flagitat, Cic.: quid artes a te flagitent, tu videbis, Cic. – II) insbes.: A) zu wissen verlangen, posco atque adeo flagito crimen, Cic.: nomen flagitatur, man verlangt den Namen zu wissen, Plaut.: m. folg. indir. Fragesatz, Verg. Aen. 2, 123 sq. – B) als Sendung verlangen, siser e Germania, Plin. 19, 90. – C) jmd. (herauszugeben, zu stellen) fordern, jmd. od. nach jmd. dringend verlangen, filium ab alqo, Cic.: reliquos non desiderare solum, sed etiam poscere et flagitare, Cic.: testes, Cic.: ministros in tormenta, Tac.: non minoris clamoris indignatione Gitona, mit nicht geringerer Aufregung nach G. brüllen, Petron. – D) vor Gericht fordern, vorfordern, m. dopp. Acc., alqm peculatorem, Tac. hist. 1, 53. – E) im obszönen Sinne = Anträge zur Unzucht machen, einen Angriff auf jmds. Schamhaftigkeit machen, ancillam alienam, ICt.: iuvenem, Apul.: pudicitiam, Lact. – / Parag. Infin. Präs. Pass. flagitarier, Auct. prol. Plaut. Men. 46 (48).
-
4 flagito
flāgito, āvī, ātum, āre (flagitium), etw. zudringlich und mit Ungestüm fordern, auf etw. dringen, bes. wozu man ein Recht zu haben vermeint, als eine Schuldigkeit verlangen, jmd. um etw. dringend angehen od. mahnen, I) im allg.: a) v. pers. Subjj.: alcis auxilium, Cic.: cistophorum, einfordern, Cic.: molestius debitum, mit einer Schuldforderung etwas lästig werden, Amm.: ab alqo pactum pretium, Phaedr.: mercedem gloriae ab alqo, Cic.: ab alqo promissa per litteras, Cic.: u. so im Passiv, id ex omnibus partibus ab eo flagitabatur, Caes.: aber versch. cum stipendium ab legionibus flagitaretur, als von den Legionen auf den Sold gedrungen wurde, Caes. – aliud in oratore vel poëta flagitatur, Treb. Poll. Gallien. 11, 9: flagitat iras in populos, Val. Flacc. 2, 362. – mit dopp. Acc., alqm frumentum, Caes. u. Cic.: alqm debitum (Schuld), Suet.: nec potentem amicum largiora flagito, Hor. – m. folg. ut u. Konj., flagitas me (von mir), ut eloquar, Plaut.: semper flagitavi, ut con vocaremur, Cic.: flagitabatur (es wurde gefordert) ab iis cotidie, ut etc., Cic. – m. folg. Infin., Hor. sat. 2, 4, 61. – m. folg Acc. u. Infin., Plin. 34, 62 u. 35, 65. Suet. Claud. 15, 2 u. Ner. 44, 2. Apul. met. 3, 6. – m. Acc. Gerund., delatores more maiorum puniendos (esse) flagitabat, er drang darauf, die A. zu bestrafen, Tac. hist. 4, 42 extr. –————absol., sed flagitat (drängt) tabellarius; valebis igitur etc., Cic.: flagitante populo, Suet. – b) v. abstr. Subjj.: dringend verlangen, -fordern, notwendig machen, quae tempus flagitat, Cic.: causa postulat, non flagitat, Cic.: quid artes a te flagitent, tu videbis, Cic. – II) insbes.: A) zu wissen verlangen, posco atque adeo flagito crimen, Cic.: nomen flagitatur, man verlangt den Namen zu wissen, Plaut.: m. folg. indir. Fragesatz, Verg. Aen. 2, 123 sq. – B) als Sendung verlangen, siser e Germania, Plin. 19, 90. – C) jmd. (herauszugeben, zu stellen) fordern, jmd. od. nach jmd. dringend verlangen, filium ab alqo, Cic.: reliquos non desiderare solum, sed etiam poscere et flagitare, Cic.: testes, Cic.: ministros in tormenta, Tac.: non minoris clamoris indignatione Gitona, mit nicht geringerer Aufregung nach G. brüllen, Petron. – D) vor Gericht fordern, vorfordern, m. dopp. Acc., alqm peculatorem, Tac. hist. 1, 53. – E) im obszönen Sinne = Anträge zur Unzucht machen, einen Angriff auf jmds. Schamhaftigkeit machen, ancillam alienam, ICt.: iuvenem, Apul.: pudicitiam, Lact. – ⇒ Parag. Infin. Präs. Pass. flagitarier, Auct. prol. Plaut. Men. 46 (48). -
5 flagito
flāgito, āvī, ātum, āre1) настоятельно требовать (f. ab aliquo aliquid и aliquem C или f. aliquem aliquid C)causa postulat, non flagitat C — в интересах дела это желательно, но не обязательноmercedem gloriae (gen. epexeg.) f. ab aliquo C — просить у кого-л. для себя в награду (одну лишь) славу2) вызывать на суд, привлекать к судебной ответственности ( aliquem peculatorem flagitari jubere T)3) стремиться совратить (aliquem Ap, Dig) -
6 flagito
flagito flagito, avi, atum, are требовать настоятельно -
7 flāgitō
flāgitō āvī, ātum, āre, freq. [2 FLAG-], to demand urgently, require, entreat, solicit, press, importune, dun: sed flagitat tabellarius: insto, posco, atque adeo flagito crimen: consulis auxilium: ne eius sceleris in te quaestio flagitaretur: cum stipendium ab legionibus flagitaretur, Cs.: admonitum venimus te, non flagitatum: a propinquo suo socerum suum: id ex omnibus partibus ab eo flagitabatur, Cs.: id, quod ille me flagitat: amicum Largiora, H.: semper, ut convocaremur: (stomachus) pernā Flagitat refici, H.: quae sint ea numina Flagitat, V.* * *flagitare, flagitavi, flagitatus Vdemand urgently; require; entreat, solicit, press, dun, importune -
8 flagito
, avi, atum, areтребовать -
9 flagito
, avi, atum, areтребовать -
10 flagito
, flagitavi, flagitatum, flagitare 1настоятельно требовать -
11 re-flāgitō
re-flāgitō —, —, āre, to demand again, demand back, Ct. -
12 efflagito
ef-flāgito, āvī, ātum, āre (ex u. flagito), dringend-, inständig verlangen, -fordern, -wünschen, auf etw. (darauf) bestehen, zu etw. auffordern, a) v. Pers.: ensem, Verg.: misericordiam nostram, Cic.: sibi reique publicae auxilium, Auct. b. Afr.: efflagitatus a populo, Cic.: ab ducibus signum pugnae, Liv.: Graeca certamina a magistratibus, Tac.: mortem ab alqo, Flor.: actionem frequenter ab alqo, Plin. ep.: alqm ad destinatam poenam, Apul. met. 4, 34. – m. folg. ut u. Konj., ab alqo, ut etc., Cic. II. Verr. 1, 63: cotidiano convicio, ut etc., Quint. ep. ad Tryph. § 1: efflagitatum (est), ut etc., Tac. ann. 13, 26. – m. bl. Konjunktiv, crebris precibus efflagitabant, visendi sui copiam facerent, Tac. ann. 4, 74; u. so Suet. Tit. 5, 2. – absol., quasi efflagitante populo, Suet. Dom. 3, 1. – b) v. Lebl.: epistulam hanc convicio efflagitarunt codicilli tui, Cic. ad Q. fr. 2, 9 (11), 1. – alqm m. folg. ut u. Konj., interdum aequitas loci adversarios efflagitabat, ut etc., Auct. b. Hisp. 29, 7.
-
13 efflagito
efflagĭto, āre, āvi, ātum [ex + flagito] - tr. - prier, presser, demander avec insistance, solliciter vivement. - ab aliquo efflagitare ut: solliciter qqn de. - efflagitare + subj.: solliciter de.* * *efflagĭto, āre, āvi, ātum [ex + flagito] - tr. - prier, presser, demander avec insistance, solliciter vivement. - ab aliquo efflagitare ut: solliciter qqn de. - efflagitare + subj.: solliciter de.* * *Efflagito, efflagitas, pen. corr. efflagitare. Cic. Requerir instamment jusques à ennuyer, Demander à toute force. -
14 flagitator
flăgĭtātŏr, ōris, m. [flagito] [st1]1 [-] qui demande avec instance, solliciteur. - flagitator triumphi ante victoriam, Liv. 8, 12: qui réclame le triomphe avant la victoire. [st1]2 [-] qui réclame une créance, une promesse, créancier tenace. - Plaut. Cas. 24 ; Cic. Br. 18 ; Gell. 17, 6, 10.* * *flăgĭtātŏr, ōris, m. [flagito] [st1]1 [-] qui demande avec instance, solliciteur. - flagitator triumphi ante victoriam, Liv. 8, 12: qui réclame le triomphe avant la victoire. [st1]2 [-] qui réclame une créance, une promesse, créancier tenace. - Plaut. Cas. 24 ; Cic. Br. 18 ; Gell. 17, 6, 10.* * *Flagitator, pen. prod. flagitatoris. Plaut. Qui demande sans cesse, Demandeur importun, Pressif, Pressant. -
15 efflagito
ef-flāgito, āvī, ātum, āre (ex u. flagito), dringend-, inständig verlangen, -fordern, -wünschen, auf etw. (darauf) bestehen, zu etw. auffordern, a) v. Pers.: ensem, Verg.: misericordiam nostram, Cic.: sibi reique publicae auxilium, Auct. b. Afr.: efflagitatus a populo, Cic.: ab ducibus signum pugnae, Liv.: Graeca certamina a magistratibus, Tac.: mortem ab alqo, Flor.: actionem frequenter ab alqo, Plin. ep.: alqm ad destinatam poenam, Apul. met. 4, 34. – m. folg. ut u. Konj., ab alqo, ut etc., Cic. II. Verr. 1, 63: cotidiano convicio, ut etc., Quint. ep. ad Tryph. § 1: efflagitatum (est), ut etc., Tac. ann. 13, 26. – m. bl. Konjunktiv, crebris precibus efflagitabant, visendi sui copiam facerent, Tac. ann. 4, 74; u. so Suet. Tit. 5, 2. – absol., quasi efflagitante populo, Suet. Dom. 3, 1. – b) v. Lebl.: epistulam hanc convicio efflagitarunt codicilli tui, Cic. ad Q. fr. 2, 9 (11), 1. – alqm m. folg. ut u. Konj., interdum aequitas loci adversarios efflagitabat, ut etc., Auct. b. Hisp. 29, 7.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > efflagito
-
16 efflagito
ef-flāgĭto, āvi, ātum, 1, v. a., to demand or ask urgently, to request earnestly (class.;for syn. cf.: posco, flagito, exigo, obsecro, etc.): epistolam,
Cic. Q. Fr. 2, 11: libros, Quint. Ep. ad Tryph. §3: judicio rum desiderio tribunicia potestas efflagitata est,
Cic. Div. in Caecil. 3, 8:collationes,
Suet. Ner. 38:notum ensem,
Verg. A. 12, 759; Suet. Tib. 12 fin.:signum pugnae,
Liv. 3, 60:misericordiam alicujus (with requirere),
Cic. Mil. 34 et saep.—With ut:cum iste a Cn. Dolabella efflagitasset, ut, etc.,
Cic. Verr. 2, 1, 24; Quint. Ep. ad Tryph. § 1; cf.: aliquem, ut, Auct. B. Hisp. 29, 7; and with simple subj., Suet. Tit. 5.— Absol.:a multis efflagitatus,
Cic. Verr. 2, 1, 36, 92 Zumpt N. cr.; Quint. 4, 5, 10; Suet. Dom. 3. -
17 posco
posco, pŏposci, 3 (old perf. peposci, Val. Antias ap. Gell. 7, 9, 9), v. inch. a. [for porc-scere; Sanscr. root parkh- prakh-, to ask; cf.: precor, procus, procax], to ask for urgently; to beg, demand, request, desire (syn.: flagito, postulo, peto).I.In gen., constr. usually with aliquid, aliquem ( sibi): aliquid ab aliquo; also with a double acc., with ut, with inf., or with acc. and inf., or wholly absol.:(α).poscere est secundum Varronem, quotiens aliquid pro merito nostro deposcimus: petere vero est cum aliquid humiliter et cum precibus postulamus,
Serv. Verg. A. 9, 194.With acc.:(β).posco atque adeo flagito crimen,
Cic. Planc. 19, 48; cf. id. Verr. 2, 5, 28, § 71:argentum,
id. ib. 2, 4, 20, § 44;2, 3, 34, § 78: pugnam,
Liv. 2, 45, 6: nec mi aurum posco, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 200 Vahl.):si quid poscam,
Plaut. Aul. 2, 5, 10:pulvinos,
Cic. de Or. 1, 7, 29; id. Planc. 19, 48:vades poposcit,
id. Rep. 2, 36, 61; cf.:audaciae partes Roscii sibi poposcerunt,
Cic. Rosc. Am. 13, 35:peccatis veniam poscentem (preceded by postulare),
Hor. S. 1, 3, 75.—With ab:(γ).fac, ut audeat Tibi credere omnia, abs te petere et poscere,
Ter. Heaut. 5, 1, 53: diem a praetore peposcit, Val. Antias ap. Gell. 7, 9, 9:abs te litteras,
Cic. Verr. 2, 4, 16, § 36; 2, 2, 47, § 117:tutorem ab aliquo,
Suet. Aug. 94:bibere a me poscis,
Vulg. Joann. 4, 9.—With a double acc.:(δ).parentes pretium pro sepulturā liberum poscere,
Cic. Verr. 2, 1, 3, § 7:magistratum nummos,
id. ib. 2, 1, 17, §44: aliquem causam disserendi,
id. Tusc. 3, 3, 7:claves portarum magistratus,
Liv. 27, 24, 8:non ita creditum Poscis Quintilium deos,
Hor. C. 1, 24, 12:cur me in decursu lampada poscis?
Pers. 6, 61:poscenti vos rationem,
Vulg. 1 Pet. 3, 15.—Hence, pass.: poscor aliquid, I am asked for something, something is asked or demanded of me ( poet. and in post-class. prose):gravidae posceris exta bovis,
they ask you for the entrails, Ov. F. 4, 670; cf.:poscor meum Laelapa,
they demand of me my Lœlaps, id. M. 7, 771:nec tantum segetes alimentaque debita dives Poscebatur humus,
id. ib. 1, 138:quod rationem pecuniae posceretur,
Gell. 4, 18, 12; to be called upon or invoked to inspire a poet or to sing:aversus Apollo Poscitur invitā verba pigenda lyrā,
Prop. 4 (5), 1, 76 (better reading poscis ab); cf. absol. Palilia poscor: Non poscor frustra;si favet alma Pales,
Ov. F. 4, 721; so,poscimur Aonides,
Ov. M. 5, 333:poscimur,
Hor. C. 1, 32, 1.—With ut:(ε).poscimus, ut cenes civiliter,
Juv. 5, 112:poscimus ut sit, etc.,
id. 7, 71; Tac. H. 2, 39: poposcit, ut haec ipsa quaestio diligentius tractaretur, Aug. Civ. Dei, 2, 21.—With inf. or acc. and inf. ( poet. and in post-Aug. prose):(ζ).poscat sibi fabula credit,
Hor. A. P. 339; cf.:immolare Fauno, Seu poscat agnā sive malit haedo,
id. C. 1, 4, 12:esse sacerdotes delubraque vestra tueri Poscimus,
Ov. M. 8, 708:contraque occurrere poscunt,
Val. Fl. 4, 194; Pers. 1, 128; Claud. in Eutr. 1, 151.—In prose:ego vero te etiam morari posco inter voluptates,
Sen. Contr. 1, 8; Arn. 7, p. 254. So, too, perh. (acc. to Stephanus's conjecture):vos fallere poscunt,
Rutil. Lup. Fig. 2, 19, p. 181 Frotsch.—Ellipt.:(η).poscunt majoribus poculis, sc. bibere,
they challenge to drink from larger goblets, Cic. Verr. 2, 1, 26, § 66.—Absol., to beg, be a beggar:B.improbus es, cum poscis, ait. Sed pensio clamat, posce,
Juv. 9, 63 sq. —Of inanimate and abstract subjects, to demand, require, need:II.quod res poscere videbatur,
Caes. B. G. 7, 1:cum usus poscit,
id. ib. 4, 2: quod negotium poscebat, Sail J. 56, 1; 70, 3; Quint. 11, 3, 162 et saep.—In partic.A.To demand for punishment, to ask the surrender of: accusant [p. 1403] ii, quos populus poscit, Cic. Rosc. Am. 5, 13; cf.:B.hujus tantae cladis auctor Annibal poscitur,
Flor. 2, 6, 7:nec poscitur auctor,
Sil. 2, 44:poscendum poenae juvenem jubebat,
id. 1, 677; so Liv. 9, 26.—In gen., to call one (ante-class. and poet.):2. C.clamore hominem posco,
Plaut. Curc. 5, 3, 5:gemitu Alciden,
Sen. Herc. Oet. 1887.— Pass.: ego poscor Olympo ( dat. of agent), Olympus calls me, summons me to the combat, Verg. A. 8, 533:poscimur,
Ov. M. 2, 144.—In selling.1.To ask, demand for a thing, to offer at a price:2.tanti quanti poscit, vin' tanti illam emi?
Plaut. Merc. 2, 4, 22: pro reliquis (libris) idem pretium poposcit, Varr. ap. Lact. 1, 6, 10.—To ask, bid, offer a price for a thing:D.agite licemini. Qui cenā poscit? ecqui poscit prandio?
Plaut. Stich. 1, 3, 68; id. Merc. 2, 3, 101; Plin. 35, 10, 36, § 88.—To demand one's hand, ask in marriage:eam si jubes, frater, tibi me poscere, poscam,
Plaut. Aul. 2, 1, 38:filiam tuam mihi uxorem posco,
id. ib. 2, 2, 42:tibi permittam, posce, duce,
id. Trin. 2, 2, 103:sine dote posco tuam sororem filio,
id. ib. 2, 4, 98:tuam sororem uxorem alicui,
id. ib. 2, 4, 49. -
18 efflagito
ef-flāgito, āvī, ātum, āreнастоятельно требовать, усиленно просить (aliquid ab aliquo C, L, T etc.)e. aliquem ad destinatam poenam Ap — подвергать кого-л. назначенной каре -
19 flagitatio
flāgitātio, ōnis f. [ flagito ]настоятельное требование C, T, Ap etc. -
20 flagitator
flāgitātor, ōris m. [ flagito ]требующий, настаивающий ( alicujus rei L); настойчивый кредитор Pl, C, AG
Перевод: со всех языков на все языки
со всех языков на все языки- Со всех языков на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Все языки
- Английский
- Латинский
- Немецкий
- Русский
- Французский
ef-flāgĭto
Страницы