Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

dubitare+di

  • 1 dubitare di

    dubitare di
    to doubt [fatto, onestà, persona]
    \
    →  dubitare

    Dizionario Italiano-Inglese > dubitare di

  • 2 dubitare

    doubt (di something)
    dubito che venga I doubt whether he'll come
    * * *
    dubitare v. intr.
    1 ( mettere in dubbio) to doubt (sthg.); to have (one's) doubts (about s.o., sthg.); ( essere in dubbio) to be unsure: è un infelice, dubita di tutto e di tutti, he's an unhappy man, he has doubts about everything and everyone; dubitare della buona fede di qlcu., to have doubts about s.o.'s good faith; dubito della verità delle tue parole, I doubt the truth of your words; ne dubito, I doubt it (o I have my doubts); non dubitiamo di ciò, we do not doubt that; dubito se andare o restare, I am unsure whether to go or to stay
    2 ( non ritenere possibile) to doubt, not to think* possible, to question: dubito che riusciremo a partire col primo treno, I doubt whether we'll be able to leave on the first train; dubitava che tu riuscissi, he doubted you would succeed; dubitare della vittoria, not to think victory possible (o to question the possibility of victory)
    3 ( temere) to be afraid, to suspect: dubito che sia adirato con me, I'm afraid he's angry with me; verrò con te, non dubitare!, I'll come along, you can depend on it!
    4 ( diffidare) to distrust (s.o.), to mistrust (s.o.), to feel* doubtful: dubita di quell'adulatore!, distrust that flatterer!; dubitare delle proprie forze, to doubt (o to mistrust) one's own strength.
    * * *
    [dubi'tare]
    verbo intransitivo (aus. avere)
    1)

    dubitare di — to doubt [fatto, onestà, persona]

    dubitare dell'innocenza di qcn. — to have doubts about sb.'s innocence

    2) filos. relig. to doubt
    3) (temere) to suspect, to be* afraid

    non dubiti, Le telefonerò presto — don't worry, I'll phone you soon

    * * *
    dubitare
    /dubi'tare/ [1]
    (aus. avere)
     1 dubitare di to doubt [fatto, onestà, persona]; dubitare dell'innocenza di qcn. to have doubts about sb.'s innocence; dubito che questa sera venga I doubt (whether) he'll come tonight; ne dubito (molto)! I doubt it (very much)!
     2 filos. relig. to doubt
     3 (temere) to suspect, to be* afraid; non dubiti, Le telefonerò presto don't worry, I'll phone you soon.

    Dizionario Italiano-Inglese > dubitare

  • 3 dubitare vi

    [dubi'tare]
    (aus avere)
    1)

    dubitare di (onestà) to doubt, have (one's) doubts as to, (autenticità) to question, (riuscita) to be doubtful of

    2)

    (ritenere improbabile) dubito che venga — I doubt if o whether he'll come

    non dubito che verrà — I have no doubt that he'll come, I'm sure he'll come

    3)

    (diffidare) dubitare di sé — to be unsure of o.s.

    Dizionario Italiano-Inglese > dubitare vi

  • 4 dubitare

    vi [dubi'tare]
    (aus avere)
    1)

    dubitare di (onestà) to doubt, have (one's) doubts as to, (autenticità) to question, (riuscita) to be doubtful of

    2)

    (ritenere improbabile) dubito che venga — I doubt if o whether he'll come

    non dubito che verrà — I have no doubt that he'll come, I'm sure he'll come

    3)

    (diffidare) dubitare di sé — to be unsure of o.s.

    Nuovo dizionario Italiano-Inglese > dubitare

  • 5 dubitare

    doubt, question

    Mini dizionario italiano-inglese > dubitare

  • 6 dubitare dell'innocenza di qcn.

    dubitare dell'innocenza di qcn.
    to have doubts about sb.'s innocence
    \
    →  dubitare

    Dizionario Italiano-Inglese > dubitare dell'innocenza di qcn.

  • 7 dubito

    dŭbĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [for duhibitare, freq. from duhibeo, i. e. duohabeo (cf. habitare from habeo), to have or hold, as two, v. dubius; cf. also Gr. doiazô from doioi; Germ. zweifeln from zwei], to vibrate from one side to the other, to and fro, in one's opinions or in coming to a conclusion (freq. in all periods and sorts of composition; in class. prose usually with negations or in a negative interrogation, as: non dubito, haud dubito, quis dubitat? etc.
    I. (α).
    Absol. (rare but class.): ne vinolenti quidem quae faciunt eadem approbatione faciunt qua sobrii;

    dubitant, haesitant, revocant se interdum,

    Cic. Ac. 2, 17, 52; cf. id. ib. 2, 23, 72:

    et interrogamus et dubitamus et affirmamus,

    Quint. 6, 3, 70; cf. id. 10, 1, 19; 10, 3, 19:

    Livius frequentissime dubitat,

    id. 2, 4, 19; 9, 2, 20: vivo equidem, ne dubita;

    nam vera vides,

    Verg. A. 3, 316:

    ut jam liceat una comprehensione omnia complecti non dubitantemque (= sine ulla dubitatione) dicere,

    Cic. Fin. 5, 9, 26; id. Fam. 5, 16, 4 Madv.; so id. Div. 1, 55, 125.—
    (β).
    With de (class.):

    de indicando dubitat,

    Cic. Sull. 18, 52; id. Fam. 12, 17; Quint. 1, 10, 29; 4, 5, 13.—With a negation:

    nec vero de hoc quisquam dubitare posset, nisi, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 30, 73:

    de aliqua re,

    id. N. D. 1, 8:

    de divina ratione,

    id. ib. 2, 39, 99:

    de tua erga me voluntate,

    id. Fam. 13, 45 fin.; cf. id. Att. 12, 26:

    de ejus fide,

    Caes. B. G. 7, 21, 1: cf. id. ib. 7, 77, 10; 1, 40 fin.:

    de carminibus,

    Quint. 10, 5, 4:

    de ultima illa (parte),

    id. 12, 2, 10: de se, Pompei ap. Cic. Att. 8, 12 A et saep.— Pass. impers.:

    de armis dubitatum est,

    Cic. Caecin. 13, 38:

    de judicio Panaetii dubitari non potest,

    id. Off. 3, 3; so, de auctore, Quint. 7, 2, 8:

    de hac (virtute) nihil dubitabitur,

    id. 2, 20, 7.—
    (γ).
    With acc. (in class. prose only with a neutr. pron.):

    haec non turpe est dubitare philosophos, quae ne rustici quidem dubitant?

    Cic. Off. 3, 19, 77; Quint. 2, 17, 2; Plaut. Ps. 2, 1, 2; Ov. H. 17, 37; id. M. 6, 194; id. Tr. 2, 331.—In the pass.:

    causa prorsus, quod dubitari posset, nihil habebat,

    Cic. Verr. 2, 2, 22; cf. id. ib. 28; Liv. 5, 3:

    dubitati tecta parentis,

    Ov. M. 2, 20:

    sidera,

    Stat. S. 1, 4, 2:

    ne auctor dubitaretur,

    Tac. A. 14, 7; cf. infra, e:

    dicta haud dubitanda,

    Verg. A. 3, 170.—
    (δ).
    With an interrog. pron. (good prose, but rare):

    ubi tu dubites, quid sumas potissimum,

    Ter. Ph. 2, 2, 29:

    non dubito, quid nobis agendum putes,

    Cic. Att. 10, 1, 2; id. Fam. 11, 17, 2; 15, 9; Caes. B. C. 2, 32, 10:

    cur dubitas, quid de re publica sentias?

    Cic. Rep. 1, 38 fin.; cf. id. ib. 3, 17 fin.; id. de Imp. Pomp. 16 fin.
    (ε).
    With interrog. particles (very freq. and class.):

    si me non improbissime tractasset, dubitassem fortasse utrum, etc.,

    Cic. Att. 16, 15, 1:

    desinite dubitare, utrum sit utilius, etc.... an, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 89; cf. impers., id. Att. 4, 15, 7; Liv. 5, 3:

    honestumne factu sit an turpe dubitant,

    Cic. Off. 1, 3, 9:

    dubitavi, hos homines emerem, an non emerem,

    Plaut. Capt. 2, 3, 95; cf. Sall. J. 74, 2; Hor. C. 1, 12, 35:

    recte necne, etc.,

    id. Ep. 2, 1, 80:

    licet et dubitare num quid nos fugerit,

    Quint. 6, 1, 3:

    dubito, num, etc.,

    Plin. Ep. 6, 27, 1; Tac. H. 2, 37;

    de L. Bruto fortasse dubitarim, an, etc.,

    Cic. Tusc. 4, 22, 50 et saep.—Cf. respecting the expression dubito an, the art. an, II., and Zumpt, Gramm. § 354.— Poet. in pass. (cf. supra, g):

    an dea sim, dubitor,

    Ov. M. 6, 208.—
    (ζ).
    Non dubito, quin (very freq. and class.):

    non hercle dubito, quin tibi ingenio nemo praestiterit,

    Cic. Rep. 1, 23; id. Div. 1, 57, 129; id. de Sen. 10, 31; id. Att. 6, 2, 3; id. Fam. 13, 73 fin.; id. Verr. 2, 1, 40: numquid tu dubitas quin ego nunc perpetuo perierim? Have you a doubt? etc., Ter. Eun. 5, 8, 13; Caes. B. G. 1, 17, 4; 1, 31, 15; Quint. 12, 1, 42; Suet. Tib. 17; Ov. H. 17, 11; 245; id. Tr. 5, 7, 59 et saep.; cf. pass. impers.:

    dubitari (non) potest, quin, etc.,

    Cic. Ac. 2, 23 fin.; id. Off. 3, 2, 9; Quint. 10, 2, 1:

    dubitari potest quin usque eo eicienda sit,

    Sen. Contr. 1, 3, 1:

    illud cave dubites, quin, etc.,

    Cic. Fam. 5, 20, 6;

    quid dubitas, quin sit, etc.,

    Plaut. Aul. 2, 1, 42;

    so in an interrog.,

    id. Poen. 1, 1, 55; 4, 2, 59; Quint. 7, 6, 10; cf. Cic. N. D. 2, 38, 97; Caes. B. G. 7, 38, 8.—
    (η).
    With acc. and inf. (freq. only since the Aug. period, and in gen. only negatively; not found in Plaut., Ter., or Cic.;

    but usual in Nepos): neque humorem dubitavi aurasque perire,

    Lucr. 5, 249:

    gratos tibi esse qui de me rumores afferuntur, non dubito,

    Cic. Fil. Fam. 16, 21, 2 (cf., on the contrary, §

    7: noli dubitare, quin te sublevaturus sim): ignorabant aut dubitabant animas hominum immortales esse,

    Lact. 6, 3, 5: non dubito, fore plerosque qui, etc., Nep. praef. § 1; id. Milt. 3, 6; id. Lys. 3, 5; id. Alcib. 9, 5; id. Ages. 3, 1; id. Eum. 2, 3; id. Hann. 11, 2; Liv. 2, 64; 22, 55 Drak. et saep.; Quint. 3, 7, 5; 5, 10, 76; 9, 4, 114; Suet. Claud. 35 et saep.; cf.

    in an interrog.: an est quisquam qui dubitet, tribunos offensos esse?

    Liv. 5, 3; so,

    quis dubitat,

    Quint. 9, 4, 68; 130; 10, 1, 81. — Pass. impers.: an dubitabitur, ibi partes oratoris esse praecipuas? id. prooem. § 12. —Affirm.: piraticam ut musicam, fabricam dici adhuc dubitabant mei praeceptores, Quint. 8, 3, 34.—
    2.
    Transf., of inan. and abstr. subjects, to be uncertain, doubtful:

    si tardior manus dubitet,

    Quint. 5, 10, 124:

    suspensa ac velut dubitans oratio,

    id. 10, 7, 22:

    aut vincere aut, si fortuna dubitabit (= adversabit), etc.,

    Liv. 21, 44 fin.:

    nec mox fama dubitavit, cum, etc.,

    Flor. 1, 1, 2.—
    B.
    Meton., to reflect upon, to ponder, consider, deliberate:

    in utramque partem cogitare, deliberare, etc. (very rare): haec dum dubitas, menses abierunt decem,

    Ter. Ad. 4, 5, 57:

    restat, judices, ut hoc dubitemus, uter, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 31, 88:

    percipe porro, quid dubitem,

    Verg. A. 9, 191:

    dubitaverat Augustus Germanicum rei Romanae imponere,

    had considered whether he should, Tac. A. 4, 57.
    II.
    To waver in coming to a conclusion, to be irresolute; to hesitate, delay.
    (α).
    With inf. (so most commonly): non dubitaverim [p. 614] me gravissimis tempestatibus obvium ferre, Cic. Rep. 1, 4;

    so with a negation,

    id. ib. 1, 15; id. Lael. 1; id. de Or. 1, 40 et saep.; Caes. B. G. 2, 23, 2: flumen transire, 6, 8, 1; id. B. C. 1, 71, 2; 2, 33, 2 and fin.; Verg. A. 7, 311; 8, 614 et saep.:

    quid dubitamus pultare atque huc evocare ambos foras?

    Plaut. Bacch. 5, 1, 29;

    so in an interrog.,

    id. Mil. 4, 2, 17; id. Ps. 2, 2, 30; id. Poen. 3, 5, 44; Caes. B. C. 2, 34, 4; Quint. 12, 5, 3; 12, 10, 63; Verg. A. 6, 807 al.—Very seldom affirmatively:

    quod ea illi nubere dubitabat,

    Sall. C. 15, 2:

    accusat fratrem, quod dubitet omnia quae ad beatam vitam pertineant ventre metiri,

    Cic. N. D. 1, 40, 113:

    dubitat agnoscere matrem,

    Stat. Achill. 1, 250:

    si forte dubitaret quod afferretur accipere,

    Curt. 4, 5:

    isdem mandatum ut occiderent, si venire dubitaret,

    id. 10, 8.—Ellipt.:

    quod dubitas, ne feceris,

    Plin. Ep. 1, 18, 5.—
    (β).
    Non dubito quin (rare in Cic. and Caes.):

    nemo dubitabat, quin, etc.,

    Cic. Verr. 2, 2, 13; id. Mil. 23, 63; id. Agr. 2, 26, 69:

    tum dubitandum non existimavit, quin proficisceretur,

    Caes. B. G. 2, 2, 5; id. B. C. 3, 71, 1; cf.:

    nolite dubitare, quin huic uni credatis omnia,

    Cic. de Imp. Pomp. 23, 68;

    and in an interrog.: dubitabitis, judices, quin? etc.,

    id. Fl. 17, 40; id. de Imp. Pomp. 16, 49.—
    (γ).
    Absol. (rare):

    te neque umquam dubitasse, neque timuisse,

    Caes. B. G. 1, 41, 3:

    sed mora damnosa est, nec res dubitare remittit,

    Ov. M. 11, 377:

    quid igitur ego dubito?

    Plaut. Am. 1, 2, 283;

    so in an interrog.,

    id. Men. 5, 7, 6; Caes. B. G. 5, 44, 3; Verg. A. 9, 12:

    magnitudine supplicii dubitantes cogit,

    Caes. B. G. 7, 4, 9; id. ib. 7, 63, 3; Sall. C. 28, 1 al.:

    dubitantia lumina,

    failing, Sil. 10, 154. —Hence,
    A. * 1.
    Doubtingly:

    sine ulla affirmatione, dubitanter unum quodque dicemus,

    Cic. Inv. 2, 3, 10.—
    2.
    Hesitatingly, with hesitancy (very rare):

    illum verecunde et dubitanter recepisse,

    Cic. Brut. 22, 87; cf. Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 2.—
    B.
    dŭbĭ-tātim, adv. (i. q. dubitanter, 2.), hesitatingly, with hesitation (only in the foll. passages), Sisenn. ap. Non. 98, 33; so Cael. Ann. ib.

    Lewis & Short latin dictionary > dubito

  • 8 dubitō

        dubitō āvī, ātus, āre, freq.    [dubius], to waver in opinion, be uncertain, be in doubt, be perplexed, doubt, question: ut iam liceat non dubitantem dicere: de indicando: de quā (legione) non dubitaret, had full confidence, Cs.: de armis dubitatum est: si dubitatum est, utrum, etc., L.: haec non turpe est dubitare philosophos: Hoc quis dubitet? O.: si quod illorum dubitabitur: res minime dubitanda: dubitati tecta parentis, O.: qualis sit futurus (eventus belli), Cs.: quid fecerit: honestumne factu sit an turpe: Recte necne, etc., H.: si dubitet an turpe non sit, inclines to think: dubito an hunc primum ponam, perhaps, N.: an dea sim, dubitor, O.: non dubitat, quin sit Troia peritura, has no doubt: neque dubitare, quin libertatem sint erepturi, Cs.: qui potest dubitari, quin, etc.: non dubito, fore plerosque qui, etc., N.: haud dubitans Romanos abituros, L.: aut vincere aut, si fortuna dubitabit, etc., waver, L.— To deliberate, consider, ponder: dubitate quid agatis: restat ut hoc dubitemus, uter, etc.: percipe Quid dubitem, meditate, V.: an sontīs mergeret, O.— To waver, be irresolute, hesitate, delay: illi nubere, S.: omnia ventre metiri: transire flumen, Cs.: haud dubitans, without hesitation: eos hostīs appellare dubitamus?: non dubitaturus quin cederet: tum dubitandum non existimavit, quin proficisceretur, Cs.: quid dubitas? Cs.: perterritis ac dubitantibus ceteris, S.: nec res dubitare remittit, O.
    * * *
    dubitare, dubitavi, dubitatus V
    doubt; deliberate; hesitate (over); be uncertain/irresolute

    Latin-English dictionary > dubitō

  • 9 fulgur

        fulgur uris (plur. once fulgora, C.), n    [2 FLAG-], flashing lightning, lightning: inmixta fulgura ventis, O.: de fulgurum vi dubitare: fulgura interpretantes: ad fulgura pallent, Iu.: fulgure terruit orbem, O.: feriunt Fulgura montes, thunderbolts, H.: publica fulgura, i. e. things blasted by lightning, Iu.
    * * *
    lightning, flashing, brightness

    Latin-English dictionary > fulgur

  • 10 re-mittō

        re-mittō mīsī, missus, ere,    to let go back, send back, despatch back, drive back, cause to return: mulieres Romam: paucos in regnum, Cs.: partem legionum in sua castra, Cs.: librum tibi: pila intercepta, hurl back, Cs.: tractum de corpore telum, O.: cogebat (equos) calces remittere, i. e. kick, N. —To send forth, give out, yield, emit, produce: Ut melius muriā, quod testa marina remittit, H.: nec umenti sensit tellure remitti (nebulas), O.: umorem ex se, V.: quod baca remisit olivae, H.—In law, with nuntium or repudium, to send a letter of divorce, dissolve marriage: uxori nuntium: repudium alteri (uxori), T.—To let go back, loosen, slacken, relax: ramulum adductum, ut remissus esset, in oculum suum recidisse: habenas: frena, O.: vinclis remissis, O.: bracchia, i. e. let fall, V.: mella calor liquefacta remittit, melts, V.— Intrans, to decrease, relax, abate: si forte ventus remisisset, Cs.: pestilentia, L.: cum remiserant dolores pedum.—Fig., to send back, give back, return, restore: vocem nemora remittunt, V.: totidemque remisit Verba locus, O.: sonum acutum, H.: vestrum vobis beneficium, Cs.: hanc veniam cumulatam morte remittam, will repay, V.—To give up, reject, yield, resign, grant, concede. opinionem animo: si quid ab omnibus conceditur, id reddo ac remitto: remittentibus tribunis, comitia sunt habita, etc., yielding, L.: omnia tibi ista: quod natura remittit, Invida iura negant, O.: memoriam simultatium patriae, sacrifice, L.: Erycis tibi terga remitto, I give up, if you will, V.: suarum quoque rerum illis remisso honore, i. e. ascribed the honor to them, L.: ius, abandon their claim, L.: te mihi remittere atque concedere, ut consumerem, etc. Sed mora damnosa est nec res dubitare <*>emittit, permits, O. —To slacken, relax, relieve, release, abate, remit. omnes sonorum gradūs: per dies festos animum, L.: se, N.: ab religione animos, L.: superioris temporis contentionem, Cs.: diligentiam in perdiscendo, Cs.: studia remissa temporibus: belli opera, L.: pugnam, S.: urguent tamen et nihil remittunt: cum se furor ille remisit, O.: horam de meis legitimis horis: aliquid ex pristinā virtute, Cs.: nihil ex arrogantiā, Ta.: de tributo remiserunt, L.: fortissimis remittere de summā.—To cease, refrain, omit: remittas iam me onerare iniuriis, T.: quid ubique hostis ageret, explorare, S.: Quid Cantabar cogitet, Quaerere, H.—To give free course, leave unrestrained: animi appetitūs, qui tum remitterentur, tum continerentur.—Of a penalty, to remit, pardon, remove, abate, grant exemption from: multam: poenam tibi, L.: sibi poenam magistri equitum, remit at their intercession, L.: pecunias, quas erant in publicum polliciti, Cs.

    Latin-English dictionary > re-mittō

  • 11 trāns-mittō (trām-)

        trāns-mittō (trām-) mīsī, missus, ere,    to send across, carry over, convey through, bring across, send off, despatch, transmit, let pass: exercitus equitatusque celeriter transmittitur (i. e. trans flumen), Cs.: cohortem in Britanniam, Ta.: classem in Euboeam ad urbem, L.: transmissum per viam tigillum, thrown across, L.: per medium amnem equum, rides, L.: exercitum per finīs suos, suffer to pass, L.—To pass over, go across, cross over, cross, pass, go through, traverse: ab eo loco conscendi, ut transmitterem: a Leucopetrā profectus (inde enim tramittebam), etc.: in Sardiniam, L.: Cyprum, Cu.: quantum Funda potest transmittere, i. e. can send its bullet, O.: in Ebusum insulam transmissum est, L.: grues cum maria transmittant: satis constante famā iam Iberum Poenos tramisisse, L.: cursu campos (cervi), run through, V.: duo sinūs fuerunt, quos tramitti oporteret: utrumque pedibus aequis tramisimus.—Fig., to carry over, transfer: in Italiam bellum, L.—To hand over, transmit, intrust, commit: dubitare, quin huic hoc bellum transmittendum sit? should be intrusted: omne meum tempus amicorum temporibus transmittendum putavi, should be devoted. —To let go, pass by, pass over: Gangen amnem et quae ultra essent, Cu.

    Latin-English dictionary > trāns-mittō (trām-)

  • 12 dubito che questa sera venga

    dubito che questa sera venga
    I doubt (whether) he'll come tonight
    \
    →  dubitare

    Dizionario Italiano-Inglese > dubito che questa sera venga

  • 13 ne dubito (molto)!

    ne dubito (molto)!
    I doubt it (very much)!
    \
    →  dubitare

    Dizionario Italiano-Inglese > ne dubito (molto)!

  • 14 non dubiti, Le telefonerò presto

    non dubiti, Le telefonerò presto
    don't worry, I'll phone you soon.
    \
    →  dubitare

    Dizionario Italiano-Inglese > non dubiti, Le telefonerò presto

  • 15 verità

    f truth
    * * *
    verità s.f. truth, verity: le verità della scienza, the truths of science; le verità eterne, the eternal verities; la verità storica, the historical truth; cercare, negare la verità, to seek, to deny the truth; dire la verità, to tell the truth: dimmi la verità, sei ancora preoccupato?, be truthful (o tell me the truth), are you still worried?; accertare la verità, to ascertain the truth; dubitare della verità delle affermazioni di qlcu., to doubt the truth (o veracity) of s.o.'s statements; questa è la pura verità, this is Gospel truth // in verità, really // quella donna è la bocca della verità, that woman is truth itself // a dire la verità, per la verità, to tell the truth // macchina della verità, lie detector; siero della verità, truth serum // (log.) valore di verità, truth value.
    * * *
    [veri'ta]
    sostantivo femminile invariabile truth

    a dire la verità, per la o in verità to tell the truth; una verità universale — a universal truth

    * * *
    verità
    /veri'ta/
    f.inv.
    truth; siero della verità truth drug; macchina della verità lie detector; mezza verità half-truth; è la pura verità it's the honest o simple truth; dire la verità to tell the truth; a dire la verità, per la o in verità to tell the truth; una verità universale a universal truth.

    Dizionario Italiano-Inglese > verità

  • 16 addubito

    ad-dŭbĭto, āvi, ātum, 1, v. n. and a., pr., to incline to doubt, to begin to doubt (in Cic. several times, but never in his orations).
    I.
    To be in doubt, to doubt; constr.
    (α).
    With de or in aliqua re:

    de quo Panaetium addubitare dicebant,

    Cic. N. D. 2, 46, 118:

    de legatis paululum addubitatum est,

    Liv. 2, 4:

    in his addubitare turpissimum est,

    Cic. Off. 3, 4, 18.—
    (β).
    With pron., or num, an, etc.:

    ut addubitet, quid potius dicat,

    Cic. Or. 40:

    addubitavi, num a Volumnio senatore esset,

    id. Fam. 7, 32:

    an hoc inhonestum necne sit, addubites,

    Hor. S. 1, 4, 124; so Liv. 8, 10; cf. Drak. ad Liv. 2, 4, 7:

    illud addubitat, utrum, etc.,

    Nep. Con. 5, 4 (acc. to Br. ad h. l.: to leave it undecided; cf. with dubitare, Cic. N. D. 1, 1).—
    (γ).
    With acc., to be doubtful of a thing, to call in question:

    si plus adipiscare, re explicata, boni, quam addubitata mali,

    Cic. Off. 1, 24, 83; so id. Div. 1, 47, 105.—
    (δ).
    With inf., to hesitate:

    aptare lacertos addubitat,

    Sil. 14, 358.—
    (ε).
    Absol.:

    eos ipsos addubitare coget doctissimorum hominum tanta dissentio,

    Cic. N. D. 1, 6, 14; Liv. 10, 19, 13; Plin. Ep. 2, 19, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > addubito

  • 17 adjutor

    1.
    adjūtor, ātus, 1, v. dep., i. q. adjuto, and also ante-class. (found in Pac., Afran., and Lucil.): adjutamini et defendite, Pac. ap. Non. 74, 2; Rib. Trag. Rel. p. 89; Pac. ap. Non. 477, 26: me adjutamini, Afran. ib.: magna adjutatus diu, Lucil. ib.
    2.
    adjūtor, ōris, m. [adjuvo], one who helps, a helper, assistant, aider, promoter (class. through all periods).
    I.
    In gen.:

    hic adjutor meus et monitor et praemonstrator,

    Ter. Heaut. 5, 1, 2:

    ejus iracundiae,

    id. Ad. 1, 1, 66:

    ad hanc rem adjutorem dari,

    id. Phorm. 3, 3, 26:

    adjutores ad me restituendum multi fuerunt,

    Cic. Quint. 9:

    in psaltria hac emunda,

    Ter. Ad. 5, 9, 9:

    honoris,

    Cic. Fl. 1:

    ad praedam,

    id. Rose. Am. 2, 6; so id. de Or. 1, 59; id. Tusc. 1, 12:

    tibi venit adjutor,

    id. N. D. 1, 7:

    L. ille Torquatus auctor exstitit,

    id. Sull. 34; id. Off. 2, 15; 3, 33; id. Fin. 5, 30; id. Att. 8, 3; 9, 12; Caes. B. C. 1, 7; Sall. J. 82; Liv. 29, 1, 18:

    nolite dubitare libertatem consule adjutore defendere,

    with the aid of the consul, Cic. Leg. Agr. 16;

    and so often,

    id. Verr. 1, 155; id. Font. 44; id. Clu. 36; id. Mur. 84.—
    II.
    Esp., a common name of a military or civil officer, an aid, adjutant, assistant, deputy, secretary, etc.:

    comites et adjutores negotiorum publicorum,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 3:

    dato adjutore Pharnabazo,

    Nep. Con. 4; so id. Chabr. 2; Liv. 33, 43; Suet. Aug. 39; id. Tib. 63; id. Calig. 26:

    rhetorum (i. e. hypodidascali),

    Quint. 2, 5, 3; Gell. 13, 9; and in the inscriptions in Orell. 3462, 3200 al.; under the emperors an officer of court, minister (v. Vell. 2, 127; cf. Suet. Calig. 26); usu. with ab and the word indicative of the office (v. ab fin.):

    adjutor a rationibus, Orell. Inscr. 32: a sacris,

    ib. 2847:

    a commentariis ornamentorum,

    ib. 2892.— Also with gen.:

    adjutor cornicularii,

    ib. 3517:

    haruspicum imperatoris,

    ib. 3420 al. —In scenic language, adjutor is the one who, by his part, sustains or assists the hero of the piece (prôtagônistês), to which the class. passage, Cic. Div. in Caecil. 15, refers; cf. Heind. ad Hor. S. 1, 9, 46:

    in scena postquam solus constitit sine apparatu, nullis adjutoribus,

    with no subordinate actors, Phaedr. 5, 5, 14; Suet. Gramm. 18; Val. Max. 2, 4, no. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > adjutor

  • 18 adsentatorie

    assentātōrĭē ( ads-), adv. [id.], in a flattering manner, fawningly:

    dubitare te, non adsentatorie (i. e. non tibi indulgens), sed fraterne veto,

    Cic. ad Q. Fr. 2, 15, 6, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > adsentatorie

  • 19 aliqui

    ălĭqui, aliqua, aliquod; plur. aliqui, aliquae, aliqua [alius-qui; v. aliquis] (the nom. fem. sing. and neutr. plur. were originally aliquae, analogous to the simple quae, from qui:

    tam quam aliquae res Verberet,

    Lucr. 4, 263, and Cic. Fam. 6, 20, 2 MS.; but the adj. signif. of the word caused the change into aliqua; on the other hand, a change of the gen. and dat. fem. sing. alicujus and alicui into aliquae, Charis. 133 P., seems to have been little imitated.—Alicui, trisyl., Ov. Tr. 4, 7, 7.— Dat. and abl. plur. aliquibus, Mel. 2, 5;

    oftener aliquis,

    Liv. 24, 42; 45, 32; Plin. 2, 12, 9, § 55; cf. aliquis), indef. adj., some, any (designating an object acc. to its properties or attributes; while by aliquis, aliquid, as subst. pron., an object is designated individually by name; cf. Jahn in his Jahrb. 1831, III. 73, and the commentators on the passages below).
    I.
    In opp. to a definite object:

    quod certe, si est aliqui sensus in morte praeclarorum virorum, etc.,

    Cic. Sest. 62, 131 B. and K.:

    nisi qui deusvel casus aliqui subvenerit,

    id. Fam. 16, 12, 1 iid.:

    si forte aliqui inter dicendum effulserit extemporalis color,

    Quint. 10, 6, 5 Halm:

    ex hoc enim populo deligitur aliqui dux,

    Cic. Rep. 1, 44, 68 B. and K.:

    si ab eā deus aliqui requirat,

    id. Ac. Pr. 2, 7, 19 iid.:

    an tibi erit quaerendus anularius aliqui?

    id. ib. 2, 26, 86 iid.:

    tertia (persona) adjungitur, quam casus aliqui aut tempus imponit,

    id. Off. 1, 32, 115 iid.; so id. ib. 3, 7, 33 iid.:

    lapis aliqui,

    Cic. Verr. 2, 1, 56, § 147 Zumpt:

    harum sententiarum quae vera sit, deus aliqui viderit,

    id. Tusc. 1, 11, 23 B. and K.:

    aliqui talis terror,

    id. ib. 4, 16, 35, and 5, 21, 62 iid.:

    si te dolor aliqui corporis, etc.,

    id. Fam. 7, 1 iid.; and many other passages, where transcribers or editors have ignorantly substituted aliquis; cf. also Heind. ad Cic. N. D. 3, 38, 91:

    Ut aliqua pars laboris minuatur mihi,

    Ter. Heaut. prol. 42 Fleck.:

    in quo aliqua significatio virtutis adpareat,

    Cic. Off. 1, 15, 46 B. and K.:

    Cum repetes a proximo tuo rem aliquam,

    Vulg. Deut. 24, 10:

    numquam id sine aliquā justā causā existimarem te fecisse,

    Cic. Fam. 11, 27, 7:

    aliquae laudes, aliqua pars,

    id. ib. 9, 14:

    aliquae mulieres,

    Vulg. Luc. 8, 2: aliquod rasum argenteum, Plaut. Truc. 1, 1, 33:

    rasum aënum aliquod,

    id. ib. 1, 1, 34:

    evadet in aliquod magnum malum,

    Ter. Ad. 3, 4, 64:

    qui appropinquans aliquod malum metuit,

    Cic. Tusc. 4, 16, 35:

    esse in mentibus hominum tamquam oraculum aliquod,

    id. Div. 2, 48, 100:

    si habuerit aliquod juramentum,

    Vulg. 3 Reg. 8, 31: sive plura sunt, sive aliquod unum, or some one only, Cic. de Or, 2, 72, 292:

    ne aliquas suscipiam molestias,

    id. Am. 13, 48; id. Off. 1, 36:

    necubi aut motus alicujus aut fulgor armorum fraudem detegeret,

    Liv. 22, 28, 8:

    ne illa peregrinatio detrimentum aliquod afferret,

    Nep. Att. 2, 3:

    me credit aliquam sibi fallaciam portare,

    Ter. And. 2, 6, 1:

    qui alicui rei est (sc. aptus),

    who is fitted for something, id. Ad. 3, 3, 4: demonstrativum genus est, quod tribuitur in alicujus certae personae laudem aut vituperationem, to the praise or blame of some particular person, Cic. Inv. 1, 7:

    alicui Graeculo otioso,

    id. de Or. 1, 22, 102:

    totiens alicui chartae sua vincula dempsi,

    Ov. Tr. 4, 7, 7:

    invenies aliquo cum percussore jacentem,

    Juv. 8, 173 al. —
    II.
    In opp. to no, none, some:

    exorabo aliquo modo,

    Plaut. Stich. 4, 2, 41:

    ut huic malo aliquam producam moram,

    Ter. And. 3, 5, 9:

    olim quom ita animum induxti tuum, Quod cuperes, aliquo pacto efficiundum tibi,

    id. ib. 5, 3, 13 (= quoquo modo, Don.):

    haec enim ille aliquā ex parte habebat,

    in some degree, Cic. Clu. 24 fin.; so id. Fin. 5, 14, 38, and id. Lael. 23, 86:

    nihil (te habere), quod aut hoc aut aliquo rei publicae statu timeas,

    in any condition whatever, id. Fam. 6, 2: nec dubitare, quin aut aliquā re publicā sis futurus, qui esse debes;

    aut perditā, non afflictiore conditione quam ceteri,

    id. ib. 6, 1 fin.:

    gesta res exspectatur, quam quidem aut jam esse aliquam aut appropinquare confido,

    id. Fam. 12, 10, 2: intelleges te aliquid habere, quod speres;

    nihil quod timeas,

    id. ib. 6, 2:

    Morbus est animi, in magno pretio habere in aliquo habenda vel in nullo,

    Sen. Ep. 75, 10:

    quin ejus facti si non bonam, at aliquam rationem afferre soleant,

    Cic. Verr. 3, 85, 195; so id. Off. 1, 11, 35:

    si liberos bonā aut denique aliquā re publicā perdidissent,

    id. Fam. 5, 16, 3.—Pregn., some considerable:

    aliquod nomenque decusque,

    no mean, Verg. A. 2, 89; cf. aliquis, II. C.—
    III.
    With non, neque, and non.. sed:

    si non fecero ei male aliquo pacto,

    Plaut. Bacch. 3, 6, 23:

    si haec non ad aliquos amicos conqueri vellem,

    Cic. Verr. 5, 71:

    non vidistis aliquam similitudinem,

    Vulg. Deut. 4, 15; ib. Luc. 11, 36; ib. Col. 2, 23:

    quod tu neque negare posses nec cum defensione aliquā confiteri,

    Cic. Verr. 1, 55, 154; 4, 7, 14; id. Tusc. 1, 3, 6; Caes. B. C. 1, 85, 5:

    neque figuras aliquas facietis vobis,

    Vulg. Lev. 19, 28; ib. 2 Par. 22, 9:

    sceleri tuo non mentem aliquam tuam, sed fortunam populi Romani obstitisse,

    Cic. Cat. 1, 6; so id. Balb. 28, 64; Tac. Or. 6.—
    IV.
    With numerals, as in Gr. tis, and Engl. some, to express an indefinite sum or number:

    aliquos viginti dies,

    some twenty days, Plaut. Men. 5, 5, 47: quadringentos aliquos milites, Cato, Orig. ap. Gell. 3, 7, 6, and Non. 187, 24:

    aliqua quinque folia,

    Cato, R. R. 156, quoted in Varr. R. R. 1, 2, 28:

    introductis quibusdam septem testibus,

    App. Miles. 2:

    tres aliqui aut quattuor,

    Cic. Fin. 2, 19, 62 (cf. in Gr. es diakosious men tinas autôn apekteinan, Thuc. 3, 111; v. Sturtz, Lex. Xen. s. v. tis, and Shäfer, Appar. ad Demosth. III. p. 269).—
    V.
    A.. Sometimes with alius, any other (cf. aliquis, II. A.):

    quae non habent caput aut aliquam aliam partem,

    Varr. L. L. 9, 46, 147:

    dum aliud aliquid flagiti conficiat,

    Ter. Phorm. 5, 2, 5:

    hoc alienum est aut cum aliā aliquā arte est commune,

    Cic. de Or. 2, 9:

    aliusne est aliquis improbis civibus peculiaris populus,

    id. Sest. 58, 125 B. and K.; id. Inv. 1, 11, 15.—
    B.
    With alius implied (cf. aliquis, II. B.):

    dubitas ire in aliquas terras,

    some other lands, Cic. Cat. 1, 8:

    judicant aut spe aut timore aut aliquā permotione mentis,

    id. de Or. 2, 42; id. Tusc. 3, 14, 30; id. Tim. 5:

    cum mercaturas facerent aut aliquam ob causam navigarent,

    id. Verr. 5, 28, 72; id. Rep. 3, 14, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > aliqui

  • 20 assentatorie

    assentātōrĭē ( ads-), adv. [id.], in a flattering manner, fawningly:

    dubitare te, non adsentatorie (i. e. non tibi indulgens), sed fraterne veto,

    Cic. ad Q. Fr. 2, 15, 6, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > assentatorie

См. также в других словарях:

  • dubitare — v. intr. [dal lat. dubitare, der. di dubius dubbio1 ] (io dùbito, ecc.; aus. avere ). 1. [avere dubbi intorno a qualcosa, seguito da prop. interrogativa indiretta: dubito se accettare o no la sua offerta ] ▶◀ esitare, essere in dubbio, tentennare …   Enciclopedia Italiana

  • dubitare — index hesitate Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • dubitare — {{hw}}{{dubitare}}{{/hw}}v. intr.  (io dubito ; aus. avere ) 1 Trovarsi in una situazione psicologica di incertezza: dubitare dei fatti | Non dubitare che, essere sicuro che. 2 Mettere in discussione convinzioni generalmente accettate da tutti:… …   Enciclopedia di italiano

  • dubitare — du·bi·tà·re v.intr. e tr. (io dùbito) AU 1a. v.intr. (avere) avere dei dubbi su come comportarsi in una determinata situazione: dubito se intervenire o stare zitto Sinonimi: titubare. 1b. v.intr. (avere) avere dei dubbi, avanzare riserve su qcs.… …   Dizionario italiano

  • dubitare — v. intr. 1. essere in dubbio, essere scettico, essere dubbioso, essere in forse, non essere sicuro, non avere la certezza □ esitare, pencolare, tentennare, titubare, oscillare CONTR. essere certo, essere sicuro, non avere dubbi 2. (di dogma, di… …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • douter — [ dute ] v. tr. ind. <conjug. : 1> • doter 1080; lat. dubitare « craindre, hésiter » → redouter 1 ♦ Être dans l incertitude de (la réalité d un fait, la vérité d une assertion). DOUTER DE. Douter de la réalité de qqch. Douter de l… …   Encyclopédie Universelle

  • dubitatif — dubitatif, ive [ dybitatif, iv ] adj. • XIIIe; bas lat. dubitativus, de dubitare → douter ♦ Qui exprime le doute, l incertitude ou le scepticisme. Réponse dubitative. « Albertine employait toujours le ton dubitatif pour les résolutions… …   Encyclopédie Universelle

  • Dúdar — (Del lat. dubitare.) ► verbo intransitivo/ transitivo 1 Estar una persona indecisa respecto a una cosa: ■ duda entre ir a Irlanda o a Suecia. SINÓNIMO titubear ► verbo intransitivo 2 Vacilar, no creer mucho en lo que dice una persona: ■ dudo de… …   Enciclopedia Universal

  • dubitativ — du|bi|ta|tiv 〈Adj.; selten〉 Zweifel ausdrückend [zu lat. dubitare „zweifeln“] * * * Du|bi|ta|tiv, der; s, e [aus lat. dubitativus, zu: dubitare = zweifeln, schwanken; ungewiss sein] (Sprachwiss.): Konjunktiv, der einen Zweifel ausdrückt. * * *… …   Universal-Lexikon

  • dubbio — dubbio1 / dub:jo/ (ant. dubio) agg. [dal lat. dubius, der. di duo due ]. 1. [che dà motivo di dubitare: caso d. ; interpretazione d. ] ▶◀ ambiguo, controverso, discusso, discutibile, incerto, opinabile, problematico. ◀▶ certo, chiaro, evidente,… …   Enciclopedia Italiana

  • Gerechter Krieg — Als gerechten Krieg (lateinisch bellum iustum) bezeichnet abendländische Rechtstradition einen Krieg oder bewaffneten Konflikt zwischen Kollektiven – meist Staaten –, dessen Begründungen, Ziele und Mittel bestimmte Bedingungen erfüllen und… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»