-
1 command
[kə'mɑːnd] 1. n( order) polecenie nt, rozkaz m; (control, charge) kierownictwo nt; ( MIL) dowództwo nt; ( of subject) znajomość f, opanowanie nt; ( COMPUT) polecenie nt2. vtto command sb to do sth — ( tell) kazać (kazać perf) komuś coś zrobić; ( order) rozkazywać (rozkazać perf) komuś coś zrobić
to be in command of — dowodzić +instr
to have/take command of — sprawować/obejmować (objąć perf) dowództwo nad +instr
* * *1. verb1) (to order: I command you to leave the room immediately!) rozkazywać2) (to have authority over: He commanded a regiment of soldiers.) dowodzić3) (to have by right: He commands great respect.) wzbudzać2. noun1) (an order: We obeyed his commands.) rozkaz2) (control: He was in command of the operation.) dowództwo•- commander
- commanding
- commandment
- commander-in-chief -
2 prove
[pruːv] 1. vt 2. vito prove (to be) correct/useful — okazywać się (okazać się perf) słusznym/użytecznym
he was proved right in the end — ostatecznie okazało się, że miał rację
* * *[pru:v]1) (to show to be true or correct: This fact proves his guilt; He was proved guilty; Can you prove your theory?) dowodzić2) (to turn out, or be found, to be: His suspicions proved (to be) correct; This tool proved very useful.) okazać się•- proven -
3 argue
['ɑːgjuː] 1. vi 2. vtto argue that … — utrzymywać, że …
to argue about sth — ( quarrel) sprzeczać się na temat czegoś; ( debate) dyskutować o czymś
to argue for/against sth — przedstawiać (przedstawić perf) argumenty za czymś/przeciw(ko) czemuś
* * *1) ((with with someone, about something) to quarrel with (a person) or discuss (something) with a person in a not very friendly way: I'm not going to argue; Will you children stop arguing with each other about whose toy that is!) kłócić/spierać się2) ((with for, against) to suggest reasons for or for not doing something: I argued for/against accepting the plan.) wysuwać argumenty (za, przeciw)3) ((with into, out of) to persuade (a person) (not) to do something: I'll try to argue him into going; He argued her out of buying the dress.) przekonywać4) (to discuss, giving one's reasoning: She argued the point very cleverly.) omawiać, przedstawiać, dowodzić•- arguable- argument
- argumentative -
4 captain
['kæptɪn] 1. nkapitan m; ( NAUT) komandor m; ( BRIT, SCOL) ( of debating team etc) przewodniczący(-ca) m(f)2. vtbyć kapitanem +gen* * *['kæptən] 1. noun1) (the commander of a ship, an aircraft, or a group of soldiers.) kapitan2) ((abbreviated to Capt., when written in titles) the leader of a team or club.) kapitan2. verb(to be captain of (something non-military): John captained the football team last year.) dowodzić, kierować -
5 demonstrate
['dɛmənstreɪt] 1. vttheory dowodzić (dowieść perf) +gen; principle pokazywać (pokazać perf); skill wykazywać (wykazać perf); appliance demonstrować (zademonstrować perf)2. vito demonstrate (for/against) — demonstrować (zademonstrować perf) or manifestować (zamanifestować perf) (za +instr /przeciw(ko) +dat)
* * *['demənstreit]1) (to show clearly: This demonstrates his ignorance of the situation.) wykazywać2) (to show how something works or is done: He demonstrated how the new vacuum cleaner worked.) demonstrować3) (to express an opinion (usually political) by marching, showing banners etc in public: A crowd collected to demonstrate against the new taxes.) demonstrować•- demonstrator
- demonstrative adjective/pronoun
См. также в других словарях:
dowodzić — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIa, dowodzićdzę, dowodzićdzi, dowodzićwódź, dowodzićdzony {{/stl 8}}– dowieść {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Vc, dowodzićwiodę, dowodzićwiedzie, dowodzićwiedź, dowodzićwiódł, dowodzićwiodła, dowodzićwiedli,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dowodzić — ndk VIa, dowodzićdzę, dowodzićdzisz, dowodzićwódź, dowodzićdził, dowodzićdzony 1. forma ndk czas. dowieść (p.) 2. «kierować kimś albo czymś; stać na czele» a) «w wojsku: być zwierzchnikiem jednostki wojskowej, kierować akcją wojenną;… … Słownik języka polskiego
dowieść — dk XI, dowieśćwiodę, dowieśćwiedziesz, dowieśćwiedź, dowieśćwiódł, dowieśćwiodła, dowieśćwiedli, dowieśćwiedziony, dowieśćwiedzeni dowodzić ndk VIa, dowieśćdzę, dowieśćdzisz, dowieśćwódź, dowieśćdził, dowieśćdzony 1. «wykazać prawdziwość czegoś,… … Słownik języka polskiego
drzwi — 1. Chodzić od drzwi do drzwi «żebrać»: Skarżyć się Bogu na głód będziemy mieć prawo dopiero wtedy, gdy wszyscy zaczniemy chodzić od drzwi do drzwi, prosząc o chleb (...). Z. Kossak, Pożoga. 2. Drzwi się gdzieś nie zamykają «gdzieś jest duży ruch … Słownik frazeologiczny
znak — 1. Coś jest, stoi, stanęło, znajduje się pod znakiem zapytania «coś jest niepewne lub kwestionowane»: (...) wykształcenie dzisiejszych urzędników stoi pod wielkim znakiem zapytania (...). L. Tyrmand, Dziennik. 2. Coś upływa, przebiega itp. pod… … Słownik frazeologiczny
dedukować — ndk IV, dedukowaćkuję, dedukowaćkujesz, dedukowaćkuj, dedukowaćował, dedukowaćowany «wyprowadzać logiczne wnioski z przesłanek; dowodzić metodą dedukcji» Dedukować szczegółowe wnioski z ogólnych przesłanek. Dedukował, że eksperyment się uda. ‹łac … Słownik języka polskiego
dowodzenie — n I 1. rzecz. od dowodzić Dowodzenie swych racji, słuszności. Dowodzenie armią. 2. log. «rozumowanie uzasadniające dane twierdzenie przez wnioskowanie na podstawie twierdzeń już dowiedzionych» Błędy w dowodzeniu … Słownik języka polskiego
drzwi — blp, D. drzwi «ruchome zamknięcie otworu wejściowego do budynku lub jakiegoś wnętrza; sam ten otwór» Drzwi boczne, główne. Drzwi wejściowe, kuchenne. Drzwi do pokoju, do holu, do gabinetu. Drzwi od szafy, od kuchni, od pokoju. Drzwi na schody, na … Słownik języka polskiego
komenda — ż IV, CMs. komendandzie; lm D. komendaend 1. «rozkaz podjęcia lub zaprzestania jakiejś czynności wydawany przez dowódcę w wojsku, zwierzchnika w harcerstwie itp.» Słowa komendy. Wydać komendę. Na ramię broń! pada komenda. ◊ Jak na komendę… … Słownik języka polskiego
komenderować — ndk IV, komenderowaćruję, komenderowaćrujesz, komenderowaćruj, komenderowaćował 1. «dawać komendę; rozkazywać; być dowódcą, dowodzić» Komenderować oddziałem. Ognia! komenderuje dowódca. 2. pot. «przewodzić komuś, narzucać komuś swoją wolę,… … Słownik języka polskiego
legitymować — ndk IV, legitymowaćmuję, legitymowaćmujesz, legitymowaćmuj, legitymowaćował, legitymowaćowany 1. «sprawdzać urzędowo czyjś dowód osobisty, legitymację lub inny dokument w celu stwierdzenia tożsamości lub odpowiednich uprawnień» Policjant… … Słownik języka polskiego
