Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

duntaxat

  • 1 duntaxat

    duntāxat, s. dumtāxat.

    lateinisch-deutsches > duntaxat

  • 2 duntaxat

    duntāxat, s. dumtaxat.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > duntaxat

  • 3 duntaxat

    duntaxat, v. dumtaxat.

    Lewis & Short latin dictionary > duntaxat

  • 4 duntaxat

    dumtaxat (duntaxat), adv. [st2]1 [-] pas plus, seulement, tout juste, exactement, ne... que. [st2]2 [-] pas moins. [st2]3 [-] du moins. [st2]4 [-] en tant que, à savoir, en cela seulement.    - sola munuscula dumtaxat natali suo, Plin. 4: tout juste de tout petits cadeaux le jour de son anniversaire.    - me Athenae delectarunt: urbs dumtaxat, Cic. Att. 5, 10, 5: Athènes m'a plu, du moins la ville.    - non dumtaxat... sed etiam = non modo... sed etiam, Dig. 26, 7, 12, § 3.    - hoc recte dumtaxat, Cic. Brut. 82, 285: c'est bien jusqu'ici.
    * * *
    dumtaxat (duntaxat), adv. [st2]1 [-] pas plus, seulement, tout juste, exactement, ne... que. [st2]2 [-] pas moins. [st2]3 [-] du moins. [st2]4 [-] en tant que, à savoir, en cela seulement.    - sola munuscula dumtaxat natali suo, Plin. 4: tout juste de tout petits cadeaux le jour de son anniversaire.    - me Athenae delectarunt: urbs dumtaxat, Cic. Att. 5, 10, 5: Athènes m'a plu, du moins la ville.    - non dumtaxat... sed etiam = non modo... sed etiam, Dig. 26, 7, 12, § 3.    - hoc recte dumtaxat, Cic. Brut. 82, 285: c'est bien jusqu'ici.
    * * *
        Duntaxat, Aduerbium. Cic. Seulement, A tout le moins.

    Dictionarium latinogallicum > duntaxat

  • 5 duntaxat

    v. l. = dumtaxat

    Латинско-русский словарь > duntaxat

  • 6 duntaxat

    to this extent, no more than; as long as; only, precisely; merely; at any rate

    Latin-English dictionary > duntaxat

  • 7 dumtaxat

    (duntaxat) adv. [ dum + taxo ]
    1) насколько, поскольку
    2) только, не более (potestatem habere d. annuam C)
    non d..., sed L etc. — не только..., но и
    3) по крайней мере, хотя бы
    denique sit quodvis simplex d. et unum H — так пусть же каждому (произведению) будут присущи, по крайней мере, простота и единство

    Латинско-русский словарь > dumtaxat

  • 8 dumtaxat

    dumtāxat (duntāxat), Adv. (v. dum u. tāxo), indem man die Sache genau abschätzt, genau genommen, nach richtigem Maße, nicht mehr und nicht weniger, I) feststellend den Umfang und das Maß einer Sache entweder an sich od. im Ggstz. zu andern od. zu den übrigen, hoc recte d., Cic.: nos animo d. vigemus, Cic.: sint ista pulchriora d. aspectu, Cic.: in tuo d. periculo, Cic.: se iis d. vitam concessurum, Auct. b. Afr.: d. de peculio, ICt. – dah. bestimmend eine feste Zahl od. Zeit, nicht mehr als, nicht mehr und nicht weniger als, mittantur mulieres liberae d. quinque, Edict. praet. b. Ulp. dig. – II) einschränkend, und zwar: a) eine Sache ausnehmend, nur, lediglich, bloß, Cic., Caes. u.a.: non dumtaxat... sed, nicht nur... sondern, Liv. u.a. – b) eine Sache von ihrer Seite bestätigend, wenn auch nur, freilich nur, wenigstens nur, nur wenigstens doch, Cic. u.a. – III) erläuternd, insofern, inwiefern, wofern nur, Lucr.: d. modica, insofern, wofern sie nur mäßig waren, Suet. – dah. den Begriff eines Wortes genauer bestimmend, versteht sich, nämlich (griech. δηλαδή), ex idoneis d. auctoribus, Quint.: exceptis d. iis gentibus, quae regnantur, Tac.: caeduis (arboribus) d. exceptis, Plin. – Vgl. Wölfflin im Archiv 4, 325.

    lateinisch-deutsches > dumtaxat

  • 9 elaboro

    ē-labōro, āvī, ātum, āre, I) intr. sich abmühen, sich eifrig bemühen, -anstrengen, es sich angelegen sein lassen, eifrig streben, sich bestreben, gew. m. in u. Abl. (s. Beier u. Heus. Cic. de off. 1, 1, 3), utroque in genere, Cic.: in litteris, Cic.: in quibus (elementis) et ipsis parum elaboratur, Tac. dial. – selten m. in (nach... hin) u. Akk., non in unam partem aliquam, sed in omnia, Quint. 2, 8, 8: m. Dat. Gerund., cui (aetati) docendae priores elaborarunt, Quint. 12, 11, 22. – m. folg. ut u. Konj., Cic. u.a.: in eo quoque elaborare, ut etc., Cic.: multum el., ut etc., Scrib.: nihil aeque elaboravit, quam ut etc., er ließ sich nichts so angelegen sein, Suet. – m. folg. Infin., breviores commentarios facere, Quint. 3, 8, 58 (Meister liest laboraverunt): alqd perfecte discere, Augustin. conf. 4, 3. – absol., Q. Cic. de pet. cons. 24. – II) tr. etw. ins Werk setzen, betreiben, bearbeiten, ausarbeiten, bereiten, a) im allg.: Aegina candelabrorum superficiem duntaxat elaboravit, sicut Tarentum scapos, Plin.: si (poëtae) dignum aliquid elaborare et efficere velint, Tac. dial.: non Siculae dapes dulcem elaborabunt saporem, verschaffen, Hor.: quicquid ars ulla luxuriae elaboravit, Sen. – im Passiv, dextrum (brachium portus) elaboratur, ist im Werke, ist im Werden begriffen, Plin. ep.: in ingenio quoque, sicut in agro, quamquam diu serantur atque elaborentur, gratiora tamen, quae sua sponte nascuntur, Tac. dial.: sic habeto, quicquid elaborari aut effici potuerit ad istorum benevolentiam conciliandam, summo studio me consecutum esse, Cic.: praeterea elaboratam hanc artem Etruriae, Plin.: elaboratum a parentibus imperium, Iustin.: causae diligenter elaboratae et tamquam elucubratae, Cic.: Panegyricus Isocratis decem annis elaboratus, Quint. – b) insbes., Partic. ēlabōrātus, a, um, α) herausgeputzt, cum incederet elaboratus ad speciem, Macr. sat. 3, 13, 5. – β) sorgfältig ausgearbeitet, versus ornati elaboratique, Cic.: übtr., v. Redner, Corvinus in verbis magis elaboratus, durchgebildeter, Tac. dial. – im Ggstz. zum Natürlichen = gekünstelt, gesucht, el. concinnitas, Cic.: nihil arcessiti et elaborati, Quint.

    lateinisch-deutsches > elaboro

  • 10 accido

       - voir l'article accido de Gaffiot. [st1]1 [-] accīdo, ĕre, cīdi, cīsum [ad + caedo]: - tr. - [abcl][b]a - commencer à couper, entailler, entamer, abattre. - [abcl]b - couper entièrement, couper à ras, tondre, élaguer. - [abcl]c - porter un coup, affaiblir, détruire, anéantir, exterminer, épuiser (vivres). - [abcl]d - ronger.[/b]    - accidunt arbores, tantum ut summa species earum stantium relinquatur, Caes. BG. 6: ils coupent les arbres, mais seulement de manière que la partie supérieure laisse l'impression d'arbres debout.    - ita proelio uno accidit Vestinorum res ut..., Liv. 8: en un seul combat il abattit les forces des Vestins si bien que... (en un seul combat il porta aux (forces des) Vestins un coup si rude que...).    - accisa ornus, Virg. En. 2, 626: orne abattu.    - fames accisis coget dapibus consumere mensas, Virg. En. 7: une fois les mets épuisés, la faim te forcera à consommer les tables.    - accisae res: situation désespérée, situation perdue, défaite.    - post accisas a Camillo Volscorum res, Liv. 6: après la défaite des Volsques, infligée par Camille. [st1]2 [-] accĭdo, ĕre, cĭdi [ad + cado]: - intr. - [abcl][b]a - tomber sur, tomber auprès. - [abcl]b - parvenir à, aboutir à, se rapporter à. - [abcl]c - arriver, survenir. - [abcl]d - tourner bien, tourner mal.[/b]    - part. prés. accadens Sen. Suas. 6, 3.    - accidere ad pedes: tomber aux pieds.    - ad genua accidere alicujus (alicui): tomber aux genoux de qqn.    - ad pedes omnium singillatim accidente Clodio, Cic. Att. 1: Clodius tombant aux pieds de chaque sénateur.    - tantum calumniarum metum injecit, ut ad genua sibi accideret, Suet.: avec ses calomnies, il jeta une telle crainte que l'autre se jeta à ses genoux.    - ut limen exirem, ad genua accidit, Ter. Hec.: comme j'allais franchir le seuil, elle tombe à mes genoux.    - avec dat. - genibus alicujus accidere: tomber aux genoux de qqn.    - accidere ad aures (avec dat. accidere auribus): arriver aux oreilles.    - accidere ad oculos: tomber sous les yeux.    - accidere ad terram: tomber à terre.    - si quid tibi accidat: s’il t’arrive quelque malheur.    - si res aliter acciderit, Cic. Verr. 5, 173: si l'affaire tourne autrement.    - sin aliter acciderit, humaniter feremus, Cic. Att. 1: s'il en est autrement, je le supporterai avec résignation.    - quorsum hoc accidat, incertum est? Ter.: on ne sait où cela aboutira.    - istuc verbum in te accidit, Ter.: ce mot s'applique à toi.    - cetera quae ei generi accidunt, Quint.: tout ce qui se rapporte à ce genre.    - timebam ne evenirent quae acciderunt, Cic.: je craignais de voir arriver les malheurs qui sont survenus.    - accidit ut: il arrive que.    - id aliquot de causis acciderat, ut subito Galli belli renovandi consilium caperent, Caes. BG. 3: plusieurs raisons avaient poussé subitement les Gaulois à prendre la décison de recommencer la guerre.    - magno accidit casu ut in ipsum incideret, Caes. BG. 6: ce fut un grand hasard de tomber sur lui.    - accidit casu ut legati apud Flamininum cenarent, Nep.: le hasard fit que les ambassadeurs dînèrent chez Flamininus.    - accidit ut una nocte omnes Hermae dejicerentur, Nep.: il arriva que tous les bustes de Mercure furent renversés dans une seule nuit.    - mihi accidit ut: il m’arrive de.    - accidit ut non: il arrive que... ne... pas.    - accidit quod (avec adv.): il arrive que.    - perincommode accidit quod: il arrive bien mal à propos que.    - accidit perincommode, quod eum nusquam vidisti, Cic. Att. 1: bien malheureusement, tu ne l'as pas rencontré.    - oportunissima res accidit, quod postridie ejus diei mane... ad eum in castra venerunt, Caes. BG. 4: une circonstance très favorable survint: le lendemain matin, ils vinrent le trouver dans son camp.    - percommode accidit quod: c’est une chance que.    - nec enim acciderat mihi opus esse, Cic.: et en effet le cas ne s'était pas présenté que j'eusse besoin (de lui).    - si quid mihi humanitus accidisset, Cic.: [si qqch m'arrivait selon la nature]= s'il m'arrivait quelque malheur (si la nature venait à disposer de moi).
    * * *
       - voir l'article accido de Gaffiot. [st1]1 [-] accīdo, ĕre, cīdi, cīsum [ad + caedo]: - tr. - [abcl][b]a - commencer à couper, entailler, entamer, abattre. - [abcl]b - couper entièrement, couper à ras, tondre, élaguer. - [abcl]c - porter un coup, affaiblir, détruire, anéantir, exterminer, épuiser (vivres). - [abcl]d - ronger.[/b]    - accidunt arbores, tantum ut summa species earum stantium relinquatur, Caes. BG. 6: ils coupent les arbres, mais seulement de manière que la partie supérieure laisse l'impression d'arbres debout.    - ita proelio uno accidit Vestinorum res ut..., Liv. 8: en un seul combat il abattit les forces des Vestins si bien que... (en un seul combat il porta aux (forces des) Vestins un coup si rude que...).    - accisa ornus, Virg. En. 2, 626: orne abattu.    - fames accisis coget dapibus consumere mensas, Virg. En. 7: une fois les mets épuisés, la faim te forcera à consommer les tables.    - accisae res: situation désespérée, situation perdue, défaite.    - post accisas a Camillo Volscorum res, Liv. 6: après la défaite des Volsques, infligée par Camille. [st1]2 [-] accĭdo, ĕre, cĭdi [ad + cado]: - intr. - [abcl][b]a - tomber sur, tomber auprès. - [abcl]b - parvenir à, aboutir à, se rapporter à. - [abcl]c - arriver, survenir. - [abcl]d - tourner bien, tourner mal.[/b]    - part. prés. accadens Sen. Suas. 6, 3.    - accidere ad pedes: tomber aux pieds.    - ad genua accidere alicujus (alicui): tomber aux genoux de qqn.    - ad pedes omnium singillatim accidente Clodio, Cic. Att. 1: Clodius tombant aux pieds de chaque sénateur.    - tantum calumniarum metum injecit, ut ad genua sibi accideret, Suet.: avec ses calomnies, il jeta une telle crainte que l'autre se jeta à ses genoux.    - ut limen exirem, ad genua accidit, Ter. Hec.: comme j'allais franchir le seuil, elle tombe à mes genoux.    - avec dat. - genibus alicujus accidere: tomber aux genoux de qqn.    - accidere ad aures (avec dat. accidere auribus): arriver aux oreilles.    - accidere ad oculos: tomber sous les yeux.    - accidere ad terram: tomber à terre.    - si quid tibi accidat: s’il t’arrive quelque malheur.    - si res aliter acciderit, Cic. Verr. 5, 173: si l'affaire tourne autrement.    - sin aliter acciderit, humaniter feremus, Cic. Att. 1: s'il en est autrement, je le supporterai avec résignation.    - quorsum hoc accidat, incertum est? Ter.: on ne sait où cela aboutira.    - istuc verbum in te accidit, Ter.: ce mot s'applique à toi.    - cetera quae ei generi accidunt, Quint.: tout ce qui se rapporte à ce genre.    - timebam ne evenirent quae acciderunt, Cic.: je craignais de voir arriver les malheurs qui sont survenus.    - accidit ut: il arrive que.    - id aliquot de causis acciderat, ut subito Galli belli renovandi consilium caperent, Caes. BG. 3: plusieurs raisons avaient poussé subitement les Gaulois à prendre la décison de recommencer la guerre.    - magno accidit casu ut in ipsum incideret, Caes. BG. 6: ce fut un grand hasard de tomber sur lui.    - accidit casu ut legati apud Flamininum cenarent, Nep.: le hasard fit que les ambassadeurs dînèrent chez Flamininus.    - accidit ut una nocte omnes Hermae dejicerentur, Nep.: il arriva que tous les bustes de Mercure furent renversés dans une seule nuit.    - mihi accidit ut: il m’arrive de.    - accidit ut non: il arrive que... ne... pas.    - accidit quod (avec adv.): il arrive que.    - perincommode accidit quod: il arrive bien mal à propos que.    - accidit perincommode, quod eum nusquam vidisti, Cic. Att. 1: bien malheureusement, tu ne l'as pas rencontré.    - oportunissima res accidit, quod postridie ejus diei mane... ad eum in castra venerunt, Caes. BG. 4: une circonstance très favorable survint: le lendemain matin, ils vinrent le trouver dans son camp.    - percommode accidit quod: c’est une chance que.    - nec enim acciderat mihi opus esse, Cic.: et en effet le cas ne s'était pas présenté que j'eusse besoin (de lui).    - si quid mihi humanitus accidisset, Cic.: [si qqch m'arrivait selon la nature]= s'il m'arrivait quelque malheur (si la nature venait à disposer de moi).
    * * *
    I.
        Accido, accidis, accidi, pe. breui, accidere. Se jecter aux pieds d'aucun, S'agenouiller devant luy, ou se prosterner.
    \
        Quos accidam? Sallust. A qui feray je la reverence? Qui iray je prier? Aux pieds de qui me jecteray je?
    \
        Accidere, pro cadere. Caes. Cheoir.
    \
        Accidit auribus nostris clamor. Plin. iunior. Il est parvenu à mes oreilles.
    \
        Accidere, pro Euenire, duntaxat in tertiis personis. sed proprie de malis dicitur, sicut Contingere de bonis. Ci. Siquid aduersi acciderit. Advenir, Escheoir, S'il luy meschet, ou mesadvient.
    \
        Casu accidere. Ouid. Advenir par fortune, par cas d'aventure.
    \
        Siquid illi accidat. Pomponius de Verb. signif. S'il luy advient autrement qu'à point, S'il se meurt.
    \
        Siquid mihi humanitus accidisset. Cic. Ci je fusse mort.
    \
        Dubitatio accidit. Cic. Il est advenu d'aventure une doubte.
    \
        Facultas accidit. Caes. L'occasion et opportunite se presenta.
    \
        Fama accidit. Liu. Le bruit surveint.
    \
        Nouum accidit. Cic. Il est advenu quelque chose de nouveau.
    \
        Tempus accidit. Cic. Le temps est venu.
    \
        Voluntas accidit. Cic. Le vouloir m'est venu, Il m'est prins fantasie.
    \
        Praeter opinionem accidit. Cic. Cela m'est advenu que je n'y pensoye pas, ou sans y penser.
    \
        Accidit praeter optatum. Cic. Il est advenu sans que je le desirasse.
    \
        Ad animum accidit. Cic. Il m'est venu en pensee, J'ay eu opinion et fantasie.
    \
        Accidit in te istuc verbum. Terent. Ceste parolle te convient.
    \
        Quorsum accidat timeo. Terent. Où tombera ceci, qu'il adviendra de ceci.
    \
        Accidit diuinitus. Ci. Ce est advenu par la permission de Dieu.
    \
        Accidit nec opinanti. Terent. Cela m'est advenu que je n'y pensoye pas, sans y penser.
    \
        Accidit vt illo itinere veniret. Cic. Il est advenu que, etc.
    \
        Accidit fortuitum, quod. Plin. iunior. Il est advenu par cas fortuit.
    \
        Nec enim acciderat mihi opus esse. Cic. Il ne m'estoit point advenu que j'en eusse besoing.
    II.
        Accido, accidis, pen. longa, accidi, accisum, accidere, Ex ad et caedo. Liu. Couper, Mettre au bas.

    Dictionarium latinogallicum > accido

  • 11 demum

    dēmum, adv. (joint ordinairement à un pronom ou à un adverbe pour l'accentuer plus fortement) [st2]1 [-] précisément, réellement, justement, exactement, (ne... que), surtout. [st2]2 [-] certes, assurément. [st2]3 [-] encore (+ comparatif). [st2]4 [-] enfin, finalement, en définitive.    - tum demum: alors seulement.    - idem velle atque idem nolle, ea demum firma amicitia est, Sall. C. 20, 4: avoir les mêmes désirs et les mêmes refus, c'est là précisément qu'est la solide amitié.    - latior demum: encore plus étendu.    - quod oppidum demum succenderit, Suet. Galb. 3: place qu'il aurait enfin brûlée.
    * * *
    dēmum, adv. (joint ordinairement à un pronom ou à un adverbe pour l'accentuer plus fortement) [st2]1 [-] précisément, réellement, justement, exactement, (ne... que), surtout. [st2]2 [-] certes, assurément. [st2]3 [-] encore (+ comparatif). [st2]4 [-] enfin, finalement, en définitive.    - tum demum: alors seulement.    - idem velle atque idem nolle, ea demum firma amicitia est, Sall. C. 20, 4: avoir les mêmes désirs et les mêmes refus, c'est là précisément qu'est la solide amitié.    - latior demum: encore plus étendu.    - quod oppidum demum succenderit, Suet. Galb. 3: place qu'il aurait enfin brûlée.
    * * *
        Demum, Aduerbium ordinis. Plaut. Finalement, A la parfin.
    \
        Demum, Solum. Plin. iunior, Cognitum est, castissimae demum foeminae manu moueri posse. Seulement.
    \
        Nunc demum, Modone demum. Terent. Mots qu'on dit quand on veult signifier que la chose a esté faicte bien tard.
    \
        Nunc demum intelligo. Terent. Or primes.
    \
        Nunc demum literis tuis rescribo. Cic. Finalement, Or primes seulement.
    \
        Decumbamus suadebo, hi dum litigant: Post demum huc cras adducam. Plaut. Puis apres.
    \
        Dicam tibi tum demum, quando vsus poscet. Plaut. Alors, A l'heure que, etc.
    \
        Demum, pro Solum duntaxat, siue pro Omnino: praecipue iunctum cum IS, et cum ITA. Plaut. Ille demum antiquis est adolescens moribus, Cui, etc. Ce jeune homme là est seul bien appris, etc. Plein de grandes vertuz, qui, etc.
    \
        Ea demum magna voluptas est, Crispe Sallusti, aequalem ac parem verbis vitam agere. Cic. Entre les plaisirs qu'on scauroit avoir, c'est le seul vray et grand plaisir, Crispe Salluste, de demener vie pareille et convenable à son parler.
    \
        Ita mihi demum satisfacies, si apud patrem fuisti. Quintil. Tu me contenteras à ceste charge seulement si, etc.

    Dictionarium latinogallicum > demum

  • 12 interdico

    interdīco, ĕre, dixi, dictum - tr. et intr. -    - plusqpf. sync. interdixem Catul. d. Gell. 19, 9, 4. - intr. - [st1]1 [-] interdire.    - interdicere alicui aliqua re: interdire à qqn qqch.    - interdicere omni Gallia Romanis, Caes. BG. 1, 46, 4: interdire toute la Gaule aux Romains.    - cf. Caes. BG. 6, 13, 6 ; Cic. CM 22, etc.    - interdicere alicui aqua et igni, Caes. BG. 6, 44, 3: interdire à qqn l'eau et le feu.    - passif impers. alicui aqua et igni interdicitur, Cic. Phil. 1, 23 ; Dom. 82: on interdit à qqn l'eau et le feu.    - alicui interdicere ut ne ou ne: interdire à qqn de. --- Caes. BG. 7, 40, 4; Cic. de Or. 1, 216 ; Div. 1, 62.    - Pythagoreis interdictum putatur, ne fabā vescerentur, Cic. Div. 1, 62: on pense qu'il était interdit aux Pythagoriciens de manger des fèves.    - interdicere: formuler un interdit [préteur]. --- Cic. Caec. 85.    - cum de vi interdicitur [passif impers.] Cic. Caec. 86: quand l'interdit est accordé (quand il y a interdit) sur un cas de violence.    - male rem gerentibus patribus bonis interdici solet, Cic. CM 22: on frappe d'interdit ceux qui sont incapables de gérer leur patrimoine.    - interdicere ut ou subj. seul]: enjoindre expressément de. --- Cic. Rep. 1, 61; Caes. BC. 5, 58, 4. - tr. - [st1]2 [-] interdire, défendre.    - interdicere rem alicui: interdire, défendre qqch à qqn.    - interdixit histrionibus scaenam, Suet. Dom. 7: il interdit la scène aux histrions.    - [à l'actif ] Ov. M. 6, 333 ; V. Max. 2, 7, 9 ; Suet. Ner. 32.    - [au passif ] res, interdicitur alicui, Cic. Har. 12 ; Balb 26 ; Planc. 45 ; Nep. Ham. 2, 2    - [pers.] aliquis interdicitur aliqua re: qqn est exclu de qqch. --- Gell. 15, 11, 4 ; 17, 2, 7.
    * * *
    interdīco, ĕre, dixi, dictum - tr. et intr. -    - plusqpf. sync. interdixem Catul. d. Gell. 19, 9, 4. - intr. - [st1]1 [-] interdire.    - interdicere alicui aliqua re: interdire à qqn qqch.    - interdicere omni Gallia Romanis, Caes. BG. 1, 46, 4: interdire toute la Gaule aux Romains.    - cf. Caes. BG. 6, 13, 6 ; Cic. CM 22, etc.    - interdicere alicui aqua et igni, Caes. BG. 6, 44, 3: interdire à qqn l'eau et le feu.    - passif impers. alicui aqua et igni interdicitur, Cic. Phil. 1, 23 ; Dom. 82: on interdit à qqn l'eau et le feu.    - alicui interdicere ut ne ou ne: interdire à qqn de. --- Caes. BG. 7, 40, 4; Cic. de Or. 1, 216 ; Div. 1, 62.    - Pythagoreis interdictum putatur, ne fabā vescerentur, Cic. Div. 1, 62: on pense qu'il était interdit aux Pythagoriciens de manger des fèves.    - interdicere: formuler un interdit [préteur]. --- Cic. Caec. 85.    - cum de vi interdicitur [passif impers.] Cic. Caec. 86: quand l'interdit est accordé (quand il y a interdit) sur un cas de violence.    - male rem gerentibus patribus bonis interdici solet, Cic. CM 22: on frappe d'interdit ceux qui sont incapables de gérer leur patrimoine.    - interdicere ut ou subj. seul]: enjoindre expressément de. --- Cic. Rep. 1, 61; Caes. BC. 5, 58, 4. - tr. - [st1]2 [-] interdire, défendre.    - interdicere rem alicui: interdire, défendre qqch à qqn.    - interdixit histrionibus scaenam, Suet. Dom. 7: il interdit la scène aux histrions.    - [à l'actif ] Ov. M. 6, 333 ; V. Max. 2, 7, 9 ; Suet. Ner. 32.    - [au passif ] res, interdicitur alicui, Cic. Har. 12 ; Balb 26 ; Planc. 45 ; Nep. Ham. 2, 2    - [pers.] aliquis interdicitur aliqua re: qqn est exclu de qqch. --- Gell. 15, 11, 4 ; 17, 2, 7.
    * * *
        Interdico, interdicis, pen. prod. interdixi, interdictum, interdicere. Caesar. Defendre bien estroictement quelque chose à aucun, Interdire.
    \
        Datiuum cum ablatiuo frequentissime regit: vt Interdico tibi domo mea. Liu. Je te defens ma maison.
    \
        Alicui aqua et igni interdicere. Plin. iun. C'estoit une peine accoustumee anciennement à Romme, portant privation de l'usage du feu et d'eaue à celuy qui estoit condamné, par le moyen de laquelle il falloit qu'il sortist hors des limites de l'empire Romain.
    \
        Omni Gallia Romanis interdixit. Caesar. Il defendit aux Romains de se trouver en toute la France, Il leur interdit toute la France.
    \
        Quibus aqua et igni interdictum est. Plin. iun. Lesquels ont esté bannis et chassez hors de la ville de Romme.
    \
        Accusatiuum cum datiuo, sed rarius: vt Foeminis duntaxat vsum purpurae interdicemus. Liu. Nous defenderons aux femmes de ne s'habiller point de pourpre.
    \
        Datiuum vnicum regit pro Obsto. Cic. Cui nemo interdicere possit. Resister.
    \
        Interdicere de vi hominibus armatis. Cic. Ordonner que celuy par le moyen duquel une partie pretendoit avoir esté dejectee par armes de sa possession, reintegrast et remist celuy qui se disoit estre dejecté et depossedé, en ladicte possession.
    \
        Interdicere, pro Interdicto vti: et est Praetoris. Cicero. Ordonner sur le possessoire d'une chose contentieuse entre plusieurs parties.
    \
        Interdicere vestigiis. Pli. Defendre de marcher par quelque lieu.
    \
        Dum pereas, nihil interdico, dicant viuere. Plaut. Il ne m'en chault, Je n'en di mot.

    Dictionarium latinogallicum > interdico

  • 13 tantummodo

    tantummodo (tantum modo), adv. seulement.    - non tantummodo... sed etiam, Sen.: non seulement... mais encore...    - velis tantummodo, Hor. S. 1, 9, 54: tu n'as qu'à vouloir.
    * * *
    tantummodo (tantum modo), adv. seulement.    - non tantummodo... sed etiam, Sen.: non seulement... mais encore...    - velis tantummodo, Hor. S. 1, 9, 54: tu n'as qu'à vouloir.
    * * *
        Tantummodo, penult. corr. Aduerbium. Terent. Seulement, Tant seulement.
    \
        Tantum duntaxat, pro Tantum, siue Tantummodo. Cic. Tant seulement.

    Dictionarium latinogallicum > tantummodo

  • 14 dumtaxat

    dumtāxat (duntāxat), Adv. (v. dum u. tāxo), indem man die Sache genau abschätzt, genau genommen, nach richtigem Maße, nicht mehr und nicht weniger, I) feststellend den Umfang und das Maß einer Sache entweder an sich od. im Ggstz. zu andern od. zu den übrigen, hoc recte d., Cic.: nos animo d. vigemus, Cic.: sint ista pulchriora d. aspectu, Cic.: in tuo d. periculo, Cic.: se iis d. vitam concessurum, Auct. b. Afr.: d. de peculio, ICt. – dah. bestimmend eine feste Zahl od. Zeit, nicht mehr als, nicht mehr und nicht weniger als, mittantur mulieres liberae d. quinque, Edict. praet. b. Ulp. dig. – II) einschränkend, und zwar: a) eine Sache ausnehmend, nur, lediglich, bloß, Cic., Caes. u.a.: non dumtaxat... sed, nicht nur... sondern, Liv. u.a. – b) eine Sache von ihrer Seite bestätigend, wenn auch nur, freilich nur, wenigstens nur, nur wenigstens doch, Cic. u.a. – III) erläuternd, insofern, inwiefern, wofern nur, Lucr.: d. modica, insofern, wofern sie nur mäßig waren, Suet. – dah. den Begriff eines Wortes genauer bestimmend, versteht sich, nämlich (griech. δηλαδή), ex idoneis d. auctoribus, Quint.: exceptis d. iis gentibus, quae regnantur, Tac.: caeduis (arboribus) d. exceptis, Plin. – Vgl. Wölfflin im Archiv 4, 325.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dumtaxat

  • 15 elaboro

    ē-labōro, āvī, ātum, āre, I) intr. sich abmühen, sich eifrig bemühen, -anstrengen, es sich angelegen sein lassen, eifrig streben, sich bestreben, gew. m. in u. Abl. (s. Beier u. Heus. Cic. de off. 1, 1, 3), utroque in genere, Cic.: in litteris, Cic.: in quibus (elementis) et ipsis parum elaboratur, Tac. dial. – selten m. in (nach... hin) u. Akk., non in unam partem aliquam, sed in omnia, Quint. 2, 8, 8: m. Dat. Gerund., cui (aetati) docendae priores elaborarunt, Quint. 12, 11, 22. – m. folg. ut u. Konj., Cic. u.a.: in eo quoque elaborare, ut etc., Cic.: multum el., ut etc., Scrib.: nihil aeque elaboravit, quam ut etc., er ließ sich nichts so angelegen sein, Suet. – m. folg. Infin., breviores commentarios facere, Quint. 3, 8, 58 (Meister liest laboraverunt): alqd perfecte discere, Augustin. conf. 4, 3. – absol., Q. Cic. de pet. cons. 24. – II) tr. etw. ins Werk setzen, betreiben, bearbeiten, ausarbeiten, bereiten, a) im allg.: Aegina candelabrorum superficiem duntaxat elaboravit, sicut Tarentum scapos, Plin.: si (poëtae) dignum aliquid elaborare et efficere velint, Tac. dial.: non Siculae dapes dulcem elaborabunt saporem, verschaffen, Hor.: quicquid ars ulla luxuriae elaboravit, Sen. – im Passiv, dextrum (brachium portus) elaboratur, ist im Werke, ist im Werden begriffen, Plin. ep.: in ingenio quoque, sicut in agro, quamquam diu serantur atque elaborentur,
    ————
    gratiora tamen, quae sua sponte nascuntur, Tac. dial.: sic habeto, quicquid elaborari aut effici potuerit ad istorum benevolentiam conciliandam, summo studio me consecutum esse, Cic.: praeterea elaboratam hanc artem Etruriae, Plin.: elaboratum a parentibus imperium, Iustin.: causae diligenter elaboratae et tamquam elucubratae, Cic.: Panegyricus Isocratis decem annis elaboratus, Quint. – b) insbes., Partic. ēlabōrātus, a, um, α) herausgeputzt, cum incederet elaboratus ad speciem, Macr. sat. 3, 13, 5. – β) sorgfältig ausgearbeitet, versus ornati elaboratique, Cic.: übtr., v. Redner, Corvinus in verbis magis elaboratus, durchgebildeter, Tac. dial. – im Ggstz. zum Natürlichen = gekünstelt, gesucht, el. concinnitas, Cic.: nihil arcessiti et elaborati, Quint.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > elaboro

  • 16 perpetuus

    беспрерывный, постоянный;

    perpetuo, in perpetuum, безпрерывно, напр. morbus perp. прот. temporarius s. qui tempore finitur (1. 6 pr. 1. 65 § 1 D. 21, 1. cf. 1. 101 § 2 D. 50, 16. 1. 1 § 1. 1. 2 D. 47, 18. 1. 34 pr. D. 48, 19. 1. 8 § 13. 1. 35 eod. 1. 28 § 1 eod.);

    perp. poena exilii (1. 39 pr. D. 49, 14. 1. 23 § 1 D. 8, 3. 1. un. § 3 D. 43, 14); (см. causa s. 4. d.);

    dotis causa perp. est (1. 1 D. 23, 3);

    quae perp. usus causa (прот. ad praesens) in aedificiis sunt;

    perpetuo (прот. temporis causa) positae fistulae (1. 17 § 7 D. 19, 1. cf. 1. 242 § 4 D. 50, 16);

    inhabitator perp. прот. viator (1. un. § 6 D. 47, 5);

    officiales perp. (1. 34 pr. D. 12, 1);

    perp. consuetudo (1. 6 pr. D. 3, 4. 1. 38 D. 1, 3);

    quod iurisdictionis perp. causa (прот. prout res incidit) propositum est (1. 7 pr. D. 2, 1);

    edictum perp. (см. s. b.);

    perp. iuris forma (1. 5 C. 7, 62);

    actio perp. прот. temporaria, annua, quae intra annum duntaxat competit (1. 5 § 5 D. 9, 3. 1. 31 § 2 D. 11, 7. 1. 1 § 1. 3 D. 15, 2. 1. 6 § 3 D. 42, 1. 1. 3 C. 7, 36);

    perpetuo competere actionem, прот. intra annum vivere (pr. I. 4, 12. 1. 28. 29 D. 4, 3. 1. 3 § 1 D. 38, 5. 1. 20 § 6. cf. § 16 D. 39, 1. 1. 4 § 10 D. 39, 2. 1. 3 § 1 D. 43, 16. 1. 17 pr. D. 49, 17);

    perp. iudicium (1. 2 § 5 D. 4, 5. 1. 7 § 6 D. 4, 9);

    interdictum (1. 2 § 34 D. 43, 8. 1. 3 § 15 D. 43, 29);

    exceptio perp. прот. temporalis (§ 9 I. 4, 13. 1. 14 pr. D. 4, 2. 1. 40 D. 12, 2. 1. 26 § 3. 71. 40. pr. 56 D. 12, 5. 1. 9 § 4 D. 14, 6. 1. 3 D. 44, 1. 1. 34 § 11 D. 46, 3. 1. 55 D. 50, 16. 1. 3 D. 44, 1);

    perp. obligatio (1. 35 § 3 D. 3, 5. 1. 91 § 4 D. 45, 1);

    stipulatio (1. 24 § 2 D. 22, 1);

    perpetuo s. in perpetuum (прот. ad tempus) quod annis praestandum fideicommissum, annua praestanda;

    perp. pensitatio;

    perp. legatum (1. 6. 20 § 1. 1. 23. 24 D. 33, 1);

    perpetuo (прот. usque ad annos certos) relicta alimenta (1. 8 § 3 D. 2, 15. 1. 1 pr. D. 17, 2);

    in perp. fundum fruendum conducere, прот. ad tempus conducere (§ 3 I. 3, 24. 1. 1. 3 D. 6, 3. 1. 11 § 1 D. 39, 4);

    perpetuo iure (прот. conditionis titulo) tenere fundum;

    praedia iure perp. consignata, = emphyteuticaria (1. 10. 15 C. 10, 47); отсюда perpetuarius = emphyteuticarius: ius perpet. h. e. emphyteut. (1. 1 C. 1, 34);

    perpet. conductor, тк. просто perpetuarius = emphyteuta (1. 3. 5 C. 11, 70). - perp. обоз. иногда: во всяком случае, обнимающий все случаи (1. 14 pr. D. 44, 3. 1. 40 pr. D. 12, 6. Gai. I. 200).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > perpetuus

  • 17 qualis

    какой, qui nomen quale fuit vendidit, duntaxat ut sit, praestare cogitur (1, 74 § 3 D. 21, 2. 1. 2 D. 22, 1. 1. 59 D. 18, 1. 1. 69 § 3. 1. 116 § 4 D. 30. 1. 56. cf. 1. 70 pr. eod.), qualisqualis = qualiscunque (1. 32 pr. D. 5, 2. 1. 11 § 2 D, 24, 2), possessio (1. 88 D. 29, 2), conditio (1. 13 pr. eod. 1. 2, § 1 D. 37, 11. 1. 12 § 1 D. 20, 5. 1. 15 § 44 D. 47. 10. 1. 3 D. 50, 14).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > qualis

  • 18 demum

    dēmum (also demus, like prorsus, quorsus, rursus, deorsus, Liv. Andr. ap. Paul. ex Fest. p. 70, 8 Müll.; Plaut. Trin. 3, 3, 51 Ritschl and Brix), adv. [a sup. form from de, downmost; cf.: sub, summus], used to give prominence to an idea in opposition to or restriction of another, at length, at last, not till then; just, precisely; only, etc.
    I.
    In Latin of every period and description of writing (for syn. cf.: tandem, denique, postremum, primo).
    A.
    Enclitically with pronouns, like adeo (but less freq.), just, precisely, especially, exactly, indeed; also translated by an emphasis of the pronoun:

    id demum lepidumst,

    Plaut. Pers. 2, 3, 14; cf.:

    sic sentio, id demum aut potius id solum esse miserum, quod turpe sit,

    Cic. Att. 8, 8 init.:

    idem velle atque idem nolle, ea demum firma amicitia est,

    Sall. C. 20, 4; cf. id. ib. 12 fin.:

    relinquere aculeum in audientium animis is demum potest, qui, etc.,

    Plin. Ep. 1, 20, 18:

    tamquam ad eam linguam demum natus esset,

    Quint. 6 prooem. §

    11: me fortuna hac demum voluit consistere terra,

    Verg. A. 1, 629; cf. id. ib. 2, 743 al.:

    ille demum antiquis est adulescens moribus,

    Plaut. Capt. 1, 2, 20:

    per quaedam parva sane, si ipsa demum aestimes, ducunt,

    Quint. 1, 10, 5:

    vos demum, ut video, legem antiquastis sine tabella. Sed ego, etc.,

    Cic. Leg. 3, 17, 38 (but Bait. vos quidem):

    quae demum causae secundam valetudinem praestent, Cels. praef.: jam vero exsilium, si rerum naturam, non ignominiam nominis quaerimus, quantum demum a perpetua peregrinatione differt?

    Cic. Tusc. 5, 37, 107:

    sciscitando eo demum pervenit, ut haud procul esset, quin Remum agnosceret,

    Liv. 1, 5 fin.
    (β).
    Strengthened by a preceding verum enim vero, or a following profecto:

    verum enim vero id demum juvat, si quem, etc.,

    Ter. Ad. 2, 3, 2; Sall. C. 2, 9; cf. Liv. 4, 4:

    is demum profecto vitam aequa lance pensitabit, etc.,

    Plin. 7, 7, 5.—
    (γ).
    Separated from the pronoun:

    hoc est demum quod percrucior,

    Plaut. Bac. 5, 1, 13:

    illa seges demum,

    Verg. G. 1, 47.—
    B.
    Enclitically with the adverbs nunc, tum, or tunc, post, modo, jam, ibi, sic, etc.; just, precisely, not till; also freq. expressed by more strongly accenting those particles.—
    a.
    Nunc demum, Gr. nun dê, now, now at length, at last (cf.: nunc adeo, under 2. adeo, no. B. 2. c.):

    nunc demum ego cum illa fabulabor libere,

    Plaut. Poen. 5, 3, 40;

    so with scio,

    id. Epid. 3, 4, 22; id. Mil. 2, 6, 62;

    with intellego,

    Ter. Heaut. 2, 3, 12; cf.:

    nunc demum rescribo iis litteris, quas, etc.,

    Cic. Att. 16, 3; and:

    undevicesimo aetatis anno dicere in foro coepi et nunc demum, quid praestare debeat orator, adhuc tamen per caliginem video,

    yet it is only now that I am at length beginning to see, Plin. Ep. 5, 8, 8 et saep.—
    (β).
    In Plautus with following conjunctions, cum, quoniam, etc.:

    nunc demum a me insipienter factum esse arbitror, Cum rem cognosco,

    Plaut. Mil. 2, 6, 80; cf. id. Rud. 4, 4, 78.—
    (γ).
    Separated by pol, edepol, or other words:

    nunc pol demum ego sum liber,

    Plaut. Cas. 4, 4, 14:

    nunc edepol demum in memoriam regredior, cum cogito, etc.,

    id. Capt. 5, 4; 25; id. Cas. 4, 4, 14; id. Aul. 1, 2, 1:

    heu, nunc misero mihi demum Exsilium infelix!

    Verg. A. 10, 849.—
    b.
    Tum demum, then at length, then indeed (so most freq., esp. in the historians;

    in Caes. only in this connection): tum demum Liscus oratione Caesaris adductus, etc.,

    Caes. B. G. 1, 17; 1, 50, 2; 1, 51, 2; Liv. 2, 20; 3, 12; Plin. Ep. 6, 20, 6; Verg. A. 6, 330; 573; id. G. 3, 205; Ov. F. 4, 615 et saep.:

    utraque re satis experta tum demum consules,

    Liv. 2, 29.—
    (β).
    With foll. conjunct. ubi, si, cum, etc. (and in Plautus also separate; cf. above, no. 1. b. and c.):

    ubi expolivero, Magis hoc tum demum dices,

    Plaut. Poen. 1, 1, 61; Sall. J. 46; Cels. 7, 27 fin.:

    si id facies, tum demum scibis, etc.,

    Plaut. Mil. 4, 8, 56; id. Men. 2, 2, 71; Cic. Rep. 1, 24; cf. with quodsi, Att. ap. Cic. Att. 9, 10, 4:

    ac tum demum, cum medium tenuere, etc.,

    Plin. Ep. 8, 20, 7:

    tum tu igitur demum id adulescenti aurum dabis, Ubi, etc.,

    Plaut. Trin. 3, 3, 52.—Once in this connection demum alone:

    servata res est demum, si illam videro,

    Plaut. Merc. 5, 2, 68.—
    c.
    Tunc demum (cf. Drak. Liv. 41, 3, 5):

    tunc demum intelleges, etc.,

    Sen. Ep. 121; Suet. Calig. 9; Vulg. Gen. 41, 9; and with cum, Col. praef. fin.;

    with ubi,

    Cels. 3, 6, and 10.—
    d.
    Post demum, afterwards, not till after:

    post eum demum huc cras adducam,

    Plaut. As. 5, 2, 65:

    post igitur demum, etc.,

    id. Amph. 3, 1, 16.—With post as praep.: unas enim post idus Martias, Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 4:

    post biduum demum,

    Suet. Aug. 10 fin.
    e.
    Modo demum, only now, now for the first time:

    modone id demum sensti,

    Ter. And. 5, 3, 11.—
    f.
    Jam demum, now at last, now (cf. dê... êdê, Eurip. Suppl. 980;

    Troad. 235),

    Ov. Tr. 2, 8.—
    g.
    Ibi demum, just there:

    illic ibi demum'st locus, ubi, etc.,

    Plaut. Capt. 5, 4, 3; Quint. 10, 3, 13:

    ibi demum morte quievit,

    Verg. A. 9, 445; cf. id. ib. 1, 629; Stat. Th. 2, 474; id. Silv. 2, 3, 14; cf.

    also ibi demum, of time,

    Ter. Hec. 1, 2, 53.—
    h.
    Sic demum:

    sic demum socios consumpta nocte reviso,

    Verg. A. 2, 795; 6, 154.—
    k.
    Ita demum, Vulg. 2 Mac. 6, 15.—
    2.
    With the abl. temp. or absol.:

    ego novus maritus anno demum quinto et sexagesimo fiam?

    Ter. Ad. 5, 8, 15:

    decimo demum pugnavimus anno,

    Ov. M. 13, 209:

    quarta vix demum exponimur hora,

    Hor. S. 1, 5, 23:

    hieme demum,

    Plin. Ep. 7, 2, 2:

    pontificatum maximum, quem numquam vivo Lepido auferre sustinuerat, mortuo demum suscepit,

    Suet. Aug. 31; cf.:

    appellato demum collegio obtinuit,

    id. Caes. 23:

    his demum exactis,

    Verg. A. 6, 637:

    noctu demum rex recessit,

    Curt. 7, 11, 20.—And once with the nominative of the part. perf.:

    damnatus demum, vi coactus reddidit Mille et ducentos Philippos,

    i. e. not until condemned, Plaut. Bac. 2, 4, 38.—
    C.
    To add emphasis to the idea contained in a proposition, in fact, in very truth, certainly, indeed (rare):

    ea sunt enim demum non ferenda in mendacio, quae, etc.,

    Cic. Rep. 2, 15:

    immemor est demum, nec frugum munere dignus, qui, etc.,

    Ov. M. 15, 122; Quint. 10, 6, 5;

    so to strengthen a comparative (cf.: adeo, etiam): latius demum ire,

    further yet, Plaut. Most. 3, 2, 156:

    num expositio haec longior demum esse debeat,

    Quint. 4, 2, 79.—
    II.
    In postAug. Latin.
    A.
    Only, solely, exclusively ( = duntaxat, tantum, solum, tantummodo, modo): ne vulgarem viam ingressus, alienis demum vestigiis insisterem, Quint. prooem. § 3; id. 2, 15, 1:

    adeo suis demum oculis credidit,

    id. 11, 3, 68: quaedam (verba) tertiae demum personae figura dicuntur, ut licet, piget, id. 1, 4, 29: [p. 545] qui (Cicero) non assecutus esset docendo judicem tantum et utiliter demum ac Latine perspicueque dicendo, ut, etc., id. 8, 3, 3 et saep.:

    nihil magis pro contione testatus est, quam id demum se habiturum, quod, etc.,

    but just that, Suet. Oth. 6 et saep.:

    ut non is demum sit veneficus, qui vitam abstulit data potione, sed etiam qui mentem,

    Quint. 9, 2, 105; cf.

    with the following verum etiam,

    id. 7 prooem. § 1.—
    b.
    Ita demum, only so; then or in that case only; not till then ( = tum demum);

    esp. freq. in conditional propositions: si plus humoris excernitur quam assumitur, ita demum secundae valetudinis spes est,

    Cels. 3, 21; Plin. Ep. 3, 3, 2; Suet. Claud. 25 al.—
    B.
    To point out something as taking place only after previous delay, at length, at last = tandem:

    quod oppidum Hispaniae frustra diu oppugnatum illitis demum galbano facibus succenderit,

    Suet. Galb. 3; cf. corresp. with tandem, id. Calig. 6.—
    * 2.
    For denique no. II. 2, finally, in fine:

    ex quibus alium Ciceroni, alium Caesari, singulis demum singulos opponeremus,

    Tac. Or. 26 fin. Cf. Hand Turs. II. p. 250-260; Zumpt ad Curt. 6, 39, 25; Mützell ad Curt. 3, 7, 8; 3, 22, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > demum

  • 19 dum

    dum, conj. [for dium, acc. from dius; cf. diu, Corss. Ausspr. 2, 856], denotes the temporal relation of two actions to cach other,
    I.
    As contemporaneous, or,
    II.
    As in immediate succession, so that with the commencement of one action the other ceases.
    I.
    As contemporaneous.
    A.
    Without respect to the limits of the two actions, while, whilst, during the time in which.
    1.
    In gen., construed with the indicative, except in oratio obliqua, where the subjunctive was sometimes used. In Aug. poets and late prose the subjunctive often stands in oratio directa, v. the following).
    (α).
    Indic. praes.:

    dum cum hac usuraria Uxore mihi nunc morigero, haec curata sint Fac sis,

    Plaut. Am. 3, 3, 25; so id. Aul. 4, 2, 14; id. Bacch. 4, 7, 19; Ter. Heaut. 2, 2, 11; Cic. Clu. 32 fin.; Verg. E. 3, 75; Hor. Ep. 2, 1, 190 et saep.— In the praes. histor.:

    dum haec loquimur, interea loci ad macellum ubi advenimus, etc.,

    Ter. Eun. 2, 2, 24; id. Phorm. 5, 9, 18; Cic. de Or. 2, 4, 15; id. Div. in Caec. 17, 56:

    dum haec geruntur, Caesari nuntiatum est, etc.,

    Caes. B. G. 1, 46, 1; cf.

    these forms of transition,

    id. ib. 3, 17, 1; 4, 32, 1; 4, 34, 3; 5, 22, 1; 6, 7, 1; 7, 57, 1; id. B. C. 1, 56, 1; 2, 1, 1 et saep. dum ea conquiruntur et conferuntur, nocte intermissa circiter hominum milia VI ad Rhenum contenderunt, Caes. B. G. 1, 27, 4; cf. id. B. C. 1, 37, 1; id. ib. 1, 36, 1; Liv. 21, 7, 1; Verg. G. 4, 559.—In the imperf.:

    dum haec in Appulia gerebantur, Samnites... urbem non tenuerunt,

    Liv. 10, 36 fin.; 21, 53; 41, 14; Nep. Hann. 2, 4; Tac. Agr. 41; cf.:

    dum is in aliis rebus erat occupatus,

    Cic. Rosc. Am. 32, 91 —In the fut.; nunc animum advortite Dum argumentum hujus eloquar comoediae, Plaut. Am. prol. 96.—In the perf.:

    dum Cyri et Alexandri similis esse voluit, Crassorum inventus est dissimillimus,

    Cic. Brut. 81, 292; so id. Mur. 27, 55; id. Fin. 2, 13; id. Phil. 14, 12, 33; id. Att. 1, 16, 2; Nep. Reg. 2, 2 al.—In the pluperf.:

    dum in unam partem oculos animosque hostium certamen averterat, pluribus locis scalis capitur murus,

    Liv. 32, 24.—In the fut. perf.:

    bellum ingens geret Italia... Tertia dum Latio regnantem viderit aestas,

    Verg. A. 1, 265.—Prov.:

    dum loqueris,

    i. e. this instant, Petr. 99.—In the oratio obliqua: dic, hospes, Spartae, nos te hic vidisse jacentes, Dum sanctis patriae legibus obsequimur, Poëta ap. Cic. Tusc. 1, 42, 101; Liv. 2, 57; 26, 16; Tac. A. 15, 59; id. H. 1, 33; Ov. M. 4, 776 et saep.—
    (β).
    Subj. In oratio obliqua:

    dixisti, dum Planci in me meritum verbis extollerem, me arcem facere e cloaca,

    Cic. Planc. 40; so id. de Or. 1, 41 fin.; id. Mur. 24; id. Att. 5, 17, 3; Sall. C. 7, 6; Tac. H. 4, 17 fin. al.—In oratio recta:

    o quotiens ausae, caneret dum valle sub alta, Rumpere mugitu carmina docta boves,

    Tib. 2, 3, 19:

    dum intentus in eum se rex totus averteret, etc.,

    Liv. 1, 40, 7:

    dum ea in Samnio gererentur,

    id. 10, 18, 1; Ov. Pont. 3, 3, 2; Verg. G. 4, 457; Mart. 1, 22, 1; Hirt. B. Hisp. 23; Aur. Vict. Vir. Ill. 35; id. Caes. 39; Hyg. Fab. 12 al.—
    b.
    When the principal action is an immediate and sudden sequence of that described in [p. 618] the clause with dum, subito or repente is often used in the principal clause:

    dum tempus teritur, repente milites, etc.,

    Liv. 29, 9, 5: dum advenientes filia interrogat, repente in osculis, etc. Suet. Aug. 99:

    dum Appium orno, subito sum factus accusatoris ejus socer,

    Cic. Att. 6, 6, 1; Hirt. B. Afr. 61.—
    c.
    When the actions are simply presented as contemporaneous, interea, jam or interea jam is often used in the principal clause:

    dum haec mecum reputo, accersitur lavatum interea virgo,

    Ter. Eun. 3, 5, 44; Cic. Quint. 6, 28:

    dum ea Romani parant, jam Saguntum oppugnabatur,

    Liv. 21, 7, 1; cf.

    also: dum... interim,

    Plaut. Trin. 1, 1, 8; id. Men. 1, 3, 31; Liv. 21, 47, 7 al.—
    2.
    Esp., of duration in the present, now, yet.
    a.
    In combination with etiam primum, and esp. freq. with the negations non, nec, ne, haud, nihil, nullus, nemo, v. h vv.—
    b.
    Colloq., as an enclitic with imperatives and interjections (by some separately written ades dum, abi dum, etc, but v. Ritschl, Opusc Phil p. 567 sq.), orig, acc of time, a moment, a second, a little Sosia adesdum, paucis te volo, Ter. And 1, 1, 2 abidum, id. Heaut. 2, 3, 8 circumspicedum, Plaut Trin. 1, 2, 109:

    dicdum,

    Ter. Hec 5, 3, 5 facitodum, id. Heaut 3, 2, 39 iteradum, Poëta ap. Cic. Att. 14, 14 jubedum, Plaut. Rud. 3, 5, 7:

    manedum,

    id. Bacch. 4, 6, 24; Ter. Hec. 5, 4, 4:

    memoradum,

    Plaut. Poen. 5, 2, 103:

    tacedum,

    id. Men. 2, 2, 73:

    tangedum,

    id. Rud. 3, 5, 5 al.:

    agedum (most freq.),

    id. Am. 2, 2, 151; 5, 1, 29; id. As. 4, 1, 1; 5, 1, 1 et saep. (for which, agidum, id. Trin. 2, 2, 89 Ritschl ad loc.); Ter. Eun. 4, 4, 27; id. Heaut. 2, 3, 69; id. Hec. 3, 1, 35; id. Phorm. 5, 3, 1; Cic. Sull. 26; Liv. 7, 9; 9, 16 al.; Cat. 63, 78; Stat. Th. 7, 126 al.:

    agitedum,

    Liv. 3, 62 Drak.; 5, 52; 7, 34 fin.:

    cedodum,

    Ter. Phorm. 2, 2, 15:

    ehodum,

    id. And. 1, 2, 13; 2, 1, 24; 3, 5, 10; id. Eun. 2, 3, 68; also in Plaut. in enumerations: primumdum (= Gr. prôton men), Plaut. Mil. 2, 3, 26; id. Most. 2, 1, 53; id. Trin. 1, 2, 61 al.—
    B.
    With respect to the temporal limit of both actions, i. q. tamdiu quam or usque eo, as long as, while.
    1.
    Lit. (with indic. when the duration of the action in the principal clause is alone implied, except in the oratio obliqua).—In praes.: bene factum a vobis, dum vivitis, non abscedet, Cato ap. Gell. 16, 1 fin.; so Cic. Lael. 4, 14; id. de Sen. 23, 86; id. Fin. 3, 2, 9; Caes. B. G. 7, 50 fin. al.—In fut.: quid illos opinamini animi habuisse atque habituros, dum vivent? Cato ap. Gell. 10, 13, 17; Plaut. Ps. 1, 3, 103; Cic. Rosc. Am. 32 fin.; id. Leg. 1, 1, 2; Verg. A. 1, 607 sq. et saep.—
    (β).
    Subj., often, when the clause with dum expresses a desired end, or refers to an indefinite future:

    non tibi venit in mentem, Si, dum vivas, tibi bene facias, etc.,

    Plaut. Bacch. 5, 2, 76:

    pars, dum vires suppeterent, eruptionem censebant,

    Caes. B. G. 7, 77, 2:

    ut sua sponte, dum sine periculo liceret, excederet Gadibus,

    id. B. C. 2, 20, 3:

    hoc unum esse tempus de pace agendi, dum sibi uterque confideret ut pares ambo viderentur,

    id. ib. 3, 10, 7:

    de quo (sc. animo) dum disputarem, tuam mihi dari vellem, Cotta, eloquentiam,

    Cic. N. D. 2, 59, 147 Bait. (v. Roby, Gram. 2, 284 sq.). —
    b.
    With tamdiu, tantum, tantummodo, tantisper, usque; or opp. postea, postquam, deinde, ubi, nunc, etc.—With tamdiu, Cic. Verr. 2, 4, 3; id. Cat. 3, 7; id. de Sen. 12, 41; id. Tusc. 5, 33 fin.; id. Att. 9, 6, 5 al.—With tantum, Liv. 27, 42.—With tantummodo, Sall. J. 53, 3.—With tantisper, Plaut. Truc. prol. 11; Ter. Ad. 1, 1, 44; id. Heaut. 1, 1, 54.—With usque, Cic. Verr. 2, 1, 5: dum... postea, id. Mur. 12, 26—dum... postea quam, Caes. B. G. 7, 82, 1; Cic. Rosc. Am. 43 fin. —dum... postquam, Sall. J. 53, 3; Liv. 21, 13; cf. Ter. And. 1, 1, 27—dum... deinde, Cic. Att. 9, 6, 5; Liv. 27, 42, 13—dum... sed ubi, Plaut. Capt. 2, 1, 37; Caes. B. C. 1, 51, 5—dum... nunc, Ter. And. 1, 2, 17; Cic. Ac. 1, 4, 11.—For tamdiu... dum, less freq. dum... dum, as long as... so long:

    sic virgo dum intacta manet, dum cara suis,

    Cat. 62, 45 and 56; cf. Quint. 9, 3, 16:

    dum habeat, dum amet,

    Plaut. Truc. 2, 1, 23 (al. tum).—
    c.
    In Plautus repeatedly with an emphatic quidem, Plaut. As. 2, 4, 57; 5, 2, 20; id. Bacch. 2, 2, 48; id. Merc. 2, 3, 53; id. Ps. 1, 5, 92.—
    2.
    Transf.
    a.
    In conditional relations as a restrictive particle, like quatenus and duntaxat, so long as, if so be that, provided that, if only (so regularly connected with the subjunctive;

    freq. in prose and poetry): dum pereas, nihil interduo aiant vivere,

    Plaut. Capt. 3, 5, 36: Ly. Concede, inspiciam quid sit scriptum. Cu. Maxime, Tuo arbitratu, dum auferam abs te id quod peto, id. Curc. 3, 58; cf.:

    dum res maneant, verba fingant arbitratu suo,

    Cic. Fin. 5, 29 fin.: oderint, dum metuant, Att. ap. Cic. Off. 1, 28, 97:

    licet lascivire, dum nihil metuas,

    Cic. Rep. 1, 40 et saep.; in the imperf.:

    qui sese in cruciatum dari cuperet, dum de patris morte quaereretur,

    id. Rosc. Am. 41, 119; Sall. C. 40, 4; id. J. 68, 3; Quint. 10, 1, 33: An. Non pudet vanitatis? Do. Minime, dum ob rem, Ter. Phorm. 3, 2, 41;

    so without a verb,

    Cic. Fam. 7, 9; id. Ac. 2, 32, 104; Quint. 4, 1, 70; 9, 4, 58; 10, 3, 5; cf.:

    dum eatenus,

    id. 1, 11, 1.—
    (β).
    With an emphatic modo, and often in one word, dummodo:

    aeque istuc facio dummodo Eam des, quae sit quaestuosa, etc.,

    Plaut. Mil. 3, 1, 189; id. Aul. 2, 2, 62; id. Mil. 2, 2, 98; Cic. Rep. 3, 3; id. Off. 3, 21; id. Cat. 1, 5; 9; Prop. 3, 17, 17 (4, 16, 17 M.); Ov. F. 5, 242 al.; cf.:

    sin autem jejunitatem... dummodo sit polita, dum urbana, dum elegans, in Attico genere ponit, etc.,

    Cic. Brut. 82, 285:

    dummodo sit dives, barbarus ille placet,

    Ov. A. A. 2, 276.—Separated by other words:

    mea nil refert, dum patiar modo,

    Ter. Eun. 2, 3, 28:

    certumst pati, dum illum modo habeam mecum,

    id. Heaut. 3, 1, 57; Val. Fl. 5, 265.—
    (γ).
    With tamen, and, in Plautus (cf. above, 1. c.), with quidem.—With tamen, Cic. de Or. 2, 77, 314; Cels. 3, 4; Quint. 1, 1, 11; 2, 12, 7; 8 prooem. § 32; Dig. 39, 22, 4.—With quidem, Plaut. Trin. 1, 2, 20; id. Aul. 2, 2, 34; cf. the foll. number.—
    (δ).
    In negative conditional clauses, with ne, so long as not, provided that not, if only not:

    VTEI. SENATVS. NOSTER. DECERNERET. DVM. NE. MINVS. SENATORIBVS. C. ADESENT., S. C. de Bac. (thrice): id faciat saepe, dum ne lassus fiat,

    Cato, R. R. 5, 4; Plaut. Trin. 4, 2, 137; cf. id. Bacch. 4, 8, 26; id. Curc. 1, 1, 36; Ter. Hec. 4, 4, 12; Cic. Att. 6, 1, 4; 8, 11, B fin.; Liv. 3, 21 Drak.; 28, 40; Ov. H. 3, 81.—So too, dummodo ne, Cic. de Or. 3, 48, 185; id. Fam. 10, 25, 2; id. Q. Fr. 1, 1, 7; id. Att. 12, 45 al.:

    dum quidem ne,

    Plaut. Merc. 2, 3, 89.—
    b.
    With a causal accessory notion, until, long enough for, etc (very rare, only with subjunctive) obsidio deinde per paucos dies magis quam oppugnatio fuit, dum vulnus ducis curaretur, Liv 21, 8; cf. id. 24, 40; Suet Aug. 78 fin. nam se quoque moveri finget, dum aditum sibi ad aures faciat, Quint. 4, 1, 46.
    II.
    In immediate suceession, until, until that (with the subjunctive or the indicative, as the idea of aim or simply of time predominates; cf.

    e.g.: quid dicam, quantus amor bestiarum sit in educandis custodiendisque iis, quae procreaverunt, usque ad eum finem, dum possint se ipsa defendere?

    Cic. N. D. 2, 51 fin.:

    ea mansit in condicione atque pacto usque ad eum finem, dum judices rejecti sunt,

    id. Verr. 1, 6, 16; cf. Ter. Heaut. 3, 2, 32; id. Eun. 1, 2, 126; Liv. 4, 21 fin.; 27, 42. Cicero generally, Caesar always employs the subjunctive).
    (α).
    Subj.:

    is dum veniat, sedens ibi opperibere,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 14; cf.:

    paulisper mane, dum edormiscat unum somnum,

    id. Am. 2, 2, 64; cf. also Cic. Att. 7, 1, 4;

    so with exspectare,

    id. Lael. 13; Caes. B. G. 1, 11 fin.; 4, 13, 2; Liv. 3, 11 fin.: Tac. Or. 19 fin.; Hor. Ep. 1, 2, 42; Luc. 5, 303 et saep.;

    with morari,

    Hirt. B. G. 8, 28; Liv. 4, 21 fin.; 22, 38 al.; cf. infra, b:

    sic deinceps omne opus contexitur, dum justa muri altitudo expleatur,

    Caes. B. G. 7, 23, 4; id. B. C. 1, 58, 4; cf.:

    multa quoque et bello passus, dum conderet urbem Inferretque deos Latio,

    Verg. A. 1, 5:

    ut spatium intercedere posset, dum milites convenirent, legatis respondit, etc.,

    Caes. B. G. 1, 7 fin.: Caesar ex eo tempore, dum ad flumen Varum veniatur, se frumentum daturum pollicetur, from that time until, etc., id. B. C. 1, 87, 1:

    differant in tempus aliud, dum defervescat ira,

    Cic. Tusc. 4, 36, 78 (cf. ib.:

    dum se ipsi colligant): quippe qui moram temporis quaererent, dum Hannibal in Africam traiceret,

    Liv. 30, 16 fin. et saep.—
    (β).
    Indic.:

    tu hic nos, dum eximus, interea opperibere,

    Ter. Heaut. 4, 7, 5;

    so with opperiri,

    Cic. Att. 10, 3;

    with manere aliquem,

    Ter. Phorm. 3, 2, 28;

    with exspectare,

    id. Eun. 1, 2, 126;

    with morari,

    Liv. 27, 42; cf.:

    causas innecte morandi, Dum pelago desaevit hiems,

    Verg. A. 4, 52:

    retine, dum ego huc servos evoco,

    Ter. Phorm. 5, 7, 89; cf.:

    Tityre, dum redeo, pasce capellas,

    Verg. E. 9, 23: struppis, quibus lectica deligata erat, usque adeo verberari jussit, dum animam efflavit, Gracch. ap. Gell. 10, 3, 5; cf. in the perf., Prop. 1, 3, 45; in the fut., id. 1, 14, 14. See Hand, Turs. II. pp. 303-330.

    Lewis & Short latin dictionary > dum

  • 20 faber

    1.
    făber, bri ( gen. plur. most freq. fabrum; cf.:

    jam ut censoriae tabulae loquuntur, fabrum et procum audeo dicere, non fabrorum et procorum,

    Cic. Or. 46, 156: fabrum, Caes. ap. Cic. Att. 9, 8, C, 2; Caes. B. C. 1, 24, 4; Plin. 34, 1, 1, § 1 al.:

    fabrorum,

    Plaut. Most. 1, 2, 54; Cic. Verr. 2, 1, 56, § 147; Plin. 35, 15, 51, § 182 al.), m. [Sanscr. root bha-, gleam, shine; Gr. phêmi, say, phainô, show; cf. for], a worker in wood, stone, metal, etc., a forger, smith, artificer, carpenter, joiner (syn.: artifex, opifex, operarius), tektôn.
    I.
    Prop.
    A.
    With adj. of material, etc., specifying the trade:

    tamen ego me Phidiam esse mallem, quam vel optimum fabrum tignarium,

    carpenter, Cic. Brut. 73, 257; so,

    tignarius,

    id. Rep. 2, 22; Inscr. Orell. 4087; cf.:

    fabros tignarios dicimus non eos duntaxat, qui tigna dolant, sed omnes, qui aedificant,

    Dig. 50, 16, 235:

    ut fortunati sunt fabri ferrarii, Qui apud carbones assident!

    blacksmiths, Plaut. Rud. 2, 6, 47:

    fabrum aerariorum conlegium,

    copper-smiths, braziers, Plin. 34, 1, 1, § 1; cf.:

    marmoris aut eboris fabros aut aeris amavit,

    Hor. Ep. 2, 1, 96:

    ‡ eburarius, Inscr. ap. Spon. Misc. p. 222: ‡ intestinarius,

    one who does the fine carved work in wood for the interior of a building, a joiner, Inscr. Orell. 4182:

    ‡ a Corinthiis,

    ib. 4181:

    ‡ oculariarius,

    one who made silver eyes for statues, ib. 4185.—
    B.
    In gen.:

    ut arcessatur faber, ut istas compedis tibi adimam,

    Plaut. Capt. 5, 4, 29:

    cogito, utrum me dicam medicum ducere an fabrum,

    id. Men. 5, 3, 11:

    hominem pro fabro aut pro tectore emere,

    Cic. Planc. 25, 62:

    fabri ad aedificandam rem publicam,

    work-people, workmen, laborers, id. Fam. 9, 2, 5; cf. id. Verr. 2, 5, 19, § 48:

    ex legionibus fabros delegit,

    the workmen belonging to the army, Caes. B. G. 5, 11, 3;

    whose overseer was called praefectus fabrūm,

    id. B. C. 1, 24, 4:

    His fabris crescunt patrimonia,

    i. e. these smiths know how to add to their patrimonies, Juv. 14, 116:

    faber volans, i. e. Icarus,

    id. 1, 54.— Prov.: faber est quisque fortunae suae, every man is the maker of his own fortune, Appius ap. Sall. de Republ. Ordin. 1.
    2.
    făber, bra, brum, adj. [1. faber], workmanlike, skilful, ingenious ( poet. and in post-Aug. prose):

    ars,

    Ov. M. 8, 159; id. F. 3, 383:

    levitas speculi,

    App. Mag. p. 282. — Sup.:

    signaculum faberrimum anuli aurei,

    App. Flor. p. 346.— Adv.: fā̆bre, in a workmanlike manner, skilfully, ingeniously:

    hoc factum est fabre,

    Plaut. Men. 1, 2, 23; cf. id. Stich. 4, 1, 64:

    teres trabs,

    Sil. 14, 320; Vulg. Exod. 35, 33:

    sigillatum vitrum,

    App. M. 2, p. 123 (cf. fabrefacio).— Sup.:

    facta navis,

    App. M. 11, p. 262 al.:

    aptare,

    Amm. 20, 11.
    3.
    făber, bri, m., the dory, a sunfish (Zaeus faber, Linn.), Plin. 9, 18, 32, § 86; 32, 11, 53, § 148; Col. 8, 16, 9; Ov. Hal. 110.

    Lewis & Short latin dictionary > faber

См. также в других словарях:

  • in ambiguo sermone non utrumque dicimus sed id duntaxat quod volumus — /in aembigyuwow sarmowniy non yuwtramkwiy disamas sed id dantaeksat kwod vol(y)amas/ When the language we use is ambiguous, we do not use it in a double sense, but in the sense in which we mean it …   Black's law dictionary

  • in ambiguo sermone non utrumque dicimus sed id duntaxat quod volumus — /in aembigyuwow sarmowniy non yuwtramkwiy disamas sed id dantaeksat kwod vol(y)amas/ When the language we use is ambiguous, we do not use it in a double sense, but in the sense in which we mean it …   Black's law dictionary

  • In ambiguo sermone non utrumque dicimus sed id duntaxat quod volumus — In ambiguous discourse or conversation, we do not say either one thing or the other, but neither more nor less than we wish …   Ballentine's law dictionary

  • construction — con·struc·tion /kən strək shən/ n: the act or result of construing, interpreting, or explaining meaning or effect (as of a statute or contract) the construction placed upon an agreement J. D. Calamari and J. M. Perillo Merriam Webster’s… …   Law dictionary

  • ADVOCARE — in LL. Inae Regis, apud Bromptonum c. 52. 59. in LL. Ethelredi part. 2. c. 9. part. 3. c. 10. et in LL. Eduardi Regis Saxonicis c. 2. est rem factam agnoscere, seu in se suscipere, Gall. advover: furtô inprimis venditam. Erat enim olim in mote… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CITREA Arbor — eadem cum Assyria et Medica, in Assyria solum Mediaque nascebatur, si Plinio credimus, qui verbose de illa dislerit, l. 12. c. 3. unde e Perside poma in Graeciam illata indeque in Italiam. Nec ut esui essent aut mensarum usui, sed ut odoris… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • GYMNASTES — minister erat Gymnasiorum apud Vett. post Gymnasiarcham ac Xystarchem, praecipuus: qui, quemadmodum Gymnasiarchaloci princeps, Xystarchus Athletarum Magister; ita is omnibus exercitiis praefectus erat, non ignobilis, ut qui eorum facultates pro… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • NATALIS — I. NATALIS Beda, Doctor Parisiensis, scripsit contra Lutherum, de unica Magdalena, contra Fabrum, etc. II. NATALIS Comes, vel de Comitibus, Venetus, floruit saeculô praeteritô, eruditioneinter primos, Athenaeum latine vertit, scripsit Historiam… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • NOBILES — apud Romanos dicti sunt, qui Maiorum suorum habuêre imagines. Est autem imago docente Polybiô l. 6. insignis alicuius Viri simulacrum, oris similitudinem artificlose effictam, coloribus pigmentisque adumbratam, referens, quod in insigniori ac… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • NUPTA — i. e. Sponsa rite deducta, Hebraeis Gap desc: Hebrew, neque ante dicebatur, tametsi ex sponsalibus plane matrimonium esset satis contractum initumque: Sponsum appellabant Gap desc: Hebrew et Gap desc: Hebrew, Sponsam. Gap desc: Hebrew et Gap desc …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PEGU et Aracan regna proxime sita sunt ad fines Bengalae — ubi initium sumentia littora sua porrigunt, inter Eurum, et Euroaustrum usque ad civitatem portumque Martavan, qui est in provincia Pegu, distatque missiaribus 70. a Bengala, situs sub decimo sexto gradu, a quo provincia Sian incipit. Utrumque… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»